ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(23)

ნოემ ცოცხალი თავით არ დამიმატა "facebook"-ზე და არც აუხსნია რატომ,თავიდან მწყინდა,მაგრამ მერე გადამიარა და აღარც გამხსენებია. მასთან ერთად ისე სწრაფად გარბოდა დრო,რომ ვერც კი შევნიშნე ათმა სექტემბერმა როგორ შემომანათა თავისი გაყვითლებული ღიმილი.
მაღაზიიდან ამოსულმა სანოვაგე ცელოფნიდან ამოულაგებლად დავდე მაგიდაზე და საძინებლისკენ გავიქეცი,მინდოდა ჩემი ოთახის-მეზობლისთვის რაც შეიძლებოდა მალე მომეყოლა ჩვენი ბინის წინ მომხდარი ავარიის შესახებ.
-დემ!-ოთახში შესვლამდე დავუძახე,მაგრამ არ გამომხმაურებია... საძინებელში არავინ დამხვედრია.
-სად არის, ეს ბიჭი?-გავიფიქრე და ის იყო დერეფანში უნდა გავსულიყავი,როცა კომპიუტერის ხმამ მიიქცია ჩემი ყურადღება. ჩხურული "ოპერა" გავხსენი და ნოეს გვერდის პირისპირ აღვმოვჩნდი. ვიღაც ცუცა წერდა,რომელიც არასდროს უხსენებია ჩემთან.
-არა,ფიქრიაშენ არ წაიკითხავ მათ მიმოწერას და არც გვერდს შეათვალიერებ,საერთოდაც,ჩაკეცავ ზუსტად ისე,როგორც იყო და ცხვირსაც კი არ შემოყოფ საძინებელში ნოეს მოსვლამდე!-დამაჯერებელი ტონით ვუთხარი საკუთარ თავს,მაგრამ სწრაფმა თვალებმა მაინც მოასწრეს პირველი წინადადების წაკიტხვა,რომელიც ისეთი შინაარსის იყო,გაგრძელება რომ არ წამეკითხა ვერაფრით მოვისვენებდი. რა ცნობისმოყვარენი ვართ ადამიანები, ცხვირს იქ ვყოფთ სადაც არაფერი გვესაქმება. მახსოვს ბებიაჩემი მეუბნებოდა, ცნობისმოყვარე ქალები მალე ბერდებიანო...გამეღიმა ამ მოგონებაზე და ძალიან მომინდა ბებოს ჩავხუტებოდი,რომელსაც საკმარისად ვერ მოვესიყვარულე სანამ საშუალება მქონდა,თუმცა მისი მოალერსება ალბათ,საკმარისი არც არასდროს იქნებოდა,რადგან არ არსებობს სიყვარულის გამოვლენის საზომი ერთეული.

ცუცა:"არ მჯერა! შენი არცერთი სიტყვის არ მჯერა! და იცი რატომ?! მგონია,რომ სპეციალურად მტკენ გულს! ვერ გამირკვევია რა გინდა! სულ ასე,რატომ იქცევი? მოხვალ,მომეფერები,მომეალერსები,გამაბრულებ,მილიონ სისულელეს მეჩურჩულები,რომელსაც გულუბრყვილოდ ვიჯერებ,მერე კი ისე ქრები,თითქოს ლამაზი,ვნებიანი სიზმარი იყო,რეალობა კი არა! რატომ მარწმუნებ,რომ გენატრები ხოლმე,მე ხომ არასდროს გთხოვ ტყუილი მითხარითქო,პირიქით ერთადერთი რაც შენგან მჭირდება-სიმართლეა,რომელსაც სამწუხაროდ არასდრსო ვიღებ! დავიღალე საკუთარი თავის მოტყუებით! და მაინც... მიყვარხარ და უშენოდ ყოფნა ვერ წარმომიდგენია!"-სისხლი გამიცივდა ამ სიტყვების კითხვისას და მივხვდი,რომ რაღაც ძალინ მნიშვნელოვანი გატყდა ჩემში იმ წუთას...
