სასიამოვნო საფრთხე (3)

***
ვხედავდი, როგორ იზელდა დროგამოშვებით მარჯვენა მხარს. ნეტავ რა საჭირდა? ან რა აწუხებდა? რატომ იმალება რა დააშავა? უცბად თავში რაღაცამ გამიელვა... ღმერთო, ეს ხომ ისაა, ვისზეც გუშინწინ საინფორმაციოში ლაპარაკობდნენ?! კი, ისაა. სურათს სულ რამდენიმე წამით მოვკარი თვალი, გამახსენდა, ნამდვილად ის არის. რატომ არ მოვისმინე ჟურნალისტს მაშინ...
დავინახე, როგორ მოშორდა ფანჯარას, იარაღი მაგიდაზე დადო და დივანზე ჩამოჯდა. მე მის ზურგს უკან ვიყავი და შევნიშნე, როგორ ძალაგამოცლილმა დადო თავი დივანის საზურგეზე. გავიდა რამდენიმე წუთი, ნახევარი, ერთი საათი, ის კი არ განძრეულა, თავიც კი არ აუღია. სკამიდან ჩამოვედი, ფეხაკრეფით შემოვუარე დივანს და დავხედე. ეძინა. ერთი ხელი მუცელზე ჩამოედო, მეორე კი უღონოდ დაეგდო დივანზე. სახე დაწყნარებოდა და სულ არ ჰგავდა იმ განრისხებულ და შემზარავ ბოროტმოქმედს, რომელიც დუშინ წინ შემომივარდა სახლში. მშვიდად სუნთქავდა, ალბათ ღრმად ეძინა.
ახლა საუკეთესო შანსი მეძლევა გავიქცე, ვერსად დავრეკავ, მობილური ჯიბეში უდევს. მაგრამ... რა გავაკეთო? ისევ მას დავხედე, ფრთხილად მივუახლოვდი, დავიხარე და მაისურზე დამჩნეულ ლაქას დავაკვირდი. ეს სისხლის ლაქა იყო, ხო, სისხლის, რომელიც იმდენად ჩამჯდარიყო მატერიაში, რომ ძნელად გაირჩეოდა, თანაც უკვე შემშრალიყო. სისხლის პატარა ლაქები წვრილ ზოლად ხელზეც ეტყობოდა.
უცბად თვალები გაახილა. წელში გასწორება ვერც კი მოვასწარი, ყელში მწვდა და დივანზე დამაგდო.
- რას აპირებდი?! - გამოსცრა ჩუმად და მის შავ თვალებში თითქოს ცეცხლი აინთო.
- არაფერს. - ამოვიხრიალე, როგორც შემეძლო. - გამიშვი.
- როგორ არაფერს, აბა ასე რას მომშტერებოდი?!
- გამიშვი გთხოვ, მტკივა. - უფრო ჩამიწყდა ხმა და სიმწრისგან თვალებიდან ცრემლები გადმომიგორდა.
არ ვიცი, ალბათ ამა იმოქმედა და ხელი შემიშვა. ერთხანს დივანზე მოკუნტულს მიცქერდა, შემდეგ კი თვალები დახუჭა, საფეთქლები მოისრისა და ჩემთვის სრულიად მოულოდნელად თქვა:
- მაპატიე.
არაფერი ვუთხარი. არ ველოდი მისგან პატიებას. ის ხომ ბოროტმოქმედია და შეეძლო ეს კიდევ გაემეორებინა, რატომ მიხდიდა ბოდიშს.?!
- მაპატიე, ასეთი რამ აღარ განმეორდება, უბრალოდ ძალიან დაძაბული ვარ. - თქვა და პატარა დივანში ჩაჯდა.
რამდენიმე წუთით ჩუმად ვისხედით. ყელზე ისევ მის თითებს ვგრძნობდი და ხელებს ვისვამდი, თიტქოს მათი მოშორება მინდოდა. შემომხედა და მითხრა:
- ვწუხვარ, რომ შემოგეჭერი.
- დამერწმუნე მე უფრო. - არ შემეძლო არ მეთქვა.
