მარინა სალუქვაძეს ქმარმა, ზაზა მარჯანიშვილმა, ჟურნალისტობაზე ხელი ააღებინა
2 070 ნახვა
ყოფილი ტელესახე, მარინა სალუქვაძე, ორი წელია ქმრის, მუსიკოს ზაზა მარჯანიშვილის ცხოვრებით ცხოვრობს. ერთ დროს აქტიურ ჟურნალისტს ვერ წარმოუდგენია ქმრისგან ცალკე მუშაობდეს, ამიტომაც რამდენიმე მაცდურ წინადადებაზე უარი თქვა. რამდენიმე თვის წინ წყვილს პრობლემა შეექმნა, როცა უცხოელ პარტნიორებთან ერთად რესტორნის ბიზნესი წამოიწყეს და შარში გაეხვნენ. თავის დროზე ამის შესახებ "სარკე" წერდა. დავა ახლაც გრძელდება და ცოლ–ქმარს იმედი აქვთ, რომ სამართალს იპოვიან. ერთმანეთის თანადგომით პრობლემები უკან მოიტოვეს და ოჯახური ცხოვრების პარალელურად მათი საქმეებიც წინ მიდის – ზაზა პროექტ "საქართველოს ვარსკვლავის" მუსიკალური ხელმძღვანელია, მალე კი უცხოელი ბიზნესპარტნიორის დახმარებით რესტორანსაც გახსნიან.
– ბატონო ზაზა, რა შეგიძლიათ გვითხრათ, კონკურსანტებთან მუშაობა რთული ხომ არ აღმოჩნდა?
ზაზა: პირველივე შოუს შემდეგ მივხვდი, რომ უხერხულ სიტუაციაში ვიყავი და ბევრი ვინერვიულე. პატარა გოგონას მოუწია პროექტის დატოვება და მაშინ მივხვდი, რომ ყველა მომდევნო ტურში მეტი და მეტი ემოცია მექნებოდა. მონაწილეებს თავიანთი იდეები აქვთ, მაგრამ თანდათან ხვდებიან, რომ სასურველი შედეგისთვის აუცილებელია, უფრო გამოცდილ მუსიკოსს დაუჯერონ, ოღონდ, რა თქმა უნდა, ინდივიდუალიზმი არ უნდა დაკარგონ.
– როგორ ფიქრობთ, სამართლიანია, რომ ესემესები წყვეტს, ვინ გადავიდეს შემდეგ ეტაპზე?
ზაზა: არ ვიცი, ეს ხალხის მუსიკალურ განათლებაზეა დამოკიდებული. ვისაც მეტი ფინანსური შესაძლებლობა აქვს და ამით მეტ ესემეს–ს იღებს, ის არ უნდა რჩებოდეს პროექტში. დიდი ხანი არ არის, რაც საქართველოში ვარ და არ ვიცი, ეს ყველაფერი რა პრინციპით კეთდება. ხალხმა მუსიკალურობას უნდა მიაქციოს ყურადღება და არა – ნათესაურ კავშირს.
– მაგრამ, როცა კონკურსში შენი ახლობელი მონაწილეობს, მაინც მას ურეკავ, თუნდაც ნაკლები მუსიკალური მონაცემები ჰქონდეს.
ზაზა: ეს არის კორუფცია, რომელიც ქართველს ყოველთვის ახასიათებდა. თურმე მონაწილე ბიჭი თუ შენი მეგობრის შეყვარებულის ძმაა, შენიანი ყოფილა და მას უნდა უგულშემატკივრო. ხალხს ვურჩევ, რომ მუსიკას მოუსმინონ.
– ქალბატონო მარინა, შეგამჩნიეთ, რომ თქვენ ყოველ ტურზე ფილარმონიაში ხართ და აქტიურად გულშემატკივრობთ მეუღლესაც და მონაწილეებსაც.
მარინა: არამარტო ყოველ ტურზე, ყოველდღე დავდივარ რეპეტიციებზე. ზაზას მძღოლის და მზარეულის ფუნქცია მოვირგე. ამ პროექტს ძალიან ვგულშემატკივრობ. ბავშვები ძალიან საყვარლები, თბილები არიან, ყველა თავისებურია. საოცარი კოლექტივია. ამ პროექტში მთელი სულით და გულით ვარ ჩართული.
