მოძალადე, ქმარი, საყვარელი – სამი საბედისწერო კაცი ერთი ქალის ცხოვრებაში

ადამიანის ცხოვრებაში დგება საბედისწერო მომენტები, ჩნდებიან ადამიანები, რომლებიც მის მომავალს განსაზღვრავენ. ჩვენს რესპონდენტს, ძლიერ და მშვენიერ ქალს, მაკას, ბედმა სამი განსხვავებული მამაკაცი შეახვედრა, რომლებმაც მის ცხოვრებას ის სახე მისცეს, რაც ახლა აქვს. მაკას დღევანდელი ყოფა გაორებულია – ძალიან ბედნიერია და ამავე დროს – უბედურიც.
მაკა:

– დღემდე ვერ მივმხვდარვარ, ეს როგორ დამემართა. მსგავსი საქციელისთვის ყოველთვის სხვას ვძრახავდი და განვიკითხავდი, თანაც ისე მწვავედ, რომ ახლობლებს ეგონათ, "გაგება" არ გამაჩნდა. თუ დაქალი რაიმე შეცდომას დაუშვებდა და ჩემთან ამის გამჟღავნებას შეეცდებოდა, ასეთ შესავალს გაუკეთებდა ხოლმე: "მოგიყვები, ოღონდ ყველაფერს გაფიცებ, არ გამლანძღო!". აი, ასეთ მკაცრ ქალს ისეთი რამ დამემართა, რასაც საკუთარ თავს ვერ ვპატიობ და იმ სიტუაციიდანაც ვეღარ გამოვდივარ. ამაშია მთელი ჩემი უბედურება.
– მოდით, დაწვრილებით მოგვიყევით, რა შეგემთხვათ.
– ახალგაზრდობაში ძალიან წუნია, ჯიბრიანი, ამაყი და ამპარტავანი ვიყავი. ჩემს თაყვანისმცემლებს აბუჩად ვიგდებდი, ვაშაყირებდი, ზედაც არ ვუყურებდი. მერე ერთი ნაციხარი ბიჭი გადამეკიდა. მეუბნებოდნენ, ყველაფერზეა წამსვლელი და მასთან ფრთხილად იყავიო, მაგრამ არაფრად ვაგდებდი. ეგღა მაკლია, მაგან რამე დამიშავოს–მეთქი, ვამბობდი და მასხრად აგდებას არც მას ვაკლებდი. უფრო მეტიც, ჯიბრზე ყველაზე უარესად ვექცეოდი. ერთ მშვენიერ დღეს კი, უნივერსიტეტიდან რომ გამოვედი, ბიჭებთან ერთად დამხვდა, მანქანაში ჩამტენა და მომიტაცა. ვიღაცის აგარაკზე გამაქანეს. თავს ვიკლავდი, ვემუქრებოდი კიდეც, მაგრამ არაფერმა გაჭრა. არ ვნებდებოდი, მაგრამ მაინც ჩაიდინა საშინელება, ძალა იხმარა... ვუყვარდი და ცოლად ვუნდოდი, მაგრამ ის მანამდეც არ მინდოდა და ძალადობის შემდეგ ხომ საერთოდ შემძულდა.
– არ დარჩით მასთან?
– საშინელ დღეში ჩავვარდი, მაგ მხეცს ვერაფერს შევასმენდი, ამიტომ თავი ხელში ავიყვანე, გონება მოვიკრიბე და ხერხს მივმართე. ვუთხარი, ცოლად წამოგყვები, მხოლოდ თბილისში წამიყვანე და ჩემებს შემახვედრე, თორემ პოლიციას გამოუძახებენ და მიწიდან ამოგვთხრიან–მეთქი.
– მაგ ფანდზე წამოეგო?
