ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(26) საჩივარი
1 962 ნახვა
-რა უქენი,ამიკოს?!-ფეხზე წამოიჭერა თვალებგაფართოებული და შეშინებული ქალიშვილი.
-აჰ,ამიკოს ეძახი მოფერებით?!-ჩაისისინა და სიმწრის ღიმილით გაიღიმა დემონმა.
-რა უქნენითქო! მიპასუხე!
-რომ არა?-ქვემოდან ამოიხედა და სახე დამანჭა ნოემ.
-პოლიციაში დავრეკავ და....
-პოლიციაში დარეკავ?!-გადაიხარხარა.-არ მჯერა! მიდი! მანახე,როგორ რეკავ, მომასმენინე ლაპარაკი და არაკაცი ვიყო ფეხი თუ მოვივალო აქედან! დაველოდები და ჩავბარდები კიდეც,არ გავიქცევი,გამოგიტყდები თავადაც დავიღალე ვირთხასავით გამუდმებით მალვით... ხანდახან ტარაკანაც მგონია თავი...-ისევ გაიცინა.
ფიქრია საწერ მაგიდას მივარდა,მობილური აიღო და ნომერი აკრიფა, თანხმობისთვის არ დაუჭერია ზარი,რომ გასულიყო...
-თამამად,პატარავ, რას აჭიანურებ საქმეს?!
-გგონია არ დავრეკავ?!
-მგონია კი არა დარწმუნებული ვარ!
-ფიქრობ,რომ ვერ გავბედავ?!
-არა,საქმე სხვა რამეშია!
-რაში?!
-ნამდვილად გინდა იცოდე?!
-მითხარი,რა უქენი ამიკოს!
-ცოცხალი თავით ხმას არ ამოვიღებ მაგ თემაზე....
-რა მშვიდად ხარ!-თავს ძლივს იმორჩილებდა გოგონა,ბიჭი კი უკვე დამშვიდებულიყო. როლები შეიცვალა,ახლა ნოე უფრო მეტს ხუმრობდა და ირონიის პრივილეგიითაც ის სარგებლოდა.
-უსაფრთხოდ ვგრძნობ შენთან ერთად თავს...გაინტერესებს სიმართლე,პატარავ?! შენ არსად დამრეკი არ ხარ!-უცბად წამოდგა ვაჟი,წამში ფიქრიასთან გაჩნდა,მობილური გამოღლიტა,უკან გადააგდო და სისხლიანი ტუჩებით ეძგერა... ეს იყო სისხლიანი ამბორი,სიყვარულით და ვნებით სავსე,დიდხანს,რომ თოკავდნენ,მაგრამ ბოლოს სადავე აიწყვიტა... დემონი კოცნიდა თავის ანგელოზს დემონური აგზნებითა და ჯოჯოხეთური ლტოლვით,სულ მოუთხვარა ალისფრად ტუჩები,მაგრამ წამითაც არ გაუვლია თავში გაჩერება. ირგვლივ ყველაფერი გაშეშდა...გაქრა დრო... სიცოცხლე.... ცოხვრება... დარჩნენ მხოლოდ ნოე და ფიქრია,ერთად,ერთმანეთთან,ერთმანეთისვის... ქალიშვილმა უნებურად მისი კისრისკენ წაიღო ხელები,გულის სწორი უკვე გაშლილ კულულებზე ეფერებოდა. ორივეს ცოხვრებაში ყველაზე ბენდიერი წუთები ცელქობნენ დროის ციფერბლატზე.
ნოემ,რომ ტუჩები მოაშორა,ფიქრიას გული აუჩუყდა და ცრემლების შეკავება ვერ მოახერხა...
-ჩემი პატარა....-ძლიერი მკლავები შეომხვია ქალიშვილს და ისე ჩაეხუტა,თითქოს საკუთარ სხეულში უნდდოა შეეყვანა.
-რა გატირებს?
-პირველი კოცნა იყო და...
-ნანობ?!
-არა,არაფრით!არასდიდებით!
-მაშინ?
-უფრო,უფრო მაგრად ჩამიხუტე...-თავადაც უჭერდა სუსტ ხელებს,ისე,რომ აღასდროს მოესურვებინა მის დემონს მისგან შორს წასვლა...
-ვერ გიტან!-წაილუღლუღა ფიქრიამ.
-ვიცი,პატარავ...-ჩაეღიმა ვაჟს.
-მძულხარ!
-ეგეც ვიცი...
ბიჭის გულის ძგერა ესმოდა გოგონას,ცოტახანს გასუსული უგდებდა ყურს...მერე რაღაცის თქმა დააპირა,მაგრამ ნოესმ დაასწრო.
-მომენატრე...
-მატყუებ! ძალიან მატყუარა ხარ შენ!
-არ გატყუებ...
-საინფორმაცოში ვნახე....
-შენც ნახე,რომ ძებნაში ვარ,არა?
-მითხარი,რომ ტყუილად ხარ ეჭვმიტანილი.ხომ არაფერ შუაში ხარ?! კი ნუ გამიბრაზდები ამას,რომ გეკითხები,მაგრამ....
