ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული VII

პირველი სიტყვა, რაც თავში მომივიდა იყო ‘’არაამქვეყნიურია’’... მაღალი ჭერი, უამრავი ნახატი კედლებზე, ბუხარი, ძვირფასი ავეჯი და რაც მთავარია ყველაფერი იყო იდეალური სიმეტრიით განლაგებული. ამ ოთახმა რატომღაც რენესანსის დროინდელი ნაწარმოებები გამახსენა, მასკარადებით, ბალებითა და მდიდრულად მორთული სასახლეებით.
-დივანი საკმაოდ მოხერხებულია, შეგიძლია წამოწვე,- მითხრა გიორგიმ.- მე დასალევს მოვიტან.
-აბაზანა საით არის?- ვკითხე პირდაპირვე.
-მარჯვნივ პირველი კარი.
-იმედია არ დავიკარგები,- ამოვისუნთქე და მითითებული მიმართულებით წავედი. საბედნიეროდ არ დავიკარგე და ადვილად მოვძებნე საჭირო კარი. შევედი და კარი ჩავკეტე. კარგად მესმოდა როგორ ხმაურობდა ჭურჭელი. ალბათ სამზარეულოც უზარმაზარია, ჩემნაირი გურმანებისათვის ნამდვილი სამოთხე... პირზე მომდგარი ნერწყვი შევიმშრალე და აბაზანას მოვავლე თვალი.
გიორგის აბაზანა წარმოადგენდა მარმარილოში ჩასმულ, იდეალურად სუფთა ოთახს, რომელშიც ალბათ მთელი ჩემი სახლი თავისუფლად დაეტეოდა. სნობი! აბაზანაში იყო დუში, რომელშიც ალბათ ხუთი ადამიანიც თავისუფლად ჩაეტეოდა, უზარმაზარა კარადა უამრავი უჯრითა და უზარმაზარი სარკით და რა თქმა უნდა ჯაკუზით, რომელსაც აუზადაც კი გამოიყენებდა საშუალო შესაძლებლობების მქონე ოჯახი.
იმ ორი ოთახის გათვალისწინებით რაც ვნახე, ნებიერიძე მართლა საკმაოდ მდიდარია. ხოლო ასე ნამდვილად ვერ იცხოვრებ უბრალო დეტექტივის (თუნდაც პირველი კლასის) ხელფასით. სამსახურში აშკარად არავინ იცოდა მისი სიმდიდრის შესახებ, ის არასოდეს არავის აძლევდა იმის ფიქრის ან თქმის საშუალებას, რომ ფულით მოხვდა განყოფილებაში.
ხელსაბანთან მივედი და ცივი წყალი მოვუშვი. მესიამოვნა ცივი წყლის შეხება. განვლილი დღის გაანალიზებას ვცდილობდი, მაგრამ ძალიან მიჭირდა ფიქრი. მტკივნეული იყო ყველაფრის გახსენება მიუხედავად იმისა, რომ ახლა უკვე სამშვიდობოს ვიყავი. გამახსენდა ავთოს შეხება და გამაჟრჟოლა. მას მე ვუნდოდი, მამაჩემის ტოლმა კაცმა მითხრა, რომ ჩემთან გართობა სურდა და რომ მე მას აღვაგზნებდი. ნუთუ ეს ნორმალურია?- ვეკითხებოდი საკუთარ თავს, მაგრამ ვაღიარებდი ამასთან ერთად იმას, რომ ეს სიტყვები მესიამოვნა (რაც არ უნდა ამაზრზენად ჟღერდეს). მიყვარდა ყურადღება, მინდოდა ყურადღება და რაც მთავარია, მე ის გიორგისაგან მინდოდა...
ამის მერე ცივი წყალი სახეზე შევისხი, მაგრამ ვერ გავთვალე სწორად და წყლის დიდი ნაწილი პერანგზე დამესხა. ონკანი გადავკეტე და პირსახოცით ვცადე შემშრალება.
