სასიამოვნო საფრთხე (4)

**
- მამა... დაწყნარდი, კარგად ვა... უბრალოდ წუხელ ღრმად მეძინა და ვერ გავიგე შენი ზარი. წეღან კი სააბაზანოში ვიყავი... მაპატიე რომ განერვიულეთ. სახლის ტელეფონზე?- შევხედე მას. მინდოდა დანაშაულის გრძნობა გაღვიძებოდა, მაგრამ არ ვიცი გამომიოვიდა თუ არა, რადგან გამომეტყველება არ შესცვლია. - ხაზები ყოფილა არეული, რამდენიმე დღე დასჭირდება გასწორებასო ასე თქვეს. ხო მამა, დანარჩენი ყველაფერი რიგზეა... გუშინ მე და თამუნა აუზზე ვიყავით გასარუჯად. - ისევ მას გავხედე და შევნიშნე ტუჩების კუთხეები როგორ ჩაეტეხა, სიცილის შეკავებას ცდილობდა. - ხო მამა, მშვენივრად ვერთობი, ვერც კი წარმოიდგენ. კარგი კარგი.... მომიკითხე ყველა, მე თვითონ დაგირეკავ შემდეგ, მიყვარხართ. - მობილური გავთიშე და მას დავუბრუნე.
- მალე ალბათ ანგარიში ამოიწურება. - ვუთხარი და სააბაზანოსკენ წავედი გამოსაფხიზლებლად. მას ხმა არ ამოუღია, არც გუშინდელივით დამდევნებია უკან. ალბათ ნელ-ნელა ნდობა უჩნდებოდა ჩემს მიმართ.
ონკანი მოვხსენი, ხელებში ცივი წყალი დავიგუბე და სახეზე შევისხი, მხოლოდ მესამე მუჭამ იმოქმედა და გამომაფხიზლა.
ნეტავ ვიცოდე რას წარმოადგენს. რატომ უნდა იმ კაცის მოკვლა? ხო, ეს მე არ მეხება, მაგრამ... მაწუხებს ის ფაქტი, რომ ვენდობი იმ ადამიანს, რომელსაც მხოლოდ მეოთხე დღეა იძულებით ვუყურებ და ხანდახან შიშის გრძნობა მეუფლება, რომ ის ძებნილია მკვლელობის მცდელობისთვის. ამავდროულად არ ვიცი რატომ, მაგრამ მაღელვებს მისი ბედი. მინდა, რომ რაღაცით დავეხმარო, არ მინდა რომ მილიციამ ჩაიგდოს ხელში. ჩემი ფიქრებიდან მხოლოდ ერთი დასკვნა გამოვიტანე, რა თქმა უნდა ეს მხოლოდ ჩემი ვარაუდია, რომ ჩვეულებრივ, ზრდილ და კეთილ ადამიანს, ერთ დღეს შეემთხვა ისეთი ამბავი, რომელმაც ამ საშინელი განზრახვისკენ უბიძგა, რომ მისი გული ზიზღით, გონება კი შურისძიებით აავსო. მისდამი კეთილგანწყობა კი მისმა გულწრფელმა საუბარმა და მის სახეზე ხანდახან აღბეჭდილმა სევდამ შემიქმნა.
ნეტავ ნორმალური იქნებოდა, რომ მისთვის დახმარება შემეთავაზებინა? ალბათ არა. არც ერთი ადამიანი ჩემს ადგილას ასე არ მოიქცეოდა. პირიქით შეშინებული სულ იმას შეეცდებოდა, როგომე ხმა მილიციამდე ან დამხმარე პირამდე მიეწვდინა, ანდაც გაქცეულიყო. ვაღიარებ, პირველი რამდენიმე საათი მეც ამ მდგომარეობაში ვიოყავი, მაგრამ ამ წუთას არც შიშს ვგრძნობ მისდამი და არც გაქცევის სურვილი მაქვს.
