ამონაწერები დღიურებიდან...(დასასრული)
2 144 ნახვა
ამ წერილმა მიმახვედრა,რომ ბედნიერების უფლება არ მქონდა,მე იმდენად ბევრ ქალს ვატკინე გული,იმდენ ადამიანს გავუმწარე სიცოცხლე,რომ არ მქონდა სიმშვიდისა და ლამაზი ცხოვრების უფლება...არც ლილიანას ღირს ვიყავი,არც საერთოდ ვინმეს სიყვარულისა,ანდა ვიმსახურებდი მომაკვდავი ადამიანის უკანასკნელ პატიებასი!-არა რათქმაუნდა...ერთადერთი აზრი რაც თავში მომივიდა წასვლა იყო,გაქცევა ყველასგან და ყველაფრისგან,მარტოს უნდა გამეტანა ცხოვრება,მარტოს უნდა მეთრია მძიმე ჯვარი,ჩემი გოლგოთა უნდა გამევლო,სიმარტოვეში,ყველასგან მიტოვებულს,როგორც მე მივატოვე ბევრი...რა მწარე დილემის წინაშე ვიდექი,გაქცევა კიდევ ერთი ადამიანის გაუბედურებას ნიშნავდა,ლილის სამუდამოდ დავუმახინჯებდი ცხოვრებას,მაგრამ დარჩენა ჩემი სულის დამახინჯებას ნიშნავდა,სული მეხუთებოდა...
-არა,უნდა წავიდე! წარმოვთქვი მტკიცედ და ოთახისკენ წავედი...
წამებში ჩავალაგე ჩემოდანი,ლილის ისევ ეძინა,უკანასკნელად შევხედე მის ანგელოზის სახეს,ცრემლი ჩამომიგორდა,პირველად ცხოვრებაში მიტოვება მიჭირდა...შუბლზე ვაკოცე,ნაზად,ამ კოცნას მთელი ჩემი გრძნობა ჩავაყოლე...კიბე ჩავირბინე,ბილიკიც შეუმჩნევლად გავიარე და სახლიდანაც ჩუმად გავედი,მხოლოდ კართან უკანასკნელად შემოვტრიალდი,ბოლოჯერ გავხედე სახლს და ჩემი მებაღის სევდიან სახეს შევეჩეხე,იგი თავს იქნევდა,საოცარი ტკივილი აღბეჭდოდა სახეზე,თითქოს მომეჩვენა დამტიროდა,ჩემს უბედურ ცხოვრებას გლოვობდა...ჩემი სულის ხსნას ევედრებოდა შემოქმედს...
ტაქსი გავაჩერე,აეროპორტში წავედი,ეგვიპტისკენ ავიღე გეზი...
თვითფრინავი აფრინდა და ძირს დარჩა ჩემი სამშობლო,აქ დაბრუნებას აღარასდროს ვაპირებდი...
.........................................................................................
ერთი თვე გავიდა რაც ეგვიპტეში ვარ,გარეთ არ გავდივარ როგორც წესი,მხოლოდ სასტუმროს ფანჯარას თუ მიუახლოვდები ხანდახან,მხოლოდ დღეს გადავწყვიტე გარეთ გავიდე,პირამიდები უნდა ვნახო,საოცარი შეგრძნება მაქვს,წინათგრძნობა მაწუხებს,თითქოს რაღაც ცუდი უნდა მოხდეს,ან იქნებ კარგი...ვუყურებ პირამიდებს და მაოცებს მათი კდევამოსილება,მათი მარადიულობა...თვითეულ მათგანში ლილიანას ვხედავ,ჩემი მისდამი სიყვარულიც ასეთი მარადიულია,ასეთი უკვდევი...ისევ ლილი,სულ მასზე ვფიქრობ,იქნებ არ უნდა დამეტოვებინა,მაგრამ არა...უნდა დავიტანჯო,ისევე როგორც მეგი დავტანჯე,ისევე როგორც მისნაირად სხვა ქალები...სასტუმროში ვბრუნდები,როგორ მეზიზღება ეს ადგილი,ერთმა ტკივილიანმა თვემ სამუდამოდ შემაჯავრა ეს გარემო...ჩემს ოთახში შევედი,საწოლზე დავემხე...ცუდად ვარ,ძალიან ცუდად...ჩამეძინა,არ ვიცი რამდენ ხანს მეძინა,მაგრამ კარზე კაკუნმა შემაწყვეტინა სიზმრების მთელი მელოდია...უკმაყოფილოდ ავდექი,კარისკენ გავემართე...
