ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(20)

ზოგი კაცის ცხოვრება შავ-თეთრია,ზოგის ფერადი.... ნეტავ, თუ შეიძება კონკრეტული ადამიანს ერთი ფერით ქონდეს სამყარო შეფერადებული? ალბათ, ყველა თავად ირჩევს რა ფერი ექნება მისი ცხოვრების დერეფნის კედლებს... ნოე გაწითლდა.... სიცოცხლის ფუნჯმა სისხლისფერი ისე შეაწმინდა თავადაც ვერ მიხვდა და საღებავი აღარც ჩამოურეცხავს. ქინებ არც უცდია?
-ძალიან მუქი შავი ხარ,ილია,იცი როგორი შავი? ბნელეთისა და უკუნეთისფერი...
-ეს ახალი ხუმრობაა, საიდან მოგაქვს ასეთი სასწაულები?!
იგივე ღამეს,იმავე ადგილას,სანაპიროსთან იდგნენ,იქ სადაც ცუცა და ნოე ეროტიკის ვნებიან სამაყროში გადახვეწილიყვნენ და სულ გადავწყდებოდათ,რომ უჩინმაჩინის მოსასხამი არ ეფარათ...
-კიდევ იცი რას გეტყვი? ყარხარ...მყრალი ნაგავი ხარ!-ვაჟს უფრო და უფრო უფართოვდებოდა თვალები და ხმაში მეტი ზიზღი და სიძლვილი უჟღერდა.
-გაგიჟდი შენ?
-გულისმარევი ტარაკანა,რომელსაც გავსრეს....
-ავოე,სიტყვები შეარჩიე,დაუკვირდი რას მეუბნები!ძალიან,ხომ არ შეტოპე?-ილია ცდილობდა ბუნებრივად დაეჭირა თავი,მაგრამ ძალიან ღელავდა და იმდენად ნერვიულობდა ლაპარაკი უჭირდა. იმას კი არ განიცდიდა,ძმადნაფიცს,რომ უღალატა, არა, იცოდა,რომ ნოე პასუხს აგებინებდა...
-იცი,ილია,რით ისჯება ღალატი?-კბილებში გამოსცა ბიჭმა და ნერვიულად გადაატკაცუნა თავი გვერძე გადაწევით.
-ყბაში მოდებით....
-პასუხი არასწორია!კიდევ ცადე...
-და ამას რატომ მეკითხები,მოხდა რამე?-არაფრით ნებდებოდა,თავლებში შეცქეროდა მეგობარს და თავი ისე ეჭირა,როგორც მამა აბრამის ბატკანს, თითქოს აზრზე ვერ მოსულიყო რაში იყო საქმე,ან რას გაეცოფებინა მის წინ მდარი ვაჟი ისე ძალიან,რომ თავის შეკავება აშკარად უჭირდა და ვინ იცის,როდის დაკარგავდა კონრტოლის სადავეებს. "ნოეს ფეთქებადი ხასიათი აქვს...აფექტშიც ადვილად ვარდება..."-გაიფიქრა ილიამ და გამოსავლის ძებნა დაუწყო,მაგრამ ვაი,რომ ასეთ დაძაბულ და გადამწვეტ მომენტებში ტვინი უარს გეუბნება,მუშაობას წყვეტს და პრობლემასთან პირისპირ მარტო გტოვებს.
ნოემ ცივი სიცილით გაიცინა.
-საერთოდ არ გაწუხებს სინდის-ნამუსი? კარგი,მე წყალწაღებული უსირცხვილო ვარ,მაგრამ შენ როდის დამემსგავსე? ან როდის გადამისწარი უსინდისობაში?ილია,მეგონა გიცნობდი....
-შენ თუ არა ვინ მიცნობს,აბა?!
-არც არავინ,საკუთარი თავის გარდა...
-შენი ვერაფერი გავიგე...
-აი მე კი ამოვიცანი შენი ჭეშმარიტი სახე,ადამიანო! თავად ჩამოიხსენი ნიღაბი...
იცი, ცუცა ვნახე და....
