ამონაწერები დღიურებიდან...(14)

ის დღეები საავადმყოფოში გავატარე,ლილი გვერდიდან არ მცილდებოდა,ინდირაც სულ იქ იყო,ზურაც მოვიდა,წარმოიდგინეთ და ის ბანკირიც კი...მე რატომღაც ბევრს არ ვლაპარაკობდი,სულ ჩემს მოლანდებაზე ვფიქრობდი...ერთი წამიც არ გასულა ჩემი მშობლების სახე რომ არ წარმომედგინა და გავაცნობიერე ის რასაც მანამდე ვერ ვხვდებოდი,მშობელი ქვეყნად ყველაზე ძვირფასია,არ არსებობს ქალი,თუნდაც კაცი რომელმაც ისე შეგიყვაროს,როგორც მშობელს უყვარხარ,ცხრა თვის მანძილზე დედის მუცელში გატარებული დრო არ გვამახსოვრდება ჩვენ შვილებს,მაგრამ მშობლისთვისაა იგი სამუდამოდ დასამახსოვრებელი,მაშინ ჩვენ ერთი მთლიანობა ვხდებით,ერთმანეთს სამუდამოდ ვუკავშირდებით და იმდენად დიდია ეს კავშირი,რომ მას ვერანაირი წყენა,ამქვეყნიური სიბინძურე და თვით სიკვდილიც ვერ გააცალკევებს...აბა სხვანაირად როგორ ავხსნა ის ფაქტი,რომ წლების წინ გარდაცვლილი დედ-მამა ჩემთან სწორედ მაშინ მოვიდნენ როცა მე ისინი ყველაზე მეტად მჭირდებოდნენ,სხვა რა გამართლება მოვუძებნო დედაჩემის ბოლო სიტყვებს:''მე ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნებიო''მე მწამს, რომ ისინი ანგელოზების სახით ჩემთან არიან და დამიცავენ ყველგან და ყოველთვის...ცხოვრებაში ყველაზე დიდი სინანული სწორედ მაგ დროს განვიცადე,როცა გავაცნობიერე რომ მე ჩემი შემოქმედები დავივიწყე,ვინაიდან მშობლის დავიწყება ნიშნავს უფლის დავიწყებას,ჯერ კურთხევა მათგან უნდა მიღო და შემდგომ გაკურთხებს სამყაროს მეუფე...
ეს ფიქრები განუწყვეტლივ სტუმრობდნენ ჩემს თავს და იქ მთელ რიგ ზმანებებს ხლართავდნენ...
-რაზე ფიქრობ სანდროი
-მამაზე..
-კიდევი
-დედაზე...
-გენატრებიანი
-არა
-მე კი დედაჩემი ძალიან მენატრება,მამა კი ცდილობს უმისობა არ მაგრძნობინოს,მაგრამ მაინც ძალიან მაკლია,ხანდახან ბალიშს ჩავეხუტები ხოლმე და ვფიქრობ რომ ის მეხუტება,ხან ისე ძლიერად წარმოვიდგენ რომ მის სურნელსაც კი ვგრძნობ,საოცარია...
-იცი ლილი,მშობლები ყოველთვის ჩვენთან არიან,უბრალოდ ხანდახან ამას ვერ ვგრძნობთ და ჩვენ რომ ვერ ვგრძნობთ არ ნიშნავს რომ ასე არ არის...
-იცი ალე,ერთხელ დედამ მითხრა სიზმარში,მირწმუნე და მიხილავო...
-ბრძენი ქალი ყოფილა...
ლილის თვალები აეცრემლა...რა ძნელია მოგონებებში ხეტიალი,რამხელა ტკივილს გვაყენებს თუნდაც ერთი უმნიშვნელო დეტალი,როცა იგი საყვარელ ადამიანს უკავშირდება...
-კარგი აღარ გვინდა ამაზე ლაპარაკი(ნაძალადევი ღიმილით ვუთხარი და ხელზე ხელი მაგრად მოვუჭირე)
-დღეს გაგწერს ალბად ექიმი საღამოს (თემა შეცვალა ლილიმ)
-რავიცი მე კი მგონია დილით
-წახვალ ახლა სახლში,ისევ ის მდიდარი,გაბღინძული ბიჭი გახდები,ისევ დააწყობ გეგმებს როგორ გამიმწარო ცხოვრება,განაგრძობ ჩემს შეურაწყოფას და ასე ჩუხუბში გავლევთ სიცოცხლეს...
-ძველებურად აღარაფერი იქნება,გპირდები...
-იმას ნუ იტყვი რაც არ შეგიძლია(ეჭვნარევი ხმით მითხრა ლილიმ)
-გპირდები...