რა გავაკეთო?! რამდენჯერ დავუსვი ეს კითხვა უკვე ჩემს თავს. ნეტავ თუ მომიყვება რა მოხდა სინამდვილეში? ღრმად ჩავისუნთქე, უცბად კბილები გამოვიხეხე, სახე გავიმშრალე და სააბაზანოდან გავედი.
სამზარეულოს ბარს მიყრდნობოდა, ცალი ხელით მარჯვენა მხარს იზელდა და სახეზე დაფარული ტკივილი ესახებოდა, ტელევიზორი დაბალ ხმაზე ჩაერთო და საინფორმაციო გადაცემას უსმენდა.
დამინახა თუ არა მხრიდან ხელი ჩამოიღო და ისევ ტელევიზორს შეხედა. ნამდვილად აწუხებს მხარი, თან მის მაისურზე სისხლის ლაქა... იქნებ დაჭრილია? არ ვიცი რატომ, მაგრამ ვერ გავბედე, რომ მისთვის ეს კითხვა დამესვა. არადა მართალი რომ ვყოფილიყავი? როდემდე შეძლებდა მოთმენას, ჭრილობა რომ გართულებოდა?
სიჩუმე მან დაარღვია.
- გამიხარდა, რომ წუხელ დაიძინე, მაგრამ არ გერჩივნა ეს შენს ოთახში გაგეკეთებინა?
- არ დამიძინია, - შევუსწორე მე. - ჩამეძინა.
- ამას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, მთავარია გეძინა. - ცოტა ხნით თავი ჩახარა, შემდეგ კი დაღლილი სახით შემომხედა. - ვგრძნობ ჩემს დანაშაულს შენდამი, ასე რომ შემოგივარდი სახლში, ამიტომ არ მინდა, კიდევ უფრო დამნაშავედ ვიგრძნო თავი, ჩემს გამო რომ შენს ტავს რაიმე შეზღუდვები დაუწესო.
მისი საუბრით კიდევ ერთხელ გაოცებულმა, ხმა ვერ ამოვიღე. ერთ ადგილზე გაშეშებული მას მივშტერებოდი.
- მაგრამ შენიც მესმის... - ოდნავ ჩუმად განაგრძო საუბარი. - სახლში შემოჭრილ ვიღაც ბანდიტის გარემოცვაში, თავს ვერ მოიტყუებ და თავისუფლად ვერ იქნები, სხვა, ჩვეულებრივი დღეების მზგავსად. მაგრამ, შენ მაინც სცადე, მე ყველანაირად შეგიწყობ ხელს.
- შევეცდები თავი არაფერში შევიზღუდო. - როგორც იყო ხმა ამოვიღე და შემდეგ დაბალი ხმით დავაყოლე. - მთავარია მენდო.
ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა, რომელიც ისევ მან დაარღვია.
- გენდობი, - თქვა და შეუმჩნევლად გაიღიმა. - მაგრამ არ გაგიკვირდეს ხანდახან თუ გაგაკონტროლე, ეს ბანდიტებს სჩვევიათ. - ნიშნისმოგებით მითხრა მან და სიტყვა "ბანდიტი" გამოკვეთა.
არ ვიცი ეს ხუმრობით თქვა თუ არა, მაგრამ მე მაინც გამეღიმა.
- კარგი, - განაგრძო მან. - რადგან ჩემი ნდობა დაიმსახურე, ჩემგან პირველი ნებართვა - სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვის უფლება მოიპოვე.
- ეს რას ნიშნავს? - კარგად ვერ მივუხვდი.
- მინდა, რომ ეზოში ჩახვიდე და მეზობლებს დაენახვო. სამი დღეა არავის უნახიხარ და ჯობია გაიგონ, რომ სახლში ხარ და არაფერი გიჭირს.
" - მოწყალე ბანდიტი." - გავიფიქრე ჩემთვის.
- და რა გავაკეთო დაბლა რომ ჩავალ? - ვიკითხე.