ზაზა: ფაქტობრივად უშტატო თანამშრომელია.
– ბატონო ზაზა, საქართველოში რა სირთულეებს წააწყდით, რას ატყობთ, შრომა ფასდება?
ზაზა: საქართველოში თავის დამკვიდრება ადვილია. ჩვენი ქვეყანა ძალიან პატარაა, ყველა უყურებს ტელევიზორს და ამიტომ ყველაზე პოპულარული საინფორმაციო წყარო ტელევიზიაა. ამერიკასთან შედარებით საქართველოში ყველაზე დიდ დეფიციტს რასაც განვიცდი, ისაა, რომ აქ კოლეგიალობა და მუსიკოსებს შორის კავშირი არ არის. ძალიან ცოტაა ისეთი მუსიკოსი, რომელიც მეორეს შეაქებს.
ახალ ორლეანში 50–60 მუსიკოსს ერთი ყავახანა გვქონდა არჩეული, სადაც ყოველ დილით ვიკრიბებოდით. განვიხილავდით ჩვენი სამეგობროს მდგომარეობას. ვიღაცას თუ ხელი ჰქონდა მოტეხილი, დასახმარებლად საქველმოქმედო კონცერტს ვატარებდით. თუ ვიღაცას სამსახურიდან აგდებდნენ, ვთათბირობდით, რომ კოლეგისთვის კვირაში თითო დღე დაგვეთმო და ჩვენ მაგიერ მას დაეკრა. მსოფლიო დონის ერთ–ერთ დრამერს ხელის ნერვების ავადმყოფობა დაემართა, ვერ უკრავდა. მთელი წლის განმავლობაში მუსიკოსები მისთვის კონცერტებზე ვუკრავდით, რომ ოპერაციისთვის ფული შეგვეგროვებინა. ასე გაგვქონდა ერთმანეთი. მეც ბევრჯერ დამეხმარნენ... ასეთი ერთობა აქ არ იგრძნობა, თუმცა მე მაინც მოვახერხე და ის მუსიკოსები შევკრიბე, რომლებიც ერთმანეთის გამო ყველაფერს აკეთებენ. შემთხვევით ერთმა რომ დააგვიანოს, დანარჩენი ოთხი ბოდიშს იხდის.
– ქართველმა კოლეგებმა როგორ მიგიღეს?
ზაზა: თბილად. ერთობლივად პატარ–პატარა პროექტებიც გავაკეთეთ. ძალიან დამეხმარა ნიკოლოზ რაჭველი. სოლო კონცერტის გაკეთება რომ გადავწყვიტე, მითხრა, რაც გინდა, ყველაფერს მოგცემ, ოღონდ შენ გააკეთეო. ნიკამ ყველაფერი გააკეთა იმისთვის, რომ ჩემი კონცერტი წარმატებული ყოფილიყო.ნინო ქათამაძეს არ ვიცნობდი და აღმოჩნდა, რომ სწორედ მისი იდეა იყო ამ პროექტში მე დამეკრა. ყოველი რეპეტიციის დროს ხელს ვკიდებ და ვყვირი, ამის დამსახურებაა, რომ აქ ვარ–მეთქი. მე, ნინო და ნიკა სხვადასხვა ჟანრის მუსიკოსები ვართ და ჩვენი მუსიკალური თანხვედრა ხან არის, ხან – არა. ბოლოს ოქროს შუალედს მაინც ვპოულობთ.
– ქალბატონო მარინა, როგორც ჩანს, მთლიანად ქმრის საქმეებით ხართ დაკავებული. გული არ გწყდებათ, რომ თქვენს საქმეს, ჟურნალისტიკას ჩამოშორდით?
მარინა: როცა ზაზასნაირი მუსიკოსი შენი სიყვარული, შენი ოჯახის უფროსია, პასუხისმგებლობა ძალიან დიდია. საერთოდ დამავიწყდა, რომ ჟურნალისტი ვარ. ჩემს თავს გადამდგარ ჟურნალისტს ვეძახი. ვცდილობ, ყოველთვის ზაზას გვერდით ვიყო. რაც უნდა პარადოქსი იყოს, ეს ბევრად უფრო მსიამოვნებს, ვიდრე ის, რასაც წარსულში ვაკეთებდი.
