ოცდამეხუთეს ეფექტი - ტყვე (ეპიზოდი XXII)

სანდროს სახის გამომეტყველება შეეცვალა. ირონიული ღიმილი გაუქრა. ისე მიყურებდა, როგორც ჯაშუშს, რომელიც ეს-ესაა, დანაშაულში ამხილეს...

ფაქტობრივად, მე მის თვალში ჯაშუში ვიყავი... ჩემი დაბნეულობაც უფრო უმყარებდა ეჭვს.

- ეს რა წერილია? საიდან გაქვს?..

- შენი კამერის ჩანთიდან!

- პირველად ვხედავ!

- და შენ გჯერა შენი სიტყვების? - მკითხა და ჩემკენ რამოდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა. მე უკან დავიხიე.

- რა თქმა უნდა, მჯერა!.. ათასჯერ გავიმეორებ, რომ ამ წერილს პირველად ვხედავ...

- არ ვიცი, რა გიყო, ლუ... შენ რას იზამდი ჩემს ადგილას? წარმოიდგინე, შენს სახლში არის სტუმარი, რომელსაც არ იცნობ... საკმაოდ უცნაურად იქცევა, - ღამე მარტო ჩავიდა ფლიგელში, თანაც ისე, რომ არავის არაფერი უთხრა... ღამით მოინახულა გაურკვეველი "მეგობარი". მერე პოულობ წერილს, სადაც ასეთი რამ წერია... მორჩი ახლა აფერისტობას და დროზე დაფქვი, - ვინ მოგაგზავნა?

- დროზე დავფქვა?.. მემუქრები, სანდრო?..

- ლუ, ნუ მეთამაშები!

ჩემი დაჭერა სცადა, მაგრამ ხელიდან დავუსხლტი და მაგიდას ამოვეფარე.

- დაჭერობანა ვითამაშოთ?

- სანდრო, ეს შენობა მაშინ მართლა შემთხვევით ვიპოვე. მერე მამაშენი მომიყვა ფლიგელის შესახებ... დავინტერესდი... შენ არ გითხარი გასაგები მიზეზის გამო, შენთან ერთად აქ ჩამოსვლა აუცილებლად სექსით დამთავრდებოდა... მე კიდევ არ მინდა შენთან სექსი!

- და ახლა რატომ ჩამომყევი, აბა?.. იმიტომ, რომ კოდი გაგეგო?..

- არ მესმის, რაზე მელაპარაკები... რაში მჭირდება შენი კოდი?

- ერთი რამ მიკვირს... შენ ძველი კოდი არ იცი... რომ გცოდნოდა, მაშინ გააღებდი, როცა პირველად ჩამოხვედი აქ, ბაღში რომ შემხვდი ფარნით. იმ ღამესვე შევამოწმე სეიფი და მივხვდი, ჩამოსული რო იყავი... როგორც კი ანთებული შუქი დავინახე. სეიფზე კოდი იმ ღამეს შევცვალე...

- სანდრო, ძალიან გთხოვ, წავიდეთ აქედან...

- შენ რა, დამცინი გოგო?.. თუ ვერ ხვდები, რა სერიოზულად დაგენძრა, ჰა?

უცებ მთელი ძალა მოვიკრიბე და კიბისკენ გავიქეცი... გამომეკიდა. გზა ზუსტად არ მახსოვდა და ვარაუდით მივრბოდი. გასასვლელ-გამოსასვლელებში სულ მთლად ავირიე... ერთ-ერთ ბნელ კუთხეში დავიმალე და მივაყურადე, მაინტერესებდა, სად იყო... მისი ნაბიჯების ხმა მესმოდა...

ვიცოდი, რომ მიპოვიდა. მე ხომ მის ტერიტორიაზე ვიყავი... ალბათ, თვალდახუჭულმა იცის ყოველი კუთხე-კუნჭული... ერთადერთი, იმის იმედი მქონდა, რომ პირველს მიმესწრო კიბესთან.

- შენი გამოწვევა მივიღე, დაგიჭერ და მერე შენს თავს დააბრალე ყველაფერი!..

შიშმა მთლიანად მომიცვა... ვხვდებოდი, რომ სიტუაცია უკონტროლო გახდა და ახლა მხოლოდ სასწაული თუ მიხსნიდა... ჩემი საქმე წასული იყო.

- შენ სუნს ვგრძნობ, იცი?.. შენი გულის ფეთქვასაც...

ხმა ძალიან ახლოს გაისმა. დერეფნის განათებულ ადგილას მისი ჩრდილი გამოჩნდა. ძალიან გრძელი ჩრდილი ჰქონდა... შემზარავად აღიმართა ჩემს პირდაპირ, კედელზე...
ჩრდილი არ იძვროდა. ერთ ადგილას გაქვავებულიყო.

- ლუ, იცი... დედა რომ მომიკვდა, ძალიან პატარა ვიყავი... ექვსი წლის. ხანდახან, თვალებს რომ ვხუჭავ, თითქოს ისევ ვგრძნობ ხოლმე მის სითბოს...

კუთხეში უფრო მივიკუნჭე. ნეტა რას აკეთებს?.. შეიძლება ჩემს ფსიქიკაზე უნდა გავლენა მოახდინოს... თავი შემაცოდოს...

- მამაჩემი მკაცრი კაცია. ძალიან მკაცრად მზრდიდა, ზედმეტი წესებით ვიყავი სულ დამძიმებული... ამოსუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა... ხშირად მსჯიდა ხოლმე... ამ მომენტებში ყველაზე მეტად დედას ვნატრობდი... ერთხელ რაღაც ვთხოვე მამაჩემს... მანამდე არასოდეს არაფერი მითხოვია, მაგრამ უარი მითხრა... ვიკამათეთ და სახეში შემომარტყა... ძალიან გავბრაზდი და სახლიდან წამოვედი... ერთი პერიოდი სიცილიაში ვცხოვრობდი, სადაც ერთი კაცი გავიცანი, კაზინოში...

ჩრდილი ამოძრავდა და კედელზე გველივით გასრიალდა. - სანდროც გამოჩნდა. გასასვლელში დადგა და ჩემი მიმართულებით გამოიხედა.

მთელი სხეული მიკანკალებდა. მეტი ვეღარ გავძელი და ისევ გავიქეცი. მისი ნაბიჯების ხმა აღარ მესმოდა, ისევ ვარაუდით მივრბოდი...

ერთ-ერთ მოსახვევთან დამხვდა... ბოლო ხმაზე შევყვირე, მაგრამ ამჯერად ვეღარ დავუსხლტი, დამიჭირა და კედელზე მიმაყუდა. მთელი ტანით მაწვებოდა, რომ არ გავქცეულიყავი... ცოტა ხანს ვიბრძოლე, მერე ძალა გამომელია და მოვეშვი...

- შემომხედე!

- გამიშვი, თორე ვიყვირებ! - ფრაზის დამთავრებამდე გავაცნობიერე ჩემივე სიტყვების იდიოტიზმი. დამცინავად შემომხედა.

- რა გინდა ჩემგან?..

- აღიარება!

- რისი?.. მე არაფერი დამიშავებია, არაფერი ვიცი!..

- დავით კვეზერელმა გამოგაგზავნა, ხო? აღიარე! გამოძიებასთან თანამშრომლობ... გადაგიხადეს?..

- არ ვიცი, რას ამბობ, სანდრო...

- კარგი მაშინ... რახან ასეა საქმე...

უცებ მხარზე ტომარასავით გადამიკიდა და ისევ იმ ოთახისკენ წამიყვანა. მაგიდაზე დამაგდო... მთელი ძალით ვეწინააღმდეგებოდი, მაგრამ ქურთუკის გახდა მაინც მოახერხა. ჩემი მობილური იპოვა და ჯიბეში ჩაიდო. მერე მაისურიც შემომახია და ლიფიც შემიმოწმა, იქაც ხომ არ მედო რამე...

თავზარდაცემული ვიყავი და დაყვირებაც კი ვერ შევძელი... ასეთი შეშინებული, დამცირებული და განადგურებული არასოდეს ვყოფილვარ...

როცა დარწმუნდა, რომ მობილურის გარდა არაფერი მქონდა თან, მუცელზე გადმომაბრუნა. ხელი ზურგს უკან ამომიტრიალა და მარცხენა ხელით დამიჭირა. ტკივილისაგან ვეღარც ვინძრეოდი... მარჯვენა ხელით შარვალი ჩაიხსნა...

მხოლოდ ის მახსოვს, როგორ დაიხურა ფლიგელის ლუკი... ძალიან დიდხანს ვიწექი მაგიდაზე... ნელ-ნელა ცნობიერება მიბრუნდებოდა და პირველი, რაც დავინახე, სეიფი იყო. ის წყეული კოდის შესაყვანი მექანიზმი...

კიდევ რამოდენიმე ხნის მერე როგორღაც ზურგზე გადავბრუნდი... მთელი სხეული მტკიოდა... ვიწექი და ფლიგელის ჭერს ვუყურებდი... სქლად გაბმული აბლაბუდიდან ობობა ეშვებოდა ქვემოთ, რომელიც მხოლოდ ერთ წვრილ "ძაფზე" ეკიდა...

ტირილიც არ შემეძლო... როგორღაც წამოდგომა შევძელი... ფლიგელში ციოდა. ძირს დაგდებული ქურთუკი ავიღე და ჩავიცვი...

როგორღაც კიბეებისკენ წავედი... გზადაგზა კედლებს ვეყრდნობოდი, რომ არ ჩავკეცილიყავი... ძლივძლივობით ავედი კიბეზე და ლუკს მთელი ძალით მივაწექი. ძვრა ვერ ვუყავი. რამოდენიმე წუთის განმავლობაში ვყვიროდი კიდეც... თუმცა ვხვდებოდი, რომ უშედეგოდ...

ალბათ, კიდევ რამოდენიმე საათი გავიდა... შეიძლება გათენდა კიდეც. ისევ იმ ოთახში დავბრუნდი, რადგან ყველაზე კარგად განათებული იყო. ნათურასთან ახლოს მივიტანე სკამი და იქ ვიჯექი...

სხეული რომ აღარ მემორჩილებოდა, ის სკამი იმ წყეულ მაგიდასთან მივათრიე, რომ ხელებით მაინც დავყრდნობოდი... თავი ჩემს მკლავებში ჩავრგე, მხრის სახსარი საშინლად მტკიოდა...

გონებაში მიტრიალებდა ფრაგმენტები... ფაზლის ცალკეული სურათები... გიოს გახსენებამაც კი ვეღარ გამათბო... სულ ცარიელი ვიყავი... მომხდარის აღქმის უნარიც კი არ შემეძლო წესიერად...

მეხსიერებაში ამომიტივტივდა, წასვლის წინ რომ მომაძახა სანდრომ... - "ჯერჯერობით აქ იქნები, სანამ მოვიფიქრებ, რა მოგიხერხო".

- არ მომკლა!.. ალბათ იქამდე დამტოვებს ცოცხალს, სანამ ჩემგან სიმართლეს არ გაიგებს...

დამეძინა...

ფლიგელში ვირთხები იყვნენ... სამარისებურ სიჩუმეს მათი წრიპინი თუ დაარღვევდა მხოლოდ... გაღვიძებისას ოდნავ ძალა ვიგრძენი... ტუალეტის მიმართულებით წავედი.

ვცდილობდი, მხოლოდ ფლიგელის განათებულ ადგილებზე მევლო... თითქოს სიბნელეში ბოროტება მელოდა ჩასაფრებული... საშინლად მეშინოდა...

"ლუს წინსაფარი უკეთია და სამზარეულოს გვის... ლუს სახლში მზეა და თბილა..."

აღარც ლუს ზღაპარმა მიშველა... თითქოს ჩემი სხეული მე აღარ მეკუთვნოდა, თითქოს წამართვეს...

ონკანი ვიპოვე. ძალიან დიდხანს ვუჭერდი ხელს, მაგრამ ვერ გადავატრიალე... ჩაჟანგებული და ჩაქვავებული იყო... ნეტა ზემოთ რა ხდება?... ალბათ, მეძებენ... ალბათ, უჩემოდ გაემგზავრებიან თბილისში...

