ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული VIII

გიორგი ოდნავ შეეხო ჩემს ბაგეებს, მერე კი მომშორდა და მითხრა:
-მალე დავბრუნდები.
ამის მერე აბაზანაში შევიდა. რამდენიმე წუთის განმავლობაში იქიდან შრაშუნის ხმა ისმოდა. ვხვდებოდი რომ რაღაცას ამზადებდა. მერე კი ონკანი მოუშვა და ოთახში დაბრუნდა. სიტყვის უთქმელად შევედი აბაზანაში, გიორგიც შემომყვა.
-მგონი აქ ყველაფერია, რაც შეიძლება დაგჭირდეს.- მერე კი აბაზანიდან გავიდა, თუმც კართან შედგა, გამომხედა და თითქმის მუდარით მითხრა,- დიდხანს ნუ მალოდინებ.- ამ სიტყვების მერე კარი გაიხურა.
მე ხელსაბანთან მივედი, სადაც ჩემი სარგებლობისათვის გამოაწყო მასპინძელმა ნივთები: ფუმფულა ხალათი და ასეთივე ბაჩუჩები (ეს მეხუმრება მგონი), დიდი პირსახოცი, ახალი ღრუბელი, არომატული საპონი, შამპუნი, ხელის პატარა პირსახოცი, ახალი კბილის ჯაგრისი და პასტა, მამაკაცის საპარსი ქაფი და ჯერ კიდევ გაუხსნელი საპარსი მოწყობილობა.
ყველაფერი ეს იმისათვის იყო, რომ თავი მშვიდად მეგრძნო, ისე, როგორც საკუთარ სახლში... ოჰ რა ძნელი იყო ეს ყველაფერი. მაგრამ ეს ღამე ჩვენ გვეკუთვნოდა, ყველაფერი იდეალური უნდა ყოფილიყო, ამიტომაც ჩემი ნერვიულობა ჯანდაბაში გავგზავნე და თავის მომზადება დავიწყე. არ მინდოდა გიორგი იმაზე დიდხანს დამლოდებოდა, ვიდრე ეს საჭირო იყო.
ვემზადებოდი და თან კარიერაზე ვფიქრობდი. თუკი სასწაული მოხდა და გიორგიმ ჩემთან ერთად ყოფნა გადაწყვიტა, მაშინ ერთად მუშაობაზე არც კი უნდა გვეფიქრა. ნებიერიძე ნამდვილად არ მიეკუთვნებოდა იმ კატეგორიას, რომელიც დაიკარგება თუკი სამსახურიდან გაანთავისუფლებენ. მაგრამ ეს არ მეხებოდა მე... მე არ მქონდა ისეთი შემოსავალი როგორიც გიორგის. მაგრამ მის გამო თანახმა ვიყავი დამეკარგა სამსახური და დავრჩენილიყავი მარტო, სამსახურის გარეშე...
ნელა გავიხადე, მოვიხსენი ჩემი კულონი, შემდეგ კი ჯაკუზიში ჩავწექი, რომელსაც ჩემდა საბედნიეროდ ჰქონდა წყალქვეშა მასაჟის მოწყობილობა. ამან მომადუნა. ცოტა ხანში ჯაკუზიდან ამოვედი და საშხაპეში შევედი. თან შევიტანე შამპუნები, ღრუბელი და საპარსი მოწყობილობა. ყველა მანიპულაციის ჩატარებას დიდი დრო არ დასჭირვებია, მალე დავამთავრე თავის მოწესრიგება.