ცუცა:"სად გაქრი იმ ღამის მერე?! სად წახვედი?! იცი რამდნეი შეკითხვა მიტრიალებს თავში?! ნეტავ,შეძლებდე და მიპასუხებდე ოდესმე რამოდენიმეზე მაინც,ამომწურავად! თავი მტკივა.... სულ მთლად ავირიე, შენ ამრიე და მთელი ცოხვრება თავდაყირა დამიყენე! უკვე სექტემბერია...მალე სწავლა დაიწყება,ჯავახიშვილში მოვეწყვე... საინტერესოა შენ რა ქენი..."

გული გამიჩერდა...ზუსტად ვიცი,რომ ასე მოხდა,მაგრამ წარმოდგენაც კი არ მაქვს რამდენხანს ვიყავი უგულოდ...ალბათ იქამდე სანამ ჩემმა სხეულმა შეძლო... ცრელები მომადგა თვალებზე და მხედველობა ერთბაშად ისე დამებურა,თითქოს ნისლი ჩამოწოლილიყო ქუთუთოების მიღმა. ინსტიკტურად დავაწკაპუნე ჩემთვის უცნობი გოგონას სახელს და მის გვერდზე გადავედი. სილუეტად ვხედავდი ცუცას სურათებს,ისე ავღვიქვამდი,თითქოს საოპერაციოდან გამოყვანილი პაციენტი ვიყავი,საკაცეზე დაწოლილი,ნარკოზიდან ნელა და გაჭირვებით,რომ გამოდის და ძლივს აღიქვამს ირგვლივ მყოფ ადამიანებსა და საგნებს. სახეზე ხელი ავიფარე... ვიგრძენი ვკანკალებდი.. ვაცნობიერებდი,რომ ტირილის დრო არ იყო,ნოე წუთი წუთზე შეიძლებოდა წამომდგომოდა თავზე. თვალები,რომ მოვიფშვნიტე ცუცა უკეთ გავარჩიე. საშუალო სიმაღლის,წითური გოგონა იყო,აპრეხილი,ლამაზი ცხვირით,მთელ სახეზე ჭორფლები ეყარა,რომელიც უხდებოდა კიდეც გულახდილად,რომ მეთქვა,ზედა ტუჩი ქვედაზე ოდნავ დიდი ქონდა, შვლის ნუკრივით დიდი,ლურჯი თვალებით იცქირებოდა და სევდას აფრქვევდა. ერთ სურათზე თმა აეწია და კარგად ჩანდა მისი ფერკმთალი შუბლი,მეორეზე-გაეშალა,სწორედ მაშინ შევამჩნიე რამსიგრძე იყო,ჩემი მხრებზე ჩამოწოლილი,ბუნებრივი კულულები არაფრად მეჩვენა,მის სწორ თმასთან შედარებით ჩემ კულულებს ფასი არ ჰქონდათ. მესამე ფოტომ მთლიანად შემძრა და მთელი არსება დამისახიჩრა: ნოე უკნიდან მიხუტებულიყო გოგონას და გულახდილად იღიმოდა, ცუცა სიხარულიტ კისკისებდა,თვალები დაეხუჭა და თავი ნოესკენ გადაეწია. ბოლო სურათმა,რომელიც ვნახე მიმახვედრა რომ ნოეს კლასელი უნდა ყოფილიყო ზემოთ მოხსენებული პერსონა, ბანკეტზე აღბეჭდილ მომენტებს შევცქეროდი და მიკვირდა,ვერასდროს ვიფიქრებდი ნოეს ასე ცეკვა თუ შეეძლო.