ილიას ფერი დაეკარგა...თავის მოკატუნებას აზრი აღარ ჰქონდა. დიდხანს ეცადა მომხდარის დამალვას. რაზე ფიქრობდა ცუცას ყველაფერს,რომ უყვებოდა?რისი იმედი ქონდა? ნოეზე ყურებამდე შეყვარებული გოგო ისე ერთბაშად აიცრუებდა გულს საყვარელ მამაკაცზე და მის საუკეთესო ძმაკაცს ჩაუვარდებოდა მკლავებში?
-და რა?-გაიბრძოლა მაინც...
-არ მეგონა წინადადების დამთავრება თუ მომიწევდა. ხომ არ ჯობია პირდაპირ დაგარტყა?
-ვერ დაგპირდები,რომ ხელს არ შემოგიბრუნებ.
-გაბედავ?
-რაო ცუცამ,რა გითხრა?
-თვალები ამიხილა...
-ყველაფერი ჩაგიკაკლა?
-სიტყვები შეარჩიიე,ილია!
-მოდი შევთანხმდეთ,მე სიტყვებს შევარჩევ შენ კი ის გაარკვიე რა ან ვინ გინდა ამ ცხოვრებისგან!
-ვინ მეგონე და ვინ ყოფილხარ...-ამოიხრა ნოემ და გადააფურთხა.-შეგაფურთხებდი,მაგრამ მაგისი ღირსიც კი არ ხარ! მოღალატეებს კლავენ ილია! სასიკვდილო განაჩენს ვერ ცდებიან!
-ნოე,ხომ იცი არ მეშინია!-ეცადა დამაჯერებლად წარმოეთქვა ტყუილი და თავადაც ერწმუნა საკუთარი სიტყვები.
-ძალიან კარგი,იქნებ მხდალად და ლაჩრად მაინც არ მოკვდე!
ვაჟმა მუშტი ძლიერად მომუჭა და მთელი ძალით ხეთქა სახეში მის წინ მდგარ,დაძაბულ მოღალატეს. ბიჭს,რომელსაც იმ ღამემდე ძმად მიიჩნევდა ყბა მოექცა,წაბარბაცდა,წონასწორობა ვერ შეიკავა და დაეცა. ნოე სწრაფად დაიხარა, ხელი მაისურში ჩაავლო,წამოწია და თავი დაარტყა შუბლში,თავად ტკივილი არ უგრძვნია,ისეთი გააფთრებული იყო,ბიჭს ილიასთვის ხელი არ უშვია,ისე უთავაზა ცხვირ-პირში და წინა კბილი ჩამოუგდო. „მსხვერპლი“ მოგუდულად ყვიროდა, ისე თითქოს ვინმეს პირზე აეფარებინა მისთის ხელი. თავი ისე ტკიოდა,ეგონა გამისკდაო, ღრძილიდან სისხლი დიოდა,ენაზე თავის მოტეხილ კბილს გრძნობდა,ყბაში ტკივილი მწვავედ დაუვლიდა,წამით ქრებოდა და ისევ ჩნდებოდა. მორიგ დარტყმას კიდევ ერთი კბილი შეეწირა და ახლა უკვე სავსე ქონდა სისხლით ილიას პირი და რომ არ გადმოეფურთხებინა დააიხრჩობოდა. ტუჩები კიდევ ერთმა დარტყმამ გახეთქა,ნიკაპი და ლოყები სისხლისთ მოეთხუპნა.
-მართლა მომკლავ?-ძლივს ამოილუღლუღა მოღალატემ.
-აბა,გგონია გადამირჩები?-თმაში წვდა ვაჟი ჩასისხლიანებულს და თავი უკან გადაუწია. გალახული მუხლებზე იდგა და წვეტიან ქვებს გრძნობდა ფეხქვეშ.
-ვერ გამიმეტებ,ნოე...მთელი ბავშვობა ერთად გვაქვს გატარებული...როგორ გადააბიჯებ იმ სიყვარულს ჩვენ,რომ გვაკავშირებს?!
-შენ რა მართლა მაგის იმედზე ხარ,რომ ვერ გაგიმეტებ?! შენ როგორც გადააბიჯე წარსულს,სწორედ მასე ადვილად გადავთელავ მეც.-ცინიკურად გაიღიმა-იქნებ ოდესმე მართლად მიყვარდი,ადამიანო... ილიას რაღაცის თქმა უნდოდა,მაგრამ დემონად ქცეულმა ნოემ ნიკაპში ფეხი აკრა და მწარედ გააჩუმა. კბილებს შორის მოყოლილი ენიდან სისხლი იმ ციცქნა ნაკადულივით წამოვიდა ძლივს,რომ მოიკვლევს ხმელეთზე გზას. მსხვერპლმა ტკივილი იგრძნო,სისხლის სითბო და გემო კი ვერა,რადგან ისედაც სავსე ქონდა პირი წითელი,სასიცოცხლო სითხით.
