ოცდამეხუთეს ეფექტი - კასტელ დელ მონტე - სივრცეში დაკარგული (ეპიზოდი XX)

გადაღება დამთავრდა. მსახიობები წავიდნენ. პერსონალმა დეკორაციების დაშლა დაიწყო... ის ზღაპრული სამყარო უცებ დაიშალა... დაცარიელებულ მისაღებ ოთახში ვიჯექი და ვფიქრობდი, როგორ ვიცხოვრე აქამდე ამ გრძნობის გარეშე?.. რატომ ვერიდებოდი ადამიანებთან სიახლოვეს?..

შეიძლება ითქვას, რომ დედაც დავკარგე და მამაც. მიუხედავად იმისა, რომ ორივე ცდილობდა, ჩემთვის ყურადღება არ მოეკლო, ეს მაინც არ იყო საკმარისი. სიმარტოვეს ძალიან შევეჩვიე. თითქოს ბავშვობა გამოვტოვე... სამაგიეროდ, დამოუკიდებელი გავხდი.

ყოველთვის ვცდილობდი, პრაგმატულად მემოქმედა და ჩემი ყოველი ნაბიჯი კარგად ამეწონ-დამეწონა. აქამდე ამ თვისებას ჩემი ხასიათის მთავარ კომპონენტად მივიჩნევდი, მაგრამ ახლა დავფიქრდი, ასე იმიტომ ხომ არ ვიქცეოდი, რომ საკუთარი თავი წინასწარ დამეცვა? დამეცვა, რომ დანაკარგი აღარ განმეცადა. იქნებ ამდენ მცდელობაში საკუთარი თავი დავკარგე, ვინ იცის...

მთელი საღამო ჩემს ირგვლივ უამრავი ნიღბიანი ადამიანი ირეოდა. ოღონდ ისინი ბუნებრივად იქცეოდნენ... მხოლოდ მე მეკეთა წარმოსახვითი ნიღაბი უდარდელი გოგონასი, რომელიც თითქოს, გადაღების გარდა, არაფერზე ფიქრობდა. სინამდვილეში მთელი არსებით ვცდილობდი ემოციების დამალვას.

"შავი ჭირის მკურნალის" წასვლის შემდეგ რეალობის შეგრძნება დავკარგე... ვერ მივხვდი, შეძლო თუ არა სეიფიდან იმის აღება, რაც ასე მნიშვნელოვანია მისთვის, - ახლა უკვე ჩემთვისაც. არ ვიცოდი, გაამართლა თუ არა ამ ერთადერთმა შანსმა და ამის გამო ძალიან ვნერვიულობდი.

ერთ ევრო ცენტს ვუჭერდი ხელს და მოვლენების შესაძლო განვითარებაზე ვფიქრობდი. მისმა გამოჩენამ მთელი ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დააყენა, ჩემი პრინციპები დაამსხვრია... თითქოს ჩემს ირგვლივ სივრცე შეცვალა და სადღაც სხვაგან, ალტერნატიულ სამყაროში გადამაგდო. მასთან შეხვედრის პირველივე დღიდან ისე ვიქცეოდი, როგორც არასოდეს მოვქცეულვარ.

თითქოს ფეხი ბეწვის ხიდზე შევდგი... ამით შეიძლება საკუთარი სიცოცხლე რისკის ქვეშ დავაყენე, მაგრამ რაც არ უნდა მოხდეს, ამას არ ვინანებ! თავი ფილმის გმირი მგონია და ეს შეგრძნება ძალიან მომწონს.

ოთახში გვანცა შემოვიდა.

- აქ ხარ?

- ჰო, მოდი!

- რას შვრები?

- თამაზმა მთხოვა, ლეპტოპში სურათები გადმომიყარეო...

- მერე?

- იწერება და ველოდები. მერე წავალ, დავიძინებ!

- ორი დღე დაგვრჩა და თბილისში ვბრუნდებით... როგორ არ მინდა! თითქოს სიზმარში ვარ.

- მეც ასე ვარ, თითქოს ჩემს თავს არ ხდება ეს ყველაფერი... ასე მგონია, რომ გამეღვიძება და აღმოჩნდება, რომ ეს ყველაფერი დამესიზმრა...

- ხვალაც მაგარი დღე იქნება, გული მიგრძნობს...

- ჰო, მეც ასე მიგრძნობს გული...

