ამონაწერები დღიურებიდან... 7
1 913 ნახვა
მეორე დარტყმა გაცილებით მწარე იყო,რადგან ლილიმ ამჯერად სილა კი არა მუშტი მითავაზა...ისე მეტკინა მესამედ ვეღარ მივუშვირე...მხოლოდ დამცინავად ვუთხარი:
-ახლა გაგარტყავდი,მაგრამ შენს კაბას ვცემ პატივს(არადა ჯინსი ეცვა)
-მე კაბა არ მაცვია!დამცინავად მიპასუხა მან...
-მაშ არ გქონია არაპერი რის გამოც,შეიძლება პატივი გცე...
ძალიან ეწყინა,თავი დაღუნა და მე გეპიცებით შევნიშნე როგორ დასერა მისი ღაწვი მარგალიტივით ცრემლმა...
სადღაც გულის რომელიღაც კუნჭულში რაღაც ჩამწყდა...
შემეცოდა ლილი,ეს განებივრებული გოგო და ღმერთისგან ყოველმხრივ დაჯილდოვებული ალბად ძალიან განიცდიდა იმ ფაქტს რომ ჩემნაირი კაცი ასე ექცეოდა...მაგრამ სხვანაირად არც შემეძლო და არც იყო საჭირო...სხვანაირად მხოლოდ მისი მორიგი სათამაშო გავხდებოდი და მეტი არაფერი...
-დამითმე ეს მანქანა...(სიჩუმე ისევ ლილიმ დაარღვია)
-რატომიჯერ მე მოვედი საყიდლად...(ვუპასუხე ცხვირაბზუებულმა)
-ძალიან გთხოვ,გაცილებით მეტს გადაგიხდი ვიდრე შენ გადაიხადე...
-მაინც რამდენსი(ვკითხე მე)
-თანხა დამისახელე...
-მილიონი მინდა თან სულ ნაღდი ფულით(ჩავიქირქილე მე)
-გადაირიეიამდენი ფული არ მაქ...
-ნახვამდის ძვირფასო...(ეს ვთქვი და წასვლა დავაპირე რომ მხარზე შემეხო და მითხრა)
-ძალიან გთხოვ...
-არა...
სხვა შენს ადგილზე კი არ დამითმობდა,ფულსაც თვითონ გადამიხდიდა და გარაჟშიც თვითონ დამიყენებდა...
-ხო მაგრამ მე სხვა არ ვარ...ეს ვთქვი და აუჩქარებელი ნაბიჯით გავშორდი...მივდიოდი ნელა,პედანტურად,როგორც მჩვევია,ჩემი ასეთი სიარული ბევრს აღიზიანებს,თამამად შემიძლია ლილიც ამ სიაში ჩავწერო...
მივდიოდი და ვფიქრობდი:მართლაც და სხვა კაცი ჩემს ადგილზე ასე მოიქცეოდა,მე კი არა კიდევ ერთხელ მოვექეცი ცუდად,კიდევ ერთხელ შევულახე თავმოყვარეობა...რატომ ვექცევი ასე,მე ხომ ის ძალიან მომწონს...არა ალექსანდრე,შენს სულში არასოდეს განათდება...
ლილი იდგა და ვგრძნობდი უკნიდან როგორ მაყოლებდა მწველ მზერას,ალბად გულში იმეორებდა,მოიხედე გეხვეწები შემომხედეო,მე კი მივდიოდი და აზრადაც არ გამვლებია ერთხელ მიმეხედა,ამესრულებინა მზეთუნახავის თხოვნა...
სახლში ახალი მანქანით დავბრუნდი...გადმოვედი თუ არა რაღაც დიდი რკინა ავიღე და მანქანა დავამტვრიე,ვურტყავდი გაგიჯებით,ცოპიანივით ვიქცეოდი,მანქანა ილეწებოდა და თითქოს ჩემს სულსაც ლეწავდა...გამაყრუებელი დარტყმის ხმა ''მთვარის სონატასავით''' ჩამესმოდა,ვურტყავდი მანქანას და თითქოს ჩემს სულს ვამახინჯებდი,იმ დროს მანქანას არაფერს ვერჩოდი,ეს ჩემს სიამაყეს ხვდებოდა რკინა,ჩემი დაუნდობლობა მეზიზღებოდა და მას ვცემდი,არ დაიჯერებთ და სიმწრისგან ცრემლიც კი მომდიოდა...მერე მთელი ხმით ვიყვირე ''როდემდე ჩემო სულო,როდემდე უნდა იყო ბნელში'''...
უეცრად იქუხა და საშინელი წვიმა წამოვიდა,ეს სასწაულს გავდა...წვიმამ დამაწყნარა...სადაც საჯირო იყო დავრეკე...დამტვრეული მანქანა ლამაზად შევაფუთინე და ლილის გავუგზავნე საჩუქრად...გამეღიმა როცა მისი სახე წარმოვიდგინე ამას რომ ნახავდა...შეიძლება ეკივლა,ის განეცადა რაც წამის წინ მე...
იმ ღამეს მშვიდად დამეძინა,მეორე დღის მოლოდინში...
ღამით ისევ ის მოხუცი მესიზმრა ...მსაყვედურობდა ''არა ალექსანდრე,ასე არ შეიძლება,შენ თავს სამუდამო სიმარტოვისთვის წირავ'''
ოხ ეს საზიზრარი ბებრუხანა,როგორ დაუკითხავად მიფათურებს სულში ხელებს...
