ამონაწერები დღიურებიდან...(13)

მოკეტე!-ვუყვირე ლილის და წამოვედი...მანქანა დავქოქე და ადგილს მოვწყდი,მივდიოდი თავაშვებული,იმ დროს ყველა და ყველაფერი მეკიდა,გავბრაზდი არა იმაზე რომ ლილიმ ეს გამიჩალიჩა,(ბოლოსდაბოლოს ღირსი ვიყავი მეც ბევრჯერ გავამწარე)არამედ იმაზე რომ მე მან კინაღამ ადამიანი მომაკვლევინა,იმდენად ვიყავი მისი განთავისუფლებით შეპყრობილი,რომ დროზე თუ არ გამოვიდოდა აუცილებლად მოვკლავდი ერთერთს ან ორივეს,საერთოდ იშვიათად ვბრაზდები,მაგრამ თუ ვინმემ ეს მოახერხა და მდგომარეობიდან გამომაგდო ცუდადაა მისი საქმე,ძალიან ცუდად...მანქანას მივაფრენდი,საშინლად წვიმდა,თვალი მერეოდა,დაღლილი და განერვიულებული ხომ ვიყავი,მაგრამ ეს კიდევ არაფერია,სიცხე მწვავდა,მტკვარში ბანაობამ და გარეთ გათენებულმა ღამემ ჩემს ფილტვებს ცუდი დღე ანახა...თბილისში შევდიოდი რომ თავბრუსხვევა ვიგრძენი,მანქანა გავაჩერე,ვხვდებოდი რომ ვითიშებოდი,რომ არ გავჩერებულიყავი აუცილებლად ავარიის მსხვერპლი გავხდებოდი...ტელეფონი მოვძებნე,ზურას დავურეკე,ვუთხარი რომ მისი დახმარება აღარ იყო საჭირო...
-ზურა,დაიშალეთ,გოგო თავისუფალია...
-ხომ კარგად ხართ, ბატონო ალექსანდრეი
-არც ისე
-ვინმე გამოვგზავნოი
-კარგი იქნება
-კოორდინატები თუ შეიძლება
მე ჩემი ზუსტი ადგილმდებარეობა ვუთხარი,როგორც შემეძლო,ღამე იყო და ბევრს ვერაფერს ვარჩევდი,მითუმეტეს რომ ბინდი მქონდა ჩამდგარი...ტელეფონი გავთიშე და რულზე თავი დავდე,მშველელის მოლოდინში ჩემმა სხეულმა საშინელი სიცივე განიცადა,სული კი სადღაც შორს გარბოდა...თვალში ფერი ვარდისფერმა სინათლემ შეცვალა,უნდა გავუძლო!-ამოვილუღლუღე,მაგრამ ჩემი სული ჩემს გონებას როდი უსმენდა,მტოვებდა და სადღაც ირიალურობაში ცდილობდა ადგილის დამკვიდრებას,ვარდისფერმა ნათელმა რაღაც ქარიშხალში ჩამაგდო და სამუდამოდ მომწყვიტა ამქვეყნიურობას...სიცხე ზემოთ იწევდა,ჩემი სულიც მის ფეხდაფეხ მიფრინავდა, და მე მაშინ განვიცადე,ჯერ არ განცდილი და უხილავე,ის რაც არასდროს არსად გადამეტანა...ჯერ რაღაც მწვანე მიდამოში ვიყავი,ქალი და კაცი დარბოდნენ,პეპლებს იჭერდნენ,კისკისებდნენ,მათი დანახვისას გაუცნობიერებელი სითბო ჩამეღვარა გულში,ქალი ძალზე ლამაზი იყო,ზუსტად ჩემნაირი თვალებით,ღრმა და მრავლისმეტყველი,კაცი უფრო ტლანქი და უხეში მაგრამ მის თვალებშიც სხივი იდგა,ის იყო უნდა დამეძახა რომ პატარა ბავშვის ხმა მომესმა,რა ახლობელი იყო ეს ბავშვი ჩემთვის,თითქოს ჩემი სული მასში ჩასახლებულიყო...თუმცა ქალმა განსაკუთრებით მომხიბლა,ხელგაწვდილი წავედი მისკენ,სურვილი გამიჩნდა მოვხვეოდი,ცრემლები წამომივიდა,გაგიკვირდებათ და ღვთისმშობელს მივამსგავსე...ჩემს დანახვაზე გაჩერდა,გამოიქცა და ჩამეხუტა,ვერ აგიხსნით ამ ჩახუტებამ რა ბედნიერება მომანიჭა,ვსო მე მას არასდროს მოვშორდებოდი...ამ სცენაზე კაციც მოვიდა,მხოლოდ ბავშვი დახტოდა ისევ ისე ლაღად,თავისუფლად...ცრემლები არ მიწყდებოდა,თავისთავად ღვარად მოდიოდა და თითქო დიდ ლოდს აგორებდა ჩემი გულიდან...