-ლილი???!!!
-არ მელოდიი
ის იყო ჩემს წინ იდგა,კიდევ უფრო ლამაზი,მომხიბლელი და საშინლად შეუვალი,მიუწდომელი,ჩემი მდაბალი სულისგან ძალიან შორს მდგარი...
-კარგად მოწყობილხარ ალექსანდრე!
ასე არასდროს მომმართავდა,სულ სანდროს მეძახდა ან ალეს,მეხამუშა რაღაცნაირად...
-აქ რა გინდა ლილი?
-მინდა ამ წუმპედან ამოგათრიო...
-წადი ლილი...
-წავალ,მაგრამ ჯერ ჩემი მოსმენა მოგიწევს...
-ვიცი უნდა მისაყვედურო რომ მიგატოვე,მაგრამ რავქნა ასეთი ვარ,ეს მე სისხლში მაქვს,აღარ მხიბლავ,მხოლოდ ერთი ღამისთვის მინდოდი,არ გეწყინოს და გამოგიყენე,შენ კი უკანასკნელი კახპასავით ლოგინში ჩამიხტი...(ყველანაირად ვცდილობდი ისეთები მეთქვა,რომ გამწარებულიყო,წასულიყო ჩემგან სამუდამოდ)
სილა გამაწნა,ძალიან მწარედ,ეს არ მტკიოდა,სულში მტკიოდა,ჩემივე სიტყვები მევე მაყენებდა დიდ ტკივილს...
-მომისმინე და არ შემაწყვეტინო,მე ჩემს სათქმელს გეტყვი და მერე ჯანდაბამდე გზა გქონია...
-..........
-მე შენი მორიგი ქალი არ ვყოფილვარ ასე ადვილად რომ მიგეტოვებინე,მე არ ვგავარ იმ სულელ კახპებას ყოველ საღამოს რომ გეწვეოდნენ საწოლში,ნუ გგონია ისევე მიმატოვებ როგორც სხვებს,მე მაგის უფლებას არ მოგცემ...
-უკვე მიგატოვე...
-მოკეტე და მისმინე...(საშინლად იკივლა ლილიმ)
-..........(გავჩუმდი,სხვა გზა არ მქონდა)
-რატომ გგონია რომ მიმატოვე,იმიტომ რომ ხორცით აქ ხარიმე შენი დამპალი ხორცი არაფერში მჭირდება,მაგრამ შენი სული ვერ მთმობს,შენი გონება ვერ მივიწყებს,შენი გული არ მანებებს თავს,ჩემთვის ეს არის მთავარი,გაბედე და მიმატოვე,აბა ცადე და მომიშორე შენი ფიქრებიდან,ნახავ საპასუხოდ რას მიიღებ,უფრო დიდ ტკივილს,ეგ ტკივილი გაგანადგურებს,დაგაბერებს,დაგღრღნის,ცოცხალ ლეშს დაგამსგავსებს...მე ასეთი ადვილი დასავიწყებელი არ ვარ,ძალიან გაგიჭირდება უჩემოდ,შეგცივდება და არ ვიქნები,მოგწყურდება და არ ვიქნები,მოგშივდება და არ ვიქნები...მეცოდები ალექსანდრე,გულწრფელად მეცოდები...მე მუდამ ვიქნები შენი საცოდავი სიცოცხლის დაღი...გგონია გამომიყენეი(გადაიხარხარა საშინლად) არა ჩემო სანდრო,საკითხავია ვინ,ვინ გამოიყენა...თავი მაგარი გოგონიაი-არა ჩემო ალე,ერთი საცოდავი ცხოვრების ხორცმეტი ხარ,რომელმაც სიყვარული არ იცის,გგონია მე ვარსებობიი? არა ლანდი ვარ,ზეცამ გამომგზავნა შენი სულის სახსნელად,მაგრამ ვერ ამომიცანი,ვერ შემისწავლე,ვერ დამაფასე...რაც შეეხება იმ კახპას,მეგის ვგულისხმობ...აი შენ მის მიერ გამწარებული კაცების ფოტოები...(წინ უამრავი კაცის ფოტო დამიყარა) აი შენ მისი სამედიცინო დასკვნა,იგი სრულიად ჯანმრთელია,(ის სახეში შემლეწა)...
მერე შეტრიალდა და წასვლა დააპირა,მე მხარზე ხელი დავადე,შემოვატრიალე,მეგონა ტიროდა,მაგრამ არა იცინოდა,სატანისებურად იცინოდა...შემდეგ დამშვიდდა,თუჩები ყურთან მომიტანა და მიჩურჩულა...''გული მხოლოდ იმაზე მწყდება,რომ ვერ დაინახე ჩემი უანგარო სიყვარული და ჩემი გრძნობა,ვიღაც ბოზის მაილზე გაცვალე''
როგორ მინდოდა შემეჩერებინა,დამეკავებინა,ჩემთან დამეტოვა,მაგრამ არა...იგი უტყვი,ნამდვილი იალბუზი,ჭეშმარიტი სიყვარულისა გამშორდა და სამუდამოდ გაქრა...მას შემდეგ ლილი აღარასდროს მინახავს...
ვეძებე წლები,ვეძებე ყველგან,ყველა ქვეყანაში,მაგრამ თითქოს ის და მამამისი ცას ჩაეყლაპათ,სამუდამოდ გაქრნენ...სწორედ მაშინ ამომიტივტივდა ლილის სიტყვები,მე არ ვარსებობ,ცისგან ვარ მოვლენილიო....დავიჯერე რომ მართლა არ არსებობდა და შევეგუე უმისოდ ცხოვრებას...წლები გავიდა სიმარტოვე არ მინდოდა,ერთი ძალიან კარგი გოგო მოვიყვანე ცოლად,შვილებიც მეყოლა,კარგი ოჯახი მქონდა...მაგრამ ყველა ქალში მას ვეძებდი,ყველა მოკვდავში მის სახეს ვხედავდი...მენატრებოდა,მციოდა და არ იყო,მწყუროდა და არ იყო,მშიოდა და არ იყოო...სად ხარ ჩემო გულჩიორა,ჩემი სულის ვარსკვლავოო...
..................................................................................................
წლები გადის,მე ვბერდები,ლილის აღარ ვეძებ,ვიცი რომ აღარ არსებობს,არც არსებობდა,ბოლოსდაბოლოს დავიჯერე რომ ის ჩემი წარმოსახვის ნაყოფი იყო,ჩემი შვილები იზრდებიან,მშვენდებიან,ჩემი ცოლი კარგ მეუღლეობას მიწევს,მაგრამ ის ისევ მენატრება...დავბერდი და ისევ მცივა უიმისოდ...ახლა ვკითხულობ ჩემს ჩანაწერებს,ვტირი,მახსენდება ახალგაზრდობა,ისევ მძაფრად განვიცდი იმ ვნებებს,ისევ იგივე ტკივილი მიბრუნდება...კვლავ ვთელავ ფეხით იმ გზებს,სადაც ოდესღაც მასთან ერთად დავდიოდი,ჩემი წარსული ფეხდაფეხ მომდევს,მეთამაშება...ახლა აღარ მაქვს მუხლში ძალა,თვალიც აღარ მიჭრის მგლურად...მეტეხის ხიდზე მივდივარ და ვხედავ: ორი ახალგაზრდა,მოაჯირზეა შემომდგარი,ხელები გაუშლიათ,თავისუფლებას ელამუნებიან...ცელქი ქალი ჩამოხტა,ვაჟს ხელი კრა,ძირს გადააგდო,მტკვარში მოისროლა...ცრემლი მომადგა,ისევ ცხოველად გაძლიერდა გრძნობები,ცრემლ მორეული მივედი,მანდილოსანს შევხედე,ლილის გავდა,არა ის იყო...გასაოცარი ისაა რომ მე მოხუცი ვარ,ის კი ისევ 18 წლის,ისევ ლაღი,ახალგაზრდა,ჯანმრთელი,ხელი წავაპოტინე,იგი შეჩერდა,გაინაბა,დამაკვირდა,ალბად ვერ მიცნო,მერე გადაიკისკისა და ასე ხარხარით გაუყვა ძველი თბილისის დანამულ ქუჩებს,იგი ჩემი აღარ იყო,სხვის წარმოსახვაში ცხოვრობდა ამჯერად...მაინც გამიხარდა რომ დავინახე,უკანასკნელად შევავლე თვალი...
ახლა მოვხუცდი,ჩემი მექალთანეობაც დაბერდა ჩემთან ერთად,იცი ვის დავემსგავსეიი? შიო ნიშნიანიძის ლექსი თუ წაგიკითხავთ,დაახლოებით ასე ჟღერს:
''ორშაბათს გოგონა გვიცანი
გოგონა ნახატი ყალმისანი,
მისი ღიმილი და დალალები
სამშაბათს გამიხდა საფიცარი,
ოთხშაბათს წერილი გაუგზავნე
და თავს მოსაკლავად ვიმეტებდი,
ჩემი გასაჭირი აუხსენი
ჩემი ეჭვები და იმედები.
პარასკევ პასუხი მომივიდა
ვაიმე ბედო უკეთურო,
დაბერებულხარო გნოლივითა
ცოლ-შვილს მიხედეო უბედურო.
თეთრად გავათენე პარასკევი,
ფიქრში გავატარე შაბათ-კვირა,
თავმოჭრილი ვართქო დავასკვენი
ჰოდა თავის მოკვლაც დავაპირე.
გათენდა მეორე ორშაბათი
ისევ შემეფეთა ეს უღმერთო.
ელვამ დამიარა კოჭებამდი
დილა მშვიდობისას გისურვებთო.
მე ახლა თავის მომკვლელი ვარი!
უნდა სხვანაირად ვსძლიო სვებედს,
მე ვიცი რაცხა ოხერი ვარ
ლექსებს დავწერ და ვიოცნებებ.
ღმერთია ჩემი მწყალობელი,
მე კი ამ უღმერთოს მგალობელი.''
ზუსტად ასე ვარ...საწყლად,ახლა კიდევ ხშირად მოდის სიზმრებში ის მოხუცი,არც ის შეცვლილა ,ძველებურად მსაყვედურობს თითს მიქნევს...ჩემი მებაღეც შეუცვლელად დგას ჩემი სახლის ბილიკებთან,დგას და დასტირის ჩემს უბედურ ბედს!...
პ.ს. ავტორისაგან: ''სულ ეს ვართ ადამიანები,რაც გვაქვს იმას არასდროს ვაფასებთ და როცა დავკარგავთ მთელი სიცოცხლე მივტირით მას...''
-არა,უნდა წავიდე! წარმოვთქვი მტკიცედ და ოთახისკენ წავედი...
წამებში ჩავალაგე ჩემოდანი,ლილის ისევ ეძინა,უკანასკნელად შევხედე მის ანგელოზის სახეს,ცრემლი ჩამომიგორდა,პირველად ცხოვრებაში მიტოვება მიჭირდა...შუბლზე ვაკოცე,ნაზად,ამ კოცნას მთელი ჩემი გრძნობა ჩავაყოლე...კიბე ჩავირბინე,ბილიკიც შეუმჩნევლად გავიარე და სახლიდანაც ჩუმად გავედი,მხოლოდ კართან უკანასკნელად შემოვტრიალდი,ბოლოჯერ გავხედე სახლს და ჩემი მებაღის სევდიან სახეს შევეჩეხე,იგი თავს იქნევდა,საოცარი ტკივილი აღბეჭდოდა სახეზე,თითქოს მომეჩვენა დამტიროდა,ჩემს უბედურ ცხოვრებას გლოვობდა...ჩემი სულის ხსნას ევედრებოდა შემოქმედს...
ტაქსი გავაჩერე,აეროპორტში წავედი,ეგვიპტისკენ ავიღე გეზი...
თვითფრინავი აფრინდა და ძირს დარჩა ჩემი სამშობლო,აქ დაბრუნებას აღარასდროს ვაპირებდი...
