ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(22)
1 550 ნახვა
-ილიას რაღა ბზიკმა უკბინა?! მასაც მობილური,რომ აქვს გამორთული?! იქნებ ეგ და ნოე ერთად არიან სადმე წასულები...ორივე გამეპარა! ოხ!-ბუზღუნებდა თავისთვის ცუცა და ჰამაკში ჩაწოლილი გადაშლილ წიგნს დაცქეროდა, ერთი და იგივე გვერდს უკვე მესამედ კითხულობდა,მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ მიმხვდარიყო ამას.
საღამო ხანს გადაწყვიტა სახლში მიეკითხა და გაერკვია რა ხდებოდა.
-ცუცა!-მოესმა გიორგის ხმა,შორიახლოდან.
-გამარჯობა,გიო,როგორ ხარ?
გიორგი აფორიაქებული,ნანერვიულები და მთელი ღამის უძინარი ჩანდა.
-გამოგიტყდები კარგ დღეში არ ვარ....
-რა მოხდა?!
-ილია გაუჩინარდა! ერთად დავწექით გუშინწინ ღამე,შენზე ვილაპარაკეთ და დავიძნეთ.
-ჩემზე?!
-ხო. დილას თვალები,რომ გავახილე ოთახში არ დამხვდა, ვიფიქრე გასულია სადმეთქო,ან პლიაჯზე ან სავარჯიშოდ,მაგრამ არა და არ დაადგა მის დაბრუნებას საშველი! მობილურზე ვურეკავდი და გათიშული ქონდა. ჩვენებს ვუთხარი და ატყდა ძებნა... გუშინ მთელი დღე ვეძებდით,მაგრამ უშედეგოთ, ახლა პოლიციაში მივდივარ,მეტს ვეღარ დავიცდით. შენთვის მინდოდა შემომევლო,მაგრამ შენი ნათესავი შემხვდა და ილიას ამბავი,რომ ვიკითხე არ გამოჩენილაო მიპასუხა. მოკლედ,აღარ შეგაწუხე და აგანერვიულე,ვიცი, ილია ძვირფასია შენთვის...
-კი,ნამდვილად,ძალიან ძვირფასი....გიო,წინააღმდეგი ხომ არ ხარ პოლიციაში,რომ გამოგყვე?
-არა,რას ამბობ!
-როგორ გგონია,სად შეიძლება იყოს?
-წარმოდგენა არ მაქვს...
ცუცას უცნაური ეჩვენა ნოეს და ილიას ერთად გაუჩინარება...
-ნეტავ,ხომ არაფერი უჭირს?!
-ვიმედოვნებ...
**********
დღეებმა მალე გაიფრინა,მაგრამ ნოე ამას მხოლოდ მაშინ მიხვდა,როცა ფიქრიას ხმა ჩაესმა ყურში,ჯერ კიდევ ძილბურუსში გახვეულმა. წითელი კაბა ჩაებღუჭა და მთელი მონდომებით მიეკრა გულზე,თავიდან იფიქრა სიზმარში ვარო,მაგრამ თვალებგახელილმა აშკრად და ცხადად დაინახა ფიქრიას ულამაზესი სახე.
-დემ! შენ ნორმალური თუ ხარ,ნეტავ?! არა, არამგონია!-თავისივე დასმულ შეკითხვას თავადვე სცემდა პასუხს. ნოე ნელნელა ფხიზლდებოდა.
-რაზე ფიქრობდი აქ რომ მოდიოდი?!-ბიჭს უნდოდა ეთქვა "შენზე,ადამიანზე,რომელმაც მითხრა,რომ მასთან მუდამ მიმესვლებაო",მაგრამ დუმილი არჩია.-ან საერთოდ ჩემ ოთახში,როგორ მოხვდი?რა სულელი ვარ...აივნიდან რათქმაუნდა...ან იქნებ კარებიდანაც?! არა... კარის მეზობელი დაგინახავდა,თუმცა სოფელში იყო წასული,მაგრამ შენ ეგ საიდან უნდა გცოდნოდა?!
ნოე თავიდან ღიმილით უმსენდა,სიხარულით წამონთებოდა გაფართოვებული თვალები, ბოლოს,როცა მიხვდა გოგონა ენის გაჩერებას არ აპირებდა,პირზე ხელი ააფარა,კედელს მსუბუქად მიაჯახა და თვალებში დაუწყო ცქერა.
