ამონაწერები დღიურებიდან...(6)

იმ ამბიდან ერთი თვე გავიდა,მე კი ლილი ერთხელაც არ გამხსენებია,სანადიროდ ვიყავი და მიტომ,ეს ის საქმეა რომელიც მართლა ჩემია,ხანდახან მგონია რომ ნადირობისთვის ვარ დაბადებული...მაგ დროს საოცარ თავისუფლებას ვგრძნობ,ყველა და ყველაფერი მავიწყდება...პრინციპში დასავიწყებელი ვინაა,არც ნათესავები მყავს და არც ახლობლები,წარმოიდგინეთ და მეგობრებიც არ მყავს...ზოგიერთს კი გონია რომ ჩემი მეგობარია,მაგრამ მწარედ ცდება...მშობლები პატარას გარდამეცვალა,ისინი ნორმალურად არ მახსოვს,არც მახსენდება მივიდე მათ საფლავზე ან ტაძარში სანთელი დავუნთო...მხოლოდ ორ შემთხვევაში გამიელვებს ხოლმე მათზე ფიქრი თავში,როდესაც სარკეში ჩავიხედავ და ჩემს გარეგნობას კმაყოფილებით შევათვალიერებ და მაშინ როცა მამაჩემის დანატოვარ ფულს უპრობლემოდ და სიამოვნებით ვხარჯავ...გაზრდით დეიდამ და ბიძამ გამზარდეს თუმცა ისინი მადლობას არ იმსახურებენ,რადგან ეს აწყობდათ...სანამ 18 ის გავხდებოდი მანამდე კარგად იგულავეს ჩემი ქონებით,როცა ცხოვრების აზრზე მოვედი,ყოველგვარი სინანულის გარეშე გავაბუნძულე ორივე სახლიდან...
ვარ ახლა ასე მარტო,ერთი მოახლე მყავს ინდირა ქვია,ბასკი ქალია,იმას როგორც შვილი ისე ვუყვარვარ,მეც სიმპატიით ვარ განწყობილი მის მიმართ,ერთიც მებაღე მყავს რომელსაც გამუდმებით მყრალი სუნი ასდის,ერთხელ გვერძე გავუარე და ისე შევწუხდი მისი აქოთებული სურნელით რომ შლანგი გამოვტაცე და ცივი წყლის ნაპორი ზედ მიუშვი პირდაპირ...საწყალი ბავშვივით ატირდა,მე კი ამაზე კრეტინივით ავხარხარდი...ერთიც დამხმარე გვყავს 20 წლის ანიტა,რომლის საწოლის ხშირი სტუმარიც ვარ ღამღამობით და კიდევ მყავს უამრავი დაცვა...
აქედან არც ერთი არ მენატრებოდა,ერთი თვე დავწანწალებდი ტყეში,წვიმა და ავდარი საერთოდ არ მაწუხებდა,დიდი თავზეხელაღებული ვინმე ვარ,უცნაური ხასიათი მაქვს,ზოგჯერ ტერასაზე ნიავის ერთმა წამობერვამ შეიძლება გადამრიოს,აქ კი ამ ქროლვა და ავდარში დავწოწიალობ მარტო და არც კი მბეზრდება...
ერთი თვის თავზე დავუბრუნდი სახლს და პირველივე რაც გავაკეთე ახალი მანქანის საყიდლად წავედი...რამე განსხვავებული მინდოდა...მართლაც ვნახე ძალიან კარგი მანქანა უკვე ფულს ვაძლევდი,რომ ქალის ხმა მომესმა:''ღმერთო ჩემო ეს ზუსტად ის არის რაც მე მჭირდება''(ლაპარაკი იყო ჩემს ახალ მანქანაზე) თავი არც მიმიბრუნებია ისე უკმეხად დავაბრუნე პასუხი:-მარტო მანქანა გჭირდებათ ქალბატონო,თუ პატრონიანად იყიდითი!
შემდეგ ნელა შემოვტრიალდი,ჩემს წინ ლილი იდგა...არ გამკვირვებია ხმის გაგონებისთანავე ვიცანი(მის ხმას მილიონ ქალში გამოვარჩევ).
ის კი ცოტა არ იყოს გაოცებული დამრჩა,მე არ მელოდა...ახლა გაცილებით ლამაზი იყო ვიდრე იმ ღამეს...ჯინსი და თეთრი ზედა ეცვა,თმა მაღლა ჰქონდა შეკრული...თვალები მოჭუტა და ძალდატანებით ზიზღიანი სახე მიიღო...
ლილი:-ააა ეს თქვენ ბრძანდებით ბატონო თავხედო!
მე:-არ გეჩვენები!(არანაკლები ზიზღით ვუპასუხე მე)
ლილი:-ვიცოდი რომ დავითარსებოდი დღეს...
მე:-რა იყო დილით სარკეში ჩაიხედეი
ამაზე ის ძალიან გამწარდა,თაფლისფერი თვალები აენთო და ერთი ისეთი სილა მტკიცა,კინაღამ მიმაწვინა ახალ მანქანაზე...
აჰა,გაჯობე პატარა ქალბატონო,გავიფიქრე მე და მეორე ლოყა დემონსტრაციულად მივუშვირე...ამაზე მთლად გადაირია,თვალებიდან სულ ცეცხლებს ყრიდა...უნდოდა რამე ისეთი ეთქვა რაც მეც გამომიყვანდა წყობიდან,მე კი ისევ ისე მშვიდად ვიდექი და სანამ ის პირს გააღებდა კიდევ გავაქილიკე
-საკმაოდ ძლიერი ხელი გაქვს,იქნებ ბოქსში გეცადა ბედი...
ლილი გაჩუმდა,თავი დახარა და 2 წუთი ასე იყო...შემდეგ აწია და მითხრა:-შენ ჩემზე ჭკუას კარგავ,გიჟდები ისე გინდა მაკოცო და ჩემთან იყო...(ასეთი სიმართლე ჯერ ჩემთვის არავის უთქვამს)
მე კი დამცინავად შევხედე და ვუპასუხე:-შენს თავს მთავაზობირამდენი გინდაი
მტრისას მე რომ მეორე მომხვდა...