სასიამოვნო საფრთხე (2)

***
- დაწყნარდი! - ჩაიჩურჩულა მან. ყურადღება არ მიმიქცევია, შეშინებული თავის განთავისუფლებას ვლამობდი. შიშისგან გული ამიჩქარდა და საფეთქლები ამეწვა. თითები დავმუშტე და მთელი ძალით მხრებზე, მკერდზე, სახეში დავუწყე ცემა. უცბად პირიდან ხელი მომაშორა, ხელები შემიბოჭა და როგორც კი საკივლელად მოვემზადე, ლოყაზე რაღაც ცივი ვიგრძენი. სუნთქვა გამიხშირდა, ხმა ვეღარ ამოვიღე, ვგრძნობდი რომ ჰაერი აღარ მყოფნიდა. თვალები დავხარე და შავი იარაღი, რომელიც ლოყაზე მებჯინებოდა.
- იცოდე, ხმას ამოიღებ და ვსო! - ისევ დაიჩურჩულა მან.
პირი გავაღე, მინდოდა რაღაც მეთქვა მაგრამ ხმა არ ამომდიოდა. ყელში რაღაც გაიჩხირა, გაიბერა და მახრჩობდა.
- წაიღე რაც გინდა და წადი! - ამოვთქვი როგორც იქნა, მაგრამ ვგრძნობდი, როგორ კანკალებდა სხეულთან ერთად ხმაც.
მწარედ ჩაეცინა, შემდეგ შუბლი შეკრა და ღვარძლიანი ტონით მითხრა:
- მე არაფერი მჭირდება!
- აბა რა გინდა, ვინ ხარ? - აღელვებულმა, იმის შიშით რომ რამეს დამიშავებდა ხმას ავუწიე.
- დაწყბარდი მეთქი! - გამიმეორა მკაცრად და იარაღი უფრო მჭიდროდ მომაბჯინა. კედელს ავეკარი. ტუჩები მებრიცებოდა, მაგრამ ყველანაირად ვცდილობდი, არ მეტირა. - ვინ ვარ და შენი მომავალი მდგმური.
ვერაფერს მივხვდი და არაფრისმთქმელი, თუმცა შეშინებული თვალებით ჩავაცქერდი შავ, ამღვრეულ და ამასთანავე ზიზღით და სიშმაგით სავსე თვალებს.
- ხელს გაგიშვებ, - თქვა მან. - იმ შემთხვევაში, თუ სისულელეებს არ ჩაიდენ. გაიგე?!
ხმა არ ამომიღია, მხოლოდ თავი დავუქნიე.
- ჭკვიანი გოგო ხარ! - მითხრა და ცოტა ხანში ხელები გამინთავისუფლა. კედელს მოვშორდი, მაგრამ მუხლები მეკვეთებოდა და თავის შემაგრებას ვცდილობდი. იდაყვში გახურებული ხელი ჩამავლო და წინ წასამძღვარებლად მიბიძგა.
მისაღებ ოთახში შუქი ავანთე და გავჩერდი. შიშით გავხედე ჩემს ბინაში შემოჭრილს და შევნიშნე, სახე ნერვიულობისგან დაძაბვოდა. შუბლზე ოფლის წვეთები უბზინავდნენ და შავი პრიალა თმის ღერებს, რომლებიც შუბლზე ჩოლკასავით ჩამოშლოდა სისველისგან წვეტები გაეკეთებინათ.
- აქ დაჯექი და არ გაინძრე! - გამოსცრა მან და დივანისკენ ხელით მიბიძგა. ჩამოვჯექი, ფეხები ავიკეცე და მოვიკუნტე. თვითონ კი ფანჯრისკენ წავიდა, ჟალუზი იარაღით გასწია და რამდენიმე წამი ასე დაჰყო. შევნიშნე, რომ მარჯვენა ხელს კარგად ვერ ხმარობდა და მარცხენას გამუდმებით მასზე იკიდებდა.
ფანჯარას მოშორდა, ჯიბიდან მობილური ამოიღო, რამდენიმე ღილაკს დააწვა და ტელეფონი ყურთან მიიტანა, რამდენიმე წამის შემდეგ კი ალაპარაკდა:
- ლევან! სად ხარ? რა თქვი?! თქვენ რა გაგიჟდით?! ახლავე მოშორდით მაგ სახლს! როგორ თუ რატომ?! - ხმას აუწია მან და უცბად მობილური ყურიდან მოიშორა. - ფუ, ამის!... - გამოსცრა და გამომხედა. - შენი მობილური მჭირდება.
