"პატარა გოგომ ჭირვეულ, ეჭვიან კაცად მაქცია"
3 859 ნახვა
23 წლის ვიყავი, ცოლი რომ შევირთე. თითქოს კარგი ოჯახი გვქონდა, ორ შვილს ვზრდიდით, მაგრამ მაინც გვაკლდა რაღაც. ეს კი სიყვარული იყო.
გარიგებით დავქორწინდით. ქორწილის დღეს გავიგე, რომ ჩემს ცოლს შეყვარებული ჰყავდა და მშობლებმა მასზე გათხოვების უფლება არ მისცეს. ეს ჩემთვის დიდი ტრავმა აღმოჩნდა. წარმოიდგინეთ, ქალს, რომელიც გვერდს მიმშვენებდა, სხვა ბიჭი უყვარდა. რა თქმა უნდა, ქორწილს ვერ ჩავშლიდი, ბედს უნდა შევგუებოდი. ჩემი ცოლი გამუდმებით მიმეორებდა, რომ ის გატაცება იყო და მე ვუყვარდი, მაგრამ მაინც ეჭვები მღრღნიდა. მოწყენილს რომ დავინახავდი, მეგონა, მასზე ფიქრობდა. თუ შევამჩნევდი, რომ ნამტირალევი იყო, მეგონა, ძველ სიყვარულს მისტიროდა. მოკლედ, ეს ეჭვები თავიდან ვერ ამოვიგდე. ალბათ ესეც იყო მიზეზი, რომ მისი შეყვარება ვერ შევძელი. მიუხედავად იმისა, რომ კარგი ცოლი იყო, თითქოს ჩვენ შორის მყარი კავშირი არ არსებობდა.
ასე გავიდა წლები. შვილებმა, დრომ ბევრი რამ გაგვიხადა საერთო, დამეგობრება შევძელით. ამასობაში კი 44 წლისაც გავხდი და ერთ დღეს ყველაფერი არია. გავიცანი ასაკით პატარა გოგო, რომელმაც ამქვეყანაზე ყველა დამავიწყა. ის მაშინ 19 წლის იყო.
ცხოვრებაში პირველად მივხვდი, რას ნიშნავდა ნამდვილი სიყვარული, ვნება, ტანჯვა, ბედნიერება. მხოლოდ მასზე ვფიქრობდი, მისთვის ყველაფერს მივიტანდი სამსხვერპლოზე და ასეც მოვიქეცი. ოჯახი მის გამო მივატოვე. მის მშობლებსაც დავუპირისპირდი, რადგან არ უნდოდათ, ჩემთან ყოფილიყო. ყველაფერი გადავლახეთ, მაგრამ, როცა თითქოს ბედნიერები უნდა ვყოფილიყავით, მაშინ აგვერია ურთიერთობა. ჯერ ერთი, ის აბსოლუტურად სხვანაირად აზროვნებდა. გოგოდ დარჩა, ქალად ვერ იქცა. მის დაქალებს ცოტა ხანს კი ავყევი, მაგრამ მერე მათ გამოხდომებზე ნერვები აღარ მყოფნიდა. გაუთავებული კონფლიქტი მქონდა, რომ დაქალებს ჩამოშორებოდა, მას კი ამის გაგონება არ სურდა. მოკლედ, ის ცდილობდა, თავის ჭკუაზე გადავეყვანე, მე კი ჩემკენ ვექაჩებოდი, მინდოდა, ოჯახის ქალად მექცია, რომელიც სულ სახლში დამელოდებოდა და ჩემი დანახვით იქნებოდა ბედნიერი. კონფლიქტმა, გაუთავებელმა კინკლაობამ, ეჭვიანობამ დამტანჯა, მის მიმართ სიყვარულიც გამიქრა და, თქვენ წარმოიდგინეთ, ვნებაც. სიგეჟემდე მომენატრა ჩემი ოჯახი, სადაც მართლა ყოველთვის სიყვარულით მელოდებოდნენ. სახლში მისული რაღაცნაირ სითბოს ვგრძნობდი, ვმშვიდდებოდი. ამ პატარა გოგოსთან კი სიმშვიდე დავკარგე, ჭირვეულ, ეჭვიან კაცად გადავიქეცი.
გვიან გავაცნობიერე, რომ პატარა გოგოს შეყვარება არ ღირდა. ვნებები მაშინვე უნდა მომეთოკა. ახლაც არ ვიცი, რა შემიყვარდა მასში, სულიერად ცარიელი ადამიანი რატომ გახდა ჩემი ცოლი.
მასთან ცხოვრება ვერ შევძელი და გავშორდი. არც ყოფილ ცოლთან შერიგება გამოდგა იოლი, შვილებთან ურთიერთობის აღდგენას კი წლები დასჭირდა. ბიჭმა უფრო გამიგო, გოგონა კი გამირბის. რომ მელაპარაკება, თვალებში არ მიყურებს. ვიცი, მის გულში რა ცეცხლიც ტრიალებს. მეც მიჭირს მისი ყურება, მასთან დალაპარაკება. ჩემი დაუფიქრებელი ნაბიჯით ყველაფერი დავანგრიე. არ ვიცი, ისევ შევძლებ თუ არა სიმშვიდის მოპოვებას. თუ ჩემი შვილების დედა მაპატიებს და შემირიგდება, ჩემს სიცოცხლეს მხოლოდ მაშინ ექნება აზრი.
