მანანა კოზაკოვა: "გაშტერებულმა კაცებმა ჩემი მანქანა გაჭყლიტეს"

მსახიობი მანანა კოზაკოვა 10 წლის წინ არჩევანის წინაშე დადგა – ან მის ქმარს, ლევან წულაძეს ინგლისში გასტროლებზე უნდა გაჰყოლოდა, ან მანქანა შეეძინათ. ბოლოს გადაწყვიტეს, მგზავრობისთვის საჭირო ფული დაეზოგათ და ავტომობილი ეყიდათ, ასეც მოიქცნენ, მაგრამ მართვა არც ერთმა იცოდა. საჭეს პირველად ბატონი ლევანი მიუჯდა, მაგრამ პირველივე ცდა მარცხით დასრულდა და მას შემდეგ მანქანის მართვის სურვილი აღარც გასჩენია. ქალბატონმა მანანამ კი მართვა კოლეგის, ირაკლი ჩოლოყაშვილის დახმარებით ისწავლა, რომელსაც საამისოდ მაგარი ნერვები და კარგი პედაგოგიური მიდგომა აღმოაჩნდა.
– ქალბატონო მანანა, პირველად როდის მიუჯექით საჭეს?
– 10 წელია, რაც მანქანას ვმართავ. მარჯანიშვილის თეატრი გასტროლზე ინგლისში მიდიოდა. სპექტაკლში მე არ ვთამაშობდი და არჩევანის წინაშე დავდექი, ლევანს ინგლისში უნდა წავყოლოდი ან იმ ფულით მანქანა გვეყიდა. ავტომობილი ვარჩიეთ და ავტომატური მართვის, 18 წლის თეთრი "ფოლკსვაგენ გოლფი" შევიძინეთ, მაგრამ ტარება არც მე ვიცოდი და არც ლევანმა, ამიტომ ორივემ ერთდროულად გადავწყვიტეთ სწავლა და მეგობრებთან ერთად წავედით კუს ტბაზე. ლევანი საჭესთან დაჯდა და ზუსტად ორ წუთში ბოძს შეეჯახა. უკან მართვაზე ჰქონია გადართული და ჩათვალა, რომ მანქანა თვითონ უნდა მიმხვდარიყო, საით წასულიყო. გადმოვიდა და თქვა, მე ავტომობილზე აღარ დავჯდებიო.
მართვის მოწმობა ადრე მქონდა აღებული, ეს მაშინ ძალიან იოლი იყო. ავტოსკოლაში სიარულის ფული აღარ გვქონდა. ჩვენი მეგობრებიდან ბევრი მასწავლებელი მყავდა. ერთ–ერთი ირაკლი ჩოლოყაშვილი იყო და მინდა, გითხრათ, რომ არაჩვეულებრივი პედაგოგი აღმოჩნდა. არ მაკომპლექსებდა. ირაკლი აბსოლუტურად აუღელვებელია. რა შეცდომაც უნდა დამეშვა, წარბს არ შეიხრიდა.
– მასწავლებლის გარეშე ქალაქში გასვლა არ გაგიჭირდათ?
– ორი საშინელი თვე მქონდა. სულ დაძაბული ვიყავი და ეჭვი მეპარებოდა, რომ ოდესმე მშვიდად გავატარებდი მანქანას. როცა საჭესთან ვიჯექი, ვინმე რომ ლაპარაკობდა, იმასაც კი ვერ ვიტანდი. მუსიკის ჩართვაზე ხომ ზედმეტი იყო ლაპარაკი! მხოლოდ გზაზე და ავტომობილზე ვიყავი კონცენტრირებული.

– ასეთი დაძაბული მოძრაობის წესებს როგორ იცავდით?
– ნელ–ნელა ესეც ვისწავლე და დღემდე ვცდილობ, რომ არ დავარღვიო. კანონის დაცვა და მშვიდი სიარული მიყვარს.
– ამჟამად რა მარკის ავტომობილს მართავთ?
– "აკურას" ჯიპი გვყავს. ესეც იმიტომ ვიყიდეთ, რომ აგარაკზე სიარული გავიადვილოთ, იქ არცთუ კარგი გზაა. "ფოლკსვაგენ გოლფის" შემდეგ იგივე მარკის, ოღონდ სხვა მოდელი გვყავდა და სედანის ტიპის მანქანით აგარაკზე სიარული ძალიან რთული იყო.
