ბუბა(BooBa)-ბოლო წერილი მოთხრობის სახით + music video
3 044 ნახვა
როგორც ყოველთვის, მათი ურთიერთობაც თავიდან მეგობრობით დაიწყო...შემდეგ კი მათ ერთმანეთში ის ადამიანები აღმოაჩინეს, რომელ ადამიანებსაც მთელი ამ დროის განმავლობაში ეძებდნენ...და ეხლა იპოვეს...მეგობრობა სიყვარულში გადაიზარდა...ორივემ იცოდა ერთმანეთის ფასი..ერთმანეთისთვის "ის" ერთი ყველაფერი იყო...იყო სიცოცხლე...ბედნიერება...ცხოვრების აზრი...მათ ერთმანეთზე ძვირფასი არავინ ჰყავდათ...ყოველი დილა ერთმანეთზე ფიქრით იწყებოდა და მთავრდებოდა...ცხოვრების წიგნის თითოეულ ფურცელს ისინი თითოეული დღით ავსებდნენ...ავსებდნენ დიდი დიყვარულით...დიდი ბედნიერებით...ამ ყველაფერს კი წერდნენ ოქროს ასოებით, რომელიც არასდროს წაიშლებოდა...
...ყველაზე ბედნიერი წყვილი იმ დროს ქალაქში მარტო ეს წყვილი იყო...მათაც და ყველას ეგონა, რომ ამ წყვილს ვერავინ და ვერაფერი დააშორებდა...მაგრამ...ისინი თითქოს ხიდზე უნდა გადასულიყვნენ...რომელიც სადღაც ჩაიმსხვრეოდა....რაც დღეები გადიოდა, მით უფრო უახლოვდებოდნენ იმ ადგილს, სადაც ხიდი უნდა ჩამსხვრეულიყო...
...ბიჭი ცუდად გახდა...გოგოს კი ეს ამბავი დაუმალა, რადგან არ უნდოდა, თავის დიდ სიყვარულს რამეზე ენერვიულა...თან ეგონა, რომ სერიოზული არაფერი არ იქნებოდა...
აი, ის საშინელი დღეც გათენდა..ბიჭი იძულებული გახდა(ავადმყოფობის გამო)ექიმთან მისულიყო...
ექიმმა უკვე გაიგო ანალიზების პასუხი...
"ო, არა, ესეთი ახალგაზრდა და სიცოცხლით აღსავსე ადამიანი როგორ შეიძლება, ღმერთმა თავისთთან წაიყვანოს.."თავისთვის ფიქრობდა ექიმი...ფიქრობდა, იმ დროის განმავლობაში, რა დროშიც კოლიდორსი მიდიოდა...კოლიდორში ბიჭი ელოდებოდა...
უკვე ბიწმაც გაიგო, რომ კიბო აქვს..დიდხანს ვეღარ იცოცხლებს...მისთვის ყველაფერი დამთავრდა...დამთავრდა სიცოცხლე, დაიმსხვრა ოცნებების კოშკები...
ეხლა უკვე იცოდა, რომ მისი დღეები დათვლილი იყო...არ უნდოდა, რომ ეს გოგოს გაეგო..იცოდა, რომ ამას დიდი ტკივილი მოყვებოდა...მან სხვა გზა ვეღარ იპოვა...ამიტომაც გადაწყვიტა, რომ წერილი დაეწერა...ორი წერილი ერთ დღეს დაწერა...ერთში სიმართლე დაწერა, მეორეში კი სიცრუე...
მან ეს წერილები თავის ძმაკაცს გადასცა და დაუბარა, რომ გოგოსთვის ეს წერილები, მაშინ გადაეცა, როდესაც დაიღუპებოდა..მეორე კი მაშინ, როდესაც უკვე შვილიც ეყოლებოდა...
...
გადაწყვიტა, რომ სიცოცხლის უკანასკნელი დღეები გოგოსთან ერთად გაეტარებინა და რაც შეიძლება, დიდი ბედნიერება მოეტანა მისთვის...
...გოგოსთან ერთად ყოველთვის იღიმოდა, ბედნიერი ჩანდა...ფიქრებში კი ტიროდა, ტიროდა მწარედ...
