სასიამოვნო საფრთხე (5)

დილის ათი საათი ხდებოდა საძინებლიდან პირდაპირ სააბაზანოს მივაშურე, საქმე მალე მოვამთავრე და მხოლოდ გამოსვლისას შევნიშნე გაბო, დივანის სახელურზე ჩამომჯდარიყო და მიყურებდა. წუხანდელი ამბავი გამახსენდა და თავი დამნაშავედ ვიგრძენი. ჩამოვარდნილი, გამაყრუებელი სიჩუმის დასარღვევად სააბაზანოს კარი ხმაურით დავხურე და შევიშმუშნე.იქნებ მის ნაცნობს ჯერ არ დაურეკავს მისთვის და ამიტომ იყო გაბრიელი ასე მშვიდად?
უხერხულობის ნიშნად ჩავახველე და ვუთხარი:
- არ გშია? გუშინ არაფერი გიჭამია.
- დილამშვიდობისა. - თქვა და გამიღიმა.
- დილამშვიდობისა. - მეც ვუთხარი, ზურგი ვაქციე და სამზარეულოში შევედი, რომ მისი უცნაური ღიმილისგან გამოწვეული ჩემი უკმაყოფილო სახე დამემალა.
- ხო, შიმშილს რაც შეეხება, - განაგრძო. - არ მინდა...
- არ ვწუხდები. - შევაწყვეტინე და მისკენ შევბრუნდი, სახის გამომეტყველებ არ შებცვლია. - ყველაფერი წუხელ მოვამზადე და საერთოდ, ზედმეტად მორცხვი და თავშეკავებული ხარ...
- ბანდიტის კვალობაზე არა? - დაასრულა თვითონ ჩემი სიტყვა.
მე ტავი დავუქნიე.
- ხო. - დამეთანხმა (?). - ზედმეტად კეთილიო ვარ. - ადგა და ისიც სამზარეულოში შემოვიდა. - წესით, ძალიან უნდა გავბრაზებულიყავი, წუხელ ლევანის ჩემს მაგივრად რომ უპასუხე ტელეფონზე და ახლა ასე მშვიდად კი არ უნდა გელაპარაკებოდე, თვალებიდან ცეცხლის ნაპერწკლებს უნდა ვყრიდე. რატომ? იმიტომ რომ როგორღაც მოახერხე და ეგ შენი პატარა ცხვირი, მაინც ჩაყავი სხვის საქმეში, საქმეში, რომელიც შენ არანაირად არ გეხება.
მისმა არაბუნებრივად მშვიდმა ტონმა შემაშინა. მეგონა მოულოდნელად იფეთქებდა და საკადრის პასუხს მაგებინებდა, მაგრამ მე ის მიკვირდა, რომ ამ შიშის და მომავალი განაჩენის მიუხედავად, ჩემს საქციელს მაინც არ ვნანობდი..
- მაშინ ვერ ვხვდები,რატომ არ ბრაზობ? - ვუთხარი და უჯრიდან ორი თეფში გამოვიღე.
- ამისთვის ორი მიზეზი მაქვს. პირველი - იმიტომ, რომ იცის გეყოფა, რა მდგომარეობაშიც ხარ ჩემს გამო და მეორე - ზედმეტად გენდობი და მენდობი.
გამეღიმა. არაფერი მითქვამს, მხოლოდ წამით შევათვალიერე მისი სახე და სუფრის გაშლას შევუდექი. დასვენებული ჩანდა. ეტყობა გუშინდელმა მთელი დღის ძილმა ზედმეტად არგო.

***
საუზმემ სრულ მდუმარებაში განვლო, როგორც წინათ. მე კი გეგმას ვაწყობდი, როგორ მეთქვა, რომ მისი ამბავი მაინტერესებდა.
ჭამას მოვრჩით. სანამ მე სუფრას ვალაგებდი, ის საინფორმაციოს უყურებდა - ალბათ ელოდა, იქნებ რაიმე ეთქვათ რამდენიმე დღის წინ მომხდარ ამბავზე. საქმეს რომ მოვრჩი მეც მიასღებში გავედი და პატარა დივანში ჩავჯექი. ერთხანს ჩუმად ვიჯექი, შემდეგ კი გამბედაობა მოვიკრიბე და ვკითხე:
- მხარი ძალიან გტკივა?
ალბათ ამ კითხვის დასმას ჩემგან ელოდა, ლევანისთან საუბრის შემდეგ, ამიტომ ძალიანაც არ გაჰკვირვებია.
- ავიტან როგორმე. - მიპასუხა, მაგრამ სახეზე უსიამოვნება დაეტყო.
- როდემდე?
- როდემდეც საჭირო იქნება. - ისეთი მტკიცე ტონით თქვა რომ გავჩუმდი და აღარაფერი მითქვამს.