-დაიყვირე,ნაბიჭვარო,დაიყვირე! იქნებ გიშველოს ვინმემ! თუმცა ახლა ვერავინ და ვერაფერი გამომგლეჯს შენ თავს ხელიდან!
ილიას ყვირილის თავი არ ქონდა... ტირილი უნდოდა,მაგრამ არ სურდა ნოეს მისი ცრემლი დაენახა...
რატომ ღალატობენ ადამიანები მათ ვინც უყვართ? ან შეიძება კი გიყვარდეს და ღალატობდე...
-არ მეგონა ჩემ მოსაკლავად თუ გაიხდიდი ოდესმე საქმეს!
"დემონმა" ვაჟი მტივნეულად დაანარცხა ძირს,ლოდს წვდა და ის იყო თავში უნდა ჩერტყა მისთვის,როცა ილიამ დაასწრო და ცხვირი მიუმტვრია. ბიჭმა იმ ხმაზე შეიგინა,წყალქვეშა სამყარო რომ არსებულიყო, მისი გამგებელი-ტრიტონიც კი გაიგონებდა დიდებულ სასახლეში,ტახტრევანზე დაბრძანებული. საზარელმა ტკივილმა დაუარა მთელ სხეულში ნოეს,მერე კი თავი ერთბაშად ისე იგრძნო თითქოს ცოცხალი სკუპლტურა იყო,რომელსაც ცხვირი ჩამოატეხეს. სისხლი ნიაგარას ჩანჩქერივით მოსჩქეფდა ნესტოებიდან და ჯერ ნახევარ სახეს,მერე კისერს,მაისურს და ბოლოს ქვებს მეწამურისფრად ღებავდა.
-მეწამური ყოველთვის ჩემი ფერი იყო...-თქვა და უწინდელი ტკივილისგან დამანჭულ სახეზე სიმწრის წითელმა ღიმილმა გაუელვა.
ილიას უკვე წამოდგომა მოესრწო,ნოეს ღიმილის შინაარსის ამოცნობას ცდილობდა. ის კი ნესტოებზე ხელს იჭერდა,ალბათ სჯეროდა რომ ასე სისხლდენას შეაჩერებდა.
-გაიქეცი ილია! გაიქეცი ნაბიჭვარო,სანამ შეგიძლია!-ნოეს ის ღამე მოაგონდა ძაღლს,რომ დაედევნა და შიშველი ხელებით გაგუდა,მერე კი დააქუცმაცა და სასაფლაოზე მიმოყარა ყვავილებივით. რადროს ამაზე ფიქრი იყო,მაგრამ უნდა ეღიარებინა,რომ დიდი სიამოვნებით უზამდა იგივეს დაბეჟილს ბიჭს,რომლის სახეს ძლივს ამოიცნობდით სისხლში.
-რა არ იმსახურებ იმ ძაღლივით სიკვდილს,თუ?-გიჟივით წამოიყვირა,ეცა,წააქცია და ზემოდან დაახტა. მაშინაც ამოუტივტივდა არასასურველი მოგონება,რომლის გონებიდან წაშლასაც დიდხანს ეცადა,მაგრამ არაფრით გამოუვიდა. ყველაზე შემზარავი და შემაძრწუნებელი იარები და სულის დამასახიჩრებელი შეცდომები ალბათ,სამუდამოდ რჩება არსებაში. ზეკოს შეშფოთებული და გაფართოებული თვალები, აფექტში ჩავარდნილი ნოე-ჯერ კიდევ ბავშვი,თავზე კონტროლდაკარგული და გონებიდან აზროვნება ამოშლიი,მხოლოდ ინსტიქტები,რომ დარჩენია და გაკვირვებისგან გაშეშებული მამინაცვალი.... მერე გამოჭრილი კისერი....სისხლი! და გვამი იმ სახლში,რომელსაც ცრემლებისა და გაუყუჩებელი ტკივილების სუნი სდის.