აი, ამ უკანასკნელისთვის, უკანასკნელი დღეც გათენდა...მთელი დღე ისეთი ბედნიერი იყო, თითქოს იცოდა, რომ ეს დღე მისთვის უკანასკნელი იყო...
...როგორც ყოველთვის, გოგოს სარამოს დაურეკა და დაემშვიდობა...ამის შემდეგ კი მთელი ღამე იტირა...ტირილშივე ჩაეძინდა...ჩაეძინა და უკანასკნელად აძგერდა მისი გული, უკანასკნელად ამოისუნთქა...
დილით კი ძმაკაცმა გარდაცვლილი ბინაში იპოვა...მწარედ ატირდა ..გადაწყვიტა, რომ მისთვის უკანასკნელი სურვილი შეესრულებინა...
გოგოს დილით არ დაურეკა, როგორც ამას ჩვეულებრივ აკეთებდა ხოლმე...ცოტა არ იყოს, აფორიაქდა...
ზარის ხმაც გაისმა, ოღონდ კარებზე...მობილურზე კი არა...
გოგომ კარები გააღო..უცხო ბიჭი შეეფეთა, რომელმაც წერილი გადასცა და დაემშვიდობა...წერილი, რომელშიც ეწერა : "გშორდები, მაპატიე, არაფერი გამოგვივა, უბრალოდ სხვა შემიყვარდა, ასეა მართლა, აღარ დამიკავშირდე დამივიწყე კარგად..."
...ამ წერილის წაკითხვის შემდეგ გოგო მწარედ ატირდა და გადაწყვიტა, რომ მასთან მისულიყო და გაეგო, თუ რატომ მოექცა ის ასე?რატომ დაუნგრია ცხოვრება?...
მივიდა.მაგრამ რა???არაფერი...კარებზე ზარი რამდენჯერმე დარეკა, კარები არავინ გაუღო, რამდენჯერმე დაურეკა, ყურმილიც არავინ აიღო...
ამ წერილის შემდეგ ბიჭი გაქრა...არ ჩანდა აღარც ქალაქში და აღარც სამსახურში.ბიჭის შესახებ არავინ არაფერი იცოდა....გარკვეული დროის შემდეგ ხალხმა ლაპარაკი დაიწყო, რომ ბიჭი ევროპაში წავიდა...უკვე ცოლიც მოიყვანაო და ბედნიერად ცხოვრობსო. ამ "ჭორის" გაგების შემდეგ, ისედაც გულდაწყვეტილ და ცხოვრებისაზრს დაკარგულ გოგოს ის იმედის ნაპერწკალიც კი ჩაუქრა, რომელიც გულში ქონდა შემორჩენილი.
ამ ყველაფრის შემდეგ გოგო საშინელ დეპრესიაში ჩავარდა.მისთვის ბედნიერება არავის და აღარაფერს აღარ მოჰქონდა....ცხოვრების თითოეულ დღეს წარსულის ტკბილ მოგონებებში ატარებდა...დღითიდღე მისი ცხოვრება ჯოჯოხეთი ხდებოდა...
გავიდა დრო...
დრო.რომელიც ყველაფრის მკურნალია....გოგოს ცრემლებსაც დრო უშველა...ის უკვე ყველაფერს შეეჩვია...შეეჩვია რეალობას...რეალობას, რომელიც მწარე იყო...გოგო უკვე აღარ იხსენებდა იმ ბიჭს, აღარც იმ დროს....ყველაფერი დაივიწყა...ბიჭსაც ყველაფერი აპატია...
მის გონებაში საფუძველი დაიდო იმ აზრმა, რომ ის ბედნიერი აღარ იქნებოდა...
გავიდა დრო...
გოგომ სხვა ბიჭი გაიცნო, რომელმაც ბინა მის გულში დაიდო და ბედნიერება მოუტანა...მათ უკვე შვილიც ჰყავდათ....შვილი, რომელიც რამდენიმე დღის წინ 5 წლის გახდა...
...ერთ "მშვენიერ" დღეს, გოგო შვილთან ერთად მისაღებ ოთახში იჯდა, როდესაც კარებზე ზარის ხმა გაისმა...კარები კვლავ გოგომ გააღო....და...კარებში ერთი უცნობი ბიჭი შეეფეთა, რომელმაც მას წერილი გადასცა და ხმის ამოუღებლად წავიდა...კარების დაკეტვის შემდეგ გოგოს გაახსენდა, რომ ეს ბიჭი სადღაც ჰყავდა ნანახი, მაგრამ არ იცოდა სად....
