"ისეთი ცილი დამწამეს, თავის მოკვლას ვაპირებდი"

ამ წერილს საბერძნეთიდან გწერთ, ათენიდან. ვიცი, თქვენს ჟურნალს უამრავი ადამიანი კითხულობს, ამიტომაც მინდა, დამეხმაროთ და ჩემი ამბავი დაბეჭდოთ. ხშირად ვწყევლი ჩემი გაჩენის დღეს, რადგან ადამიანებმა ძალიან გამამწარეს. მათ სასიკვდილოდ გამწირეს. ახლა კი ძალიან უცნაურად იქცევიან. ამას წინათ "ფეისბუქში" ერთ–ერთმა კომენტარი დამიწერა, რა ლამაზი და საყვარელი ხარო. გავგიჟდი! სწორედ ის იყო ერთ–ერთი მთავარი, ვინც მე ლამის თვითმკვლელობამდე მიმიყვანა. უფლის რწმენა რომ არა და ჩემი მოძღვრის დახმარება, ახლა ცოცხალი აღარ ვიქნებოდი. მართლა მოვიკლავდი თავს და ეს ცოდვა რამდენიმე ადამიანის კისერზე იქნებოდა.
ჩემი დის ქმრის საყვარლობა დამწამეს. ეს იყო ჩემთვის ნამდვილი კოშმარი! ახლაც ვერ ვხვდები, როგორ გადავიტანე, როგორ არ მოვკვდი. ჩემი სიძე უზომოდ მიყვარდა. და კი თითქმის ჩემი გაზრდილია, მის მიმართ დედობრივი გრძნობა მქონდა. მათ ოჯახში ხშირად მივდიოდი, ძალიან ბევრ საქმეს ვუკეთებდი. რჩევებისთვის ხშირად მომმართავდნენ. ჩემი და დედიკოს მეძახდა, სიძე კი შაყირობდა, ჩემი სიდედრი ხარო. კარგი იუმორი ჰქონდა და ხშირად სულელურ რაღაცეებს ამბობდა. ჩემზე უმცროსი იყო და ვპატიობდი, მეც იუმორში გადამქონდა. პატარა გოგო ვიყავი, როცა ჩემი ბიზნესი წამოვიწყე და გამიმართლა. წარმატებული და ამაყი ქალი ვიყავი. ვიღაცებს კი ჩემი შეშურდათ და ლაფში ამომსვარეს.
ვფიქრობ, ასეთი სიბინძურე ვის მოუვიდა პირველად თავში. მე ყველაზე ბოლოს გავიგე, რომ ჩვენზე ასე ჭორაობდნენ. თურმე ჩემს დასაც სცოდნია და ჩემს სიძესაც. ამის გამო კონფლიქტიც კი მოსვლიათ. მე კი ისევ ძველებურად ვაგრძლებდი მათთან ურთიერთობას. სიძე კი გამირბოდა, ჩემს დანახვაზე წითლდებოდა. ვერ ვხვდებოდი, რა სჭირდა. ისიც კი გავივლე გულში, ჩემს დას ხომ არ ღალატობს და ეშინია, მე არ გავიგო–მეთქი. ჩემს ეჭვებს წერტილი დამ დაუსვა. ერთ დღეს ძალიან აღელვებულმა მითხრა, ხალხი რასაც ჭორაობდა. ყველაზე საშინელი, იცით, რა იყო? მასაც ეჭვი ეპარებოდა, რომ ეს სიმართლე იყო.
თავის მოწამლვა ვცადე, მაგრამ არ გამომივიდა. ჩემი მოძღვარი დამიდგა გვერდით. მან და მისმა მეუღლემ თავიანთ სახლში წამიყვანეს. მართლა ხორციელი შვილივით მივლიდნენ, მანუგეშებდნენ. მოძღვარი ჩემთვის ლოცულობდა, მაზიარებდა. ერთი სიტყვით, ყველაფერი გააკეთა იმისთვის, რომ ამქვეყნისკენ შემოვეტრიალებინე. მერე კი თავის მრევლს სთხოვა, დამხმარებოდა და საბერძნეთში წავეყვანე. მითხრა, ცოტა ხნით აქაურობას უნდა გაერიდო, დამშვიდდე, საბერძნეთი მართლმადიდებლური ქვეყანაა და იქ წასვლის უფლებას ამიტომ გაძლევო. მოძღვარი და მისი ცოლ–შვილი იქცნენ ჩემს ოჯახად და დღემდე ასეა. როცა მეკითხებიან, შენი ოჯახის წევრები ვინ არიანო, მათ სახელებს ჩამოვთვლი ხოლმე. რა თქმა უნდა, ჩემს ნამდვილ ოჯახსაც ვაქცევ ყურადღებას, რასაც ვშოულობ, შუაზე ვყოფ და ვუგზავნი. ჩემი ბიზნესიც მათ დავუტოვე, ასე რომ, გულიდან მაინც ვერ მოვიგლიჯე.
წლებია ჭრილობის მოშუშებას ვცდილობ. ჩემს თავს ვეკითხები, რატომ გამიმეტეს ასე? მათი ბოროტება და შური რომ არა, ახლა ჩემს ქვეყანაში ვიქნებოდი და ასე არ გამიჭირდებოდა. მოძღვარი მეუბნება, რომ უკვე დროა, საქართველოში ჩამოსვლაზე ვიფიქრო. მის კურთხევას ყოველთვის ვასრულებ და ახლაც ყურს დავუგდებ, მაგრამ არ ვიცი, ამ ადამიანების გვერდით როგორ ვიცხოვრებ. ჯერ არ ვარ მზად, მათ შევხვდე.
"სარკის" ერთგული მკითხველი, ათენი