ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(25)

-"რუსთავი ორზე" გადართეთ საინფორმაციო იქნება!
-"უკვალოდ გაუჩუნარებული 18 წლის ბიჭის-ილია ნინოშვილის გვამს მიაკვლიეს! გამოძიება გრძელდება... გარდაცვლილს დაზიანბები აღენიშნება თავის არეში,არ აქვს ენა... საინტერესოა რას უტყვიან ექსპერტები... ამა და სხვა ინფორმაციით დაგიბრუნდებით რეკლამის შემდეგ!"
-ო,ღმერთო! რა საშნელებაა!-შეიცხადა დედაჩემმა.
-ნამდვილად-დაეთანხმა ამიკო,რომელიც კაკაოს სვამდა.-ეგ ის ბიჭია,ზღვაზე თანატოლ ბიძაშვილებთან ერთად,რომ იყო წასული და ერთ დღეს უკვალოდ გაქრა,არა?
-ხო...
-მე პირველად მესმის...-ჩავილაპარაკე შეშფოთებულმა.
-რა სისასტიკეა,ენა ამოაძრო ადამიანს!-აგრძელებდა დედაჩემი.
-არც თავის გატეხვა და წყალში გადაგდებაა დიდი გულმოწყალება...
-ძალიან საშიშ დროში ვცხოვრობთ! რამდნეი გიჟი და გადარეულია!-დედამ შემწვარი კალბასი გადაგვინაწილა მე და ამირანს.
-გადახედე წარსულს დედაჩემო, და ნახავ,რომ შედარებით უკეთეს დროში ვცოვრობთ...

ნოემბერი თვალსა და ხელს შუა მიილია... აცივდა....ხეები სულ მთლად გაშიშვლდა და ხალიჩად გადაფარებულმა ფოთლებმა სულ ააჭრელეს დედამიწა. ცა მოღრუბლულიყო,თითქოს კოპები შეეყარა და გაბრაზებული,გულით დარდობდა რაღაცას.
-ყველაზე მკაფიოდ რა გახსოვს ბავშვობიდან?-კითხა ამირანმა მის გვერძე მიმავალ ფიქრიას,რომელიც ხელებს ერთმანეთს უხახუნებდა,ცოტათი მაინც,რომ გაეთბო.
-ის,რომ განსხვავებული ვიყავი და ყოველთვის დამცინოდნენ გარშემო მყოფი ადამაინები, თანატოლი იქნებოდა თუ უფროსი...-უპასუხა გოგონამ დარდიანი,იმედგაცრუებული ხმით და ხელები ჯიბეებში ჩაილაგა.
-ასე უფრო გამითბეს იქნება. ძალაინ ცივა.
-მოდი აქ!-ამირანმა ქურთუკი გაიხსნა და ქალიშვილი თავისკენ თამამად მიწია.
-რას შვები?!
-გათბობ....
ფიქრიას ხელები თავის იღლიებში ამოიდო...თავად გოგონა კი მკერდზე მიკრა.
-ნახე რა მალე გათბები...
ფიქრიას ერთბაშად დაცხა... დაიძაბა,დაიბნა,არ იცოდა როგორ მოქცეულიყო... ამიკოსთან ასეთმა სიახლოვემ გული აუჩქარა... ნოე გაახსენდა,მის შეხებაზე გული საგულედან უვარდებოდა ხოლმე,კრთოდა და ლოყები უწითლდებოდა. ისევ ნოე..
"-ნეტავ,აღარასდროს გამახსენდებოდე,დემ!"-გაიფიქრა და მოეშვა.... დაძაბულობა იმ ქარს გაატანა ძვალსა და რბილიში,რომ ცემდა ცოტა ხნის წინ,თუმცა ახლა ვეღარ გრძნობდა.
ფოთლები მიწას შორდებოდნენ და მაღლა აჭრილი ერთმანეთში ირეოდნენ. ისეთ შთაბეწდიელბას ტოვებდნენ თითქოს ვალსის მოძრაობებს ასრულებდნენ.. საოცრად სასიამოვნო იყო მათი ცქერა...
