ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(21)
1 489 ნახვა
"მე ვარ ნათელი, მაგრამ თქვენ ვერ მხედავთ;
მე ვარ გზა, მაგრამ თქვენ არ მომყვებით;
მე ვარ ჭეშმარიტება, მაგრამ თქვენ არ გჯერათ ჩემი;
მე ვარ სიცოცხლე, მაგრამ თქვენ არ მეძებთ მე;"
ჩაბნელებულ ოთახში ფიქრიას სურნელი ტრიალებდა... კომპიუტერის მთვარისშუქისებრი ნათება სუსტად ფანტავდა უკუნეთს,ისე,რომ ნოეს კედლებე დაკიდებული თაროების გარჩევა შეეძლო. ფიქრიას თან დორის ლესინგის "ოქროს რვეულის" ორივე ტომი წაეღო.
თბილისში ჩასულმა ნოემ არ იცოდა რა ექნა,სად წასულიყო,აღარავის ენდობოდა... პირველი ვინც გონებაში ამოუტივტივდა ფიქრია იყო... ფიქრია,რომელიც ახლა ალბათ იტალიის ქუჩებში დახეტიალებდა მშობლებთან ერთად და ევროული არქიტექტურით,სიძველითა და ისტორიის სურნელით ტკბებოდა. სადღაც გაგონილი ქონდა ნოეს რომი ცივი ქალაქიაო... ნეტავ,ფიქრია თუ იგრძნობდა მის სიცივეს,თავად თბილი და მზის სადარი ადამაინი.
დაღამებამდე შეიცადა...კარგად,რომ ჩამობნელდა და შუქებიც ჩააქვრეს მეზობელ ჯანჯრებში ნოე აივანზე აძვრა,კარი გააღი და საძინებელში ლანდივით შეიპარა. ბნელოდა... სიბნელე კი ყოველთვის კომფრტს უქმნიდა ბიჭს...ესიამოვნა და ცოტათი დამშვიდდა, ფოქრიაქი,რომელიც ილიას მოკვლის შემდეგ გამუდმებით თან დასდევდა და არ ასვენებდა თითქოს შედარებით მიყუჩდა...
"ნეტავ,არავის დავენახე, არ მინდა ზედმეტი პრობლემები..."-ამოიგმინა და საწოლზე პირქვე დაემხო. დიდხანს იწვა გაუნძრევლად, გონებაში ატეხილ აურზაურს უშედეგოდ ებრძოდა...დაღლილობას გრძნობდა... კისერში ცრემლების ბაწარი უჭერდა...ეტირებოდა,მაგრამ ცდილობდა არ ეტირა... თუმცა,იქნებ ცრემლებში ეპოვა ...ფიქრია,რომ ყოფილიყო მასთან ერთად...დაადებდა მუხლებზე თავს,მუცელზე მიეხუტებოდა და განაბული დაუდგებდა მის მელოდიურ ხმას ყურს... ჩუმდად იქნებოდა ნოე,სწორედ იმ დუმილით გაესაუბრებოდა და გაუმხელდა თავის ტკივილს... რადგან მაშინ,სიტყვები ზედმეტი
"-იქნებ კარგიც არის,რომ ფიქრია იტალიაშია და არა აქ, ჩემ გვერდით..."
როცა ადამიანი საკუთარ თავთან მარტო რჩება,ბევრ რამეზე უწევს პასუხის გება სინდისთან....წვრილმანები,რომელსაც უწინ ყურადღებას არ აქცევდა, წინა პლანზე გადმოინაცვლებენ და თავს მომაბეზრებელი ბუზებივით დატრიალებენ,ძილს უფრთხობენ და მთელი მონდომებით ურღვევენ კომფორტს... ნოეს საშუალება ქონდა ეფიქრა უსასრულობიდან უსასრულობამდე...მთელი ღამე და მთელი დღე.... არავინ შეუშლიდა ხელს...
"-სანამ ფიქრია ჩამოვა ვიქნები აქ,მერე...მერე მოვიფიქრებ რამეს..."-თავი დაიმშვიდა ვაჟმა,წამოდგა,შეამოწმა ფარდები კარგად თუ იყო ჩამოფარებული,მერე კომპიუტერის მაგიდას მიუჯდა და ჩართო...
-როგორც მოსალოდნელი იყო,ინტერნეტი არ არის...
დაუპატიჟებელმა სტუმარმა ჯერ ფიქრიას სურათები დაათვალიერა,ბევრზე იცინა,ზოგსაც დიდხანს აკვირდებოდა ღიმილით და აღბრთოვანებული თვალებით...
მერე პირად ჩანაწერებს გადაავლო თვალი და ძალიან გაუხარდა საკუთარი სახელიც,რომ აღმოაჩინა მათში...