მისაღებ ოთახში შევიდა, დივანზე ჩამოჯდა, და, ჯერ კიდევ ბედნიერი სახით წერილის კითხვა დაიწყო...წერილის რომელშიც ეწერა: "გამარჯობა, სიხარულო, კარგად ხარ იმედია, ამ წერილის კითხვა შენთვის ალბათ ძნელია, ვიცი, წარსულში გული მწარედ გატკინე, მიგატოვე, წავედი და წერილი დავტოვე, ვითომ სხვა შემიყვარდა, შორს წავედი ვითომ, ....მე შენ არ მიყვარდი?! როგორ ფიქრობ?!...ხომ იცოდი შენს იქით ვერავის ვხედავდი, გულს ვერ გატკენდი, ამას ვერ გავბედავდი, მე შენით ვარსებობდი, მე შენით ვსუნთქავდი, სხვა არ მყვარებია, მე შენ სულ მიყვარდი, ვიცი, გული გატკინე, ვიცი მიგატოვე, წავედი ისე, რომ მხოლოდ წერილი დავტოვე, იცი? იმავე დღეს ეს წერილი დავწერე, მაპატიე, სიმართლის თქმა პირში ვერ გავბედე, დავაბარე წლების შემდეგ მოეცათ შენთვის ეს წერილი, რომელიც სიმართლეს გეტყვის...ვიცი ეხლა ტირიხარ, მეც ვტიროდი მაშინ.სიმართლეს გეტყვი, საქმე იყო იცი რაში?ექიმებმა მითხრეს, რომ ბევრს ვერ ვიცოცხლებ, მითხრეს, რომ კიბო მაქვს მორჩა სიცოცხლე...მერჩივნა ტყუილი, ვიდრე სიმართლე მეთქვა...შენ გული გეტკინა, ჩემი საერთოდ აღარ ფეთქავს...იმედია, მაპატიებ, გამიგებ იმედია, მაპატიე, მოგატყე სხვა არ მყვარებია...მაპატიე, ვერ ჩაგაცვი თეთრი კაბა, მაპატიე, რომ არ მქვია შენი შვილის მამა....განაგრძე ცხოვრება მომავალზე იფიქრე, "ბოლო წერილი"-ც უბრალოდ დაივიწყე...
ამ წერილის წაკითხვის შემდეგ გოგოს გონებაში მოგონებებმა გაიღვიზეს და მოჩვენებებივით აეკიდნენ მას....
ის ოთახში ჩაიკეტა და მწარედ ატირდა...
...ყველაზე ბედნიერი წყვილი იმ დროს ქალაქში მარტო ეს წყვილი იყო...მათაც და ყველას ეგონა, რომ ამ წყვილს ვერავინ და ვერაფერი დააშორებდა...მაგრამ...ისინი თითქოს ხიდზე უნდა გადასულიყვნენ...რომელიც სადღაც ჩაიმსხვრეოდა....რაც დღეები გადიოდა, მით უფრო უახლოვდებოდნენ იმ ადგილს, სადაც ხიდი უნდა ჩამსხვრეულიყო...
...ბიჭი ცუდად გახდა...გოგოს კი ეს ამბავი დაუმალა, რადგან არ უნდოდა, თავის დიდ სიყვარულს რამეზე ენერვიულა...თან ეგონა, რომ სერიოზული არაფერი არ იქნებოდა...
აი, ის საშინელი დღეც გათენდა..ბიჭი იძულებული გახდა(ავადმყოფობის გამო)ექიმთან მისულიყო...
ექიმმა უკვე გაიგო ანალიზების პასუხი...
"ო, არა, ესეთი ახალგაზრდა და სიცოცხლით აღსავსე ადამიანი როგორ შეიძლება, ღმერთმა თავისთთან წაიყვანოს.."თავისთვის ფიქრობდა ექიმი...ფიქრობდა, იმ დროის განმავლობაში, რა დროშიც კოლიდორსი მიდიოდა...კოლიდორში ბიჭი ელოდებოდა...