- რა ვიცი, რამე მოიფიქრე, მაგრამ... - ისევ "მაგრამ" დაამატა.
- ვიცი! - ვთქვი და კუშტად შევხედე. საათი პირველის ნახევარს აჩვენებდა. ნუთუ ამდენი მეძინა?
- კარგი. - თავი დაიქნია. მგონი კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ ჩემმა მობილურმა დაიწკრიალა.
- ხო, ლევან... - უპასუხა მან. - ჯერჯერობით კარგად... მანდ რა ხდება?... ბალუ თბილისში დაბრუნდა? რატომ?... ხომ იცითვ რომ ეს საშიშია? არ უნდა მიგეცათ წამოსვლის უფლება... მაგას სხვა დროსაც მოაგვარებდით... იმედია... გამაგებინე, ბალუ რომ დაბრუნდება... ფრთხილად იყავით. - თქვა და გათიშა.
- ყველაფერი კარგადაა? - ვკითხე აღელვებულს.
- ალბათ კი, მე ვაბუქებ ყველაფერს. - თავი გაიქნია, მისაღებში გავიდა და დივანზე ჩამოჯდა. მას მივყევი, მაგრამ არ დავმჯდარვარ, კედელს მივეყრდენი.
- შენ არ გეძინა წუხელ? - შევხედე მას.
- რამდენიმე წუთით ჩამთვლიმა. - ისე მიპასუხა, თითქოს საერთოდ არ აღელვებდა ის, რომ უკვე რამდენიმე დღეა ნორმალურად არ სძინებია.
არ ვიცოდი რა მათქვა, არ მინდოდა ამის გამო მისდამი სიბრალული გამიომემჟღავნებინა. წვერმოშვებულ სახეზე ხელი მოისვა, ღრმად ჩაისუნთქა და ამომხედა.
- ასე რატომ მიყურებ? - მკითხა ინეტრესით.
- როგორ? - ავიბენი.
- არ ვიცი, თითქოს გეცოდები.
- არა ცდები. - სასწრაფოდ უარვყავი, რომ სიმართლე დამემალა.
- აბა?
შეკითხვაზე წავუყრუე და ვუთხარი:
- ჩავიცვამ და დაბლა ჩავალ, მარკეტში.
- კარგი. - თავი დამიქნია მან, მაგრამ აშკარად ეტყობოდა, რომ პასუხით კმაყოფილი არ იყო.

***
ჩემს ოთახში შევედი, ფეხსაცმელი ჩავიცვი, საფულე ავიღე და მისთვის აღარაფერი მითქვამს, ისე ჩავედი ეზოში. არ მესიამოვნა ჩემი გრილი ბინიდან თაკარა მზეზე გამოსვლა, ჰაერი საშინლად მოგუდული იყო. მერი ბებოსაც ადგილი შეეცვალა და ხეივნის ჩრდილში დამჯდარიყო მეზობლებთან ერთად. დამინახა თუ არა თავისთან მიხმო.
- ნაია, შვილო, - შემომხედა დაბნეულმა, მაგრამ მაინც ღიმილიანმა. - მეგონა სოფელში წახვედი, ამდენი დღე რომ არ გამოჩნდი. ცუდად ხომ არ ხარ? რატომ არ ჩამოდიოდი ეზოში?
- არა მერი ბებო, - მეც გავუღიმე და დავიწყე ტყუილების ფანტვა. - ახლა არამიშავს, ცოტა თავის ტკივილი მაწუხებდა და თან მარტო ვამჯობინე ყოფნა, მზეს მოვერიდე.
- ხო-და წადი სოფელში შვილო, რა გინდა ამ ჩახუთულ ქალაქში?, იწვის ყველაფერი, იქ დაისვენებ სუფთა ჰაერზე...