– ქმრის სამუშაო რეჟიმს მოერგეთ?
მარინა: მთლად ასეც ვერ ვიტყვი, რადგან ბოლო დროს მეც ბევრი საქმე გამომიჩნდა. არ შევეგუეთ ჩვენს უიღბლობას. მოგეხსენებათ, წარუმატებელი ურთიერთობა გვქონდა ძალიან არასასიამოვნო ხალხთან. ახლა ისევ წარმატებული ნაბიჯები გადავდგით და დაახლოებით ერთ კვირაში გავხსნით კარგ, კულტურულ, საინტერესო რესტორანს.
ზაზა: მარინა არამარტო ჩემი მძღოლი, ჩემი საქმეთა მწარმოებელიც არის, ყველაფერს აკეთებს. არ ვიცი, ამდენს როგორ ასწრებს.
მარინა: დილის 8 საათზე ლილოს ბაზრობაზე მივდივარ, მერე ელიავას ბაზრობას ვსტუმრობ. იქიდან ზაზას რეპეტიციაზე მივდივარ, მერე ჩვენი რესტორნის რემონტს დავხედავ ხოლმე. მთელი დღე რკინის ქალამნები მაცვია. კონცერტისთვის კი ვცდილობ, ადამიანის სახე მივიღო.
– ახალ ბიზნესს სრულიად მარტო შეეჭიდეთ თუ ისევ პარტნიორებთან ერთად?
მარინა: რესტორანში ჩვენი მუშაობის პერიოდში ბევრი კეთილისმსურველი გავიჩინეთ. როდესაც ჩვენს პარტნიორებს საკმაოდ ცუდად დავშორდით, გარკვეული პერიოდის შემდეგ ერთი ამერიკელი დაგვიკავშირდა, რომელიც ჩვენს რესტორანში დადიოდა. გვითხრა, ორი წელი აქ უნდა ვიყო, კაპიტალი მაქვს, თქვენგან არაფერი მინდა, ორი წლით ფულს გასესხებთო. ეს ჩემთვისაც და ზაზასთვისაც საოცრება იყო. რა თქმა უნდა, მეორე დღიდან გაორმაგებული ენერგიით შევუდექით საქმეს. ჩვენს ძველ პარტნიორებთან კი სასამართლო გვაქვს.
– როგორც ბედნიერ წყვილს, გკითხავთ, ოჯახური იდილიისთვის რა არის მთავარი?
ზაზა: სიყვარული, რომლის გარეშეც ვერ ძლებ, ჟანგბადივითაა. სიყვარული იზრდება და იზრდება და როდემდე გაუძლებს ამას ჩემი გული, არ ვიცი. შეიძლება ერთხელაც გასკდეს და ყველაფერს შენ დაგაბრალებ, მარინა! მე ვცხოვრობ ქალთან, რომელსაც შეუძლია ყოველდღე გამაოცოს.
– ოჯახური კეთილდღეობის მხოლოდ სიყვარულზე აგება შესაძლებელია?
ზაზა: ჩვენ ძალიან მძიმე პერიოდები გვქონია. ფინანსური პრობლემების თუ სხვადასხვა სოციალური მდგომარეობის გამო კი ბევრი ოჯახი ინგრევა. ბევრს უთქვამს, მე რომ თქვენნაირი სიტუაცია მქონოდა ოჯახში, ცოლ–ქმარი ერთმანეთს დავკლავდითო. ჩვენ კი სულ სხვანაირად ვართ, ხან მე ვუზივარ მარიკუნას კალთაში და ხან ის მიზის.
მარინა: მეორე ვარიანტი მირჩევნია... ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ერთმანეთი ვიპოვეთ. ოჯახი მეტი რამ არის, ვიდრე სიყვარული, ეს არის პასუხისმგებლობა. ალბათ ღმერთმაც გადმოგვხედა. დარწმუნებული ვარ, ბევრი საუკეთესო რამ წინ გველოდება.