უკვე ბიწმაც გაიგო, რომ კიბო აქვს..დიდხანს ვეღარ იცოცხლებს...მისთვის ყველაფერი დამთავრდა...დამთავრდა სიცოცხლე, დაიმსხვრა ოცნებების კოშკები...
ეხლა უკვე იცოდა, რომ მისი დღეები დათვლილი იყო...არ უნდოდა, რომ ეს გოგოს გაეგო..იცოდა, რომ ამას დიდი ტკივილი მოყვებოდა...მან სხვა გზა ვეღარ იპოვა...ამიტომაც გადაწყვიტა, რომ წერილი დაეწერა...ორი წერილი ერთ დღეს დაწერა...ერთში სიმართლე დაწერა, მეორეში კი სიცრუე...
მან ეს წერილები თავის ძმაკაცს გადასცა და დაუბარა, რომ გოგოსთვის ეს წერილები, მაშინ გადაეცა, როდესაც დაიღუპებოდა..მეორე კი მაშინ, როდესაც უკვე შვილიც ეყოლებოდა...
...
გადაწყვიტა, რომ სიცოცხლის უკანასკნელი დღეები გოგოსთან ერთად გაეტარებინა და რაც შეიძლება, დიდი ბედნიერება მოეტანა მისთვის...
...გოგოსთან ერთად ყოველთვის იღიმოდა, ბედნიერი ჩანდა...ფიქრებში კი ტიროდა, ტიროდა მწარედ...
აი, ამ უკანასკნელისთვის, უკანასკნელი დღეც გათენდა...მთელი დღე ისეთი ბედნიერი იყო, თითქოს იცოდა, რომ ეს დღე მისთვის უკანასკნელი იყო...
...როგორც ყოველთვის, გოგოს სარამოს დაურეკა და დაემშვიდობა...ამის შემდეგ კი მთელი ღამე იტირა...ტირილშივე ჩაეძინდა...ჩაეძინა და უკანასკნელად აძგერდა მისი გული, უკანასკნელად ამოისუნთქა...
დილით კი ძმაკაცმა გარდაცვლილი ბინაში იპოვა...მწარედ ატირდა ..გადაწყვიტა, რომ მისთვის უკანასკნელი სურვილი შეესრულებინა...
გოგოს დილით არ დაურეკა, როგორც ამას ჩვეულებრივ აკეთებდა ხოლმე...ცოტა არ იყოს, აფორიაქდა...
ზარის ხმაც გაისმა, ოღონდ კარებზე...მობილურზე კი არა...
გოგომ კარები გააღო..უცხო ბიჭი შეეფეთა, რომელმაც წერილი გადასცა და დაემშვიდობა...წერილი, რომელშიც ეწერა : "გშორდები, მაპატიე, არაფერი გამოგვივა, უბრალოდ სხვა შემიყვარდა, ასეა მართლა, აღარ დამიკავშირდე დამივიწყე კარგად..."
...ამ წერილის წაკითხვის შემდეგ გოგო მწარედ ატირდა და გადაწყვიტა, რომ მასთან მისულიყო და გაეგო, თუ რატომ მოექცა ის ასე?რატომ დაუნგრია ცხოვრება?...
მივიდა.მაგრამ რა???არაფერი...კარებზე ზარი რამდენჯერმე დარეკა, კარები არავინ გაუღო, რამდენჯერმე დაურეკა, ყურმილიც არავინ აიღო...
ამ წერილის შემდეგ ბიჭი გაქრა...არ ჩანდა აღარც ქალაქში და აღარც სამსახურში.ბიჭის შესახებ არავინ არაფერი იცოდა....გარკვეული დროის შემდეგ ხალხმა ლაპარაკი დაიწყო, რომ ბიჭი ევროპაში წავიდა...უკვე ცოლიც მოიყვანაო და ბედნიერად ცხოვრობსო. ამ "ჭორის" გაგების შემდეგ, ისედაც გულდაწყვეტილ და ცხოვრებისაზრს დაკარგულ გოგოს ის იმედის ნაპერწკალიც კი ჩაუქრა, რომელიც გულში ქონდა შემორჩენილი.
