ამონაწერები დღიურებიდან...(11)

მივდიოდი ასე სველი,გაწუწული,შეურაწყოფილი და საშინლად შეყვარებული...დიახ,არ მოგესმათ ლილი მიყვარდა,მიყვარდა მთელი ვნებით,გრძნობით,არსებით...იცით როდის მივხვდი რომ მიყვარდა,გზაზე რომ მივდიოდი და ამაოდ ვუქნევდი ტაქსებს ხელს,ფეხით რომ მივჩანჩალებდი და გზას რომ ბოლო არ უჩანდა,მიყვარდა გრძნობით და ეს სიყვარული თავიდან ბოლომდე მივლიდა,თხემით ტერფამდე ვგრძნობდი მისდამი სითბოს...ოხ ნეტავ ახლა აქ მყავდე რას გიზავდი,განახებდი რას ნიშნავს მამაკაცი,დაგანახებდი ეიფელის კოშკის აგების მიზეზსს,განახებდი რამ შექმნა პირამიდები,განახებდი რა ძალამ ააგო პიზა,მე შენ სამყაროს გაჩუქებდი...
რა უცნაურები ვართ ადამიანები,რატომ ვიგებთ ფასს როცა ვკარგავთ...სულ ცოტა ხნის წინ იგი გვერდით მეჯდა,მეხუტებოდა მეხვეწებოდა,მე კი ხელი ვკარი,თავმოყვარეობა გავუთელე...არადა ახლა მთელ სამყაროს მერჩივნა,წეგან მეგონა არ მიყვარდა მაგრამ ახლა...მიუხედავად ამის მტკიცედ გადავწყვიტე რომ არ მენახა...იცით რატომიმეშინოდა ამ გრძნობის,უნდა გამიგოთ წლების მანძილზე არავინ მყვარებია,არც ქალი,არც ნათესავი,არც მეგობარი...ახლა კი შეყვარებული ვიყავი,ოოო როგორ მეშინოდა ამ ოხერი კუბიდონის,როგორ გავურბოდი ამან კი მაინცდამაინც გულში დამჭრა...
რა უცნაურადაა სამყარო მოწყობილი,ღმერთი რა ბრძნულად ქმნის ყოველივეს,მე აქამდე მეგონა რომ სამყაროს ცენტრი ვიყავი,არავინ და არაფერი მაშინებდა...ახლა კი გამოჩნდა ჩემი შემშინებელი,დამჩოქებელი,მან მე გული მომპარა,წამართვა,შემომიძვრა და სამუდამოდ დასახლდა ჩემში...უხ მე ამისი...ალექსანდრე გაები,რა კრეტინი ხარ...
ამ ფიქრებში თავზე დამათენდა,სახლამდე მაინც ვერ მივედი,სველი ტანსაცმელი ზედ შემაშრა,გზაზე ერთ ბომჯს 50 თეთრიანი ავახიე და ავტომატთან მივედი,რა დრო დამიდგა ქუჩაში ვყაჩაღობ,არადა შემეძლო პატრული გამეჩერებინა,მეთქვა ჩემი ვინაობა და პრობლემა არ იყო,მაგრამ რატომღაც ასე მომინდა...ლილი მართალი იყო,მდიდარი ადამიანი ვერასდროს გაიგებს ბევრ ისეთ ბედნიერებას რასაც ღარიბები განიცდიან ისევე როგორც პირიქით...
სახლში დავრეკე,ინდირამ აიღო,ქუჩა ვუთხარი და სასწრაფოდ მძღოლის გამოგზავნა ვუბრძანე...20 წუთში სახლში ვიყავი...არც ვიბანავე არაფერი,ეს დაღლილი როიალს მივუჟექი და დაკვრა დავიწყე,მუზა მწვეოდა...
ზუსტად 10 წუთში ჩემი სახლის ტელეფონი აწკრიალდა,ისევ ინდირამ უპასუხა,დამიძახა და მივედი...ის ბანკირი იყო,ლილის მამა...ტელეფონი ხელიდან გამივარდა...ლილის მანქანა უპოვიათ დამტვრეული,ლილი კი არსად ჩანდა...მე პირველად ვიგრძენი საშინელი ტკივილი,ტკივილმა მთელ სხეულში დამიარა,ტვინამდე მივიდა და გამთიშა...