საშხაპიდან გამოსული თავს ზედმეტად სუფთადაც კი ვგრძნობდი. ამის შემდეგ საგულდაგულოდ გავიხეხე კბილები. როდესაც ამასაც მოვრჩი სარკეში ჩავიხედე და რაც დავინახე იმით კმაყოფილი დავრჩი. ჩემი ფიგურა ყოველთვის მომწონდა, იდეალური აღნაგობა მქონდა დედას წყალობით (ბევრს ნიშნავს კარგი გენეტიკა), გარდა ამისა ჩემითაც ხელს ვუწყობდი ბუნებას, სპორტი ყოველთვის ჩემი საყვარელი გასართობი იყო. წელამდე ყორნისფერი თმები მძიმედ მეყარა მხრებზე, ხოლო ჩემი კბილები უბრალოდ ანათებდნენ (მგონი ზედმეტი მომივიდა). შამპუნის სუნი სასიამოვნოდ მიღიტინებდა ცხვირში.
ხალათი მოვიცვი და ჩემს კულონს დავხედე. ‘’არასოდეს არ დავდივარ მის გარეშე, მაგრამ ღირს კი მისი გაკეთება ახლა? დღევანდელი ღამე განსხვავებულია.’’ არ მინდოდა რაიმეს მაინც შეეშალა ხელი ჩვენთვის. გარდა ამისა გიორგის შვეიცარიის ბანკივით დაცულ სახლში მას დაკარგვა ნამდვილად არ ემუქრებოდა.
-ოკეი, მზად ვარ,- ვთქვი ხმადაბლა საკუთარი თავის გასამხნევებლად და საძინებელში დავბრუნდი.
შუქი ჩამქრალი იყო, მხოლო რამდენიმე კედლის ბრა ანათებდა უზარმაზარ სივრცეს. საძინებელში ჩემი კოლეგის სუნი იდგა, მაგრამ თავად არსად სჩანდა. საკმაოდ მოდუნებული მივუახლოვდი საწოლს და იქიდან მოვავლვავლე თვალი ოთახს.
-იდეალურია.
ტალღასავით გადაუარა ოთახს მისმა ხმამ. მისკენ შევბრუნდი და იმან რაც დავინახე სუნთქვა შემიკრა. გიორგი კარში იდგა და ისევე იყო ჩაცმული როგორც მე, სველი გრძელი თმები მასაც მხრებზე ეყრებოდა (აქამდე უნდა მივმხვდარიყავი, რომ ამხელა სახლში მხოლოდ ერთი აბაზანა არ იქნებოდა), ხალათი მკერდთან გადაღეღილი ჰქონდა. მისი თვალები კი უკვე ნაგლად მახევდნენ ტანზე რაც მეცვა და ათასგვარ უხამსობას მიკეთებდნენ.
ჩემი კოლეგა ოთახში შემოვიდა, ხელში კი სინი ეკავა ბაკარდის ბოთლითა, ორი ჭიქითა და ლიმნით. გიორგიმ ის მაგიდაზე დადგა და სასმელი ჩამოასხა. უხმოდ დაასხა და ერთი ჭიქა გამომიწოდა. მეც ჩამოვართვი, ცოტა ალკოჰოლი არ მაწყენდა სიმამაცისათვის. ამასთან აღმოვაჩინე, რომ ვერ ვახერხებდი გიორგისათვის თვალის მოწყვეტას, ის კი როგორც სჩანს საერთოდ არ იყო ამის წინააღმდეგი.
-გაგვიმარჯოს,- ახლა თავად წარმოთქვა პირველად და გადაკრა.
-გაგვიმარჯოს,- როგორც იქნა ამოვთქვი და სულმოუთქმელად გადავკარი ეს ჭიქაც.
ამის მერე აღმოვაჩინე, რომ ჩემი კანკალი დაბრუნდა, მაგრამ ახლა უკვე ის სხვა ხასიათის იყო. სადღაც აორთქლდა ჩემი შიში. ის სხვა გრძნობამ შეცვალა და რამდენიმე წუთი დამჭირდა იმის გასააზრებლად, რომ ეს გრძნობა მოლოდინი იყო.
გიორგი ჭიქა ჩამომართვა და სინზე დადგა ისევ. მერე კი ჩემთან მოვიდა და პირდაპირ დამიდგა. ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით. ისე ახლოს ვიდექით, რომ ერთმანეთის სუნთქვას ვგრძნობდით. მის აღგზნებას ვგრძნობდი ორი ხალათის მიუხედავად.
არც ერთი ჩვენთაგანი არ ამბობდა არაფერს. არც ერთი ჩვენგანი არ იძვროდა, უბრალოდ მძიმედ ვსუნთქავდით. ჯაზის მელოდიებს ტრანსში შევყავდი. ეს უკვე მეტისმეტი იყო ჩემთვის და თვალები დავხუჭე.
როდესაც თვალები გავახილე გიორგის ხელი დავინახე, მისი თითები ნაზად შეეხო ჩემს სახეს, ჯერ თვალს, მერე ცხვირს და ბოლოს ზედა ბაგეზე გაჩერდა. თითქმის ფიზკურ ტკივილს მანიჭებდა ასეთი გიორგის ყურება... ამდენად არისტოკრატული, ასეთი ლამაზი, ასეთი სექსუალური... და აღგზნებული...
უეცრად გიორგიმ ხელი ჩამოუშვა ჩემი სახიდან, მერე კი საჯდომზე მომკიდა და თავისკენ მიმიზიდა. ის ჩემზე სულ ცოტა 2 თავით მაღალი იყო, ამიტომაც იძლებული გავხდი თითის ცერებზე ავწეულიყავი.
-ფეხები წელზე შემომაწყვე,- ჩამჩურჩულა ყურში გიორგიმ. ამან გამაოცა. იმაში რომ გიორგი ძლიერი იყო, ეჭვი არ მეპარებოდა, მაგრამ არ მეგონა ოდესმე ხელით თუ მატარებდა.
მაინც გავაკეთე ისე, როგორც მითხრეს. ფეხები წელზე შემოვაწყვე, თან თავის გასამაგრებლად ერთმანეთს შემოვაწყვე მის წელს უკან, ხელები კი კისერზე მოვხვიე. გიორგიმ საწოლთან ისე მიმიყვანა, რომ მზერა არ მოუწყვეტია ჩემთვის.
-ჩამომსვი,- ვუთხარი ხმადაბლა. მაშინვე შემისრულა რაც ვთხოვე და საწოლზე დამსვა. მე უკან ჩავიწიე, გიორგი კი საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა. ეს ყველაფერი ისე გავაკეთეთ, რომ მზერითი კონტაქტი არ გაგვიწყვიტავს.
პირველს მე მომბეზრდა ეს თამაში, მაგრამ იმის ნაცვლად, რომ მისთვის მეკოცნა, უბრალოდ ხალათის ქამარს დავწვდი და გავიხსენი. იმავე წამს გიორგის ძლიერმა ხელებმა მისკენ მიმწიეს, თავად გამხადა ხალათი და კისერში მაკოცა, გამაჟრჟოლა. ის ცდილობდა, რომ მაქსიმალური სიამოვნება მოენიჭებინა ჩემთვის. მეც მინდოდა იგივე გამეკეთებინა მისთვის, ამიტომ ვცადე ინიციატივის საკუთარ ხელში აღება, მაგრამ უცერემონიოდ მკრეს ხელი და საწოლზე დამაგდეს.
გიორგი კი ხელებზე დაყრდნობილი ჩემსკენ დაიხარა, ტუჩებზე ოდნავ შემეხო, მერე კი ქვემოთ ჩამოყვა, კისერი, მკერდი, მუცელი... სიამოვნებისაგან თვალები დავხუჭე და გავიტრუნე. გიორგი ენით მიღიტინებდა მუცელზე, მე კი ღრმად ვსუნთქავდი. უეცრად გიორგი მომშორდა და ჩემმა სხეულმა პროტესტი გამოხატა, ავიზნიქე და ხელები თმებში ჩავავლე. გიორგის გაეცინა, მე კი საკუთარი საქციელისაგან შერცხვენილი ერთიანად ავხურდი და სახეზე ხელები ავიფარე.
-ნუ გრცხვენია ნინა,- სცადა ჩემი ხელების სახიდან მოშორება, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა,- ნინა,- დამიძახა ოდნავ ხმამაღლა, მე მაინც არ ვუპასუხე.
უეცრად ტკივილი ვიგრძენი მუცელზე. სასწრაფოდ მოვიშორე ხელები და ვნახე რომ გიორგიმ მიკბინა.
-არ მოგწონს?- მკითხა ირონიით.
-განაგრძე!- ვუთხარი ბრძანებით, მაგრამ კარგად ვხვდებოდი ვინ იყო წამყვანი ამ სიტუაციაში. ძნელი იყო ამ ყველაფრის ატანა ჩემთვის, მაგრამ უეცრად გიორგიმ ხალათი გაიხსნა, მე კი იმავე წამს თვალები დავხუჭე.
-რა ხდება ნაკაშიძე?- ჩამჩურჩულა ყურში.
-გიორგი...- ეს ვუთხარი მხოლოდ. არ ვიცოდი როგორ ამეხსნა ის, რასაც ვგრძნობდი.
-ნინა, ნუ ნერვიულობ. შენ არაფერ ცუდს არ აკეთებ, გესმის ჩემი?- მითხრა სერიოზულად. მე თავი დავუქნიე.- ასე რომ გაახილე თვალები,- დააბოლოვა.
-არ... არ შემიძლია.- ძლივს ამოვთქვი.
-ნინა... ეს არაფერი განსაკუთრებული არ არის. უბრალოდ ამ ყველაფერს შეხედე ისე, როგორც უყურებ ჭამას, ან სულაც სუნთქვას.- ხელზე მომიჭირა ხელი, მერე კი ნაზად მაკოცა სათითაოდ ორივე თვალზე. მე ნელა გავახილე თვალები. ჩემდა უნებურად მზერა გიორგის გაღეღილ მკერდზე გადავიტანე, მერე კი... ქვემოთ.
-გიორგი,- ეს ვთქვი და ისევ დავხუჭე თვალები. გიორგის გულიანად გაეცინა.
-არა რა, თავი მანიაკი მგონია, რომელიც ბავშვს აცდენს.
-არ ვარ ბავშვი,- გავბრაზდი მის სიტყვებზე.
-რა თქმა უნდა არა,- მითხრა და ოდნავ შეეხო ჩემს ბაგეებს. ჯანდაბა, ამ ყველაფრის ყურება ფაქტიურად ფიზიკურ ტკივილს მაყენებდა. ერთიანად შიშველი ნებიერიძე, რომელიც ზემოდან დამყურებს, აღგზნებისაგან ანთებული თვალები, მისი ხელები, რომელიც ნელა მეფერებოდნენ - ეს ყველაფერი ჩემთვის მეტისმეტი იყო. მინდოდა ისევ დამეხუჭა თვალები, მაგრამ მზერას ვერ ვწყვეტდი გიორგის ლამაზ სახეს და თვალებს, რომელიც ასე ხარბად დამცქეროდა.
-ბევრი გოგო გყავდა აქ?- მეც არ ვიცი რატომ ვიკითხე ეს სწორედ ახლა. ეჭვიანობა მიბნელებდა გონებას. ვინ ჰყავდა აქ... ამ საწოლზე... ჩემამდე... ვხვდებოდი რომ სრულიად უსაფუძვლო იყო ჩემი ეჭვიანობა, მაგრამ საკუთარ თავს ვერაფერს ვუხერხებდი. მისი ხელი რამდენიმე წამს გაშეშდა, მერე კი კვლავ განგრძო ჩემი ფერება.
-შენ პირველი ხარ ვინც აქ ამოვიყვანე.- თვალები შოკისაგან გამიფართოვდა.