- დღეს კი ძაან დავიღალე, ხო იცი. შენ ხომ არ გეწყინება, რომ არ დაგელოდო? ავალ, დავეგდები...

- არა, რა სისულელეა! რატომ უნდა მეწყინოს?! - მიდი, დაისვენე...

- კაი, აბა, ხვალამდე!

გვანცა წავიდა. მონიტორს შევხედე, ჯერ 68% იყო გადაწერილი... უცებ დესკტოპზე ერთი "ფოლდერი" დავინახე, რომელსაც სანდრო ერქვა. ვერ მოვითმინე და გავხსენი. მისი სურათები იყო. ცნობისმოყვარეობამ მძლია და დავათვალიერე. ძირითადად, თავის მეგობრებთან ერთად იყო გადაღებული - ზოგი ბარში, ზოგი თავის მანქანასთან, ზოგი სად და ზოგი სად.

ჩემი ყურადღება ერთმა ფოტომ მიიპყრო, რომელზეც სანდრო ვიღაც გოგოსთან ერთად იყო გადაღებული. საიდანღაც მისი სახე ძალიან მეცნო... ამ გოგოს ზუსტად ისეთი თმა ჰქონდა, როგორიც იმ მოდელს, რომელთანაც დღეს სანდრო გადავიღე.

მისი სახე არ დამინახავს, რადგან ნიღაბში იყო, თუმცა თმის სიგრძე, ფაქტურა და ვარცხნილობა ემთხვეოდა. კიდევ, ცისფერი თვალები, რომლებიც ნიღბიდანაც კარგად უჩანდა.

ერთი რამ ვერ გავიგე, რატომ მეცნობოდა მისი სახე, როცა გადაღებაზე ნიღბის გარეშე არ დამინახავს? გონება დავძაბე და მეხსიერებაში გაზეთში ნანახი ფოტო ამომიტივტივდა და გამაჟრჟოლა. არა, შეუძლებელია, ის იყოს... ეს, უბრალოდ, ჩემი წარმოსახვის ბრალია. თუ მეხსიერება არ მღალატობს, ეს გოგონა გაჭრილი ვაშლივით ჰგავს ანა იაშვილს...

უცებ ოთახში სანდრო შემოვიდა. კიდევ კარგი, არ დავიბენი და ის გახსნილი ფოლდერი დავხურე.

- შენც აქ ყოფილხარ! - შავი მოსასხამი გაიხადა და სკამზე მიაგდო.

- დიახ! - ვუთხარი და დივნის საზურგეს მივეყუდე. მომიახლოვდა და მონიტორს შეხედა.

- რას აკეთებ?

- სურათებს ვუწერ მამაშენს...

- თვითონ გითხრა?

- ჰო, რა არის?

- არაფერი... ბევრი დარჩა?

- არც ისე.

- თუ ძალიან გინდა, შენთან დავრჩები, არ მოგერიდოს! - მითხრა სიცილით და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.

- არ ვარ მორცხვი, როცა რაღაცა მინდა, პირდაპირ ვამბობ ხოლმე! ასე რომ, შეგიძლია წახვიდე და დაისვენო...

- არ ვარ დაღლილი. ისე, რო შემოვიხედე და დაგინახე, როგორ უყურებდი მონიტორს, უცებ გავიფიქრე, ეს გოგო მოგზავნილი ხო არაა-მეთქი. ხან ფარნით დადის ღამღამობით, ახლა კიდე მამაჩემის ლეპტოპში იჩხრიკება...

- არ დავდივარ! ერთხელ უკვე გითხარი, რისთვისაც ჩავედი ბაღში... - შენ რა ქენი დღეს, გაისეირნე იმ ქერა გოგოსთან ერთად ფლიგელში?

- იმ ქერა გოგოსთან გასეირნებულიც ვარ და გამოსეირნებულიც! - გაეცინა. - მოდელია, ცნობისთვის...

- რა ჰქვია?

- ანა მარია რუსო, - რატომ დაინტერესდი?

- და რატომ არ უნდა დავინტერესებულიყავი? შენ სულ ასეთი ეჭვიანი ხარ? თუ მარტო მე არ მენდობი?..

- სულ! - ცხოვრებამ მაიძულა... კარგი, მოკლედ, სიმშვიდეს აღარ დაგირღვევ,

buonanotte, ragazza!