-ყველაფერი კარგად გაქვს?- გავიგე გიორგის ხმა.
-კი, ახლავე გამოვალ,- ვუპასუხე აკანკალებული ხმით. პირსახოცი თავის ადგილას დავაბრუნე, პერანგის ზედა ორი ღილი გავიხსენი და საკუთარი თავი შევათვალიერე სარკეში. ‘’შენ ამას შეძლებ’’, გავუღიმე საკუთარ თავს და მისაღებში დავბრუნდი, სადაც სავარძელში მოკალათებული გიორგი შოკოლადის ბურთულებს ჭამდა. მის წინ, ჟურნალის მაგიდაზე სინი იდო ტკბილეულის ვაზითა და ბაკარდის ბოთლით. ოთახს ავსებდა ჯაზის რიტმული მელოდიები. ხოლო თვალწინ მართლაც წარმტაცი ხედი იშლებოდა - ნებიერიძე იჯდა სავარძელში. პერანგის ყველა ღილი გახსნილი ჰქონდა, ხოლო ფეხზე ფუმფულა ბაჩიები ეცვა.
არეული ნაბიჯით მივედი დივანთან და წამოვწექი. ის მართლაც მოხერხებული აღმოჩნდა. უეცრად ვიგრძენი როგორ დამშვიდდა სისხლი ჩემს ვენებში, ადრენალინი აღარ გამოიყოფოდა, მთელი დღის სტრესი სადღაც აორთქლდა ამ დივანისა და მუსიკის დახმარებით.
-კარგად მოკალათდი ნაკაშიძე, მე დაგისხამ,- გავიგე გიორგის ხმა თითქოს პარალელური სამყაროდან. თავი ძილისკენ მიმქონდა, მაგრამ ამის არც დრო იყო და არც ადგილი. ჩემს კოლეგას ავხედე, გავუღიმე და ვუთხარი:
-მგონი მოგიწევს გამარტყა, თორემ ჩამეძინება.- გიორგის გაეცინა, სასმელი ჩამოასხა და ერთი ჭიქა მე გამომიწოდა ლიმონთან ერთად. მეც ჩამოვართვი:
-გაგვიმარჯოს,- ვთქვი და სულმოუთქმელად გადავკარი, მერე კი ლიმონი დავაყოლე. სახე შემეცვალა, სასმელის სიმწარემ და ლიმონის სიმჟავემ თავისი ჰქნა მაინც. მასპინძელმა გულიანად გაიცია:
-ბაკარდის სვამ ნაკაშიძე, ცოტა ფრთხილად.
-ნუ ინაზები, დალიე შენი პორცია,- ვანიშნე თავით. დაღლილობა და სიმორცხვე სადღაც გაქრა. გრადუსი ცუდად მოქმედებს ჩემზე.
-გაგვიმარჯოს,- გაიმეორა ჩემი სადღეგრძელო და მანაც ერთი მოსმით დაცალა ჭიქა, თუმც რეაქცია ჩემზე უკეთესი ჰქონდა.
-მგონი უფრო დიდი ჭიქები დაგვჭირდება,- ვთქვი სასხვათაშორისოდ.
-საკუთარ თავზე ილაპარაკე,- ხელი აიქნია გიორგიმ. მერე კი ყურადღებით დამაკვირდა და მაშინ, როდესაც ვაპირებდი იმის თქმას რომ ასე ყურება უზრდელობაა მითხრა:
-ნინა არ გინდა თმები გაიშალო?
-გიორგი მე თუ კიდევ რამდენიმე ჭიქას დავლევ ასე შეიძლება აღმოჩნდე აბსოლუტურად შიშველი ნიMiss ხელში და ჩემი გაშლილი თმები იქნება შენი პრობლემებიდან ყველაზე მცირე. დამიჯერე!
