ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(17)
1 879 ნახვა
-მამაშენი ეტყობა გემოვნებიანი კაცია...-თქვა ფიქირას მამის შავ,ატლასის ხალათში გამოწყობილმა ნოემ.
-ხო? ხალათი მოგეწონა,დემ?-გოგონა ჭურჭელს რეცხავდა.
-მიხდება?
-ჩაიცვი ტანზე....
-პელმენი დამიტოვე?
-მაგიდაზეა, თეფში აფარია ზედ... დაჯექი და მიირთვი.-ონკანი დაკეტა და ხელები გაიმშრალა ქალიშვილმა,თან ვაჟს თვალს არ აშორებდა.
-ნუ მიჟუჟუნებ ლამაზ თვალებს, პატარავ!
-გელანდება რაღაცეები!-განაწყენდა და სასწრაფოდ თვალი მოაშორა სააბაზანოდან ახლახანს გამოსულ სტუმარს.
-არაფერიც,მეპრანჭები!-თავისას აგრძელებდა ნოე.
-გეყოს მაიმუნობა!
-ციცქნავ,შენ გჯერა,რომ მაიმუნები ადამიანების წინაპრები არიან? ჩემში ყოველთვის სიცილს იწვევდა ეგ თეორია.-ნოემ გემრიელად გადაყლაპა გაციებული პელმენი.
-შენ,რომ შემოგხედავს ადამიანი,უსათუოდ დარწმუნდება მაგაში....
-იკბინები ახლა შენ,თან მწარედ,პატარავ!
-და ამ დროს ბასრი კბილები სულაც არ მაქვს-გადაიკისკის ფიქრიამ და სამზარეულოდან გავიდა.
-გარბიხარ?-ნოემ ჩანგალი დადო და წამოდგა.
-მასე გგონია?
-კი არ მგონია,ვხედავ!-ბიჭი დაედევნა.
-მაშინ,ცადე და დამიჭირე!
-იცი რა კარად დავრბივარ?!
-ასჯერ გაგონილს ერთხელ ნანახი სჯობს!
სასტუმრო ოთახის მაგიდას შემოურბინა ფიქრიამ, ნოე ჯერ გაქცევის საშუაებას აძლევდა,მერე უცბად დაეწია,უკნიდან ეცა და მიიხუტა. ქალიშვილმა წამოიკივლა.
-და-გი-ჭი-რე,პატარავ!
ფიქრია ხელ-ფეხს ცაში იქნევდა,არაფრით ისვენებდა,განთავისუფლებისთვის იბრძოდა,მაგრამ ნოეს ძლიერ ხელებს ვერაფრით ერეოდა.. სიამოვნებდა ბიჭთან სიახლოვე და ბავშვური თამაში,რომლის უკნ იქნებ გაცილებით უფრო მეტი იმალებოდა... ვაჟი ჯერ ნელა დატრიალდა,მერე კი ტრიალის სიჩქარეს უმატა, გოგონა კიოდა და თან იცინოდა, ეშინოდა და თან ეხალისებოდა, იმდენ ერთმანეთის საპირისპირო განცდას ებრძოდა,რომ ერთბშად აივსო ისეთი გრძნობით,რომლის სახელიც არ იცოდა,მაგრამ გადმოცემასაც ვერ შეძლებდა,ვინმესთვის,რომ აეხსნა...
-შეშლილო,დავეცემით!
-დავეცეთ!
-დემ!
-პატარავ!
იქამდე იტრიალა ნოემ,სანამ თვალწინ ყველაფერი ფერებად არ აერია და ყოველივემ ფორმა არ დაკარგა... არავინ და არაფერი ახსოვდა ფიქრიას გარდა და რა მთავარია ბედნიერი იყო და ხვდებოდა ამას... რა უცნაურია,არა? არსებობდეს ადამიანი რომელიც მთელ წარსულს აუფერულებს და გაგრძოინებს რომ იდეალური ხარ მისთვის...
ნოე,რომ წაიქცა ფიქრია ქვეშ მოიყოლა...ორივე გულიანად იცინოდა...
-თავბრუ დამეხვა!
-არ გადამრიო,მართლა,პატარავ?
-ბოროტო!
ნოეს მკლავებში მოქცეული ფიქრია თავს ისე უმწეოდ გრძოდა,როგორც წითელქუდა მგლის ხახაში,რომელიც ჯერ შეჭმას არ უპირებდა და აშინებდა. ბიჭის თმიდან ცივი წყალი წვეთწვეთად ჩამოდიოდა და ქალიშვილს ეცემოდა...