-მე მოვკალი...-დამარცვლით წარმოთქვა ნოემ,თითქოს ახრჩობდნენ,ლაპარაკი უძნელდებოდა,მაგრამ აღარ შეეძლო ყველაფრის საკუთარ არსებაში ჩაკვლა და ჩასამარება.- მერე გამოვიქეცი და შენთან დავიმალე...-საშნელება იყო აღიარება,ვერასდროს წაროიდგენა ოდესმე ამის თქმა თუ მოუწევდა ფიქრიასთვის,ალბათ,როგორ შეძრავდა ეს სიტყვები მის სათუთ სულს,გაუხრწნელსა და გაურყვნელს.
-იმაზე ძნელი აღმოჩნდა ვიდრე მეგონა...-დააყოლა ესეც და გაჩუმდა,რადგან ლოყებზე თბილი ცრემლები იგრძნო...
მკლავებში მოქცეული ქალიშვილი ერთბაშად ყინულის ნატეხს დაემსგავსა...ჯერ ბიჭი ნელა გაწია,მერე უკან დაიხია დამბრთხალმა,შველივით გაუფართოვდა შეშფოთებაჩამდგარი თვალები.
-პატარავ,მისმინე...ამახსნევინე....არ გამაგდო!
გოგონა უკან უკან მიდიოდა ნელ-ნელა,იქამდე სანამ მაგიდას არ მიეჯახა.
-არ მჯერა,დემ,მატყუებ...
-სიმართლეს გეუბნები...ძალიან მწარე და მტკივნეულ სიმართლეს...
-არა...
-ნუ მიყურებ ასეთი ცივი,გაყინული თვალებით...პატარავ,არ მინდა გეზიზღებოდე!
-შენ...ის...მოკალი?!
-არ მინდა შემიძულო...
-როგორ?! მას ხომ ენაც ამოაცალეს...თავი გაუხეთქეს...საწყალი ილია...-ცრემლები წამოსკდა ისევ.
-არ იტირო...არავინ იმსახურებს შენს ცრემლებს,არც მე,არც ილია! არც ვინმე სხვა!
-მკვლელი ხარ!
-ათასგზის,თან...
-რა?!
-ეს არავისთვის მითქვამს და არც ვეტყვი...ჩემ წარსულს საფლავში ჩავიტან...
-ციხეშია შენი ადგილი...
-შენ არაფერს დაგიშავებ...-ნოე ფიქრიასკენ წაიწია.
-არ მომიახლოვდე!
-მგონია,რომ გეშინია ჩემი...
-მასეა!
-არ მინდა გეშინოდეს...
ნოე პირპისპირ ედგა,ოდავ წინ,რომ წაეწეულიყო შეხებას შეძლებდა მასზე.
-არ მომეკარო,თორემ დავიკივლებ!
-სულერთია!
ისევ აკოცა....ფიქრია თავიდან ვაჟის მოშორებას ცდილობდა,მაგრამ მერე ერთბაშად მოლბა და კოცნაში აყვა.
-მალე დაგიჭერენ...
-შეიძლება...-გოგონას ლოყები ხელებში მოიქცია და თვალებში დაუწყო ცქერა:
მე არ ვიცი რა იქნება ხვალ და ზეგ,მაგრამ ვიცი რა იქნება ახლა...- ცხვირი ცხვირზე გაუხახუნა ნოემ ფიქრიას და აცრემლებული თვალები დახუჭა...
-და რა იქნება?-ჟრუანტელმა დაუარა გოგონას და თვალებდახუჭულ დემონს მიეხუტა,რომელშიც ვერაფრით ხედავდა მკვლელს,მაშინაც კი როცა იცოდა,რომ სწორედ მისი მოკლული იყო საწყალი ილია.
-ჩემი პატარა...-არასდროს გაეგონა ქალიშვილს ნოეს ასეთი ხმა-აკანკალებული და მისუსტებული.
-მაპატიე, ყვეაფერი მაპატიე...შენ მაპატიე... მხოლოდ შენ და აღარაფის დარდი არ მექნება!-ცრემლები ერთბაშად წამოუვიდა დემონს და სასწრაფოდ თავის მსუბუქი მოძრაობით დაიფარა სახე გრძელი თმით.
-შენ რა ტირი?-იგრძნო ფიქრიამ ისე,რომ არც კი შეუხედავს მისთვის...-ნუ იტირებ,ნეტავ წარმოდგენა მაინც გქონდეს რა ძვირფასია ჩემთვის შენი ცრენლები...
ნოემ ერთი ხელი წელზე მოხვია,მეორე საჯდომზე მოკიდა მისთვის უჩვეულო მორიდებულობით და ნელა ასწია ზემოთ,საკუთარი წელისკენ. ფიქრია არ დაბნეულა,ფეხები შემოხვია და მიეხუტა... იდგნენ ასე,შუბლი მიედოთ ერთმანეთზე და ერთმანეთის სუთქვას უგდებდნე ყურს. გოგონა კისერზე ეფერებოდა, თითებში მისი ნაჩუქარი ჯვარის ძეწკვი ებლანდებოდა.