ამ ყველაფრის შემდეგ გოგო საშინელ დეპრესიაში ჩავარდა.მისთვის ბედნიერება არავის და აღარაფერს აღარ მოჰქონდა....ცხოვრების თითოეულ დღეს წარსულის ტკბილ მოგონებებში ატარებდა...დღითიდღე მისი ცხოვრება ჯოჯოხეთი ხდებოდა...
გავიდა დრო...
დრო.რომელიც ყველაფრის მკურნალია....გოგოს ცრემლებსაც დრო უშველა...ის უკვე ყველაფერს შეეჩვია...შეეჩვია რეალობას...რეალობას, რომელიც მწარე იყო...გოგო უკვე აღარ იხსენებდა იმ ბიჭს, აღარც იმ დროს....ყველაფერი დაივიწყა...ბიჭსაც ყველაფერი აპატია...
მის გონებაში საფუძველი დაიდო იმ აზრმა, რომ ის ბედნიერი აღარ იქნებოდა...
გავიდა დრო...
გოგომ სხვა ბიჭი გაიცნო, რომელმაც ბინა მის გულში დაიდო და ბედნიერება მოუტანა...მათ უკვე შვილიც ჰყავდათ....შვილი, რომელიც რამდენიმე დღის წინ 5 წლის გახდა...
...ერთ "მშვენიერ" დღეს, გოგო შვილთან ერთად მისაღებ ოთახში იჯდა, როდესაც კარებზე ზარის ხმა გაისმა...კარები კვლავ გოგომ გააღო....და...კარებში ერთი უცნობი ბიჭი შეეფეთა, რომელმაც მას წერილი გადასცა და ხმის ამოუღებლად წავიდა...კარების დაკეტვის შემდეგ გოგოს გაახსენდა, რომ ეს ბიჭი სადღაც ჰყავდა ნანახი, მაგრამ არ იცოდა სად....
მისაღებ ოთახში შევიდა, დივანზე ჩამოჯდა, და, ჯერ კიდევ ბედნიერი სახით წერილის კითხვა დაიწყო...წერილის რომელშიც ეწერა: "გამარჯობა, სიხარულო, კარგად ხარ იმედია, ამ წერილის კითხვა შენთვის ალბათ ძნელია, ვიცი, წარსულში გული მწარედ გატკინე, მიგატოვე, წავედი და წერილი დავტოვე, ვითომ სხვა შემიყვარდა, შორს წავედი ვითომ, ....მე შენ არ მიყვარდი?! როგორ ფიქრობ?!...ხომ იცოდი შენს იქით ვერავის ვხედავდი, გულს ვერ გატკენდი, ამას ვერ გავბედავდი, მე შენით ვარსებობდი, მე შენით ვსუნთქავდი, სხვა არ მყვარებია, მე შენ სულ მიყვარდი, ვიცი, გული გატკინე, ვიცი მიგატოვე, წავედი ისე, რომ მხოლოდ წერილი დავტოვე, იცი? იმავე დღეს ეს წერილი დავწერე, მაპატიე, სიმართლის თქმა პირში ვერ გავბედე, დავაბარე წლების შემდეგ მოეცათ შენთვის ეს წერილი, რომელიც სიმართლეს გეტყვის...ვიცი ეხლა ტირიხარ, მეც ვტიროდი მაშინ.სიმართლეს გეტყვი, საქმე იყო იცი რაში?ექიმებმა მითხრეს, რომ ბევრს ვერ ვიცოცხლებ, მითხრეს, რომ კიბო მაქვს მორჩა სიცოცხლე...მერჩივნა ტყუილი, ვიდრე სიმართლე მეთქვა...შენ გული გეტკინა, ჩემი საერთოდ აღარ ფეთქავს...იმედია, მაპატიებ, გამიგებ იმედია, მაპატიე, მოგატყე სხვა არ მყვარებია...მაპატიე, ვერ ჩაგაცვი თეთრი კაბა, მაპატიე, რომ არ მქვია შენი შვილის მამა....განაგრძე ცხოვრება მომავალზე იფიქრე, "ბოლო წერილი"-ც უბრალოდ დაივიწყე...
ამ წერილის წაკითხვის შემდეგ გოგოს გონებაში მოგონებებმა გაიღვიზეს და მოჩვენებებივით აეკიდნენ მას....
ის ოთახში ჩაიკეტა და მწარედ ატირდა...
