ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XI

გაოცებულმა ავხედე ჩემს კოლეგას, რომელიც საგულდაგულოდ ცდილობდა სერიოზული სახის შენარჩუნებას და... შიშის დამალვას. ‘’დამცინის ეს უეჭველი’’ გავიფიქრე და მოჩვენებითი სერიოზულობით ვუთხარი:
-ამ შემთხვევისათვის ვერცხლის ტყვიები დაგვჭირდება.
-და სად უნდა ვიყიდოთ?- ‘’არა რა, ნამდვილად კაიფობს’’.
-უნდა გადავადნობინოთ.
-მაინც სად?
-გიორგი!- დავუბრიალე თვალები.
-რა მოხდა?
-გიო კარგი რა? ისედაც თავი ამატკივა ამ ყველაფერმა და შენც ნუ მიმატებ.- უცნაურად გაიღიმა, წამოდგა და ჩემთან მოვიდა. მხრებზე მასაჟის გაკეთება დამიწყო, მერე კი ყურში ჩამჩურჩულა:
-თავი გტკივა? მაგის წამალი ვიცი, არ გინდა გიმკურნალო?- და ყურის ბიბილოზე მიკბინა. გამაჟრჟოლა. გიორგიმ იგრძნო ეს და გაეცინა.
-გიორგი ეს უსამართლობაა,- სუნთქვას ამოვაყოლე ეს სიტყვები.
-უსამართლობა ის არის ახლა აქ რომ ვზივართ და სისულელეებზე ვსაუბრობთ იმის ნაცვლად, რომ ერთმანეთით დავტკბეთ. არ გგონია?- კისერზე მიკბინა, მერე კი თავისივე აკბენი ენის წვერით ალოკა. მე თავბრუ დამეხვა. ვხვდებოდით, რომ ორივე საკმაოდ აღგზნებული ვიყავით და კიდევ ცოტა ხანსაც რომ გაგვეგრძელებინა თამაშები მერე უკვე ვეღარ გავჩერდებოდით, ამიტომაც გიოსკენ მივბრუნდი, ნაზად ვაკოცე:
-ყავას მოვიტან. გინდა კიდევ რაიმე?- წამოვდექი და მის წინ დოინჯშემოყრილი დავდექი.
-რაც მინდა იმას არ მაძლევენ მაინც,- ამოიოხრა გიორგიმ. მის განწირულ ამოხვნეშაზე გამეცინა.
-ეცადე საღამომდე მოითმინო,- ვუთხარი, დავიხარე მისკენ და ახლა მე ვუკბინე ყურის ბიბილოზე. მასაც იგივე რეაქცია ჰქონდა რაც მე.
-ნინა ნუ მაღიზიანებ, თორემ ვეღარაფერი გადაგარჩენს.- დამემუქრა.
-ოკეი, ავორთქლდი,- უცებ ვაკოცე ტუჩებზე და ოთახიდან გავვარდი.
ღიმილით მივედი ყავის მადუღარასთან. საბედნიეროდ ყავა გასამზადებელი იყო, ეს კი დროს მომცემდა დასამშვიდებლად, ხოლო ჩემს გულს, რომელიც ყელს ებჯინებოდა, საშუალება ექნებოდა საგულეში ჩამდგარიყო. როგორც სჩანს სურვილი მხოლოდ მამაკაცებს არ ახასიათებთ და ეჭვი გამიჩნდა, რომ ქალებს ეს უფრო მძაფრად ჰქონდათ.
-ნაკაშიძე,- დამიძახა ვიღაცამ.
უსიამოვნოდ გამაჟრჟოლა ამ აუტანლად ჭყიპინა ხმისაგან. მაშინვე მისკენ შევბრუნდი. რა თმა უნდა არ შევმცდარვარ, მის ხმას ათასში ერთს ამოვიცნობდი. თინიკო კიკნაძე მოდიოდა ჩემსკენ. მინი ქვედაბოლო ეცვა, პერანგის ზედა სამი ღილი ჰქონდა გახსნილი და ამაყად მოჰქონდა საკმაოდ შთამბეჭდავი დეკოლტე. ჩემი ღიმილი კარგ ხასიათთან ერთად აორთქლდა. არა რა, ერთ ადამიანს თავისუფლად შეუძლია ხასიათი გაგიფუჭოს.
-ჩვენი ლამაზმანი კოსმოს ჟურნალიდან,- ირონიით ჩაიქირქილა თინიკომ.- სად დაკარგე პარტნიორი? სად არის მისტერ ‘’მე ყველაზე კარგი ვარ და არავინ მაინტერესებთ?’’