– ბატონმა ლევანმა ვერც ჯიპზე დაჯდომა გაბედა?
– არც უცდია! ამბობს, რომ მე მისი მძღოლი ვარ! თან ჩემი მძღოლობით გაუთავებლად უკმაყოფილოა, რადგან ზუსტად კართან არასდროს მიმყავს. თბილისში გამუდმებით პარკინგის პრობლემაა და ადგილს სადაც ვნახავ, იქ ვჩერდები, რაზეც ჭოლა ბრაზობს, რისთვის არსებობს მანქანა, თუ კიდევ ფეხით უნდა ვიაროო. სულ მემუქრება, ვისწავლი ტარებას და მერე ნახავო. არადა, ქუჩას ფეხით რომ კვეთს, აქეთ–იქით არ იყურება, საიდან რა მანქანა მოდის, სულ არ აინტერესებს. არცთუ უსაფუძვლო ეჭვი მაქვს, რომ საჭესთანაც ასეთი იქნება.
– "აკურას" ჯიპის ყიდვა ვისი სურვილი იყო?
– ლევანმა შეარჩია. უკვე 4 წელია, რაც გვყავს და ძალიან კმაყოფილი ვარ. ჩვენი ქალაქი, ასე თუ ისე, მთაგორიანია და როცა ჯიპი გყავს, დაცულიც ხარ. ვერ გეტყვით, რომ მანქანაზე ვგიჟდები, უბრალოდ საჭიროა.
– საჭესთან თქვენი ქალიშვილიც ზის?
– თინათინი საოცრად მშიშარაა და მართვას ვერ ბედავს. ბეთანიაში, ჩვენს აგარაკზე ტრიალი მინდორია. ვუთხარი, დაჯექი და გაატარე–მეთქი, მაგრამ იმდენად ეშინია, რომ ბოლო მომენტში გადაიფიქრა.
– პროფილაქტიკაში სიარული ხშირად გიწევთ?
– პირველი მანქანა სულ მიფუჭდებოდა. პროფილაქტიკაში იმდენად ხშირად დავდიოდი, რომ ხელოსანს, მიშას ძალიან დავუმეგობრდი. მიშას თეატრი საოცრად უყვარს. ის ჩვენთან დადის თეატრში და მე მის პროფილაქტიკაში დავდივარ. ძრავის არაჩვეულებრივი სპეციალისტია. ძალიან კარგ რჩევებს მაძლევს. ჯერ არ გამოვცვალოთ ეს ნაწილი, 5 თვე კიდევ გატარებსო, მეტყვის ხოლმე. ამ ადამიანს ძალიან ვენდობი, ჩემს ჯიბესაც უფრთხილდება და მანქანასაც. ერთი პერიოდი თითქმის ვცხოვრობდი პროფილაქტიკაში. იყო შემთხვევები, როცა ავტომობილს ვერ დავტოვებდი და მეც იქ უნდა ვმდგარიყავი ტაოტებში. მადლობა ღმერთს, ამ მანქანას ჯერ მხოლოდ ზეთის გამოცვლა სჭირდება.
– 10 წელი საჭესთან ცოტა დრო არაა. როგორი მძღოლი ხართ?
– თქვენ წარმოიდგინეთ, რისკიანი საერთოდ არ ვარ. ბათუმში 3 საათში ჩასვლას მირჩევნია, მშვიდად ვიარო და გზას 6 საათი მოვანდომო. ცხოვრებას 2–3 საათი არ წყვეტს, ამიტომ არც ჩემს სიცოცხლეს გავრისკავ არასოდეს და არც სხვისას. ჩემი და ჭოლას მეგობარი ყოფილი რალისტია. მანქანა ძალიან ნელა დაჰყავდა და სულ მეუბნებდა, სწრაფად სიარულს სწავლა უნდა, ამ დროს დარტყმის ძალაც მატულობს და რისკიც მეტიაო.
– პატრულთან ურთიერთობა გიწევთ?
– თითქმის არ მაჩერებენ. ერთხელ მახსოვს, ღამის სამ საათზე აეროპორტიდან მოვდიოდი, გამაჩერეს და შემამოწმეს, ნასვამი ვიყავი თუ არა. ერთხელ კი ონისეს (ონიანი. ავტ.) მანქანაში ვიჯექი, ღვედის გადაჭერა დამავიწყდა და უბრალოდ შენიშვნა მომცეს.
– ალბათ არც სხვადასხვა სახის ჯარიმის გადახდა გიწევთ.
