სასიამოვნო საფრთხე (1)

***
არაჩვეულებრივი დრო გავატარე გუშინ. ჩემი დაბადების დღე და სასწავლებლის ოთხი კურსის დახურვის აღსანიშნავი ბანკეტი ერთმანეთს დაემთხვა. არც კი მჯერა, ნუთუ ამდენ სწავლას და გამუდმებულ ნერვიულობას ბოლო მოეღო?! ახლა გიდი ვარ. ერთი წელი დავისვენებ და შემდეგ მაგისტრატურასაც გავივლი., კვალიფიკაციას ავიმაღლებ. ამ ოთხ წლიან შრომას რაიმე აზრი ხომ უნდა მივცე? არ მინდა ჩემს ოჯახს და ჩემს შესაძლებლობებს იმედი გავუცრუო.
კარგია ჩემები რომ წავიდნენ. ცოტა ხნით თბილისში ვიქნები მარტო, შემდეგ კი სოფელში წავალ რამდენიმე კვირით. მომენატრა იქაური გარემო, ძველი ავეჯი და მათი სურნელი, სოფლის მეზობლები. რამდენი წელია არ მინახავს ისინი.
ღმერთო, მტელი ერთი წელი თავისუფალი ვარ, რა ბედნიერებაა!
ამ სასიამოვნო ფიქრებიდან, ყავის მადუღარას წრიპინმა გამომიყვანა. გამომრთველ ღილაკს თითი დავაჭირე და სითხე ფინჯანში დავისხი. ღუმელიდან გასათბობად შედებული პიცის ნაჭერი გამოვიღე და მაღალ სკამზე დახლთან დავჯექი. მარმარილოს ზედაპირზე მაოლოდნელად თვალი გამიშტერდა. ტავი გავიქნიე და საუზმეს შევუდექი. ბებიასგან მსმენოდა, რომ თვალისგაშტერება თვალების გადაღლამ შეიძლება გამოიწვიოსო, თან აქვე დაამატებდა ხოლმე ერთ ცრურწმენასაც, რომ ეს ცუდის ნიშანიაო.
დახლზე პულტს გადავწვდი და ჩართულ ტელევიზორს ხმა ავუწიე. საათს გავხედე, თორმეტი იყო. საინფორმაციო გადაცემაში ჟურნალისტი ახალ ამბებს გვაუწყებდა. რაღაც დანაშაულზე საუბრობდა.
"..... დაიაური, 25 წლის, ბრალი ედება წერეთლის ნომერ ...-ში მცხოვრებ ზურაბ ჭანიაზე თავდასხმაში. დაზარალებულმა მოასწრო მიემერთა სამართალდამცავებისთვის, მაგრამ თავდამსხმელი მათ მოსვლამდე მიიმალა. ზურაბ ჭანია ამტკიცებს, რომ ალბათ მისი გაძარცვა უნდოდათ. გაბრიელ დაიაური მისი ძველი ნაცნობია და მასზე თავდასხმის მიზეზს ვერ ასახელებს..."
ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, ვერ ვიტან საინფორმაციო გამოშვებებს, ამიტომ სხვა არხზე გადავრთე და რომელიღაც გასართობ შოუს გადავაწყდი, რომელმაც არაჩვეულებრივ განწყობაზე დამაყენა. კალენდარს გავხედე, დღეს 10 ივლისია, თუმცა მიუხედავად სულისშემხუთველი სიცხისა, მაინც მომინდა გარეთ წანწალი და მაღაზიებში გავლა. მით უმეტეს, რომ მაცივარიც შესავსები მქონდა. ამიტომ საუზმე სწრაფად მოვათავე, ტანსაცმელი გამოვიცვალე, მანქანის გასაღები და მობილური ავიღე და ლიფტში არ შევსულვარ, მეხუთე სართულიდან სწრაფად დავეშვი კიბეზე.
სადარბაზოდან გავედი თუ არა, ჩემს მეზობელ ქალბატონ მერის მოვკარი თვალი, რომელიც იქვე მზესუმზირას ყიდდა.
- დღემშვიდობისა მერი ბებო, როგორ ბრძანდებით? - მივესალმე მას. ამ ქალის მიმართ დიდად კეთილგანწყობილი ვიყავი და როგორც საკუთარი ბებო ისე მიყვარდა.
- ღმერთმა დაგლოცოს შვილო, - გამიღიმა მან. - საით გაგიწევია ჩემო ლამაზო?
- პროდუქტების საყიდლად მივდივარ. - ვუთხარი და ავტოფარეხის კარი გავაღე. - პატარები როგორ არიან? - მოვიკითხე მისი შვილიშვილოები.
- ღვთის მადლით კარგად, ნაიკო. წადი შვილო წადი, ლაშას ვეტყვი და ის დახურავს. - ჩვენი უბლის ინსპექტორზე თვქა მან. - მაგრამ ფრთხილად იყავი შვილო, ნელა იარე და სახლში მალე დაბრუნდი.
- აუცილებლად მერი ბებო.
- დილით საინფორმაციოს ვუყურე. ქვეყანაზე რა არ ხდება, სიფრთხილე გმართებს. მით უმეტეს, რომ შენსავით ლამაზ გოგოს თაყვანისმცემელიც ბევრი ჰყავს, მოშურნეც და მტერიც. ყურადღებით იყავი ნაიკო.
- მადლობა, მერი ბებო რჩევისთვის, კარგი ადამიანი ხართ. - მივირბინე მასთან და ლოყაზე ვაკოცე. - ლაშას მადლობა უთხარით ჩემგან. პოპულში გავრბივარ, შემდეგ ალბათ მაღაზიებს ვეტუმრები და საღამოსთვის მოვალ. ხო მართლა, ხომ იცით ჩემები დილით ადრე წავიდნენ ესპანეთში.
- ვიცი შვილო ვიცი.
- კარგით მერი ბებო, წავედი მე. - ვუთხარი მას, ჩემს პატარა ჯიპში ჩავჯექი და დელისიდან საბურთალოც ქუშას ჩავუყევი, რადგან ამ მხარეს ნაკლები შუქნიშანი შემაწუხებდა, ვიდრე ყაზბეგზე.

