ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(24)
1 958 ნახვა
ამირანი მამაჩემის ბავშვობის მეგობრის შვილი იყო. მახსოვს პატარაობაში ერთად ვთამაშობდით,მაგრამ მერე მთელი ოჯახით საზღვარგარეთ გადავიდნენ საცხოვრებლად და როგორც უმეტესწილად ხდება, თანდათან ერთმანეთი დაგვეკარდა.
-გახსოვს,თმას,რომ გიწნიდა ხოლმე?-მითხრა სიცილით ვახშმობისას დედამ.
-არა,უნდა მახსოვდეს?-დედას კითხვამ აშკარად გამაღიზიანა.
-ვასიკო ჩამოვიდა...-თქვა მამაჩემმა და ლუდი ჩამოასხა.
-ამირანიც ჩამოიყვანა.-ისეთი ტონით განაცხადა დედაჩემმა თითქოს ობამა ჩამობრძანებულიყოს საქართველოში.
-ერთად ვაპირებთ ხვალ რესტორანში წასვლას...
-კარგია...-ავღნიშნე და უღიმღამოთ მოვწრუპე ვაშლის წვენი.
-არ შეხვედრიხარ დიდი სიხარულით რაღაც შენ ამ ამბავს....-აღნიშნა ჩემმა მშობელმა.
-ნორმალურად აღარც კი მახსოვს ამირანი და რა უნდა გამხარებოდა?
-ინტენეტით არ ეხმიანები?
-არა...
-თან შენ სკოლაში გადმოდის...
-მგონი თანაკლასელები იქნებით-ჩაურთო მამამ,რომელსც ვახშამი უკვე დაემთავრებინა.
ისეთი შეგრძნება მქონდა,რომ ჩემები მთელი მონდომებით ცდილობდნენ ჩემი და ამირანის დაახლოვებას,რაც მე საერთოდ არ მომწონდა...
-რას ჩაიცმევ ხვალ?
-მოვიფიქრებ რამეს...
-მე,რომ წითელი კაბა გაჩუქე ის კარგი ვარიანტია!
-რატომაც არა...
წითელი კაბის ხსენებაზე გულზე დარდი გადამეკრა...თვალებში ჩამდგარი დარდი სახეზე ჩამომიცოცდა,ერთიანად მოვიღუშე და სიცივეში გაყინულ,მობუზულ ჩიტს დავემსგავსე...
ვახშმობის შემდეგ, ოთახში მარტოდმარტოდ დავიგულე თუ არა თავი ინტერნეტში შევედი და ცუცას სურათებს დავუწყე თვალიერება... მთელი ალბომი იყო ნოესთან ერთად გადაღებული სურათების,იმის მიუხედავად,რომ ჩემი დემონი მე მეუბნებოდა სურათების გადაღებას ვერ ვიტანო, აღმოჩნდა,რომ ესეც სიცრუე იყო,თორემ ცუცა ძალით ხომ არ გადააღებინებდა?!
ის იყო "facebook"-იდან უნდა გამოვსულიყავი,რომ წერილი მომივიდა.
ამირანი: "რაც უფრო სორს ხარ,მით უფრო ვტკბები!
მე შენში მიყვარს ოცნება ჩემი,
ხელუხლებელი-როგორც მზის სხივი,
მიუწვდომელი-როგორც ედემი!"
ამას გაუფრენიათქო ვიფიქრე და გამეცინა...
მე:"და თუ არახარ,ის ვისაც ვფიქრობ,
მე დღეს არ ვნანობ,დაე,ვცდებოდე!
ავადმყოფ გულს სურს,რომ მას ოცნების
თეთრ ანგელოზად ევლინებოდე"...
ჩემი დემონის სახემ გამიელვა გონებაშ და ცრემლები მომაწვა... ერთბაშად დამიტრიალდა თავში ყველა ერთად გატარებული წუთი... ის დილა,როცა თვალები გავახილე და მკერდზე ვყავდი მიხუტებული....ღამე,როცა ხელჩაკიდებულებს ჩაგვეძინა...შუადღე,როცა სულ მთლად შიშველს შევუვარდი ოთახში და გაოგნებისგან თვალები ვერ დავხუჭე და ბოლოს ხელი თვითონ ამაფარა...რამდნეს ვიცინოდით... მაშინ, მე შევცდი... სტროფი გულში მტკივნეულად ჩამეწერა და ისე მეწვოდა,თითქოს ჯოჯოხეთის ცეცხლი მოეკიდებინათ საგულესთვის.
-ეს ოხერი სტროფი,რა ზუსტად გამოხატავს....-გულზე ხელი მოვიჭირე...-ჩემი დემონი...-წავიჩურჩულე და თავი დავდე მაგიდაზე... ცრემლები გამჭვირვალე ციცქნა ბუშტუკებივით ეკვროდნენ ხის ზედაპირს...მე მათ ერთი ბეწო გუბეებივით ავღვიქვავდი და მინდოდა კიდევ უფრო მეტირა,რომ გამეზარდა... ცრემლებიც მდიოდა და მდიოდა,გული არ დაუწყვეტიათ!
-აღარ უნდა ჩააქრო შუქი?!-დედაჩემის ხმამ გამომარკვია და თავი ინსტიქტურად ძალიან სწრაფად წამოვწიე,ისე რომ თავბრუ დამეხვა და თავლებშიც დამიბნელდა...
-ხო! ახლავე....
ოთახსი წამში ჩამობნელდა...მხოლოდ კომპიტერის შუქი ანათებდა....
ამირანი:"გახსოვს?"
-ნეტავ,რა უნდა მახოსვდეს? -გავიფიქრე,ლეპტოპი გამოვრთე და ლოგინში ჩავწექი...
-რათქმაუნდა... პატარაობაში მთელი გულისყურით ვიზეპირებდი გალაქტიონის "რაც უფრო შორს ხარს..."წასვლამდე გალაკტიონის ლექსების კრებული მაჩუქა...
-ფიქრია?!
-ხო,ამი?
-სულ ხომ გემახსოვრები?!
-შენ თავს რა დამავიწყებს?
ამირანი დაიხარა,მარჯვენა ლოყაზე მაკოცა და მამამისს დაედევნა,რომელსაც უკვე ყველასთან დამშვიდობება მოესწრო.
-რა პატარები ვიყავით...-გავიფიქრე და ჩამეძინა...
*************
-შენ კიდე არ ჩაგიცვამს?!-დედაჩემის გაოცებას საზღვარი არ ქონდა სახლის სამოსში გამოწყობილი,რომ დამინახა.
-მივდივართ უკვე?
-ხომ დაგირეკე საათნახევრის წინ გამზადებული დამხვდი,რომ მოვალთქო?!
-არ მეგონა ასე მალე თუ მოხვიდოდი...
-რა მალე?!-ლამის მიყვირა.
-ათ წუთში მზად ვიქნები... მაგდენიც არ დამჭირდება!-ოთახში შევედი,კარადა გამოვაღე და წითელ კაბას დავუწყე ძებნა. ვერ ვნახე და გასარეცხების ყუთის ამოქექვა დავიწყე. არც იქ იყო.
-დედა,ჩემი წითელი კაბა სარეცხ მანქანაში ხომ არაა?!
-არა. რა იყო,ვერ ნახე?!
მაინც შევამოწმე სარეცხი მანქანა, აივნაზეც გავედი,რომ შემემოწმებინა გაფენილი ხომ არ იყო..
-ხომ არ გაგინათხოვრებია?!
ზუსტად ვიცოდი განათხოვრებული,რომ არ მქონდა,მაგრამ ტყუილის თქმა მიწევდა,იმის მიუხედავად,რომ ძალაინ არ მსიამოვნებდა.
-ხო...ახლა გამახსენდა,კატოს ვათხოვე...
-რამდენჯერ გითხრა ნუ ანათხოვრებ ტანსაცმელსთქო?!
-რა შავდება?!
-ის,რომ როცა გჭირდება სხვაგანაა და ვერ იყენებ,თან მე სამოსს შენ გყიდულობ და არა შენ დაქალებს!მეორედ მსგავსი არ გავიგონო! გესმის?!
-კი.....
ღია კრემისსფერი, მოკლე კაბა ჩავიცვი, თმა კოსად ავიწიე, საყურები გავიკეთე და ხუთ წუთში გავედი შემოსასვლელში, დედა ჯერ მზად არ იყო და აქეთ მომიწია ლოდინი,მაშინ როცა თავიდან თავად მეჩხუბებოდა. თავი გადავაქნიე და სარკეში ერთიანად შევათვალიერე საკუთარი თავი...
მანქანაში,რომ ჩავსხედით, ფანჯარა ჩამოვწიე...
-ხვალ რა რიცხვია?
-ჩვიდმეტი.
-ხო,ხო, სკოლა გეწყება!
-რა მალე გაფრინდა ეს არდადეგები.
-ხომ ხარ კმაყოფილი დასვენებით?
-დიდი დაუნახაობა და უმადურობა იქნებოდა ჩემი მხრიდან უკმაყოფილება.
-მართლად კარგი დრო გავატარეთ იტალიაში!
-დედი,გახსოვს, იყო დრო,როცა ფეხსაცმელს გთოვდი და ვერ მყიდულობდი...
-მაგრამ მერე დამაწინაურეს და ყველაფერი შეიცვალა!
-გაგვიმართლა...
-მამაშენს როგორც იქნა დაუბრუნეს გასესხებული ფული. ბიზნესში სარისკოდ ჩადებულმა ტანხამაც გაამართლა!
-ღმერთი დიდი და მოწყალეა,დედი...
-მამა უკვე რესტორანშია,ყველა ჩვენ გველოდება. ჭკვიანად მოიქეცი,ბევრს ნუ ილაპარაკებ!
რჩევები ისეთი ტონით იყო ნათქვამი შეუძლებელი გახლდათ გაფრთხილებად და შენიშვნად არ მიმეღო,ცოტა მეწყინა,რადგან არ ვიმსახურბდი,მაგრამ არ შევიმჩნიე...
*****
რესტორანში მისულმა თავი ძლაინ უხერხულად ვიგრძენი. ვასიკო და გვანცა ისე გადამეხვივნენ თითქოს მათი დიდი ხნის უნახავი შვილი ვიყავი.
-ამიკო სად არის?-იკითხა ღიმილით დედაჩემმა და მამიკოს გამოწეულ სკამზე დაბრძანდა.
-ახლავე შემოვა. მეგობარმა დაურეკა და აივანზე გავიდა სალაპარაკოდ.
დედაჩემს გვერდით მივუჯექი.
-როგორი გაზრდილია,დაქალებული,დამშვენებული!-ხოტბას მასხამდა ვასიკო ბიძია.
-ავ თვალს არ დაენახვება! კალმითაა ნახატი!-ქება არც გვანცას წყინდებოდა. თავს ისე ვგრძობდი თითქოს მათი ოჯახისთვის სასურველი სარძლო ვყოფილიყავი და ჯერ კიდევ მსინჯავდნენ.
არ ველოდი,რომ ამირანი ასეთი შეცვლილი დამხდებოდა... ოთახში,რომ შემოვიდა აშკარად ყველა მანდილოსნის ყურადღება მიიქცია. მკაფიოდ გავიგონე,გვერძე მაგიდიდან სავარაუდოდ სტუდენტმა გოგონებმა ერთმანეთს როგორ გადაულაპარაკეს მოსანადირებელი ვაჟბატონიაო. მინიმუმ ორი თავით ჩემზე მაღალი იყო.ისეთი მხარბეჭიანი იყო,სპორტსმენის შთაბეჭდილებას ტოვებდა და იქნებ იყო კიდეც,არასდროს მიკიტხავს. გემოვნებიანად შერჩეული ღია აგურისფერი პერანგი ოდნავ ჩაეხსნა,ჯინსის შავი შარვალი საჯდომს ისე კვეთდა შეუძლებელი იყო თვალი არ გაგქცეოდა მისკენ. ყავისფერი,ოდნავ ტალღოვანი თმა ისე გადაეწია,რომ ლამაზი შუბლი გამოსჩენოდა. დიდი ნაცრისფერი თვალებით შორიდანვე ინტერესით მათვალიერებდა. გაცილებით მეტს მიცემდი,ვიდრე რეალურად მისი ასაკი იყო.
-შემახსენეთ რამდენი წლისა?-ვიკითხე დაბნეულმა.
-ჩვიდმეტის.
-და ჩემი კლასელი როგორ იქნება?
-გვიან შეიყვანეს სკოლაში.
-ექსტერნს რატომ არ აკეთებს?
-მერე ხომ შენთან ერთად დროის გატარების საშუალება არ მექნება! -თავად გამცა პასუხი,უკვე თავზე მედგა.
-გამარჯობა ამირან...-ენა დამება.
გაეცინა. უნდა ვაღიარო,ძალიან უხდებოდა სიცილი. ყველა ჩვენი მაგიდისკენ იყურებოდა.
-არ მეგონა ასეთი ყურადღების ცენტრში თუ მოვექცეოდით...-შევიშმუშნე.
-მოგიწევს მიეჩვიო!-გადაიკისკისა გვანცამ.
-როგორ ხარ,ფიქრი?
-როგორც ადამიანს შეშვენის,რომელიც მთელ დღეს წიგნების კომპანიაში ატარებს...
-ვატყობ არ შეცვლილხარ...
-სამაგიეროდ შენ შეიცვალე, ძალიან....
-არ გადამკოცნი?
-უი,ხო...-საკუთარ თავზე გავბრაზდი, რამდენი ხნის უნაყავდი მყავდა ამირანი და იმდენი ვერ მოვისაზრე წამოვმდგარიყავი და გადამეკოცნა,მხოლოდ თავაზიანობისთვის.
-არ არის საჭირო...-მითხრა,თავად დაიხარა და მაკოცა... მერე მშვიდად დაიკავა ადგილი,ჩემს წინ.
უეცრად აღმოვაჩინე რომ ჩემი და ამის შეხვედრას განსაკუთრებული ინტერესით აკვირდებოდნენ ჩვენი მშობლები,ისე თითქოს ვიტრინაში გამომდგარი თოჯინები ვიყავით,ჯერ რომ აკვირდებიან,სინჯავენ და მხოლოდ ამის შემდეგ ყიდულობენ.
-ვასიკო,როგორ მიდის შენი ბიზნესი?!-კითხა მამაჩემმა და ღვინო ჩამოასხა.
-ძალინ კარგად! იმდენი სიკეთე ჩვენ! ყვავის!ყვავის პირდაპირ!
-ასე კარგად თუა საქმე,როგორ გარისკე წამოსვლა?
-სანდო ხალხი მყავს დატოვებული! თან მე დარჩენას არ ვაპირებ... გვანცა და ამო რჩებიან...
-აბა აქეთ იქით ივლი წამდაუწუმ?
-შეძლებისდაგვარად....
ამდაგვარი დიალოგი დიდხანს გრძელდებოდა... მე არაფერი გადამიღია,ცარიელ თეფშს დავცქეროდი,სამაგიეროდ ამიკომ იმარჯვა და ხორცი დააგემოვნა.
-ჭამას არ აპირებ?-მკითხა,როცა უფროსები ერთმანეთში საუბარში გაერთნენ.
-რავიცი....
-არ თქვა დიეტაზე ვარო!
-არ მაწყენდა ისე...
-რას ამბობ, არაჩვეულებრივ ფორმაში ხარ!
-გულახდილად ამბობ ?
-რათქმაუნდა.
ხაჭაპური გადავიღე.
-ისევ ძველებურად ეტრფი გალაქტიონის შემოქმედებას?
თავი დავუქნეი თანხმობის ნიშნად.
-ძალიან კარგი,მაშინ მე დღეს შენთვის სიურპრიზი მაქვს!
ცეკვა და დროის ტარება უკვე კარგა გვარიანად გაჩაღებულიყო. ამირანსაც ჩემს გვერდით მოეჩოჩებინა სკამი და თავის ამბებს მიყვებოდა... დედაჩემი ვასიკოს ეცეკვებოდა,გვანცა-მამაჩემს. ჩვენც დავუარეთ ორჯერ გემრიელად,რათქმაუნდა უფროსების თხოვნით.მუსიკა,რომ შეწყდა,სადღეგრძელოების დრო დადგა,ასე რომ ყველა მაგიდისკენ გაეშურა...
-მოიცა...-მითხრა ჩემმა ბავშვობის მეგობარმა და წამოდგა... მუსიკოსებისკენ წავიდა, ცოტა ხანს ელაპარაკა,მერე მიკროფონი დაიჭირა ხელში და ყველას ყურადღება ითხოვა:
-მოგესალმებით,მეგობრებო! მაპატიეთ,რომ სადღეგრძელოებს მოგაცდინეთ,მაგრამ მინდა ჩემთვის უსაყვარლეს ადამიანს-ფიქრია მორჩილაძეს მისი საყვარელი პოეტის ლექსი წავუკითხო,რომელიც ალბათ,ბევრი თქვენგანის რჩეულიცაა,რადგან ჩემი აზრით შეუძლებელია იგი ადამიანმა მოისმინოს და არ გაოგნდეს მისი ფრაზების გასაოცარი წყობით და შინაარსით...
-რა ენაწყლიანი ყოფილა...-გავიფიქრე და მომაგონდა,რომ ჩემ დემონს არასდროს ყვარებია ამდენი ლაპარაკი... ხშირ შემთხვევაში მე უფრო მეტს ვამბობდი ვიდრე ის..
-" თოვლი..."-განაგრძობდა ამიკო.
"მანდამაინც ჩემი საყავრელი ლექსი შეურჩევია ამ ოხერს!"-გამიელვა თავში აზრმა და გამეღიმა... მართლაც დიდი სიამოვნებით მოვისმენდი მას.
-"მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის
ქალწულებივით ხიდიდან ფენა:
მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის
და სიყვარულის ასე მოთმენა.
ძვირფასო! სული მევსება თოვლით:
დღეები რბიან და მე ვბერდები!
ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ
უდაბნო ლურჯად ნახავერდები.
ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება:
იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები,
მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება
შენი თოვლივით მკრთალი ხელები.
ძვირფასო! ვხედავ… ვხედავ შენს ხელებს,
უღონოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში.
იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს
შენი მანდილი ამ უდაბნოში…
ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის
ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა,
მწუხარე გრძნობა ქროლვის, მიმოვლის
და ზამბახების წყებად დაწვენა.
თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული სიზმრით დამთოვა.
როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი,
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!
არის გზა, არის ნელი თამაში…
და შენ მიდიხარ მარტო, სულ მარტო!
მე თოვლი მიყვარს, როგორც შენს ხმაში
ერთ დროს ფარული დარდი მიყვარდა!
მიყვარდა მაშინ, მათრობდა მაშინ
მშვიდი დღეების თეთრი ბროლება,
მინდვრის ფოთლები შენს დაშლილ თმაში
და თმების ქარით გამოქროლება.
მომწყურდი ახლა, ისე მომწყურდი,
ვით უბინაოს – ყოფნა ბინაში…
თეთრი ტყეების მიმყვება გუნდი
და კვლავ მარტო ვარ მე ჩემს წინაშე.
თოვს! ამნაირ დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული ფიფქით დამთოვა.
როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი!
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!"
-ნოე ხომ არასდროს გააკეთებდა ამას ჩემთვის... და არც არავის გულისთვის,ალბათ... უბრალოდ,არ იყო ასეთი ტიპი...
ოვაციებითა და აპლოდისმენტებით დაასაჩუქრეს ამირანი,რომელიც ამაყად აწეული თავით მოდიოდა ჩემკენ.
-რა დროს თოვლია ჯერ,ჩემო ბიჭო...-გაეხუმრა მამაჩემი.
კიდევ ერთხელ ჩამოასხეს თეთრი ღვინო...ჩემი ჭიქაც შეივსო,რადგან მეგობრობის სადღეგრძელოს ვსამდით....
-გაუმარჯოს ჩვენი მეგობრობის გაგრძელებას....-ამ წინადადებით დაამთავრა თავისი გამოსვლა ამიკომ და თვალი ჩამიკრა.
-გახსოვს,თმას,რომ გიწნიდა ხოლმე?-მითხრა სიცილით ვახშმობისას დედამ.
-არა,უნდა მახსოვდეს?-დედას კითხვამ აშკარად გამაღიზიანა.
-ვასიკო ჩამოვიდა...-თქვა მამაჩემმა და ლუდი ჩამოასხა.
-ამირანიც ჩამოიყვანა.-ისეთი ტონით განაცხადა დედაჩემმა თითქოს ობამა ჩამობრძანებულიყოს საქართველოში.
-ერთად ვაპირებთ ხვალ რესტორანში წასვლას...
-კარგია...-ავღნიშნე და უღიმღამოთ მოვწრუპე ვაშლის წვენი.
-არ შეხვედრიხარ დიდი სიხარულით რაღაც შენ ამ ამბავს....-აღნიშნა ჩემმა მშობელმა.
-ნორმალურად აღარც კი მახსოვს ამირანი და რა უნდა გამხარებოდა?
-ინტენეტით არ ეხმიანები?
-არა...
-თან შენ სკოლაში გადმოდის...
-მგონი თანაკლასელები იქნებით-ჩაურთო მამამ,რომელსც ვახშამი უკვე დაემთავრებინა.
ისეთი შეგრძნება მქონდა,რომ ჩემები მთელი მონდომებით ცდილობდნენ ჩემი და ამირანის დაახლოვებას,რაც მე საერთოდ არ მომწონდა...
-რას ჩაიცმევ ხვალ?
-მოვიფიქრებ რამეს...
-მე,რომ წითელი კაბა გაჩუქე ის კარგი ვარიანტია!
-რატომაც არა...
წითელი კაბის ხსენებაზე გულზე დარდი გადამეკრა...თვალებში ჩამდგარი დარდი სახეზე ჩამომიცოცდა,ერთიანად მოვიღუშე და სიცივეში გაყინულ,მობუზულ ჩიტს დავემსგავსე...
ვახშმობის შემდეგ, ოთახში მარტოდმარტოდ დავიგულე თუ არა თავი ინტერნეტში შევედი და ცუცას სურათებს დავუწყე თვალიერება... მთელი ალბომი იყო ნოესთან ერთად გადაღებული სურათების,იმის მიუხედავად,რომ ჩემი დემონი მე მეუბნებოდა სურათების გადაღებას ვერ ვიტანო, აღმოჩნდა,რომ ესეც სიცრუე იყო,თორემ ცუცა ძალით ხომ არ გადააღებინებდა?!
ის იყო "facebook"-იდან უნდა გამოვსულიყავი,რომ წერილი მომივიდა.
ამირანი: "რაც უფრო სორს ხარ,მით უფრო ვტკბები!
მე შენში მიყვარს ოცნება ჩემი,
ხელუხლებელი-როგორც მზის სხივი,
მიუწვდომელი-როგორც ედემი!"
ამას გაუფრენიათქო ვიფიქრე და გამეცინა...
მე:"და თუ არახარ,ის ვისაც ვფიქრობ,
მე დღეს არ ვნანობ,დაე,ვცდებოდე!
ავადმყოფ გულს სურს,რომ მას ოცნების
თეთრ ანგელოზად ევლინებოდე"...
ჩემი დემონის სახემ გამიელვა გონებაშ და ცრემლები მომაწვა... ერთბაშად დამიტრიალდა თავში ყველა ერთად გატარებული წუთი... ის დილა,როცა თვალები გავახილე და მკერდზე ვყავდი მიხუტებული....ღამე,როცა ხელჩაკიდებულებს ჩაგვეძინა...შუადღე,როცა სულ მთლად შიშველს შევუვარდი ოთახში და გაოგნებისგან თვალები ვერ დავხუჭე და ბოლოს ხელი თვითონ ამაფარა...რამდნეს ვიცინოდით... მაშინ, მე შევცდი... სტროფი გულში მტკივნეულად ჩამეწერა და ისე მეწვოდა,თითქოს ჯოჯოხეთის ცეცხლი მოეკიდებინათ საგულესთვის.
-ეს ოხერი სტროფი,რა ზუსტად გამოხატავს....-გულზე ხელი მოვიჭირე...-ჩემი დემონი...-წავიჩურჩულე და თავი დავდე მაგიდაზე... ცრემლები გამჭვირვალე ციცქნა ბუშტუკებივით ეკვროდნენ ხის ზედაპირს...მე მათ ერთი ბეწო გუბეებივით ავღვიქვავდი და მინდოდა კიდევ უფრო მეტირა,რომ გამეზარდა... ცრემლებიც მდიოდა და მდიოდა,გული არ დაუწყვეტიათ!
-აღარ უნდა ჩააქრო შუქი?!-დედაჩემის ხმამ გამომარკვია და თავი ინსტიქტურად ძალიან სწრაფად წამოვწიე,ისე რომ თავბრუ დამეხვა და თავლებშიც დამიბნელდა...