– კი, მაშინვე წამომიყვანა თბილისში მამიდასთან (მშობლებთან ლამის საერთო საცხოვრებელი ჰქონდა და იქ ვერ მიმიყვანდა). მარტოხელა მამიდა ჰყავდა. დაფაცურდა ქალი, ხაჭაპურები დააცხო... მერე მისიანები მოლაგდნენ პურმარილით. ჩემები არ მოვიდნენ. ეგონათ, მაგ გარეწარს ნებით გავყევი და ამით დამსაჯეს. თავნება, არაპროგნოზირებადი და უცნაური ვიყავი ბავშვობიდან და ამიტომ ეს ვერსია იოლად დაუშვეს. მერე ბიძაშვილს დავურეკე, შენ მაინც მოდი, უპატრონო ხომ არ ვარ–მეთქი, თან ვტიროდი. იმ ოჯახში ეგონათ, ჩემებიდან კაციშვილმა რომ არ მომაკითხა, იმას განვიცდიდი. ბიძაშვილი მიხვდა, რაც ხდებოდა და ბიჭებთან ერთად მოქანდა. რომ შემოვიდნენ, მისალმება აღარ დავაცადე და გამოვაცხადე, ჩემებს პოლიციაში დაურეკავთ და ახლავე თუ არ წავალ და არ შევაჩერებ, საქმე ცუდად იქნება–მეთქი. ვეცი ამ ჩემს ბიძაშვილს და რომ იტყვიან, ძალით წამოვათრიე, იქ რომ ჩხუბი და უბედურება არ ამტყდარიყო.
– თქვენმა მომტაცებელმა ასე იოლად გამოგიშვათ?
– რაღაცნაირად ყველა დაიბნა, მათ შორის – ისიც. ალბათ არ ეგონა, ასე თუ ვითვალთმაქცებდი. ქუჩის სკოლა კი ჰქონდა გავლილი, მაგრამ ქალებთან ურთიერთობაში გამოცდილება აკლდა. ქალთან მოქცევაც კი არ იცოდა, არათუ პატივისცემა.
– მოძალადის წინააღმდეგ რამე ზომებს მიმართეთ?
– რომ გამოვექეცი და შემრჩა, ეს მისთვის უკვე სასჯელი იყო. ჩემებს ვუთხარი, გაუგებრობა მოხდა, მოტყუებით წამიყვანა და მეტს აღარ გაბედავს–მეთქი. ძალადობის შესახებ არავისთვის მითქვამს, განა იმიტომ, რომ მას ვაფარებდი ხელს, ჩემი ღირსებისა და თავმოყვარეობის გამო მოვიქეცი ასე. თანაც რომ გამჟღავნებულიყო, უეჭველად სისხლისღვრა მოჰყვებოდა ჩემიანების ან თუნდაც თაყვანისმცემლების მხრიდან – იყვნენ ბიჭები, რომლებსაც გიჟურად ვუყვარდი. არ მინდოდა, ჩემ გამო ვინმე დაზარალებულიყო.
– პიროვნულად ძლიერი ყოფილხართ.
– ამბობენ, როდესაც დამნაშავეს მიუტევებ, მას ღმერთი სჯისო. ასეც მოხდა. იმ ამბიდან მოკლე ხანში ისევ გისოსებმიღმა აღმოჩნდა, რაღაც ძველი დანაშაულისთვის დაიჭირეს. დამეთანხმებით, რაც უნდა ძლიერი იყო, ასეთი ძალადობა ქალის ცხოვრებაში სამუდამო ლაქად რჩება. ჩემს შემთხვევაშიც ასე მოხდა, მაგრამ ვცდილობდი, ყურები არ ჩამომეყარა, არ დავთრგუნულიყავი და ცხოვრებისთვის კვლავ პოზიტიურად შემეხედა. წიგნებიდან და ფილმებიდან მაგალითებს ვიშველიებდი, თუ როგორ უნდა გავმკლავებოდი უარყოფით ემოციებს. უმაღლესის დამთავრების შემდეგ კარგ სამსახურში მოვეწყვე და გარემოს ცვლილებამაც თავისი როლი ითამაშა.
– თქვენს ცხოვრებაში ისევ გამოჩნდა მამაკაცი?
