ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული V

ვუყურებდი ამ ოდესღაც სიცოცხლით სავსე გოგონას და საკუთარ თვალებს არ ვუჯერებდი. ნუთუ შეიძლება ადამიანი იმ დონემდე მივიდეს, რომ ცოცხალ მკვდარს დაემსგავსოს? ოთახს თვალი მოვავლე. ჩემი მზერა სარკეზე გაჩერდა, სადაც ჩემი ანარეკლი გაფართოებული თვალებით მიყურებდა. ჩემს თვალებს დავაკვირდი და ვენებში სისხლი გამეყინა. იმ წამს მივიღე პასუხი ჩემსავე კითხვაზე. შეიძლება ადამიანი ცოცხალ მკვდარს დაემსგავსოს... შეიძლება ყველაფრის სურვილი გაუქრეს... მეც ასე ვიყავი, უბრალოდ იმ განსხვავებით, რომ მე საკუთარი თავი იმ დონემდე მიყვარდა, რომ ვერ მივცემდი ჩემს თავს ისე სიკვდილის უფლებას (და ფუფუნებას), რომ ისტოიაში ჩემი კვალი არ დამეტოვებინა. მე ეგოისტი ვიყავი სულით ხორცამდე...
ამ აზრმა შოკი მომგვარა... დაახლოებით ერთი წუთი გაშტერებული ვიდექი, მერე კი გოგონას კივილმა მომიყვანა აზრზე. გაბმულად კიოდა, ისე თითქოს ვიღაც მის მოკვლას ცდილობსო. უარესი! ასე ალბათ ის ადამიანები კივიან, ვისაც სასტიკად აწამებენ.
-მარიტა... მარიტა რა გჭირს?- მხრებში დავწვდი და მისი გამოფხიზლება ვცადე, მაგრამ ამან არ გაჭრა.
არ მინდოდა ოთახი მსახურებით ავსებულიყო და ავთოც შემოსულიყო, ამიტომაც უბრალოდ ხელი მოვუქნიე და მთელი ძალით გავარტყი. ფიზიკურმა ტკივილმა რაღაც მომენტში აჯობა სულიერს და მარიტა გამოფხიზლდა. მე რომ დამინახა ჯერ თვალები დაახამხამა, მის თვალებში ემოცია გაჩნდა, სულ მცირეოდენი ინტერესი, მაგრამ ჩემთვის ეს საკმარისი იყო. ის ჯერ კიდევ ცოცხალია, მას არ დაუკარგავს სული... ის ჯერ ზომბად არ ქცეულა. ამოვისუნთქე! ანუ მეც შემიძლია გამოცოცხლება, უბრალოდ უნდა მივხვდე როგორ. მიყურებდა და ეტყობოდა, რომ რაღაცის გახსენებას ცდილობდა.
-მარიტა როგორ ხარ?- ვკითხე და საწოლზე ჩამოვჯექი მის პირდაპირ. ამ კითხვაზე მწარედ გაეცინა.
-სიკვდილს არ უნდა მოსვლა,- ეს მითხრა და თვალები დახუჭა, ცოტა ხანს ჩუმად იყო, მერე კი მკითხ:- შენ ვინ ხარ? სიკვდილს არ ჰგავხარ, მეტისმეტად ლამაზი ხარ ამისათვის.
-მარიტა მე ნინა ვარ, ნინა ნაკაშიძე.- გააღო თვალები და შემომხედა. უცებ ცრემლი წასკდა და უღონოდ დაესვენა ჩემს მკლავებზე.
-ნინა... პატარა ნინა. გამიხარდა შენი ნახვა,- მიუხედავად იმისა, რომ მის თვალებს ვერ ვხედავდი, ვგრძნობდი, რომ გულწრფელად ამბობდა.
-მეც გამიხარდა მარიტა.
-აქ რას აკეთებ ნინა?
-შენი...- ტუჩი მოვიკვნიტე. რა ვქნა? სჯობს პირდაპირვე ვუთხრა. მაგრამ ის ხომ რამდენიმე წუთის წინ გამოცოცხლდა ოდნავ? მან სიმართლე უნდა იცოდეს, ეს დაეხმარება. ავწონე ყველა ‘’მომხრე’’ და ‘’მოწინააღმდეგე’’ და გადავწყვიტე სიმართლე მეთქვა,- შენი საქმროს მკვლელბას ვიძიებ.