-მასავით ჩაგაძაღლებ! არა! უარესად!მაშინ პატარა ვიყავი და...ძაღლები ძაღლური სიკვდილით კვდებიან!-კბილებში გამოსცემდა,ცალი ხელი უთრთოდა,მეორეთი კი ამუსუნთქავად ურტყამდა ილიას. ბიჭი კი მხოლოდ ფეხების ქნევას და შიგადაშიგ მისი მოწინააღმდეგის მოგერიებას ძლივს ახერხებდა.
-ძაღლები ადამიანების საუკეთესო მეგობრები არიან!
-ნეტავ,მართლა ძაღლთან მემეგობრა შენ მაგივრად!
-ნუ ნანობ, ნოე! ძაღლი ვერადროს გეტყოდა იმას,რასაც ახლა-მე!-ძლივს აბამდა სიტყვებს ერთმანეთზე მოღალატე.
-მოკეტე!არავის უთქვამს ილაპარაკეო!
-ცუცა მიყვარს!
-შენი დედა ვატირე!-კისერში ხელი წაუჭირა და ლამის დაახრჩო.
-ხო, მიყვარს! ოღონდ ისე კი არა,როგორც შენ.... შენ გჭირდება უბრალოდ! მე კი მართლა მიყვარს! ცუცა შენთან არ არის ბედნიერი და ვერც ვერადსროს იქნება რადგან,შენ არ შეგიძლია მისი გაბედნიერება!
ნოე ქვას წვდა.
-და კიდევ! დედაშენს საყავრელი ყავს! თავის უფროსს უთბობს საწოლს ღამღამობით!
ამის თქმა მოასწრო ილიამ და გონება წამშივე დაკარგა,რადგან ნოეს ხელიდან წამოსული ლოდი,პირდაპირ თავში მოხვდა... მკვლელს წარბიც არ შეუხრია,თვალი არ დაუხამხამებია ისეთი გამეტებით ურტყამდა სახეში ლოდს უკვე გარდაცვლილ ილიას... " დედაშენს საყავრელი ყავს!" ჯერ კიდევ ესმოდა ილიას სიტყვები,ცრემლები რაპაღუით სდიოდა და ბავშვობის მეგობრის ნაყვას აგრძელებდა...იქამდე ურტყა სანამ ცვირ-პირი არ გაუერთიანა და სახის ყველა ძვალი არ ჩაულეწა. მერე პირი გაუღო,ენა დაუჭირა,მთელი ძალით მოქაჩა და ამოაგლიჯა, ისე თითქოს გველი ამოეწიწკნოს განსვენებულის პირიგან,ძირს დააგდო და ფეხით დაუწყო სრესა:
-უარესს იმსახურებ!უარესს!-ხავილისმაგვარი ბგერები ამოსდიოდა ყელიდან.
მერე ერთბაშად მოწყდა და ქვებზე დაეხეთქა, სახე ხელებში ჩარგო და გულამოსკვნით დაიწყო ტირილი. თავი,როცა წამოწია მკვდარი ილიასკენ გააპარა თვალი... წუთით რეალობას მოწყდა, წარსულში გადაიხვეწა და თითქოს ყვეაფერი თავიდან გამოიარა,მაგრამ გაცილებით უფრო სწრაფად,თითქოს დისკი იყო მისი განვლილი ცოხვრება და ვიღაც ახვევდა წინ...წინ და წინ! გონს რომ მოვიდა ილიას ენა წყალში გადააგდო, თავად გარდაცვლილთან ჩაიმუხლა და იქამდე დატიროდა სანამ ცამ ფერი არ იცვალა...მაშინ,უკვე მკვლელი მიხვდა,რომ გარიჟრაჟდებოდა მალე, დრო არ იცდიდა... ცოტაც და დიდრონი მზე თავისი მთელი სიდიადით ამოანათებდა თვალისმომჭრელ,ოქროსფერ სხივებს,რომელსაც ერიდებოდა ხოლმე ადრე ნოე. წამოიწია,წელში გასწორდა,გვამს სწვდა და მღელვარე ზღვაში შეათრია... ვერც კი შეამჩია,როდის აღელდა ზღვა... ვაჟი ტირილით მიარღვევდა ურჩ ტალღებს,რომლებიც მის ჩაყლაპვას ცდილობდნენ და ფიქრობდა,რომ ბევრი საერთი ქონდა მათთან...