.........................................................................................
ერთი თვე გავიდა რაც ეგვიპტეში ვარ,გარეთ არ გავდივარ როგორც წესი,მხოლოდ სასტუმროს ფანჯარას თუ მიუახლოვდები ხანდახან,მხოლოდ დღეს გადავწყვიტე გარეთ გავიდე,პირამიდები უნდა ვნახო,საოცარი შეგრძნება მაქვს,წინათგრძნობა მაწუხებს,თითქოს რაღაც ცუდი უნდა მოხდეს,ან იქნებ კარგი...ვუყურებ პირამიდებს და მაოცებს მათი კდევამოსილება,მათი მარადიულობა...თვითეულ მათგანში ლილიანას ვხედავ,ჩემი მისდამი სიყვარულიც ასეთი მარადიულია,ასეთი უკვდევი...ისევ ლილი,სულ მასზე ვფიქრობ,იქნებ არ უნდა დამეტოვებინა,მაგრამ არა...უნდა დავიტანჯო,ისევე როგორც მეგი დავტანჯე,ისევე როგორც მისნაირად სხვა ქალები...სასტუმროში ვბრუნდები,როგორ მეზიზღება ეს ადგილი,ერთმა ტკივილიანმა თვემ სამუდამოდ შემაჯავრა ეს გარემო...ჩემს ოთახში შევედი,საწოლზე დავემხე...ცუდად ვარ,ძალიან ცუდად...ჩამეძინა,არ ვიცი რამდენ ხანს მეძინა,მაგრამ კარზე კაკუნმა შემაწყვეტინა სიზმრების მთელი მელოდია...უკმაყოფილოდ ავდექი,კარისკენ გავემართე...
-ლილი???!!!
-არ მელოდიი
ის იყო ჩემს წინ იდგა,კიდევ უფრო ლამაზი,მომხიბლელი და საშინლად შეუვალი,მიუწდომელი,ჩემი მდაბალი სულისგან ძალიან შორს მდგარი...
-კარგად მოწყობილხარ ალექსანდრე!
ასე არასდროს მომმართავდა,სულ სანდროს მეძახდა ან ალეს,მეხამუშა რაღაცნაირად...
-აქ რა გინდა ლილი?
-მინდა ამ წუმპედან ამოგათრიო...
-წადი ლილი...
-წავალ,მაგრამ ჯერ ჩემი მოსმენა მოგიწევს...
-ვიცი უნდა მისაყვედურო რომ მიგატოვე,მაგრამ რავქნა ასეთი ვარ,ეს მე სისხლში მაქვს,აღარ მხიბლავ,მხოლოდ ერთი ღამისთვის მინდოდი,არ გეწყინოს და გამოგიყენე,შენ კი უკანასკნელი კახპასავით ლოგინში ჩამიხტი...(ყველანაირად ვცდილობდი ისეთები მეთქვა,რომ გამწარებულიყო,წასულიყო ჩემგან სამუდამოდ)
სილა გამაწნა,ძალიან მწარედ,ეს არ მტკიოდა,სულში მტკიოდა,ჩემივე სიტყვები მევე მაყენებდა დიდ ტკივილს...
-მომისმინე და არ შემაწყვეტინო,მე ჩემს სათქმელს გეტყვი და მერე ჯანდაბამდე გზა გქონია...
-..........
-მე შენი მორიგი ქალი არ ვყოფილვარ ასე ადვილად რომ მიგეტოვებინე,მე არ ვგავარ იმ სულელ კახპებას ყოველ საღამოს რომ გეწვეოდნენ საწოლში,ნუ გგონია ისევე მიმატოვებ როგორც სხვებს,მე მაგის უფლებას არ მოგცემ...
-უკვე მიგატოვე...