-მ... მკვლელობის?- სახე ხელებში დამალა. მხრები ოდნავ უთრთოდა.- ანუ გამომძიებელი გახდი?- მითხრა ნამტირალევი ხმით და მის ხმაში საოცარი ნოსტალგია იგრძნობოდა, მას ჯერ კიდევ ახსოვდა ჩვენი ბავშვობა.
-ჯერ სტაჟორი ვარ, ჩემი კოლეგა ქვემოთ მამაშენს ელაპარაკება.
-ის მამაჩემი არ არის,- მოულოდნელად უხეშად თქვა მარიტამ. თვალებში ჩავხედე და გავაცნობიერე, რომ მან იცოდა ის, რაზეც მე ეჭვი მქონდა (და სავარაუდოდ გიორგიც ეჭვობდა, რადგან აქ გამომგზავნა).
-მისი ბრალია?- ვკითხე პირდაპირ. მარიტამ არაფერი მიპასუხა, მხოლოდ ზეწარს მოუჭირა ხელები ისე, რომ თითები გაუთეთრდა.- თუ გინდა ნუ მეტყვი,- მაშინვე უკან დავიხიე.
-არა! მას არ მოსწონდა ის ფაქტი, რომ ჯიბეგაფხეკილ (ეს სიტყვა, რომელიც ირონიით წამოთქვა, აშკარად მამამისის ლექსიკონიდან იყო) მუსიკოსს. მე კი არაფერი მაინტერესებდა, ის ჩემი ცხოვრება იყო... ამბობენ, რომ ადამიანის ცხოვრებაში ორი მნიშვნელოვანი დღეა, როდესაც იბადება და როდესაც აცნობიერებს თუ რატომ დაიბადა. როდესაც კობა გავიცანი, მაშინ გავაცნობიერე თუ რატომ მოვევლინე ამ ქვეყანას. მე მასთან უნდა ვყოფილიყავი, ის უნდა დამეცვა საკუთარი თავისაგან. ის ამ ქვეყნად ყველაზე დეპრესიული ადამიანი იყო, ყველაზე გულჩვილი და ჯერ კიდევ პატარა ბიჭი, რომელსაც რატომღაც ბერიკაცის აზროვნება ჰქონდა. აი ეს იყო ჩემი კობა, ხოლო იმ არაკაცმა, რომელიც თავს მამაჩემს ეძახის, ის მომიკლა.- არ მოველოდი მისგან ამხელა ტირადას, მაგრამ როდესაც ლაპარაკი დაასრულა შევიგრძენი მთელი მისი სულიერი ტკივილი. კარგად მესმოდა მისი, მეც დავკარგე ის ადამიანები, რომლებიც ჩემთვის ჰაერივით მნიშვნელოვანნი იყვნენ.- ნინა, მაპატიე შენთან რომ არ მოვედი როდესაც მშობლები დაგეღუპა,- მითხრა უცებ.
-რა?- ტვინმა ვერ აღიქვა მისი ნათქვამი.
-გავიგე რომ დეპრესიაში იყავი და ამიტომაც არ მინდოდა შენი ნახვა. მაპატიე,- თვალები დახუჭა და თავი დახარა. მე ჩამეცინა.
-შენ ერთადერთი არ ყოფილხარ მარიტა, ყველამ ზურგი მაქცია. და სწორედ იმიტომ, რომ ვიცი რამხელა ტკივილია ეს, მე შენ არ მიგატოვებ, მარტო არ დაგტოვებ და დაგეხმარები სამართალის აღდგენაში.- ამომხედა მადლიერი თვალებით, მერე კი ჩამეხუტა და ტირილი დაიწყო.
-ბავშვობაში ვფიქრობდი რომ ანგელოზი იყავი და თურმე არ ვცდებოდი,- მითხრა ტირილით.
-მე ანგელოზი არ ვარ მარიტა, უბრალოდ ვხვდები შენს ტკივილს და მინდა რომ დაგეხმარო.
-სწორედ ამიტომ ხარ ანგელოზი,- ჯიუტად გაიმეორა. უნებურად გამეღიმა. მარიტა ყველაზე ჯიუტი არსება იყო ვინც კი ცხოვრებაში მენახა და ხასიათი ოდნავადაც არ შეცვლია.
-მარიტა, ახლა ყველაფერი უნდა მიამბო რაც მოხდა, გთხოვ.
