არ დაუშვა ცოლის შეურაცყოფა

ქმრისთვის ცოლის ცემა - ეს უკიდურესი უპატიობაა არა მხოლოდ იმისთვის, ვისაც სცემენ, არამედ იმისთვისაც, ვინც სცემს. თქვენც გეუბნებით ცოლებო და თქვენც - ქმრებო: ღმერთმა დაგიფაროთ ისეთი ცოდვისაგან, რომელიც ქმარს ცოლის ცემამდე მიიყვანს. მაგრამ რად ვამბობ ცოლის შესახებ? კეთილშობილი ადამიანისთვის თავისი მონა-ქალის ცემა და მასზე ხელის აწევაც კი საძაგელი უნდა იყოს... მით უფრო უწესობაა, ხელი შემართო თავისუფალ ადამიაზე. ეს ყველასათვის ცნობილია წარმართული კანონებიდანაც კი, რომლებიც ცოლს, თუკი იგი ქმრის მიერ გაილახებოდა, აღარ ავალდებულებდა მასთან ცხოვრებას, როგორც უღირსთან; და ამ ფონზე, ღირსება შეულახო, როგორც მოახლეს, შენი ცხოვრების მეგობარს, რომელიც უკვე დიდი ხანია გვერდში გიდგას ყველა მნიშვნელოვან საქმეში, განა არ არის უკიდურესი ურჯულოების ნიშანი? ასეთ ქმარს, თუ კი შეიძლება მას ქმარი ეწოდოს და არა მხეცი, მე ვაყენებ ერთ რიგში მამისმკვლელებსა და დედისმკვლელებთან ერთად. რადგან, თუკი ჩვენთვის ნამცნებია, რომ ცოლის გამო დატოვო დედა და მამა, ეს არა იმიტომ, რომ ამით მშობლებს წყენა მიაყენო, არამედ - რათა აღასრულო საღმრთო რჯული, იმდენად სასურველი თავად მშობლებისათვის, რომ ისინი, დატოვებულნი, მადლობენ ღმერთს და გულწრფელად თანხმდებიან ამაზე. ამიტომ, განა უკიდურესი უპატიობა არ არის, შეურაცყო ის, ვის გამოც ღმერთმა მოგიწოდა თვით მშობლების დატოვებაც კი? განა უგნურება არ არის ეს? ხოლო უპატიობა, რომელიც აქედან გამომდინარეობს? რა სიტყვით შეიძლება გამოიხატოს ის მდგომარეობა, როდესაც ცოლის კივილი და მოთქმა ქუჩას სწვდება, როდესაც მეზობლები და ხმაურზე გამომსვლელნი თავს იყრიან იმის სახლთან, ვინც ასეთ უწესობას სჩადის, თითქოსდა რომელიღაც მხეცის საცხოვრებელთან, რომელიც ბუნაგში ჯიჯგნის თავის მონაპოვარს? უკეთესი იქნებოდა მიწას შთაენთქა ასეთი უკეთური, უკეთესი იქნებოდა მისთვის, ვიდრე კვლავ გამოჩენილიყო საზოგადოებაში. “მაგრამ ცოლი, - იტყვი შენ, - თავხედობას იჩენს''. თუნდაც ასე იყოს, მაგრამ ნუ დაივიწყებ, რომ იგი - შენი ცოლია, მყიფე ჭურჭელი, შენ კი - ქმარი ხარ და იმისთვის ხარ უფროსად და თავად დადგენილი, რომ დაითმინო ცოლის სიმყიფე, რომელიც შენ უნდა გემორჩილებოდეს. ამიტომ, მოიქეცი ისე, რომ შენი ხელისუფლება პატივსაცემი იყოს. ეს კი მხოლოდ მაშინ მოხდება, როდესაც შეურაცყოფას არ მიაყენებ შენზე დაქვემდებარებულს. ასეა, მეფე, მაგალითად, მაშინ უფრო პატივსაცემი ხდება, როდესაც პატის სდებს მასზე დაქვემდებარებულ მთავარს, და პირიქით - როდესაც შეურაცყოფს და არცხვენს მისი ღირსების პატივს, მაშინ ამით, მისი საკუთარი ღირსებაც არანაკლებ ილახება. ასევე, შენც საკმაოდ ავნებ შენს სამთავრობო ღირსებას, თუკი ცოლს შეურაცსყოფ, რომლის ღირსებაც შენზეა დამოკიდებული.