***
საღამოს ძალიან დაღლილი დავბრუნდი სახლში. პროდუქტებით დატვირთული შევედი მისაღებში და სამზარეულოს მივაშურე. იქიდანვე დავიწყე ტანსაცმლის გახდა, რომ სასწრაფოდ აბაზანაში შევსულიყავი და ცივი შხაპით მეშველა ჩემი თავისთვის.
შხაპმა გამომაფხიზლა, სასიამოვნოდ გავგრილდი და პროდუქტების ჩემს დიდი მაცივარში შელაგება დავიწყე. ახლა შევნიშნე, რომ ტელევიწორი ჩართული დამიტოვებია და ხმას ავუწიე. ისევ საინფორმაციო გადიოდა და როგორც მივხვდი, ისევ იმ ბოროტმოქმედზე საუბრობდნენ. სასწრაფოდ გადავრთე და მუსიკალურ არხებს მივაშურე. მუსიკას ავყევი და ცეკვა-ცეკვით იატაკზე დაყრილ ჩემს ტანსაცმელს ვკრეფდი.
თანდათან ბინდდებოდა და მეც თვალებზე მოწოლილ სიმძიმეს ვგრძნობდი. ცოტა ხნით მაინც ჩემს ლეპტოტს მივუჯექი, ტურიზმთან დაკავშირებულ სხვადასხვა გვერდებს ვესტუმრე და საინტერესო შემოთავაზებებიც აღმოვაჩინე, მაგრამ ღამემ და დაღლილობამ თავისი გაიტანეს და დაწოლისთანავე დამეძინა.

***
ასე ტკბილად დიდი ხანი იყო არ მძინებოდა. ღამის თორმეტ საათზე დაწოლილმა დილის თერთმეტ საათზე გავახილე თვალები. ცოტა ხნით კიდევ ვინებივრე საწოლში. სამოთხეში მეგონა თავი. ჩემს ხუთოთახიან ბინაში, რომელიც მეტრო დელისთან მდებარეობდა, სამარისებული სიჩუმე სუფევდა.
ნელ-ნელა ადგომაც დავიწყე. საწოლი ავალაგე, მოვწესრიგდი და საუზმეც მივირთვი. სახელდახელოდ სალათიც გავაკეთე და მაცივარში შევინახე. შემდეგ დაბლა ჩავირბინე, მერი ბებოს გამოველაპარაკე და ისევ სახლში დავბრუნდი.
სანამ ცემი მშობლები და ძამიკო ესპანეთში წავიდოდნენ ჩემს ბებიასთან და ბაბუასთან, მეგონა მარტო ყოფნა გამიჭირდებოდა....მამასაც ასე ეგონა,თანაც აფიქრებდა ის ფაქტი, რომ 23 წლის შვილი, თან გოგო, მარტო უნდა დავეტოვებინე... მაგრამ თავს არაჩვეულებრივად ვგრძნობდი. მხოლოდ ჩემს თავთან ერთად მარტო ყოფნა, საშუალებას მომცემდა, მომავალ გეგმებზე წყნარად და დალაგებულად მეფიქრა, რაც ჩემი ხმაურიანი ოჯახის ხელში შეუძლებელი იყო. აი ისინიც! მობილურის ხმა გაისმა ოთხაში, მამა რეკავდა.
- ხო მამა... კარგად, თქვენ?... არაფერს, წიგნს ვკითხულობდი, როგორ არიან ბებია და ბაბუა?.... მომიკითხე და ჩამიკოცნე... ცოტა ხანში ბაღში ვაპირებ გოგოებთან ერთად ჩასვლას... ნუ გეშინია მამა, არ მიჭირს, თავს კარგად ვგრძნობ... ხო, მეც არ მეგონა... ხო, ფრთხილად ვარ... კარსაც ვკეტავ... ავტოფარეხსაც... კარგი მამა, მე დაგირეკავ შემდეგ, მიყვარხართ, კარგად.
მობილური გავთიშე, დივანზე დავწექი და თავლები დავხუჭე. ცოტა ხნით ასე ვიყავი, სანამ ისევ მობილურმა არ დარეკა. ჩემი მეზობელი თამუნა იყო, რომელთან ერთადაც ვაპირებდი ბაღში ჩასვლას.
საღამოს ცხრის ნახევარი ხდებოდა და გარეთ სასიამოვნოდ გრილოდა. თამუნასთან ერთად დდხლოებით საათნახევარი დავყავი სამეზობლოში. ვისაუბრეთ, უფრო სწორედ კითხვებს მისვამდა ჩემს სასწავლებელთან დაკავშირებით და მეც ვპასუხობდი. მოგვიანებით ძილი მოვიმიზეზე და სახლში ერთად ავედით, ის ჩემზე ორი სართულით ქვემოთ ცხოვრობდა.