ლოყაზე მიჩქმიტა და გავიდა. არ მომწონს მისი ფამილარული დამოკიდებულება ჩემდამი... თან, ეტყობა ცოტა ეჭვითაც მიყურებს... ძალიან ფრთხილად უნდა ვიყო. ხვალ კასტელ დელ მონტეში გიოც რომ მოვიდეს და ერთმანეთს პირისპირ შეეჩეხონ? მაშინ რა ვქნა?.. ისე, ხომ შეიძლება, ნებისმიერ წუთს კარაბინერები მოვიდნენ და სანდრო დაიჭირონ...

ანასთან დაკავშირებით როგორ მოვიქცე? დავუშვათ, არ ვცდები და ის გოგონა მართლა ანაა... ყველაფერი კარგად ემთხვევა... სანდრომ გააცნო ანა გიოს. ანა აქტიურობდა და ეგვიპტეში გამგზავრებაც მისი ინიციატივით მოხდა... იქაც ხომ ანა მოელაპარაკა გამტაცებლებს?..

თეორიულად შესაძლებელია, რომ ანა სანდროს მითითებებით მოქმედებდა... თუ იტალიაში ცხოვრობს და სხვა გვარს ატარებს, არც არავინ დაუწყებდა მას აქ ძებნას... მისი ვინაობის დადგენაც ვერ მოხერხდა, რადგან პატრონი არავინ გამოუჩნდა... ზედმეტად უცნაურად ემთხვევა ყველაფერი...

როგორღაც უნდა ვეცადო, რომ დავაზუსტო ჩემი ეჭვი. გიოს რომ ვუთხრა და სიმართლე არ აღმოჩნდეს, არ მინდა ჭრილობაზე მარილის დაყრა გამომივიდეს... ეს ამბავი სულ გაანადგურებს ალბათ... არადა, მხოლოდ ორი დღე რჩება...

არ მახსოვს, როდის ჩამეძინა. დილით მაღვიძარამ დარეკა. მოვწესრიგდი, ფოტოაპარატის ჩანთა გადავიკიდე და ქვემოთ ჩავედი. პაოლა და ჯოვანი ბაღში იყვნენ, ვიზაჟისტი პაოლას მაკიაჟს უსწორებდა. სანდრო თავის მანქანასთან იდგა და ხელში გასაღებს ათამაშებდა. მერაბი და ლევანი ფურგონში ავიდნენ, სადაც აპარატურა ეწყო. მე, გვანცა და თარჯიმანი თამაზის მძღოლს ჩავუჯექით.

ქალაქ ანდრიას გავცდით და ციხესიმაგრის მახლობლად, ვენახებთან გავჩერდით. ერთი სცენა აქაც უნდა გადაგვეღო. პაოლას ძალიან ლამაზი კაბა ეცვა. გადაღება დიდხანს არ გაგრძელებულა. დაახლოებით ორ საათში მოვრჩით ყველაფერს და ისევ მანქანებში დავბრუნდით.

კასტელ დელ მონტე გამოჩნდა თუ არა მანქანიდან, ლამის გული გამიჩერდა. საშინლად ვნერვიულობდი, რადგან არ ვიცოდი, იქ რა გველოდა...

მიუხედავად იმისა, რომ ციხესიმაგრე სურათებში ნანახი მქონდა, მაინც წარმოუდგენელი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე. შევხედე თუ არა, მივხვდი, რომ ტყუილად არ ეძახდნენ ერთ-ერთ ყველაზე იდუმალებით მოცულ ციხესიმაგრეს. ასეთი უცნაური ფორმის ნაგებობა არსად მინახავს... წრიულად განლაგებული რვა მაღალი კოშკი ერთმანეთთან კედლებით იყო დაკავშირებული. კოშკებს არც ერთი სარკმელი არ ჰქონდა...

ერთი შეხედვით, მეფის გვირგვინს მოგაგონებდათ. თან, პირქუშ და გარესამყაროსაგან კარჩაკეტილობის განცდას ტოვებდა...

გადაღება გარედან დავიწყეთ, ციხესიმაგრის ფონზე. ჯერ მე მოვრჩი ფოტოსესიას და მერე დაიწყეს სარეკლამო რგოლის გადაღება, უკვე მოქმედებაში. ციხესიმაგრის ირგვლივ სულ ღია სივრცე იყო, გიო ვერსად დაიმალებოდა. თუ საერთოდ აქ არის, მაშინ შიგნით იქნება... მაგრამ, როგორ მივმხვდარიყავი, კონკრეტულად სად?.. ან, როგორ მენახა ისე, რომ სანდროს არაფერი შეემჩნია?.. ისედაც ეჭვის თვალით მიყურებს...