-კი,- მომშორდა, ღრმად ამოისუნთქა და დაიწყო.- იმ ღამეს მართლა ვაპირებდი კობასთან შეხვედრას. დაახლოებით 5 საათზე მამაჩემმა დამირეკა და მითხრა, რომ რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა ეთქვა და მთხოვა ვახშმად დარჩენა. ვახშამი 7 საათზე იყო, კობა კი 9_ზე უნდა მენახა, ამიტომაც ვიფიქრე რომ მოვასწრებდი. 7 საათზე მისაღებში ჩავედი. ის უკვე მაგიდასთან იჯდა. მის მოპირდაპირე მხარეს მინდოდა დაჯდომა, მაგრამ ხელით მანიშნა, რომ გვერდით დავჯდომოდი. ეს თხოვნაც შევუსრულე. ღვინო მოსვა და დაიწყო...
დიდი სიტყვა წარმოთქვა იმის შესახებ, რომ განათლება ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ არის ცხოვრებაში, რომ გაუნათლებელი ადამიანი იკარგება და ცხოვრებაში საკუთარ გზას ვერ პოულობს. მერე იმაზე ილაპარაკა, რომ თუკი ადამიანს უყვარხარ ხელს არაფერში შეგიშლის და დაგელოდება. მე ნელ-ნელა ვხვდბოდი საით მიჰყავდა საუბარი, მაგრამ ვცდილობდი თავის შეკავებას. მოკლედ როგორც იქნა გამომიცხადა, რომ უელსის უნივერსიტეტში მაგზავნიდა. მე რა თქმა უნდა უარი ვუთხარი, მან თავისი დაიჟინა. საბოლოოდ ყვირილზე გადავედით და ერთმანეთს საშინელი სიტყვები ვეძახეთ. ყვირილისაგან დაღლილი ავდექი და ოთახში გავიქეცი. მობილური კი მაგიდაზე დამრჩა.
ტირილით გული რომ ვიჯერე მობილური მოვიძიე, მაგრამ ვერ ვიპოვე. გამახსენდა რომ ქვემოთ დამრჩა. არ მინდოდა ჩასვლა, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. გადავწყვიტე, რომ მამაჩემის სიტყვებს არ ავყვებოდი, გამბედაობა მოვიკრიბე და ქვემოთ ჩავედი. ის, რაც იქ დავინახე არ მომეწონა. მამაჩემს ჩემი მობილური ხელში ეჭირა და უცნაურად იღიმოდა. რომ დამინახა მობილური მაგიდაზე დადო, ადგა და გავიდა. მე მაშინვე მობილური ავიღე და ვნახე, რომ ყველა მესიჯი წაშლილი იყო (არადა კობას გამოგზავნილი 1000_მდე მესიჯი მქონდა). მაშინ მეგონა, რომ მისი ღიმილი მესიჯების წაშლასთან იყო დაკავშირებული, ხოლო როდესაც დარეკვა ვცადე, აღმოვაჩინე, რომ ანგარიშზე არ მქონდა. სახლის ტელეფონით ვცადე კობასთან დარეკვა, მაგრამ ხაზები დაზიანებული იყო, მოახლეებს კი მობილურის ხმარება სახლში ეკრძალებათ, ამიტომ არც კი მითხოვია მათთვის.
გაბრაზებული ავედი ჩემს ოთახში, ჩავიცვი და წასასვლელად გავემზადე. როგორც კი გარეთ გავედი სუფთა ჰაერმა ცოტა გამომაფხიზლა. ჩვენი ჩვეული შეხვედრის ადგილისაკენ ავიღე გეზი. მალე მივედი, მაგრამ კობა იქ არ დამხვდა. 20 წუთიანი ლოდინის შემდეგ გული დამიმძიმდა. პატარა ჯიხური ვნახე და ანგარიშზე ჩავრიცხე, დავურეკე კობას, მაგრამ არ მიპასუხა. კიდევ და კიდევ ვურეკავდი, მაგრამ არ მპასუხობდა, უკვე ნერვიულობისაგან ადგილს ვერ ვპოულობდი. მის ყველა მეგობარს ჩამოვურეკე, მაგრამ არავინ იცოდა სად იყო. საბოლოოდ ლოდინისაგან დაღლილი სახლში მოვედი. მამაჩემი კარგ ხასიათზე დამხვდა, გადამკოცნა და ბოდიში მომიხადა. ამან უფრო შემაშინა. დაახლოებით ერთ საათში კი დამირეკეს და...- მარიტა გაჩუმდა. მან მეტი ვეღარაფერი თქვა, უბრალოდ ცრემლი წასკდა.