– გავიცანი ავთანდილი, ჩემი მომავალი მეუღლე, დაღვინებული, გზაზე დამდგარი, პიროვნულად საინტერესო მამაკაცი, ინტელიგენტური, მაღალი წრიდან. ჩემი ყურადღება თავისი წესიერებით, გაგების უნარით და წიგნიერებით მიიქცია. უარს არ ვამბობდი მის შემოთავაზებაზე, სადმე წავყოლოდი. ყოველთვის საინტერესო წვეულებებზე ან თავყრილობებზე მეპატიჟებოდა. მის გვერდით ჩემში ახალი სამყარო გადაიშალა, თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ შემიყვარდა. ხელი რომ მთხოვა, შევყოვნდი კიდეც და ვუთხარი, მოვიფიქრებ–მეთქი. ზუსტად იმ დღეებში გავიგე, რომ ის ჩემი მოძალადე უნდა გამოეშვათ ციხიდან. თურმე იმუქრებოდა, რომ გამოვალ, მაკას მაინც მოვიყვან ცოლადო. რაიმე უბედურება რომ არ დატრიალებულიყო, ვიჩქარე და ავთანდილს ცოლობაზე დავთანხმდი.
– წინასწარ თუ გაუმხილეთ, რაც იმ მოძალადესთან შეგემთხვათ?
– ცხადია, მოვიკრიბე ძალები და ყველაფერი მოვუყევი. ოჯახურ ურთიერთობას ტყუილზე ვერ ავაგებდი. დარწმუნებული ვიყავი, გამიგებდა, ვინაიდან სხვა დიაპაზონის და ჰორიზონტის მამაკაცი იყო. ასეც მოხდა. ცოლად რომ გავყევი, სიმართლე გითხრათ, ყველა ჩემს ბედს შენატროდა. ჩემს საახლობლოში ის ყველაზე სასურველი სიძე იყო, ჩემი დაქალების ქმრებთან შედარებით სოლიდური და ბრძენი ჩანდა.
– ოჯახური ურთიერთობა ააწყვეთ?
– თავიდან ყველაფერი თითქოს ნორმალურად იყო, ისე, როგორც უნდა ყოფილიყო ოჯახში, რომელსაც გონების კარნახით ქმნი. ავთანდილი პატივს მცემდა. შვილები რომ შეგვეძინა, კიდევ უფრო სხვა კუთხით წარმოჩნდა, გულისხმიერ მამობას უწევდა, მაგრამ მერე დრო აირია და, ყველას მსგავსად, ჩვენც გაგვიჭირდა. ბანკის ვალების გამო ბინა გაგვიყიდეს, ჩემმა ქმარმა სამსახურიც დაკარგა... თითქოს ყველა უბედურებამ ჩვენთვის მოიცალა.
მარტოხელა მამიდამ შემომთავაზა, მასთან გვეცხოვრა. ბინის პრობლემა კი ასე თუ ისე მოვაგვარეთ, მაგრამ უმუშევრობას ვერაფერი მოვუხერხეთ. საერთოდ უშემოსავლოდ დავრჩით, მამიდის პენსიის ანაბარა. ავთანდილი კერძო სტრუქტურებს ვერ მოერგო. ჩემი მეგობრების ქმრებმა, უმაღლესდამთავრებულებმა, ზოგმა ბაზრობაზე დაიწყო მუშაობა, დახლთანაც დადგნენ გამყიდველებად, ზოგმა ტაქსის მძღოლობა დაიწყო და ა.შ. ოღონდ კი ოჯახი გამოეკვებათ, არანაირ სამუშაოზე ამბობდნენ უარს. ავთანდილმა კი კუდი ყავარზე გადო, ფეხი ფეხზე შემოიდო და მე შემომაჩერდა. ყველაფერს თაკილობდა, მისი თქმით, "ეგ როგორ ეკადრებოდა". არ იფიქროთ, რომ არ დარდობდა, პირიქით, ნერვიულობის ნიადაგზე ნევროზიც დაემართა. ჩაიკეტებოდა საძინებელ ოთახში და ლოგინიდან მხოლოდ აუცილებლობის შემთხვევაში დგებოდა. დღედაღამ წიგნებს კითხულობდა, ლამფის შუქზეც კი.