" უცნაური ადამიანია ნოე,ყველა იმ ბიჭისა და მამაკაცისგან განსხვავებული ვინც კი ოდესმე შემხვედრია,საოცრად სიანტერესო,ამოუცნობი და ისუმალი,აი ისეთი ფილმებში,რომ ხვდებათ ხოლმე მთავარი როლის შემსრულებელ გოგონებს და თავს აკარგვინებენ..."-ბიჭმა ღიმილით ჩაიკიტხა რამოდენიმე მსგავსი ჩანაწერი და გადაწყვიტა თავიდან ბოლომდე გაცნობოდა ფიქრიას დღიურს...
-მუსიკის ფონზე არ იქნებოდა ურიგო....რამდენი ხანია არაფერი წამიკითხავს...
მუსიკების კრებული დაუწუნა, გაიფიქრა რეებს უსმენს ეს გოგოო,მაგრამ არ გამოურთავს.
"მე ვარ ნათელი, მაგრამ თქვენ ვერ მხედავთ;
მე ვარ გზა, მაგრამ თქვენ არ მომყვებით;
მე ვარ ჭეშმარიტება, მაგრამ თქვენ არ გჯერათ ჩემი;
მე ვარ სიცოცხლე, მაგრამ თქვენ არ მეძებთ მე;"-საოცრად ნაზი და ჰაეროვანი ხმა ჩასწვდა ყურში... თითქოს ადამიაინი კი არა ანგელოზი საუბრობდა...
"მე ვარ მოძღვარი, თქვენ კი არ მისმენთ;
მე ვარ უფალი, მაგრამ თქვენ არ მემორჩილებით;
მე ვარ თქვენი ღმერთი, თქვენ კი არ მევედრებით;
მე თქვენი ყველაზე საუკეთესო მეგობარი ვარ, მაგრამ თქვენ არ გიყვარვართ მე;
და თუ თქვენ არა ხართ ბედნიერი, ნუ დამადანაშაულებთ მე! "-ბიჭს ჟრუანტელმა დაუარა მთელს არსებაში და ცრემლები წამოსკდა... სუთქვაშეკრული უსენდა მონაზვნის სიტყვებს და ერთ ადგილას გაშეშებული,მოწვეტილიყო თავის თავს,ოთახს, და დარდს....ესმოდა მხოლოდ ერთი- ღვთისგან ნაკურთხი ხმა სულის სიბნელეს,რომ უფანტავდა...
"რისთვის მიმატოვე, ადამიანო?
რისთვის მაქციე ზურგი შენს მოყვარულს?
რატომ დაემონე მტერსა ჩემსა?"-მონაზონი მთელი სიწმინდითა და უამნკოებით,გულწრფელობითა და ღვთისადმი კრძალვით აგრძელებდა კითხვას...
„გაიხსენე, შენთვის ზეციდან გარდამოვედ!
გაიხსენე, შენთვის ქალწულისაგან ვიშვი!
გაიხსენე, შენთვის შვილი ვიყავ!
გაიხსენე, შენთვის თავი დავიმდაბლე!
გაიხსენე, შენი გულისათვის გლახაკი ვიყავ!
გაიხსენე, შენთვის მიწიერად ვიცხოვრე!
გაიხსენე, შენი გულისათვის დევნა გადავითანე!
გაიხსენე, შენთვის ბოროტსიტყვაობა, დამცირება, შეურაწყოფა, გინება, წყლულები, ჰნერწყვა, მუჯლუგუნები, დამამცირებელი ვნებანი ვიტვირთე!
გაიხსენე, შენი გულისათვის უსჯულოთა თანა შევირაცხე!
გაიხსენე, შენთვის დამამცირებელი სიკვდილით მოვკვდი!
გაიხსენე, შენი გულისთვის დაკრძალულ ვიქმენ! სასუფევლიდან ჩამოვედ, რათა შენ ამეყვანე იქ!
თავი დავიმდაბლე, რათა შენ ამემაღლებინე.
დავგლახაკდი, რათა შენ გამემდიდრებინე.
შეურაცყოფილი ვიქმენ, რათა შენ განმედიდებინე.
თავი დავიწყლულე, რათა შენ განმეკურნე.
მოვკვდი, რათა შენ გამეცოცხლებინე.
შენ შესცოდე, მე კი შენი ცოდვა ვიტვირთე!
შენ დამნაშავე ხარ, მე კი დამსაჯეს!
შენ მევალე ხარ, ხოლო მე ვალი გადავიხადე!
შენ სიკვდილმისჯილი ხარ, მე კი შენს მაგივრად მოვკვდი!
