ია შუღლიაშვილი ქვეყნებს სუნით და ფერებით აღიქვამს
2 367 ნახვა
მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობ ია შუღლიაშვილის მოგზაურობა მუსიკალურ კარიერას უფრო უკავშირდება, ვიდრე თეატრალურს. ბედის ირონიით, თეატრიდან საზღვარგარეთ გასტროლებზე წასვლა არ უწევს. საშუალება რომ მქონდეს, პირველ რიგში, საოცნებო ქვეყნებს შემოვივლიდიო, გვითხრა ინტერვიუს დროს. ია ერთი უცნაური თვისებით გამოირჩევა – მისთვის თითოეულ ქალაქს დამახასიათებელი სუნი და ფერი აქვს. მაგალითად, ვენა ვარდისფერია, ჩინეთი – ყავისფერი... ერთადერთი ქალაქი, საიდანაც განსაკუთრებული შთაბეჭდილებით არ დაბრუნებულა, იალტაა, რადგან იქაურობა სოხუმს ისე მიამსგავსა, მისთვის ახალი არაფერი ყოფილა.
ია შუღლიაშვილი: დედა რომ გარდამეცვალა (ცნობილი მომღერალი ინოლა გურგულია. ავტ. შენ.), 10 წლის ვიყავი, მაგრამ მისი მონაყოლიდან მახსოვს, რომ მის დროს საზღვარგარეთ მოგზაურობა დიდ იშვიათობას წარმოადგენდა. ინოლა გერმანიაში და ჩეხეთშია ნამყოფი. საზღვარგარეთ არაერთი მიწვევა ჰქონდა, მაგრამ ეს ყველაფერი მაშინდელი ცეკა–ს დონეზე უნდა გადაწყვეტილიყო და ამისი თავი არავის ჰქონდა. ახლა კი მოგზაურობა ჩვეულებრივი მოვლენაა, მაგრამ დიდ ფინანსებს უკავშირდება.
თეატრში რომ მოვედი, საზღვარგარეთ გასტროლებზე იშვიათად დადიოდნენ. შემდეგ, როცა თეატრის ხელმძღვანელად ბატონი ლევან წულაძე დაინიშნა, გასტროლები გახშირდა, მაგრამ იმ პერიოდში ჩემი შვილი პატარა იყო და თეატრალურ ცხოვრებას გამოთიშული ვიყავი. როცა სპექტაკლებით ისევ დავკავდი, ისე მოხდა, რომ ჩემს სპექტაკლს საზღვარგარეთ გასვლა არ უწევდა. მოკლედ, მოგზაურობაში ბედი არ მწყალობს! თეატრიდან გასტროლით საზღვარგარეთ არასოდეს ვყოფილვარ.
გარდა მსახიობობისა, მომღერალიც გახლავართ და საზღვარგარეთ რამდენიმე ქვეყანაში კონცერტზე ვყოფილვარ. უკრაინაში, ვენაში და ჩინეთში ვარ ნამყოფი. მოგზაურობა ყოველთვის დიდ სიამოვნებას მანიჭებდა და ჩემი ოცნებაა, რაც შეიძლება ბევრი ქვეყანა დავათვალიერო. სამწუხაროდ, ამის ფინანსები არ არის და საშუალება რომ მქონდეს, პირველ რიგში, ვიმოგზაურებდი. საერთოდ, აღქმის სხვანაირი უნარი მაქვს.
– მაინც როგორი?
– ქვეყნებს სუნით და ფერებით აღვიქვამ. მაგალითად, ვენა ჩემთვის ვარდისფერია, ჩინეთი – ყავისფერი, იალტა კი სალათისფერი. ამის ახსნა არ შემიძლია. ამას რომ ვამბობ, ბევრს უკვირს.
– ვენა რატომ არის თქვენთვის ვარდისფერი?