-გიკეთია?-გაეღიმა, სიხარულით სავსე იყო მისის ღიმილი.
-როგორ შეიძლება არ მეკეთოს?
ფიქრიასაც წამოუვიდა ცრემლები....
-გაგიხარდა?
-ძალიან...
ნოე ჯერ ძალიან ნაზად ეამბორა შუბლზე. მერე ორივე ლოყა დაუკოცნა,სითბოთი და ალერსით ბოლოს კი ტუჩებს დაეწაფა...თან კოცნიდა,თან ტრიალებდა...
-გახსოვს, მაშინ...
ფიქრიას წინადადების დამთავრება არ დაუცდია ისე უპასუხა:
-ყველა შენთან ერთად გატარებული წუთი ჩემთვის დაუვიწყარია და რაც არ უნდა მოხდეს,ვერასდროს შევძლებ გონებიდან ამოვიშალო...
ნოემ საწოლზე გადააწვინა და კოცნა გააგრძელა.... ისეთი ვნეიბითა და ლტოლვით კოცნიდა,როგორც არავისთის უკოცნია უწინ,არცერთი მისი საყავრელი ქალისთვის,მსუბუქ ურთერთობებზე ხომ საუბარი ზედმეტია. ხელები აქეთ-იქით ისე გაურბოდა,რომ შეუძლებელი ეჩვენებოდა მათი დამორჩილება. ხან ნორჩ,ახლად წამოზრდილ მკერდზე ეფერებოდა,ხან სასიამოვნოდ შევსებულ საჯდომს, მოხდენილ წელზეც ეალერსებოდა,ლამაზ ზურგსა და ბარძაყებზეც,რომლის ატანაც თავად ფიქრიას არ ქონდა,აი მის დემონს კი ჭკუას აკარგვინებდა. კოცნა-კოცნაში ღამის სიფრიფანა პერანგი გადააძრო ვაჟმა ქალიშვილს და კისრის ლოკვას მოყვა.. ტლეკვით ჩავიდა ულიფო მკერდამდე და სიგიჟით სავსემ დაუწყო დაკოცვნა, ამაყად აშვერილ თავებს დააცხრა და ტუჩებს შორის მოიქცია,თან მუცელზე ეფერებოდა... ფიქრია ხმადაბლა, დაუოკებელი აგზნებით კვნესოდა და სიამოვნებისგან მინაბულ თვალებს ვერ ახელდა... ნოემ თავადაც გადაიძრო მაისური და გაურკვევლი მიმართულებით ისროლა.
-წითელ კაბას ვეძებდი და ვერ ვიპოვე...-წაიჩურჩულა მთლიაანდ ათრთოლებულმა ფიქრიამ.
-მე წავიღე...მოვკიდე ხელი და დაუკიტხავად გავიყოლე და იცი რატომ?!
-რატომ?
-შენი სურნელი სდის...
ფიქრიამ ნატიფი,ხორბლისფერი თითები სინაზით ჩამოუსვა სახეზე თავის დემონს,წამოიწია,იდაყვებს დაეყრდნო და გაომწვევად დაუწყო ცქერა...
-ნეტავ,იცოდე როგორ გიხდება! ახლა,რომ აქ მქოდეს ჩაგაცმევდი და გიყურებდი დაუსრულებლად...
-მართლა?
-არა...მალე გათენდებოდა და ვერ მოვახერხებდი....
-რომ არ გათენებულიყო? ჩამაცმევდი?
ვაჟს გაეღიმა...
-მიპაუხე....
-ვერა... ვერ ჩაგაცმევდი...-ფიქრიას მკერდს დახედა და ფაფუკად დაეშვა მისკენ.... არაფერი იყო იმ წუთას ნოეში დემონური,არც ცხოველური და ბოროტი,პირიქით სავსე იყო ადამიანურობითა და გრძნობით,რომელიც ისე შეეპარა,რომ ვერც კი მიხვდა,როგორ ან როდის...
გოგონას მკერდს განსაკუთრებით გამაბრუებელი სურნელი ჰქონდა. მუქი თავები საკუთარი სიამაყით,სინორჩით,უკარებობითა და ქალწულებრივი ხელშეუხებლობით ატყვევებდნენ ნოეს....
-აჰ....-ფიქრია გრძელ, გიშრისფერ თმაზე ეფერეოდა და კვნესას აგრძელებდა.
ნოე ისეთი მოწიწებით წოვდა მკერდს,გარყვნილებაზე მეტად სიტყვა ლამაზი უფრო შეშვენოდა ღამეულ კავშირს. თითქოს რენესანსის ეპოქის მხატვრის შედევრი გაცოცხლებულიყო...
ვნება...
ლტოლვა...
კვნესა....
სურვილი...
სიგიჟე....
თავის დაკარგვა....
აუღიარებელი სიყვარული....