ამისკენ ჩემმა სიყვარულმა და გულმოწყალებამ მომიწოდა.
მე არ შემეძლო მოთმენა, რომ შენ ესე გეტანჯა!
ნუთუ შენ ამ ჩემს სიყვარულს უარყოფ?
სიყვარულის წილ სიძულვილს მომაგებ?!
ჩემს მაგივრად ცოდვა შეგყვარებია?!
ჩემს მაგივრად ვნებებს ემონები?!
რა ნახე ჩემში სიძულვილის ფასი?
რის გამო არ გსურს ჩემთან მოხვიდე?
სიკეთეს ეძებ? ყველანაირი სიკეთე მე მაქვს!
ნეტარება გინდა? ყველა ნეტარება მე გამაჩნია!
სილამაზე გინდა? ვინარის ჩემზე ლამაზი!
ღირსება გსურს? ვინ არის ხვთის ძეზე და მარად ქალწულის ძეზე ღირსეული?
სიმაღლე გინდა? ვინ არის სასუფევლის უფალზე მაღალი?
დიდება გსურს? ვის აქვს ჩემეზე მეტი დიდება?
სიმდიდრეს ეძებ? მე მაქვს ყველნაირი სიმდიდრე.
სიბრძნე გინდა? მე ვარ სიბრძნე ღვთისა.
ნამდვილი მეგობარი გსურს იპოვო? ვინაა მასზე მეტად გულწრფელი და მოსიყვარულე მეგობარი, რომელმაც სული თვისი დასდო ყოველთათვის?
დახმარებას ეძებ? ვინ დაგეხმარება ჩემს გარდა?
მკურნალს ეძებ? ვინ განგკურნავს ჩემს გარდა?
სიხარულს ეძებ? ვინ მოგცემს სიხარულს ჩემს მეტი?
მწუხარების დროს ნუგეშს ეძებ? ვინ განუგეშებს ჩემს გარდა?
სიწყნარეს ეძებ? ჩემთან ჰპოვებ სულის სიწყნარეს!
მშვიდობა გსურს? მე ვარ მშვიდობა სულისა!
სიცოცხლეს ეძებ? მე მაქვს წყარო სიცოცხლისა!
ნათელს ეძებ? მე ვარ ნათელი!
ნუთუ გზას ეძებ? მე ვარ გზა!
წინამძღოლს ეძებ? მე ვარ ერთგული წინამძღოლი!
რატომ, რის გულისათვის არ გსურს ჩემთან მოსვლა?
ნუთუ ვერ ბედავ მოსვლას? აბა ვიღასთანაა უფრო ადვილი მისვლა?
თხოვნა გერიდება? ვის ვუთხარი უარი, ვინც რწმენით მომმართა?
ნუთუ შენი ცოდვათა სიმრავლის გრცხვენია, ჩემი გულმოწყალება გაცილებით მეტია!
,,მოვედით ჩემდა ყოველნი მაშურალნი და ტვირთმძიმენი და მე განგისვენო თქუენ’’.
* * *
რემაკს აქვს ნათქვამი:"ადამინებს სულ უფრალო წვრილმანები აბედნიერებთო..." სუნთქვა,სველი მიწის სურნელი,წვიმაში სეირნობა,საყვარელ ადამიანთან სიახლოვე ან მისი ღიმილი. „ნეტავ,როდის აცნობიერებენ ღვთის შვილები თუ რა არის ბედნიერება ან აცნობიერებენ თუ არა საერთოდ. რა დაუჯერებელიც არ უნდა გეგონოთ ადამიანთა უმეტესობას აშინებს ბედნიერება.
"გინდა იყო ბედნიერი?! მაშ,იყავი!"-ნუთუ ასეთი ადვილია ბედნიერება და თავად ვირთულებთ საქმეს?! ბედნიერების განცდა საკუთარ თავში უნდა აღმოვაჩინოთ, იმის მაგიერ,რომ გამუდმებით სხვისგან მონიჭებას ველოდოთ. ძნელია პოზიტივის დანახვა მაში,როცა გასაჭირში ვართ მუხლებამდე ჩაფლული,მაგრამ არა შეუძებელი. ნეტავ,ადამიანები სხვაგვარად,რომ უყურებდნენ ცხოვრებას,როგორი იქნებოდა ეს ქვეყნიერება? ცხადია,რომ სავსებით განსვავებული დღევანდელობისგან...
