ოცდამეხუთეს ეფექტი - კოდი (ეპიზოდი XXI)

ერთმანეთის პირისპირ ვიდექით. მე მისი ნათქვამის გაანალიზებას ვცდილობდი... ის სევდიანად მიყურებდა... არასოდეს დამავიწყდება მისი მზერა. თითქოს უკანასკნელი იმედი წაართვეს...

- რა უნდა ვქნათ... რაღაც სხვა გზა ხომ უნდა არსებობდეს... - ვუთხარი ჩურჩულით.

- არ ვიცი, ლუ... სამწუხაროდ, ჩემი დაბრუნების საკითხი ისევ გადაიდო... გაურკვეველი ვადით... მაგრამ მე სხვა რამე უფრო მანაღვლებს. ის სეიფი მე და სანდრომ ერთად ჩავიტანეთ ადრე. კოდიც ერთად დავადეთ. ჩვენს მეტმა არავინ იცოდა და რატომ შეცვალა?.. ეჭვი ხომ არა აქვს, რომ ცოცხალი ვარ...

- საიდან უნდა გაეგო?..

- არ ვიცი, ლუ... ისევ გაქრობა მომიწევს... ჩემი აქ დარჩენა ძალიან სახიფათოა. შენ ხვალ საქართველოში დაბრუნდი, ჩვეულებრივ... მე თვითონ დაგიკავშირდები. შენ არ მეძებო და არც არაფერი მოიმოქმედო...

- სად შეიძლება ინახავდეს კოდს?.. იქნებ თავის ოთახში აქვს სადმე, ტელეფონში ან ლეპტოპში...

- ლუ, დაივიწყე კოდი! სანდროს ოთახს სიახლოვეს არ გაეკარო! მით უმეტეს, ფლიგელს... არც საეჭვო კითხვები დაუსვა... ისე მოიქეცი, როგორც აქამდე იქცეოდი! დამპირდი, რომ ჩვეულებრივად მოიქცევი და ხვალ დანარჩენებთან ერთად დაბრუნდები თბილისში. დამპირდი, რომ მეც მშვიდად გავემგზავრო...

- კარგი, გპირდები...

- იცოდე, გენდობი! ამ ეტაპზე კი უნდა დაგემშვიდობო...

თავისი თბილი ტუჩები ნაზად შემახო და მაკოცა... გულში რაღაც ჩამწყდა, თითქოს დანა ჩამარტყეს...

- შეხვედრამდე...

ჯერ ხელით ლოყაზე მომეფერა, მერე მომეხვია და ახლაც ისევე ძლიერად ჩამეხუტა, როგორც მაშინ, ტავერნას მიტოვებულ სასტუმროში...

- რა დევს სეიფში, გიო?.. მითხარი... - ვკითხე წასვლის წინ.

- "ფლეშკა", სადაც ძალიან სერიოზული კომპრომატებია... გახსოვს გითხარი, რომ სანდრო საეჭვო ხალხს დაუკავშირდა?..

- ჰო...

- სიცილიელები იყვნენ... კრიმინალები. რომ გიყვებოდი, ერთი პერიოდი აზარტული თამაშები დაიწყო და ნარკოტიკსაც იღებდა-მეთქი... ერთ-ერთმა ნარკოდილერმა გაუბაზრა, რომ მდიდარი იყო... ის სიცილიელებიც დაადგნენ ერთხელაც თავზე და ძალიან დიდი ფული მოსთხოვეს.

ემუქრებოდნენ. მე ვერ მივეცი, მამამისს ვერ გაუბედა თქმა და ჩემი გატაცების გეგმა მოიფიქრა. იმ ბანდის წევრებს უთხრა, რომ ფულს იშოვიდა, ოღონდ დრო მოითხოვა... მერე ერთ-ერთი მათგანს მოელაპარაკა, რომ მას ცალკე გადაუხდიდა, თუ გატაცების ორგანიზებაში დაეხმარებოდა. სწორედ ის ტიპი კურირებდა გატაცების საქმეს. აბა, სანდროს სად ჰქონდა მაგის გამოცდილება, ან კავშირები...

- მერე?