ჩემი ვარაუდი გამართლდა,დილით გამწერეს...ექიმს თბილად გამოვემშვიდობე,გარეთ მძღოლი მელოდებოდა,ლილიც ჩემთან ერთად ჩაჯდა,გამიკვირდა ინდირა რომ არ მოვიდა...
მანქანა მიჰქროდა,მზიანი დღე იყო,საოცარი სითბო იღვრებოდა ირგვლივ,ჩემი ფიქრები მანქანაზე წინ გარბოდა,სავადმყოფოში დავტოვე მე ჩემი ძველი ცხოვრება,გული ახლის მოლოდინში ფართხალებდა...
მე უკვე მიყვარდა ჩემი ცხოვრება,პატივს ვცემდი სიცოცხლეს და მორჩა მხოლოდ სიკეთის თესვავს ვაპირებდი...მანქანა ფრთხილად შესრიალდა ბაღში...მე გადმოვედი,ლილიც მომყვა,აცრემლებული ინდირა გამოიქცა ჩემსკენ და მთელი ძალით ჩამიკრა გულში...
-კი არ ვკვდებოდი ინდი,დაწყნარდი გავუღიმე მე...
-ჩემო ბიჭო
ჩემი მებაღეც მოვიდა,კაცურად გადამეხვია და მოხუც თვალებში გულწრფელი ცრემლი აუკიაფდა...
იცით რამ გამაოგნა ყველაზე მეტად,მას ის მყრალი სუნი აღარ ასდიოდა,თითქო ამ მოკლე ხანში ერთბაშად შეცვლილიყო,მერე კი მივხვდი რაც ხდებოდა,ეს მე შევიცვალე,ჩემში მოხდა გარდასახვა,ყველას ცუდი თვალით აღარ ვუყურებდი,ბოლოსდაბოლოს ვისწავლე ადამიანებში კარგის დაფასება,ახლა ჩემი მებაღის სუნზე მნიშვნელოვანი,მის თვალებში მოციმციმე,მამაშვილური ცრემლი იყო,აი რა მათბობდა,აი რა მიკეტავდა ყნოსვის უნარს...
შემდეგ მე და ინდირა ხელგადახვეულები წავედით სახლისკენ,უკვე კართან ვიყავი ლილი,რომ გამახსენდა,შემოვტრიალდი,ის ისევ მანქანასთან იდგა,თავჩაღუნული,საწყლად,დაუცველად...სწრაფად გავემართე მისკენ...
-წავალ მე სანდრო,(სხვათაშორის მითხრა მან)
მე მაგრად ჩავეკარი,მკლავებში მოვიმწყვდიე,ტუჩები მივიტანე მის ყურთან და ნაზად ვუთხარი: -შენ ამის შემდეგ არასდროს გაგიშვებ,მუდამ აქ დარჩები,ჩვენს ბინაში...
-ჩვენსი(გაოცებუმა გაიმეორა)
-ხო ჩვენს ბინაში,შენ ჩემი ხარ,მარტო ჩემი და არასდროს არსად გაგიშვებ...
სახე გადაებადრა,მოციმციმე ვარსკვლავს დაემსგავსა,მე ხელები ოდნავ შევუშვი,შემდეგ გვერდით დავიყენე და ასე ამაყად გავუდექით ჩვენი სახლის ბილიკს,ვერც ინდირა და ვერც ჩემი საყვარელი მებაღე ცრემლებს ვერ მალავდნენ,წარმოიდგინეთ და დაცვის ბიჭების სახეებიც კი დადგა მელანქოლიურ ნოტზე...სახლში შევედით სადაც უამრავი სტუმარი იყო და აღნიშნავდა ჩემს დაბრუნებას,თუმც მათ გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა მე მათ წინაშე ლილის თანხლებით წარვდექი,ყველა მილოცავდა,კაცები შურს ვერ მალავდნენ,მე ხომ ყველაზე ნათელი ვარსკვლავი მოვწყვიტე ცას...
საღამო დიდხანს არ გაგრძელებულა,სტუმრებმა დიდსულოვნად გაითვალისწინეს რომ მე დასვენება მჭირდებოდა...მაგრამ დასვენებას სულ არ ვაპირებდი,მე ხომ ჩემი გოგონა მყავდა გვერდით...
ლილი ხელში ავიყვანე,ჩემს ოთახში შევედით,უფრო სწორად ამიერიდან ჩვენს ოთახში,თრთოდა,ზამთარში შეციებულ ბეღურას გავდა,გული უფართხალებდა,გაწითლდა,ჩემს წინ დაუცველი გოგონა იდგა,კედელს მიეკრო,სუნთქვა გაიხშირა,მე მიუახლოვდი -ნუ გეშინია ჩემო ლამაზო,არაფერს დაგიშავებ...