- ის... ის... - ენა დამება. - ჩემს ოთახშია, მაგიდაზე. - ვთქვი და წამოვიწიე.
- არ გაინძრე მეთქი გითხარი! მე თვითონ ავიღებ. რომელ ოთახში?!
- მანდ. - თვალებით ვანიშნე. - კარი ღიაა. - სოტყვა არ მქონდა დამთავრებული, რომ ის უკვე ჩემი ოთახისკენ მიდიოდა.
რა ვქნა? რა გავაკეთო? როგორ მოვახერხო პატრულში დარეკვა? რა უნდა თუ ჩემს გაძარცვას არ აპირებს? იქნებ სამალავი სჭირდება? ალბათ. ღმერთო, საიდან მეცნობა, სად უნდა მყავდეს ნანახი...
ოთახიდან გამოსული ისევ ვიღაცას ელაპარაკებოდა, ამჯერად ჩემი მობილურით.
- არანაირი სურვილი არ მაქვს ჩემს გამო თქვენც შარში გაეხვეთ, ამიტომ აიღეთ ყბველაფერი და მანდედან გაქრით. საად? სადაც გინდათ. ოთხივე ცოტა ხნით თბილისს მოერიდეთ... კარგი... მე თვითონ დაგირეკავ. - მოპბილური გათიშა, შუშის მაგიდაზე დადო, ჩემს წინ გრძელ დივანზე ჩამოჯდა და სახე ხელებში ჩარგო. შეშინებული შევყურებდი. თვალებზე ბინდი გადამკვროდა, ეს ალბათ უარყოფითი ემოციის და მოულოდნელობის ბრალი იყო.
ჩუმად შევათვალიერე. მოუწესრიგებელი იყო. მუქი მწვალე მკლავებიანი მაისური იდაყვებამდე აეკეცა. მარჯვენა მხარეს შავი დიდი ლაქა ემჩნეოდა, არ ვიცი შეიძლება მაისურის გაფორმებაც იყო. ღია ჯინსის შარვალი მუხლთან გახეოდა და მთლიანად მტვერში იყო ჩაფლული შავ კეტებთან ერთად.
ღრმად ჩაისუნთქა, იარაღი მაგიდაზე დადო, ხელები მუხლებზე ჩამოაწყო და შემომხედა. სასწრაფოდ თვალი მოვაცილე, მისმა მზერამ შიშის გრძნობაც მომიმატა და მღელვარებაც. მოგრძო შავი თმა ოდნავ ასწეწვოდა და რამდენიმე დღის მოშვებული წვერი მკაცრ, ცივ სახეს ქმნიდა.
- ნუ გეშინია... - შედარებით რბილი ტონით მითხრა, მაგრამ სახის გამომეტყველება არ შესცვლია. - არაფერს დაგიშავებ.
- რა გინდა ჩემგან?! - ისევ ვნერვიულობდი, დაწყნარებას არც ვცდილობდი.
- შენგან არაფერი.
- აბა რატომ შემომეჭრეი სახლში?! - აღელვება ვერ დავფარე და წამოვიწიე.
- ასე იყო საჭირო! - კოპები შეკრა და წელში გასწორდა. - წყნარად იჯექი მანდ.
- ვინ ხარ საერთოდ!
- მორჩი კითხვების დასმას და გაჩუმდი! - ღრიალს ცოტაღა აკლდა. ვგრძნობი ძალიან ნერვიულობდა, მაგრამ ამის დაფარვას ცდილობდა, ამიტომ ვამჯობინე გავჩუმებულიყავი, რომ ჩემთვის არაფერი დაეშავებინა.
ადვილი მისახვედრია, ის დამნაშავეა და იმალება, მაგრამ რატომ და როგორ აღმოჩნდა მაინცდამაინც ჩემს სახლში? ამას აუცილებლად ვკითხავ, მაგრამ არა ახლა. გაღიზიანებულია, იქნებ ცოტა დამშვიდდეს. ნეტავ რამდენ ხანს აპირებს აქ ყოფნას?
დავინახე, როგორ ასწია მარცხენა ხელი, მარჯვენა მხარს ფრთხილად შეახო და ოდნავ დაიზილა. ალბათ სტკიოდა, რადგან შეხებასთან ერთად სახე დაემანჭა.