-დემ...-ისეთი ტკბილი ხმა ქონდა გოგონას,რომ ბიჭს სურდა ხშირად მოესმინა მისი ნათქვამი ნებისმიერი სიტყვა....
ჭიპს ჩაცდა კოცნით,როცა კისერში რაღაცამ წაუჭირა... სუნტქვა შეეკრა წამით,მაგრამ ფიქრიას მკლავს ჩამოუსვა ხელი და ფაფუკად გაეგო ხელის გულის ქვეშ კანი... შეხებამ თითქოს უშველაო... ისევ დაიხარა საკოცნელად,მაგრამ იგივე განმეორდა... მაშინ,წამოიწია, მუხლებზე დადგა, ფეხებშუა მოქცეულ სიამოვნებისგან ალეწილ,მორიდებისგან გაწითლებულ,ვნებისგან ალმოკიდებულ გოგონას დახედა და რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს მიხვდა....
-მე უფლება არ მაქვს...-თქვა და თვალი მოაშორა ქალიშვილის სიშიშვლეს....
-დემ?
-პატარავ,შენ ანგელოზი ხარ... მე კი დემონი,რომელსაც უფლება არ ქავს წაგბილწოს... ისედაც ძალიან ღრმად შევტოპე და...- საწოლიდან გადავიდა.
-არა! არ დავუშვებ,რომ შენი ხელშეუხებლბა და ქალწულობა ისეთმა შებღალოს,როგორიც მე ვარ....-მაისურს დაუწყო ძებნა. ძლივს ლაპარაკობდა...
ფიქრია საბანს ჭაებღაუჭა და თავისენ მიიზიდა სხეული,რომ დაეფარა...
-ზედმეტად ძვირფასი ხარ იმისთვის,რომ ეს გაგიკეთო....
-არსებობს კი,ასე?! ზედმეტად ძვირფასად ყოფნა?!
-არსებობს თუ არ არსებობს, მე ვერ ვიზამ ამას! - ნაპოვნი მაისური გადაიცვა და აივნისკენ წავიდა...
-ასე წახვალ?!-ჩამწყდარი ხმით მიაწია სიტყვები გოგონამ.
ნოე შედგა.
-არა.... სწორი არ იქნება ასე წასვლა...
ოდნავ მობრუნდა... ფიქრია მის პროფილს აკვირდებოდა და სავსებით რეალურად გრძნობდა,როგორ უყვარდა ეს ადამიანად მოვლენილი დემონი.
-დემ,მე შენ...
-დაიმახსოვრე!-შეაწყვეტინა ბიჭმა და გაჩუმდა... არც ფიქრია იღბდა ხმას...
აივნის ღია კარიდან შემოვარდნილი ქარი ფარდას მოჩვენების ფრიალა კაბას ამსგავსებდა..
-დაიმახსოვრე,რომ რაც არ უნდა მოხდეს,ადრე თუ გვია მე აუცილებლად დაბრუდები შენთან...ხვალ იქნება ეს, ზედ,მაზეგ,ერთ თვეში,ერთ წელიწადში თუ შენი სიბერის ჟამს... ეს ის პირობაა,რომელსაც არაფრის გამო არ გავტხე,რაც არ უნდა მოხდეს!-თქვა დაბალი,იდუმალი,სიყვარულით სავსე ხმით და წამში გაუჩინარდა ფარდაში.
-დემ!დემ არ წახვიდე! -ფიქრია შეჩვეებულივით წამოხტა საწოლიდან,სულ დაავიწყდა შიშველი,რომ იყო და აივანზე გავარდა... ნოე არ დახვედრია...
-დემ! დემ დაიცადე! დაიცადე გთხოვ!გემუდარები! -ქალიშვილის გახურებულ სხეულს გარეული ცოხველის სიშმაგით ეძგერა სიცივე და მწარე კბილები ჩაასო. ერთიანად ააკანკალა. ძვალ-რბილში ატანდა ცივი ქარი....
-დემ...-მოაჯირს მივარდა გოგონა, დაეყრდნო და გადაიწია.-დემ!-არ ფიქრობდა,რომ მეზობლები ან მშობლები შეიძლებოდა გაეღვიძებინა. მთავარი იყო ნოესთვის ხმა მიეწვდინა... ის კი არსად ჩანდა...
ფიქრია აივნის მოაჯირზე შემოჯდა და მაგრად ჩაბღუჭა,ისე უჭერდა ხელებს,თითები ტკიოდა... ტირილი ბღავილში გადაეზარდა.... იქამდე ელოდა ნოეს დაბრუნებას სანამ სულ მთლად არ გაეყინა ყოველი კიდური და ლამის არ გადავარდა... მერე გულგახეთქილი გადავიდა უკან, ოთახში ბღავილით შევარდა და ხალიჩაზე პირქვე დაემხო...
ნოემ ცოტა ხანს შეიცადა, მეორე სართულის აივნის კარებთან აკრულმა,როცა დარწმუნდა ფიქრია აღარ გამოვიდოდა,პირველ სართულზე ჩაძვრა,ბოლოს ისკუპა და ტირილით შეერია განთიადჩამოწოლილ ქუჩას...