უცებ იმედის პატარა ნაპერწკალი მომეცა... ლაშა აეროპორტში დამელოდება და ყველაფერს გაიგებს... ვიცი, არ გაჩერდება, სანამ არ მიპოვის... გიო ალბათ გაემგზავრა კიდეც... რომც გაიგოს, შეიძლება ვეღარ დაბრუნდეს აქ... სავარაუდოდ, ყალბი პასპორტით გადმოლახავდა საზღვარს... ასე უცბად უკან ვეღარ დაბრუნდება, უვიზოდ ვინ გამოუშვებს?..

მთავარი მაინც ისაა, რამდენად უღირს მას ჩემი სიცოცხლე... უღირს კი იმდენად, რომ ჩემს გადასარჩენად მოვიდეს და ყველაფერი წყალში ჩაყაროს?..

დარწმუნებული ვარ, რომ უღირს... ვგრძნობ ამას...

ფლიგელი რამოდენიმეჯერ დავიარე... წყურვილით ვიხრჩობოდი. სანდრო თუ არა, წყურვილი უეჭველად მომკლავდა... რაღაცას ვეძებდი... ჩემს ბედზე არც ქვა ეგდო სადმე და არც რამე სხვა, წვეტიანი ნივთი...

სეიფსაც ვუტრიალე... ათასნაირი კომბინაცია ავკრიფე, მაგრამ ის მაინც ჯიუტად იდგა, არ იღებოდა...

ჩემი გათვლით, ალბათ მეორე დღეს ან ღამეს გავიგე ლუკის გაღების ხმა. ფეხზე წამოვხტი და კედლის კუთხეს ავეკარი. რაღაცის დავარდნის ხმა გაისმა და ლუკი ისევ დაიხურა. დაახლოებით თხუთმეტი წუთი ადგილიდან ფეხიც არ მომიცვლია. მივხვდი, რომ ფლიგელში არავინ ჩამოსულა, ეტყობა, სანდრომ რაღაც ჩამომიგდო...

ნელ-ნელა კიბის მიმართულებით წავედი. ფლიგელი უკვე კარგად მქონდა შესწავლილი. კიბის ქვეშ რაღაც დიდი ეგდო. ახლოს მივედი, თოკით შეკრული დახვეული ლეიბი აღმოჩნდა. საკმაოდ მძიმე იყო და დაგდებული წავათრიე "ჩემი ოთახისაკენ"...

ლეიბში შალის პლედი, ბოთლით წყალი და ქაღალდის პარკში გახვეული საჭმელი იყო. მაშინვე ბოთლი მოვიყუდე... ტუჩები სულ გამომშრალი მქონდა უწყლოობისაგან. მერე პიცის ცივი ნაჭრები შევჭამე... როგორც ჩანს, არც შიმშილით და წყურვილით არ აპირებს ჩემს მოკვლას...

ლეიბი მაგიდაზე დავაფინე, რადგან ვირთხების მეშინოდა. დავწექი და პლედში გავეხვიე... ყველაფერს მექანიკურად ვაკეთებდი...

დრო საშინლად იწელებოდა. ყოველი წუთი საათივით მეჩვენებოდა... ჩემი სახლი წარმოვიდგინე, ჩემი ფუმფულა საწოლი... დედა, მამა, თათია, ლუკა, ლექსო... "ჩვეულებრივი სამეულიც" კი... ვიგრძენი, რომ ყველა ათმაგად და ასმაგად უფრო მიყვარდა... ყველაფერს მივცემდი ახლა, რომ ჩემს სახლში ვყოფილიყავი...

სახე ლეიბში ჩავრგე და ავტირდი... დიდხანს, ძალიან დიდხანს ვტიროდი... მერე შვება ვიგრძენი, დავიცალე...

ერთადერთი, რისი გაკეთებაც აქ შემეძლო, ფიქრი იყო. განუწყვეტლივ ვიმეორებდი ყველა დეტალს გონებაში, რომ იქნებ როგორმე ამ თავსატეხის თავი ან ბოლო გამეგო...

"ოცნება ფრთხილად აირჩიე, შეიძლება მართლა ახდეს", "ერიდე ყველაფერს, რაც შენს სინდისს არ მოსწონს"... - თითქოს მაფრთხილებდა... რას ნიშნავდა ეს მესიჯები?..