- შეთანხმებულად მოქმედებდნენ. სანდრომ როგორღაც მოახერხა და იმ ტიპის კომპიუტერიდან მნიშვნელოვანი დოკუმენტაცია მოიპარა, "ფლეშკაზე" გადმოწერა, რომელსაც იმ სეიფში ინახავს. ეს მისი ერთადერთი დაზღვევაა... იმათ იციან, რომ თუ სანდროს სიცოცხლეს საფრთხე შეექმნება, "ფლეშკა" მაშინვე იტალიის პოლიციას ჩაუვარდება ხელში... სწორედ ამის გამო დატოვეს ცოცხალი და ის ფულიც შეარჩინეს...

- ესე იგი, სანდროს მოკავშირე ჰყავს. თუ სანდროს მოკლავენ, ვიღაცამ ხომ უნდა გაავრცელოს ის ინფორმაცია, რაც "ფლეშკაზეა"? ვიღაცამ ხომ უნდა გადასცეს? მკვდარი სანდრო ამას ხომ ვერ გააკეთებს...

- ჰო, ცხადია, მოკავშირე ეყოლება... მაგრამ ჯერ ვერ დავადგინე, ვინ შეიძლება იყოს...

უცებ ანა იაშვილი გამახსენდა და ჩემი ეჭვის გამხელა დავაპირე, მაგრამ ბოლო მომენტში თავი შევიკავე. მეც არ ვიცი, რატომ...

- ამ "ფლეშკის" აღებით შენ რას დაამტკიცებ?

- "ფლეშკაზე" იმ ბანდის წევრების პირადი მონაცემები და კიდევ სხვა მნიშვნელოვანი ინფორმაციაა ჩატვირთული, მათი საქმიანობების შესახებ. სანდროს, რა თქმა უნდა, ურჩევნია ჩემი გატაცების ამბავი აღიაროს და ციხეში ჩაჯდეს, ვიდრე იმათ ჩაუვარდეს ხელში... გარდა მაგისა, იმ ტიპზეც გავალთ, რომელიც ეხმარებოდა და სიმართლის დამტკიცებასაც შევძლებთ... ლუ, ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ... ახლა უნდა დაბრუნდე...

- კარგი...

- ნუ გეშინია, რამეს მოვიფიქრებ!

ყველაზე მეტად მასთან განშორება გამიჭირდა... სიბნელეში რომ გაუჩინარდა, ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს ჩემი გულიც თან გაჰყვა და მის ადგილას საშინელი სიცარიელე დარჩა, რომელსაც მის გარდა, სხვა ვერავინ შემივსებდა...

კიბეზე მექანიკურად დავეშვი. დარბაზში მხოლოდ გვანცა იყო. აპარატურა წაეღოთ.

- სად იყავი ამდენ ხანს?..

- ვათვალიერებდი და ორიენტაცია დავკარგე. იმდენი გასასვლელ-გამოსასვლელი იყო... თქვენ მორჩით უკვე ყველაფერს?..

- კიი, მანქანაში გაზიდეს ყველაფერი...

- ჩემი კამერის ჩანთა სადაა?

- უი, სანდრომ წაიღო სხვა რაღაცეებთან ერთად, ფურგონში...

- გასაგებია... რას ვშვრებით, ველოდებით ვინმეს?

- არა, მე შენ დაგელოდე... სანდროსაც ველაპარაკე, როგორც შენ მთხოვე. - გაეცინა გვანცას.

- ძალიანაც კარგი...

- პაოლა და ჯოვანი უნდა წაეყვანა თავისი მანქანით და ყველაზე ადრე ეგენი წავიდნენ.

გასასვლელისკენ დავიძარით. სანდროს მანქანას შორიდან მოვკარი თვალი, უკვე გზაზე მიჰქროდა. ჩემი კამერის ჩანთა ფურგონში აუტანია, სხვა რეკვიზიტებთან ერთად. ფოტოაპარატი დავაბინავე და თამაზის მანქანაში ჩავჯექი. სახლში მისვლისთანავე ჩემს ოთახში ავედი, რომ მეფიქრა... ვახშმამდე ცოტა დრო რჩებოდა.