– ვენაში 2002 წელს ქართული კულტურის დღეებზე ვიყავი 5 დღით. ჩვენ ოჯახური ტრიო გვაქვს და იქ ძმასთან და რძალთან ერთად წავედი. დედაჩემის, ინოლა გურგულიას რეპერტუარი წავიღეთ. ეს ღონისძიება ძირითადად ქართული დიასპორისთვის ჩატარდა. ოქტომბრის სასიამოვნო ამინდები იყო. მე–18–19 საუკუნეების კოსტიუმებში გამოწყობილი ახალგაზრდები იდგნენ და მოცარტს უკრავდნენ. სხვანაირი გარემო იყო და ამ ყველაფერმა იქაურობა ვარდისფრად აღმაქმევინა. იქაურმა კულტურამ გამაოცა! თანამედროვეობა იგრძნობა, მაგრამ ძველის პატივისცემა ჯერ კიდევ არსებობს, რაც ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. ჯაზიც და ესტრადაც კლასიკიდან მოდის და ეს ყოველივე იქ ძალიან კარგად იგრძნობა.
– 5 დღეში ვენის დათვალიერება შეძელით?
– დიახ. ჩემი ძმის მეგობარმა ითავა და ბევრი რამ გვაჩვენა, რასაც მარტო ნამდვილად ვერ მოვახერხებდი. ვენაში რისი ნახვაც შეიძლებოდა, სრულყოფილად დავათვალიერე. ქალაქიდან მოშორებით საოცარი ნაგებობა ვნახე – დიდი ღერძია, რომლის ძირში უზარმაზარი ბურთი დგას, აქეთ–იქიდან კი პატარ–პატარა სახლებია. ეს რა შენობაა–მეთქი, ვიკითხე და ნაგვის გადამამუშავებელი ქარხანაო, რომ მიპაუხეს, ცოტა დავიბენი კიდეც. ქუჩებში ხომ საოცარი არქიტექტურაა! ყველაფერი მოხატულია. თბილისი ხეებისგან ხომ გატიტვლებულია და იქაც რომ დავაკვირდი, ქუჩებში ხეები არ დგას და იქაურობა ჩვენს ქალაქს ფასადებითაც ძალიან ჰგავს.
ვენის ცენტრალურ კათოლიკურ ტაძარშიც ვიყავით. უზარმაზარი ორღანი იდგა. საოცარი მუსიკა ისმოდა და კლასიკურ გარემოს ესეც ქმნიდა. ვენაში ზუსტად ისეთ დროს მოვხვდი, როცა ქუჩებში სხვადასხვა სახის ღონისძიებები ტარდებოდა.
– საზღვარგარეთ თავისუფალ დროს როგორ ატარებთ?
– თავისუფალ დროს ვცდილობ, კულტურული ღირსშესანიშნაობები დავათვალიერო. პეკინი მოცულობით ძალიან დიდი ქალაქია, მაგრამ დათვალიერება, ასე თუ ისე, მაინც მოვახერხე. იქაური კულტურა ძალიან მიტაცებს. ჩინური კულტურა თავისი სიღრმით, ფილოსოფიით და იეროგლიფებით ერთობ საინტერესოა. იმპერატორის სასახლეშიც ვიყავით, სადაც წითელი სანთლები იყიდებოდა და შევიძინე. ფილმი "უკანასკნელი იმპერატორი" ამ სასახლეშია გადაღებული და ვისაც ეს ფილმი უნახავს და მერე იქ მოხვდება, ყველაფერი თვალწინ დაუდგება. ძველი ჩინური უბნები მოვინახულე, მაგრამ თანამედროვე ჩინეთი სულ სხვაა. გარეუბანშიც ვიყავი, სადაც ჩაის ქარხანა დავათვალიერე. ჩვენ თვალწინ გააშრეს ჩაი, მოადუღეს და მოგვართვეს. მწვანე ჩაი დიდად არ მიყვარს, მაგრამ იქაური სულ სხვა ყოფილა. უზარმაზარი შენობები და ველოსიპედით მოსიარულე პატარა ჩინელი ხალხი სასწაულ შთაბეჭდილებას ტოვებს. როგორც ჩვენთანაა დიდი ბაზრობები, იქაც ზუსტად ასეა. სულო და გულო, რაც გინდათ, ყველაფერი იყიდება. მაშინ მივხვდი, რომ საქართველოში ყველაფერი ჩინეთიდან შემოდის. თავი ქართულ ბაზრობაზე მეგონა.
– შეიძინეთ რამე?
– მიმაჩნია, რომ სადაც ჩადიხარ, იქაური ნივთი აუცილებლად უნდა შეიძინო. ჩინური სუვენირები, ქვიშის საათები, ზარები და სამაჯურები ვიყიდე.
– ჩინეთს ძალიან მოუხიბლიხართ, იქ რასთან დაკავშირებით იყავით?