ამ სიტყვების მერე წამოვიწიე და ტკბილეულს დავწვდი. სულ ერთი წამით შევხედე გიორგის და დავინახე როგორ იკვნეტდა ტუჩებს. ალბათ ფანტაზია აეშალა ჩემი სიტყვების შემდეგ. ჰა! მე გავიმართე, გიორგიმ კი კიდევ ჩამოასხა.
-როგორც შეუკვეთე,- მითხრა მშვიდად. კარგი მსახიობია. ვნახოთ როგორ გაგრძელდება ჩვენი თამაში. მშვენივრად ვხვდებოდი, რომ ის ღამე ბევრ რაიმეს შეცვლიდა ჩემს ცხოვრებაში და რაც არ უნდა უცნაურად ჟღერდეს მე ამისათვის მზად ვიყავი.
-გინდა დავილაპარაკოთ?- მკითხა უცებ.
-ჯერ მზად არ ვარ,- ვუთხარი გულწრფელად. მშვენივრად ვხვდებოდი რას გულისხმობდა და ისიც კარგად მიხვდა ჩემი პასუხის აზრს, მაგრამ ამას ხელი არ უნდა შეეშალა ჩვენთვის, ამიტომაც საუბარი სხვა თემაზე გადავიტანე.- გიორგი არ გგონია რომ ძალაინ მკაცრად მოექეცი ავთოს?
-თავად გამომიწვია.
-მაინც რით გამოგიწვია?- კარგად ვხვდებოდი რატომაც გაკეთა, მაგრამ არ მინდოდა უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდნილიყო ჩვენს შორის.
-სერიოზულად მეკითხები? ნუთუ მართლა ვერ ხვდები პასუხს? მან მისცა საკუთარ თავს იმის ფიქრის უფლება, რომ დაუსჯელად გაგიკეთებდა იმას, რაც მოუნდებოდა და ამასთან ერთად ნაგლად შემომთავაზა ქრთამი, ოღონდაც მისთვის არაფერი გამეკეთებინა ამ ფიქრის გამო.
-დამშვიდდი ნებიერიძე,- გავაფრთხილე, როდესაც დავინახე, რომ სახეზე წამოწითლდა.
-დღევანდელი დღე არანორმალური იყო ნინა. ბევრი რამ მინახავს ცხოვრებაში, მაგრამ ისეთ ადამიანს, როგორიც ავთო არის არასოდეს შევხვედრილვარ. ასეთ მშიშარა ადამიანებს ვერ ვხარშავ. ის დიდ გულზეა მხოლოდ მათთან ვინც პასუხს ვერ გასცემს და მათთან, ვინსთანაც თავის მოსყიდულ ძაღლებს აგზავნის. თან ის შენ შეგეხო...- გასაგებია!
-არავინ არავის არ შეხებია,- ვუთხარი ხმადაბლა. ის ჩაფიქრდა, მერე კი დაჟინებით შემომხედა და პირდაპირვე მკითხა.
-ნინა კარგად დავინახე როგორ გეკვროდა. მითხარი ხელებს გიფათურებდა?- ავდექი და ზურგი ვაქციე. არ მინდოდა იმის თქმა რომ მართლაც აკეთებდა ამას, მაგრამ ტყუილის თქმას აზრი არ ჰქონდა, ის მაინც მიხვდებოდა.
-კი,- ვუთხარი წინაზე უფრო ხმადაბლა.
-და თავს როგორ გრძნობდი?- ჩემდა გასაოცრად მშვიდად მკითხა.
-შენი აზრით?
-მე მინდა შენგან გავიგო ნაკაშიძე.
-მინდოდა რომ მის ადგილას შენ ყოფილიყავი. ალბათ ყველაზე საშინელი ადამიანი გგონივარ ახლა, ყველაზე ბინძური.- სახეზე ხელები ავიფარე.
გავიგე როგორ წამოდგა სავარძლიდან და როგორ მომიახლოვდა. მხარზე დამადო ხელი და ისე მიმაბრუნა მისკენ, რომ ჩვენი სახეები პირდაპირ აღმოჩნდნენ.