ნეტა როდის და რატომ შეცვალა კოდი სანდრომ?.. საიდან უნდა გაეგო გიოს შესახებ რამე... თუმცა, თუ ის გოგო ნამდვილად ანაა, მაშინ მას ხომ ეცოდინებოდა, რომ გიორგი არ დამწვარა... ეს აქამდე როგორ ვერ მოვიფიქრე... შეიძლება ანას სიკვდილი სპეციალურად მოაწყეს, რომ გიოს არ ეფიქრა, რომ სანდრომ სიმართლე გაიგო, მაგრამ გიომ ისიც მითხრა, რომ კოშმარი კიდევ გაგრძელდაო... ნეტა მერე რა მოხდა?

ძალიან ავირიე. ასე მგონია, ჩემს წინ დიდი ფაზლია და ვერ ვაწყობ... მხოლოდ ცალკეულ სურათებს ვხედავ, დეტალებს, რომლებსაც ერთმანეთთან ვერ ვაკავშირებ...

სავარაუდოდ, ანას ექნება დავალებული, რომ თუ სანდროს რამე დაემართება, სეიფიდან ჩიპი აიღოს და პოლიციას გადასცეს. თუ ასეა, ესე იგი, მას კოდიც ეცოდინება...

ხვალ საღამომდე იქნებ რამე მოვიფიქრო. ანას მოძებნას აზრი არა აქვს, სიმართლეს მაინც ვერ ვეტყვი... ისიც არ ვიცი, რამდენად სწორად მოვიქეცი, რომ გიოს არ ვუთხარი ჩემი ეჭვის შესახებ... შეიძლება ის სურათი, რომელზეც ანა და სანდროა გადაღებული, ადრე იყოს გადაღებული და ის მოდელი უბრალოდ მივამსგავსე...

უკვე კარგად გავაცნობიერე, რომ ყველა შესაძლო გზა მოჭრილი იყო. ერთადერთი, რისი გაკეთებაც შემეძლო, იღბალს მივნდობოდი და სპონტანურად მემოქმედა. გამომეყენებინა სანდროს შემოთავაზება და გავყოლოდი ფლიგელში.

ან შევპარულიყავი მის ოთახში, მიუხედავად ჩემი დაპირებისა და კოდი მომეძებნა, მაგრამ არა მგონია, იმდენად სულელი იყოს, რომ ოთახში ინახავდეს. ყოველ შემთხვევაში, ადვილად საპოვნი ნამდვილად არ იქნება.

მივხვდი, რომ ძალიან შორს შევტოპე და მთელი არსებით გადავეშვი ამ საქმეში... ეს ყველაფერი სიცოცხლის ფასადაც რომ დამჯდომოდა, ალბათ უკან ვეღარ დავიხევდი... უკვე იმ ეტაპზე ვიყავი, როდესაც ყველა არსებითი საკითხი უმნიშვნელო ხდება, იმ მიზნის ფონზე, რის გამოც ბოლომდე იბრძოლებ და მის მისაღწევად წარმოუდგენელ რისკზე წახვალ; თუ საჭირო გახდება, საკუთარ სიცოცხლესაც კი გაწირავ...

ჩემმა მობილურმა დარეკა, ლაშა იყო. ვუპასუხე...

- ლუ, როგორ ხარ?

- კარგად ვარ, ლაშა! დღეს მოვრჩით გადაღებას და ხვალ საღამოს ჩამოვდივართ...

- ვიცი და მაგაზე გირეკავ... აეროპორტში მინდა დაგხვდე, თუ, რა თქმა უნდა, წინააღმდეგი არ იქნები...

- არა, რა თქმა უნდა!

- გავიგებ, რომელზე ჩამოფრინდება რომი-თბილისის თვითმფრინავი და დაგხვდები...

- დიდი მადლობა ყურადღებისთვის და საერთოდ, ყველაფრისთვის, ლაშა!

- რა მადლობა, ხომ არ დაგავიწყდა, რომ შენ ყველაფერ საუკეთესოს იმსახურებ?.. თან, ისეთიც არაფერი გამიკეთებია შენთვის... არადა, სიამოვნებით გავაკეთებდი...

- არაჩვეულებრივი ადამიანი ხარ, ლაშა...

- ხვალამდე, ლუ...

- ხვალამდე...

ყურმილი გავთიშე და უცებ გიოს სიტყვები გამახსენდა, ტავერნაში რომ მითხრა, ჩემი ამბავი მარტო გიორგი ანდრიაძემ და გამომძიებელმა იცისო. იმ გამომძიებლის სახელი არ უხსენებია... ნეტა ის გამომძიებელი ლაშა ხომ არ არის? მისი კომპანიაში გამოჩენაც უცნაურ დროს დაემთხვა...