სამყარო ჩვენს ხელშია... დედამიწა იმიტომაა დღეს ისეთი,როგორიც არის,რომ ჩვენ გავხადეთ ასეთი. ჩვენი პლანეტა კი არ გვცვლის,ეს თითოეული ჩვენგანი ცვლის მას.... შეუძლია თუ არა ერთ, კონკრეულ პიროვნებას მისი უკეთესობისკენ მიმავალ გზაზე დაყენება?! პასუხია: რათქმაუნდა! მთავარია ჯერ ყველაფერს თავისი სახელი დავარქვათ, გავარკვიოთ საით მივდივართ,მითუმეტეს მაშინ,როცა ვიცით ვინ ვართ და საიდან წამოვსულვართ,სად გაგვიდგამს ფესვები! შენ,ის,მე,თქვენ,ჩვენ,ისინი-ყველა უკლებლივ უშველებელი ჯაჭვის ციცქნა ნაწილაკები ვართ,რომ არა ჩვენ,თავად ის-ჯაჭვი არ იარსებებდა. ყველა თანაბრად მნიშვნელოვანი ვართ და ყოველი ჩვენგანის ქმედება აისახევა კაცობრიობის საერთო მომავალზე....
"კაცი კაცისთვისააო"-ნათქვამია, ჩვენ ერთმანეთის სიცოცხლეში იმაზე გაცილებით უფრო დიდ როლს ვთამაშობთ ვიდრე წარმოგვიდგენია,იმის მიუხედავად,რომ სოციუმი ის მუშტია,რომელშიც თითები ერთმანეთს იმიტომ კი არ ებჯინებიან,რომ ერთმანეთი დაიცვან და გააძლიერონ,არამედ იმიტომ,რომ შეავიწროვონ და დათრგუნონ.
*************
ნოეს უცნაური სიზმარი ესიზმრა, თითქოს სისხლის ტბაში ცურავდა,მერე კი ვიღაც კისერში სწვდა და სისხლში ჩახრჩობა დაუწყო. სიზმრიდან,რომ გამოერკვა საწოლიდან ფრთხილად წამოდგა,თან კისერზე ქონდა ხელები შემობჯენილი,თითქოს იცავსო...სახლში მოლანდებასავით დადიოდა, შუქს ვერ ანთებდა,მაგრამ ეს დისკომფორტს არ უქმნიდა. საპირფარეშოს სარკმელი არ ქონია,ასე,რომ თავისუფლად შეეძლო ელექტრო-ენერგიით ესარგებლა. ხელებს იბანდა,როცა კისერზე სიწითლე შეამჩნია...შეაჟრჟოლა,მაგრამ არ შეშინებია.... საათს რომ დახედა ხუთი სრულდებოდა...მალე ინათებდა....
-ნეტავ დედაჩემი რას შვება? ნერვიულობს უსათუოდ... ადგილს ვერ პოულობს,ალბათ. საინტერესოა, ქობულეთიდა ხომ არ წამოვიდა?! თუმცა მისი თბილისში დაბრუნება რას შეცვლიდა,წესით თავადაც უნდა აანალიზებდეს ამას. მეძებს იქნებ?! ძიებაც,რომ უშედეგოა?! არ დანებდება,სავარუდოდ,ის ხომ დედაა! თავი თაგვი მგონია, კატას რომ ემალება სოროში...თუმცა...-მიმოიხედა სამზრეულოში,წყლით სავსე ჭიქა ეჭირა ხელში.-ძალიან კომფორტული და გემოვნებიანად გარემონტებული სოროა...-საკუთარ სიტყვებზე გაეცინა და გაუკვირდა რა მაცინებს ნეტავ,კაცი ძებნაში ვიქნები მალე,უკვე თუ არ ვარო...
********
ცუცა დიხანს ცდილობდა ნოესთან დაკავშირებას,მაგრამ უშედეგოდ.
-ნოე..ისევ,ნოე?! რატომ?! განა ვიმსახურებ ამას?! დავიღალე... -მობილური კედელს მიანარცხა,საწოლზე პირქვე დაემხო და იქამდე იქვითინა,სანამ ცრემლები არ დაელია.
-ცუცა გაშმაგებული უნდა იყოს წესით,თუ მის ხასიათს და ჩემ უცნაურ ქცევას გავითვალისწინებთ... მაგრამ მიჩვეულია უკვე მოვლენათა ასეთ ცვლილებას, არამგონია ძალიან მტკივნეულად გადაიტანოს.... ნეტავ,შემეძლოს დარეკვა, ვეტყოდი,რომ მსოფლიში ყველაძე მომთმენი და გამძლე ქალია,რომელიც დაფასებას და სიყვარულს იმსახურებს... ალბათ,გულში,როგორ მლანძღავს,იქნებ მწყევლიდეს კიდეც...მაგრამ,არა,ცუცას არ შეუძია ჩემი დაწყევლა...-მაცივარში აღმოჩენილ ძეხვს ჭრიდა, ზეთდასხმული ტაფა უკვე ცეცხლზე შეედგა.