-აჰ,ამიკოს ეძახი მოფერებით?!-ჩაისისინა და სიმწრის ღიმილით გაიღიმა დემონმა.
-რა უქნენითქო! მიპასუხე!
-რომ არა?-ქვემოდან ამოიხედა და სახე დამანჭა ნოემ.
-პოლიციაში დავრეკავ და....
-პოლიციაში დარეკავ?!-გადაიხარხარა.-არ მჯერა! მიდი! მანახე,როგორ რეკავ, მომასმენინე ლაპარაკი და არაკაცი ვიყო ფეხი თუ მოვივალო აქედან! დაველოდები და ჩავბარდები კიდეც,არ გავიქცევი,გამოგიტყდები თავადაც დავიღალე ვირთხასავით გამუდმებით მალვით... ხანდახან ტარაკანაც მგონია თავი...-ისევ გაიცინა.
ფიქრია საწერ მაგიდას მივარდა,მობილური აიღო და ნომერი აკრიფა, თანხმობისთვის არ დაუჭერია ზარი,რომ გასულიყო...
-თამამად,პატარავ, რას აჭიანურებ საქმეს?!
-გგონია არ დავრეკავ?!
-მგონია კი არა დარწმუნებული ვარ!
-ფიქრობ,რომ ვერ გავბედავ?!
-არა,საქმე სხვა რამეშია!
-რაში?!
-ნამდვილად გინდა იცოდე?!
-მითხარი,რა უქენი ამიკოს!
-ცოცხალი თავით ხმას არ ამოვიღებ მაგ თემაზე....
-რა მშვიდად ხარ!-თავს ძლივს იმორჩილებდა გოგონა,ბიჭი კი უკვე დამშვიდებულიყო. როლები შეიცვალა,ახლა ნოე უფრო მეტს ხუმრობდა და ირონიის პრივილეგიითაც ის სარგებლოდა.
-უსაფრთხოდ ვგრძნობ შენთან ერთად თავს...გაინტერესებს სიმართლე,პატარავ?! შენ არსად დამრეკი არ ხარ!-უცბად წამოდგა ვაჟი,წამში ფიქრიასთან გაჩნდა,მობილური გამოღლიტა,უკან გადააგდო და სისხლიანი ტუჩებით ეძგერა... ეს იყო სისხლიანი ამბორი,სიყვარულით და ვნებით სავსე,დიდხანს,რომ თოკავდნენ,მაგრამ ბოლოს სადავე აიწყვიტა... დემონი კოცნიდა თავის ანგელოზს დემონური აგზნებითა და ჯოჯოხეთური ლტოლვით,სულ მოუთხვარა ალისფრად ტუჩები,მაგრამ წამითაც არ გაუვლია თავში გაჩერება. ირგვლივ ყველაფერი გაშეშდა...გაქრა დრო... სიცოცხლე.... ცოხვრება... დარჩნენ მხოლოდ ნოე და ფიქრია,ერთად,ერთმანეთთან,ერთმანეთისვის... ქალიშვილმა უნებურად მისი კისრისკენ წაიღო ხელები,გულის სწორი უკვე გაშლილ კულულებზე ეფერებოდა. ორივეს ცოხვრებაში ყველაზე ბენდიერი წუთები ცელქობნენ დროის ციფერბლატზე.
ნოემ,რომ ტუჩები მოაშორა,ფიქრიას გული აუჩუყდა და ცრემლების შეკავება ვერ მოახერხა...
-ჩემი პატარა....-ძლიერი მკლავები შეომხვია ქალიშვილს და ისე ჩაეხუტა,თითქოს საკუთარ სხეულში უნდდოა შეეყვანა.
-რა გატირებს?
-პირველი კოცნა იყო და...
-ნანობ?!
-არა,არაფრით!არასდიდებით!
-მაშინ?
-უფრო,უფრო მაგრად ჩამიხუტე...-თავადაც უჭერდა სუსტ ხელებს,ისე,რომ აღასდროს მოესურვებინა მის დემონს მისგან შორს წასვლა...
-ვერ გიტან!-წაილუღლუღა ფიქრიამ.
-ვიცი,პატარავ...-ჩაეღიმა ვაჟს.
-მძულხარ!
-ეგეც ვიცი...
ბიჭის გულის ძგერა ესმოდა გოგონას,ცოტახანს გასუსული უგდებდა ყურს...მერე რაღაცის თქმა დააპირა,მაგრამ ნოესმ დაასწრო.
-მომენატრე...
-მატყუებ! ძალიან მატყუარა ხარ შენ!
-არ გატყუებ...
-საინფორმაცოში ვნახე....
-შენც ნახე,რომ ძებნაში ვარ,არა?
-მითხარი,რომ ტყუილად ხარ ეჭვმიტანილი.ხომ არაფერ შუაში ხარ?! კი ნუ გამიბრაზდები ამას,რომ გეკითხები,მაგრამ....