რამდენიმე წუთით ჩუმად ვისხედით და ტელევიზორს უხმოდ შევყურებდით. ის ალბათ ფიქრობდა, არ ვიცი რას, მაგრამ სახეზე ეყობოდა, რომ რაღაც გადაწყვეტილებას იღებდა. შემდეგ ისევ თვითონ შემომხედა და მითხრა:
- ჩემს დაჭრილ მხართან დაკავშირებით, ლევანის დახმარებას დაპირებიხარ.
- კი, ვუთხარი შევეცდები დავეხმარო მეთქი, მაგრამ როგორც ჩანს, შენ ამ შანსის გამოყენებას არ აპირებ.
- გამაცანი შენი გეგმა, იქნებ გადავიფიქრო. ვინმე საიმედო ქირურგი გყავს? - ჩაეღიმა მას.
- საიმედო ქირურგი ახლა ესპანეთშია. მე კი, მისმა შვილმა, პრაქტიკულად გამოუცდელმა და არაპროფესიონალმა, შემიძლია ტყვია ამოგაცალო.
- ჰაჰ, არა მადლობ. - თავი გაიქნია მან.
გავბრაზდი და შუბლი შევკარი.
- ტყვიას არ ვიცი როგორ ამოვიღებ, მაგრამ ჭრილობა ორჯერ უკვე გამიკერავს, ასე რომ ჩემს თავში დარწმუნებული ვარ. - ვთქვი და გავჩუმდი.
აშკარად ფიქრობდა დამთანხმებოდა თუ არა. მე კი ამასობაში ორი პირობა მოვამზადე, რომლებსაც თანხმობის შემთხვევაში წავუყენებდი. პირველზე არ ვიცი რა რეაქცია ექნებოდა, ამაზე მეც ვყოყმანობდი და არანორმალურად მეჩვენებოდა, ხოლო მეორეზე არ ვიცი, საიერთოდ პასუხს გამცემდა თუ არა.
ისევ ამ პირობებზე ვფიქრობდი, რომ შემომხედა.
- კარგი, არ ვიცი ამას როგორ აპირებ, მაგრამ იმედი მაქვს, საოპერაციო მაგიდაზე არ დამტოვებ. - მითხრა.
ესეც ასე, ახლა ჩემი პირობების დრო მოვიდა.
- მე მზად ვარ პირველი ოპერაცია ჩავატარო არასპეციალური ხელსაწყოებით, თან ნარკოზის გარეში, მხოლოდ ორ შემთხვევაში.
გაოცებულმა შემომხედა.
- არა ერთ, არამედ ორ შემთხვევაში? - მკთხა.
- დიახ. - თავი დავუქნიე.
- კარგი გისმენ.
- პირველი, - ვთქვი და ჩემი ძმის ოთახში შევირბინე, იქიდან სუფთა მაისური, შარვალი და წინდები გამოვიტანე და დივანზე დავყარე. - იმედი მაქვს შენს ჩვეულ მორიდებულობა სარ გამოიჩენ და აბაზანით ისარგებლებ, პირსახოცსაც გამოგიტან, თორემ მალე ჩემი სახლი არასასიამოვნო სურნელით გაიჟღინთება. - ამაზე გამეცინა. - და მეორე - მომიყვები იმ ამბავს, რომელიც შენ გადაგხდა.
კვლავ გაკვირვებული მომჩერებოდა. მისი გადასახედიდან რომ ვთქვა, მეორე პირობა პირველზე გაცილებით იოლი შესასრულებელი იყო. ყოყმანი რომ შევატყვე, დავუმატე.
- ტყვია დაგტანჯავს, დიდხანს მაინც ვერ გაუძლებ, აუცილებლად გაგირთულდება, უკვე მეშვიდე დღეა ვხედავ, როგორ გაწუხებს.
მე გულხელდაკრეფილი ველოდი, როდის მეტყოდა რამეს. ერთხანს ჩაფიქრდა, შემდეგ ღრმად ჩაისუნთქა, შემომხედა და მითხრა:
- რომლით დავიწყო?
გავიმარჯვე!!!
რა თქმა უნდა ამით. - ცერა თითით აბაზანაზე ვანიშნე. შემდეგ ისევ ჩემი ძმის ოთახში შევედი და ორი პირსახოცი გამოვუტანე. მე თვითონაც ვერ ვხვდებოდი რას ვაკეთებდი, ალბათ გავგიჟდი. ეს ყველაფერი ხელებში მივაჩეჩე და აბაზანამდე მივაცილე.
- დარწმუნებული ხარ, რომ სწრედ იქცევი? - მკითხა მან.
- გადაფიქრება არ მჩვევია. - ვუთხარი და აბაზანის კარი მივუხურე.

***
სანამ ის აბაზანაში იყო, მე სადილს ვამზადებდი და ჩემს საქციელზე ვფიქრობდი. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ამ ყველაფერში ცუდს ვერაფერს ვხედავდი. ახლა ერთი სული მქონდა გამეგო მისი ამბავი. და თუ მისი მონათხრობიდან დავასკვნიდი, რომ ის სრულიად შემთხვევით იქცა ასეთად, უკვე დარწმუნებული ვიქნებოდი, რომ მისდამი გამოჩენილ ყურადღებას არ ვინანებდი.
თუმცა, ეს ჩემთვის სულ ერთი უნდა ყოფილიყო. ამ შემთხვევით უნდა მესარგებლა და მილიციისთვის მიმემართა, ან გავქცეულიყავი, მაგრამ მე ასე არ ვიქცეოდი და უარესი, ამაზე არც კი ვფიქრობდი.
უცბად კარზე ზარი დარეკეს და ამან ფიქრებიდან გამომიყვანა. ნეტავ ვინ იყო? დანა, რომლითაც კარტოფილს ვთლიდი, მაგიდაზე უნებურად დავაგდე და კარისკენ წავედი, სათვალთვალოდან კი ლაშა დავინახე, ჩემი უბნის ინსოექტორი.
გულის ცემამ მიმატა. რა უნდა გამეკეთებინა? კარი არ გამეღო? არა ეს არ ივარგებდა. რომ შემოსულიყო რა უნდა მეთქვა? აბაზანიდან შხაპის ხმა გამოდიოდა. ძალა მოვიკრიბე, ღრმად ჩავისუნთქე და კარი გავაღე. სწორედ ამ დროს გავიგე, რომ შხაპის ხმა შეწყდა. გულს ოდნავ მომეშვა.
- ლაშა, - გავუღიმე ინსპექტორის ლურჯ ფორმაში გამოწყობილ, წარმოსადეგ ახალგაზრდა ბიჭს, რომელიც ღია ცისფერი თვალების ციმციმით მიყურებდა.
- გამარჯობა ნაია. - მომესალმა და ქუდი მოიხადა.
- გაგიმარჯოს. რამე მოხდა? - ვცქმუტავდი მღელვარებისგან და წამდაუწუმ უკან ვიყურებოდი. მისაღებში მდგარ მაგიდაზე გაბოს იარაღი იდო.
- არაფერი, უბრალოდ ქალბატონმა მერიმ მითხრა, რომ ცუდად ყოფილხარ და მოსაკითხად ამოვედი ცოტა ხნით, ხომ იცი "პოსტს" დიდხანს ვერ ვტოვებ.
- როგორ უყვარს გაზვიადება მერი ბებოს. საგანგაშო არაფერი მჭირდა, ცოტა თავის ტკივილი მაწუხებდა, ახლა უკეთ ვარ ლაშა, მადლობა მოკითხვისთვის, ყურადღებიანი ხარ და ვაფასებ. - უჩვეულო სისხარტით მივაყარე სიტყვები ერთმანეთს და თან იდიოტივით ვიღიმოდი. იმედია გაბოს ჩვენი საუბარი ესმოდა და ჯერ აბაზანიდან არ გამოვიდოდა.
- ძალიან კარგი, მიხარია თუ უკეთ ხარ. - გამიღიმა ლაშამ. - ხომ არაფერი გჭირდება?
- არა, მადლობა. უი, ლაშა მაოატიე სახლში რომ არ გეპატიჟები, ოთახებში არეულობაა, დალაგება გადავწყვიტე სანამ სოფელში წავალ და ...
- არაუშავს არაუშავს. - თქვა მან. - მაშ კარგი, ჩემს "პოსტს" დავუბრუნდები, ნაია.
- მერი ბებოს გადაეცი, რომ ჩემზე ნუ ნერვიულობს, კარგად ვარ.
- აუცილებლად. - ისევ გამიღიმა, უკან დაიწია და ლიფტი გამოიძახა. - ნაია, ხომ იცი, რამე თუ დაგჩირდება არ მოგერიდოს.
- დიდი მადლობა, თუ დამჭირდები არ მომერიდება. - მეც თავაზიანად გავუღიმე. ერთი სული მქონდა, როდის შევიდოდა ლიფტში, რომ კარი დამეხურა და ჩამერაზა.
ეს წუთიც მალე დადგა. გამოვემშვიდობე უბნის ინსპექტორს, სახლში შევბრუნდი და ჩემი საქმე გავაგრძელე. რამდენიმე წუთში კი სააბაზანოს კარის ჩამკეტის ხმა გავიგონე. იქით გავიხედე და დავინახე გაბო... სულ სხვანაირი...