-მოხვედი შვილოი ოდნავ ღიმილნარევი სევდით მითხრა ქალმა
ნუთუ ეს დედაჩემია,მე ხომ ის საერთოდ არ მახსოვდა,
-დეე შენ ხარი
-როგორ დედი დაგავიწყდიინუთუ არ გახსოვს, ჩემო საყვარელო, ჩვენი ერთად გატარებული წლები...
-რატომ დამტოვე დედაი
-არც მე მინდოდა დედიკო,მაგრამ უფალმა ასე ინება,მე და მამაშენი წამოგვიყვანა...
-ალექს შეხედე, ჩვენი შვილი სანდრო მოვიდა...
ეს უკვე მამაჩემი იყო ,მაღალი შუბლი გახსნა,გამიღიმა და მთელი ძალით ჩამიკრა გულში,როგორ გაზრდილხარ ჩემო ბიჭო,როგორ დაკაცებულხარ...
-მე კი სულ ასეთი მახსოვდი და მორბენალი ბავშვისკენ მიმითითა...
მხოლოდ მაშინ მივხვდი რომ ეს ბავშვი მე ვიყავი,ეს ჩემი ბავშობა დარბოდა ასე გიჟმაჟად,დაუდგომლად...
-არ გახსოვს დედიკო,ჩვენთან სახლში როგორ დარბოდი,როგორ შემომახტებოდი კისერზე,გახსოვს დედიკო ჩვენი ნამცხვარი,შენ რომ ოჯახს ეძახდი...როგორ გაზრდილხარ ჩემო ვაჟკაცო,როგორ დამშვენებულხარ...
და მე ამ სიტყვებმა მთელი ჩემი ბავშობა ამომიტივტივა,გამახსენდა 3 წლამდე არსებული ბედნიერი ცხოვრება,მერე ის საშინელი ავარია,დეიდაჩემი და მისი კრეტინი ქმარი,ყველაფერი ამეწვა და ჩავიმუხლე...დედა და მამა გვერდით მომიჯდნენ და მეფერებოდნენ,ჯერ არნახული სიამოვნება განვიცადე...მშობლის სითბო თითქმის აღარც მახსოვდა როგორი იყო,მერე პატარამ მოირბინა,ისიც გადამეხვია,ვიგრძენი რომ ჩემი უდარდელი ბავშობა მეკვროდა ასე მაგრად,როგორ ხარ სანდრო ჩაიტიტინა მან და ცისარტყელას მზერა მესროლა,როგორ გამათბო ამ მზერამ,სიცოცხლის ძალა მომცა,არა იქიდან არ წამოვიდოდი,როგორც იქნა ვიპოვე ის რაც დავკარგე ოდესღაც და რამაც მე გული სიხარულით ამივსო,ჩემი ლამაზი დედიკო და ჩემი საყვარელი მამიკო...როგორ ვინანე იმ დროს რომ მათ საფლავებს არ ვნახულობდი,სანთელს არ ვუნთებდი,მათ ხსოვნას არ ვსვამდი,მათ ფოტოებს არ ვუცქერდი,გული შეიკუმშა და სხვანაირად ატოკდა...