-მე მოვკალი...-დამარცვლით წარმოთქვა ნოემ,თითქოს ახრჩობდნენ,ლაპარაკი უძნელდებოდა,მაგრამ აღარ შეეძლო ყველაფრის საკუთარ არსებაში ჩაკვლა და ჩასამარება.- მერე გამოვიქეცი და შენთან დავიმალე...-საშნელება იყო აღიარება,ვერასდროს წაროიდგენა ოდესმე ამის თქმა თუ მოუწევდა ფიქრიასთვის,ალბათ,როგორ შეძრავდა ეს სიტყვები მის სათუთ სულს,გაუხრწნელსა და გაურყვნელს.
-იმაზე ძნელი აღმოჩნდა ვიდრე მეგონა...-დააყოლა ესეც და გაჩუმდა,რადგან ლოყებზე თბილი ცრემლები იგრძნო...
მკლავებში მოქცეული ქალიშვილი ერთბაშად ყინულის ნატეხს დაემსგავსა...ჯერ ბიჭი ნელა გაწია,მერე უკან დაიხია დამბრთხალმა,შველივით გაუფართოვდა შეშფოთებაჩამდგარი თვალები.
-პატარავ,მისმინე...ამახსნევინე....არ გამაგდო!
გოგონა უკან უკან მიდიოდა ნელ-ნელა,იქამდე სანამ მაგიდას არ მიეჯახა.
-არ მჯერა,დემ,მატყუებ...
-სიმართლეს გეუბნები...ძალიან მწარე და მტკივნეულ სიმართლეს...
-არა...
-ნუ მიყურებ ასეთი ცივი,გაყინული თვალებით...პატარავ,არ მინდა გეზიზღებოდე!
-შენ...ის...მოკალი?!
-არ მინდა შემიძულო...
-როგორ?! მას ხომ ენაც ამოაცალეს...თავი გაუხეთქეს...საწყალი ილია...-ცრემლები წამოსკდა ისევ.
-არ იტირო...არავინ იმსახურებს შენს ცრემლებს,არც მე,არც ილია! არც ვინმე სხვა!
-მკვლელი ხარ!
-ათასგზის,თან...
-რა?!
-ეს არავისთვის მითქვამს და არც ვეტყვი...ჩემ წარსულს საფლავში ჩავიტან...
-ციხეშია შენი ადგილი...
-შენ არაფერს დაგიშავებ...-ნოე ფიქრიასკენ წაიწია.
-არ მომიახლოვდე!
-მგონია,რომ გეშინია ჩემი...
-მასეა!
-არ მინდა გეშინოდეს...
ნოე პირპისპირ ედგა,ოდავ წინ,რომ წაეწეულიყო შეხებას შეძლებდა მასზე.
-არ მომეკარო,თორემ დავიკივლებ!
-სულერთია!
ისევ აკოცა....ფიქრია თავიდან ვაჟის მოშორებას ცდილობდა,მაგრამ მერე ერთბაშად მოლბა და კოცნაში აყვა.
-მალე დაგიჭერენ...
-შეიძლება...-გოგონას ლოყები ხელებში მოიქცია და თვალებში დაუწყო ცქერა:
მე არ ვიცი რა იქნება ხვალ და ზეგ,მაგრამ ვიცი რა იქნება ახლა...- ცხვირი ცხვირზე გაუხახუნა ნოემ ფიქრიას და აცრემლებული თვალები დახუჭა...
-და რა იქნება?-ჟრუანტელმა დაუარა გოგონას და თვალებდახუჭულ დემონს მიეხუტა,რომელშიც ვერაფრით ხედავდა მკვლელს,მაშინაც კი როცა იცოდა,რომ სწორედ მისი მოკლული იყო საწყალი ილია.
-ჩემი პატარა...-არასდროს გაეგონა ქალიშვილს ნოეს ასეთი ხმა-აკანკალებული და მისუსტებული.
-მაპატიე, ყვეაფერი მაპატიე...შენ მაპატიე... მხოლოდ შენ და აღარაფის დარდი არ მექნება!-ცრემლები ერთბაშად წამოუვიდა დემონს და სასწრაფოდ თავის მსუბუქი მოძრაობით დაიფარა სახე გრძელი თმით.
-შენ რა ტირი?-იგრძნო ფიქრიამ ისე,რომ არც კი შეუხედავს მისთვის...-ნუ იტირებ,ნეტავ წარმოდგენა მაინც გქონდეს რა ძვირფასია ჩემთვის შენი ცრენლები...
ნოემ ერთი ხელი წელზე მოხვია,მეორე საჯდომზე მოკიდა მისთვის უჩვეულო მორიდებულობით და ნელა ასწია ზემოთ,საკუთარი წელისკენ. ფიქრია არ დაბნეულა,ფეხები შემოხვია და მიეხუტა... იდგნენ ასე,შუბლი მიედოთ ერთმანეთზე და ერთმანეთის სუთქვას უგდებდნე ყურს. გოგონა კისერზე ეფერებოდა, თითებში მისი ნაჩუქარი ჯვარის ძეწკვი ებლანდებოდა.