-ხო! ახლავე....
ოთახსი წამში ჩამობნელდა...მხოლოდ კომპიტერის შუქი ანათებდა....
ამირანი:"გახსოვს?"
-ნეტავ,რა უნდა მახოსვდეს? -გავიფიქრე,ლეპტოპი გამოვრთე და ლოგინში ჩავწექი...
-რათქმაუნდა... პატარაობაში მთელი გულისყურით ვიზეპირებდი გალაქტიონის "რაც უფრო შორს ხარს..."წასვლამდე გალაკტიონის ლექსების კრებული მაჩუქა...
-ფიქრია?!
-ხო,ამი?
-სულ ხომ გემახსოვრები?!
-შენ თავს რა დამავიწყებს?
ამირანი დაიხარა,მარჯვენა ლოყაზე მაკოცა და მამამისს დაედევნა,რომელსაც უკვე ყველასთან დამშვიდობება მოესწრო.
-რა პატარები ვიყავით...-გავიფიქრე და ჩამეძინა...
*************
-შენ კიდე არ ჩაგიცვამს?!-დედაჩემის გაოცებას საზღვარი არ ქონდა სახლის სამოსში გამოწყობილი,რომ დამინახა.
-მივდივართ უკვე?
-ხომ დაგირეკე საათნახევრის წინ გამზადებული დამხვდი,რომ მოვალთქო?!
-არ მეგონა ასე მალე თუ მოხვიდოდი...
-რა მალე?!-ლამის მიყვირა.
-ათ წუთში მზად ვიქნები... მაგდენიც არ დამჭირდება!-ოთახში შევედი,კარადა გამოვაღე და წითელ კაბას დავუწყე ძებნა. ვერ ვნახე და გასარეცხების ყუთის ამოქექვა დავიწყე. არც იქ იყო.
-დედა,ჩემი წითელი კაბა სარეცხ მანქანაში ხომ არაა?!
-არა. რა იყო,ვერ ნახე?!
მაინც შევამოწმე სარეცხი მანქანა, აივნაზეც გავედი,რომ შემემოწმებინა გაფენილი ხომ არ იყო..
-ხომ არ გაგინათხოვრებია?!
ზუსტად ვიცოდი განათხოვრებული,რომ არ მქონდა,მაგრამ ტყუილის თქმა მიწევდა,იმის მიუხედავად,რომ ძალაინ არ მსიამოვნებდა.
-ხო...ახლა გამახსენდა,კატოს ვათხოვე...
-რამდენჯერ გითხრა ნუ ანათხოვრებ ტანსაცმელსთქო?!
-რა შავდება?!
-ის,რომ როცა გჭირდება სხვაგანაა და ვერ იყენებ,თან მე სამოსს შენ გყიდულობ და არა შენ დაქალებს!მეორედ მსგავსი არ გავიგონო! გესმის?!
-კი.....
ღია კრემისსფერი, მოკლე კაბა ჩავიცვი, თმა კოსად ავიწიე, საყურები გავიკეთე და ხუთ წუთში გავედი შემოსასვლელში, დედა ჯერ მზად არ იყო და აქეთ მომიწია ლოდინი,მაშინ როცა თავიდან თავად მეჩხუბებოდა. თავი გადავაქნიე და სარკეში ერთიანად შევათვალიერე საკუთარი თავი...
მანქანაში,რომ ჩავსხედით, ფანჯარა ჩამოვწიე...
-ხვალ რა რიცხვია?
-ჩვიდმეტი.
-ხო,ხო, სკოლა გეწყება!
-რა მალე გაფრინდა ეს არდადეგები.
-ხომ ხარ კმაყოფილი დასვენებით?
-დიდი დაუნახაობა და უმადურობა იქნებოდა ჩემი მხრიდან უკმაყოფილება.
-მართლად კარგი დრო გავატარეთ იტალიაში!
-დედი,გახსოვს, იყო დრო,როცა ფეხსაცმელს გთოვდი და ვერ მყიდულობდი...
-მაგრამ მერე დამაწინაურეს და ყველაფერი შეიცვალა!
-გაგვიმართლა...
-მამაშენს როგორც იქნა დაუბრუნეს გასესხებული ფული. ბიზნესში სარისკოდ ჩადებულმა ტანხამაც გაამართლა!
-ღმერთი დიდი და მოწყალეა,დედი...
-მამა უკვე რესტორანშია,ყველა ჩვენ გველოდება. ჭკვიანად მოიქეცი,ბევრს ნუ ილაპარაკებ!
რჩევები ისეთი ტონით იყო ნათქვამი შეუძლებელი გახლდათ გაფრთხილებად და შენიშვნად არ მიმეღო,ცოტა მეწყინა,რადგან არ ვიმსახურბდი,მაგრამ არ შევიმჩნიე...
*****
რესტორანში მისულმა თავი ძლაინ უხერხულად ვიგრძენი. ვასიკო და გვანცა ისე გადამეხვივნენ თითქოს მათი დიდი ხნის უნახავი შვილი ვიყავი.