უცბად იქუხა,ვიღაცის მკაცრა ხმამ ფეხზე წამომაყენა,ეს ის მოხუცი იყო ასე ხშირად რომ ეწვეოდა ხოლმე ჩემს სიზმრებს...
წადი ალექსანდრე!!! მიბრძანა მან და მე შეკამათება ვერ გავბედე,დედა და მამა კიდევ ერთხელ მომეხვივნენ...
-წადი ჩუმი ხმით წარმოსთქვეს მათაც...გული მტკიოდა,სულში შემცივდა...
-რატომი
ჩვენ ყოველთვის შენთან ვიქნებით,-მითხრა დედიკომ ნაზად და გამომაცილა ბაღიდან...
-სულ გაგიხსენებ დეე,აღარასდროს დაგივიწყებ გპირდები...
-ვიცი შვილო,ვიცი...
ამ სიტყვებით გავშორდი ჩემს ამ ქვეყნად მომვლინებლებს და რეალობაში ამოვყავი თავი...
საავადმყოფოს ცუდმა სუნმა შემიღიტინა ცხვირში,აპარატის წრიპინმა შეაწუხა ჩემი სმენადობა,ქუთუთოები დამძიმებოდა,თვალის გახელა მიჭირდა,მაგრამ შევეცადე,ძალიან შევეცადე...
-დაბრუნებას გილოცავ სანდრო!... თვალის გახელისთანავე შემეგება ლილის სევდიანი, მაგრამ თბილი ხმა... ზუსტად ეს მჭირდებოდა გავიფიქრე მე და ვცადე ასეთივე ღიმილი მეჩუქებინა..
-როგორ ხარი მკითხა სიყვარულით
-ჯიხვივით,ქშინვას ამოვატანე მე..
-ანუ როგორი
-გადაშენების პირას...
ამაზე ლილის გულიანად გაეცინა,მაგის უფლებას მე არ მოგცემო და ნაზად მაკოცა შუბლზე...
-აღარ მიბრაზდები სანდრი
-ცოტა...
-რა გავაკეთო რომ მაპატიოი
-მაკოცე...
-ნწუ...
-მაშინ აბაროტს ავიღებ იცოდე(სიცილით ვუთხარი)
-რა იყო ამჯერად დამტვრეულ სახლს მაჩუქები
-არა,დამტვრეულ გულს...
-ოოო,საკმაოდ სახარბიელოა,თქვა სიცილით...
ამ მცირე ხანში ლილი ისე მომნატრებოდა,აღარც კი მახსოვდა ის ფაქტი რომ აქ მის გამო აღმოვჩნდი...საუბარი ექიმმა შეგვაწყვეტინა...
ასაკიანი კაცი იყო ასე 60 მდე..
-ოჰო,ჩვენი ბიჭი გონს მოსულა,(მრავალმეტყველი თვალებით შემომხედა და გამიღიმა)
-გადავრჩემი ექიმოი
-კი კი გადარჩი და ეგ არის,ფილტვების შეშუპება გქონდა...
-ახლაი
-ახლა მსუბუქი ანთება უნდა დავამარცხოთ და კარგად იქნები...
-როდის წავალ აქედანი
-რამდენიმე დღე დაცდა მოგიწევს..
-ამდენი დრო არ მაქ
-დრო კი არა სხვა გზა არ გაქ,მე არსად გაგიშვებ! ეს ბოლო სიტყვები მკაცრად წარმოსთქვა და მედდასთან ერთად გასასვლელისკენ წავიდა,კართან შეჩერდა,გაიღიმა და მითხრა: სხვა დროს მტკვარში ბანაობას რომ გადაწყვეტ გაგვაფრთხილე...
ამაზე მეც გულიანად გამეცინა,ლილის გავხედე მივხვდი რომ ესეც მისი ნამაიმუნარი იყო,მანაც გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა...