ამონაწერები დღიურებიდან...(12)

ამ ამბავმა საშინლად დამაბნია და შემაშინა,სხვა დრო რომ ყოფილიყო ალბად მე უფრო კარგად გავაანალიზებდი ყველაფერს და მივხვდებოდი რომ რაღაც ფაქტები ერთმანეთს არ ემთხვეოდა,თუნდაც ის რომ ლილის მანქანა ზუსტად ისე იყო დამტვრეული რა მდგომარეობაშიც პირველად მე გავუგზავნე,იგი არც არაფერს იყო შეჯახებული და არც ავარიას ჰქონია ადგილი,უბრალოდ აი ასე, დამტვრეული იყო...ან მამამისმა მე რატომ დამირეკა,გავლენა და ფული არც მას აკლია...მოკლედ ბევრი საეჭვო ფაქტი გაჩნდა,თუმცა მაშინ ამ ყველაფერს ყურადღებას არ ვაქცევდი,მსჯელობდი როგორც შეყვარებული კაცი და საღი აზრი საერთოდ წართმეული მქონდა...საერთოდ შეყვარებული ადამიანი,მითუმეტეს თუ სიყვარული დამწყებ ფაზაშია ბევრ რამეს ზუსტად ვერც აფასებს და ვერც აღიქვამს...მით უფრო მე, მთელი ღამის უძილო,საშინლად შეციებული და დაღლილი...
მიუხედავად იმის, რომ მდიდარი ბიჭი ვიყავი და ფუფუნებაში გაზრდილი,ქუჩის ცხოვრება არც ისე შორს იყო ჩემგან,სანამ დეიდაჩემთან და მის კრეტინ ქმართან ვიზრდებოდი ქუჩას არც ისე ცუდად ვეგუებოდი და მისი ხშირი სტუმარიც ვიყავი...ყველა კლანს ვიცნობდი,ბაიკერებთანაც კარგი ურთიერთობა მქონდა და ფულითაც ბევრჯერ დავხმარებივარ მათ...მოკლედ ქსივები ყველგან დავაგზავნე,გულხელდაკრეფილი ჯდომას არ ვაპირებდი როგორ მოექცეოდა ცუდად ლილის ვინმე ''ახვარი''...მე რატომღაც მოტაცება მეგონა...მდიდარ წრეებშიც დავიწყე ქექვა,მამამისის ყველა სანაცნობო გავიკითხე,მაინტერესებდა ვინმე მტერი ხომ არ ყავდა და მისი ნაჩალიჩარი ხომ არ იყო...ჯერ მხოლოდ 3 საათი იყო გასული და უკვე საქმეში ნახევარი ქალაქი ჩავრთე,საშინლად ვნერვიულობდი,უკვე იმ ჭკვაზე ვიყავი ქალაქი ფეხით შემომევლო,ვერ აგიხსნით რა საშინელება გადავიტანე,წუთები საუკუნეებს გავდა,ინტერნეტშიც კი დაიწყო ძებნა...ჩემი მთელი კონტაქტები და ხალხი ფეხზე იდგა,მაგრამ ეს არ მაკმაყოფილებდა...მამამისი ვნახე,გამოვკითხე ყველაფერი,ის ვითომ მე მაბრალებდა ბოლოს შენთან იყოო...ცოტას გადარჩა ცემას,მაგრად ავითხარე...მოსაღამოვდა და არაფერი ახალი არ იყო...ლამის გავგიჟდი,ცხოვრებაში პირველად თავი უძლურად მივიჩნიე,სასოწარკვეთილებას ცოტა მეკლდა,თან სიცხე მწვავდა,ეტყობოდა იმ ღამით მტკვარში ბანაობამ ჩემს ფილტვებს თავისი კვალი დაამჩნია...
სახლში მივედი,იმ იმედით რომ დამირეკავდნენ,მეგონა გამოსასყიდს მოითხოვდნენ ან რამე ასეთი,კაბინეტში შევედი,სავარძელში ჩავჯექი,თავზე ხელები შემოვიწყე და წამით ჩავფიქრდი ჩემი მდგომარეობის უსაშველობაზე,თავში ყველაფერი ამემღვრა,ერთი საშინლად დავიზმუვლე და წამოვხტი გამწარებული,სკამი ავიღე და ძირს დავანარცხე,ყველაფრის მტვრევა დავიწყე,თან ვყვიროდი უფრო სწორად ვღრიალებდი,დაჭრილ ხარს ვგავდი,ვერ აგიწერთ რა მემართებოდა,ხმაურზე ინდირა შემოვარდა,ასეთ მდგომარეობაში რომ დამინახა მომვარდა და ჩამეხუტა,მე ცივად ვკარი ხელი,ტირილი დაიწყო შვილო რა დღეში ხარო,მე მაინც არ ვაქცევდი ყურადღებას,ყველაფერი დავამტვრიე,მხოლოდ ტელეფონს არ ვახლე ხელი...მიყურებდა ინდირა და თანდათან მწარდებოდა,ხომ გითხარით იგი ბასკია,ეს ნაცია იშვიათად ბრაზდება მაგრამ თუ გაბრაზდა ოოო...
მომვარდა ერთი სილა მტკიცა და მიყვირა:
-ნუ იქცევი ლაჩარივით!მე ეს არ მისწავლებია,კაცი არა ხარი დაწყნარდი და თუ მაგარი ხარ იმ გოგოს მომტაცებლებს დაალეწე ეგრე ყველაფერი თავზე...
მართალი იყო ვერაფერს ვეტყოდი...არც მქონდა ნერვები ამ დროს ტელეფონმა დარეკა...ზურა იყო ერთერთი ძლიერი პიროვნება ასეთ საკითხებში...
-ბატონო ალექსანდრე,ვიცით აგარაკი სადაც მალავენ...
-სადი(ვიკითხე მოუთმენლად)
-მცხეთაში...
-უფრო ზუსტადი
ზუსტი მისამართი მითხრა...
-ჩვენი ხალხი უკვე გავგზავნეთ...
-ახლავე დაურეკე ყველას და უკან წამოვიდნენ,იმ სახლს არავინ გაეკაროს...(გავეცი განკარგულება)
-როგორც იტყვით...
-უბრალოდ მზად ყოფნაში იყავით,თუ ერთი ზარი გამოგიშვით ან 3 საათში არ გამოვჩნდი ადგილზე გაჩნდით...
-დიახ,ველოდებით თქვენს ზარს...(მითხრა და დაკიდა)
მე მაშინვე გამოვვარდი კაბინეტიდან,ჩემს ოთახში ავვარდი,უკან ინდირა გამომედევნა...
-რა ხდება შვილო მითხარი...
-არაფერი!მოვუხიე მოკლედ..
ფისტოლეტი ავიღე და გავვარდი,დაცვას უნდოდა გამომყოლოდა,მაგრამ ერთი დავიღრიალე,ფეხი არავინ მოიცვალოს!!!
მარტო წავედი,მოვდივარ ჩემო ლამაზო,გავიფიქრე და მანქანა ადგილიდან მოვწყვიტე...
ბევრი არ მივლია,იმიტომ რომ მივფრინავდი,წამები საათებად იწელებოდა,მივრბოდი ჩემი ლამაზის დასახმარებლად და თან გული მივარდებოდა,ერთი სული მქონდა როდის ვნახავდი,როდის ჩავიხუტებდი და ვეტყოდი რომ ყველაფერი კარგად იყო...
მალე მივადექი საჭირო ადგილს,პატარა სახლი იყო ,მაგრამ საკმაოდ ლამაზი და თან განათებული,მოტაცებული ადამიანის დასამალად სრულიად გამოუსადეგარი,არაფერს დავკვირვებივარ პირდაპირ შევაჭერი,კარს წიხლი ვკარი,შეიხსნა,დაკეტილი ჩანს არც ყოფილა საერთოდ,დიდი ოთახი იყო უცბად მოვასწარი თვალის მოვლება,ოთახის სიღრმეში კიბე იყო,ხმაურზე ეტყობა მასპინძელი გამოფხიზლდა და კიბიდან პირდაპირ დაეშვა ვიღაც დაკუნთული ბომჟი...
-მოხვედიი! -სიცილით მკითხა
არაფერი მიპასუხია გიჟივით ვეცი,დაღლამდე ვურტყი,თავიდან თითქოს მეწინააღმდეგებოდა,მაგრამ საკმაოდ ძლიერი ხელი მაქ,გაუჭირდებოდა ჩემთან შებმა...საშინლად ვცემე,ყველა წერტილიდან სისხლი სდიოდა,ის ცდილობდა რაღაც ეთქვა,არ ვუსმენდი მთელი დღის სიმწარეს ვატანდი მუშტს,შემდეგ უკნიდან რაღაცამ თუ ვიღაცამ მომქაჩა,არ შემოვტრიალებულვარ ისე ვუთავაზე არამკითხეს წიხლი და ამ დროს იარაღი ამოვიღე...
-სად არის, ნაბიჭვრებო, ლილი???
-აუ ეს ვინ ყოფილა...ამოილუღლუღა მეორემ,წიხლით რომ შევამკე იმან...
-მოგკლავ შენი და მეორე ამ დროს სახეში ვუთავაზე...
ამ დროს კიბეზე კიდევ ხმაური გავიგე,ეს უკვე ლილი იყო,დამფრთხალი მორბოდა...
არ ესროლო სანდრ,არ ესროლო გთხოვ...ლილის სიტყვებისთვის ყურადღება აღარ მიმიქცევია,ისე გავექანე მისკენ და მთელი ძალით ჩავიხუტე...
-ჩემო ლამაზო,რამე ხომ არ დაგიშავეს,ხომ არ შეგეშინდაი კითხვები დავაყარე...ის კი გამცილდა და ნაცემებისკენ წავიდა პირველისკენ მივიდა,ის უკვე უგონოდ იყო...
-რა დებილი ხარ,მიყვირა უცბად...
გავოგნდი,ვიფიქრე ლილის ხო არ უყვარს თქო,გულში რაღაც ჩამწყდა...
მეორე წამოდგა,უფრო სწორად წამოფოფხდა...ტელეფონთან აპირებდა მისვლას,ისევ პისტოლეტი დავუმიზნე.
-ადგილზე გაჩერდი ნაბიჭვარო! ძალიან მკაცრად ვუთხარი...
-იარაღი დაუშვი ალექსანდრე,ეს ყველაფერი ხუმრობა იყო,ისეთივე ხუმრობა როგორც შენი საჩუქარი...მინდოდა ისევე გამემწარებინე როგორც შენ იმ მანქანის გამოგზავნით გამამწარე,ისევე გაგეთენებინა ღამე ტირილში,როგორც მე მაიძულე...
თითქოს მდუღარე გადამასხესო,თავბრუ დამეხვა,ამას არ ველოდი,მივხვდი რა სულელურ მდგომარეობაში აღმოვჩნდი...ვერაფერი ვთქვი,მხოლოდ ეს ამოვაყოლე მწარე სუნთქვას...
-ამჯერად ზედმეტი მოგივიდა,პატარა ქალბატონო!..
ვთქვი და სწრაფად გამოვტრიალდი...
-სანდრო!.. კარებში დამეწია ლილის ხმა...
-მოკეტე! ვუყვირე და გავშორდი იქაურობას...