- მაგრამ, მოულოდნელად, როგორც საუკეთესო შანსი ისე გამოჩნდი და... - ყურადღება არ მიაქცია ჩემს სიტყვებს.
- ლაშას იცნობ? - ვკითხე უბნის ინსპექტორზე.
- ვინ ლაშას?
- ვისი სახელითაც მესტუმრე.
- არა, - ცოტა ხნით გაჩუმდა და შემდეგ მოკლედ მომიყვა რატომ გადაწყვიტა ჩემს ბინაში შემოჭრა. - აქვე ჩემი მეგობარი ცხოვრობს, მეგონა სახლში იქნებოდა, მაგრამ მითხრა სოფელში ვართო. დაღლილი ვიყავი და ფარდულის უკან ჩამოვჯექი დასასვენებლად. ცოტა ხანში შენ გამოჩნდი და მოვისმინე, რასაც ელაპარაკებოდი იმ ქალბატონს, გარეთ მზესუმზირას რომ ყიდდა. ლაშას სახელიც მაშინ გავიგე და... ვისარგებლი.
ვუსმენდი გაოცებული და მიკვირდა. ის საერთოდ არ ლაპარაკობდა, ისე, როგორც შეიძლებოდა, რომ ბანდიტს ესაუბრა: უხეშად, ჟარგონებით. თანაც ბანდიტი არ შეიწუხებდა თავს ახსნა-განმარტების მიცემით. ის კი გამართულად, მშვიდად და ამასთანავე სასიამოვნო ხმით საუბრობდა. მაგრამ ის ხომ ბოროტმოქმედად იყო შერაცხული?
- არავის შეშინება და შეწუხება არ მინდოდა, ამას არც ვგეგმავდი, მაგრამ სამწუხაროდ ასე გამოვიდა.
- იმ კაცის გაძარცვა რატომ გინდოდა? - მაინც ვკითხე, მინდოდა გამერკვია რა მოხდა.
- ვინ კაცის გაძარცვა? - გაუკვირდა.
- საინფორმაციოს მოვკარი ყური...
- აჰ, ასე თქვა?! - ჩაიცინა, მაგრამ მისი სიცილი სიძულვილის უფრო იყო, ვიდრე, სიხარულის. ცოტა ხნით თავი ჩახარა, შემდეგ შემომხედა და მითხრა: - მისი გაძარცვა კი არა, მოკვლა მინდოდა.
იმდენად ძლიერი სიძულვილით იყო ეს სიტყვებო გამოთქმული, რომ ტანში გამცრა. თვალების აქეთ-იქით ცეცება დავიწყე, არ მინდოდა მისთვის შემეხედა. ერთხანს ვინანე კიდეც ეს კითხვა რომ დავუსვი.
- რატომ? - ავტომატურად ვკითხე.
- ამისთვის ძალიან ბევრი მიზეზი მაქვს. არ მინდა ამაზე საუბარი. - ალბათ ცდილობდა დაფარვას, მაგრამ სახეზე ძალიან დიდი ტკივილი გამოესახა. მიხვდა, რომ ამის დაფარვა არ გამოუვიდა, ადგა და ისევ ფანჯარასთან მივიდა.
მიუხედავად ყველაფრისა, მიუხედავად წეღანდელისა, არ ვიცი რატომ, მაგრამ მისდამი ნდობა გამიჩნდა. მინდოდა ეს მისთვის მეგრძნობინებინა და ვუთხარი:
- თუ გულის გადაშლას გადაწყვეთ შეგიძლია მენდო.
გაკვირვებულმა მოიხედა ჩემსკენ, ერთხანს ასე მიყურა, შემდეგ უხალისოდ გაიღიმა და მითხრა:
- დიდი, მადლობა, მაგრამ ამას არ ვიმსახურებ.
- მაგრამ მაიც. - არ მოვეშვი.
- მთელი ორი დღეა არაფერი გიჭამია, ჩემი ბრალი იქნება ცუდად რომ გახდე, ამიტომ რამე წამე. ჩათვალე, რომ მე აქ არ ვარ.