მე ვარ გზა, მაგრამ თქვენ არ მომყვებით;
მე ვარ ჭეშმარიტება, მაგრამ თქვენ არ გჯერათ ჩემი;
მე ვარ სიცოცხლე, მაგრამ თქვენ არ მეძებთ მე;"
ჩაბნელებულ ოთახში ფიქრიას სურნელი ტრიალებდა... კომპიუტერის მთვარისშუქისებრი ნათება სუსტად ფანტავდა უკუნეთს,ისე,რომ ნოეს კედლებე დაკიდებული თაროების გარჩევა შეეძლო. ფიქრიას თან დორის ლესინგის "ოქროს რვეულის" ორივე ტომი წაეღო.
თბილისში ჩასულმა ნოემ არ იცოდა რა ექნა,სად წასულიყო,აღარავის ენდობოდა... პირველი ვინც გონებაში ამოუტივტივდა ფიქრია იყო... ფიქრია,რომელიც ახლა ალბათ იტალიის ქუჩებში დახეტიალებდა მშობლებთან ერთად და ევროული არქიტექტურით,სიძველითა და ისტორიის სურნელით ტკბებოდა. სადღაც გაგონილი ქონდა ნოეს რომი ცივი ქალაქიაო... ნეტავ,ფიქრია თუ იგრძნობდა მის სიცივეს,თავად თბილი და მზის სადარი ადამაინი.
დაღამებამდე შეიცადა...კარგად,რომ ჩამობნელდა და შუქებიც ჩააქვრეს მეზობელ ჯანჯრებში ნოე აივანზე აძვრა,კარი გააღი და საძინებელში ლანდივით შეიპარა. ბნელოდა... სიბნელე კი ყოველთვის კომფრტს უქმნიდა ბიჭს...ესიამოვნა და ცოტათი დამშვიდდა, ფოქრიაქი,რომელიც ილიას მოკვლის შემდეგ გამუდმებით თან დასდევდა და არ ასვენებდა თითქოს შედარებით მიყუჩდა...
"ნეტავ,არავის დავენახე, არ მინდა ზედმეტი პრობლემები..."-ამოიგმინა და საწოლზე პირქვე დაემხო. დიდხანს იწვა გაუნძრევლად, გონებაში ატეხილ აურზაურს უშედეგოდ ებრძოდა...დაღლილობას გრძნობდა... კისერში ცრემლების ბაწარი უჭერდა...ეტირებოდა,მაგრამ ცდილობდა არ ეტირა... თუმცა,იქნებ ცრემლებში ეპოვა ...ფიქრია,რომ ყოფილიყო მასთან ერთად...დაადებდა მუხლებზე თავს,მუცელზე მიეხუტებოდა და განაბული დაუდგებდა მის მელოდიურ ხმას ყურს... ჩუმდად იქნებოდა ნოე,სწორედ იმ დუმილით გაესაუბრებოდა და გაუმხელდა თავის ტკივილს... რადგან მაშინ,სიტყვები ზედმეტი
"-იქნებ კარგიც არის,რომ ფიქრია იტალიაშია და არა აქ, ჩემ გვერდით..."
როცა ადამიანი საკუთარ თავთან მარტო რჩება,ბევრ რამეზე უწევს პასუხის გება სინდისთან....წვრილმანები,რომელსაც უწინ ყურადღებას არ აქცევდა, წინა პლანზე გადმოინაცვლებენ და თავს მომაბეზრებელი ბუზებივით დატრიალებენ,ძილს უფრთხობენ და მთელი მონდომებით ურღვევენ კომფორტს... ნოეს საშუალება ქონდა ეფიქრა უსასრულობიდან უსასრულობამდე...მთელი ღამე და მთელი დღე.... არავინ შეუშლიდა ხელს...
"-სანამ ფიქრია ჩამოვა ვიქნები აქ,მერე...მერე მოვიფიქრებ რამეს..."-თავი დაიმშვიდა ვაჟმა,წამოდგა,შეამოწმა ფარდები კარგად თუ იყო ჩამოფარებული,მერე კომპიუტერის მაგიდას მიუჯდა და ჩართო...
-როგორც მოსალოდნელი იყო,ინტერნეტი არ არის...
დაუპატიჟებელმა სტუმარმა ჯერ ფიქრიას სურათები დაათვალიერა,ბევრზე იცინა,ზოგსაც დიდხანს აკვირდებოდა ღიმილით და აღბრთოვანებული თვალებით...
მერე პირად ჩანაწერებს გადაავლო თვალი და ძალიან გაუხარდა საკუთარი სახელიც,რომ აღმოაჩინა მათში...