თითქოს საჭირო დროს საჭირო ადგილას აღმოჩნდა. თან, ძველი ადვოკატის წასვლის ამბავიც უცნაურია... როგორც სალიმ მითხრა მაშინ, უკეთესი ადგილი შესთავაზეს, მაღალი ანაზღაურებით და იმიტომ წავიდა... იქნებ სპეციალურად მოაწყეს ეს?.. ის ადვოკატი სხვაგან გადაიყვანეს, მოიცილეს და როგორც კი ვაკანსია გაჩნდა, ლაშამაც არ დააყოვნა...

აქამდე რატომ ვერ მოვიფიქრე, რომ ასე იქნებოდა... ლაშას რჩევა-დარიგებები, გაფრთხილება... ისიც, რომ მითხრა, თითქოს ლომის ხახაში გაგიშვიო... სავსებით შესაძლებელია, ასეც იყოს... ერთხელ ისიც მითხრა, სხვა ვითარებაში რომ გამეცანი, მეტი შანსი მექნებოდაო... არ ვიცი...

გვანცამ შემომიარა და სავახშმოდ ჩავედით.

თამაზს გადაღების ამბებს უყვებოდნენ, მე ჩუმად ვიჯექი. ვახშმის შემდეგ მამაკაცები ბილიარდის სათამაშოდ ავიდნენ. მე და გვანცა ვერანდაზე გავედით... დაღამდა. მოულოდნელად დაიქუხა და კოკისპირული წვიმა წამოვიდა. ისეთი მსხვილი წვეთები ცვიოდა, რომ ყვავილებს ფურცლები სულ გასცვივდათ.

ეზოში სანდროს მანქანა შემოვიდა და სახლთან ახლოს გაჩერდა. სანდრო მანქანიდან გადმოვიდა და სახლისკენ გამოიქცა. სანამ კიბეზე ამოვიდოდა, კარგად დასველდა.

- აუუ, ეს რა ხდება ჩემი... - თქვა და სველი ქურთუკი გაიხადა.

- როგორ უცებ გაწვიმდა! ძაან დასველდი? - ჰკითხა გვანცამ.

- საკმაოდ! წავალ, გამოვიცვლი... - სანდრო სახლში შევიდა.

- ეჰ, მომენატრება აქაურობა! ჩემს ოთახსაც მივეჩვიე უკვე... ლუ, რა გჭირს? გაშტერებული ხარ თითქოს... საჭმელიც, ფაქტობრივად, არ გიჭამია.

- არაფერი... რაღაცაზე ვფიქრობდი...

- წამოდი, შევიდეთ ჩვენც. - მითხრა გვანცამ და ჩემს პასუხს აღარ დაელოდა, პირველი შევიდა ოთახში. მათთან დიდხანს აღარ გავჩერებულვარ, ჩემს ოთახში ავედი. კიბეზე სანდრო შემხვდა. ტანსაცმელი გამოეცვალა.

- ხვალ მიდიხარ და მაინც არ გამოიყენე ის შანსი, სამწუხაროა...

- რომელი შანსი?

- ფლიგელის დათვალიერების... მე მეგონა, მართლა გაინტერესებდა ეგეთი რაღაცეები...

- მართლა მაინტერესებს...

- რაღაც არ გეტყობა... ან, გამოდის, რომ ჩემი გეშინია! თუ ასეა, სულ ტყუილად ნერვიულობ! ხამი კი არ ვარ, რომ გეცე და გაგაუპატიურო. თუ სექსი არ გინდა, შენი ნებაა... არ დაგაძალებ! - გაიცინა და წასვლა დააპირა.

- რომ წამოგყვე, ფლიგელს დამათვალიერებინებ და უკან ამოვბრუნდებით? - ვკითხე უცებ.

- არა, იქ დაგტოვებ! - ისევ გაიცინა.

- კარგი! თუ ასეა, წამოვალ...

თითქოს არ გაკვირვებია, გამიღიმა.

- წვიმამ გადაიღოს ცოტა!