ნოე:"ცუციკო,ჩემო ცუც,ძალიან ლამაზო და თან ჩემზე გაბრაზებულო,ვიცი საოცრად ნაწყენი ხარ ახლა,მაგრამ ეცადე გამიგო... ალბათ,ძალიან ბევს ვითხოვ,მაგრამ ვის მოვთხოვო თუ არა შენ,ჩემ პატარა კნუტს?! მოგწერდი,იქნებ არც გახსოვარ და გადაგავიწყდი უკვეთქო,მაგრამ ვიცი რომ შენს ცოხვრებაში დღე არ გასულა,ისე ჩემზე რომ არ გეფიქრა...მეამაყება ეს! იმედი მაქვს შეძლებისდაგვარად კარგად ხარ...ბოდიში მინდა მოგიხადო დასვენება,რომ ჩაგიშხამე...მაპატიე....ასეთი ცუდი ვარ,მაგრამ რა უცნაურიც არ უნდა იყოს შენ სწორედ ეს ცუდი ადამიანი გიყვარს. რას ფიქრობდი ნეტავ,ჩემ შეყვარებას,რომ აპირებდი?! ტვინი განათხოვრებული გქონდა?! აშკარად ცუდად ვიხუმრე,ხო? მინდოდა ღიმილი გამომეწვია შენ სახეზე,მაგრამ აშკარად არ ვარ ფორმაში...აღარც კი მახსოვს ბოლოს შენ სიცილზე როდის ვიზრუნე... მენატრები...ახლა უდიდესი სიმაოვნებით ჩაგიკრავდი გულში და გეტყდოი,რომ მართალი ხარ თუ ფიქრობ რომ მსოფლიოში ყველაზე იდიოტი მამაკცი ვარ! მიკვირს, ჩემზე რატომ კარგავ ჭკუას..ველოდები შენ პასუხს... მომწერე...მლანძღე და გული მოიოხე,ოღონდაც მომწერე! ხშირად შეახსენე შენ თავს,რომ ნოეს შენი გულის ტკენა არ უნდოდა, საწუხაროდ გამოუვიდა ასე,რადგან თავისთვის უნდა ეშველა, მხოლოდ გადაკარგვაში იყო ხსნა,დროებითი ხსნა..."

-პატარავ,მოხვედი?! რა მოიტანე?-შორიდან შემომესმა ნოეს ხმა,არა და სამზარეულოში უნდა ყოფილიყო წესით. მეგონა გამოქვაბულში ვიდექი,რომლის კედლებზეც ჩემი დემონის და მისი შეყვარებულის მიმოწერა გადაეტანა რაღაც უხილავ ძალას. ძალინ ვცდილობდი გამოქვაბულიდან თავის დაღწევას,მაგრამ ტუსაღად გადავქცეულიყავი...
-პატარავ!-ძახილს განაგრძობდა ნოე. მაგრამ მე უკვე აღარ მესმოდა,რადგან გამოქვაბული წყლით დაიტბორა და მე ვიძირებოდი მასში...
-ოჰო! ლუდი?! ჩავაციოთ!
და...რა იქნებოდა თუ დავიხრჩობოდი საკუთარ ცრემლებში?!
არ ვიცი გონს რამ მომიყვანა, მაგრამ ელდანაცემივით ჩავხურე გვერდი,წამოვხტი და კანკალით გავიქეცი სააბაზანოსკენ...ერთი სული მქონდა კარი ჩამეკეტა,შხაპი მომეშვა და მთელი ხმით დამეყვირა რაიმე,სულერთი იყო რა...
ჩავკეტე თუ არა სააბაზანოს კარები,იქვე ჩავიკეცე და ბღავილი დავიწყე. გაღებული სარკმელიდან შემოდგომის ფოთოლდაცვენილი,ნაღვლიანი და სველი სურნელი მოიპარებოდა. ნოე კარებს მოვარდა და ბრახუნი ისე დაუწყო,თითქოს შემაშინებდა და გავუღებდი. ვერ მივართვი!