თემას თავი აარიდა. მეც აღარაფერი ვუთხარი, მაგრამ მისმა ნათქვამმა გამახსენა, რომ კუჭი მართლაც ცარიელი მქონდა. ათი ხდებოდა და მხოლოდ ახლა ვიგრძენი, რომ მართლაც მშიოდა. წამოვდექი და სამზარეულოში შევედი. ტაფა გასქურაზე დავდგი და ზეთი დავასხი. სახელდახელოდ ლორის თქელი ნაჭრები კვერცხთან ერთად შევწვი. როგორი უცნაურიც არ უნდა იყოს, გადავწყვიტე ვახშამზე დაუპატიჟებელი სტუმარიც დამეწვია, ამიტომ ულუფა ორად გავყე. დარწმუნებული ვარ მასაც ეშიება, თანაც ზალიან, მაგრამ არ გამიკვირდება ვახშამზე რომ უარი მითხრას. ულუფა თეფშებზე გავანაწილე და ზემოდან მაიონეზი მოვასხი, პური თხლად დავთალე, ჭიქებში წვენი ჩამოვასხი და ახლა ვფიქრობდი, როგორ შემეთავაზებინა მისთვის ვახშამი. მისგან მოშორებით დავდექი და ვუთხარი:
- ალბათ შენც გშია, შეგიძლია, დამეწვიო.
შემომხედა და გაეცინა.
- იყოს, ნუ შეწუხდები. - თქვა მან.
- უკვე შევწუხდი. - ვუთხარი და პატარა მაგიდას გავხედე, რომელიც ორ კაცზე იყო გაშლილი.
- შენ რა, ბანდიტთან ერთად აპირებ ვახშმობას? - მკითხა.
- არა, პრინცთან. - ვუთხარი მე და გავუღიმე.

***
ნელა და მორიდებით მიირთმევდა საჭმელს, რამაც უფრო მეტად გამაკვირვა. მთელი ვახშმის მანძილზე არაფერი უთქვამს, არც მე ამომიღია ხმა. როცა ჭამას მოვრჩით და მაგიდას ვალაგებდი, მაშინ მკითხა:
- რატომ არ გაიპარე?
- როდის? - გავხედე მას.
- როცა მე ჩამეძინა. შენ ხომ ამის შანსი გქონდა?
- არ ვიცი. - ვუთხარი ცოტა ხნის შემდეგ. მართლა არ ვიცოდი, ეს რატომ არ გავაკეთე, მაგრამ უცბად მიზეზი მოვიგონე: - იქნებ არ გეძინა და ჩემი პაქტზე გამოჭერა გინდოდა?!
- მართლა მეძინა. დღეს მეექვსე დღე ღამდება, რაც თვალი არ მომიხუჭავს და თავი დავდე თუ არა გავითიშე.
მეექვსე დღე?! გაკვირვებიგან რამის პირი დავაღე და თანაც ძალიან შემეცოდა. იმ ხნის მანძილზე, რაც ის აქ იქნებოდა, ალბათ თვალს ვერ მოხუჭავდა იმის შიშით რომ მე მას დავასმენდი. მის ადგილას წარმოვიდგინე თავი და უფრო მეტი სიბრალული ვიგრძენი მის მიმართ.
- კარგი, - ამოიოხრა მან. - იმედია დღესაც არ გაათენებ.
- არ ვიცი. - ვუპასუხე და თავი დავხარე.
- მისმინე, - წამოდგა ის სკამიდან. - არ ვიცი რამდენი დღე მომიწევს აქ დარჩენა და არ მინდა ამის გამო პრობლემები შეგიქმნა. უბრალოდ ნუ გამცემ, მეტს არაფერს მოვითხოვ შენგან. გარწმუნებ, ამით ცუდს არაფერს ჩაიდენ და სინდისი არ შეგაწუხებს. - ცოტა ხნით გაჩუმდა და შემდეგ დაამატა. - ვახშმისთვის დიდი მადლობა, შენზე უკეთეს ტყვეს ვერც კი ვინატრებდი. - თქვა და მისაღებისკენ წავიდა, მობილური ამოიღო, ისევ იმ ლევანისთან დარეკა და საუბარი წამოიწყო.