-მომენატრე...-შუბლი შუბლზე მიადო ბიჭმა.
-როგორი იყო იტალიაში?-კითხა ღიმილით,რადგან დარწმუნებული იყო,რომ ფქრია ამ შეკითხვას ელოდა მისგან.
-ემოციებით და შთაბეჭდილებებით სავსე ვარ...საოცარია იტალია! ნეტავ,შევძლებდეთ და ერთად წავიდოდეთ!-აღტაცებით საუბრობდა. ოთახის სიბნელეში მისი თვალები ორ სფეროდ გაყოფილ მთვარეს წააგავდა, მნათობს და უკუნეთის გამფანტავს,მაგრამ ღამის ხელმწიფესავით ცივი კი არა თბილი ელფერი დაკრავდა. მთელი მსოფლიო და კაცობრიობა უყვარდა მაშინ,ფიქრიას, განსაკუთრებით კი იტალია და იტალიელები.
-მართლა გულით ამბობ მაგას?
-რათქმაუნდა, სულელო!-უცხოეთიდან ცოტა ხნის წინ დაბრუნებულმა ქალიშვილმა ვაჟს ნაზად მოხვია სუსტი მკლავები და ჩაეხუტა.
-რას ვიზამთ ერთად იტალიაში?-დაინტერესდა ნოე.
-დავტკბებით მისი სილამაზითა და მშენიერებით,დავაგემოვნებთ საუკეთესო "პიცას" და "სპაგეტის"-იღიმოდა,თან ხელებით ხსნიდა სიტყვებს,ისე თითქოს მუნჯების ახალბედა მასწავლებელი ყოფილიყო.
-კიდევ პატარავ?
-მოვინახულებდით უძველეს მუზეუმებსა და განსაცვივრებელ ექსპონატებს! ვისეირნებთ იტალიის ევროპულად გაწყობილ ქუჩებში,პარკებსა და სკვერებში. იცი რამდენი რამის გაკეთება შეიძლება იტალიაში?! შეუძლებელია მოვიწყინოთ!თუ წავალთ აუცილებლად ვეწვიოთ ვენეციას! წარმოგიდგენია რა კარგ დროს გავატარებთ?! ვენეციაზე რომანტიული ქალაქი არ არსებობს! ჩავსხდეთ გონდოლებში და ვიცუროთ დაღლამდე ან მოწყენამდე,შებინდებამდე,დაღამებამდე და გათენებამდეც კი!-ისეთი დარწმუნებით ლაპარაკობდა ფიქრია ვაჟმა წუთით დაიჯერა კიდეც,იქნებ ერთ მშვენიერ დღეს იტალია იდუმალი ღიმილით მართლაც შეგებებოდა მათ.
-იტალია ხელოვნების სული და გულია! დადგამ თუ არა მის იწაზე ფეხს თავში მიქელანჯელო,დავინჩი,ტიციანი და ბოტიჩელი გიტივტივდება! ხომ იცი ვინ არიან?! შეუძებელია არ იცოდე!
-ვიცი,პატარავ,როგორ არ ვიცი!
ფიქრია გვიან ღამით დაადგა მძინარე ნოეს თავზე....ოთახში,რომ შევიდა მისი ყურადღება ჩართულმა კომპიუტერმა მიიქცია და ეუცნაურა,ცოტათი შეეშინდა კიდეც,მაგრამ მშობლების დაძახებას შუქის ანთება ამჯობინა. საწოლზე გაშხლართული სხეული,რომ დაინახა მომენტალურად შეჰკივლა და მერეღა მოეგო გონს რომ ეს მისი დემონი, მისი ნოე იყო,რომელზეც ყოველ ღამე ფიქრობდა ხუთ ვარსკვლავიანი სასტუმროს ნომრის ფუმფულა საწოლში ჩაწოლილი ჩაძინებამდე და სიზმრადაც სულ ნახულობდა.
-ნეტავ,წავიდოდეთ,დემ! ნეტავ!-აგრძელებდა გოგონა ტიკტიკს.