-პატარავ!-მეძახდა ბრძანების ტონით, კარს მიღმა ვგრძნობდი დაბნეულიყო,გაურკვევლობაში უძლურად ჩაეყვინთა და ფსკერზე ეძებდა გამოსავალს. მე მაშველობას არ ვაპირებდი.
-რა გჭირს,ფიქრია?! გაწყენინა ვინმემ?! მითხარი და თავს წავაწყვეტ! არ ვაცოცხლებ,შენ თავს გეფიცები!
პასუხს არ ვცემდი... ან რა უნდა მეთქვა?! შენს პირად წერილებში ვიქექებოდი და აღმოვაჩინე,რომ შეყვარებული გყავსთქო?! ან იქნებ საცოლეა....ან სულაც ცოლი! ტირილს ვუმატე... ცოლის გაფიქრებაში გულზე ნემსებივით მესობოდნენ ასო-ბგერები. ის,ბრახუნს განაგრძობდა,ერთი პირობა ისიც კი ვიფიქრე კარს ჩამოიღებს სადაცაათქო.
-ხმა გამეცი!ნუ მაშინებ!რამე სისულელე არ გააკეთო!მითხარი რა მოხდა,იქნებ,შევძლო და დაგეხმარო?! ან საერთოდაც რა არის ჩემთის შეულებელი?! არც არაფერი! ხომ იცი...
-გეშინია?-ამოვისლუკუნე. საწყლად ვთრთოდი და ამ საცოდაობისთვის ჩემი თავი მეზიზღებოდა.
-რა?
-ხომ თქვი ნუ მაშინებო...
-გააღე!
-მეგონა შენ არაფრის გეშინოდა..
-შემოვამტვრიო ეს კარი თუ გამიღებ?!
-მხოლოდ იმ შემთხვევაში შემოამტვრიე თუ ჩემების მოსვლამდე შეკეთებას მოასწრებ!-ვთქვი,ძლივს გასაგონად,გამიძნელდა წამოდგომა,მაგრამ კაფელიან კედელს მივეყრდენი და სააბაზანომდე მისვლა მოვახერხე. გვერძე სველი ნიჟარა მომხვდა თვალში და მივხვდი,რომ ნოე საპირფარეშოში უნდა ყოფილიყო იმ დროისთვის მე როცა მის საიდუმლოს ვხდიდი ფარდას. წყალი,რომ მოვუშვი „დემონის“ ხმა ისე გარკვევით აღარ მესმოდა. ვუცქეროდი ონკანიდან მჩქეფარე უფერულ სითხეს,რომელიც თეთრად მეჩვენებოდა და მინდოდა დიდხანს გაგრძელებულიყო ის წუთი...
ნოეს ძახილი და აბდაუბდა სიტყვები აღარ მესმოდა.. უცბად გაჩუმდა და საძნებლისკენ გაიქცა,ალბათ მიხვდა რაში იყო საქმე...
წყალი ჯერ ცხელი იყო...მერე ნელ-ნელა გათბილდა,მაგრამ იმდენად შეჩვეული იყო ჩემი სხეული,რომ ვერ ვიგრძენი,როგორ ეცემოდა ტემპერატურა...
-არასდროს,არავისთვის არაფერი არ ამიხსნია....-ჩემი დემონი თავზე მადგა და თავჩაქინდრული,თვალს მარიდებდა... ჩემი სველი წამწამები თვალებს გარეცხილი ფარდასავით ეფარებოდნენ...გულნატკენს მინდოდა რაიმე საძაგლობა მეთქვა მისთვის,მაგრამ არ მოიძებნა ჩემ ლექსიკონში ისეთი სიტყვა,რომელიც განოხატავდა რა საზიზღარი იყო მისი საქციელი....