- კარგი... მე ჩემს ოთახში ვიქნები! -ვუთხარი და კიბე სწრაფად ავიარე. გული საშინლად მიცემდა. უკვე საკუთარ თავზე კონტროლი დავკარგე... არანაირი გეგმა აღარ მქონდა. ბედის გამოწვევას მივენდე...

ჩემს მობილურს ხმა გავუთიშე და შარვლის ჯიბეში ჩავიდე. კარგი იქნებოდა, დანაც მქონოდა, ყოველი შემთხვევისთვის... საწოლზე ჩამოვჯექი. მალე გავიგე, როგორ შევიდა გვანცა თავის ოთახში. ცოტა ხანი ტელევიზორის ხმა ისმოდა, მერე სიჩუმე ჩამოვარდა. როგორც ჩანს, დაიძინა.

ქვემოთაც მიწყდა ხმაური. სანდრო ალბათ ელოდება, როდის დაიძინებს ყველა... წვიმამაც იკლო.

ჩემი ოთახის ფანჯარაში რაღაც განათდა. გადავიხედე და სანდრო დავინახე, აუზთან იდგა და ფარნით ჩემს ფანჯარას ანათებდა.

ოთახიდან ჩუმად გამოვედი და საფეხურები ფეხაკრეფით ჩავიარე. თავზე ქურთუკის კაპიუშონი წამოვიფარე და ბაღში უკანა კარიდან გავედი.

- მეგონა, ისევ გადაიფიქრებდი. - მითხრა ხმადაბლა და ხელი მკლავზე მომკიდა.

- ფრთხილად, აქ ცოტა სრიალებს, ფილები სველია...

აუზს გავცდით და შენობისკენ წავედით. რაც უფრო ვუახლოვდებოდით, მით უფრო მეტად მიპყრობდა შიში... ლუკი რომ ახადა, კინაღამ გადავიფიქრე და უკან გამოვბრუნდი, მაგრამ უცებ გიოს სახე გამახსენდა... როგორ მიყურებდა ბოლოს...

პირველი თვითონ ჩავიდა და ფლიგელში სინათლე აანთო. მეც უკან მივყევი. კიბის ბოლო საფეხური იატაკიდან დაახლოებით ერთი მეტრით იყო დაშორებული. სანდრომ წელზე ხელები მომხვია და ჩამომსვა. იქაურობა მოვათვალიერე.

- რამხელა ყოფილა!

- საკმაოდ დიდია! ნახე, რამსისქე კედლები აქვს...

- ჰო... რა საინტერესოა, ნეტა რისთვის ააშენეს...

- ეგ მეც მაინტერესებს! წამოდი, დაათვალიერე...

ცოტა ხანი უხმოდ ვიარეთ, მერე შეჩერდა და ფარანი რაღაცას მიანათა.

- აი, იქ ტუალეტია... უფრო სწორად, ხვრელია მხოლოდ. - გაიცინა და პატარა, დაახლოებით სატვირთო ლიფტის ზომის ოთახს ფარანი მოატარა. აქ ძალიან სუსტი განათება იყო. ეს ტუალეტი მაშინ არ შემიმჩნევია... როგორც ჩანს, გამომრჩა.

- აქ აპირებთ "ნომერი ოცდახუთის" შენახვას?

- რა ვიცი, ვფიქრობთ... დასასუფთავებელი და მოსაწესრიგებელია, თორე იდეალურია საცავად ამის გამოყენება.

ფლიგელის კორიდორებში დავყვებოდი და ვცდილობდი, რაც შეიძლებოდა, ბუნებრივი სახე მიმეღო. რამოდენიმეჯერ რაღაც რეპლიკებსაც წამოვიძახებდი. სანდრო გვერდით მომყვებოდა და პერიოდულად უცნაურად გამომხედავდა ხოლმე...

როგორც იქნა, იმ ოთახამდეც მივედით, სადაც სეიფი იდგა. ამჯერად მაგიდა ცარიელი დამხვდა. ის გაზეთები, რომლებიც მანამდე ვნახე, აღარ იყო...

- ეს რა არის? - ვკითხე და გულუბრყვილო გამომეტყველებით სეიფს მივუახლოვდი. თვითონ ცოტა მოშორებით დადგა, ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო და ირონიული გამომეტყველებით მიპასუხა:

- სეიფია!