-აქ არ არის როგორც ხედავ,- ვუთხარი რაც შემეძლო ცივად და მწარედ. მზად ვიყავი საჩხუბრად, ნამდვილად არ მქონდა ამ ალქაჯთან ურთიერთობის სურვილი.
-მაინტერესებს... მაინტერესებს რატომ დგას აქ მისი მანქანა მარტო, ხოლო შენი არსად სჩანს. თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ ზედმეტად მოწესრიგებული ხარ, მანქანა ვერ გაგიფუჭდებოდა. თან იგივე გაცვია, რაც გუშინ გეცვა, ესეც არასოდეს მომხდარა. ანუ სახლში არ გძინებია.
ნუთუ ამ გოგოს არაფერი საქმე არ აქვს? ნეტავ რამდენ ხანს მითვალთვალებდა ასე კარგად რომ შემისწავლა? გაგონილი მქონდა, რომ კარგი ანალიტიკოსი იყო, მაგრამ... არც ასეთი...
-კიკნაძე, რა გინდა?
-მაინტერესებს რატომ არ ხარ შენი მეწყვილის გვერდით... მაინტერესებს რატომ გაცვია იგივე ტანსაცმელი რაც გუშინ გეცვა და რატომ არ დგას შენი მანქანა სადგომზე მაშინ, როდესაც შენ აქ ხარ.
-როდესაც ნახავ ჩემს მეწყვილეს, შეგიძლია თავად ჰკითხო.
-მაგრამ მე შენ გეკითხები ნაკაშიძე,- მითხრა გამომწვევად თინიკომ.- ანუ მასთან იყავი სახლში? შენც ჩაგიწვინა ლოგინში? სხვებზე მალე დანებდი ნაკაშიძე. არ მეგონა ასეთი ადვილი რომ იქნებოდა შენი ლოგინში შეთრევა.
-რომ გგონებოდა შენ ცდიდი ჩემს საწოლში შეთრევას?- ვკითხე გაღიზიანებულმა. გაშტერდა.
-რა? არა!- ისე გააქნია თავი, თითქოს სიმართლე ვუთხარი და ამან გული ატკინა. ნუთუ ის გიორგის არ ეპრანჭებოდა? ნუთუ მას მართლა განსხვავებული ორიენტაცია ჰქონდა? სანამ ამ კითხვას ვიაზრებდი ჩემი ეჭვები თავისდა უნებურად დამიდასტურა, როდესაც იხმარა ხერხი ‘’საუკეთესო თავდაცვა თავდასხმააო’’.- მოგეწონა მასთან საწოლში? ბევრი იყვირე? გოგოებისაგან ვიცი რომ კარგად ფლობს თავის სხეულს. ჯერ დაუკმაყოფილებელი არავინ დარჩენილა და ალბათ არც შენ დაგტოვა ხომ?- ნერვიულად გაიცინა.
მე კი მოთმინების ფიალა ამევსო და გავაკეთე ის, რაც აქამდე არ მქონდა გაკეთებული. სანამ გაიაზრებდა რა მოხდა მთელი ძალით ვკარი ხელი, კედელს ავაკარი და ყელში ხელი წავუჭირე. ცდილობდა თავის დაძვრენას, მაგრამ მე მასზე გაცილებით ძლიერი ვიყავი.
-ნაკაშიძე მომწყდი თავიდან,- ამოიხრიალა თინიკომ, მაგრამ ასე ადვილად ვერ დავმშვიდდებოდი. ცალი ხელი ქვემოთ ჩამოვწიე და ერთი ხელის დარტყმით გავაშლევინე ფეხები, მერე მის ყურთან დავიხარე და ჩავჩურჩილე:
-ვიცი რომ გინდივარ, აზრი არ აქვს დამალვას, შენ თავადვე გაყიდე შენი თავი,- ამ სიტყვებისაგან გამოწვეულმა შოკმა ცოტა ხანს მოძრაობის უნარი წაართვა.- მაგრამ იცოდე, გიორგი ნამდვილი მამაკაცია, მე კი ნამდვილი ქალი. ის, რაც გუშინ ჩვენს შორის მოხდა, ჩვენს გარდა არავის ეხება, მით უმეტეს შენ. მოგწონვარ? მადლობა... მსიამოვნებს იმის წარმოდგენა, რომ ლამაზ გოგოსაც ვუღვიძებ ვნებას, მაგრამ გაფრთხილებ, კიდევ ერთხელ თუკი გაბედავ და რაიმეს იტყვი ჩვენზე, ან თუნდაც შემოგვხედავ იმაზე მეტად, ვიდრე საჭირო იქნება, მაგ თვალებს ამოგკაწრავ, გასაგებად გითხარი?- თავი დამიქნია, მე კი ხელი გავუშვი. ზურგი ვაქციე და წამით ადგილს მივეყინე. კარში გიორგი იდგა და ბედნიერი სახით იღიმოდა. მეც გავუღიმე და მისკენ წავედი. როგორც კი მივუახლოვდი წელზე ხელი მომხვია და თავისკენ მიმიზიდა.
