"გათხოვების დრო გამომეპარა"
2 600 ნახვა
უამრავი ადამიანი მიცნობს და ამ წერილს რომ წაიკითხავენ, ალბათ ყველას გაუკვირდება. მე ხომ ძალიან მხიარული ვარ ყველასთან, ამიტომაც ბევრმა არ იცის, ამის უკან რამხელა სევდა იმალება.
ექიმი ვარ. თბილისის სამედიცინო ინსტიტუტი დავამთავრე, მერე კი მოსკოვში წავედი, ასპირანტურა იქ გავიარე. მოკლედ, მთელი ცხოვრება სწავლაში გავატარე. წიგნები, პაციენტები, წიგნები, პაციენტები და ასე – სულ ერთი და იგივე. არაჩვეულებრივი მშობლები მყავდნენ, არაფერს მაკლებდნენ. ვერასოდეს ვუშვებდი იმაზე ფიქრს, რომ ერთ დღეს ისინი გვერდით აღარ მეყოლებოდნენ. ვფიქრობდი, რომ მთელი ცხოვრება ზურგს გამიმაგრებდნენ და ასე გადიოდა წლები.
შესახედადაც ურიგო გოგო არ ვიყავი. თაყვანისმცემლებიც მყავდნენ, მაგრამ მათზე სერიოზულად არ ვფიქრობდი. ყველას და ყველაფერს ვაყენებდი წინ, გარდა ჩემი გათხოვებისა. ახლა მხოლოდ იმით ვინუგეშებ თავს, ალბათ ასეთი ბედი დამყვა–მეთქი, თუმცა ისიც კარგად ვიცი, რომ არავითარი ბედისწერა არ არსებობს.
ფსალმუნში წერია: "ერთი დღე ვითარცა ათასი წელი"... მეგონა, აჩქარება საჭირო არ იყო, ყველაფერი თავისით მოხდებოდა, ამასობაში კი გათხოვების დრო გამომეპარა. მამა 50 წლის ასაკში გარდამეცვალა. დედაზე პასუხისმგებლობა მთლიანად მე ავიღე საკუთარ თავზე. მას დავფოფინებდი, ვნერვიულობდი, მამაჩემის შემდეგ თავი დაჩაგრულად არ ეგრძნო. ძალიან მომეჯაჭვა, უჩემოდ წამალსაც კი არ სვამდა. სულ მე შემომყურებდა თვალებში. თითქოს ერთ სხეულად ვიქეცით. ახლა რომ ვფიქრობ, ცოტა ეგოისტური დამოკიდებულებაც გვქონდა ერთმანეთის მიმართ. ხშირად მეუბნებოდა, თუ ძალიან კარგი ვინმე არ გამოჩნდება, გათხოვებაზე არ იფიქროო. ამასობაში კი 50 წელს გადავაბიჯე. რამდენიმე წლის წინ დედაც გარდამეცვალა. აი, მერე კი ვიგრძენი მარტოობის სიმძიმე და ძალიან გამიჭირდა.
24 წელია, ეკლესიის მრევლი ვარ და კარგად ვიცი ადამიანის თავისუფალი ნების შესახებ. კურთხევა მაქვს და ხატებს ვქარგავ. ჩვენს პატრიარქსაც აქვს ჩემი ნაქარგები და ამით ძალიან ბედნიერი ვარ. ჩემს მოძღვარს რამდენჯერმე ვუთხარი, ოჯახი ვერ შევქმენი და კურთხევა მომეცი, რომ მონასტერში წავიდე, მთლიანად უფალს ვემსახურო–მეთქი. უარი მითხრა. ვერც შვილის აყვანა შევძელი. მოკლედ, თითქოს ცარიელი ვარ, მინდა, გვერდით მყავდეს ადამიანი, რომელიც ამ სიმარტოვეს შემივსებს. ხშირად ვფიქრობ, თუ ჩემი შვილების დედობა არ მეღირსა, იქნებ მას ჰყავდეს ობლები და მისი შვილების დედობის ღირსი გავხდე–მეთქი. ყველაფერი უფალზეა დამოკიდებული, მას ვარ მინდობილი.
ყველა ქალს ვურჩევ, დროს მიადევნონ თვალი, არ გამოეპაროთ ის ერთი, ვისთანაც ოჯახს შექმნიან, არ დახუჭონ თვალი იმ ერთ წუთზე, როცა მათი მომავალი წყდება.