-არასდროს გდომებია მხატვრობა?
-კი,როგორ არა,მაგრამ ნიჭი არ მიწყობს ხელს.-გაეცინა ამის და ფიქრიას ზურგზე მოხვეული ხელები უფრო მოიჭირა.
-მხატვარი რომ ყოფილიყავი რას დახატავდი?
-შენ...
-კიდევ?
-შენ...
-ჩემ გარდა?!
-მაინც შენ!
-მე კი ამ მომენტს..ფოთლების ცეკვას, შიშველ ბუნებას და...
-ჩვენ?
-ხო...
ფიქრიას კარგად ახსოვდა ერთხელ ნოეს კლასელებთან ერთად გადაღებულ სურათებს,რომ ათვალიერებინებდა,თან სკოლის ისტორიებს უყვებოდა,სწორედ მაშინ,უთხრა სად სწავლობდა... მაგრამ იმ დღეს,იმ წუთას ყველაფერს იფიქრებდა იმის გარდა,რომ ნოე სკოლის ეზოდან გამოსულს იქვე,სკამზე ჩამომჯდარი დაუხვდებოდა,სიგარეტით ხელში.
-მოკლედ,საბოლოოდ ნერვოპათოლოგობა გადავწყვიტე...-ამოს ფიქრიასთვის ხელი ქონდა ჩაკიდებული...
-ძალაინ კარგი! იმდენი ნევროზიანია ამ ქვეყნად,სამუაო მუდამ გექნება!-გაეცინა ფიქრიას და სიცილი სახეზე შეაცივდა,როცა ნაცნობი მზერა იგრძნო.
-დემ...-გაფიქრება და ნოეს დანახვა ერთი იყო...
ბიჭი მშვიდად იჯდა,სიგარეტს ეწეოდა და ამიკოსა და ფიქრიას აკვირდებოდა.
-რა თქვი?
-არაფერი,ამი....-უპასუხა ისე,რომ მისი მონატრებული დემომისთვის თვალი არ მოუშორებია...
-იცნობ?-იკითხა ვაჟმა,როცა დააზუსტა,რომ მისთვის უცნობი ბიჭი და ფიქრია ნამდვილად ერთმანეთს შეცქეროდნენ.
-ვინ არის?
ფიქრიას თვალებზე ცრემლები ქონდა მომდგარი. მუხლები ეკვეთებოდა,ისე საოცრად უნდოდა ნოესკენ გაქცეულიყო და ჩახუტებოდა,რომ თავს ძლივს იკავებდა და ამიკოს უფრო და უფრო უჭერდა ხელს.
-ჩამეხუტე...-წაიჩურჩულა ფიქრიამ,ისე ტუჩები,რომ არ გაემოძრავებინა.
-რამე თქვი?
-ჩამეხუტეთქო..
-რატომ?
-გააკეთე რასაც გეუბნები,ნუ ამახსნევინებ...-მუდარის თვალებით გახედა ბავშოვის მეგობარს გოგონამ და წამშივე მის მკლავებში აღმოჩნდა. თავადაც ხელები მოხვია და თვალები დახუჭა...
ნოემ გარეული მხეცივით დაკრიჭა კბილები... მრისხანებისგან ნესტოები გაუფართოვდა,კისერსა და შუბლზე ძარღვი დაეჭიმა, მთელი ძალისხმევა დასჭირდა თავის ხელში ასაყვანად,ძალიან რღმა ნაფაზი დაარტყა,სიგარეტი ჩაწვა,გადააგდო,წამოდგა და სწრაფი ნაბიჯით გაეცალა იქაურობას...


* * *
ამიკო დივანზე იჯდა და ბორდოსფერ ხალიჩაზე მჯდარ ფიქრიას თმას უწნიდა,ისე,როგორც ბავშვობაში... "რუსთავი 2"-ზე ბილაინის რეკლამა გადიოდა.