ზაზა: ერთადერთი სირთულე, რომელიც ამ ოჯახში მაქვს, ისაა, რომ მარიკუნაზე მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი არ მიყვარს, რადგან მერე ჩემზე მაღალია.
მარინა: ჩვენ საკმაოდ შეგნებულ ასაკში დავქორწინდით და ერთმანეთს ჩვენი თავი მივუძღვენით. წარმოუდგენელია, მე ცალკე სამსახური მქონდეს. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი სფეროდან რამდენიმე შემოთავაზება მქონდა, უარი ვთქვი, რადგან ზაზას გარეშე ვერც ერთი პროექტის გაკეთება წარმომიდგენია.
ქეთი დინოშვილი
– ბატონო ზაზა, რა შეგიძლიათ გვითხრათ, კონკურსანტებთან მუშაობა რთული ხომ არ აღმოჩნდა?
ზაზა: პირველივე შოუს შემდეგ მივხვდი, რომ უხერხულ სიტუაციაში ვიყავი და ბევრი ვინერვიულე. პატარა გოგონას მოუწია პროექტის დატოვება და მაშინ მივხვდი, რომ ყველა მომდევნო ტურში მეტი და მეტი ემოცია მექნებოდა. მონაწილეებს თავიანთი იდეები აქვთ, მაგრამ თანდათან ხვდებიან, რომ სასურველი შედეგისთვის აუცილებელია, უფრო გამოცდილ მუსიკოსს დაუჯერონ, ოღონდ, რა თქმა უნდა, ინდივიდუალიზმი არ უნდა დაკარგონ.
– როგორ ფიქრობთ, სამართლიანია, რომ ესემესები წყვეტს, ვინ გადავიდეს შემდეგ ეტაპზე?
ზაზა: არ ვიცი, ეს ხალხის მუსიკალურ განათლებაზეა დამოკიდებული. ვისაც მეტი ფინანსური შესაძლებლობა აქვს და ამით მეტ ესემეს–ს იღებს, ის არ უნდა რჩებოდეს პროექტში. დიდი ხანი არ არის, რაც საქართველოში ვარ და არ ვიცი, ეს ყველაფერი რა პრინციპით კეთდება. ხალხმა მუსიკალურობას უნდა მიაქციოს ყურადღება და არა – ნათესაურ კავშირს.
– მაგრამ, როცა კონკურსში შენი ახლობელი მონაწილეობს, მაინც მას ურეკავ, თუნდაც ნაკლები მუსიკალური მონაცემები ჰქონდეს.
ზაზა: ეს არის კორუფცია, რომელიც ქართველს ყოველთვის ახასიათებდა. თურმე მონაწილე ბიჭი თუ შენი მეგობრის შეყვარებულის ძმაა, შენიანი ყოფილა და მას უნდა უგულშემატკივრო. ხალხს ვურჩევ, რომ მუსიკას მოუსმინონ.
– ქალბატონო მარინა, შეგამჩნიეთ, რომ თქვენ ყოველ ტურზე ფილარმონიაში ხართ და აქტიურად გულშემატკივრობთ მეუღლესაც და მონაწილეებსაც.
მარინა: არამარტო ყოველ ტურზე, ყოველდღე დავდივარ რეპეტიციებზე. ზაზას მძღოლის და მზარეულის ფუნქცია მოვირგე. ამ პროექტს ძალიან ვგულშემატკივრობ. ბავშვები ძალიან საყვარლები, თბილები არიან, ყველა თავისებურია. საოცარი კოლექტივია. ამ პროექტში მთელი სულით და გულით ვარ ჩართული.
ზაზა: ფაქტობრივად უშტატო თანამშრომელია.
– ბატონო ზაზა, საქართველოში რა სირთულეებს წააწყდით, რას ატყობთ, შრომა ფასდება?
ზაზა: საქართველოში თავის დამკვიდრება ადვილია. ჩვენი ქვეყანა ძალიან პატარაა, ყველა უყურებს ტელევიზორს და ამიტომ ყველაზე პოპულარული საინფორმაციო წყარო ტელევიზიაა. ამერიკასთან შედარებით საქართველოში ყველაზე დიდ დეფიციტს რასაც განვიცდი, ისაა, რომ აქ კოლეგიალობა და მუსიკოსებს შორის კავშირი არ არის. ძალიან ცოტაა ისეთი მუსიკოსი, რომელიც მეორეს შეაქებს.