-მოკეტე და მისმინე...(საშინლად იკივლა ლილიმ)
-..........(გავჩუმდი,სხვა გზა არ მქონდა)
-რატომ გგონია რომ მიმატოვე,იმიტომ რომ ხორცით აქ ხარიმე შენი დამპალი ხორცი არაფერში მჭირდება,მაგრამ შენი სული ვერ მთმობს,შენი გონება ვერ მივიწყებს,შენი გული არ მანებებს თავს,ჩემთვის ეს არის მთავარი,გაბედე და მიმატოვე,აბა ცადე და მომიშორე შენი ფიქრებიდან,ნახავ საპასუხოდ რას მიიღებ,უფრო დიდ ტკივილს,ეგ ტკივილი გაგანადგურებს,დაგაბერებს,დაგღრღნის,ცოცხალ ლეშს დაგამსგავსებს...მე ასეთი ადვილი დასავიწყებელი არ ვარ,ძალიან გაგიჭირდება უჩემოდ,შეგცივდება და არ ვიქნები,მოგწყურდება და არ ვიქნები,მოგშივდება და არ ვიქნები...მეცოდები ალექსანდრე,გულწრფელად მეცოდები...მე მუდამ ვიქნები შენი საცოდავი სიცოცხლის დაღი...გგონია გამომიყენეი(გადაიხარხარა საშინლად) არა ჩემო სანდრო,საკითხავია ვინ,ვინ გამოიყენა...თავი მაგარი გოგონიაი-არა ჩემო ალე,ერთი საცოდავი ცხოვრების ხორცმეტი ხარ,რომელმაც სიყვარული არ იცის,გგონია მე ვარსებობიი? არა ლანდი ვარ,ზეცამ გამომგზავნა შენი სულის სახსნელად,მაგრამ ვერ ამომიცანი,ვერ შემისწავლე,ვერ დამაფასე...რაც შეეხება იმ კახპას,მეგის ვგულისხმობ...აი შენ მის მიერ გამწარებული კაცების ფოტოები...(წინ უამრავი კაცის ფოტო დამიყარა) აი შენ მისი სამედიცინო დასკვნა,იგი სრულიად ჯანმრთელია,(ის სახეში შემლეწა)...
მერე შეტრიალდა და წასვლა დააპირა,მე მხარზე ხელი დავადე,შემოვატრიალე,მეგონა ტიროდა,მაგრამ არა იცინოდა,სატანისებურად იცინოდა...შემდეგ დამშვიდდა,თუჩები ყურთან მომიტანა და მიჩურჩულა...''გული მხოლოდ იმაზე მწყდება,რომ ვერ დაინახე ჩემი უანგარო სიყვარული და ჩემი გრძნობა,ვიღაც ბოზის მაილზე გაცვალე''
როგორ მინდოდა შემეჩერებინა,დამეკავებინა,ჩემთან დამეტოვა,მაგრამ არა...იგი უტყვი,ნამდვილი იალბუზი,ჭეშმარიტი სიყვარულისა გამშორდა და სამუდამოდ გაქრა...მას შემდეგ ლილი აღარასდროს მინახავს...
ვეძებე წლები,ვეძებე ყველგან,ყველა ქვეყანაში,მაგრამ თითქოს ის და მამამისი ცას ჩაეყლაპათ,სამუდამოდ გაქრნენ...სწორედ მაშინ ამომიტივტივდა ლილის სიტყვები,მე არ ვარსებობ,ცისგან ვარ მოვლენილიო....დავიჯერე რომ მართლა არ არსებობდა და შევეგუე უმისოდ ცხოვრებას...წლები გავიდა სიმარტოვე არ მინდოდა,ერთი ძალიან კარგი გოგო მოვიყვანე ცოლად,შვილებიც მეყოლა,კარგი ოჯახი მქონდა...მაგრამ ყველა ქალში მას ვეძებდი,ყველა მოკვდავში მის სახეს ვხედავდი...მენატრებოდა,მციოდა და არ იყო,მწყუროდა და არ იყო,მშიოდა და არ იყოო...სად ხარ ჩემო გულჩიორა,ჩემი სულის ვარსკვლავოო...
..................................................................................................