ფიქრიას კივილს,მაშინ მშბლები გამოეხმაურნენ,მაგრამ გოგონას თავის მართლება არ გასჭირვებია:
-სიხარულისგან შევყვირე მამი,რა კარგია სახლში დაბრუნება, მოგზაურობის შემდეგ!
....და მართლაც რა შესანიშნავია,როცა არსებობს ადგილი სადაც ყოველთვის მიგესვლება,ვინც არ უნდა იყო... ნოეს სახლი ქონდა?!კი,ალბათ...ან იქნებ უწინ ქონოდა და დღეს აღარ...სახლი ხომ მისთვის ის იყო,სადაც დედამისი ეგულებოდა, თუნდაც ორი კედელი ყოფილიყო გადაუხურავი და უკარ-ფანჯრო.
-საჩუქარს,რომ დაგპირდი გახსოვს?
-მახსოვს,პატარავ...
-ჩამოგიტანე...-გოგონზ კოპწია,ყვავილებიან ჩემოდანთან მიცუნცულდა,გახსნა და ცელოფანი ამოიღო,რომელშიც პატარა ყუთი დაუხვდა ნოეს.
-რა ციცქნაა...-გაეცინა ბიჭს.
-ხო,მაგრამ გულით გაჩუქე...არც თავად საჩუქარია გოლიათი,მაგრამ...-წინადადების დამთავრება ვერ მოასწრო ფიქრიამ,ვაჟს უკვე მინანქრისგან ნაკეთი ჯვრის აღმოჩენა მოესწრო, ვერცხლის ძეწკვზე რომ ეკიდა...
-შენ რა გინდა,რომ ეს კისერზე დავიკიდო?
-ხომ გაიკეთებ?
-აქსესუარად,ხანდახან...
-მინდა სულ შენთან იყოს,რომ ვიცოდე გახოსვარ...
-ამის გარეშეც მემახსოვრები სიცოცხლის ბოლომდე...
-არა,დემ!მინდა გეკეთოს,გესმის?!- გოგონა კომპიუტერს მიუახლოვდა.
-რას უსმენდი?
ნოე უცბად წამოხტა,სასწრაფოდ მივარდა კომპიუტერს და ისე გამორთო,რომ ფიქრიამ თვალის დახამხამებაც ვერ მოასწრო....
-რამ გადაგრია,ადამიანო?!რას უსმენდი ჩემ კომპიუტერში ისეთს მე,რომ არ უნდა ვიცოდე?!
-არაფერს,პატარავ,დაივიწყე....
საღამო ხანს გადაწყვიტა სახლში მიეკითხა და გაერკვია რა ხდებოდა.
-ცუცა!-მოესმა გიორგის ხმა,შორიახლოდან.
-გამარჯობა,გიო,როგორ ხარ?
გიორგი აფორიაქებული,ნანერვიულები და მთელი ღამის უძინარი ჩანდა.
-გამოგიტყდები კარგ დღეში არ ვარ....
-რა მოხდა?!
-ილია გაუჩინარდა! ერთად დავწექით გუშინწინ ღამე,შენზე ვილაპარაკეთ და დავიძნეთ.
-ჩემზე?!
-ხო. დილას თვალები,რომ გავახილე ოთახში არ დამხვდა, ვიფიქრე გასულია სადმეთქო,ან პლიაჯზე ან სავარჯიშოდ,მაგრამ არა და არ დაადგა მის დაბრუნებას საშველი! მობილურზე ვურეკავდი და გათიშული ქონდა. ჩვენებს ვუთხარი და ატყდა ძებნა... გუშინ მთელი დღე ვეძებდით,მაგრამ უშედეგოთ, ახლა პოლიციაში მივდივარ,მეტს ვეღარ დავიცდით. შენთვის მინდოდა შემომევლო,მაგრამ შენი ნათესავი შემხვდა და ილიას ამბავი,რომ ვიკითხე არ გამოჩენილაო მიპასუხა. მოკლედ,აღარ შეგაწუხე და აგანერვიულე,ვიცი, ილია ძვირფასია შენთვის...
-კი,ნამდვილად,ძალიან ძვირფასი....გიო,წინააღმდეგი ხომ არ ხარ პოლიციაში,რომ გამოგყვე?
-არა,რას ამბობ!
-როგორ გგონია,სად შეიძლება იყოს?
-წარმოდგენა არ მაქვს...