- კი, წასვლას ვაპირებ მაგრამ ცოტა ხნით მაინც აქ დავრჩები, პატარა საქმეები მაქვს. - გავუღიმე მას, ჩემთვის კი გავიფიქრე " ბანდიტის საქმე მაქვს გამოსაძიებელი."
- შენებს ხომ არ დაურეკავთ, როგორ არიან?
- კი ცოტა ხნის წინ მამას ველაპარაკე, კარგად არიან... კარგით მერი ბებო, გავალ ახლა მარკეტში, თორემ ძალიან ცხელა.
- წადი შვილო წადი... თავს გაუფრთხილდი... - დამადევნა სიტყვა მან.
ნეტავ კიდევ რამდენი ტყუილის თქმა მომიწევდა? მარკეტში შევედი, დიდხანს არ გავჩერებულვარ, რაღაც-რაღაცეები ვიყიდე და სწრაფად გავემართე ჩემი კორპუსისკენ. ახლა ვიგრძენი, როგორ მინდოდა ბანაობა. ცოტაც და ამ სიცხისგან ავყროლდებოდი, მიუხედავად ჩემი გრილი ოთახებისა. როგორმე რამე უნდა მომეხერხებინა, მაგრამ რა, ან როგორ? ან იქნებ ჩემს მდგომარეობაში ამაზე ფიქრი არც კი ღირდა?
***
როდესაც ჩემი სახლის ურდული დავწიე, მაშინ მივხვდი, რომ იმ დროის მანძილზე, რაც გარეთ ვიყავი, გაქცევაზე არც კი მიფიქრია. კარი დავკეტე, სამზარეულოში შევედი და ნაყიდი ნივთები მაგიდაზე დავაწყვე. ოთახი მოვათვალიერე, მაგრამ ის არსად ჩანდა. იქნებ აბაზანაში იყო? ალბათ. გაზიანი წ....ბი მაცივარში შევაწყვე და ნაყიდ ნივთებს თავისი ადგილი მივუჩინე. შემდეგ მაცივრიდან ჩემი რამდენიმე დღის წინ გაკეთებული სალათი გამოვიღე და დავყნოსე, გამიკვირდა, ისევ ისეთი მადისამღძვრელი სურნელი ჰქონდა, მაგრამ სალათი ისევ მაცივარში დავაბრუნე, ბარის მაღალ სკამე ჩამოვჯექი და ლოდინი დავიწყე. გავიდა ხუთი, ათი წუთი მაგრამ ის არ ჩანდა.
ხომ არ წავიდა? პირველად სწორედ ეს გავიფიქრე, წამოვდექი და მისაღებში გავედი. აი ისიც. დივანზე იწვა და თოთო ბავშვივით ეძინა. იარაღიც და ტელეფონიც გვერდით მაგიდაზე ეწყო. ერთხანს ვუყურებდი. ფეხები დივანზე არ ელაგა. ესეც კიდევ ერთი ფაქტი რამაც გამაოცა. დივანი თეთრი ტყავის იყო და ალბათ დასვრას მოერიდა.
ახლა საუკეთესო შანსი მქონდა მებანავა. ადგილს ელვის უსწრაფესად მოვწყდი, ჩემს ოთახში შევვარდი, პირსახოცი და გამოსაცვლელი ტანსაცმელი ავიღე და სასწრაფოდ აბაზანას მივაშურე.
ჩემი მხრიდან ეს იყო რეკორდი. ოც წუთში ყველაფერი მოვამთავრე, მაგრამ ღმერთს მადლობას ვწირავდი, რომ იქიდან ცოცხალი გამოვედი, რადგან სველ მეტლახსე ფეხი რამდენჯერმე ამიცურდა. სააბაზანოდან ჩუმად გამოვედი. მას ისევ ეძინა და ამბათ კიდევ დიდხანს არ გაიღვიძებდა. ჩემს ოთახში შევედი და პირადი ჰიგიენის ჩანთა გავხსენი, ჩემი საქმე დავასრულე, და გამოსვლისას დავინახე, რომ მას უკვე ეღვიძა. უკან დავიხიე, თმა ისევ სველი მქონდა. არა, ახლა ფენის ჩართვა სისულელე იყო, პირსახოციც სააბაზანოში დავტოვე. ჯანდაბა ჩემს თავს! - გავიფიქრე და გავედი.