-სისასტიკე და დაუნდობლობა...როდის გავხდი ასეთი? ან იქნებ მუდამ ასე ვიყავი?-ილიას გვამს მიათრევდა...ძალიან მძიმე ეჩვენა,იმაზე გაცილებით უფრო ვიდრე უწინ შეეძლო წარმოედგინა. ასე ხდება ხოლმე,ადამიანები იღუპებიან და სხეული უმძიმდებათ,რადგან ის რაც მათ სიმუბუქეს მატებს-სული,შორდება და სადღად მიქრის...
ნოეს ისეთი განცდა ჰქონდა თითქოს ილიას სული მის თავთან ახლოს,ტალების თავზე დალივლივებდა და გულით წყევლიდა.
-და მართლაც, შენ ალბათ,თოლიად გადაიქცევი მეორე ცოხვრებაში...ან იქნებ უკვე ცხოვრობდი უწინ?! არა...არამგონია...
ბიჭმა კარგა ხანს იცურა,ისე დაძაბულიყო დაღლას ვერ გრძნობდა. ბოლოს,როცა იგვლივ მიმოიხედა და ნაპირს ვერარსად მოჰკრა თვალი ილიას სხეულს ხელი უშვა და ზღვის ფსკერს მიაბარა...მერე ერთი ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი და უკან გამობრუნდა. ნაპირი,რომ დაინახა მკრთალ ზოლად ძალამ უმტყუნა და ხელ-ფეხმა კანკალი დაუწყო,ზღვა უკან-უკან ეზიდებოდა და თითქოს დახრჩობას უქადნიდა,ძლივს გააღწია წყლიდან და სველ ქვებზე დაეხეთქა,ტალღები კოჭებზე სცემდნენ...
-როგორი მღელვარეა ზღვა და ახლა როგორ ვღელავ მეც...-ბიჭს გული საოცარი სისწრაფით უცემდა, გულის ფიცარი კი ისე ტკიოდა სუნთქვისას,როგორც სირბილის მერე იცის ხოლმე,რომ ვერ გაგიგია გეწვის თუ გტკივა და ბოლოს გადაწყვეტ,რომ ორივე ერთად და კიდევ უფრო გეცოდება საკუთარი თავი.
- თავის შეცოდება ყველაზე დიდი სიძულვილია შენივე პიროვნების...-ნოეს წამოდგომა უნდოდა,მაგრამ ღონე არ ყოფნიდა, თავი ოდნავ გვერძე მიატრიალა ისე,რომ დაენახა სისხლით მოოთხვრილი ქვები, თავისთვის ძალა დაეტანებინა და სამხილები გაენადგურებინა. ცოხვრებაში პირველად ყველაზე მეტად საკუთარ სხეულის დამორჩილება გაუჭირდა.
-ილია აღარ არის...
ბიჭმა არ იცოდა რაზე ეფიქრა....გამოფიტულიყო... იცოდა ძალების მოკრების დრო არ იყო... ხალხს უკვე დაეწყო ქუჩაში სიარული და მომხდარიყო ის,რასაც ცუცა ამბობდა: დაწყებულიყო ახალი დღე და იმის მიუხედავად ერთი ადამიანით მეტი იყო თუ ნაკლები,გაგრძელბულიყო სიცოცხლე...
დამნაშავემ სისხლიანი ქვები წყალში გადაყარა,მერე კი სწრაფი ნაბიჯით გაეცალა იქაურობას...იმდენად ემძიმა გზაში თავისი თავი,დაეჭვდა სული მეც ხომ არ მეცლებაო...
ნოე,რომ ოთახში ავიდა, ზეკოს ჯერ კიდევ ეძინა, ფეხაკრებით შეიპარა საძინებელში და დედის საფულიდან ცოტა ფული ამოიღო. წასვლამდე, მძინარე ქალს მიუახლოვდა, დაიხარა და აკოცა,მაგრამ ცივი ეჩვენა ეს ამბორი,უწინდელისგან რადიკალურად განსხვავებული...