ცუცას უცნაური ეჩვენა ნოეს და ილიას ერთად გაუჩინარება...
-ნეტავ,ხომ არაფერი უჭირს?!
-ვიმედოვნებ...
**********
დღეებმა მალე გაიფრინა,მაგრამ ნოე ამას მხოლოდ მაშინ მიხვდა,როცა ფიქრიას ხმა ჩაესმა ყურში,ჯერ კიდევ ძილბურუსში გახვეულმა. წითელი კაბა ჩაებღუჭა და მთელი მონდომებით მიეკრა გულზე,თავიდან იფიქრა სიზმარში ვარო,მაგრამ თვალებგახელილმა აშკრად და ცხადად დაინახა ფიქრიას ულამაზესი სახე.
-დემ! შენ ნორმალური თუ ხარ,ნეტავ?! არა, არამგონია!-თავისივე დასმულ შეკითხვას თავადვე სცემდა პასუხს. ნოე ნელნელა ფხიზლდებოდა.
-რაზე ფიქრობდი აქ რომ მოდიოდი?!-ბიჭს უნდოდა ეთქვა "შენზე,ადამიანზე,რომელმაც მითხრა,რომ მასთან მუდამ მიმესვლებაო",მაგრამ დუმილი არჩია.-ან საერთოდ ჩემ ოთახში,როგორ მოხვდი?რა სულელი ვარ...აივნიდან რათქმაუნდა...ან იქნებ კარებიდანაც?! არა... კარის მეზობელი დაგინახავდა,თუმცა სოფელში იყო წასული,მაგრამ შენ ეგ საიდან უნდა გცოდნოდა?!
ნოე თავიდან ღიმილით უმსენდა,სიხარულით წამონთებოდა გაფართოვებული თვალები, ბოლოს,როცა მიხვდა გოგონა ენის გაჩერებას არ აპირებდა,პირზე ხელი ააფარა,კედელს მსუბუქად მიაჯახა და თვალებში დაუწყო ცქერა.
-მომენატრე...-შუბლი შუბლზე მიადო ბიჭმა.
-როგორი იყო იტალიაში?-კითხა ღიმილით,რადგან დარწმუნებული იყო,რომ ფქრია ამ შეკითხვას ელოდა მისგან.
-ემოციებით და შთაბეჭდილებებით სავსე ვარ...საოცარია იტალია! ნეტავ,შევძლებდეთ და ერთად წავიდოდეთ!-აღტაცებით საუბრობდა. ოთახის სიბნელეში მისი თვალები ორ სფეროდ გაყოფილ მთვარეს წააგავდა, მნათობს და უკუნეთის გამფანტავს,მაგრამ ღამის ხელმწიფესავით ცივი კი არა თბილი ელფერი დაკრავდა. მთელი მსოფლიო და კაცობრიობა უყვარდა მაშინ,ფიქრიას, განსაკუთრებით კი იტალია და იტალიელები.
-მართლა გულით ამბობ მაგას?
-რათქმაუნდა, სულელო!-უცხოეთიდან ცოტა ხნის წინ დაბრუნებულმა ქალიშვილმა ვაჟს ნაზად მოხვია სუსტი მკლავები და ჩაეხუტა.
-რას ვიზამთ ერთად იტალიაში?-დაინტერესდა ნოე.
-დავტკბებით მისი სილამაზითა და მშენიერებით,დავაგემოვნებთ საუკეთესო "პიცას" და "სპაგეტის"-იღიმოდა,თან ხელებით ხსნიდა სიტყვებს,ისე თითქოს მუნჯების ახალბედა მასწავლებელი ყოფილიყო.
-კიდევ პატარავ?
-მოვინახულებდით უძველეს მუზეუმებსა და განსაცვივრებელ ექსპონატებს! ვისეირნებთ იტალიის ევროპულად გაწყობილ ქუჩებში,პარკებსა და სკვერებში. იცი რამდენი რამის გაკეთება შეიძლება იტალიაში?! შეუძლებელია მოვიწყინოთ!თუ წავალთ აუცილებლად ვეწვიოთ ვენეციას! წარმოგიდგენია რა კარგ დროს გავატარებთ?! ვენეციაზე რომანტიული ქალაქი არ არსებობს! ჩავსხდეთ გონდოლებში და ვიცუროთ დაღლამდე ან მოწყენამდე,შებინდებამდე,დაღამებამდე და გათენებამდეც კი!-ისეთი დარწმუნებით ლაპარაკობდა ფიქრია ვაჟმა წუთით დაიჯერა კიდეც,იქნებ ერთ მშვენიერ დღეს იტალია იდუმალი ღიმილით მართლაც შეგებებოდა მათ.