-გიკეთია?-გაეღიმა, სიხარულით სავსე იყო მისის ღიმილი.
-როგორ შეიძლება არ მეკეთოს?
ფიქრიასაც წამოუვიდა ცრემლები....
-გაგიხარდა?
-ძალიან...
ნოე ჯერ ძალიან ნაზად ეამბორა შუბლზე. მერე ორივე ლოყა დაუკოცნა,სითბოთი და ალერსით ბოლოს კი ტუჩებს დაეწაფა...თან კოცნიდა,თან ტრიალებდა...
-გახსოვს, მაშინ...
ფიქრიას წინადადების დამთავრება არ დაუცდია ისე უპასუხა:
-ყველა შენთან ერთად გატარებული წუთი ჩემთვის დაუვიწყარია და რაც არ უნდა მოხდეს,ვერასდროს შევძლებ გონებიდან ამოვიშალო...
ნოემ საწოლზე გადააწვინა და კოცნა გააგრძელა.... ისეთი ვნეიბითა და ლტოლვით კოცნიდა,როგორც არავისთის უკოცნია უწინ,არცერთი მისი საყავრელი ქალისთვის,მსუბუქ ურთერთობებზე ხომ საუბარი ზედმეტია. ხელები აქეთ-იქით ისე გაურბოდა,რომ შეუძლებელი ეჩვენებოდა მათი დამორჩილება. ხან ნორჩ,ახლად წამოზრდილ მკერდზე ეფერებოდა,ხან სასიამოვნოდ შევსებულ საჯდომს, მოხდენილ წელზეც ეალერსებოდა,ლამაზ ზურგსა და ბარძაყებზეც,რომლის ატანაც თავად ფიქრიას არ ქონდა,აი მის დემონს კი ჭკუას აკარგვინებდა. კოცნა-კოცნაში ღამის სიფრიფანა პერანგი გადააძრო ვაჟმა ქალიშვილს და კისრის ლოკვას მოყვა.. ტლეკვით ჩავიდა ულიფო მკერდამდე და სიგიჟით სავსემ დაუწყო დაკოცვნა, ამაყად აშვერილ თავებს დააცხრა და ტუჩებს შორის მოიქცია,თან მუცელზე ეფერებოდა... ფიქრია ხმადაბლა, დაუოკებელი აგზნებით კვნესოდა და სიამოვნებისგან მინაბულ თვალებს ვერ ახელდა... ნოემ თავადაც გადაიძრო მაისური და გაურკვევლი მიმართულებით ისროლა.
-წითელ კაბას ვეძებდი და ვერ ვიპოვე...-წაიჩურჩულა მთლიაანდ ათრთოლებულმა ფიქრიამ.
-მე წავიღე...მოვკიდე ხელი და დაუკიტხავად გავიყოლე და იცი რატომ?!
-რატომ?
-შენი სურნელი სდის...
ფიქრიამ ნატიფი,ხორბლისფერი თითები სინაზით ჩამოუსვა სახეზე თავის დემონს,წამოიწია,იდაყვებს დაეყრდნო და გაომწვევად დაუწყო ცქერა...
-ნეტავ,იცოდე როგორ გიხდება! ახლა,რომ აქ მქოდეს ჩაგაცმევდი და გიყურებდი დაუსრულებლად...
-მართლა?
-არა...მალე გათენდებოდა და ვერ მოვახერხებდი....
-რომ არ გათენებულიყო? ჩამაცმევდი?
ვაჟს გაეღიმა...
-მიპაუხე....
-ვერა... ვერ ჩაგაცმევდი...-ფიქრიას მკერდს დახედა და ფაფუკად დაეშვა მისკენ.... არაფერი იყო იმ წუთას ნოეში დემონური,არც ცხოველური და ბოროტი,პირიქით სავსე იყო ადამიანურობითა და გრძნობით,რომელიც ისე შეეპარა,რომ ვერც კი მიხვდა,როგორ ან როდის...
გოგონას მკერდს განსაკუთრებით გამაბრუებელი სურნელი ჰქონდა. მუქი თავები საკუთარი სიამაყით,სინორჩით,უკარებობითა და ქალწულებრივი ხელშეუხებლობით ატყვევებდნენ ნოეს....
-აჰ....-ფიქრია გრძელ, გიშრისფერ თმაზე ეფერეოდა და კვნესას აგრძელებდა.
ნოე ისეთი მოწიწებით წოვდა მკერდს,გარყვნილებაზე მეტად სიტყვა ლამაზი უფრო შეშვენოდა ღამეულ კავშირს. თითქოს რენესანსის ეპოქის მხატვრის შედევრი გაცოცხლებულიყო...
ვნება...
ლტოლვა...
კვნესა....
სურვილი...
სიგიჟე....
თავის დაკარგვა....
აუღიარებელი სიყვარული....
-დემ...-ისეთი ტკბილი ხმა ქონდა გოგონას,რომ ბიჭს სურდა ხშირად მოესმინა მისი ნათქვამი ნებისმიერი სიტყვა....