– სუხიშვილების ანსამბლს გავყევი. საკონცერტო პროგრამის მიხედვით, პაუზებს ქართული სიმღერით ვავსებდი. ჩინეთი გიჟდება სიმღერაზე. ერთ–ერთ კონცერტზე ვიფიქრე, რომ ჩინელებს ექსპრომტად სიურპრიზს მოვუწყობდი. ჩვენს გიდს ვთხოვე, "პოდმოსკოვნიე ვეჩერა" ჩინურად ეთარგმნა. მითარგმნა და ვისწავლე კიდეც. ერთ–ერთ პაუზაზე ჩავრთე მინუს ფონოგრამა და ჩინურად ვიმღერე. გამოშტერდნენ ჩინელები! საქართველოში რომ დავბრუნდი, მეგობრები მეხვეწებოდნენ, ჩვენც გვიმღერე ჩინურადო.
– საქართველოსა და უცხოეთის რომელიმე ქალაქს შორის მსგავსება თუ აღმოგიჩენიათ?
– დიახ, ეს იალტაა. მთელი ბავშვობა სოხუმში მაქვს გატარებული და იალტამ, თავისი პატარა სახლებითა და ბუნებით, სოხუმი გამახსენა. მხოლოდ ზღვა და ზღვასთან მისადგომია განსხვავებული, მაგრამ ატმოსფეროთი საოცრად ჰგავს სოხუმს. იქაურობამ დიდად ვერაფრით გამაკვირვა, უბრალოდ დავათვალიერე.
– დიდი ხნით საქართველოსთან განშორება გიჭირთ?
– მოგზაურობა კარგია, მაგრამ მაქსიმუმი 2 კვირის მერე საკუთარი გენატრება. ბევრისგან გამიგია, ვაიმე, რა მინდა საქართველოში ან რატომ ჩამოვედიო. ეს სიტყვები არასოდეს მითქვამს. როცა ვბრუნდები, თითქოს ყველაფერი სხვანაირი მეჩვენება, თავი ცოტა სხვაგან მგონია, მაგრამ ნელ–ნელა ჩემს კალაპოტში ვჯდები. უცხოეთში იმდენ საინტერესოს ვნახულობ, რომ ჩემი სულისთვის საკმარისია. თუნდაც ის, რომ გაჭირვება და მოჟამული სახეები ცოტა ხანს მაინც არ მახსოვს. დავაკვირდი, საქართველოში რომ ვბრუნდები, ჩემი ქვეყანა მუქი ნაცრისფერი მეჩვენება ხოლმე.
– ვიცი, რომ საქართველოს სხვადასხვა კუთხეშიც ბევრს მოგზაურობთ, მოგვიყევით ამის შესახებ.
– ყველა მოგზაურობას თავისი ხიბლი აქვს, მაგრამ ერთ–ერთი განსაკუთრებულად მახსენდება. ბატონი გივი ბერიკაშვილის საიუბილეო წელი იყო. ახალგაზრდები, რომლებიც ვმღერით, გვერდში ამოგვიყენა და გადაწყვიტა, 2 თვის განმავლობაში მთელი საქართველო შემოგვევლო. მესხეთი, იმერეთი, რაჭა, გურია, სამეგრელო, მთიანი აჭარა, კახეთი... მხოლოდ სვანეთსა და ყაზბეგში არ ვყოფილვართ. არაჩვეულებრივი იყო, ყველაფერი ერთად ვნახეთ. ერთ ქვეყანაში ისეთი მრავალფეროვანი სამზარეულო, როგორიც საქართველოშია, არსად მეგულება!
– მაგალითად, რა მოგეწონათ?
– მეგრული სამზარეულო ძალიან მომწონს. ამ გასტროლის დროს სამეგრელოში ღომთან ერთად კამეჩის მაწონი პირველად გავსინჯე და ძალიან მომეწონა. მთიან აჭარაში ხომ სასწაული კაიმაღი და ბორანი იციან. აჭარელი მთის ხალხისგან ვიცი, რომ კაიმაღი ბათუმშიც ვერ ჩააქვთ იმის გამო, რომ იჭრება. კაიმაღი მხოლოდ მთიან აჭარაში მზადდება.
– უცხო ქვეყნების სამზარეულოზე რას გვეტყვით?