- აქ რა უნდა მერე სეიფს?

- რატომაც არა? იდეალური ადგილია რაღაცის შესანახად... არავის მოუვა თავში, რომ აქ რამე ეძებოს...

- აა, შიგნით რამეა?

- არა, არაფერი... ძველი სეიფია უბრალოდ... ასე დაგვხვდა...

- იქნებ შიგნით დევს რამე, არ გიცდია გაღება?

- როგორ არა! გავაღეთ კიდევაც... მე და გიომ გავაღეთ და ახალი კოდიც დავადეთ...

- ვინ გიომ?.. კვეზერელმა?

- ჰო... გაინტერესებს, როგორ იღება?

გამაჟრჟოლა. არანაირად არ ველოდი, რომ ამას მეტყოდა... რაში უნდა აწყობდეს სეიფის გაღება?.. ერთადერთი, მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ის "ფლეშკა" აიღო... მაშინ დამარწმუნებს, რომ სეიფი ცარიელია, მაგრამ რაში სჭირდება ჩემი რამეში დარწმუნება?

- კოდი გაინტერესებს-მეთქი? - გამიმეორა და მომიახლოვდა.

- არ ვიცი...

- რატომ დაიბენი, ფისო?.. სეიფის გახსნა თუ გაინტერესებს, გეტყვი კოდს, რა პრობლემაა...

- კარგი, თუ ასეა, მითხარი...

- კოდი ამოსვირინგებული მაქვს ტანზე!

- სად?

- ჭიპის ცოტა ქვემოთ...

მითხრა და კიდევ უფრო მომიახლოვდა.

- მიდი, ნახე!

რამოდენიმე ნაბიჯით უკან დავიხიე და ზურგით სეიფს ავეკარი.

- გაგიჟდი?..

- დავიჯერო, სულ არ გინდივარ?

ხელები წელზე შემომხვია და თავისკენ მიმიზიდა. გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა. შევეწინააღმდეგე.

- მომენდე... ისიამოვნე და კოდსაც გაიგებ...

ხელი ვკარი და სეიფს ამოვეფარე.

- შენი მიკვირს... იტალიაში ხარ, მილიონერის სახლში... თან, პატარა გოგოც აღარ ხარ... რატომ არ უნდა მისცე თავს უფლება, რომ ისიამოვნო?

- იმიტომ, რომ ამაში სულაც არ ვხედავ სიამოვნებას!..

- აბა, რას ხედავ?.. შუაღამეს რომ მიყვები ახალგაზრდა კაცს ასეთ ადგილას, რას ფიქრობ? იქნებ რამე სხვა მიზეზი გაქვს და მე ვერ ვხვდები...

- სხვა რა მიზეზი უნდა მქონდეს?..

- მაგალითად, ეს...

სანდრომ ხელი შარვლის ჯიბეში ჩაიყო და გაკეცილი ბარათი ამოიღო.

- ეგ რა არის?..

ფურცელი მაგიდაზე დააგდო.

- ეს შენ უნდა მითხრა, ეს რა არის?..

მაგიდასთან მივედი, რომ ფურცელი ამეღო... გავშალე და უცებ თითქოს მდუღარე გადამასხეს... ადგილზევე გავქვავდი.

"იყავი ფხიზლად! მოძებნე ალბა, გადაკვეთის დრო იგივე. იმოქმედე შეუმჩნევლად, რადგან ჩემი დახმარება მხოლოდ შენ შეგიძლია! ვიცი, შენ შეძლებ..."

ენა ჩამივარდა. ეს გზავნილი საერთოდ აღარ მახსოვდა... ფოტოაპარატის ჩანთაში რომ შევინახე... ეტყობა სანდრომ გადაღებიდან წამოღების დროს ნახა... ეს როგორ დამემართა... მაშინვე რატომ არ დავწვი...

- თავს ვერ დაიძვრენ, ლუ... ვიცი, იმ ღამეს ფარნით რომ შემხვდი, აქედან მოდიოდი... შუქის გამორთვა დაგვიწყებია, ლამაზო...

- არ ვიცი, რაზე მელაპარაკები...

- ძალიან კარგად იცი! მითხარი, ვინ ხარ?..


TAVERNA ALBA
თეა ინასარიძე

გაგრძელება იქნება