ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(19)

-დედი,მამიკოს ნათესავებს,რატომ არ ეხმიანები?-კითხა ქობულეთისკენ მიმავალ მარშუტში მჯდარმა ნოემ ზეკოს,რომელიც ფანჯარაში იყურებოდა და თავის ფიქრებში იყო გართული. ქალი შეკრთა...
-მამაშენმა ჩემი თავი,რომ გააცნო თავის ოჯახს,დამიწუნეს,რძლად არ ვუნდოდი,საკითხი ასე დაუყენეს, ან მე უნდა მოვეყვანე და სახლიდან წასულიყო და ოჯახიდან მოიკვეთდნენ ან სხვა შეერთო ცოლად... მამაშენი ადგა და სახლიდან წამოვიდა...შენ,რომ გაჩნდი ერთხელ არ მოსულან,არც კი დაურეკავთ და მოულოცავთ,მხოლოდ მაშინ გამოჩნდნენ,როცა გარდაიცვალა...და შენი აზრით რა მაქვს ასეთ ხალხთან საერთო ან ოდემსე რა მექნება?
თემა დაიხურა...ნოე იჯდა და ფიქრობდა:"როგორები არიან ადამიანები...ათასგვარი,ათასი სახის და მაინც,როგორია მათი ჭეშმარიტი სახე?"
-დედა,ქობულეთში წასასვლელი ფული ისესხე?
-არა,შევაგროვე...
**************
ზღვის მარილიანი სუნი სასიამოვნოდ ეცა ნოეს და ღრმად ჩაისუნთქა ნესტით გაჟღენთილი ჰაერი.
-ცუცაც,ხომ აქ უნდა იყოს წესით?-გაიფიქრა და აღმოაჩინა,რომ ახლა დიდი სიამოვნებით შეხვდებოდა და დაელაპარაკებოდა მას... შეეძლო უბრალოდ გაეღიმა საყვარლისთვის და ეკითხა:"როგორ ხარ? რას შვები? ხომ არ გიჭირს რაიმე?" მაგრამ ალბათ ცუცა პასუხის გაცემას არ მოინდომბდა,მეტიც საყვედურის ტონით მოთხოვდა პასუხს თუ სად იყო აქამდე! მართლაც რამდენი ხანი გავიდა მათი ბოლო შეხვედრის მერე... მობილური ჯიბიდან ამოიღო,ნომერი აკრიფა და უჩვეულო მოლოდინით სავსემ დაუგდო ყური...ზარი გადიოდა,მონოტირულად და სავსებით ჩვეულებრივად... ყურმილი აიღეს,მაგრამ ბიჭს არ გაუგონია ყველასთვის ნაცნობი სიტყვა-"ალო!" ერთადერთი რაც ესმოდა ეს ცუცას სუნთქვა იყო...
-ალო,ცუც..
გოგონას არ უპასუხია.
-დამელაპარაკე....თუ ხმის გაცემა არ გინდოდა,საერთოდ რატომ იღებდი მობილურს?
-რა გინდა,ნოე?
-შენი ნახვა.
-მეგონა ყველაფერი დამთავრდა ჩვენ შორის...
-გეგონა თუ გინდოდა ასე მომხდარიყო?
-გასაგებად გითხარი რისი თქმაც მსურდა...
-ჩვენ ის ურთიერთობა არ გვაქვს...
-გინდოდა გეთქვა გვქონდაო,ხო?
-ნუ მაწყვეტინებ...ჩვენ ის ურთიერთობა არ გავქვს,რომელსაც მობილურით ამთავრებენ ადამიანები... შემხვდი...
-არა!-მოუჭრა მოკლედ და გათიშვა დააპირა ჟღართმიანმა.
-არ გათიშო!
-რატომ?
-ქობულეთში ვარ.
-ვიცი!
-საიდან?-გაუკვირდა ნოეს-მოიცა...-უცბად გაერკვა სიტუაციაში-არ მითხრა,თავად მივხვდები,ილია...სწორი ვარ?
-კარგად,ნოე...
-მოიცა,ცუც,უნდა გნახო!
-არ მინდა შენი ნახვა...
-მნიშვნელობა იმას კი არ აქვს გინდა თუ არა,არამედ იმას საჭიროა თუ არა...მითხარი შენი მისამართი,მოგაკითხავ. იცოდე თუ არ მეტყვი,მეთვითონ გავარკვევ და მაინც დაგადგები თავზე. ჩემი ამბავი ხომ იცი? რაც მინდა იმას ყოველთვის ვიღებ,არავის და არაფერს ვუწევ ანგარიშს!