– საქართველოში რომ გიჟდებიან ჩინურ რესტორნებზე, მინდა გითხრათ, რომ ჩინეთში კერძებს სულ სხვანაირი გემო აქვს, რადგან ჩვენთან ყველაფერი მაინც ქართულ გემოვნებაზეა მორგებული. ჩინეთში თითქმის ყველა საჭმელი ტკბილი სოუსებითაა გაჯერებული, რაც არანაირად მომწონს. პურსაც კი მოტკბო გემო აქვს, მაგრამ საოცრება იცით, რა არის?! ჩინეთის მაღაზიებში შაქარს ვერ იყიდით! ყავა საქართველოდან გვქონდა წაღებული. მოვიარე მაღაზიები და შაქარს ვერსად წავაწყდი. ბოლოს ერთ–ერთ დახლზე რაღაც უცნაური ფორმის ჩხირები შევნიშნე, რომელიც შაქარს მივამსგავსე. ვიკითხე, რა არის–მეთქი, გავსინჯე და შაქარი აღმოჩნდა. თურმე იმ შაქარს სოუსებისთვის იყენებდნენ, მაგრამ რას ვჩიოდით. ყავა გვინდოდა და დიდი სიხარულით ვიყიდე.
რესტორნებშიც დავდიოდით, მაგრამ ვერ მოგატყუებთ და არ ვიცი, რას ვჭამდი. ბევრი ეგზოტიკური კერძიც მაქვს გასინჯული. ლოკოკინა კი ნამდვილად გავსინჯე და მინდა გითხრათ, რომ ძალიან გემრიელია.
– მეუღლესთან ერთად მოგზაურობას ახერხებთ?
– სამწუხაროდ, ვერ ვახერხებ, რადგან ბავშვი ან მე მყავს ხოლმე და ან მას. რაც მეორე შვილი გავაჩინე, თეატრიდან ერთადერთხელ ვიყავი საჩხერეში. ჩემი შვილი მაშინ 2 წლის იყო. ორი ღამე სახლში არ ვიყავი და დღემდე ახსოვს. ახლა უკვე 7 წლისაა, მაგრამ მისი დატოვება მაინც მიჭირს.
– შემოქმედებითად თქვენთვის ყველაზე ხელსაყრელი რომელი ქვეყანა გგონიათ?
– იტალია, საფრანგეთი, ეგვიპტე და იაპონია ჩემი საოცნებო ქვეყნებია. მიუხედავად იმისა, რომ გენეტიკით და ტრადიციებით ქართველი ვარ, ჩემი შინაგანი სამყაროდან გამომდინარე მაინც მგონია, რომ საფრანგეთში სიამოვნებით ვიცხოვრებდი და სამსახიობო და მუსიკალურ კარიერას მივხედავდი.
სოფიო ბოჭორიძე
ია შუღლიაშვილი: დედა რომ გარდამეცვალა (ცნობილი მომღერალი ინოლა გურგულია. ავტ. შენ.), 10 წლის ვიყავი, მაგრამ მისი მონაყოლიდან მახსოვს, რომ მის დროს საზღვარგარეთ მოგზაურობა დიდ იშვიათობას წარმოადგენდა. ინოლა გერმანიაში და ჩეხეთშია ნამყოფი. საზღვარგარეთ არაერთი მიწვევა ჰქონდა, მაგრამ ეს ყველაფერი მაშინდელი ცეკა–ს დონეზე უნდა გადაწყვეტილიყო და ამისი თავი არავის ჰქონდა. ახლა კი მოგზაურობა ჩვეულებრივი მოვლენაა, მაგრამ დიდ ფინანსებს უკავშირდება.
თეატრში რომ მოვედი, საზღვარგარეთ გასტროლებზე იშვიათად დადიოდნენ. შემდეგ, როცა თეატრის ხელმძღვანელად ბატონი ლევან წულაძე დაინიშნა, გასტროლები გახშირდა, მაგრამ იმ პერიოდში ჩემი შვილი პატარა იყო და თეატრალურ ცხოვრებას გამოთიშული ვიყავი. როცა სპექტაკლებით ისევ დავკავდი, ისე მოხდა, რომ ჩემს სპექტაკლს საზღვარგარეთ გასვლა არ უწევდა. მოკლედ, მოგზაურობაში ბედი არ მწყალობს! თეატრიდან გასტროლით საზღვარგარეთ არასოდეს ვყოფილვარ.