***
მე არ ვუსმენდი. დასვრილი ჭურჭელი ჭურჭლის სარეცხ მანქანაში შევაწყვე, სამზარეულოს ფანჯარასთან მდგარ პატარა, რბილ სავარძელში ჩავჯექი და ფიქრებს მივეცი თავი.
მას იმ კაცის მოკვლა უნდოდა, ადამიანის მოკვლა! რატომ? რამ მიიყვანა ამ მდგომარეობამდე? ალათ მიზეზი აქვს, კი მაგრამ რა უნდა იყოს ამისთანა, რომ ადამიანის სიცოცხლეს უქმნიდეს საფრთხეს? ალბათ სერიოზულად აქვს ამის გაკეთება განზრახვული, თუ არადა ის ახლა ძებნაში არ იქნებოდა. სწორედ ამის გამო მაშინებს მისდამი გაჩენილი ნდობის გრძნობა. ადხლა ის ადამიანი ცოცხალია, მაგრამ ეს არაფერს ნიშნავს. " ის ტავისას მაინც მიიღებსო" გუშინ წინ თქვა ტელეფონზე ლაპარაკისას. დღეს თუ ხვალ ის მაინც ჩაიდენს დანაშაულს და ახლა თუ არაფერში მიუძღვის ბრალი, მალე მაინც გახდება ბოროტმოკმედი.
ერთი კითხვა დამებადა მაგრამ, არ ვიცი რატომ. ნუთუ შეიძლება რაიმე გამართლება ჰქონდეს მის განზრახვას? მომეჩვენა, რომ რადგან ეს კითხვა დამებადა, ვიმედოვენბდი, რომ ოდესმე მის უდანაშაულობას შევიტყობდი. გამიელვა თუ არა ამ აზრმა, სხეულზე ეკალმა დამაყარა. წინ ჩამოყრილი თმა გადავიწიე და თავი გავიქნიე, მინდოდა ეს ფიქრები თავიდან ამომეყარა. დამნაშავეა ის თუ არა, ეს ცემი საქმე არ არის, ეს მისი ცხოვრებაა და თვითონ აგებს პასუხს თავის საქციელზე. მიუხედავად იმისა, რომ საქმე დამაიანის სიკვდილ-სიცოცხლის ამბავს ეხება, მე მაინც ვერაფერს გავაწყობ.

***
საათს გავხედე, თორმეტი იყო დაწყებული. თითქოს საათმა მაუწყა, რომ საშინლად მეძინებოდა. მას გავხედე, არაფერი ეტყობოდა ექვსი დღის უძილობისა. ჩაფიქრებული იჯდა დივანზე, ხელები მუხლებზე ჩამოეწყო და ჩემს მობილურს ატრიალებდა. სახეზე სიმკაცრე გამოსხვოდა. შუბლს სიბრაზის ორი ზოლი უსერავდა. ტუჩები მაგრად მოემუწა, თითქოს ერთმანეთზე სამუდამოდ დაწებებულიყვნენ. ერთ ადგილს მიშტერებოდა და ნელა სუნთქვდა, ამას მისი მხრების მოძრაობა მანიშნებდა.
უცბად ყველაფერი ბურუსმა მოიცვა. ვგრძნობდი, როგორ მიდუნდებოდა სხეული, თითქოს ჰაერში დავეკიდე. მსიამოვნებდა ეს გრძნობა და არ ვინძრეოდი, მეშინოდა არ მიმეტოვებინა ჩემი ეს მდგომარეობა. მაგრამ ბაჩომ არ მაცადა. ჩემთან მოირბინა, ხელში ამიტაცა და დამაბზრიალა. ნერვები მომიშალა მისმა საქციელმა, მყურდოება დამირღვია. ჩემი ძამიკოს ზურგზე მოგდებულმა დედას გავხედე, რომელიც ბართან იდგა, ფორთოხალს სჭრიდა და მიღიმოდა.