-მაშინებ?
-გაფრთხილებ!
-ძალიან აგრესიული გაბრთხილება ხომ არ არის?
-როგორიც გინდა ისეთი იყოს,მთავარია მე დღეს შენ უნდა გნახო და დაგელაპარაკო...

*******

ცუცსგან განსხვავებით,ზღვა მშვიდი იყო,მთვარის სხივები ოსტატური მშვენიერებით დალივლივებდნენ და ბრწყინავდნენ მის ზედაპირზე. ბრჭყვიალა,ლაღ და ანც ტალღებს თითქოს მილიონზე მეტი ციცქნა კრისტალისგან ნაკეთი ბადე გადაჰფარებოდა და ნაპირისკენ ბრილიანტებს ეზიდებოდა. გოგონა ნოესკენ ზურგით იდგა და ბუნების მაგიური ფუნჯით შესრულებულ მოძრავ ნახატს შესცქეროდა,ფერმწერი რომ ყოფილიყო ალბათ, მთელ სულსა და გულს ჩააქსოვდა, ტილოზე გადაეტანა,რომ მოეხერხებინა იმ ენით აუღწერელი სილამაზის...გოგონა იდუმალი ზღვის ქაფის ჩურჩულს უგდებდა ყურს და ცდილობდა ბგერებით აეკინძა მარგალიტის უჩინარი ყელსაბამი. ბიჭი ხმას არ იღებდა,თითქოს წინასწარ გრძნობდა,რომ დიალოგი მას კი არა,იმ "ქალს" უნდა დაეწყო მის წინ,რომ იდგა და უკან მოხედვის სურვილი არ გააჩნდა,რადგან ეშინოდა თვალები გასცემდნენ მისი ტკივილით დასახიჩრებულ გულს.
-რა გინდა ჩემგან,ნოე?-მისმა სუსტმა ხმამ სივრცეში გაიბრძოლა.
-როგორ ხარ,ცუცა?
გოგონა გაბრაზებამ აიტანა,ცხვირის ნესტოები იალქნებივით გაუფართოვდა და გაებერა,წარბები მაღლა აეზიდა და სახეზე უფერულმა აღშფოთებამ გადაურბინა,მაგრამ კვალი მაინც დარჩა.
-მეხუმრები თუ სერიზულად მეკითხები?-ხმა აუკანკალდა,თავადაც თრთოდა უცხო თვალისგან შეუმჩნევლად,მობრუნდა და ნოეს თვალებგაფართოებულმა შეანათა თავისი იმედგაცრუებული და სევდით სავსე თვალები.
-არა...მითხარი,როგორ ხარ,კარგად?
-შენ უჩემოდ როგორ იყავი?
-სავსებით ნორმალურად...-არ უცრუია ვაჟს.-თავი ნამდვილად არ მომიკლავს,როგორც ხედავ არც შენ გადაგიჭრია ვენები...
-და ამ სიტყვების მერე როგორ შეიძლება კარგად ვიყო?-ცრემლები მოაწვა ცუცას,ქვედა ტუჩი მოიწუწნა,თავი ოდნავ ქვევით დახარა და გააქნია.
-ნუ ქმნი დრამას და ტრაგდიას...-ნოეს სიმშვიდე კიდევ უფრო აფოქრიაქებდა ცუცას და ნერვიულობისგან აღარ იცოდა ხელები სად წაეღო. ისე,რატომ ხდება ხოლმე,რომ ხანდახან არ ვიცით საკუთარ სხეულს რა ვუყოთ...
-რატომ გინდოდა ჩემი ნახვა?-ბოლოს და ბოლოს ამასღა მოაბა თავი ცუცამ.
-ერთი ძალიან უბრალო მიზეზის გამო...-ვაჟმა მისკენ გაიწია...გოგონამ ორი ნაბიჯით უკან დაიხია,მაგრამ ნოემ მაინც ადვილად მოიმწყვდია მკლავებში. წითურმა ცხადად იგრძნო სისუსტე მუხლებში,მერე კი ფეხები მოეკვეთა და ლამის ჩაიკეცა.
-მომენატრე...-უთხრა ნოემ გულწრფელად.
-მე არა!-გაებზარა ხმა ცუცას.