ამ დროს კარი გაიღო. მე და მარიტა შევკრთით, რომდესაც ავთოს მბრძანებლური და ცივი ხმა გავიგეთ:
-მგონი დიდხანს გაგიგრძელდათ თავის მოწესრიგება ახალგაზრდა ქალბატონო... და ოთახიც შეგშლიათ...
-უ... უკაცრავად,- ამოვილუღლუღე.
-მგონი სჯობს წახვიდეთ, მარიტაზე ცუდად მოქმედებს თქვენი აქ ყოფნა,- ეს ისეთი ხმით მითხრა, რომ ძალაუნებურად დავემორჩილე და ავდექი.
-ნახვამდის მარიტა,- ვუთხარი გაუბედავად. მან პასუხი არ დამიბრუნა. სამწუხაროდ მეტს ვერაფერს ვეტყოდი, ქორის თვალებით მიყურებდა ავთო. სხვა გზა არ მქონდა, უბრალოდ ოთახი დავტოვე. როდესაც ავთოს გვერდი ავუარე გამაჟრჟოლა, მისგან საოცარი სიცივე მოდიოდა.
როგორც კი მისაღებში აღმოვჩნდი, მაშინვე უცერემონიოდ გაგვიძახეს მე და გიორგი გარეთ, თან ისე, რომ სიტყვის თქმაც არ გვაცადეს. მანქანაში ჩავსხედით და გიორგიმ მანქანა დაქოქა. მე არაფერს ვამბობდი, ის კი მოთმინებით ელოდა. მაგრამ როგორც კი კოჯორს გავცდით გიორგის მოთმინებამ უღალატა:
-ნინა მომიყვები რა მოხდა?- მკითხა საწყალი ხმით. იმდენად დათრგუნული ვიყავი, რომ გაღიმებაც ვერ შევძელი.
-კი,- ვუთხარი და მოვუყევი სიტყვა-სიტყვით ყველაფერი, რაც მარიტამ მიამბო. როდესაც დავამთავრე გიორგიმ არაფერი მითხრა, უბრალოდ დაფიქრებული ატარებდა მანქანას.
უცნაურია, მაგრამ საჭიროზე მეტად უჭერდა ხელს საჭეს. თითქოს იმაზე მეტად განიცდიდა ამ ამბავს, ვიდრე აჩვენებდა. ნუთუ მანაც იცის რას ნიშნავს გულით საყვარელი ადამიანის დაკარგვა? ინტერესი მღრღნიდა, მაგრამ ჩუმად ყოფნა ვამჯობინე. რაც არ უნდა იყოს, ეს ჩემი საქმე არ არის.
- გიორგი ხომ დავიჭერთ?- ვკითხე ხმადაბლა. გაოცებულმა შემომხედა, მერე კი თვალებში სითბო ჩაეღვარა.
-აუცილებლად... გპირდები! ახლა კი სახლში ადი და დაისვენე, გრძელი დღე იყო. ხვალ გნახავ,- მითხრა და კარი გააღო. მხოლოდ მაშინ შევამჩნიე, რომ ჩემს სახლთან ვიყავით. უცებ გამოვფხიზლდი.
-მაგრამ შენი მანქანა...- დავიწყე, მაგრამ შემაწყვეტინა.
-ტაქსით წავალ, შენ დასვენება გჭირდება.
-მაგრამ...
-ნაკაშიძე ნუ მეკამათები. უბრალოდ ადი სახლში და დაისვენე,- ეს თქვა და მანქანიდან გადავიდა. მეც მის მაგალითს მივბაძე. მანქანა სადგომზე გააჩერა, ამიტომაც დავემშვიდობე თუ არა მაშნვე სახლისაკენ გავემართე.
ჩემი ბინა მესამე სართულზე იყო. ისე ვიყავი ემოციებისაგან გადაღლილი, რომ ლიფტით ავედი (რომელსაც უბრალოდ ვერ ვიტანდი). ავად, დავწვები და დავიძინებ. ცოტასაც გაუძელი ნინა,- ვეუბნებოდი საკუთარ თვს. მაგრამ როგორც სჩანს ჩემს ბედისწერას (და არამარტო) სხვა გეგმები ჰქონდა ჩემთან დაკავშირებით.
კარს გასაღები მოვარგე თუ არა საშინელი ტკივილი ვიგრძენი კეფაში, მერე კი თვალწინ ყველაფერი გაშავდა და გონება დავკარგე...