ავთანდილს არც პრაქტიკული ჭკუა აღმოაჩნდა, თეორიები, იცოცხლე, თავზესაყრელად ჰქონდა, მაგრამ რად გინდა? ერთი სიტყვით, ეს ჩემი სანაქებო ქმარი ნაცარქექიად იქცა. ამის შემყურე მამიდა სულ მსაყვედურობდა, უთხარი შენს ქმარს, ფხა გამოიბას და ხელი გაანძრიოსო.

– თავი რით გაგქონდათ, ბავშვებს როგორ კვებავდით?
– მოწყალებებით. ახლობლები, ვისთვისაც ოდესმე სიკეთე გვქონდა გაკეთებული, ლუკმაპურს გვიყოფდნენ, მაგრამ ყველას თავისი გაჭირვება ჰქონდა. როდემდე შეგვეწეოდნენ? ამხანაგს ვთხოვე, იქნებ შენმა ქმარმა ხელი გამიმართოს და ბაზრობაზე ვაჭრობა დამაწყებინოს–მეთქი. თანაშემწედ წამიყვანა და დილიდან საღამომდე დახლთან ვიდექი. ოჯახში ფული შემომქონდა.
ჩემი ქმარი მხართეძოზე წამოწოლილი, გაბღენძილი მხვდებოდა და უკვე ზემოდანაც მიყურებდა. ჩემი აღარაფერი მოსწონდა, ყველაფერს მიწუნებდა. დამცინოდა კიდეც, უწიგნურს და უვიცს მეძახდა, სულ მსაყვედურობდა, ბაზრის ქალივით ლაპარაკობ და იქცევიო. მერე საცხობში გამოჩნდა ადგილი და იქ გადავედი, გარეთ მაინც არ ვიდგები მთელი დღე და ჩემი ქმრის დასაცინი არ ვიქნები–მეთქი. ამაზეც მიშარდებოდა, არ მოსწონდა, ცომის სუნი აგდისო...
მის ცინიკურ გამოხდომებს უკვე ვეღარ ვიტანდი, მძიმე ცხოვრებისგან ნერვები დამიზიანდა და ყველაფერზე ვყვიროდი. ზაფხულში საცხობში მაღალ ტემპერატურაზე მუშაობა ძალიან გამიჭირდა, ჰაერი აღარ მყოფნიდა და ცუდად ვხდებოდი. ბედად, ერთ ფარმაცევტულ ჯიხურში გამოჩნდა ადგილი და იქ დავიწყე მუშაობა – პროფესიითაც ფარმაცევტი ვარ. ცოტა კი ამოვისუნთქე, მაგრამ ამ ადგილს ერთი მინუსი ჰქონდა, სადღეღამისო მუშაობა გვქონდა. თან მაშინ ქვეყანაში მძიმე პერიოდი იდგა და სულ დაძაბული ვიყავი, არავის დავეყაჩაღებინე.
– ეს ცვლილება თქვენთვის სასიკეთო გამოდგა თუ?..
– იქ გავიცანი ლექსო, სიმპათიური მამაკაცი საქმიანი იმიჯით. იმ უბანში ცხოვრობდა, ღამით მოდიოდა მანქანით და ძვირადღირებულ წამლებს ყიდულობდა. როგორც შემდეგ გაირკვა, ცოლი ჰყავდა მძიმე ავადმყოფი... სულ მიღიმოდა, თბილად მელაპარაკებოდა, თანაგრძნობით. კომპლიმენტებსაც არ იშურებდა. ერთხელ მითხრა, ალბათ მეუღლე არ გყავს, თორემ ამ სამეფო ქალს ღამის სამუშაოზე ვინ გაგიმეტებდაო. ამ სიტყვებმა გული ჩამიწვა. სირცხვილით უცხო კაცს როგორ ვეტყოდი, ჩემი უსაქმური ქმარი ბიბლიოთეკის ღეჭვით უკვე აკადემიკოსი ვირთხა გახდა და ასეთ სამუშაოს როგორ იკადრებს–მეთქი.