წლები გადის,მე ვბერდები,ლილის აღარ ვეძებ,ვიცი რომ აღარ არსებობს,არც არსებობდა,ბოლოსდაბოლოს დავიჯერე რომ ის ჩემი წარმოსახვის ნაყოფი იყო,ჩემი შვილები იზრდებიან,მშვენდებიან,ჩემი ცოლი კარგ მეუღლეობას მიწევს,მაგრამ ის ისევ მენატრება...დავბერდი და ისევ მცივა უიმისოდ...ახლა ვკითხულობ ჩემს ჩანაწერებს,ვტირი,მახსენდება ახალგაზრდობა,ისევ მძაფრად განვიცდი იმ ვნებებს,ისევ იგივე ტკივილი მიბრუნდება...კვლავ ვთელავ ფეხით იმ გზებს,სადაც ოდესღაც მასთან ერთად დავდიოდი,ჩემი წარსული ფეხდაფეხ მომდევს,მეთამაშება...ახლა აღარ მაქვს მუხლში ძალა,თვალიც აღარ მიჭრის მგლურად...მეტეხის ხიდზე მივდივარ და ვხედავ: ორი ახალგაზრდა,მოაჯირზეა შემომდგარი,ხელები გაუშლიათ,თავისუფლებას ელამუნებიან...ცელქი ქალი ჩამოხტა,ვაჟს ხელი კრა,ძირს გადააგდო,მტკვარში მოისროლა...ცრემლი მომადგა,ისევ ცხოველად გაძლიერდა გრძნობები,ცრემლ მორეული მივედი,მანდილოსანს შევხედე,ლილის გავდა,არა ის იყო...გასაოცარი ისაა რომ მე მოხუცი ვარ,ის კი ისევ 18 წლის,ისევ ლაღი,ახალგაზრდა,ჯანმრთელი,ხელი წავაპოტინე,იგი შეჩერდა,გაინაბა,დამაკვირდა,ალბად ვერ მიცნო,მერე გადაიკისკისა და ასე ხარხარით გაუყვა ძველი თბილისის დანამულ ქუჩებს,იგი ჩემი აღარ იყო,სხვის წარმოსახვაში ცხოვრობდა ამჯერად...მაინც გამიხარდა რომ დავინახე,უკანასკნელად შევავლე თვალი...
ახლა მოვხუცდი,ჩემი მექალთანეობაც დაბერდა ჩემთან ერთად,იცი ვის დავემსგავსეიი? შიო ნიშნიანიძის ლექსი თუ წაგიკითხავთ,დაახლოებით ასე ჟღერს:
''ორშაბათს გოგონა გვიცანი
გოგონა ნახატი ყალმისანი,
მისი ღიმილი და დალალები
სამშაბათს გამიხდა საფიცარი,
ოთხშაბათს წერილი გაუგზავნე
და თავს მოსაკლავად ვიმეტებდი,
ჩემი გასაჭირი აუხსენი
ჩემი ეჭვები და იმედები.
პარასკევ პასუხი მომივიდა
ვაიმე ბედო უკეთურო,
დაბერებულხარო გნოლივითა
ცოლ-შვილს მიხედეო უბედურო.
თეთრად გავათენე პარასკევი,
ფიქრში გავატარე შაბათ-კვირა,
თავმოჭრილი ვართქო დავასკვენი
ჰოდა თავის მოკვლაც დავაპირე.
გათენდა მეორე ორშაბათი
ისევ შემეფეთა ეს უღმერთო.
ელვამ დამიარა კოჭებამდი
დილა მშვიდობისას გისურვებთო.
მე ახლა თავის მომკვლელი ვარი!
უნდა სხვანაირად ვსძლიო სვებედს,
მე ვიცი რაცხა ოხერი ვარ
ლექსებს დავწერ და ვიოცნებებ.
ღმერთია ჩემი მწყალობელი,
მე კი ამ უღმერთოს მგალობელი.''
ზუსტად ასე ვარ...საწყლად,ახლა კიდევ ხშირად მოდის სიზმრებში ის მოხუცი,არც ის შეცვლილა ,ძველებურად მსაყვედურობს თითს მიქნევს...ჩემი მებაღეც შეუცვლელად დგას ჩემი სახლის ბილიკებთან,დგას და დასტირის ჩემს უბედურ ბედს!...
პ.ს. ავტორისაგან: ''სულ ეს ვართ ადამიანები,რაც გვაქვს იმას არასდროს ვაფასებთ და როცა დავკარგავთ მთელი სიცოცხლე მივტირით მას...''