***
მართალი არა მეძინებოდა, მაგრამ, მაინც ძილი ვარჩიე. ისევ ჩართული ტელევიზორი გამოვრთე და ჩემს საძინებელში ნელი ნაბიჯით წავედი. გამეღიმა. ჩემი ძამიკო გამახსენდა. ახლა ის რომ აქ ყოფილიყო ვინ დამაძინებდა ასე ადრე?! საწოლს თხელი ნაცრისფერი საბანი გადავაძრე, ბალიშები დავაწყვე და სააბაზანოში გავედი კბილების გასაწმენდად. შემდეგ ღამის მოკლე შორტები და თავისივე მოკლე მაისური ჩავიცვი და დავწექი.
რა შეიძლება, რომ გავაკეთო ხვალ? არა, მარტო სადმე წასვლა არ მინდა. იქნებ თამუნას ვუთხრა და აკვაპარკში წავიდეთ?ხო, ეს კარგი აზრია, თან ცოტა გარუჯვაც არ მაწყენს, თან დროს მშვენივრად გავიყვან, ზეგ კი სოფელში წავალ.
გვერდი ვიცვალე და ფანჯრიდან მთვარეს გავხედე. იმდენად ლამაზი იყო თავის ნაცრისფერ ღრუბლებთან ერთად, რომ თვალი გავუშტერე. მის გარშემო ვარსკვლავები ბრწყინავდნენ და ჩემზე ჰიპნოზივით მოქმედებდნენ. დედხანს ვიყავი ასე და ვგრძნობდი, ნელ-ნელა თვალები მეხუჭებოდა. ირგვლივ ყველაფერი შემსუბუქდა, ნისლში ჩაიძირა, რომ საიდანღაც, ძალიან შორიდან ზარის ხმა ჩამესმა. ყურადღება არ მივაქციე, რადგან ძალიან მინდოდა, რომ ეს სიზმარი ყოფილიყო და ამ სასიამოვნო ბურანიდან გამოსვლა არ დამჭირვებოდა... მაგრამ ხმა ისევ განმეორდა, თანაც ამჯერად უფრო გაბმულად.
თვალები გავახილე და საწოლზე წამოვჯექი, არ ვდგებოდი, მინდოდა დავრწმუნებულიყავი, რომ არ მელანდებოდა.
ზარი კვლავ განმეორდა.
წამოვდექი და ჰოლისკენ გავემართე. შუქი ავანთე და საათს გავხედე. თორმეტის ნახევარი ხდებოდა. ვინ შეიძლება იყოს ასეთ დროს? სათვალთვალოში გავიხედე, მაგრამ ვერავინ დავინახე, გარეთ შუქი არ ენთო. დავეჭვდი და ეს ეჭვები რომ გამექრო, ხმამაღლა ვიკითხე:
- ვინ ხარ? - სმენა დავძაბე. პასუხმა რამდენიმე წამით დააგვიანა, მაგრამ შემდეგ გავიგე.
- ლაშა ვარ. - ლაშა? უბნის ინსპექტორი. რა უნდა ამ დროს აქ? ცოტა ხმაშეცვლილი მეჩვენა, მაგრამ ჩამკეტი მაინც გადავატრიალე და კარი გავაღე.
- ვინ ხარ! - გაოგნება და კივილიც კი ვერ მოვასწარი, როჯ ვიღაც მეცა, პირზე ხელი ამაფარა და კედელს მიმახეთქა. ვკიოდი, მაგრამ მაგრამ ხმა არ ამომდიოდა, ვუძალიანდებოდი, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა. გაღებული კარი ფეხისთ მიხურა და უცბად გადაკეტა.

პ.ს. მოგესალმებით უცნობო-ნაცნობებო... :*:* მეც მოვედი... როგორ ხართ?)))) აბა რას იტყვით, გავაგრძელო თუ ??? :დ ბოლო სურათზე ცოტა მეცინება, არ შეიმჩნიოთ :))) :დ