-არ მეშინია,მცხვენია...
ამაზე გულიანად გავიცინე და საწოლზე დავვარდი,ისიც მოვიდა,გვერდით მომიწვა,ყველაფერი თავისთავად მოხდა,საოცარი გრძნობა მქონდა,ათასამდე ქალი მყოლია,მაგრამ პირველად საკუთარ სიამოვნებაზე არ ვფიქრობდი,მინდოდა მისთვის მესუნთქა,ლილის ამჯერად ბედნიერების ცრემლები ამკობდა,მე ის გულში მაგრად ჩავიკარი და წარმოვთქვი სიტყვა რომელიც არასდროს,არცერთი სულიერისთვის მითქვამს
-მიყვარხარ..
-ვერ გავიგე...
-მიყვარხარ
-ვერ ვიგებ სანდრო...
-მიყვარხარ (უკვე ვღრიალებდი)
-ხედავ მე ეს შევძელი,მე დავიფიცე რომ თავს შეგაყვარებდი,რომ ამ სიტყვას სამჯერ გათქმევინებდი,მაგრამ იცი რა არის ყველაზე დიდი უბედურება თუ ბედნიერება მეც ზუსტად ასე მიყვარხარ,არა უფრო ძლიერათაც...მე შენით ვსუნთქავ,ნახე ჩემი ამოსუნთქვა შენს სახელს ამბობს სანდ-როო,სანდ_როო...
ამაზე გულიანად გამეცინა,ჩემი ქალბატონი კიდევ უფრო მაგრად მივიკარი და ასე ტკბილად ჩავიძინე...
სიზმარში ისევ ის მოხუცი ვნახე,ამჯერად მიღიმოდა,ყოჩაღო შემაქო...მე შენი მჯეროდა,მედიდურად გაიბღინძა და გამშორდა...ვიგრძენი რომ იგი აღარასდროს ეწვეოდა ჩემს აფორიაქებულ და ამჟამად დალაგებულ სულს...
.......................................................................................
დილა გათენდა,მზიანი,ძალიან ლამაზი,მისი სხივები გულს მითბობდა,თვალები რომ გავახილე უცბად შიში ვიგრძენი,მეგონა წუხანდელი ამბები სიზმარი იყო,მაგრამ მზერა ლილის მძინარე სახეს რომ შეეჩეხა დავწყნარდი,როგორ მიყვარს აღმომხდა გაუცნობიერებლად...დიდხანს ვუცქერდი,შემდეგ ნაზად ვაკოცე შუბლზე და წამოვდექი,მინდოდა მისთვის რამე მომემზადებინა,არც ისე კარგი მზარეული ვარ მაგრამ მაინც...
მანამდე კაბინეტში შევედი,ჯერ ადრე იყო,ვიფიქრე ფოსტას შევამოწმებ თქო,კომპიუტერთან დავჯექი და მეილები გავხსენი,გავხსენი და ელდა მეცა,გული გამისკდა,შემეშინდა,მეგისგან იყოო,მას შემდეგ რაც წვეულებაზე ვნახე ბოლოს,აღარც არაფერი მსმენია მასზე,წერილი ასეთი შინაარსის იყო
''ჩემო ალექსანდრე,ჩემო სულის ერთადერთო ნათელო წერტილო,გახსოვს ერთხელ გითხარი სიკვდილს ვებრძვი თქო,შენ ხუმრობად ჩამითვალე,მაგრამ ასე არ არის,მე დავმარცხდი,ვკვდები და თან მიმაქვს შენდამი განუსაზღვრელი სიყვარული,ვკვდები უშენოდ,უნუგეშოდ,მაგრამ თან მიმაქვს ჩვენი ერთად გატარებული დღეები,თან მიმაქვს ჩვენი ვნებიანი ღამეები,ვიცი არ გითხოვია,მაგრამ მე მაინც მინდა გითხრა რომ გპატიობ...გპატიობ იმას რომ გული წამართვი,გპატიობ იმას რომ ჩემს სულში შემოიჭერი და სამუდამოდ დაიბუდე,გპატიობ იმას რომ მიმატოვე,მინდა უკანასკნელად გითხრა რომ მე შენით ვსუნთქავ,გთხოვ იყავი მუდამ ბედნიერი...''
ამ წერილმა გული მომიკლა,თვალში კვლავ დაბნელდა,კვლავ ქაოსი,ისევ გაუგებრობა...