ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული X

სავარძელში მოვკალათდი და საქმის მასალები ჟურნალის მაგიდაზე გავშალე. ის რაც იმ ქაღალდებზე ეწერა, უბრალოდ დაუჯერებელი იყო.
ხუთი მსხვერპლი... ყველა მოკლეს ღამე... ხუთივეს ჰქონდა კისერზე ნაკბილარი და ხუთივე მოკვდა სისხლის დაკარგვით.
ასევე ხუთივეს ნაკბილარში აღმოჩენილია შეცვლილი დნმ, მაგრამ ვინ (ან რა) არის არავინ იცის. ვიღაცამ ხუთივე მსხვერპლის სისხლი დალია...
-ნინა რას ფიქრობ ამაზე?- მკითხა გიორგიმ, რომელიც ჩემს პირდაპირ იჯდა და საკუთარ თვალებს არ უჯერებდა.
-მგონი თბილისში ვამპირი დაძრწის,- ისეთი ტონით ვუთხარი, თითქოს ამინდს ვარჩევდით. მიუხედავად სიტუაციის სერიოზულობისა, მაინც გაეცინა.
-მიყვარს როდესაც სერიოზული სახით ხუმრობ,- მითხრა სიცილით.
-არადა არ მიხუმრია,- ვთქვი სასხვათაშორისოდ და ისევ მივუბრუნდი მასალებს.- მსხვერპლთა შესახებ მჭირდება მეტი ინფორმაცია, მაინტერესებს რომელიმე მათგანი თუ იცნობდა ერთმანეთს.
-რაში გჭირდება?
-რაღაც ეჭვი მაქვს და იმის განმტკიცება მინდა.
-ეჭვი?- გაოცებულმა ამომხედა გიორგიმ, რომელიც ჩემსავით მასალებს ჩაჰკირკიტებდა.- არ გინდა გამიზიარო?
-ჯერ არა,- ვუთხარი, ტელეფონს დავწვდი და ნომერი ავკრიფე. პირველივე ზარზე მიპასუხეს.
-ვახტანგ მენთეშაშვილის მისაღები,- გაისმა ყურმილში გოგოს ხმა.
-ნინა ნაკაშიძე გაწუხებთ...
-ახლავე შეგაერთებთ ბატონ ვახტანგთან,- არ დამამთავრებინა გოგონამ.
-ოპერატიულია,- ვუთხარი გიორგის სიცილით. ის დაბნეული მიყურებდა.
-გისმენთ,- გაისმა ყურმილში.
-ბატონო ვახო ნინა ვარ.
-გისმენ ნინა, არის რაიმე სიახლე?
-ბატონო ვახტანგ ახლა ვერ გეტყვით, მაგრამ გვაქვს ერთი იდეა,- თვალი გიორგისკენ გამექცა. ‘’გვაქვს’’ როგორც კი ვთქვი მაშინვე ცალი წარბი აზიდა,- უბრალოდ ხუთივე მსხვერპლის პირადი საქმე გვჭირდება. გვაინტერესებს იცნობდნენ თუ არა ერთმანეთს.
-15 წუთში მეილი შეამოწმეთ, სრული ინფორმაცია გექნებათ მთელი მათი ცხოვრების შესახებ,- მითხრა ასაკოვანმა მამაკაცმა.
-ძალიან კარგი. ამ დროისათვის სულ ეს იყო. დიდი მადლობა ოპერატიულობისათვის,- ვუთხარი და ტელეფონი გავთიშე.
-ნინა, მეტყვი რა ხდება?- გიორგის ხმაში გაღიზიანება შეეპარა.
-15 წუთიც მოითმინე და გეტყვი,- ვუთხარი და ქაღალდებს მივუბრუნდი.
15 წუთის განმავლობაში ჰაერიც კი დაძაბული იყო ჩვენს გარშემო. გერმანული სიზუსტით შევამოწმე მეილი და ინფორმაცია მართლაც მოვიდა დაპირებულ დროს. იმის გარკვევას რაც მაინტერესებდა ზუსტად ერთი წუთი მოვანდომე.
-ნინა!- ვეღარ მოითმინა გიორგიმ.
-ნებიერიძე 7 თვიანი ხარ?
-არა,- თვალები აახამხამა.- ეგ რა შუაშია?
-მოუთმენელ ხალხზე ამბობენ ასე,- ამოვიოხრე და ისე ვუპასუხე.- ნუთუ გამოძიების მეტი არაფერი გაინტერესებს?
-არა,- მხრება აიჩეჩა და ისე მიპასუხა.
-მაშინ იმას რასაც გეტყვი კარგად დაუფიქრდი. რენფილდის სინდრომის შესახებ რაიმე გსმენია?
-კი, ოღონდ ვერ ვხვდები აქ რა შუაშია.
-რა იცი მის შესახებ?
-ის, რომ რენფილდის სინდრომს მეორენაირად ‘’ვამპირიზმს’’ ეძახიან. რომ ამ დაავადების განვითარების სათავე ძირითადად ბავშვობაშია, როდესაც შემთხვევით სისხლის გემოს იგებს ბავშვი და მოსწონს ის. ასევე ვიცი, რომ მოზარდებში სისხლი იწვევს დიდ აღგზნებადობას და რომ ზოოფაგია (ცხოველების ჭამა - პირდაპირი მნიშვნელობით) მისი საწყისი ეტაპია.- გამაკვირვა მისმა გათვითცნობიერებულობამ ამ საკითხში. ძალიან ცოტა ადამიანი მეგულებოდა ვინც ‘’ვამპირიზმის’’ შესახებ ამდენი რამ იცოდა. რა თქმა უნდა ფსიქიატრიული გამოკვლევების დონეზე.
-ასევე რენფილდის სინდრომს იწვევს შიზოფრენია. ასევე ის შეიძლება კანიბალიზმში გადაიზარდოს თუკი პროგრესირდება.- დავაზუსტე საბოლოოდ.
-კანიბალიზმში?- თვალები გაუფართოვდა გიორგის,- ნინა დამცინი?
-არა,- გავაქნიე თავი.- ყველაზე მთავარი არ მითქვამს. ვამპირისტებს როგორც წესი პირადი ინსტინქტები ამოძრავებთ. ისინი იშვიათად კლავენ უცხო ადამიანს და კიდევ უფრო იშვიათად სვამენ მათ სისხლს. ვამპირისტს და მსხვერპლს რაღაც უნდა აკავშირებდეთ.
-ჰაჰ, საიდან ამდენი ინფორმაცია?
-ბავშვობაში მიტაცებდა ვამპირიზმი. მაგრამ სისხლის გემო არ მომეწონა, ამიტომ მივატოვე.
-გაგისინჯავს?
-და არამარტო საკუთარი,- ვაღიარე გიორგისთან.
-მდა... მგონი სჯობს შენთან ცოტა ფრთხილად ვიყო.
-ხო, სჯობს შენს არტერიასთან ახლოს არ მიმიშვა,- ვუთხარი და გულიანად გადავიხარხარე.
-ნინა,- დამიბრიალა თვალები გიორგიმ. მგონი შეეშინდა.
-მოკლედ, დავუბრუნდეთ ჩვენს მსხვერპლთა სიას. მათგან მხოლოდ ორს ჰქონდა საერთო.
-მაინც ვის?
-კახა გასვიანსა და ანაბელა მანიას.
-ანაბელა? გამიგია ეს სახელი,- თქვა გიორგიმ, თან შუბლი შეჭმუხნა. ცდილობდა გაეხსენებინა სად გაეგონა ეს მართლაც იშვიათი სახელი.
-საქმეს გაგიადვილებ. ჩვენთან ბაზარზე წამლების მომწოდებელი სულ 4 ფირმაა...
-რა თქმა უნდა...- შუბლზე შემოირტყა ხელი ჩემმა კოლეგამ.- კახა გასვიანი და ანაბელა მანია, ისინი ხომ კონკურენტები იყვნენ.- თვალები მოწკურა,- და საინტერესოა, რა შანსი იყო, რომ 2 მილიონიან ქალაქში მაინცა და მაინც ორი კონკურენტი დაიღუპა ‘’ვამპირის’’ ხელით? ნუ ან კბილებით?
-შანსი 2 მილიონიდან ერთია,- ვუპასუხე მშვიდად,- მაგრამ როგორც სჩანს ვიღაც კონკურენტებს იშორებს, ხოლო დანარჩენი სამი თვალის ასახვევადაა მოკლული. თუმც უნდა აღინიშნოს, რომ ხუთივე მსხვერპლი კარგად იყო შერჩეული. ხუთივე მარტო ცხოვრობდა, საკმაოდ შეძლებულები იყვნენ და რაც მთავარია ხუთივე სახლში მოკლეს. ე.ი. ჩვენი ‘’ვამპირი’’ საკმაოდ თამამია და კარგად იცნობდა მსხვერპლთა განრიგს. ანუ ის თვალყურს ადევნებდა ყველას 1 კვირის განმავლობაში (რადგან მკვლელობა ყოველ 1 კვირაში ხდებოდა), ხოლო შემდეგ კლავდა.
-ეჭვმიტანილი გყავს?- მკითხა ჩემი დასკვნებით გაოცებულმა კოლეგამ.
-კი... კახა გასვიანისა და ანაბელა მანიას გარდა კიდევ ორი ადამიანი დარჩა წამლების ბიზნესში...
-ბოლო მკვლელობიდან 4 დღე გავიდა. 3 დღეში კიდევ ერთ-ერთს მოკლავენ.
-მართალია. უბრალოდ თვალყური უნდა ვადევნოთ ორივეს და დავიცვათ თუკი თავს დაესხმებიან, ხოლო რომელსაც თავს არ დაესხმებიან, ის დამნაშავე იქნება...- ამაყად გადავხედე, რადგან დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩემი გეგმა გაამართლებდა.
-ნინა!- უცებ ხმადაბლა დამიძახა გიორგიმ.
-ხო გიო,- შევხედე ცოტა შეშფოთებულმა.
-და მართლა ვამპირი რომ იყოს?- მკითხა კიდევ უფრო ხმადაბლა...