-მატყუებ....
-არ გატყუებ!
-გიცნობ...
-ცდები!
-მართლა არ მოგენატრე?-ვაჟმა გოგონას თვალებში ჩახედა,რომელიც ბრაზით იყო სავსე,მაგრამ ვერაფერი მალავდა მასში ჩაბუდებულ სიყვარუს და მონატრებას.
-მართლა!მართლა! რა არის ამაშ დაუჯერებელი?!
ბიჭმა წითურს ნიკაპზე ხელი მოკიდა,მეორეთი-ძლიერად დაიჭირა,რომ არ გაქცეულიყო(თუმცა ცუცა არსად გამქცევი არ იყო...)და მონატრებით სავსე განცდით აკოცა,მის ამბორს დანატრებულ ტუჩებში...ცუცა ისე თრთოდა,თითქოს პირველი კოცნა ყოფილიყო მისთვის...
-მოგენატრე...ძალიან მოგენატრე,თან...იმაზე მეტად ვიდრე მე შენ!ხომ მართალი ვარ?
ცუცას ღაპაღუპით სდიოდა ცრემლები... ნოე დაიხარა,სველი წამწამები,თვალები და ლოყები ერთი ამოსუნთქვით დაუკოცნა.
-ნუ მკოცნი!-ქვითინით აღმოხდა მისი კოცნით ამღვრეულ საყვარელს.
-რატომ?
-რომ წარმოვიდგენ,იმ გოგოსაც ასე კოცნი ხოლმე გული მერევა! მაგრამ შენზე კი არა-ჩემ თავზე... ნუ შემაზიზღებ საკუთარ თავს,გემუდარები... ნუ მიმიყვან თვითმკვლელობამდე!
-რას სულელობ, გადაირიე?! მითხარი,გადაირიეთქო?!-წამოიყვირა ბიჭმა და მხოლდო ამის შემდეგ მიხვდა,რომ ყვიროდა.
-მეორედ ეგ სისულელე არ გაიმეორო,თორემ ჩემი ხელით დაგახრჩობ და ხომ იცი ამის გამკეთებელი ვარ! რასაც ვამბობ ყოველთვის ვასრულებ! ახლა თქვი,ვინ გოგოზე ლაპარაკობ....
-ნუ ისულელებ თავს... ვითომ არ იცი...
ნოეს ცუცა გულში ყავდა ჩაკრული,მაგრამ ფიქრიაზე ფიქრობდა... არ აპირებდა მასზე ფიქრს,სულ არ გეგმავდ ამის გახსენებას,მაგრმ მოუწია... საიდან შეიძლებოდა გაეგო ფიქრიას არსებობის შესახებ ცუცას? ან იყო კი მასზე ლაპარაკი,იქნებ ისევ სექტანტი გოგონები ეთამაშებოდნენ ნერვებზე? შეყვარებულმა მაისურის გული სულ დაუსველა,მაგრამ ბიჭს არც სისველე უგრძვნია და არც წითურის ცრემლების სითბო,რადგან სულ სხვაგან დაქროდა მისი აზრები...
-ცუციკო,მითხარი ვიზე ამბობ?
-აი იმ გოგოზე შუა ღამეს ტაქსში,რომ გეჯდა და ილიას ფულზე მიაკითხე...
-ილიამ გითხრა? ჰაჰ...-ცუცა მოიშორა და თმაში ხელი შეიცურა ნოემ, მერე ნერვიულად დაიწყო თავის ქალის ფხანა...-თუმცა სხვა ვინ გეტყოდა,არც არავინ იცოდა!-შუბლი დაიზილა-ეგ ნაბიჭვარი,ამოვაძრობ ენას!-მეორე ხელით მუშტი ქონდა შეკრული და მაგრად უჭერდა,რომ თავი შეეკავებინა,გეიზერივით არ აფეთქებულიყო და საყვარელი არ შეეშინებინა.-და ხელში დავაჭერინებ!-აგრძელებდა ლაპარაკს, ყველა ბგერას კბილებში გამოსცემდა.-მაგისი დედა ვატირე!-გადააფირთხა.-ფუი,მაგის კაცობას!მაგის გაგებას,ძმობას,მეგობრობას,ყველაფერს! რა უქნია მაგ ბოზიშვილს! რაო რა გითხრა?
-ნოემ მთხოვა შენთვის არაფერი მეთქვაო...რატომ გინდოდა დაემალა,ან თავად რატომ არ მომიყევი?