-მართლა ცივი წყლით დაგიბანია...
-გეგონა მოგატუე?
მასპინძელმა მხრები აიჩეჩა:
-ხომ ხარ მატყუარა...
-ვარ,მაგრამ სულ-არა...
-მე მატყუებ ხოლმე?
-არა,არასდროს,უბრალოდ ყველაფერს არ გიყვები ჩემზე...
-რატომ?
-ერთი მარტივი მიზეზის გამო: შენი დაკარგვა არ მინდა...
თვალებში შესცქეროდნენ ერთმანეთს...
-შენ ჩემი დემონი ხარ...-წაიჩურჩულა ფიქრიამ.
-ეგ ხმამაღლა და გამბედაობით სავსემ თქვი!
-შენ ჩემი დემონი ხარ!-ხმას აუწია ქალიშვილმა.
-უფრო ხმამაღლა!
-ჩემი დემონი!
-კიდევ უფრო ხმამაღლა! ვითომ მსოფლიოს აგებინებ!
-მხოლოდ ჩემი დემონი!- ყვიროდა მასპინძელი.
-იყვირე,ბოლო ხმაზე!
-მხოლოდ ჩემი,ჩემი ერთადერთი, ჩემთის გაჩენილი დემონი!!!!-იყვირა ფიქრიამ რაც კი ხმა ქონდა,იოგების ჩაწყვეტამდე.
-ბოთე...-გაეღიმა ნოეს.
-რა?-გულუბრყვილოთ კითხა გოგონამ და დაიმორცხვა.
ვაჟი დაიხარა და შუბლზე აკოცა.
-შენ კი ამბობ,პატარავ,რომ შეშლილი მე ვარ...
ვაჟმა ფიქრიას სახეზე ჩამოშლილი თმა სულის შებერვით გადაუწია,მერე გადაკოტრიალდა და გვერდით მიუწვა. ორივენი მარმარილოსებრ ჭერს შესცქეროდნენ...
-უკეთ ხარ,დემ?
ბიჭმა ხელი გადახვია ქალიშვილს.
-უკეთ კი არა,კარგად ვარ...კარგად....
-დემ...დღეს ღამე,მოხვალ?
-მოვალ,სხვაგან სად მაქ აბა წასასვლელი?!
-ხო? ხალათი მოგეწონა,დემ?-გოგონა ჭურჭელს რეცხავდა.
-მიხდება?
-ჩაიცვი ტანზე....
-პელმენი დამიტოვე?
-მაგიდაზეა, თეფში აფარია ზედ... დაჯექი და მიირთვი.-ონკანი დაკეტა და ხელები გაიმშრალა ქალიშვილმა,თან ვაჟს თვალს არ აშორებდა.
-ნუ მიჟუჟუნებ ლამაზ თვალებს, პატარავ!
-გელანდება რაღაცეები!-განაწყენდა და სასწრაფოდ თვალი მოაშორა სააბაზანოდან ახლახანს გამოსულ სტუმარს.
-არაფერიც,მეპრანჭები!-თავისას აგრძელებდა ნოე.
-გეყოს მაიმუნობა!
-ციცქნავ,შენ გჯერა,რომ მაიმუნები ადამიანების წინაპრები არიან? ჩემში ყოველთვის სიცილს იწვევდა ეგ თეორია.-ნოემ გემრიელად გადაყლაპა გაციებული პელმენი.
-შენ,რომ შემოგხედავს ადამიანი,უსათუოდ დარწმუნდება მაგაში....
-იკბინები ახლა შენ,თან მწარედ,პატარავ!
-და ამ დროს ბასრი კბილები სულაც არ მაქვს-გადაიკისკის ფიქრიამ და სამზარეულოდან გავიდა.
-გარბიხარ?-ნოემ ჩანგალი დადო და წამოდგა.
-მასე გგონია?
-კი არ მგონია,ვხედავ!-ბიჭი დაედევნა.
-მაშინ,ცადე და დამიჭირე!
-იცი რა კარად დავრბივარ?!
-ასჯერ გაგონილს ერთხელ ნანახი სჯობს!
სასტუმრო ოთახის მაგიდას შემოურბინა ფიქრიამ, ნოე ჯერ გაქცევის საშუაებას აძლევდა,მერე უცბად დაეწია,უკნიდან ეცა და მიიხუტა. ქალიშვილმა წამოიკივლა.