"ცხოვრებაში დგება მომენტები,როა საჭიროა გავიქცეთ... გავექცეთ არამარტო ნაცნობ გარემოს,საყვარელ ადმამიანებსა და მომხდარ მოვლენებს,არამედ საკუთარ თავს, ეს გაქცევა კი ყველაზე სცოდავი გამოსავალია,მაგრამ მაინც მივმართავთ ამ ხერხს...თუნდაც მხოლოდ იმიტომ,რომ გაქცევისას თავს იმაზე უსაფრთხოდ ვგრძნობთ,ვიდრე ერთ ადგილას ყოფნისას და იმის მოლოდინში დროის გატარებას,რომ თავზე დაგვაცხრებიან და წაგვართმევენ ყველაზე მნიშვნელოვანს,რაც კი გაგვაჩნია-თავსუფლებას...შეიძლება ეს ჩემთვისაა თავისუფლება ასეთი მნიშვნელოვანი,მაგრამ თუ მხოლოდ მე ვანიჭებ ამხელა მნიშვნელობას მთავარი სასჯელი დანაშაულისთვის რატომაა მისი აღკვეთა?! ან მთელი ისტორიის განმავლობაში ყველა თავისუფლებისთვის რატომ იბრძოდა... იცი? ცოხვრებაშ პირველად სხვანაერად მივუდექი ამ სიტყვას და აღმოვაჩინე-თავის უფალი...საკუთარი თავის ღმერთი,გამგებელი... შემჩნეული აგქვს,რომ ქართულ სიტყვებში ყველაზე ხშირად იყენებენ "უფალს"(ღმერთს),"დედას" და "ბუნებას"... ალბათ ყველაფერი ერთმანეთთანაა კავშირში... რა უცნაურად გწერ,არა,დედი? იცოდე,რაც არ უნდა მოხდეს შენ დედაჩემად რჩები,მე კი შენს პატარა ბიჭად,რომელიც უკვე დიდი ხანია გაზიარდა...რომელმაც ჭაღარა გაგიჩინა...გგონია ვერ შევამჩნიე რა გულმოდგინეთ იღებავდი სააბაზანოში? დედუ, ჩემზე ნუ ინერვულებ, გამოგიტყდები დიდ უსიამოვნებაში ვარ გარეული,მაგრამ გპირდები გამოვძვრები ისე,როგორც არაერთხელ დამიხსნია თავი... და თუ დაპიება ვერ შევასრულე,მაინც არ იდარდო,რადგან ასეა ეს ცოხვრება მოწყობილი,ხან ვიტირებთ ხან გავიცინებთ....ჩემი სულის მალამომ ერთხელ მითხრა:"რაც მოგივა დავითაო,ყველა შენი თავითაო..." მართალი იყო,როცა მარწმუნებდა ყველაფრისთის მოგვეკითხება ადამინებს და რასაც დავთესავთ იმას მოვიმკითო...მე არ დამითესავს ია-ვარდი....არც ბედნიერებას ველოდები... ერთი მითხოვია,თავს გაუფრთხილდი... ვინც არ უნდა გკითხოს ჩემი სამყოფელი,უთხარი,რომ არ იცი სად ვარ... ამ შეტყობინებას გამოვაგზავნი თუ არა "სიმკარტას" გავანადგურებ და შენ ვერაფრით მოახერხებ ან ჩემთან დაკავშირებას ან ჩემი სამყოფელის დადგენას...ვეცდები ხოლმე შეგეხმიანო... იცოდე,სადაც არ უნდა ვიყო და ვისთან ერთადაც,სულ შენზე ვიფიქრებ... მიყვარხარ,დედი...ალბათ ხშირად არ გიმეორებდი ამას, ან უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით,რომ თითქმის არასდროს წამომცდებოდა ეს სიტყვა,მაგრამ იქნებ ჩემ საქციელებში თუ არა-თვალებში მაინც ამოგეკითხა ეს... მიყვარხარ,ძალიან,იმაზე მეტად ვიდრე წარმოდგენა შეგიძლია... და გთხოვ,რაც არ უნდა გაიგო ჩემზე,ეცადე შენც გიყავრდე და არ დაკარგო დედა-შვილური გრძნობა ჩემდამი..."-ნოემ შეტყობინება გააგზავნა,ცოტა ხანს დაიცადა მერე კი მობილურიდან სიმბარათი ამოიღო,გადატეხა და სწრაფად მიმავალი მარშუტის ფანჯრიდან მოისროლა....