-ნეტავ იცოდე როგორ აღმაგზნო შენმა საქციელმა.- ჩამჩურჩულა ყურში.
-ვგრძნობ,- ვუთხარი სიცილით.
-როგორ მინდა ახლა მარტო ვიყოთ ჩემთან ოთახში.
-მეც,- ვუთხარი და ნაზად მოვიშორე მისი ხელები,- მაგრამ სამწუხაროდ სამსახურში ვართ და უამრავი საქმე გვაქვს.
-ვიცი,- ამოიოხრა, მაგრამ მერე თვალები აუციმციმდა,- სამაგიეროდ მთელი ღამე ჩემი ხარ.
-ამაზე ფიქრი მაკავებს იმისაგან, რომ არ შემოგახიო რაც ტანზე გაცვია და აქვე არ გავხდე შენი,- ვუთხარი და გულიანად გავიცინე როდესაც დავინახე როგორ იკბინა ტუჩზე სისხლის წამოსვლამდე.- საქმეები გვაქვს ნებიერიძე, თავი ხელში აიყვანე.
ამის მერე ოთახში დავბრუნდით, რა თქმა უნდა ყავის გარეშე. როგორც კი სამუშაო კაბინეტში შევდგით ფეხი, მაშინვე სადღაც აორთქლდა ჩვენი თამაშის და ხუმრობის განწყობილება. იქ ჩვენ უბრალოდ დეტექტივები ვიყავით და არა საყვარლები.
ჩავსხედით სავარძლებში და ერთმანეთს გადავხედეთ. ორივე ერთმანეთისაგან მოველოდით პასუხებსა და გადაწყვეტილებებს. როდესაც მივხვდი, რომ ის არ აპირებდა საუბრის დაწყებას ამოვიოხრე და მე დავიწყე:
-ნებიერიძე, სიმართლე გითხრა ვერავის ვერ ვენდობი. ეჭვი მაქვს, რომ საკმაოდ შეძლებულ ადამიანთან გვაქვს საქმე და მას არ გაუჭირდება ხალხის მოსყიდვა პოლიციაში. მეთანხმები?
-დავუშვათ. რას მთავაზობ?
-უნდა ვუთვალთვალოთ.
-ნინა დამცინი? თვალთვალი 24 საათიან დაკვირვებას ნიშნავს.
-მართალია,- დავეთანხმე.- ოღონდ ამას ბოლო, მესამე დღეს გავაკეთებთ. არა მგონია რომელიმემ თავი დაიმციროს და თავად დაუწყოს თვალთვალი არჩეულ მსხვერპლს.
-ანუ დღეს ღამე არსად მივდივართ?- მის ხმაში იმდენი მუდარა ისმოდა, რომ ძალა უნებურად გამეცინა.
-არა! დღეს სახლში ვრჩებით,- გავუღიმე და ქაღალდებს მივუბრუნდი.
დღის დარჩენილი ნაწილი გეგმის ძრფესვიანად დამუშავებას მოვანდომეთ. გადავწყვიტეთ, რომ მესამე ღამეს სათითაოდ დავაკვირდებოდით დარჩენილ ორ წამლების შემომტანს. კახა გასვიანისა და ანაბელა მანიას გარდა იყვნენ მამუკა ჭყონია და შალვა გაბროშვილი. მე მამუკას ვადევნებდი თვალყურს, გიორგი კი შალვას.
რადგან პირველი კახა მოკლეს, ხოლო მეოთხე ანაბელა, წესით მეექვსე მსხვერპლი ამ ორიდან ერთ-ერთი უნდა ყოფილიყო, თუ რა თქმა უნდა საქმე სოციოპათთან არ გვქონდა. ხოლო თუ ჩემი იდეა არასოწრი აღმოჩნდებოდა, მაშინ ყველაფრის თავიდან დაწყება და სხვა საერთო წრის მოძებნა მოგვიწევდა.
ჩვენი გეგმა მარტივი იყო. ვუთვალთვალებდით მანამ, სანამ დახმარება არ დასჭირდებოდა ჩვენი თვალთვალის ობიექტს. მე მაინც დარწმუნებული ვიყავი, რომ ვიღაცის ავადმყოფური იდეების ნაყოფი იყო ეს ყველაფერი.