კარის დახურვის ხმაზე მოიხედა, ამათვალიერ-ჩამათვალიერა და ისევ მიბრუნდა.
- შეგიძლია წყალი დამალევინო? - მკითხა ცოტა ხნის შემდეგ.
გაოგნებულმა შევხედე, როგორც იყო გამოვერკვიე და ვუთხარი:
- თავს უკვე ისე გრძნობ, როგორც საკუთარ სახლში, შეგიძლია წყალიც თავად დალიო.
ერთხანს გამომცდელად მიყურებდა, შემდეგ სამზარეულოში გავიდა, მაცივრიდან ბოთლი გამოიღო და დალია.
- როგორ გეძინა? - გავხედე მას მალულად.
- ბოდიში, რომ თავი ისე ვიგრძენი, როგორც საკუთარ სახლში. - გამიღიმა.
- არაუშავს, შენ ხომ ჩემი მდგმური ხარ?! - მეც გავუღიმე.
ცოტა ხნით გაჩუმდა და შემდეგ მითხრა:
- ხო, მაგრამ მე ჩემი "ხაზეიკას" სახელიც კი არ ვიცი.
გამეცინა.
- ნაია ჰქვია შენს "ხაზეიკას". - ვუთხარი.
- მჰ, წყლის ნიმფა... - ჩაილაპარაკა მან.
- რა თქვი? - ვერ მივუხვდი.
- ხო, არ იცი შენი სახელი რომ წყლის ნიმფას ნიშნავს? - გაეცინა.
- არა, არ ვიცოდი... და შენ საიდან იცი?
- შენ მართლა ქუჩის ბანდიტი გგონივარ? - ისევ იღიმოდა.
- კარგი... - აღარ განვავრცე. - შენ მგონი გაბრიელი გქვია არა?
- როგორი პოპულარული გავმხდარვარ, არადა ცნობადობაზე არასოდეს მიოცნებია. - გაიქნია თავი. - შეგიძლია გაბო დამიძახო.
რამდენიმე წამით სიჩუმე ჩამოვარდა.
- მოკლედ, ხაზეიკა ნაია... შემიძლია კიდევ რამდენიმე წუთით დავიძინო?
ამაზე უარს როგორ ვეტყოდი? ისეთი დაღლილი სახე ჰქონდა.
- რა თქმა უნდა. - ვუთხარი.
- დიდი მადლობა. - თქვა და ისევ დივანზე დაწვა. ცოტა ხნის შემდეგ კი, როცა უკვე მეგონა, რომ ეძინა მითხრა: - მე შენ გენდობი.
რა თქმა უნდა ჩემს სველ თმას შეამჩნევდა და იმასაც მიხვდებოდა, თუ რატომ იყო ის სველი, მაგრამ როგორ ჯენტლმენმა, არ შეიმჩნია და არც მე მაგრძნობინა.

***
მის ცქერას თავი ვანებე, ჩემი ოთახის გავლით აივანზე გავედი, მაგრამ ცხელოდა და დიდხანს ვერ გავჩერდი. ისევ ოთახს დავუბრუნდი
რა უნდა მეკეთებინა, სანამ მას ეძინა? მაგრამ ის კი დანამდვილებით ვიცოდი, რას გავაკეთებდი, როცა გაიღვიძებდა. აუცილებლად მოვაყოლინებდი იმ ამბავს რაც შეემთხვა.