ჩავყვინთე.... ყურებში,რომ წყალი შემივიდა,წამით მეგონა,რომ ოკეანეში გადავეშვი... ცურვა არ ვიცოდი,მაგრამ არც ვცდილობდი მესწავლა... სანამდეც გავძელი ჩაყვინთული გავჩერდი,მერე კი ერთბაშად ამოვყავი თავი და ჰაერზე დანატრებულივით ამოვისუნთქე...
-უნდა აგიხსნა...
-არა...
-როგორ არა!
-არ მოგისმენ...
-არ ვარ ღირსი,მართალი ხარ!
-არ მაინტერესებს... შენ შენი ცოხვრება გაქვს,მე-ჩემი...
-ცუცა...
-ნუ ახსენებ მის სახელს.
-მე და ის..
ისევ ჩავყვინთე...
-როგორ შემოხვედი?-ამოვყვინთე თუ არა ვკითხე და ბრაზჩაბუდებული,იმედგაცრუებული თვალები გავახილე...
-ისე,როგორც მაშინ,პირველად შენ სახლში...
-შენ მე არაფერს დამპირებიხარ...
-ვიცი.
-არც არაფერი გითქვამს ისეთი,რომ მე რამე მგონებოდა...ხომ ხვდები რასაც ვგულისმხობ?
-კი.
-არანაერი ვალდებულება ჩემ წინაშე არ გაქვს.
-ურჩხული ვარ!
-ხარ...უარესიც!
-დემონი!
-მნიშვნელობა არ აქვს...
-მაპატიე...-ჩაიკუზა და თავი სააბაზანოს ჩამოადო.
-რა გაპატიო?
ორივე ვდუმდით...
გარეთ წვიმა წამოვიდა.... ისე ლამაზად წვიმდა... ნაზად, დარდიანად... მსიამოვნებდა,რომ ბუნებას ესმოდა ჩემი და ახლა,ერთადერთი რაც გულით მინდოდა წვიმის ცქერა იყო... წვეთები საწვიმარ ღრუბლებს ამბორით ემშვიდობებოდნენდ და მოწყვეტით ეშვებოდნენ დედამიწაზე...
-მე წავალ...-წაიჩურჩულა და წამოდგა. სახეზე თმა ქონდა ჩამოშლილი,მაგრამ გაურკვევლი მიზეზის გამო ისეთი შეგრძნება მქონდა,თითქოს ნახშირისფერი თვალები ამღვრეული ქონდა... ან იქნებ მე მინდოდა,რომ ასე ყოფილიყო.... ედარდა ჩემ გამო... ეტირა კიდეც, მიახლოებით ისე,როგორც მე მისთვის... არ შემიჩერებია, ღირსი არ იყო, უნდა წასულიყო,თან სასწრაფოდ და აღარასდროს გამოჩენილიყო ჩემ ცოხვრებაში,რომელიც სულ მთლად შეცვალა, შეავსო და გაათბო.
-ვინ ვართ მე და შენ ერთმანეთის?-ვკითხე,უკვე კარებთან მისულს...
-ჩვენ? ვინ იცის...
ცრემლები წამომივიდა...
ჩემმა დემონმა ფრთხილად გაიხურა ჯერ საბაზანოს,მერე კი სახლის კარები და წავიდა...
საძინებელში შესულმა სულ მთლად გალუმპული ტანსაცმელი გავიხადე,ხალათი შემოვიცვი და აივნის კარის სახელურს შევეხე...ჩამოწევა გამიძნელდა... ისეთი განცდა მქონდა,რომ იქ უნდა დამხვედროდა... შუშუს მიღმა კი აშკარად ვხედავდი,რომ არ იყო... მძულდა... ვერ ვიტანდი... მტკიოდა... მეშინოდა...ძირს დანარცხებულ და დაფშვნილ იმედს აბსტრაქტულად ვაკვირდებოდი და ცრემების შეკავებას არ ვცდილობდი, რადგან არის მომენტრები,როცა აუცილებლად უნდა იტირო...