ერთს ვერ ვხვდებოდი, ჩვენს ბაზაში ორივეს დნმ იყო. ანუ თავად არ ხოცავდნენ ხალხს. ეს იმას ნიშნავდა, რომ ერთ-ერთს უნდა ჰყოლოდა გვერდით ავადმყოფი... რომელსაც ალბათ უმკურნალა, ხოლო ის მადლიერების გამო აკეთებდა ამას...
მაშნვე წამოვხტი და ინტერნეტს მივაშურე.
-ნინა, რას აკეთებ?
-რაღაც მინდა შევამოწმო. შენ კი გთხოვ, რაღაც გამირკვიე.- გიორგიმ ცალი წარბი ასწია,- ჩვენი ხუთი მსხვერპლიდან ერთ-ერთი სტომატოლოგი იყო, ხომ ასეა?
-კი,- დამეთანხმა გიორგი.- ლაზარე ადამია.
-მისი პაციენტების სია მჭირდება.
-რაში გჭირდება?
-ეჭვი მაქვს, რომ პაციენტს, რომელსაც რენფილდის სინდრომი აქვს დასჭირდა სპეციალური წამალი, რომელიც ჩვენი ეჭვმიტანილებიდან ერთ-ერთმა ჩამოუტანა. წამალმა მართლაც უშველა და ყოფილი პაციენტა ახლა უკვე მის ყურმოჭრილ მონად იქცა. ის რა თქმა უნდა არ არის ნამდვილი ვამპირი, მაგრამ აქვს კბილები, რომელიც ალბათ უფრო სტომატოლოგმა გაუკეთა...
-და ის სტომატოლოგი ლაზარე ადამია იყო,- გაუნათდა გონება გიორგის. მერე უცნაურად გადმომხედა,- ნინა, ნამდვილი გენიოსი ხარ.
-აბა, პირდაპირ საკუთარი თავის მშურს,- გამეცინა და ისევ ინტერნეტს მივუბრუნდი. სამწუხაროდ მსოფლიო ქსელმა მიღალატა, სამწუხაროდ ვერ გავიგე იმ წამლის სახელი, რომელსაც რენფილდის სინდრომის დროს უნიშნავენ... ან იქნებ ამ დროს წამლები არ არის საჭირო? იქნებ მას უბრალოდ შიზოფრენია აქვს? ნეიროლეფტიკები... რა სულელი ხარ ნინა.
დავწვდი ყურმილს და ისევ ბატონ ვახოს დავურეკე. როგორც კი ვუთხარი სახელი და გვარი მაშინვე შემაერთეს მასთან.
-გისმენ ნინა.
-ბატონო ვახტანგ, უკვე მყავს ეჭვმიტანილი და მაქვს მკვლელობების მოტივიც. უბრალოდ დასაზუსტებლად ერთი ინფორმაცია მჭრდება.
-რაც გინდა,- მითხრა აღელვებულმა.
-ბატონო ვახო, ხომ არ იცით, რომელ ფირმას შემოჰქონდა ჩვენთან ნეიროლეფტიკები ან ანტიდეპრესანტები?- ამ კითხვამ დააბნია ბატონი ვახო.
-ერთი წუთით, ახლავე გეტყვი.- არც გაუთიშავს ისე ჰკითხა იქ ვიღაცას,- ორივე ერთად მხოლოდ კომპანია ‘’ასკლეპიოს ჰოლდინგს’’,- მითხრა რამდენიმე წამში.
-და მისი დირექტორი ვინ არის?
-მამუკა ჭყონია,- იყო პასუხი. მე გამეცინა. უკვე პაზლის ყველა ნაწილი თავის ადგილას ჩაჯდა.
-საინტერესოა.- ვთქვი ჩემთვის,- ბატონო ვახტანგ, სამ დღეში დამნაშავე ციხეში იჯდება,- დავპირდი და გავუთიშე. გიორგის გადავხედე.
-გენიოსი მყავხარ, მაოცებ შენი ჭკუით, განათლებითა და ლოგიკით. არა... კი არ მაოცებ, უბრალოდ მაგიჟებ!- მითხრა აღფრთოვანებული ხმით ჩემმა საყვარელმა.
-წამოდი სახლში,- მეტის მოთმენის არც ძალა მქონდა და არც სურვილი.- უკვე ვიცით ვინც არის დამნაშავე, დანარჩენს კი ხვალ გავარკვევთ.- ხელი მოვკიდე და წამოვაყენე.- ახლა მე მჭირდები,- ვუთხარი აღგზნებისაგან ჩახლეჩილი ხმით. სასწრაფოდ დავტოვეთ განყოფილება და გიორგის სახლისაკენ გავეშურეთ, სადაც ვერავინ შეგვიშლიდა ხელს ბოლომდე დავმტკბარიყავით ერთმანეთით.