გარდა მსახიობობისა, მომღერალიც გახლავართ და საზღვარგარეთ რამდენიმე ქვეყანაში კონცერტზე ვყოფილვარ. უკრაინაში, ვენაში და ჩინეთში ვარ ნამყოფი. მოგზაურობა ყოველთვის დიდ სიამოვნებას მანიჭებდა და ჩემი ოცნებაა, რაც შეიძლება ბევრი ქვეყანა დავათვალიერო. სამწუხაროდ, ამის ფინანსები არ არის და საშუალება რომ მქონდეს, პირველ რიგში, ვიმოგზაურებდი. საერთოდ, აღქმის სხვანაირი უნარი მაქვს.
– მაინც როგორი?
– ქვეყნებს სუნით და ფერებით აღვიქვამ. მაგალითად, ვენა ჩემთვის ვარდისფერია, ჩინეთი – ყავისფერი, იალტა კი სალათისფერი. ამის ახსნა არ შემიძლია. ამას რომ ვამბობ, ბევრს უკვირს.
– ვენა რატომ არის თქვენთვის ვარდისფერი?
– ვენაში 2002 წელს ქართული კულტურის დღეებზე ვიყავი 5 დღით. ჩვენ ოჯახური ტრიო გვაქვს და იქ ძმასთან და რძალთან ერთად წავედი. დედაჩემის, ინოლა გურგულიას რეპერტუარი წავიღეთ. ეს ღონისძიება ძირითადად ქართული დიასპორისთვის ჩატარდა. ოქტომბრის სასიამოვნო ამინდები იყო. მე–18–19 საუკუნეების კოსტიუმებში გამოწყობილი ახალგაზრდები იდგნენ და მოცარტს უკრავდნენ. სხვანაირი გარემო იყო და ამ ყველაფერმა იქაურობა ვარდისფრად აღმაქმევინა. იქაურმა კულტურამ გამაოცა! თანამედროვეობა იგრძნობა, მაგრამ ძველის პატივისცემა ჯერ კიდევ არსებობს, რაც ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. ჯაზიც და ესტრადაც კლასიკიდან მოდის და ეს ყოველივე იქ ძალიან კარგად იგრძნობა.
– 5 დღეში ვენის დათვალიერება შეძელით?
– დიახ. ჩემი ძმის მეგობარმა ითავა და ბევრი რამ გვაჩვენა, რასაც მარტო ნამდვილად ვერ მოვახერხებდი. ვენაში რისი ნახვაც შეიძლებოდა, სრულყოფილად დავათვალიერე. ქალაქიდან მოშორებით საოცარი ნაგებობა ვნახე – დიდი ღერძია, რომლის ძირში უზარმაზარი ბურთი დგას, აქეთ–იქიდან კი პატარ–პატარა სახლებია. ეს რა შენობაა–მეთქი, ვიკითხე და ნაგვის გადამამუშავებელი ქარხანაო, რომ მიპაუხეს, ცოტა დავიბენი კიდეც. ქუჩებში ხომ საოცარი არქიტექტურაა! ყველაფერი მოხატულია. თბილისი ხეებისგან ხომ გატიტვლებულია და იქაც რომ დავაკვირდი, ქუჩებში ხეები არ დგას და იქაურობა ჩვენს ქალაქს ფასადებითაც ძალიან ჰგავს.
ვენის ცენტრალურ კათოლიკურ ტაძარშიც ვიყავით. უზარმაზარი ორღანი იდგა. საოცარი მუსიკა ისმოდა და კლასიკურ გარემოს ესეც ქმნიდა. ვენაში ზუსტად ისეთ დროს მოვხვდი, როცა ქუჩებში სხვადასხვა სახის ღონისძიებები ტარდებოდა.
– საზღვარგარეთ თავისუფალ დროს როგორ ატარებთ?