ჭიპს ჩაცდა კოცნით,როცა კისერში რაღაცამ წაუჭირა... სუნტქვა შეეკრა წამით,მაგრამ ფიქრიას მკლავს ჩამოუსვა ხელი და ფაფუკად გაეგო ხელის გულის ქვეშ კანი... შეხებამ თითქოს უშველაო... ისევ დაიხარა საკოცნელად,მაგრამ იგივე განმეორდა... მაშინ,წამოიწია, მუხლებზე დადგა, ფეხებშუა მოქცეულ სიამოვნებისგან ალეწილ,მორიდებისგან გაწითლებულ,ვნებისგან ალმოკიდებულ გოგონას დახედა და რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს მიხვდა....
-მე უფლება არ მაქვს...-თქვა და თვალი მოაშორა ქალიშვილის სიშიშვლეს....
-დემ?
-პატარავ,შენ ანგელოზი ხარ... მე კი დემონი,რომელსაც უფლება არ ქავს წაგბილწოს... ისედაც ძალიან ღრმად შევტოპე და...- საწოლიდან გადავიდა.
-არა! არ დავუშვებ,რომ შენი ხელშეუხებლბა და ქალწულობა ისეთმა შებღალოს,როგორიც მე ვარ....-მაისურს დაუწყო ძებნა. ძლივს ლაპარაკობდა...
ფიქრია საბანს ჭაებღაუჭა და თავისენ მიიზიდა სხეული,რომ დაეფარა...
-ზედმეტად ძვირფასი ხარ იმისთვის,რომ ეს გაგიკეთო....
-არსებობს კი,ასე?! ზედმეტად ძვირფასად ყოფნა?!
-არსებობს თუ არ არსებობს, მე ვერ ვიზამ ამას! - ნაპოვნი მაისური გადაიცვა და აივნისკენ წავიდა...
-ასე წახვალ?!-ჩამწყდარი ხმით მიაწია სიტყვები გოგონამ.
ნოე შედგა.
-არა.... სწორი არ იქნება ასე წასვლა...
ოდნავ მობრუნდა... ფიქრია მის პროფილს აკვირდებოდა და სავსებით რეალურად გრძნობდა,როგორ უყვარდა ეს ადამიანად მოვლენილი დემონი.
-დემ,მე შენ...
-დაიმახსოვრე!-შეაწყვეტინა ბიჭმა და გაჩუმდა... არც ფიქრია იღბდა ხმას...
აივნის ღია კარიდან შემოვარდნილი ქარი ფარდას მოჩვენების ფრიალა კაბას ამსგავსებდა..
-დაიმახსოვრე,რომ რაც არ უნდა მოხდეს,ადრე თუ გვია მე აუცილებლად დაბრუდები შენთან...ხვალ იქნება ეს, ზედ,მაზეგ,ერთ თვეში,ერთ წელიწადში თუ შენი სიბერის ჟამს... ეს ის პირობაა,რომელსაც არაფრის გამო არ გავტხე,რაც არ უნდა მოხდეს!-თქვა დაბალი,იდუმალი,სიყვარულით სავსე ხმით და წამში გაუჩინარდა ფარდაში.
-დემ!დემ არ წახვიდე! -ფიქრია შეჩვეებულივით წამოხტა საწოლიდან,სულ დაავიწყდა შიშველი,რომ იყო და აივანზე გავარდა... ნოე არ დახვედრია...
-დემ! დემ დაიცადე! დაიცადე გთხოვ!გემუდარები! -ქალიშვილის გახურებულ სხეულს გარეული ცოხველის სიშმაგით ეძგერა სიცივე და მწარე კბილები ჩაასო. ერთიანად ააკანკალა. ძვალ-რბილში ატანდა ცივი ქარი....
-დემ...-მოაჯირს მივარდა გოგონა, დაეყრდნო და გადაიწია.-დემ!-არ ფიქრობდა,რომ მეზობლები ან მშობლები შეიძლებოდა გაეღვიძებინა. მთავარი იყო ნოესთვის ხმა მიეწვდინა... ის კი არსად ჩანდა...
ფიქრია აივნის მოაჯირზე შემოჯდა და მაგრად ჩაბღუჭა,ისე უჭერდა ხელებს,თითები ტკიოდა... ტირილი ბღავილში გადაეზარდა.... იქამდე ელოდა ნოეს დაბრუნებას სანამ სულ მთლად არ გაეყინა ყოველი კიდური და ლამის არ გადავარდა... მერე გულგახეთქილი გადავიდა უკან, ოთახში ბღავილით შევარდა და ხალიჩაზე პირქვე დაემხო...
ნოემ ცოტა ხანს შეიცადა, მეორე სართულის აივნის კარებთან აკრულმა,როცა დარწმუნდა ფიქრია აღარ გამოვიდოდა,პირველ სართულზე ჩაძვრა,ბოლოს ისკუპა და ტირილით შეერია განთიადჩამოწოლილ ქუჩას...