კარგა ხნის მერე ციხესიმაგრეში გადავინაცვლეთ. სანდრო მთელი ამ ხნის განმავლობაში თავისი მანქანიდან არ გადმოსულა, ხოლო როდესაც შიგნით შევედით, დამეწია და გვერდით ამომიდგა.

- მოგწონს?..

- რასაკვირველია! - ვუპასუხე და თან დავფიქრდი, როგორ დამეძვრინა მისგან თავი...

- შენ იცი, რომ ეს ციხესიმაგრე იუნესკოს მსოფლიო მემკვიდრეობის სიაშია შესული?

- არა...

- ჰო... სადღაც, 1240-50-იან წლებშია აშენებული. თუ დააკვირდი, მის გარშემო არც თხრილია და არც ასაწევი ხიდი, რაც იმას ადასტურებს, რომ არასოდეს გამოყენებულა, როგორც თავდაცვითი ციხესიმაგრე. ამბობენ, რომ მისი მფლობელი, საღვთო რომის იმპერატორი ფრედერიკ II, სანადირო სახლად იყენებდაო. მერე ციხედ გადააკეთეს.

- მაგარია!

- თავიდან უფრო მაგარი იყო, ყაჩაღებს რომ არ გაეძარცვათ...

- ტამპლიერებმა ააშენეს მართლა?..

- ასე ითვლება დღემდე... რვა კუთხოვანი გეგმა აქვს, როგორც ტამპლიერების სამლოცველოებს. ამბობენ, რომ ფრიდრიხ II-ემ ტამპლიერების გეგმა იცოდა და სწორედ მან ააგო კასტელ დელ მონტეო.

- შენ რა კარგად შეგისწავლია...

- გამიკვირდა, შენც რომ დაინტერესდი... გოგოებს ასეთი რაღაცეები ნაკლებად აინტერესებთ ხოლმე.

ვიწრო, მიხვეულ-მოხვეულ კორიდორს გავუყევით და კიბეც გამოჩნდა.

- დააკვირდი, კიბეებიც საპირისპირო მხარეს ბრუნავს, მარჯვენა მხარეს.

ოთხი დამაკავშირებელი დარბაზიდან, ერთ-ერთში მოვხვდით. ქვის კედლებზე გამოკვეთილი სვეტები ბოლოებში მოჩუქურთმებული იყო. დარბაზში ერთი სარკმელი და ბუხარი იყო.

განათება გამართეს. მე ბოლო სცენის კადრები გადავიღე, მერე მერაბმა გააგრძელა გადაღება. ცალი თვალი გასასვლელისკენ მეჭირა. სანდრო წასვლას არ აპირებდა.

მე კიდევ, როგორღაც უნდა გამეგო, კონკრეტულად სად მელოდებოდა გიო.

- ეს რვა კოშკი განსხვავდება ერთმანეთისაგან? - სანდროსთან მივედი და ხმადაბლა ვკითხე, რომ გადაღებისთვის ხელი არ შემეშალა.

- არა, ყველა იდენტურია! დღესაც იკვლევენ აქაურობას. პირველი სართული კალენდარს ჰგავს, მეორე კიდევ უზარმაზარ მზის საათს...

- ჰო, ეს თამაზმა მოგვიყვა, პირველივე დღეს... მთელი შენობა ასტრონომიულ მოწყობილობად უნდა განვიხილოთო...

- ეს რვაკუთხოვანი სტრუქტურის მნიშვნელობაც ძალიან საინტერესოა! შეიძლება პლანეტების განლაგება იყოს, ან ქრისტიანული სიწმინდეები... კაცმა არ იცის. ფაქტია, რომ ყველა ოთახი ერთი ცენტრალური ოთახის გარშემოა განლაგებული. სავარაუდოდ, შუა ოთახი უფრო საიდუმლო იყო. აქედან გამომდინარე - უფრო წმინდაც.

უცებ მივხვდი, რომ სწორედ ის შუა, ცენტრალური ოთახი უნდა მეპოვნა.

- როგორ მოვხვდე იმ ოთახში?