-მტერზე საშიში მეგობარია! ეშმაკმა დალახვროს!
-მიპასუხე ნოე...
-ვიცოდი ინერვიულებდი და არ მიღირდა....ის გოგო ქუჩაში დავინახე,ცუდად გახდა, ტაქსი გამოვიძახე და სასწრაფოში წავიყვანე...ფული მჭირდებოდა და ილიას გავუარე... მასთან შენთვის არასდროს მიღალატია..-ცუცამ არ იცოდა დაეჯერებინა თუ არა მისი სიტყვები.
-რა ქვია?-დაინტერესდა გოგონა და კოპები შეყარა.
-რა აზრი აქვს?
-მითხარი.-მომთხოვნი ტონი ჰქონდა წითურს.
-ფიქრია...
-ლამაზია?- თავს ძლისვ აკონტროლებდა რომ არ ეყვირა.
-შენ უკეთესი ხარ.
-მოგწონს?
-მე მარტო შენ მომწონხარ...
-მიპასუხე,მოგქონსთქო?
-მაკოცე...
-გამეცი პასუხი!-იყვირა უეცრად.
-დაწყნარდი...და ნუ ბოთაობ...
-ე.ი. მოგწონს!
-არა,არ მომწონს! არც არასდროს მომეწონება და იცი რატომ, იმიტომ,რომ არც ლამაზია, არც საყავრელი,არც მიმზიდველი,საერთოდ არანაერია,უბრალო და უფერულია! ისეთი ქუჩაში,რომ გაივლის ხალხში ვერ გამოარჩევ და ვერც შეამჩნევ!-ნოეც ყვიროდა და თვითონაც არ იცოდა რატომ,მაგრამ ყველა სიტყვა ტკიოდა...


* * *
ალბათ,ადამიანები გარკვეულწილად ყოველთვის ვგრძობთ,რომ ჩვენ ცოხვრებაში რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა მოხდეს,ის რაც ყველაფერს შეცვლის და ჩვენ თავსა და ირგვლივ მყოფთ სულ სხვაგვარად დაგვანახებს. ამ დროს არ ვიცით რა მოვიმოქმედოთ და დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ ვაცნობიერებთ,რომ საუკეთესო მოქმეება (ამ შემთხვევაში) უმოქმედობაა და ცოხვრების რაღაც ეტაპზე,სულ ცოტა ხნით მაინც,მივყვებით დინების მიმართულებას და ცურვასაც კი ვწყვეტთ,რომ ზედმეტი მოძრაობით საქმე არ გავირთულოთ. ამ დროს მივენდობით ხოლმე რაღაც უხილავ კალაპოტს და (როგორც ცხოვრების უმეტეს შემთხვევაში) წარმოდგენაც კი არ გვაქვს რა გველოდება,მაგრამ მთელი მონდომებით ვიკრებთ ძალას,რომ იმ მტკივეულ დარტყმას გავუძლოთ,რომელსაც დაუნდობელი ბედისწერა გვიმზადებს.
-და მაინც....ადამაინი ხომ თავად ქმნის თავის ბედისწერას?-წაიჩურჩულა ნოემ და ცუცას ხელი უფრო ძლიერად მოუჭირა.
-რა?
-არც არაფერი....ცუცა,უკანასკნელად,რომ მხედავდე რას იზამდი?
-რა აზრი აქვს იმაზე ფიქრს,რაც არასდროს მოხდება?!
-ანუ გგონია ჩვენი უკანასკნელი შეხვედრა არასდროს შედგება?
-დიახაც...შენ,რომ რამე მოგივიდეს მე თავს არ ვიცოხლებ...ასე,რომ ჯოჯოხეთშიც აუცილებლად შევხვდებით, ხედავ? თავიდან ვერაფრით მიშორებ...-გადაიკისკისა და მხარზე ჩამოადო თავი საყვარელ მამაკაცს,რომელსაც ეგონა სულ სხვანაერად წარიმართებოდა ეს საუბარი.
-და რა იცი,რომ ორივე ჯოჯოხეთის ცეცლში დავიხრუკებით?
-ნოე,ჩვენ არ ვართ ანგელოზები....
-არც დედამიწაა სამოთხე....
-და მაინც....
-და მაინც,რა, ცუცა?!
-ჩვენ შეგვეძლო უკეთესი ადამაინები ვყოფილიყავით...