კეთილი სურვილებით, "სარკის" ერთგული მკითხველი
ექიმი ვარ. თბილისის სამედიცინო ინსტიტუტი დავამთავრე, მერე კი მოსკოვში წავედი, ასპირანტურა იქ გავიარე. მოკლედ, მთელი ცხოვრება სწავლაში გავატარე. წიგნები, პაციენტები, წიგნები, პაციენტები და ასე – სულ ერთი და იგივე. არაჩვეულებრივი მშობლები მყავდნენ, არაფერს მაკლებდნენ. ვერასოდეს ვუშვებდი იმაზე ფიქრს, რომ ერთ დღეს ისინი გვერდით აღარ მეყოლებოდნენ. ვფიქრობდი, რომ მთელი ცხოვრება ზურგს გამიმაგრებდნენ და ასე გადიოდა წლები.
შესახედადაც ურიგო გოგო არ ვიყავი. თაყვანისმცემლებიც მყავდნენ, მაგრამ მათზე სერიოზულად არ ვფიქრობდი. ყველას და ყველაფერს ვაყენებდი წინ, გარდა ჩემი გათხოვებისა. ახლა მხოლოდ იმით ვინუგეშებ თავს, ალბათ ასეთი ბედი დამყვა–მეთქი, თუმცა ისიც კარგად ვიცი, რომ არავითარი ბედისწერა არ არსებობს.
ფსალმუნში წერია: "ერთი დღე ვითარცა ათასი წელი"... მეგონა, აჩქარება საჭირო არ იყო, ყველაფერი თავისით მოხდებოდა, ამასობაში კი გათხოვების დრო გამომეპარა. მამა 50 წლის ასაკში გარდამეცვალა. დედაზე პასუხისმგებლობა მთლიანად მე ავიღე საკუთარ თავზე. მას დავფოფინებდი, ვნერვიულობდი, მამაჩემის შემდეგ თავი დაჩაგრულად არ ეგრძნო. ძალიან მომეჯაჭვა, უჩემოდ წამალსაც კი არ სვამდა. სულ მე შემომყურებდა თვალებში. თითქოს ერთ სხეულად ვიქეცით. ახლა რომ ვფიქრობ, ცოტა ეგოისტური დამოკიდებულებაც გვქონდა ერთმანეთის მიმართ. ხშირად მეუბნებოდა, თუ ძალიან კარგი ვინმე არ გამოჩნდება, გათხოვებაზე არ იფიქროო. ამასობაში კი 50 წელს გადავაბიჯე. რამდენიმე წლის წინ დედაც გარდამეცვალა. აი, მერე კი ვიგრძენი მარტოობის სიმძიმე და ძალიან გამიჭირდა.
24 წელია, ეკლესიის მრევლი ვარ და კარგად ვიცი ადამიანის თავისუფალი ნების შესახებ. კურთხევა მაქვს და ხატებს ვქარგავ. ჩვენს პატრიარქსაც აქვს ჩემი ნაქარგები და ამით ძალიან ბედნიერი ვარ. ჩემს მოძღვარს რამდენჯერმე ვუთხარი, ოჯახი ვერ შევქმენი და კურთხევა მომეცი, რომ მონასტერში წავიდე, მთლიანად უფალს ვემსახურო–მეთქი. უარი მითხრა. ვერც შვილის აყვანა შევძელი. მოკლედ, თითქოს ცარიელი ვარ, მინდა, გვერდით მყავდეს ადამიანი, რომელიც ამ სიმარტოვეს შემივსებს. ხშირად ვფიქრობ, თუ ჩემი შვილების დედობა არ მეღირსა, იქნებ მას ჰყავდეს ობლები და მისი შვილების დედობის ღირსი გავხდე–მეთქი. ყველაფერი უფალზეა დამოკიდებული, მას ვარ მინდობილი.
ყველა ქალს ვურჩევ, დროს მიადევნონ თვალი, არ გამოეპაროთ ის ერთი, ვისთანაც ოჯახს შექმნიან, არ დახუჭონ თვალი იმ ერთ წუთზე, როცა მათი მომავალი წყდება.
კეთილი სურვილებით, "სარკის" ერთგული მკითხველი