-ამიკო სად არის?-იკითხა ღიმილით დედაჩემმა და მამიკოს გამოწეულ სკამზე დაბრძანდა.
-ახლავე შემოვა. მეგობარმა დაურეკა და აივანზე გავიდა სალაპარაკოდ.
დედაჩემს გვერდით მივუჯექი.
-როგორი გაზრდილია,დაქალებული,დამშვენებული!-ხოტბას მასხამდა ვასიკო ბიძია.
-ავ თვალს არ დაენახვება! კალმითაა ნახატი!-ქება არც გვანცას წყინდებოდა. თავს ისე ვგრძობდი თითქოს მათი ოჯახისთვის სასურველი სარძლო ვყოფილიყავი და ჯერ კიდევ მსინჯავდნენ.
არ ველოდი,რომ ამირანი ასეთი შეცვლილი დამხდებოდა... ოთახში,რომ შემოვიდა აშკარად ყველა მანდილოსნის ყურადღება მიიქცია. მკაფიოდ გავიგონე,გვერძე მაგიდიდან სავარაუდოდ სტუდენტმა გოგონებმა ერთმანეთს როგორ გადაულაპარაკეს მოსანადირებელი ვაჟბატონიაო. მინიმუმ ორი თავით ჩემზე მაღალი იყო.ისეთი მხარბეჭიანი იყო,სპორტსმენის შთაბეჭდილებას ტოვებდა და იქნებ იყო კიდეც,არასდროს მიკიტხავს. გემოვნებიანად შერჩეული ღია აგურისფერი პერანგი ოდნავ ჩაეხსნა,ჯინსის შავი შარვალი საჯდომს ისე კვეთდა შეუძლებელი იყო თვალი არ გაგქცეოდა მისკენ. ყავისფერი,ოდნავ ტალღოვანი თმა ისე გადაეწია,რომ ლამაზი შუბლი გამოსჩენოდა. დიდი ნაცრისფერი თვალებით შორიდანვე ინტერესით მათვალიერებდა. გაცილებით მეტს მიცემდი,ვიდრე რეალურად მისი ასაკი იყო.
-შემახსენეთ რამდენი წლისა?-ვიკითხე დაბნეულმა.
-ჩვიდმეტის.
-და ჩემი კლასელი როგორ იქნება?
-გვიან შეიყვანეს სკოლაში.
-ექსტერნს რატომ არ აკეთებს?
-მერე ხომ შენთან ერთად დროის გატარების საშუალება არ მექნება! -თავად გამცა პასუხი,უკვე თავზე მედგა.
-გამარჯობა ამირან...-ენა დამება.
გაეცინა. უნდა ვაღიარო,ძალიან უხდებოდა სიცილი. ყველა ჩვენი მაგიდისკენ იყურებოდა.
-არ მეგონა ასეთი ყურადღების ცენტრში თუ მოვექცეოდით...-შევიშმუშნე.
-მოგიწევს მიეჩვიო!-გადაიკისკისა გვანცამ.
-როგორ ხარ,ფიქრი?
-როგორც ადამიანს შეშვენის,რომელიც მთელ დღეს წიგნების კომპანიაში ატარებს...
-ვატყობ არ შეცვლილხარ...
-სამაგიეროდ შენ შეიცვალე, ძალიან....
-არ გადამკოცნი?
-უი,ხო...-საკუთარ თავზე გავბრაზდი, რამდენი ხნის უნაყავდი მყავდა ამირანი და იმდენი ვერ მოვისაზრე წამოვმდგარიყავი და გადამეკოცნა,მხოლოდ თავაზიანობისთვის.
-არ არის საჭირო...-მითხრა,თავად დაიხარა და მაკოცა... მერე მშვიდად დაიკავა ადგილი,ჩემს წინ.
უეცრად აღმოვაჩინე რომ ჩემი და ამის შეხვედრას განსაკუთრებული ინტერესით აკვირდებოდნენ ჩვენი მშობლები,ისე თითქოს ვიტრინაში გამომდგარი თოჯინები ვიყავით,ჯერ რომ აკვირდებიან,სინჯავენ და მხოლოდ ამის შემდეგ ყიდულობენ.
-ვასიკო,როგორ მიდის შენი ბიზნესი?!-კითხა მამაჩემმა და ღვინო ჩამოასხა.
-ძალინ კარგად! იმდენი სიკეთე ჩვენ! ყვავის!ყვავის პირდაპირ!
-ასე კარგად თუა საქმე,როგორ გარისკე წამოსვლა?
-სანდო ხალხი მყავს დატოვებული! თან მე დარჩენას არ ვაპირებ... გვანცა და ამო რჩებიან...
-აბა აქეთ იქით ივლი წამდაუწუმ?
-შეძლებისდაგვარად....
ამდაგვარი დიალოგი დიდხანს გრძელდებოდა... მე არაფერი გადამიღია,ცარიელ თეფშს დავცქეროდი,სამაგიეროდ ამიკომ იმარჯვა და ხორცი დააგემოვნა.
-ჭამას არ აპირებ?-მკითხა,როცა უფროსები ერთმანეთში საუბარში გაერთნენ.