***
დაახლოებით ორი საათი ჩუმად ვისხედით. შემდეგ ტელეფონი აიღო და ისევ დარეკა: - სად ხართ?... ძალიან კარგი, მანდ იყავით რამდენიმე დღით. მეე? - თქვა და მე შემომხედა, ცოტა ხნით ჩაფიქრდა და შემდეგ განაგრძო. - არ ვიცი, ალბათ რამდენიმე დღე ვერ მოვახერხებ გამოსვლას. ჯერჯერობით საშიშა. სიტუაცია რომ ცოტა ჩაწყნარდება, შემდეგ თქვენი დახმარება დამჭირდება...ხო, მაგრამ ის ნაბი*ვარი თავისას მაინც მიიღებს! - შევნიშნე, როგორმა ზიზღმაგადაურბინა სახეზე, რამდენიმე წამით ისევ მე გამომხედა და განაგრძო. - კარგი ლევან, აქ დამირეკეთ თუ რამე ახალს შეიტყობთ. - მობილური გათიშა და დივანზე მიაგდო. კვლავ შემომხედა, შემათვალიერა და მითხრა:
- შეგიძლია შენს ოთახში შეხვიდე და თუ შეძლებ ძილი განაგრძო, თუ აქ ყოფნა გირჩევნია, მაშინ გამოიცვალე.
მხოლოდ ახლა გამახსენდა, რომ სარამურებით ვიყავი და უხერხულად სევიშმუშნე, ფრთხილად წამოვდექი და ჩემი ოთახისკენ გავემართე.
- მოიცადე! - წამოდგა და ოთახში ჯერ თვითონ შევიდა, უკაბელო სახლის ტელეფონი გამოიტანა, მთელი ძალით ისროლა და კედელს მიანარცხა. მოულოდნელობისგან შევხტი და დავიყვირე:
- რა გააკეთე!
- გამოსაცვლელად ზუსტად ერთი წუთი გაქვს. ერთ წუთში თჲ არ გამოხვალ, მე შემოვალ. - თქვა მშვიდად და ისევ დივანზე ჩამოჯდა. - რაღას უცდი, 50 წამი დაგრჩა.
ავადმყოფი! ჩქარი ნაბიჯით შევედი ოთახში და როგორც არასდროს ისე სწრაფად გამოვიცვალე ტანსაცმელი. ინტერნეტით დახმარების თხოვნაზე ფიქრიც არ ღირდა. რამდენიმე დღე მომიწევს ამ ბოროტმოქმედთან ყოფნა. ღმერთო, ასეთი რა დავაშავე? ვინმე რომ მოვიდეს? დეიდა, ან თამუნა? ან გოგოები? ამაზე ფიქრი არ დამცალდა. იმაზე ფიქრით, რომ მალე ის ნაძირალა შემომივარდებოდა, სწრაფად გავედი ოთახიდა.
- უკვე შეოსვლას ვაპირებდი, სამი წამი გადასცდა.
- უკაცრავად. - ვთქვი მისი ცინიზმით გაღიზიანებულმა და დივანს დავუბრუნდი.

***
ღამე ფხიზლად გაატარა. არ მიყურებდა, ერთხელაც კი არ შემოუხედავს ჩემთვის. მთელი ღამე მშვიდად იჯდა და ფიქრობდა. არავის დაურეკავს, არც არაფერზე გაბრაზებულა. მე კი მაინც მეშინოდა. იატაკზე მიფანტულ ტელეფონის ნამსხვრევებს დავყურებდი და ვფიქრობდი, რა შეიოძლებოდა გამეკეთებინა, როგორ გამენთავისუფლებინა თავი ამ ერთი შეხედვით ველურისგან, რომელიც ახლა მოთვინიერებულივით იჯდა.
მთელი ღამე მასთან ერთად გავათენე. იმის შიშით, რომ ადგილიდან ფეხი არ უნდა მომეცვალა, წყურვილის გრძნობაც კი ჩავკალი. შიშის გამო ძილიც სადღაც გაქრა. მიუხედავად იმისა, რომ ოთახში ორი სულიერი ვისხედით, ირგვლივ მაინც სამარისებული სიჩუმე გამეფებულიყო.