არც ეს სამსახური შემრჩა. ქალაქში ჯიხურები აიღეს და უმუშევარი დავრჩი. აი, მაშინ კი დაიწყო ჩემი ნამდვილი წამება. ბავშვები წამოიზარდნენ და ათასი რამ სჭირდებოდათ. სახლში უკვე ვერც ჩემს უსაქმურ ქმარს ვუძლებდი და ვეღარც მამიდას, რომელიც ჩემი ქმრის გამო სულ მეწუწუნებოდა, პირში თქმას ვერ უბედავდა და ჯავრს ჩემთან იყრიდა. თანაც ავთანდილი სულ თავს გავიდა, საშინლად ეგოისტი და ყველაფრის მიმართ ფეხებზემკიდია გახდა. ოღონდ თავად არ მოჰკლებოდა საჭმელ–სასმელი და სხვა არც აინტერესებდა, თუნდაც შიმშილით მომკვდარიყავი. იმასაც გვიწუნებდა, რაც გვქონდა, წყალწყალა სუპებსა და ლობიოზე როდემდე ვიყოო, ყვიროდა, გვლანძღავდა, უკვე აღარც გინებას ერიდებოდა. თითქოს ვალდებული ვიყავით, მთელი დარჩენილი ცხოვრება გვერჩინა.

– შეცვალეთ რამე?
– ჩემი ქმარი უკვე იმ ზომამდეც მივიდა, მაქეზებდა, ქალი არა ხარ, მიდექ–მოდექი, ნემსის ყუნწში გაძვერი, თუნდაც საყვარელი გაიჩინე, რომ ოჯახში ფული შემოიტანოო...
– ამას სერიოზულად გეუბნებოდათ? იქნებ ჩხუბის დროს ცხელ გულზე წამოსცდა?
– რა მნიშვნელობა აქვს, როგორ მეუბნებოდა?! ფაქტია, რომ ამბობდა. კაცს, თუნდაც ხუმრობით, მსგავსი სიტყვები ცოლის მიმართ როგორ უნდა წამოსცდეს?! საწყალი მამიდა, ამის გამგონე სულ გადაირია. ქალმა წმინდად და უპატიოსნესად იცხოვრა, ვერც წარმოედგინა, როგორ შეიძლებოდა ქალს გვერდით გაეხედა. ჩემი ქმრის შემყურემ კი აღარც გამამტყუნა, საყვარელი რომ გავიჩინე...
რაღაც სპონტანურად მოხდა ყველაფერი. ქმართან მორიგი ჩხუბის შემდეგ ქუჩაში გავვარდი, სად მივდიოდი, არც ვიცოდი... ცრემლი ღვარღვარით ჩამომდიოდა. სწორედ ამ დროს მანქანამ გამიჩერა, იქიდან კი მამაკაცის ემოციური ძახილი მომესმა: "მაკა, რა შეხვედრაა, სად დამეკარგეთ, როგორ გეძებდით!". ნაცნობი ხმა იყო...
– ლექსო იყო?