- ბაჩო დამსვი! - ვუთხარი დაბნეულმა. გამიკვირდა, რომ დამსვა. მას ეს არასდროს გაუკეთებია პირველივე თხოვნაზე. სამზარეულოდან გავედი და მისაღებ ოთახს მოვავლე თვალი.
- მამა. - თენგო პატარა დივანზე იჯდა ფეხი-ფეხზე გადაედო და ტელევიზორს უყურებდა.
- რა მოხდა ნაია? - გამიღიმა მან. - რა დაბნეული სახე გაქვს?
კი მაგრამ, მის ადგილას ხომ ის იჯდა? ჩაფიქრებული, დამწუხრებული. ბაჩო, დიანა, თენგო - ისინი ხომ ესპანეთში წავიდნენ 4 დღეს წინ? აქ რას აკეთებენ?
მგონი ჭკუიდან ვიშლები. ახლა ვარ სიზმარში, თუ ის ვნახე სიზმარში, როგორ შემომივარდა უცნობი სახლში, როგორ მწვდა ყელში, როგორ გამიღიმა გაკვირვებულმა, როცა ვახშამი შევთავაზე. ჩემს ოჯახის წევრებთან ყოფანც და მასთან გატარებული 3 დღეც იმდენად დამაჯერებელი და რეალური ჩანდა, რომ მიჭირდა გარკვევა, რომელი მათგანი ვნახე სიზმარში.
თუ ახლა მართლა ჩემები იყვნენ ჩემს გვერდით და მე უბრალოდ გაბრუებული ვიყავი, ეს მახარებდა, მაგრამ, ვგრძნობი, მაინც გული მწყდებოდა. ალბათ ეს სიგიჟეა, მაგრამ ვწუხდი, რომ იმ სიზმრიდან გამომაფხიზლეს, რომელშიც ის ვნახე. თითქოს კიდევ მინდოდა ის შიშის გრძნობა, ის დაძაბულობა, მღელვარება, ნერვიულობა განმეცადა, რასაც იმ სიზმარში, ბოროტმოქმედის გვერდით ყოფნიუსას ვგჰრძნობდი.
უცბად ისვე ბაჩო მეცა, თავისი ცისფერი თვალებით მომაშტერდა, ხელები მხრებზე ჩამავლო და შემარხია.
- ბაჩო რას აკეთებ? - გაბრაზებულმა კოპები შევუკარი, მაგრამ ის არ მომეშვა.
- გაიღვიძე, ნაია. - მითხრა ჩემმა ძმამ და კიდევ შემანჯღრია.
- მღვიძავს, შემეშვი! - დავუყვირე.
- არა არ გღვიძავს. - თქვა და უფრო ძლიერად შემარხია.
- ბაჩო, თავი დმანებე! - დავიყვირე ისევ, თვალები გავახილე და დავინახე ის. თავზე დამდგომოდა და მიყურებდა. მელოდებოდა, როდის გამოვფხიზლდებოდი.
თვალები მოვისრისე და ახლა გავარჩიე, რომელი იყო რელაობა და რომელი სიზმარი.
- რა მოხდა? - ვკითხე და წამოვდექი. ჯერ ისევ გაბრუებული ვიყავი.
- წუხელ მამაშენი გირეკავდა. - ჩამესმა მისი ხმა და ამან კიდევ უფრო დამარწმუნა, რომ რეალურად მის წინ ვიდექი. - რამდენიმე წუთის წინ კიდევ დარეკა. ალბათ ნერვიულობს. რაიმე მოიფიქრე, დაურეკე და დაამშვიდე. - მისმა საუბარმა და ასეთ რისკზე წასვლამ კიდევ უფრო გამაოცა.
გამოწვდილი მობილური გამოვართვი, ცოტა ხნით ჩავფიქრდი, შემდეგ ნომერი მოვძებნე და ტელეფინი ყურთან მივიდე.
- მაგრამ გთხოვ... - შემომხედა მან სერიოზული სახით. მივხვდი რასაც მთხოვდა.
მობილურში მამაჩემის აღელვებული ხმა გაისმა.