***
მალე გათენდა, მაგრამ დილას არაფერი შეუცვლია, პირიქით - ჩემს სურვილს, რომ ეს ყველაფერი სიზმარში ნანახი ყოფილიყო, ხაზი გადაუსვა და რეალობის წინ დამაყენა, რეალური საფრთხის წინ.
დავინახე, როგორ წამოდგა, იარაღიც აიღო და ფანჯარასთან მივიდა, ჟალუზი გასწია და ქუჩას გადახედა. ხო, ღამითაც მეშინოდა, მაგრამ მისი უმოქმედობა მაინც მამშვიდებდა. ახლა კი, ამოძრავდა უ არა ის, ჩემში, შიგნითაც ყველაფერი ათრთოლდა. ვგრძნობდი, ახლა რომ მისთვის რამე მეთქვა, ხმა ამიკანკალდებოდა, ამიტომ რამდენიმე საათი შინაგანად დამშვიდებას დავუთმე. არ ვიცი რამდენად გამომივიდა, რადგან მისი თითოეული მიხვრა-მოხვრა, ქმედება თუ მიმიკები, კიდევ უფრო მეტ შიშს იწვევდა ჩემში. ნუთუ ასეთი სუსტი ვიყავი? ნეტავ სხვას ჩემს სიტუაციაში, რამდენად შეიპყრობდა შიშის გრძნობა? არა, ეს უნდა დამეძლია, როგორმე უნდა დამეძლია, თორემ ეს გამაყრუებელი სიჩუმე, კიდევ უფრო მამძიმებდა ემოციურად.
უკვე საღამო ხანი იყო, რომ ისევ დივანზე მიმწყვდეულმა, ძალა მოვიკრიბე და ვკითხე:
- არაფერს იტყვი? - ვეცადე ხმა გამეკონტროლებინა, რომ ბზარი არ გასჩენოდა.
- მაინც რისი მოსმენა გინდა?! - ოდნავ მოიხედა უკან და შემდეგ მობრუნდა. მის სახეს რომ შევხედე, ვინანე საერთოდ რატომ ამოვიღე ხმა, მაგრამ ახლა უკან დახევას რა აზრი ჰქონდა?
- ვიქონიო იმედი, რომ კიდევ ვიცოცხლებ, თუ წინასწარ შევეგუო ბოროტმოქმედის ხელით სიკვდილს? - თვალები მივაბჯინე მის არეულ სახეს.
- უკვე გითხარი, არაფერს დაგიშავებ მეთქი და მეასედ ნუ გამამეორებინებ!
- ბოდიში, - ჩავიბუტბუტე აღელვებულმა და ხელები აკეცილ ფეხებს შემოვხვიე. - კიდევ ერთი კითხვა მაქვს.
შემომიბღვირა.
- მაინცდამაინც ჩემი სახლი ლატარაიით მოიგე, თუ ვინმემ მოგასწავლა? - ვკითხე ცინიკურად და ამან თითქოს შიშის რაღაც ნაწილი დამაძლევინა.
- იუმორის გრძნობა ნამდვილად გაქვს მაგრამ ახლა არამგინია ამის ადგილი იყოს... და შენთვისვე გირჩევ ჩუმად იჯდე იქ, სადაც ხარ!
გავჩუმდი, აღარაფერი მითქვამს. ან რა აზრი ჰქონდა ლაპარაკს? ყველაფერი მაინც ისე იქნებოდა, როგორც ის მოისურვებდა. და კიდევ ერთი მდუმარებით სავსე ღამე გავლიე ბანდიტთან ერთად. წინა ღამის ნათევს თვალები საშინლად დამძიმებული მქონდა და მიუხედავად იმისა, რომ ფხიზლად ყოფნას ვცდილობდი, მაინც მთვლემდა. რამდენიმე საათში კი დაკეცილი ჟალუზებიდან სინათლე შევნიშნე და საათს გავხედე. 8 იყო დაწყებული საშინლად მტკიოდა ზურგი ჯდომისგან. უკვე აღარ მაინტერესებდა რას მეტყოდა, წამოვდექი და სამზარეულოსკენ წავედი.
- რას აკეთებ?! - ფანჯარას მოშორდა, რომელთანაც მტელი ღამე იდგა და ცას უყურებდა, ქუჩას ზვერავდა თუ ფიქრობდა ვერ ვხვდებოდი, და უკან გამომყვა.