– თავისუფალ დროს ვცდილობ, კულტურული ღირსშესანიშნაობები დავათვალიერო. პეკინი მოცულობით ძალიან დიდი ქალაქია, მაგრამ დათვალიერება, ასე თუ ისე, მაინც მოვახერხე. იქაური კულტურა ძალიან მიტაცებს. ჩინური კულტურა თავისი სიღრმით, ფილოსოფიით და იეროგლიფებით ერთობ საინტერესოა. იმპერატორის სასახლეშიც ვიყავით, სადაც წითელი სანთლები იყიდებოდა და შევიძინე. ფილმი "უკანასკნელი იმპერატორი" ამ სასახლეშია გადაღებული და ვისაც ეს ფილმი უნახავს და მერე იქ მოხვდება, ყველაფერი თვალწინ დაუდგება. ძველი ჩინური უბნები მოვინახულე, მაგრამ თანამედროვე ჩინეთი სულ სხვაა. გარეუბანშიც ვიყავი, სადაც ჩაის ქარხანა დავათვალიერე. ჩვენ თვალწინ გააშრეს ჩაი, მოადუღეს და მოგვართვეს. მწვანე ჩაი დიდად არ მიყვარს, მაგრამ იქაური სულ სხვა ყოფილა. უზარმაზარი შენობები და ველოსიპედით მოსიარულე პატარა ჩინელი ხალხი სასწაულ შთაბეჭდილებას ტოვებს. როგორც ჩვენთანაა დიდი ბაზრობები, იქაც ზუსტად ასეა. სულო და გულო, რაც გინდათ, ყველაფერი იყიდება. მაშინ მივხვდი, რომ საქართველოში ყველაფერი ჩინეთიდან შემოდის. თავი ქართულ ბაზრობაზე მეგონა.
– შეიძინეთ რამე?
– მიმაჩნია, რომ სადაც ჩადიხარ, იქაური ნივთი აუცილებლად უნდა შეიძინო. ჩინური სუვენირები, ქვიშის საათები, ზარები და სამაჯურები ვიყიდე.
– ჩინეთს ძალიან მოუხიბლიხართ, იქ რასთან დაკავშირებით იყავით?
– სუხიშვილების ანსამბლს გავყევი. საკონცერტო პროგრამის მიხედვით, პაუზებს ქართული სიმღერით ვავსებდი. ჩინეთი გიჟდება სიმღერაზე. ერთ–ერთ კონცერტზე ვიფიქრე, რომ ჩინელებს ექსპრომტად სიურპრიზს მოვუწყობდი. ჩვენს გიდს ვთხოვე, "პოდმოსკოვნიე ვეჩერა" ჩინურად ეთარგმნა. მითარგმნა და ვისწავლე კიდეც. ერთ–ერთ პაუზაზე ჩავრთე მინუს ფონოგრამა და ჩინურად ვიმღერე. გამოშტერდნენ ჩინელები! საქართველოში რომ დავბრუნდი, მეგობრები მეხვეწებოდნენ, ჩვენც გვიმღერე ჩინურადო.
– საქართველოსა და უცხოეთის რომელიმე ქალაქს შორის მსგავსება თუ აღმოგიჩენიათ?
– დიახ, ეს იალტაა. მთელი ბავშვობა სოხუმში მაქვს გატარებული და იალტამ, თავისი პატარა სახლებითა და ბუნებით, სოხუმი გამახსენა. მხოლოდ ზღვა და ზღვასთან მისადგომია განსხვავებული, მაგრამ ატმოსფეროთი საოცრად ჰგავს სოხუმს. იქაურობამ დიდად ვერაფრით გამაკვირვა, უბრალოდ დავათვალიერე.
– დიდი ხნით საქართველოსთან განშორება გიჭირთ?
– მოგზაურობა კარგია, მაგრამ მაქსიმუმი 2 კვირის მერე საკუთარი გენატრება. ბევრისგან გამიგია, ვაიმე, რა მინდა საქართველოში ან რატომ ჩამოვედიო. ეს სიტყვები არასოდეს მითქვამს. როცა ვბრუნდები, თითქოს ყველაფერი სხვანაირი მეჩვენება, თავი ცოტა სხვაგან მგონია, მაგრამ ნელ–ნელა ჩემს კალაპოტში ვჯდები. უცხოეთში იმდენ საინტერესოს ვნახულობ, რომ ჩემი სულისთვის საკმარისია. თუნდაც ის, რომ გაჭირვება და მოჟამული სახეები ცოტა ხანს მაინც არ მახსოვს. დავაკვირდი, საქართველოში რომ ვბრუნდები, ჩემი ქვეყანა მუქი ნაცრისფერი მეჩვენება ხოლმე.
– ვიცი, რომ საქართველოს სხვადასხვა კუთხეშიც ბევრს მოგზაურობთ, მოგვიყევით ამის შესახებ.