" უცნაური ადამიანია ნოე,ყველა იმ ბიჭისა და მამაკაცისგან განსხვავებული ვინც კი ოდესმე შემხვედრია,საოცრად სიანტერესო,ამოუცნობი და ისუმალი,აი ისეთი ფილმებში,რომ ხვდებათ ხოლმე მთავარი როლის შემსრულებელ გოგონებს და თავს აკარგვინებენ..."-ბიჭმა ღიმილით ჩაიკიტხა რამოდენიმე მსგავსი ჩანაწერი და გადაწყვიტა თავიდან ბოლომდე გაცნობოდა ფიქრიას დღიურს...
-მუსიკის ფონზე არ იქნებოდა ურიგო....რამდენი ხანია არაფერი წამიკითხავს...
მუსიკების კრებული დაუწუნა, გაიფიქრა რეებს უსმენს ეს გოგოო,მაგრამ არ გამოურთავს.
"მე ვარ ნათელი, მაგრამ თქვენ ვერ მხედავთ;
მე ვარ გზა, მაგრამ თქვენ არ მომყვებით;
მე ვარ ჭეშმარიტება, მაგრამ თქვენ არ გჯერათ ჩემი;
მე ვარ სიცოცხლე, მაგრამ თქვენ არ მეძებთ მე;"-საოცრად ნაზი და ჰაეროვანი ხმა ჩასწვდა ყურში... თითქოს ადამიაინი კი არა ანგელოზი საუბრობდა...
"მე ვარ მოძღვარი, თქვენ კი არ მისმენთ;
მე ვარ უფალი, მაგრამ თქვენ არ მემორჩილებით;
მე ვარ თქვენი ღმერთი, თქვენ კი არ მევედრებით;
მე თქვენი ყველაზე საუკეთესო მეგობარი ვარ, მაგრამ თქვენ არ გიყვარვართ მე;
და თუ თქვენ არა ხართ ბედნიერი, ნუ დამადანაშაულებთ მე! "-ბიჭს ჟრუანტელმა დაუარა მთელს არსებაში და ცრემლები წამოსკდა... სუთქვაშეკრული უსენდა მონაზვნის სიტყვებს და ერთ ადგილას გაშეშებული,მოწვეტილიყო თავის თავს,ოთახს, და დარდს....ესმოდა მხოლოდ ერთი- ღვთისგან ნაკურთხი ხმა სულის სიბნელეს,რომ უფანტავდა...
"რისთვის მიმატოვე, ადამიანო?
რისთვის მაქციე ზურგი შენს მოყვარულს?
რატომ დაემონე მტერსა ჩემსა?"-მონაზონი მთელი სიწმინდითა და უამნკოებით,გულწრფელობითა და ღვთისადმი კრძალვით აგრძელებდა კითხვას...
„გაიხსენე, შენთვის ზეციდან გარდამოვედ!
გაიხსენე, შენთვის ქალწულისაგან ვიშვი!
გაიხსენე, შენთვის შვილი ვიყავ!
გაიხსენე, შენთვის თავი დავიმდაბლე!
გაიხსენე, შენი გულისათვის გლახაკი ვიყავ!
გაიხსენე, შენთვის მიწიერად ვიცხოვრე!
გაიხსენე, შენი გულისათვის დევნა გადავითანე!
გაიხსენე, შენთვის ბოროტსიტყვაობა, დამცირება, შეურაწყოფა, გინება, წყლულები, ჰნერწყვა, მუჯლუგუნები, დამამცირებელი ვნებანი ვიტვირთე!
გაიხსენე, შენი გულისათვის უსჯულოთა თანა შევირაცხე!
გაიხსენე, შენთვის დამამცირებელი სიკვდილით მოვკვდი!
გაიხსენე, შენი გულისთვის დაკრძალულ ვიქმენ! სასუფევლიდან ჩამოვედ, რათა შენ ამეყვანე იქ!
თავი დავიმდაბლე, რათა შენ ამემაღლებინე.
დავგლახაკდი, რათა შენ გამემდიდრებინე.
შეურაცყოფილი ვიქმენ, რათა შენ განმედიდებინე.
თავი დავიწყლულე, რათა შენ განმეკურნე.
მოვკვდი, რათა შენ გამეცოცხლებინე.
შენ შესცოდე, მე კი შენი ცოდვა ვიტვირთე!
შენ დამნაშავე ხარ, მე კი დამსაჯეს!
შენ მევალე ხარ, ხოლო მე ვალი გადავიხადე!
შენ სიკვდილმისჯილი ხარ, მე კი შენს მაგივრად მოვკვდი!
ამისკენ ჩემმა სიყვარულმა და გულმოწყალებამ მომიწოდა.