***
სამზარეულოში რამდენჯერმე გავედი, მაგრამ მას ეძინა. საკმაოდ დიდი დრო გავიდა. სააბაზანოდან რომ გამოვედი საათს გავხედე, საღამოს ათი იყო დაწყებული. ჩემს ოთახში ვაპირებდი დაბრუნებას, რომ მობილურის წკრიალი გავიგე, ტელეფონს მივუახლოვდი. მეგონა ხმაური გააღვიძებდა, მაგრამ იმდენად ღრმად ეძინა, რომ მისი ხმა არ ესმოდა. ერთხან ასე ვიდექი და ვყოყმანობდი, შემდეგ კი მობილურს დავწვდი, ფრთხილი ნაბიჯებით ჩემს ოთახში შევირბინე და ტელეფონს ვუპასუხე.
- შენ ვინ ხარ? - მომესმა შეშფოთებული და ამავდროულად მკაცრი ხმა.
- მე... მე... - არ ვიცოდი რა მეწოდებინა ჩემი თავისთვის, ცემივე მდგომარეობის გამო.და შემდეგ სიტყვები ერთმანეთს მივაყარე. - მითხრა დიდი ხანია არ მძინებიაო, შუადღისას დაიძინა, ახლა კი მობილურის ხმა ვერ გაიგო, არ მინდოდა გამეღვიძებინა და მე გიპასუხეთ.
- რამდენიმე წამით სიჩუმე ჩამოვარდა.
- გაბოს შენზე არაფერი უთქვამს. უნდა გენდო? - ხმაში ყოყმანი იგრძნობოდა, თუმცა უკვე მშვიდი იყო.
- კი, გაბოც მენდობა. - ღმერთო, რას ვლაპარაკობ.
- კარგი. - ხმა უფრო დამშვიდდა. - მხარი როგორ აქვს? - მკითხა.
- მხარი? - გავიმეორე მისი კითხვა, მაგრამ უკვე მივხვდი რასაც გულისხმობდა.
- ხო, რა არ გითხრა, რომ მხარშია დაჭრილი? ან თვითონ ვერ შენიშნე?
- არ უთქვამს, მაგრამ ვხვდებოდი.
- უკვე ათი დღე ინება რაც ასეა. თვითონ გადაიხვია, სისხლის დენა შეიჩერა, მაგრამ ტყვია ისევ სხეულში აქვს. ასე დიდხანს ვერ "გაქაჩავს", გაურთულოდება. რადგან ასე გენდობა, იქნებ როგორმე დაეხმარო.
- ყველანაირად შევეცდები. - პირობა მივეცი. - გავაღვიძო? რადგან დარეკეთ ალბათ რამე გქონდათ სათქმელი.
- არა, ეძინოს, ხვალ დილით დაველაპარაკები. - თქვა და გათიშა.
ახლა ისღა დამრჩენია დაველოდო, რა რექცია ექნება დაუპატიჟებელ სტუმარს, როცა გაიგებს, რა ჩავიდინე, რომ მის საქმეში დაუკითხავად ჩავერიე. ალბათ მთელ იმ მოთმინებას და ზრდილობას, რასაც ჩემს მიმართ იცენდა ჯანდაბაში გაისტუმრებს და...
არა, არც კი მინდა იმაზე ფიქრი, რა სეიძლება მოხდეს შემდეგ.
დილით ნაყიდი ბარათი მობილურში შევიყვანე და ანგარიში შევავსე. მისაღებში გავედი და მობილური ადგილზე დავაბრუნე. მას ისევ ეძინა. სამზარეულოს მივაშურე, რათა ჩემი შიმშილის გრძნობა ოდნავ მაინც ჩამეცხრო.
***
მას არ ვიცი, მაგრამ მე მთელი ღამე ისე მეძინა, რომ თვალი არ გამიელია. არც კი ვიცი ასეთი მშვიდი და უშფოთველი ძილი ჩემს მდგომარეობაში ნორმალური იყო თუ არა, მაგრამ ამაზე ფიქრით თავს არ ვიწუხებდი და მგონი არც ეს იყო ნორმალური.