– დიახ, ლექსო იყო. ამ მდგომარეობაში რომ დამინახა, შეწუხდა, მანქანაში ჩამსვა და წამიყვანა... დეტალებზე აღარ ვისაუბრებ. ერთი სიტყვით, რამდენიმე წელია უკვე მისი საყვარელი ვარ და თავს ქალად ვგრძნობ. მან ნამდვილი სიხარული, სიყვარული მაგრძნობინა, ქალური ბედნიერება განმაცდევინა. მის გვერდით სულ სხვანაირი ვარ. სისავსეს ვგრძნობ, რადგან ღირსეულ ადამიანზე ვარ შეყვარებული და მე ის ქვეყანას მირჩევნია... მის წინაშე პირველად შევიგრძენი, რა არის ქალის მორჩილება, რას ნიშნავს ნამდვილი და ძლიერი მამაკაცის გვერდით ყოფნა. სრულიად გადაუჭარბებლად ვგრძნობ, რომ მისი ნაწილი, მისი "ნეკნი" ვარ. დროთა განმავლობაში ჩვენი ურთიერთობა უფრო ღრმა და საინტერესო ხდება, მაგრამ არის მეორე მხარეც: რაც დრო გადის, უფრო ცხადად ვგრძნობ, რა უბედური ვარ.
– ქმარმა იცის იმის შესახებ, რაც თქვენს თავს ხდება?
– ჩემი და ავთანდილის სარეცელი დიდი ხანია გაიყო. მას შემდეგ, რაც უფლება მომცა, სხვა კაცი მყოლოდა, ქმართან ინტიმურ ურთიერთობაზე ფიქრიც კი უკვე პათოლოგიად მიმაჩნია. მას, როგორც ქალი, დიდი ხანია არ ვაინტერესებ. მისთვის ვარ ოჯახის წევრი, შვილების დედა, რომლის გვერდით ყოფნასაც მიეჩვია. არც კითხულობს, საიდან მომაქვს პროდუქტები, ტანისამოსი, ძვირფასი პარფიუმერია, სუნამოები. ვამბობ, რომ ერთი კომპანიის ქსელურ მარკეტინგში ვმუშაობ, საზოგადოების წინაშე ოჯახს რომ ნამუსი მოვწმინდო. ჩემს ქმარს სჯერა თუ არა ამისი, ეს სხვა საკითხია. ადრე ლექსოს ფარულად ვხვდებოდი, ახლა უკვე აშკარად დავდივართ ერთად. თანამშრომლების იერი ნამდვილად არ გვაქვს, ლექსო უფრო თავშეკავებულია, მე კი, რაც უნდა თავი მოვიკატუნო და ნიღაბი ავიფარო, გრძნობა მაინც სახეზე მაწერია.
– კი, მაგრამ ასე ცხოვრებაც ძნელია – თქვენ სხვისი ცოლი გქვიათ, ლექსო კი სხვისი ქმარია. ქმარს რატომ არ ეყრებით?
– ჩიხში აღმოვჩნდი: ავთანდილს ჯანმრთელობა სერიოზულად შეერყა, ბინა არ აქვს და ქუჩაში ვერ მოვისვრი. რაც უნდა იყოს, ჩემი შვილების მამაა. ვნატრობ, მასაც ვინმე ქალი გამოუჩნდებოდეს და ჩემგან წავიდოდეს, მაგრამ გარეთ არ გადის და საძინებელი ოთახის კარზე ვინ მიუკაკუნებს?! არც იმის იმედი მაქვს, რომ ქმართან გაყრის შემთხვევაში ლექსო ცოლად შემირთავს. მასაც, როგორც უკვე გითხარით, ავადმყოფი მეუღლე ჰყავს. ის ქალი, კარგი ქმრის ხელშეწყობით, სასწაულებრივად დაუძვრა სიკვდილს. მან, შეიძლება ითქვას, სიმსივნე დაამარცხა. შვილებიც (ზრდასრული შვილები ჰყავთ, დაოჯახებული) დედას თავს ევლებიან, ცივ ნიავს არ აკარებენ... მამას არ აპატიებენ, ოჯახი რომ დაანგრიოს. ლექსოც ძალიან ადამიანური და შემწყნარებელია, მისი შვილების დედას, თანაც ავადმყოფს, ასე ხელაღებით ვერ მიატოვებს.
ასე ცხოვრება ძალიან მიჭირს. სხვის ქმართან სიარული საკმაოდ მძიმედ საზიდი ტვირთია, რომელიც სულს ძალიან ამძიმებს.
ნანა კობახიძე