ახალ ორლეანში 50–60 მუსიკოსს ერთი ყავახანა გვქონდა არჩეული, სადაც ყოველ დილით ვიკრიბებოდით. განვიხილავდით ჩვენი სამეგობროს მდგომარეობას. ვიღაცას თუ ხელი ჰქონდა მოტეხილი, დასახმარებლად საქველმოქმედო კონცერტს ვატარებდით. თუ ვიღაცას სამსახურიდან აგდებდნენ, ვთათბირობდით, რომ კოლეგისთვის კვირაში თითო დღე დაგვეთმო და ჩვენ მაგიერ მას დაეკრა. მსოფლიო დონის ერთ–ერთ დრამერს ხელის ნერვების ავადმყოფობა დაემართა, ვერ უკრავდა. მთელი წლის განმავლობაში მუსიკოსები მისთვის კონცერტებზე ვუკრავდით, რომ ოპერაციისთვის ფული შეგვეგროვებინა. ასე გაგვქონდა ერთმანეთი. მეც ბევრჯერ დამეხმარნენ... ასეთი ერთობა აქ არ იგრძნობა, თუმცა მე მაინც მოვახერხე და ის მუსიკოსები შევკრიბე, რომლებიც ერთმანეთის გამო ყველაფერს აკეთებენ. შემთხვევით ერთმა რომ დააგვიანოს, დანარჩენი ოთხი ბოდიშს იხდის.
– ქართველმა კოლეგებმა როგორ მიგიღეს?
ზაზა: თბილად. ერთობლივად პატარ–პატარა პროექტებიც გავაკეთეთ. ძალიან დამეხმარა ნიკოლოზ რაჭველი. სოლო კონცერტის გაკეთება რომ გადავწყვიტე, მითხრა, რაც გინდა, ყველაფერს მოგცემ, ოღონდ შენ გააკეთეო. ნიკამ ყველაფერი გააკეთა იმისთვის, რომ ჩემი კონცერტი წარმატებული ყოფილიყო.ნინო ქათამაძეს არ ვიცნობდი და აღმოჩნდა, რომ სწორედ მისი იდეა იყო ამ პროექტში მე დამეკრა. ყოველი რეპეტიციის დროს ხელს ვკიდებ და ვყვირი, ამის დამსახურებაა, რომ აქ ვარ–მეთქი. მე, ნინო და ნიკა სხვადასხვა ჟანრის მუსიკოსები ვართ და ჩვენი მუსიკალური თანხვედრა ხან არის, ხან – არა. ბოლოს ოქროს შუალედს მაინც ვპოულობთ.
– ქალბატონო მარინა, როგორც ჩანს, მთლიანად ქმრის საქმეებით ხართ დაკავებული. გული არ გწყდებათ, რომ თქვენს საქმეს, ჟურნალისტიკას ჩამოშორდით?
მარინა: როცა ზაზასნაირი მუსიკოსი შენი სიყვარული, შენი ოჯახის უფროსია, პასუხისმგებლობა ძალიან დიდია. საერთოდ დამავიწყდა, რომ ჟურნალისტი ვარ. ჩემს თავს გადამდგარ ჟურნალისტს ვეძახი. ვცდილობ, ყოველთვის ზაზას გვერდით ვიყო. რაც უნდა პარადოქსი იყოს, ეს ბევრად უფრო მსიამოვნებს, ვიდრე ის, რასაც წარსულში ვაკეთებდი.
– ქმრის სამუშაო რეჟიმს მოერგეთ?
მარინა: მთლად ასეც ვერ ვიტყვი, რადგან ბოლო დროს მეც ბევრი საქმე გამომიჩნდა. არ შევეგუეთ ჩვენს უიღბლობას. მოგეხსენებათ, წარუმატებელი ურთიერთობა გვქონდა ძალიან არასასიამოვნო ხალხთან. ახლა ისევ წარმატებული ნაბიჯები გადავდგით და დაახლოებით ერთ კვირაში გავხსნით კარგ, კულტურულ, საინტერესო რესტორანს.