"სარკის" მკითხველი
გარიგებით დავქორწინდით. ქორწილის დღეს გავიგე, რომ ჩემს ცოლს შეყვარებული ჰყავდა და მშობლებმა მასზე გათხოვების უფლება არ მისცეს. ეს ჩემთვის დიდი ტრავმა აღმოჩნდა. წარმოიდგინეთ, ქალს, რომელიც გვერდს მიმშვენებდა, სხვა ბიჭი უყვარდა. რა თქმა უნდა, ქორწილს ვერ ჩავშლიდი, ბედს უნდა შევგუებოდი. ჩემი ცოლი გამუდმებით მიმეორებდა, რომ ის გატაცება იყო და მე ვუყვარდი, მაგრამ მაინც ეჭვები მღრღნიდა. მოწყენილს რომ დავინახავდი, მეგონა, მასზე ფიქრობდა. თუ შევამჩნევდი, რომ ნამტირალევი იყო, მეგონა, ძველ სიყვარულს მისტიროდა. მოკლედ, ეს ეჭვები თავიდან ვერ ამოვიგდე. ალბათ ესეც იყო მიზეზი, რომ მისი შეყვარება ვერ შევძელი. მიუხედავად იმისა, რომ კარგი ცოლი იყო, თითქოს ჩვენ შორის მყარი კავშირი არ არსებობდა.
ასე გავიდა წლები. შვილებმა, დრომ ბევრი რამ გაგვიხადა საერთო, დამეგობრება შევძელით. ამასობაში კი 44 წლისაც გავხდი და ერთ დღეს ყველაფერი არია. გავიცანი ასაკით პატარა გოგო, რომელმაც ამქვეყანაზე ყველა დამავიწყა. ის მაშინ 19 წლის იყო.
ცხოვრებაში პირველად მივხვდი, რას ნიშნავდა ნამდვილი სიყვარული, ვნება, ტანჯვა, ბედნიერება. მხოლოდ მასზე ვფიქრობდი, მისთვის ყველაფერს მივიტანდი სამსხვერპლოზე და ასეც მოვიქეცი. ოჯახი მის გამო მივატოვე. მის მშობლებსაც დავუპირისპირდი, რადგან არ უნდოდათ, ჩემთან ყოფილიყო. ყველაფერი გადავლახეთ, მაგრამ, როცა თითქოს ბედნიერები უნდა ვყოფილიყავით, მაშინ აგვერია ურთიერთობა. ჯერ ერთი, ის აბსოლუტურად სხვანაირად აზროვნებდა. გოგოდ დარჩა, ქალად ვერ იქცა. მის დაქალებს ცოტა ხანს კი ავყევი, მაგრამ მერე მათ გამოხდომებზე ნერვები აღარ მყოფნიდა. გაუთავებული კონფლიქტი მქონდა, რომ დაქალებს ჩამოშორებოდა, მას კი ამის გაგონება არ სურდა. მოკლედ, ის ცდილობდა, თავის ჭკუაზე გადავეყვანე, მე კი ჩემკენ ვექაჩებოდი, მინდოდა, ოჯახის ქალად მექცია, რომელიც სულ სახლში დამელოდებოდა და ჩემი დანახვით იქნებოდა ბედნიერი. კონფლიქტმა, გაუთავებელმა კინკლაობამ, ეჭვიანობამ დამტანჯა, მის მიმართ სიყვარულიც გამიქრა და, თქვენ წარმოიდგინეთ, ვნებაც. სიგეჟემდე მომენატრა ჩემი ოჯახი, სადაც მართლა ყოველთვის სიყვარულით მელოდებოდნენ. სახლში მისული რაღაცნაირ სითბოს ვგრძნობდი, ვმშვიდდებოდი. ამ პატარა გოგოსთან კი სიმშვიდე დავკარგე, ჭირვეულ, ეჭვიან კაცად გადავიქეცი.
გვიან გავაცნობიერე, რომ პატარა გოგოს შეყვარება არ ღირდა. ვნებები მაშინვე უნდა მომეთოკა. ახლაც არ ვიცი, რა შემიყვარდა მასში, სულიერად ცარიელი ადამიანი რატომ გახდა ჩემი ცოლი.
მასთან ცხოვრება ვერ შევძელი და გავშორდი. არც ყოფილ ცოლთან შერიგება გამოდგა იოლი, შვილებთან ურთიერთობის აღდგენას კი წლები დასჭირდა. ბიჭმა უფრო გამიგო, გოგონა კი გამირბის. რომ მელაპარაკება, თვალებში არ მიყურებს. ვიცი, მის გულში რა ცეცხლიც ტრიალებს. მეც მიჭირს მისი ყურება, მასთან დალაპარაკება. ჩემი დაუფიქრებელი ნაბიჯით ყველაფერი დავანგრიე. არ ვიცი, ისევ შევძლებ თუ არა სიმშვიდის მოპოვებას. თუ ჩემი შვილების დედა მაპატიებს და შემირიგდება, ჩემს სიცოცხლეს მხოლოდ მაშინ ექნება აზრი.
"სარკის" მკითხველი