-ვერ ვიტან რეკლამებს!-წაიბუზღუნა გოგონამ.-ან საერთოდ უყვარს კი ვინმეს?!
-შენ წარმოიდგინე კი! მე ვიცნობ ხალხს,დიდი სიამოვნებით უყურებენ! მეტიც,ტელევიზორს სწორედ მათ გამო რთავენ.
-ხუმრობ?!
-სულაც არა...
-ახლა ბეგბედერის "99 ფრანკს" ვკითხულობ და სწორედ მაგ თემას შეეხება...
-ვიცი. დამიჯერე ეგ წიგნი საშენო არ არის, ნუ წაიკითხავ.
-რატომ ამი?! სიმართლეს გავექცე?! ფრედერიკი ხომ სრულ რეალობას აღწერს,აშიშვლებს იმ გარყვნილებას რაც ჩაბუდებულია მსოფლიოს ყოველ კუთხე-კუნჭულში. თავად ამბობს: "ყველა მწერალი ჩამშვებია,ყველა ლიტერატურა კი დამბეზღებელიო"....
-ზედმეტად უწმატური და საზიზღარი სცენებია..
-ცხოვრებაც ხომ დიდი გარყვნილი რამაა! ისეთ საქციელზე წაიყვანს ადამიანს თავში ადრე აზრადაც,რომ არ მოუვიდოდა...
რეკლამა დამთავრდა და საინფორმაციოს წამყვანი სიახლეებით დაუბრუნდა მაყურებელს.
-"18 წლის,ილია ნინოშვილის მკველობაში ეჭვმიტანილი ნოე ქარჩხაძე ძებნაშია..." ეკრანზე ფართოდ გამოჩნდა ნოეს სურათი...
-ღმერთო შენ მიშველე!-ამოიგმინა ფიქრიამ და პირზე ხელები აიფარა.
"გარდაცვლილის მშობლები ამბობენ რომ ილია და ნოე ბავშვობიდან მეგობრობდნენ..."
საინფორმაციოში ილიას ოჯახის წევრების განცხადებებს აჩვენებდნენ... დედა და ბებია ტიროდნენ,მთელ სანათესაოს ერთად შეეყარა თავი,ყველას შავები ეცვა...
"ვერ უკავშირდებიან ეჭვმიტანილის დედას,რომელიც არ გამოცხადბეულა სამსახურში უკვე რამოდენიმე დღეა"...
ტელევიზორის ეკრანზე ნოეს სხვა ფოტო წამოიჭიმა.
-ფიქრია,შეხედე!თავს დავდებ ის ბიჭია სკოლის წინ,სკამზე,რომ იჯდა და უცნაურად გიყურებდა...ხომ არ დავრეკო პოლიციაში? ვეტყვი სადაც დავინახე... იქნებ დაეხმაროთ გამოძიებაში! მადლია... დაინახე საწყალი დედამისი?! რა დღეში იყო...ალბათ,სიცოცხლე აღარ უნდა...
-არა...-ჩაილაპარაკა გაშეშებულმა ქალიშვილმა,აკანკალებული ხმით.
-რა არა?!
-არ დაურეკო...
-კი,მაგრამ რატომ?!
-ნუ ჩაერევი...
-მაშინაც კი თუ დახმარება შემიძლია?! შეხედე ერთი,ჰაბიტუსზე ეტყობა რაც არის!
-გარეგნობით არ უნდა შეაფასო ადამიანი....
ფიქრია ელდანაცემივით წამოდგა,ცდილობდა არაფერი შეემჩნია.
-საით?-კითხა სიახლით გართულმა ამირანმა.
-საძინებელში...რაღაც არ ვარ კარგად...მირჩევნია წამოვწვე და ჩამეძინოს იქნებ...
-როგორც გინდა...წავალ მაშინ,მე...
-მასე აჯობებს..არ გაგაცილებ...

*******

ფიქრია გამოფიტული მისვენებულიყო საწოლზე... ვერაფრით იჯერებდა,რომ მის დემონს ვინმეს მოკვლა შეეძლო,მითუმეტეს საკუთარი ბავშვობის მეგობრის...