- ნებისმიერი კიბიდან, ყველა გზა მანდ მიდის. განახო?

- ხომ არ გეწყინება, მარტო რომ წავიდე? იმიტომ არა, რომ შენი კომპანია არ მომწონს... უბრალოდ, ასე უფრო საინტერესო იქნება...

- კარგი, როგორც იტყვი. - მხრები აიჩეჩა სანდრომ.

- ხომ არ დავიკარგები?

- არა, რა დაგკარგავს. მთავარია, დროში და სივრცეში არ დაიკარგო! - მითხრა სიცილით.

- ვეცდები...

- ისე, ოც წუთში თუ არ დაბრუნდი, ჩამოგაკითხავ, ყოველი შემთხვევისთვის...

ფოტოაპარატი კისერზე ჩამოვიკიდე და ცარიელი ჩანთა გვანცას დავუტოვე.

- რაღაც უნდა გთხოვო! - ვუთხარი ჩურჩულით გვანცას.

- რა?

- უცებ დავათვალიერებ ციხეს და მოვალ! გეხვეწები, ეცადე, რომ ეს კაზანოვა არ გამომყვეს... სანამ გადაღებაა, მიდი და დაელაპარაკე. ჰკითხე რაღაცეები... ციხესიმაგრეზე მოაყოლე!

- ჰო, კაი... - ჩუმად მითხრა გვანცამ და გაიცინა. ფოტოაპარატი ხელში დავიჭირე და კიბეზე დავეშვი...

კოშკში თითქმის ბნელოდა. კიბეებს ქვემოთ ჩავუყევი და მთავარი დარბაზიც ადვილად მოვძებნე. რვა კუთხე ჰქონდა. შიგნით არავინ იყო. იქნებ მე შევცდი და ის მონეტა არ ნიშნავდა შეხვედრის ადგილს... ან იქნებ სანდრო რომ დაინახა, წავიდა...

ყოველი შემთხვევისთვის სურათები გადავიღე, სანდროს რომ მოენდომა ნახვა. იქ დაახლოებით თხუთმეტი წუთი დავყავი. ჯიბიდან მონეტა ამოვიღე და დავხედე. თვალში ციფრი ერთიანი მომხვდა... იქნებ პირველ კოშკში მელოდება? მაგრამ როგორ მივხვდე, რომელია პირველი?..

სავარაუდოდ, შესასვლელი კარიდან, საათის ისრის მიმართულებით უნდა გადავითვალო.

უცებ მივხვდი, რომ ორიენტაცია დავკარგე. აღარც ის მახსოვდა, რომელი კარიდან გამოვედი აქ...

ვარაუდით ერთ-ერთ გასასვლელში შევედი და კიბეს ზემოთ ავუყევი. ოთხივე დამაკავშირებელი დარბაზი გადავკვეთე, მაგრამ გადამღები ჯგუფი ვერ ვიპოვე. მგონი, მართლა დავიკარგე დროსა და სივრცეში...

ყველა კოშკი რომ დავიარე, მაშინღა მივხვდი, რომ ზედა სართულზე ავსულვარ. ისევ კიბისკენ წავედი...

უცებ ზურგს უკან რაღაც ხმა გავიგე და შევჩერდი... შევბრუნდი და მოსახვევს მივაჩერდი. სიბნელეში ვიღაცის ფიგურა გამოჩნდა, თავზე ქუდი ეხურა. მიახლოვდებოდა.

წვერი კიდევ უფრო გაზრდილი ჰქონდა, ვიდრე ტავერნაში... ზუსტად იგივე შეგრძნება დამეუფლა, რაც ყოველთვის... ისევ იმ უცნაური ენერგიით შევივსე. მისკენ წავედი, მაგრამ რომ მივუახლოვდი და სახეზე შევხედე, ერთიანად დავიშალე... მივხვდი, რომ რაღაც ცუდი უნდა ეთქვა ჩემთვის...

- ვეერ... ვერ აიღე, რაც გინდოდა?..

ძლივს ამოვთქვი. რამოდენიმე წამის განმავლობაში სევდიანად მიყურა, მერე ჩემი სახე თავის ხელებში მოაქცია და ძალიან ხმადაბლა მითხრა...

- კოდი შეცვალა, ლუ... სანდრომ კოდი შეცვალა...

TAVERNA ALBA
თეა ინასარიძე


გაგრძელება იქნება