-არაფერი გაქვს სასირცხვილო.- ამ სიტყვებზე გამეცინა და ვცადე თავის შებრუნება, მაგრამ გიორგიმ არ მომცა ამის საშუალება.- რატომ გგონია რომ შენი სექსუალორობა სამარცხვინოა? რისი გეშინია ნაკაშიძე?
მე ხელები გადავიჯვარედინე გულთან, ღრმად ჩავისუნთქე და პირდაპირვე ვუთხარი რასაც ვფიქრობდი, თუმც მისი რეაქციის ძალიან მეშინოდა:
-იმის, რომ ძალიან მინდიხარ,- ჩემთვის ძალიან რთული იყო ამის აღიარება, შეიძლება აღარც მოინდომოს ჩემთან ერთად მუშაობა, რადგან წინა პარტნიორება პრობლემები შეუქმნეს.
-რომ გითხრა, რომ მეც მინდიხარ, ჩემი იქნები?- მკითხა და თვალებში ჩამაშტერდა. ეს რა, მეხუმრება? თვალები გამიფართოვდა.
სიტყვის უთქმელად გიორგიმ ქამარი შემხსნა. მე არაფერი მითქვამს იქამდე, სანამ არ მივხვდი, რომ ის ამაზე გაჩერებას არ აპირებდა. როდესაც ღილი შემხსნა შარვალზე უხეშად ავკარი ხელი.
-გიორგი რას აკეთებ?- გული ისე მიცემდა, რომ სხვა არაფერი მესმოდა.
-მინდა, რომ დაგიმტკიცო ჩემი სიტყვების სისწორე.
-შენი სიტყვების სისწორე შენს შარვალზე დაამტკიცე,- ვუთხარი საკმაოდ ხმამაღლა.
-კარგი,- მითხრა და მაჯაზე მომიჭირა და ჩემი ხელი თავის ქამართან მიიტანა.- გახსენი,- გაისმა ბრძანება. ხელის მოშორება ვცადე, მაგრამ არაფერი გამომივიდა.
-რას აკეთებ გიორგი, გადაირიე?
-შენ რა დიაგრამა უნდა დაგიხაზო?- გაოცდა გიორგი,- აი ამაზე გეუბნები,- ჩემი ხელი ოდნავ ქვემოთ დასწია. უცხო სხეულის შეგრძნებაზე ამაკანკალა.
-ეს შენთვის პირველია არა?- მიხვდა მაშინვე.
-შენი საქმე არ არის,- იმაზე სწრაფად ვუთხარი, ვიდრე საჭირო იყო.
-პირველია.- კმაყოფილმა ჩაიცინა. მე კი ხელები მუშტად შევკარი. ძალიან მინდოდა სახე დამეფარა, რათა გიორგის არ ენახა როგორ ავწითლდი. თუმც თუ გავითვალისწიებთ ჩემი კანის მუქ ფერს, შეიძლება არც დამეტყოს.
-მოგეწონა,- გამომიცხადა ნებიერიძემ საოცრად სექსუალური ხმით. თვალები დავხუჭე და ვერ ვბედავდი გახელას. მეშინოდა, რომ მზერით გიორგის შევხვდებოდი. მიჭრდა აზრის მოკრება. მარტონი ვიყავით გიორგის უზარმაზარ სახლში, ნასვამები და აღგზნებულები... ამასთან ერთად გიორგი თავს აძლევდა იმის უფლებას, რომ მომფერებოდა ტანზე. ნუთუ მე ცოტა ხნის წინ ვფიქრობდი, რომ არაფრის მეშინოდა და მზად ვიყავი?
-მერე შენ რა?- თვალები გავახილე და მტკიცედ შევხედე პარტნიორს. მან მხრები აიჩეჩა.- ნებიერიძე გაჩერდი!- გიორგი ჩემსკენ იწევდა და ვერც კი შევამჩნიე, რომ უკან ვიხევდი, სანამ ზურგით კედელს არ დავეჯახე. გამომიჭირა! ცალი ხელი კედელს მიაყრდნო ჩემს თავთან, მეორეთი კი შარვლის ელვა გამიხსნა. ჰაერი აღარ მყოფნიდა. მისი უძირო, შავი თვალები პირდაპირ სულში აღწევდნენ.
-არ გავჩერდები,- მითხრა ისევ იმ სექსუალური ხმით.- არ გავჩერდები იქამდე, სანამ არ აღიარებ, რომ გინდა დამნებდე... მერე კი...- მისი ხმა უფრო მიმზიდველი გახდა, ხოლო მისი საქციელი უფრო გამომწვევი. დაიხარა და ყურის ბიბილოზე მიკბინა. მე ამოვიკვნესე,- არ გავჩერდები, სანამ ჩემი არ გახდები.
თვალები გამიფართოვდა, წამით სუნთქვაც კი დამავიწყდა... ნუთუ ეს მუქარაა? თუ უბრალოდ ისიც ვეღარ ძლებს მეტს?
გიორგის შემდეგი ნაბიჯი ორივესათვის დამღუპველი აღმოჩნდა. დაიხარა და ნელა შეეხო ჩემს ტუჩებს. თავიდან მხოლოდ თავისი ტუჩებით მეხებოდა, მერე კი ენა დამისვა გამომშრალ ბაგეებზე, რომლებიც პასუხად მაშინვე გავხსენი. აღმოვაჩინე, რომ ბაკარდი ასე უფრო გემრიელი იყო, მის ტუჩებს ჯერ კიდევ შერჩენოდათ ცოტა ხნის წინ დალეული სასმელის გემო. ჩემმა დათმობამ უფრო აღაგზნო გიორგი (ნუთუ ეს შესაძლებელია?). მან უკვე გახსნილ შარვალზე ხელი გამიშვა და ვიგრძენი როგორ ჩაცურდა ქვემოთ სამოსელი. მისმა ხელმა კი მუცელზე გადაინაცვლა. ჩემი შიშველი სხეულისა და გიორგის საოცრად ცხელი ხელის კონტაქტისაგან გამოწვეული სიამოვნებისაგან ამოვიკვნესე.
-ნუ გერიდება ნაკაშიძე,- გავიგე გიორგის ირონიული ხმა. მერე კი ჩემი ხელი ისევ თავის ქამარზე მოათავსა:- გამიხსენი.
ჩემი ხელის მოძრაობა მოუქნელი იყო, მორიდებული. არ მჯეროდა, რომ გიორგისთან ერთად ვიყავი და თან ასეთ პიკანტურ სიტუაციაში. ჯერ კიდევ არ მჯეროდა, რომ ეს მართლა ხდებოდა. თანდათან უფრო გაბედული გავხდი. გიორგი კი ამ დროს იმით იყო დაკავებული, რომ თავდავიწყებით მკოცნიდა კისერში.
-რა გემრიელი ხარ,- გავიგე გიორგის ჩუმი კომენტარი. შემდეგ ვიგრძენი როგორ გაანთავისუფლეს ჩემი თმები რეზინისაგან. წელამდე ყორნისფერი (ჩემი თმები იმდენად შავი იყო, რომ მზეზე ლურჯად ლაპლაპებდა, ხოლო ვინც ბავშვობიდან არ მიცნობდა, ყველას შეღებილი ეგონა) თმები მხრებზე ჩამომეშალა. ამის მერე მისი თითები ჩემს თმებში ჩაეფლო.
-მოგწონს?- მკითხა გიორგიმ. მისი ხელების მოძრაობას ტრანსში შევყავდი. ჩემმა კოლეგამ ოდნავ მომქაჩა თმები.
-მიპასუხე, ნინა ნაკაშიძე, რომ გეკითხები.
-ოხ შენი... შენ როგორ გგონია ნებიერიძე?
როგორ სჩანს პასუხი მოეწონა, რადგან ისევ მთელი ძალით დააკვდა ჩემს ტუჩებს. პირველი კოცნის სინაზე გაქრა. კარგად ვგრძნობდი პირში სისხლის გემოს. უეცრად კოცნა შევწყვიტე და ოდნავ მოვშორდი გიორგის. თუმც საბოლოოდ კონქატქის გაწყვეტა არ შემეძლო, ამიტომ ხელები მკერდზე მივადევი.
-მგონი დროა საწოლში გადავინაცვლოთ,- გიორგის გაეცინა.
- ყველაფერს თავისი დრო აქვს. ჯერ პასუხები მინდა. რომ გამიცანი რატომ მექცეოდი ასე ცივად?
-უბრალოდ ასეთი რამ არასოდეს დამმართნია, ასეთი გრძნობა პირველად გამიჩნდა ვიღაცის მიმართ და არ ვიცოდი რა რეაქცია უნდა მქონოდა.
-ანუ თავიდანვე მოგეწონე?
-კი.- ამოვისუნთქე ხმამაღლა. გიორგიმ ამ დროს ხელის მოქნილი მოძრაობით პერანგი გამხადა. გიორგი ნელა მეალერსებოდა ტანზე. მისი ხელები საერთოდ მაკარგვინებდნენ საღად აზროვნების უნარს. უკვე ვეღარ ვუძლებდი ამ ფერებას.
-გასაგებია.- ეს მითხრა მხოლოდ.
-გიორგი,- მაჯაზე მოვუჭირე ხელი და ავაწევინე. ნელა მივიტანე ტუჩებთან და ნაზად ვაკოცე ხელის გულზე.- დღევანდელმა დღემ დამანახა, რომ არაფერი სამუდამო, ნებისმიერ წუთს შეიძლება რაღაც მომივიდეს და ამიტომ არ მინდა დრო დავკარგო, არ მინდა შანსი ხელიდან გავუშვა.- ამის მერე ენის წვერით შევეხე მის შუა თითს, მერე კი ენა ჩამოვაყოლე მაჯამდე. გიორგიმ ამოიკვნესა.- აქამდე ჩემს გრძნობებს გავურბოდი და არ მინდოდა მათში გარკვევა. ჩემი სექსუალური ლტლოვა პრობლემად მიმაჩნდა. მაგრამ დღეს მივხვდი, რომ არაფერია ცხოვრებაში პრობლემატური, მხოლოდ ჯანმრთელობა და სიმშვიდე უნდა ინატრო ადამიანმა, სხვა ყველაფერი თავისით მოვა. ახლა კი შენ მიპასუხე ერთ კითხვაზე. შენი რეაქცია ავთოს ქმედებებზე საკმაოდ უცნაური იყო...
-უბრალოდ ის შენ შეგეხო, მე კი ვიეჭვიანე.
თუკი ეს შესაძლებელი იყო, გული კიდევ უფრო ამიჩქარდა. გიორგი? ეჭვიანობა? სულ რაღაც 24 საათის წინ ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ გიორგიმ იცოდა სიტყვა ‘’ეჭვიანობის’’ მნიშვნელობა.
-მინდა ერთი რამ იცოდე ნინა,- მითხა გიორგიმ, თან ჩემს თმებს ეთამაშებოდა,- შენ ჩემი ხარ! და მე არ ვაპირებ შენს ვინმესთან გაყოფას. მე ყოველთვის გააფთრებით ვიცავ მას, რაც ჩემია.
ამის მერე ოდნავ შემეხო ბაგეებზე.
-მე შენი ვარ? - ვკითხე აღგზნებისაგან ჩახლეჩილი ხმით.
-ერთხელ უკვე გითხარი,- მითხრა გიორგიმ და ხელი მომიჭირა,- ახლა კი მოემზადე, რადგან ამის დემონსტრირებას ვაპირებ.
მე და გიორგი ერთად გავედით მის საძნებელში. მეშინოდა, მაგრამ ხმას ვერ ვიღებდი, რათა არაფერი გამეფუჭებინა. ეს ყველაფერი ჩემთვის სიახლე იყო. საკმაოდ დიდი ხანი ვცდილობდი ადამიანებისაგან თავის დაცვას და მათგან მოშორებით ყოფნას ვარჩევდი, ეს კონტაქტი კი ჩემთვის სრულიად ახალი ხილი იყო.
საძნებელს თვალი მოვავლე როგორც კი შუქი აინთო. როგორც მოველოდი, ის საკმაოდ დიდი აღმოჩნდა. საწოლი კი მართლაც რომ საოცრად დიდი იყო. ‘’როგორც სჩანს გიორგის ყველაფერი დიდი აქვს’’, გავიფიქრე და თავადვე გამეცინა ამ ფრაზის ორაზროვნებისაგან. საწოლი დიდთან ერთად საკმაოდ დახვეწილი იყო. მუქი ხის, იგივე მასალის გრავირებით. საწოლის თავი მაღალი იყო, ლამაზი ორნამენტებით მორთული.
გიორგიმ სულ რამდენიმე წამი მომცა იმისათვის, რომ ინტერიერი შემეფასებინა, მერე კი თავისკენ მიმაბრუნა და მაკოცა.
-გცივა?- მკითხა როდესაც იგრძნო, რომ მაკანკალებდა.
-მე... არა... უბრალოდ...
არ ვიცოდი რა მეთქმა. არ მჯეროდა, რომ ნახევრად გახდილი, გაშლილი თმებით გიორგის საძინებელში ვიდექი და ვაპირებდი ჩვენი ‘’ურთიერთობის’’ ახალ დონეზე აყვანას.
-რა ხდება? ხომ არ გადაიფიქრე?- ნეტავ სამართლიანია ამ კითხვის დასმა მაშინ, როდესაც უცერემონიოდ მიფათურებს ხელებს მთელს ტანზე?
-გიორგი...- ხმაში პანიკის ნოტები შემეპარა. გიორგიმ ტანიდან აიღო ხელი და ნიკაპზე მომკიდა, თავი ისე ამაწევინა, რომ თვალებში ვუყურებდი.
-თვალებში მიყურე ნინა ნაკაშიძე და მითხარი რისი თქმაც გინდა.
მინდა რომ მაკოცო, მინდა რომ შენც გაიშალო თმები. მინდა რომ შენი გამხადო... ამას ვფიქრობდი, მაგრამ ვერ ვამბობდი. ენა არ მემორჩილებოდა. და თუკი ვერ ვეუბნებოდი, ერთადერთი გზა იყო მეჩვენებინა.
თითის ცერებზე ავიწიე და ვნებიანად ვაკოცე. მისი ხელი სახიდან მოვიშორე და თმებზე დავიდევი, ისიც მიმიხვდა რაც მინდოდა და ოდნავ მომქაჩა. მთელი ძალით ვცდილობდი მეჩვენებინა თუ როგორ აღმაგზნო.
თუმც ჯერ კიდევ მეშინოდა ამ სურვილის. არასოდეს მქონდა ეს გაკეთებული მამაკაცთან და მით უმეტეს არ ვგეგმავდი ამის იმ დღეს გაკეთებას. თეორია ვიცოდი, მაგრამ მომზადება მაინც მჭრდებოდა. ჯერ კიდევ არ ვიყავი მზად. არ ვიყავი...
-გიორგი,- როგორც იქნა ამოვთქვი,- მოიცადე.
-ვერ გავჩერდები. ხომ გითხარი, რომ გაჩერებას არ ვაპირებდი.
-გთხოვ გიორგი, სულ ერთი წუთი მჭირდება.- ნებიერიძე მომშორდა, მერე თვალებში ჩამხედა და მითხრა:
-ერთი წუთი - ეს ყველაფერია რასაც მიიღებ.