– რამდენიმე შემთხვევა მახსოვს. ქუთაისში ვიყავი. საჭესთან ვიჯექი, როცა ნიკა კუჭავამ დამირეკა და მექანიკურად ვუპასუხე. პატრულმა გამაჩერა და ათლარიანი ჯარიმაც გამომიწერა. ეგ არაფერი, მაგრამ გადახდა დამავიწყდა და ათლარიანი ჯარიმა 150 ლარიანად იქცა.
– თბილისურ მოძრაობას როგორ აფასებთ?
– მძღოლების მოუთმენლობა ნერვებს მიშლის! გაღიზიანებულები არიან თუ რა ხდება, ვერ გეტყვით, ყველა მძღოლი ერთმანეთს მოძრაობის წესს ასწავლის. გაუთავებელი სიგნალები და ამდენი მითითება უკვე დამღლელია.
– ავარიულ სიტუაციაში თუ აღმოჩენილხართ?
– კი. მაშინ ახალბედა მძღოლი ვიყავი, მაგრამ ჩემი ბრალი ნამდვილად არ ყოფილა. ის ავარია მაკა ასათიანის სილამაზის ბრალი იყო! ბარნოვზე მივდიოდი. მაკა ასათიანი და მისი ლამაზი მეგობრები მაღაზიის წინ იდგნენ. ჩემ წინ მიმავალ მძღოლს თვალები გაუშტერდა და მოულოდნელად მანქანაც გააჩერა. მოვასწარი დამუხრუჭება, მაგრამ ჩემ უკან მძღოლსაც იგივე დამართნია, ლამაზმანებს ისიც გაშტერებული უყურებდა. ის უკნიდან დამეჯახა, მე ჩემ წინ მანქანას მივცხე... მოკლედ, შუაში მოვყევი და ჩემი მანქანა გაჭყლიტეს.
– თქვენ თუ შეგიქმნიათ ავარიული სიტუაცია?
– ალბათ კი, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ახალბედა მძღოლი ვიყავი. საერთოდ, მამაკაცთან შედარებით ქალი უფრო ცუდად მართავს, მათი რეაქციები განსხვავდება. თუმცა ვფიქრობ, რომ მე სწრაფად ვრეაგირებ, რადგან არაერთი ავარიული სიტუაცია ამირიდებია. ახლახან ძალიან უცნაური შემთხვევა მქონდა: სტუმრები მცხეთაში მიმყავდა. სვეტიცხოველში ადრე ყოველთვის იმ გზით მივდიოდით, მაგრამ თურმე მოძრაობის წესი შეუცვლიათ და იქ ასვლა აღარ შეიძლებოდა. დავადე თავი და ავედი, სანამ ნიშანს ავხედავდი, მიწისქვეშა კბილანები ამოვიდა და გამაჩერა. მადლობა ღმერთს, მოსახვევი იყო და დაბალი სიჩქარით ვმოძრაობდი. მანქანა ცოტათი მაინც დაზიანდა. მაშინვე ვიფიქრე, კაცი რომ ვყოფილიყავი, გაზის პედალს დავაჭერდი ფეხს და გადავასწრებდი–მეთქი.
– ანუ აღიარებთ, რომ ქალი საჭესთან უფრო სხვა რაღაცეებზე ფიქრობს?
– ზოგადი სურათი ეს გახლავთ. ხშირად დამინახავს, როცა ქალი სარკეში იყურება, თმას ისწორებს და მანქანა თითქოს თავისით მიდის. ასეთი მძღოლის გვერდით ვმჯდარვარ კიდეც.
– ვინ არის ის?
– ვერ დავასახელებ, ეწყინება. ავტომობილის მართვის დროს თავის საოცარი გარეგნობით ხშირად გართულა და ამ დროს ირგვლივ მძღოლები თავში ხელებს ირტყამენ. ისეთი ქალებიც არსებობენ, მანქანას ძალიან მაგრად რომ მართავენ. მაგალითად, ეკა ნიჟარაძე ამ მხრივ ბევრ კაცს არ ჩამოუვარდება!

– მანქანის მართვის დროს გაპრანჭვა თქვენ არ გჩვევიათ?
– სარკეში ყურება ნაკლებად მიყვარს. სარკეში მანქანის მართვის დროს რომ არ ჩავიხედო, ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, ისედაც მყოფნის!
სოფიო ბოჭორიძე