-რა თქვი?
-ის, რასაც შენს მიმართ ვგრძნობ... ეს ჩემთვის ახალია,- მითხრა მშვიდად, თუმც სუნთქვა არათანაბარი ჰქონდა.
-ეს სიმართლეა.
-აბსოლუტური სიმართლე.
მისი შავი თვალები, რომელიც აქამდე საგრძნობი დაძაბულობით მიყურებდა, შედარებით დამშვიდდა, შერბილდა. ჩემს ტუჩებს შეეხო და ხრინწიანი ხმით მითხრა:
-ნინა... ისედაც ბევრი დრო დავკარგეთ... მეტს ვეღარ მოვითმენ.
მერე კომოდისაკენ დაიხარა და უჯრა გამოაღო, იქიდან პატარა, ოთხკუთხედი ნივთი ამოიღო და მაჩვენა:
-ნინა, ვიცი რომ ეს ყველაფერი შენთვის ახალია. თუკი გინდა რომ ეს გამოვიყენოთ, მითხარი.
-გიორგი... მე შენ ავთოსთან გამოგყევი იარაღის გარეშე, მე შენ ჩემი სიცოცხლე განდე. ახლაც გეკითხები, შენი აზრით ეს გვჭირდება?
-არა,- გააქნია თავი. მის თვალებში საოცარი სიმტკიცე სჩანდა, ის მე სიმართლეს მეუბნებოდა. ამიტომაც გამოვართვი პატარა შეკვრა და ოთახის კუთხეში მოვისროლე. გიორგიმ ნაზად გამიღიმა და როგორც კი ეს ღიმილი დავინახე მივხვდი, რომ მე მისთვის განსაკუთრებული ვიყავი... ასე ყველას არ უღიმიან...
გიორგიმ ტუჩი მოიკვნიტა...
მერე კი ნელა მაკოცა. ოდნავ შეეხო ენით ჩემს ქვედა ტუჩს და დამისვა, მერე იგივე მანიპულაცია გაიმეორა ზედა ტუჩზეც. ამის მერე მისი კოცნა უფრო მომთხოვნი გახდა, უფრო დაჟინებული. გიორგი ნელა მომეკრა ტანზე. ეს ჩვენი სხეულების პირველი კონტაქტი იყო და ამაზე ტვინმა მაშინვე მომცა სიგნალი. ის ისეთი მხურვალე იყო, ისეთი სასურველი... თავი ვერ შევიკავე და ამივოკვნესე. გიორგის ჩაეცინა, მაგრამ კოცნა არ გაუწყვეტია. მისი ხელები კი ჩემს ფერებას არ წყვეტდნენ. ხან ნაზად, ხან კი მთელი ძალით... ამ დროს მეც ზურგზე მთელი ძალით ვუჭერდი ხელს და არც ვუფიქრდებოდი, რომ ფრჩხილებით კანზე ვაჭერდი. თუმც უნდა ითქვას, რომ ეს ყველაფერი ჩემს პარტნიორს ძალიანაც მოსწონდა. ამ დროს ოდნავ მკბენდა ტუჩზე და მერე ისევ ნაზად მკოცნიდა.