მე არ შემეძლო მოთმენა, რომ შენ ესე გეტანჯა!
ნუთუ შენ ამ ჩემს სიყვარულს უარყოფ?
სიყვარულის წილ სიძულვილს მომაგებ?!
ჩემს მაგივრად ცოდვა შეგყვარებია?!
ჩემს მაგივრად ვნებებს ემონები?!
რა ნახე ჩემში სიძულვილის ფასი?
რის გამო არ გსურს ჩემთან მოხვიდე?
სიკეთეს ეძებ? ყველანაირი სიკეთე მე მაქვს!
ნეტარება გინდა? ყველა ნეტარება მე გამაჩნია!
სილამაზე გინდა? ვინარის ჩემზე ლამაზი!
ღირსება გსურს? ვინ არის ხვთის ძეზე და მარად ქალწულის ძეზე ღირსეული?
სიმაღლე გინდა? ვინ არის სასუფევლის უფალზე მაღალი?
დიდება გსურს? ვის აქვს ჩემეზე მეტი დიდება?
სიმდიდრეს ეძებ? მე მაქვს ყველნაირი სიმდიდრე.
სიბრძნე გინდა? მე ვარ სიბრძნე ღვთისა.
ნამდვილი მეგობარი გსურს იპოვო? ვინაა მასზე მეტად გულწრფელი და მოსიყვარულე მეგობარი, რომელმაც სული თვისი დასდო ყოველთათვის?
დახმარებას ეძებ? ვინ დაგეხმარება ჩემს გარდა?
მკურნალს ეძებ? ვინ განგკურნავს ჩემს გარდა?
სიხარულს ეძებ? ვინ მოგცემს სიხარულს ჩემს მეტი?
მწუხარების დროს ნუგეშს ეძებ? ვინ განუგეშებს ჩემს გარდა?
სიწყნარეს ეძებ? ჩემთან ჰპოვებ სულის სიწყნარეს!
მშვიდობა გსურს? მე ვარ მშვიდობა სულისა!
სიცოცხლეს ეძებ? მე მაქვს წყარო სიცოცხლისა!
ნათელს ეძებ? მე ვარ ნათელი!
ნუთუ გზას ეძებ? მე ვარ გზა!
წინამძღოლს ეძებ? მე ვარ ერთგული წინამძღოლი!
რატომ, რის გულისათვის არ გსურს ჩემთან მოსვლა?
ნუთუ ვერ ბედავ მოსვლას? აბა ვიღასთანაა უფრო ადვილი მისვლა?
თხოვნა გერიდება? ვის ვუთხარი უარი, ვინც რწმენით მომმართა?
ნუთუ შენი ცოდვათა სიმრავლის გრცხვენია, ჩემი გულმოწყალება გაცილებით მეტია!
,,მოვედით ჩემდა ყოველნი მაშურალნი და ტვირთმძიმენი და მე განგისვენო თქუენ’’.
* * *
რემაკს აქვს ნათქვამი:"ადამინებს სულ უფრალო წვრილმანები აბედნიერებთო..." სუნთქვა,სველი მიწის სურნელი,წვიმაში სეირნობა,საყვარელ ადამიანთან სიახლოვე ან მისი ღიმილი. „ნეტავ,როდის აცნობიერებენ ღვთის შვილები თუ რა არის ბედნიერება ან აცნობიერებენ თუ არა საერთოდ. რა დაუჯერებელიც არ უნდა გეგონოთ ადამიანთა უმეტესობას აშინებს ბედნიერება.
"გინდა იყო ბედნიერი?! მაშ,იყავი!"-ნუთუ ასეთი ადვილია ბედნიერება და თავად ვირთულებთ საქმეს?! ბედნიერების განცდა საკუთარ თავში უნდა აღმოვაჩინოთ, იმის მაგიერ,რომ გამუდმებით სხვისგან მონიჭებას ველოდოთ. ძნელია პოზიტივის დანახვა მაში,როცა გასაჭირში ვართ მუხლებამდე ჩაფლული,მაგრამ არა შეუძებელი. ნეტავ,ადამიანები სხვაგვარად,რომ უყურებდნენ ცხოვრებას,როგორი იქნებოდა ეს ქვეყნიერება? ცხადია,რომ სავსებით განსვავებული დღევანდელობისგან...