სანდროს დავით კვეზერელის მოგზავნილი ვგონივარ... - დავითის, და არა გიორგის... ეს იმას ნიშნავს, რომ დარწმუნებულია გიოს სიკვდილში. წინააღმდეგ შემთხვევაში კოდს ადრევე შეცვლიდა... ალბათ ფიქრობს, რომ გამწარებული მამა იბრძვის, რომ შვილის სიკვდილში დამნაშავეს გაუსწორდეს... საქმე ხომ ჯერ არ გახსნილა...

ძილშიც სულ კოშმარები მესიზმრებოდა. ხან "შავი ჭირის მკურნალის" ნიღაბს ვხედავდი, რომელიც შემზარავად მიყურებდა და თვალების ადგილას მხოლოდ ორი შავი ღრმული უჩანდა; ხან სანდრო, რომელიც მიყურებდა და იცინოდა... ოღონდ ეს სიცილიც ძალიან საზარელი იყო...

- აბა, როგორ ხარ?..

მისი ხმა ძილში ჩამესმა და მომენტალურად გამოვფხიზლდი. კინაღამ მაგიდიდან გადმოვვარდი...

- რა გადაწყვიტე? მომიყვები სიმართლეს?..

- მე სიმართლე უკვე გითხარი!

მაგიდიდან გადმოვბობღდი და მოშორებით დავდექი...

- ნუ გეშინია, აღარ მინდიხარ... თან, დასაბანიც იქნები... იცი, გუშინწინ დილით შენს ოთახში შენი წერილი იპოვეს... გვანცასთვის დაგიწერია, ჩემმა ბავშვობის მეგობარმა დამირეკა და სასწრაფოდ უნდა ვნახოო... დილით დავბრუნდები და არ შეგეშინდეთო... ახლა კარაბინერები გეძებენ... ნეტა სად წაგიყვანა შენმა ბავშვობის მეგობარმა, ჰა?

- ნაძირალა!..

- მე კიდევ იოლი გზა შემოგთავაზე, მაგრამ შენ არ ისურვე... რა გიყო, ფისო?.. მკვლელი რომ ვიყო, ახლა ცოცხალი არ იქნებოდი... ბოლო შანსს გაძლევ, მომიყევი სიმართლე... ვინ და როდის მოგწერა ის წერილი?.. კიდევ ვინ არის აქ? ვის შეხვდი იმ ღამეს?.. ვინ არის ალბა?..

- მე არაფერი ვიცი... გესმის? - ა რ ა ფ ე რ ი!!!

დავუმარცვლე ბოლოს.

- კარგი! რახან ასეა, მაშინ უფრო მკაცრ ზომებს მივმართავ... მაინც აგალაპარაკებ, ლუ!

- რას აპირებ?..

ვკითხე და ცრემლები თავისით წამომივიდა.

- აქ დიდხანს ვეღარ გაგაჩერებ! სხვაგან უნდა გადაგიყვანო...

- სად სხვაგან?..

- ზუსტი მისამართი გითხრა?.. - გაიცინა ირონიულად და წასასვლელად მოემზადა.

- სამწუხაროა, რომ არ დამიჯერე... შენთვისვე იქნებოდა უკეთესი! შენ ალბათ დავითი გგონია უფრთო ანგელოზი. გული აგიჩუყა მისი შვილის ტრაგიკულმა ამბავმა... ან იქნებ შენც გიორგის ნაშა იყავი?... - ეტყობა ეგრეა, რადგან აქამდე ვერ გაგტეხე! თუ ასეა და არ ვცდები, მაშინ ძალიან მეცოდები...

ალბათ დარწმუნებული ხარ, რომ სიმართლის გულისთვის სწირავ თავს, სინამდვილეში კი ძალიან ცდები! არც დავითია ანგელოზი და მით უმეტეს, არც მისი ნაბიჭვარი შვილი იყო...

გასასვლელისკენ გაემართა. მერე უცებ შეჩერდა და ფეხით ძირს დაგდებულ პარკზე მიმანიშნა...

- ტანსაცმელია...

კედელთან ისევ გაშეშებული ვიდექი და მისი ნათქვამის გაანალიზებას ვცდილობდი, როცა ფლიგელში ლუკის დახურვის ხმა გაისმა...

TAVERNA ALBA
თეა ინასარიძე


გაგრძელება იქნება