– ყველა მოგზაურობას თავისი ხიბლი აქვს, მაგრამ ერთ–ერთი განსაკუთრებულად მახსენდება. ბატონი გივი ბერიკაშვილის საიუბილეო წელი იყო. ახალგაზრდები, რომლებიც ვმღერით, გვერდში ამოგვიყენა და გადაწყვიტა, 2 თვის განმავლობაში მთელი საქართველო შემოგვევლო. მესხეთი, იმერეთი, რაჭა, გურია, სამეგრელო, მთიანი აჭარა, კახეთი... მხოლოდ სვანეთსა და ყაზბეგში არ ვყოფილვართ. არაჩვეულებრივი იყო, ყველაფერი ერთად ვნახეთ. ერთ ქვეყანაში ისეთი მრავალფეროვანი სამზარეულო, როგორიც საქართველოშია, არსად მეგულება!
– მაგალითად, რა მოგეწონათ?
– მეგრული სამზარეულო ძალიან მომწონს. ამ გასტროლის დროს სამეგრელოში ღომთან ერთად კამეჩის მაწონი პირველად გავსინჯე და ძალიან მომეწონა. მთიან აჭარაში ხომ სასწაული კაიმაღი და ბორანი იციან. აჭარელი მთის ხალხისგან ვიცი, რომ კაიმაღი ბათუმშიც ვერ ჩააქვთ იმის გამო, რომ იჭრება. კაიმაღი მხოლოდ მთიან აჭარაში მზადდება.
– უცხო ქვეყნების სამზარეულოზე რას გვეტყვით?
– საქართველოში რომ გიჟდებიან ჩინურ რესტორნებზე, მინდა გითხრათ, რომ ჩინეთში კერძებს სულ სხვანაირი გემო აქვს, რადგან ჩვენთან ყველაფერი მაინც ქართულ გემოვნებაზეა მორგებული. ჩინეთში თითქმის ყველა საჭმელი ტკბილი სოუსებითაა გაჯერებული, რაც არანაირად მომწონს. პურსაც კი მოტკბო გემო აქვს, მაგრამ საოცრება იცით, რა არის?! ჩინეთის მაღაზიებში შაქარს ვერ იყიდით! ყავა საქართველოდან გვქონდა წაღებული. მოვიარე მაღაზიები და შაქარს ვერსად წავაწყდი. ბოლოს ერთ–ერთ დახლზე რაღაც უცნაური ფორმის ჩხირები შევნიშნე, რომელიც შაქარს მივამსგავსე. ვიკითხე, რა არის–მეთქი, გავსინჯე და შაქარი აღმოჩნდა. თურმე იმ შაქარს სოუსებისთვის იყენებდნენ, მაგრამ რას ვჩიოდით. ყავა გვინდოდა და დიდი სიხარულით ვიყიდე.
რესტორნებშიც დავდიოდით, მაგრამ ვერ მოგატყუებთ და არ ვიცი, რას ვჭამდი. ბევრი ეგზოტიკური კერძიც მაქვს გასინჯული. ლოკოკინა კი ნამდვილად გავსინჯე და მინდა გითხრათ, რომ ძალიან გემრიელია.
– მეუღლესთან ერთად მოგზაურობას ახერხებთ?
– სამწუხაროდ, ვერ ვახერხებ, რადგან ბავშვი ან მე მყავს ხოლმე და ან მას. რაც მეორე შვილი გავაჩინე, თეატრიდან ერთადერთხელ ვიყავი საჩხერეში. ჩემი შვილი მაშინ 2 წლის იყო. ორი ღამე სახლში არ ვიყავი და დღემდე ახსოვს. ახლა უკვე 7 წლისაა, მაგრამ მისი დატოვება მაინც მიჭირს.
– შემოქმედებითად თქვენთვის ყველაზე ხელსაყრელი რომელი ქვეყანა გგონიათ?
– იტალია, საფრანგეთი, ეგვიპტე და იაპონია ჩემი საოცნებო ქვეყნებია. მიუხედავად იმისა, რომ გენეტიკით და ტრადიციებით ქართველი ვარ, ჩემი შინაგანი სამყაროდან გამომდინარე მაინც მგონია, რომ საფრანგეთში სიამოვნებით ვიცხოვრებდი და სამსახიობო და მუსიკალურ კარიერას მივხედავდი.
სოფიო ბოჭორიძე