-არა,ცუციკო,ეს შენ შეგეძლო უკეთესი ყოფილიყავი,მე კი-ადამიანი გავმხდარიყავი...
-ისევ შენი აბსტაქტული თეორიები და შეხედულებები....
-რომელსაც შენ ყურადღებით არასდროს ისმენ,მაგრამ მაინც გხიბლავს...
-რატომ ვლაპარაკობთ ისე,თითქოს ჩვენი აღსასრული გვიახლოვდება?
-იმიტომ,რომ არავინ იცის ხვალ რა მოხდება...
-როგორ არა,ნოე,მე ვიცი...ხვალ ამოვა მზე,გათენდება და იმის მიუხედავად ვიქნებით თუ არა ცოცხლები ან-ერთად,ცხოვრება მაინც გაგრძელდება ამ ერთ ბეწო დედამიწაზე...
-შენ ძალიან ოპტიმისტი ხარ...
-იქნებ რეალისტი?
-ძალიან...ძალიან...-თავსას ისე აგრძელებდა ვაჟი,თითქოს გოგონას სიტყვები არ გაეგონა,ან იქნებ მართლაც,მისი ნათქვამი ერთი სიტყვაც კი არ ჩასწვდომია ყურში....
-შენ კი-რადიკალურად პესიმისტი,ნოე...
-არა,სულაც არა..
-ხო,როგორც მოსალოდნელია შენგან...ყოველთვის უარყობ სიმართლეს საკუთარ თავზე...
-ცუციკო,შენ რა იცი რა არის სიმართლე და რა არა?!
-ეგ არც შენ იცი...
-ადამიანის მთავარი დანიშნულებაა შეიცნოს საკუთარი თავი ამ ქვეყნად ყოფნისას და მიხვდეს რისთვის მოსულა ამ პლანეტაზე...
-შენ სოკრატე იცი?
-ვიცი.
-"მე ის ვიცი,რომ არაფერი ვიცი..."-სიკდილის წინ თქვა...
-მომიკრავს ყური,ოღონდ ცოტა სხვაგვარად...ან იქნებ წამიკითხავს...რა აზრი აქვს!
ზღვის მოცისფრო-მომწვანო ტალღები წვივებს უსველებდა წყალში მდგარ,ჩახუტებულ წყვილს.
-ცუც,შენ მაინც არ გიპასუხია ჩემ შეკითხვაზე...
-რას ვიზამდი?-მორცხვად ჩაიღიმა.
-ოდესმე მითქვამს,რომ შენი ფქრების კითხვა შემიძლია?-გაეღიმა ვაჟსაც,ხელში აიტაცა და ტუჩებში ვნებიანად დაუწყო კოცნა.
-მიყვარს ღამე...-თქვა ბიჭმა და კოცნა გააგრძელა.
-მე-შენ მიყვარხარ...-ჩაილაპარაკ საყვარელმაც და ამბორით უპასუხა.
ნოე ნაზად ხდიდა ტანსაცმელს გოგონას,მაგრამ თან სწრაფად,ისე თითქოს დროში იწვოდა და უნდოდა რაღაც მოესწრო...
ხანდახან რა მარტივია ყველაფერი...ამ დროს ადამიანები არ ფიქრობენ ხოლმე რა შეიძლება მოყვეს მათ საქციელს და იქნებ სწორედ ეს სძენს მათ ქმედებას მეტ ხიბლსა და აგრძნობინებს დროებით თავისუფლებას... ტყუილია,რომ ადამიანებს არ შეუძლიათ ფრენა! ისინი დაფრინავენ თუ თავსუფლები არიან და თან,ისე,რომ სულაც არ სჭირდებათ ფიზიკურად დაშორდნენ დედამიწას... მაშინ,ჩამოწვება ხოლმე წუთებით ნაქსოვი დროის ფარდაგი და მის ქვეშ ჩერდება მთელი კაცობრიობის გულისცემა,რჩება მხოლოდ ორი ადამიანი,ირგვლივ კი დედა-ბუნება,რომელიც ყველაფერს პატიობს...
-მრუშობა ცოდვაა,იცი?-ჩაესმოდა ნოეს ყურებში,მაგრამ ეს არ იყო ცუცას ხმა,ეს გახლდათ ფიქრია-მის შინაგანი ძახილი....
-ჩვენ ცოდვილებივართ,ფიქრი....