-და-გი-ჭი-რე,პატარავ!
ფიქრია ხელ-ფეხს ცაში იქნევდა,არაფრით ისვენებდა,განთავისუფლებისთვის იბრძოდა,მაგრამ ნოეს ძლიერ ხელებს ვერაფრით ერეოდა.. სიამოვნებდა ბიჭთან სიახლოვე და ბავშვური თამაში,რომლის უკნ იქნებ გაცილებით უფრო მეტი იმალებოდა... ვაჟი ჯერ ნელა დატრიალდა,მერე კი ტრიალის სიჩქარეს უმატა, გოგონა კიოდა და თან იცინოდა, ეშინოდა და თან ეხალისებოდა, იმდენ ერთმანეთის საპირისპირო განცდას ებრძოდა,რომ ერთბშად აივსო ისეთი გრძნობით,რომლის სახელიც არ იცოდა,მაგრამ გადმოცემასაც ვერ შეძლებდა,ვინმესთვის,რომ აეხსნა...
-შეშლილო,დავეცემით!
-დავეცეთ!
-დემ!
-პატარავ!
იქამდე იტრიალა ნოემ,სანამ თვალწინ ყველაფერი ფერებად არ აერია და ყოველივემ ფორმა არ დაკარგა... არავინ და არაფერი ახსოვდა ფიქრიას გარდა და რა მთავარია ბედნიერი იყო და ხვდებოდა ამას... რა უცნაურია,არა? არსებობდეს ადამიანი რომელიც მთელ წარსულს აუფერულებს და გაგრძოინებს რომ იდეალური ხარ მისთვის...
ნოე,რომ წაიქცა ფიქრია ქვეშ მოიყოლა...ორივე გულიანად იცინოდა...
-თავბრუ დამეხვა!
-არ გადამრიო,მართლა,პატარავ?
-ბოროტო!
ნოეს მკლავებში მოქცეული ფიქრია თავს ისე უმწეოდ გრძოდა,როგორც წითელქუდა მგლის ხახაში,რომელიც ჯერ შეჭმას არ უპირებდა და აშინებდა. ბიჭის თმიდან ცივი წყალი წვეთწვეთად ჩამოდიოდა და ქალიშვილს ეცემოდა...
-მართლა ცივი წყლით დაგიბანია...
-გეგონა მოგატუე?
მასპინძელმა მხრები აიჩეჩა:
-ხომ ხარ მატყუარა...
-ვარ,მაგრამ სულ-არა...
-მე მატყუებ ხოლმე?
-არა,არასდროს,უბრალოდ ყველაფერს არ გიყვები ჩემზე...
-რატომ?
-ერთი მარტივი მიზეზის გამო: შენი დაკარგვა არ მინდა...
თვალებში შესცქეროდნენ ერთმანეთს...
-შენ ჩემი დემონი ხარ...-წაიჩურჩულა ფიქრიამ.
-ეგ ხმამაღლა და გამბედაობით სავსემ თქვი!
-შენ ჩემი დემონი ხარ!-ხმას აუწია ქალიშვილმა.
-უფრო ხმამაღლა!
-ჩემი დემონი!
-კიდევ უფრო ხმამაღლა! ვითომ მსოფლიოს აგებინებ!
-მხოლოდ ჩემი დემონი!- ყვიროდა მასპინძელი.
-იყვირე,ბოლო ხმაზე!
-მხოლოდ ჩემი,ჩემი ერთადერთი, ჩემთის გაჩენილი დემონი!!!!-იყვირა ფიქრიამ რაც კი ხმა ქონდა,იოგების ჩაწყვეტამდე.
-ბოთე...-გაეღიმა ნოეს.
-რა?-გულუბრყვილოთ კითხა გოგონამ და დაიმორცხვა.
ვაჟი დაიხარა და შუბლზე აკოცა.
-შენ კი ამბობ,პატარავ,რომ შეშლილი მე ვარ...
ვაჟმა ფიქრიას სახეზე ჩამოშლილი თმა სულის შებერვით გადაუწია,მერე გადაკოტრიალდა და გვერდით მიუწვა. ორივენი მარმარილოსებრ ჭერს შესცქეროდნენ...
-უკეთ ხარ,დემ?
ბიჭმა ხელი გადახვია ქალიშვილს.
-უკეთ კი არა,კარგად ვარ...კარგად....
-დემ...დღეს ღამე,მოხვალ?
-მოვალ,სხვაგან სად მაქ აბა წასასვლელი?!