- დავიღალე ჯდომით. - გავხედე და შევეცადე სახეზე რაც შეიძლებოდა მეტი ზიზღი გამომსახვოდა. - შეიძლება წყალი დავლიო?
რამდენიმე წამი დაჟინებით მიყურებდა, თითქოს მართლაც იმაზე ფიქრობდა, მოეცა თუ არა წყლის დალევის უფლება. შემდეგ მოეშვა, შებრუნდა და ისევ ფანჯრისკენ წავიდა. - ოღონდ ფოკუზების გარეშე! - თქვა ზურგშექცეულმა.
მაცივრიდან წყალი გამოვიღე, ჭიქაში ჩამოვისხი და როგორც ერთი კვირის მოწყურებულმა ისე დავლიე. დახლიდან პულტი ავიღე და ტელევიზორი ჩავრთე. შევნიშნე, როგორ შეხედა მოულოდნელად რიტმული სიმღერით აჟღერებულ დიდ მონიტორს და ისევ ფანჯარას მიუბრუნდა. ცოტა ხნით ასე ვიჯექი, პულტს ხელში ვატრიალებდი. ისევ ძილი მერეოდა, თვალები დამძიმებული მქონდა. გადავწყვიტე ცივი წყლით სახე გამეგრილებინა. პულტი დავდე და სააბაზანოში შევედი. ჩამკეტი ავწიე, ცივი წყალი ხელებში ჩავიგუბე და სახეზე შევისხი. თითქოს მომენტალურად მომეხსნა ლოდები თავლებიდან. ნიჟარას დავეყრდენი და სარკეში ჩემს თავს მივაშტერდი.
რამდენიმე წამი არ იყო გასული,რომ სააბაზანოს კარი გაიღო და სარკეში ის დავინახე. სველ სახეზე ხელები გადავისვი, მისკენ შევბრუნდი და ნიჟარას ავეკარი. დამფრთხალი და გაბრაზებული იყო, იარაღს ჩაბღაუჭებოდა და გაცეცხლებული თვალებით მიცქერდა. ცოტა ხანში დაწყნარდა, სახე დაუმშვიდდა.
ალბათ ტელევიზორის ხმის გამო ვერ გაიგო, როგორ გამოვედი სამზარეულოდან და ეგონა გავიპარე. სულელი ვარ, ამაზე არც მიფიქრია,მ თორემ უპრობლემოდ მოვახერხებდი გაქცევას.
- უნდა გეთქვა, გამოსვლა თუ გინდოდა! - მაინც მკაცრი ტონი შეინარჩუნა.
- სუნთქვის ნებართვაც ხომ არ გთხოვო?! - ჩავიცინე ცინიკურად, პირსახოცი ავიღე და სახე გავიმშრალე. - გამოფხიზლება მჭირდებოდა. - გაბრაზებულმა პირსახოცი მივაგდე, აბვაზანიდან გასვლისას მხარზე მივეჯახე და ისევ სამზარეულოში შევბრუნდი. ისიც მომყვა.
- მე შენთვის ღამის გათევა არ დამიძალებია!
- ხო, აბა რაა... როგორი მარტივია, სახლში ვიღაც ბანდიტი შემოგივარდეს, შენ კი მიდი და დაიძინე მშვიდად, ვითომც აქ არაფერი.
- მე ბანდიტი არ ვარ! - უსიამოვნოდ შემომხედა.
- ხო, მალე 12 საათი გახდება და პრონცად გადაიქცევი.
- ახლა შენი ბავშვური სისულელეების თავი არ მაქვს. როცა ჩუმად ხარ უკეთესია. ასე, რომ გაჩუმდი და რაც გინდა ის აკეთე, გარდა გამონაკლისებისა - იცი, რასაც ვგულისხმობ! - თქვა და ჯერ ისევ იატაკზე დაყრილ ტელეფონის ნამსხვრევებზე მიმანიშნა. - ხო, კიდევ, შეგიძლია დაიძინო, როგორ მნარტივად ან რთულადაც არ უნდა მოგეჩვენოს, კიდევ ერთ შანსს გაძლევ.
რომელ ძილზე იყო ლაპარაკი?! სამზარეულოს დახლთან ვიჯექი და მთელი დღე დაჟინებით ვუყურებდი. მინდოდა მივარდნოდი, ხელი მეკრა და იმ ფანჯრიდან გადამეგდო, რომელსაც ამდენი ხანი არ შორდებოდა.