-რავიცი....
-არ თქვა დიეტაზე ვარო!
-არ მაწყენდა ისე...
-რას ამბობ, არაჩვეულებრივ ფორმაში ხარ!
-გულახდილად ამბობ ?
-რათქმაუნდა.
ხაჭაპური გადავიღე.
-ისევ ძველებურად ეტრფი გალაქტიონის შემოქმედებას?
თავი დავუქნეი თანხმობის ნიშნად.
-ძალიან კარგი,მაშინ მე დღეს შენთვის სიურპრიზი მაქვს!
ცეკვა და დროის ტარება უკვე კარგა გვარიანად გაჩაღებულიყო. ამირანსაც ჩემს გვერდით მოეჩოჩებინა სკამი და თავის ამბებს მიყვებოდა... დედაჩემი ვასიკოს ეცეკვებოდა,გვანცა-მამაჩემს. ჩვენც დავუარეთ ორჯერ გემრიელად,რათქმაუნდა უფროსების თხოვნით.მუსიკა,რომ შეწყდა,სადღეგრძელოების დრო დადგა,ასე რომ ყველა მაგიდისკენ გაეშურა...
-მოიცა...-მითხრა ჩემმა ბავშვობის მეგობარმა და წამოდგა... მუსიკოსებისკენ წავიდა, ცოტა ხანს ელაპარაკა,მერე მიკროფონი დაიჭირა ხელში და ყველას ყურადღება ითხოვა:
-მოგესალმებით,მეგობრებო! მაპატიეთ,რომ სადღეგრძელოებს მოგაცდინეთ,მაგრამ მინდა ჩემთვის უსაყვარლეს ადამიანს-ფიქრია მორჩილაძეს მისი საყვარელი პოეტის ლექსი წავუკითხო,რომელიც ალბათ,ბევრი თქვენგანის რჩეულიცაა,რადგან ჩემი აზრით შეუძლებელია იგი ადამიანმა მოისმინოს და არ გაოგნდეს მისი ფრაზების გასაოცარი წყობით და შინაარსით...
-რა ენაწყლიანი ყოფილა...-გავიფიქრე და მომაგონდა,რომ ჩემ დემონს არასდროს ყვარებია ამდენი ლაპარაკი... ხშირ შემთხვევაში მე უფრო მეტს ვამბობდი ვიდრე ის..
-" თოვლი..."-განაგრძობდა ამიკო.
"მანდამაინც ჩემი საყავრელი ლექსი შეურჩევია ამ ოხერს!"-გამიელვა თავში აზრმა და გამეღიმა... მართლაც დიდი სიამოვნებით მოვისმენდი მას.
-"მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის
ქალწულებივით ხიდიდან ფენა:
მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის
და სიყვარულის ასე მოთმენა.
ძვირფასო! სული მევსება თოვლით:
დღეები რბიან და მე ვბერდები!
ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ
უდაბნო ლურჯად ნახავერდები.
ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება:
იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები,
მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება
შენი თოვლივით მკრთალი ხელები.
ძვირფასო! ვხედავ… ვხედავ შენს ხელებს,
უღონოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში.
იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს
შენი მანდილი ამ უდაბნოში…
ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის
ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა,
მწუხარე გრძნობა ქროლვის, მიმოვლის
და ზამბახების წყებად დაწვენა.
თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული სიზმრით დამთოვა.
როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი,
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!
არის გზა, არის ნელი თამაში…
და შენ მიდიხარ მარტო, სულ მარტო!
მე თოვლი მიყვარს, როგორც შენს ხმაში
ერთ დროს ფარული დარდი მიყვარდა!
მიყვარდა მაშინ, მათრობდა მაშინ
მშვიდი დღეების თეთრი ბროლება,
მინდვრის ფოთლები შენს დაშლილ თმაში
და თმების ქარით გამოქროლება.
მომწყურდი ახლა, ისე მომწყურდი,
ვით უბინაოს – ყოფნა ბინაში…
თეთრი ტყეების მიმყვება გუნდი
და კვლავ მარტო ვარ მე ჩემს წინაშე.
თოვს! ამნაირ დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული ფიფქით დამთოვა.
როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი!
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!"
-ნოე ხომ არასდროს გააკეთებდა ამას ჩემთვის... და არც არავის გულისთვის,ალბათ... უბრალოდ,არ იყო ასეთი ტიპი...
ოვაციებითა და აპლოდისმენტებით დაასაჩუქრეს ამირანი,რომელიც ამაყად აწეული თავით მოდიოდა ჩემკენ.
-რა დროს თოვლია ჯერ,ჩემო ბიჭო...-გაეხუმრა მამაჩემი.
კიდევ ერთხელ ჩამოასხეს თეთრი ღვინო...ჩემი ჭიქაც შეივსო,რადგან მეგობრობის სადღეგრძელოს ვსამდით....
-გაუმარჯოს ჩვენი მეგობრობის გაგრძელებას....-ამ წინადადებით დაამთავრა თავისი გამოსვლა ამიკომ და თვალი ჩამიკრა.