-ახლა გაგარტყავდი,მაგრამ შენს კაბას ვცემ პატივს(არადა ჯინსი ეცვა)
-მე კაბა არ მაცვია!დამცინავად მიპასუხა მან...
-მაშ არ გქონია არაპერი რის გამოც,შეიძლება პატივი გცე...
ძალიან ეწყინა,თავი დაღუნა და მე გეპიცებით შევნიშნე როგორ დასერა მისი ღაწვი მარგალიტივით ცრემლმა...
სადღაც გულის რომელიღაც კუნჭულში რაღაც ჩამწყდა...
შემეცოდა ლილი,ეს განებივრებული გოგო და ღმერთისგან ყოველმხრივ დაჯილდოვებული ალბად ძალიან განიცდიდა იმ ფაქტს რომ ჩემნაირი კაცი ასე ექცეოდა...მაგრამ სხვანაირად არც შემეძლო და არც იყო საჭირო...სხვანაირად მხოლოდ მისი მორიგი სათამაშო გავხდებოდი და მეტი არაფერი...
-დამითმე ეს მანქანა...(სიჩუმე ისევ ლილიმ დაარღვია)
-რატომიჯერ მე მოვედი საყიდლად...(ვუპასუხე ცხვირაბზუებულმა)
-ძალიან გთხოვ,გაცილებით მეტს გადაგიხდი ვიდრე შენ გადაიხადე...
-მაინც რამდენსი(ვკითხე მე)
-თანხა დამისახელე...
-მილიონი მინდა თან სულ ნაღდი ფულით(ჩავიქირქილე მე)
-გადაირიეიამდენი ფული არ მაქ...
-ნახვამდის ძვირფასო...(ეს ვთქვი და წასვლა დავაპირე რომ მხარზე შემეხო და მითხრა)
-ძალიან გთხოვ...
-არა...
სხვა შენს ადგილზე კი არ დამითმობდა,ფულსაც თვითონ გადამიხდიდა და გარაჟშიც თვითონ დამიყენებდა...
-ხო მაგრამ მე სხვა არ ვარ...ეს ვთქვი და აუჩქარებელი ნაბიჯით გავშორდი...მივდიოდი ნელა,პედანტურად,როგორც მჩვევია,ჩემი ასეთი სიარული ბევრს აღიზიანებს,თამამად შემიძლია ლილიც ამ სიაში ჩავწერო...
მივდიოდი და ვფიქრობდი:მართლაც და სხვა კაცი ჩემს ადგილზე ასე მოიქცეოდა,მე კი არა კიდევ ერთხელ მოვექეცი ცუდად,კიდევ ერთხელ შევულახე თავმოყვარეობა...რატომ ვექცევი ასე,მე ხომ ის ძალიან მომწონს...არა ალექსანდრე,შენს სულში არასოდეს განათდება...
ლილი იდგა და ვგრძნობდი უკნიდან როგორ მაყოლებდა მწველ მზერას,ალბად გულში იმეორებდა,მოიხედე გეხვეწები შემომხედეო,მე კი მივდიოდი და აზრადაც არ გამვლებია ერთხელ მიმეხედა,ამესრულებინა მზეთუნახავის თხოვნა...
სახლში ახალი მანქანით დავბრუნდი...გადმოვედი თუ არა რაღაც დიდი რკინა ავიღე და მანქანა დავამტვრიე,ვურტყავდი გაგიჯებით,ცოპიანივით ვიქცეოდი,მანქანა ილეწებოდა და თითქოს ჩემს სულსაც ლეწავდა...გამაყრუებელი დარტყმის ხმა ''მთვარის სონატასავით''' ჩამესმოდა,ვურტყავდი მანქანას და თითქოს ჩემს სულს ვამახინჯებდი,იმ დროს მანქანას არაფერს ვერჩოდი,ეს ჩემს სიამაყეს ხვდებოდა რკინა,ჩემი დაუნდობლობა მეზიზღებოდა და მას ვცემდი,არ დაიჯერებთ და სიმწრისგან ცრემლიც კი მომდიოდა...მერე მთელი ხმით ვიყვირე ''როდემდე ჩემო სულო,როდემდე უნდა იყო ბნელში'''...
უეცრად იქუხა და საშინელი წვიმა წამოვიდა,ეს სასწაულს გავდა...წვიმამ დამაწყნარა...სადაც საჯირო იყო დავრეკე...დამტვრეული მანქანა ლამაზად შევაფუთინე და ლილის გავუგზავნე საჩუქრად...გამეღიმა როცა მისი სახე წარმოვიდგინე ამას რომ ნახავდა...შეიძლება ეკივლა,ის განეცადა რაც წამის წინ მე...
იმ ღამეს მშვიდად დამეძინა,მეორე დღის მოლოდინში...
ღამით ისევ ის მოხუცი მესიზმრა ...მსაყვედურობდა ''არა ალექსანდრე,ასე არ შეიძლება,შენ თავს სამუდამო სიმარტოვისთვის წირავ'''
ოხ ეს საზიზრარი ბებრუხანა,როგორ დაუკითხავად მიფათურებს სულში ხელებს...