-გიორგი,- ამოვთქვი როგორც იქნა, როდესაც კისერზე გადაინაცვლა. უკვე ვეღარ ვძლებდი. მეშინოდა იმის, რაც უნდა მომხდარიყო, მაგრამ მოთხოვნილება მქონდა იმის, რომ გიორგი უფრო შორს წასულიყო, ქვეცნობიერად ვხვდებოდი, რომ შეიძლებოდა კიდევ უფრო კარგად ვყოფილიყავი. გიორგი ოდნავ მომშორდა, მე კი მისკენ გავიწიე, რათა ხელები კისერზე შემომეჭდო, მაგრამ მან ორივე ხელი დამიჭირა და ცალი ხელით თავს ზემოთ დამიფიქსირა:
-ოღონდ ახლა არა ნინა, ოღონდ ახლა არა. ვერ გავუძლებ შენი ხელის შეხებას,- მითხრა და მაკოცა.- მზად ხარ?- მკითხა და ადგილი დაიკავა ჩემს ფეხებს შუა. მე ერთადერთი რაც მოვახერხე, თავის დაქნევა იყო.- ნინა... ნინა ხომ იცი, თავიდან გეტკინება, მაგრამ ეს მალე გაივლის, მერე კი... მერე ძალიან მოგეწონება, გპირდები. ხომ გჯერა ჩემი?- მე კიდევ ერთხელ დავუქნიე თავი. ასე ჯერ არასოდეს შემშინებია.
დაიხარა და მთელი ძალით მაკოცა, თან ხელების მსუბუქი მოძრაობით მეფერებოდა ფეხებზე. ვგრძნობდი რომ მალე მოხდებოდა ის, რისიც ასე მეშინოდა, მაგრამ გიორგი არ ჩქარობდა და სწორედ მაშინ, როდესაც მოვდუნდი და ვიფიქრე, რომ ჯერ კიდევ იყო დრო...
-აჰ,- მთელ ხმაზე ვიყვირე. ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ვიღაც ჩემს გაგლეჯას ცდილობდა. ცრემლები წამსკდა.
გიორგი მაშინვე გაჩერდა. კოცნით ამომიშრო ცრემლები. თანდათან ტკივილმა გამიარა და მისი ადგილი ჩემთვის უცნობმა გრძნობამ დაიკავა. ოდნავ გავინძერი, რათა მოსახერხებელი პოზიცია დამეკავებინა, გიორგიმ კი სხვანაირად აღიქვა ჩემი ეს საქციელი და მოძრაობა განაახლა. რამდენიმე წამს გაგრძელდა ტკივილი, მერე კი...
არ მახსოვს რამდენ ხანს გაგრძელდა ის სიგიჟე, მახსოვს მხოლოდ ის, რომ მთელს ხმაზე ვყვიროდი... მახსოვს, გიორგი მიყურებდა მტაცებელი ცხოველივით, რომელმაც თავისი მსხვერპლი ხელში ჩაიგდო და არსად გაშვებას არ უპირებდა... მახსოვს, როგორ ცემდა ჩვენი გულები უნისონში... მახსოვს, ვეხვეწებოდი არ მოვეკალი... მახოვს, გიორგის სახე, როდესაც პიკს მიაღწია... როგორ შეეცვალა მშვენიერი სახე... და ამის მერე გონება დავკარგე.

...

დილას ჩვეულ დროს გამეღვიძა. საერთოდ ყოველთვის ერთსა და იმავე დროს მეღვიძებოდა, არანაირი გარემოება არ მოქმედებდა ჩემს ბიოლოგიურ საათზე. ზუსტად 05:45!
მიუხედავად ამისა, მაინც არაჩვეულებრივი დილა იყო...
ზურგით ვიყავი შებრუნებული გიორგისაკენ, ის კი მოხუტებული იყო ჩემზე. პირველად ვერ ავდექი დილას ჩვეული პროცედურების ჩასატარებლად, რადგან მთელი სხეული მტკიოდა, მტკიოდა თითოეული უჯრედი და თითოეული კუნთი... მგონი თმებიც კი მტკიოდა... მაგრამ ეს იყო ყველაზე სასიამოვნო ტკივილი. გამახსენდა წინა ღამე და გამაჟრჟოლა.
-დილა მშვიდობისა ნაკაშიძე,- ზურგზე მაკოცა გიორგიმ. გამეღიმა.
-დილა მშვიდობისა ნებიერიძე,- ვუპასუხე და მისკენ მივბრუნდი.
ახლა გაირკვევა ყველაფერი ჩვენ ორს შორის...