-ტყუილია...უსათუოდ ტყუილი იქნება, ვერაფრით დავიჯერებ..არა! ამაზე ფიქრიც არ მინდა...-ჩურჩულებდა და ნოეს უდანაშაულობაში არწმუნებდა თავს. იქამდე ტიროდა სანამ არ ჩაეძინა...
-გაიღვიძე, ქალბატონო! გესმის?! ფიქრია!-გაბრაზებული ნოე თავზე წამოდგომოდა მძინარე ქალიშვილს და ბრძანებისა და ჩხუბის ტონით აღვიძებდა.
-რა?!რა ხდება?!-თვალები ჯერ კიდევ არ გაეხილა გოგონას, ვერ გაერკვია რა ხდებოდა.
-რა ხდება და... ის ტიპი ვინ არის შენი?!
-ნოე?!-ფიქრია წამოიწია და საწოლის თავს მიეყრდნო. მთვარის შუქზე ვაჟის სისხლით მოთხვრილი ცხვირპირი დაინახა.
-რა გჭირს?!-გულზე შემოეყარა,მაგრამ ეცადა არ გამოეხატა.
-მოითმინე და გეტყვი,ნამდვილად არ დაგიმალავ.
-აქ რა გინდა?!
-შეკითხვები მაქვს და უნდა მიპასუხო!
-ჯერ პირი რომ დაგებანა,არა?
-რატომ არ გსიამოვნებს ჩემი გასისხლიანებული სახის დანახვა?!
-მზარავს...სხვათაშორის მეც მავქს შეკითხვები!
-ვინ არის ის ტიპი შენი?!
-ვინ ის ტიპი?!
-სკოლიდან ხელიხელჩაკიდებული,რომ გამოხვედით!-ასეთი განრისხებული პირველად ნახა მასპინძელმა მისი სტუმარი. ლამის ყვიროდა,ხელებს იქნევდა.
-ხმას დაუწიე,ჩემებს გაეღვიძებათ!
-სულ ცალ ფეხზე მკიდია ახლა ყველა და ყველაფერი!
-მეც?!
-შენც რომ მათ შორის იყო,როგორ გგონია აქ ვიდგებოდი?!
-ხმადაბლათქო....
-ვინ არის?!
-ამირანი.
-კავკასიონის ქედზე მივაჯაჭვავ მაგ საწყალს!
ფიქრიამ ძლისვ შეიკავა სიცილი.
-გააგრძელე!
-რა გავგარძელო?!
-მოყოლა!
-ოჯახის ახლობელია.
-ნათესავი?
-ალბათ უფრო მომავალი ნათესავი...-ფიქრია შეგენბულად აღიზიანებდა ღამის დემონს.
-ცუდი ხუმრობაა!
-არც ვხუმრობ!
-მე არ დავუშვებ მაგას!
-ვითომ რატომ?!
-უფლება არ გაქვს!
-მაგას,როგორ ამბობ,ნოე?!
-შენ არ უნდა...-ნერწყვი გადაყლაპა ვაჟმა,პირი უშრებოდა.-მას...
-მგონი სიტყვა აკლია მაგ შენ წინადადებას!
ნოე მოწყვეტით დაეშვა იატაკზე.
-მისმინე,ფიქრია!
-ყურადღებად ვარ ქცეული...-ქალიშვილის ცინიზმი მწვავდებოდა.
-ტონი შეცვალე,თუ ქალი ხარ!
-ვეცდები...ან იქნებ სჯობს სულ არ ამოვიღო ხმა?!
-დღეს სასიკვდილოდ ვცემე,დავბეჟე,ცხვირ-პირი გავუერთიანე,სხვა დროს მოვკლავ!-კბილებში გამოსცა და მუშტები ისე ძლიერად მომუჭა,ცოტაც და სისხლი წამოუვიდოდა ხელის გულებიდან.
-ამირანი! შენი ამირანი ისეთ დღეში ჩავაგდე მშობელი დედა ვერ იცნობს!