-იტალია ხელოვნების სული და გულია! დადგამ თუ არა მის იწაზე ფეხს თავში მიქელანჯელო,დავინჩი,ტიციანი და ბოტიჩელი გიტივტივდება! ხომ იცი ვინ არიან?! შეუძებელია არ იცოდე!
-ვიცი,პატარავ,როგორ არ ვიცი!
ფიქრია გვიან ღამით დაადგა მძინარე ნოეს თავზე....ოთახში,რომ შევიდა მისი ყურადღება ჩართულმა კომპიუტერმა მიიქცია და ეუცნაურა,ცოტათი შეეშინდა კიდეც,მაგრამ მშობლების დაძახებას შუქის ანთება ამჯობინა. საწოლზე გაშხლართული სხეული,რომ დაინახა მომენტალურად შეჰკივლა და მერეღა მოეგო გონს რომ ეს მისი დემონი, მისი ნოე იყო,რომელზეც ყოველ ღამე ფიქრობდა ხუთ ვარსკვლავიანი სასტუმროს ნომრის ფუმფულა საწოლში ჩაწოლილი ჩაძინებამდე და სიზმრადაც სულ ნახულობდა.
-ნეტავ,წავიდოდეთ,დემ! ნეტავ!-აგრძელებდა გოგონა ტიკტიკს.
ფიქრიას კივილს,მაშინ მშბლები გამოეხმაურნენ,მაგრამ გოგონას თავის მართლება არ გასჭირვებია:
-სიხარულისგან შევყვირე მამი,რა კარგია სახლში დაბრუნება, მოგზაურობის შემდეგ!
....და მართლაც რა შესანიშნავია,როცა არსებობს ადგილი სადაც ყოველთვის მიგესვლება,ვინც არ უნდა იყო... ნოეს სახლი ქონდა?!კი,ალბათ...ან იქნებ უწინ ქონოდა და დღეს აღარ...სახლი ხომ მისთვის ის იყო,სადაც დედამისი ეგულებოდა, თუნდაც ორი კედელი ყოფილიყო გადაუხურავი და უკარ-ფანჯრო.
-საჩუქარს,რომ დაგპირდი გახსოვს?
-მახსოვს,პატარავ...
-ჩამოგიტანე...-გოგონზ კოპწია,ყვავილებიან ჩემოდანთან მიცუნცულდა,გახსნა და ცელოფანი ამოიღო,რომელშიც პატარა ყუთი დაუხვდა ნოეს.
-რა ციცქნაა...-გაეცინა ბიჭს.
-ხო,მაგრამ გულით გაჩუქე...არც თავად საჩუქარია გოლიათი,მაგრამ...-წინადადების დამთავრება ვერ მოასწრო ფიქრიამ,ვაჟს უკვე მინანქრისგან ნაკეთი ჯვრის აღმოჩენა მოესწრო, ვერცხლის ძეწკვზე რომ ეკიდა...
-შენ რა გინდა,რომ ეს კისერზე დავიკიდო?
-ხომ გაიკეთებ?
-აქსესუარად,ხანდახან...
-მინდა სულ შენთან იყოს,რომ ვიცოდე გახოსვარ...
-ამის გარეშეც მემახსოვრები სიცოცხლის ბოლომდე...
-არა,დემ!მინდა გეკეთოს,გესმის?!- გოგონა კომპიუტერს მიუახლოვდა.
-რას უსმენდი?
ნოე უცბად წამოხტა,სასწრაფოდ მივარდა კომპიუტერს და ისე გამორთო,რომ ფიქრიამ თვალის დახამხამებაც ვერ მოასწრო....
-რამ გადაგრია,ადამიანო?!რას უსმენდი ჩემ კომპიუტერში ისეთს მე,რომ არ უნდა ვიცოდე?!
-არაფერს,პატარავ,დაივიწყე....