სამყარო ჩვენს ხელშია... დედამიწა იმიტომაა დღეს ისეთი,როგორიც არის,რომ ჩვენ გავხადეთ ასეთი. ჩვენი პლანეტა კი არ გვცვლის,ეს თითოეული ჩვენგანი ცვლის მას.... შეუძლია თუ არა ერთ, კონკრეულ პიროვნებას მისი უკეთესობისკენ მიმავალ გზაზე დაყენება?! პასუხია: რათქმაუნდა! მთავარია ჯერ ყველაფერს თავისი სახელი დავარქვათ, გავარკვიოთ საით მივდივართ,მითუმეტეს მაშინ,როცა ვიცით ვინ ვართ და საიდან წამოვსულვართ,სად გაგვიდგამს ფესვები! შენ,ის,მე,თქვენ,ჩვენ,ისინი-ყველა უკლებლივ უშველებელი ჯაჭვის ციცქნა ნაწილაკები ვართ,რომ არა ჩვენ,თავად ის-ჯაჭვი არ იარსებებდა. ყველა თანაბრად მნიშვნელოვანი ვართ და ყოველი ჩვენგანის ქმედება აისახევა კაცობრიობის საერთო მომავალზე....
"კაცი კაცისთვისააო"-ნათქვამია, ჩვენ ერთმანეთის სიცოცხლეში იმაზე გაცილებით უფრო დიდ როლს ვთამაშობთ ვიდრე წარმოგვიდგენია,იმის მიუხედავად,რომ სოციუმი ის მუშტია,რომელშიც თითები ერთმანეთს იმიტომ კი არ ებჯინებიან,რომ ერთმანეთი დაიცვან და გააძლიერონ,არამედ იმიტომ,რომ შეავიწროვონ და დათრგუნონ.
*************
ნოეს უცნაური სიზმარი ესიზმრა, თითქოს სისხლის ტბაში ცურავდა,მერე კი ვიღაც კისერში სწვდა და სისხლში ჩახრჩობა დაუწყო. სიზმრიდან,რომ გამოერკვა საწოლიდან ფრთხილად წამოდგა,თან კისერზე ქონდა ხელები შემობჯენილი,თითქოს იცავსო...სახლში მოლანდებასავით დადიოდა, შუქს ვერ ანთებდა,მაგრამ ეს დისკომფორტს არ უქმნიდა. საპირფარეშოს სარკმელი არ ქონია,ასე,რომ თავისუფლად შეეძლო ელექტრო-ენერგიით ესარგებლა. ხელებს იბანდა,როცა კისერზე სიწითლე შეამჩნია...შეაჟრჟოლა,მაგრამ არ შეშინებია.... საათს რომ დახედა ხუთი სრულდებოდა...მალე ინათებდა....
-ნეტავ დედაჩემი რას შვება? ნერვიულობს უსათუოდ... ადგილს ვერ პოულობს,ალბათ. საინტერესოა, ქობულეთიდა ხომ არ წამოვიდა?! თუმცა მისი თბილისში დაბრუნება რას შეცვლიდა,წესით თავადაც უნდა აანალიზებდეს ამას. მეძებს იქნებ?! ძიებაც,რომ უშედეგოა?! არ დანებდება,სავარუდოდ,ის ხომ დედაა! თავი თაგვი მგონია, კატას რომ ემალება სოროში...თუმცა...-მიმოიხედა სამზრეულოში,წყლით სავსე ჭიქა ეჭირა ხელში.-ძალიან კომფორტული და გემოვნებიანად გარემონტებული სოროა...-საკუთარ სიტყვებზე გაეცინა და გაუკვირდა რა მაცინებს ნეტავ,კაცი ძებნაში ვიქნები მალე,უკვე თუ არ ვარო...
********
ცუცა დიხანს ცდილობდა ნოესთან დაკავშირებას,მაგრამ უშედეგოდ.
-ნოე..ისევ,ნოე?! რატომ?! განა ვიმსახურებ ამას?! დავიღალე... -მობილური კედელს მიანარცხა,საწოლზე პირქვე დაემხო და იქამდე იქვითინა,სანამ ცრემლები არ დაელია.
-ცუცა გაშმაგებული უნდა იყოს წესით,თუ მის ხასიათს და ჩემ უცნაურ ქცევას გავითვალისწინებთ... მაგრამ მიჩვეულია უკვე მოვლენათა ასეთ ცვლილებას, არამგონია ძალიან მტკივნეულად გადაიტანოს.... ნეტავ,შემეძლოს დარეკვა, ვეტყოდი,რომ მსოფლიში ყველაძე მომთმენი და გამძლე ქალია,რომელიც დაფასებას და სიყვარულს იმსახურებს... ალბათ,გულში,როგორ მლანძღავს,იქნებ მწყევლიდეს კიდეც...მაგრამ,არა,ცუცას არ შეუძია ჩემი დაწყევლა...-მაცივარში აღმოჩენილ ძეხვს ჭრიდა, ზეთდასხმული ტაფა უკვე ცეცხლზე შეედგა.