ზაზა: მარინა არამარტო ჩემი მძღოლი, ჩემი საქმეთა მწარმოებელიც არის, ყველაფერს აკეთებს. არ ვიცი, ამდენს როგორ ასწრებს.
მარინა: დილის 8 საათზე ლილოს ბაზრობაზე მივდივარ, მერე ელიავას ბაზრობას ვსტუმრობ. იქიდან ზაზას რეპეტიციაზე მივდივარ, მერე ჩვენი რესტორნის რემონტს დავხედავ ხოლმე. მთელი დღე რკინის ქალამნები მაცვია. კონცერტისთვის კი ვცდილობ, ადამიანის სახე მივიღო.
– ახალ ბიზნესს სრულიად მარტო შეეჭიდეთ თუ ისევ პარტნიორებთან ერთად?
მარინა: რესტორანში ჩვენი მუშაობის პერიოდში ბევრი კეთილისმსურველი გავიჩინეთ. როდესაც ჩვენს პარტნიორებს საკმაოდ ცუდად დავშორდით, გარკვეული პერიოდის შემდეგ ერთი ამერიკელი დაგვიკავშირდა, რომელიც ჩვენს რესტორანში დადიოდა. გვითხრა, ორი წელი აქ უნდა ვიყო, კაპიტალი მაქვს, თქვენგან არაფერი მინდა, ორი წლით ფულს გასესხებთო. ეს ჩემთვისაც და ზაზასთვისაც საოცრება იყო. რა თქმა უნდა, მეორე დღიდან გაორმაგებული ენერგიით შევუდექით საქმეს. ჩვენს ძველ პარტნიორებთან კი სასამართლო გვაქვს.
– როგორც ბედნიერ წყვილს, გკითხავთ, ოჯახური იდილიისთვის რა არის მთავარი?
ზაზა: სიყვარული, რომლის გარეშეც ვერ ძლებ, ჟანგბადივითაა. სიყვარული იზრდება და იზრდება და როდემდე გაუძლებს ამას ჩემი გული, არ ვიცი. შეიძლება ერთხელაც გასკდეს და ყველაფერს შენ დაგაბრალებ, მარინა! მე ვცხოვრობ ქალთან, რომელსაც შეუძლია ყოველდღე გამაოცოს.
– ოჯახური კეთილდღეობის მხოლოდ სიყვარულზე აგება შესაძლებელია?
ზაზა: ჩვენ ძალიან მძიმე პერიოდები გვქონია. ფინანსური პრობლემების თუ სხვადასხვა სოციალური მდგომარეობის გამო კი ბევრი ოჯახი ინგრევა. ბევრს უთქვამს, მე რომ თქვენნაირი სიტუაცია მქონოდა ოჯახში, ცოლ–ქმარი ერთმანეთს დავკლავდითო. ჩვენ კი სულ სხვანაირად ვართ, ხან მე ვუზივარ მარიკუნას კალთაში და ხან ის მიზის.
მარინა: მეორე ვარიანტი მირჩევნია... ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ერთმანეთი ვიპოვეთ. ოჯახი მეტი რამ არის, ვიდრე სიყვარული, ეს არის პასუხისმგებლობა. ალბათ ღმერთმაც გადმოგვხედა. დარწმუნებული ვარ, ბევრი საუკეთესო რამ წინ გველოდება.
ზაზა: ერთადერთი სირთულე, რომელიც ამ ოჯახში მაქვს, ისაა, რომ მარიკუნაზე მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი არ მიყვარს, რადგან მერე ჩემზე მაღალია.
მარინა: ჩვენ საკმაოდ შეგნებულ ასაკში დავქორწინდით და ერთმანეთს ჩვენი თავი მივუძღვენით. წარმოუდგენელია, მე ცალკე სამსახური მქონდეს. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი სფეროდან რამდენიმე შემოთავაზება მქონდა, უარი ვთქვი, რადგან ზაზას გარეშე ვერც ერთი პროექტის გაკეთება წარმომიდგენია.
ქეთი დინოშვილი
