სასიამოვნო საფრთხე (6)

ხო, ეს გაბრიელი იყო, მაგრამ სულ არ ჰგავდა იმ ადამიანს, რომელსაც უკვე ექვსი დგღე იყო, ვუყურებდი. ის უფრო ჟურნალიდან გადმოხატულ მსახიობს თუ მოდელს ჰგავდა. თმებიც ოდნავ სველი ჰქონდა და შუბლზე დაუდევრად ეყარა. პირიც გაეპარსა და სახე უფრო ნათელი უჩანდა. ტუჩებიც უფრო გამოკვეთოდა. მაისური არ ეცვა და ოდნავ დაკუნთული ტანი აბრეშუმივით უპრიალებდა. ჩემი ძმის შარვალიც ზუსტად მორგებოდა და თეძოზე ადგა.
ამ წამიერ თვალიერებაში გართული, მისმა ხმამ გამომაფხიზლა.
- მაპატიე ასე რომ ვარ, მაისური არ ჩავიცვი, ჭრილობიდან სახვევი მოვიხსენი და არ მინდოდა დასვრილიყო.
- ხო... - ჩავიბუტბუტე ამ მშვენიერებით დამტკბარმა და მხოლოდ ახლა შევნიშნე მარჯვენა მხარზე ნატყვიარევი.
მაისური, რომლეიც ხელში ეკავა, სკამზე გადაკიდა და იქვე ჩამოჯდა
- შენს ძმასთან ვალში ვარ. - თქვა მან და გამიღიმა, მე კი სუნთქვა შემეკვრა, ახლა ღიმილიც კი სხვანაირი ჰქონდა. ვერ ვხვდებოდი, ასეთ მიმზიდველ ბიჭს რა ესაქმებოდა იმ გაოსთან, რომელსაც აქამდე ვხედავდი. ვცადე თავი ხელში ამეყვანა და თვალი მოვაცილე.
- როგორც ჩანს სტუმარი გვყავდა. - თქვა მან.
- ლაშა იყო, უბნის ინსპექტორი. სახლში არც შემოსულა, მალევე წავიდა. - ვუთხარი.
- ხო, ვიცი, ყველაფერი მესმოდა.
ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა. გაზქურაზე ტაფა დავგდი და ზეთი დავასხი. კარტოფილი სწრაფად დავთალე და ტაფაზე დავყარე. ხანდახან თვალი მაინც გამირბოდა მისკენ და ვხედავდი, როგორ მათვალიერებდა. ნეტავ რას ფიქრობდა?
- ასე რატომ მიყურებ? - ვკითხე დანაფცქვენები პარკში ჩავყარე, მისთვის არ შემიხედავს.
- როგორ ასე? - მკითხა საოცარი ხმით. თითქოს აბაზანამ ხმის ტემბრიც შეუცვალა. ახლა ასე რამ ამაღელვა? ის ხომ უკვე მეექვე დღეა რაც აქ არის და მზგავსი აქამდე არაფერი ყოფილა, რა დამემართა.
- რა ვიცი, რაღაც უნდობლად. ხომ არ გგონია, რომ ლაშასთან ჩუმად ჩაგიშვი?
- აზრადაც არ მომსვლია, ნუთუ მაქვს მიზეზი ასე ვიფიქრო? - თავი ოდნავ გვერძე გადახარა.
- შუბლი შევკარი.
- მართალია, სულ სხვა რამეზე ვფიქრობდი. - გაეღიმა.
მე ისევ თვალი მოვარიდე. მაფორიაქებდა. ჯობდა ასე აღარ ვმდგარიყავი. ჩემს ოთახში შევდი, მალევე გამოვბრყუნდი და მაგიდაზე თან წამოღებული ნივთები დავაწყვე.
- ეს საოპერაციო ხელსაწყოებია? - ალმაცერად დახედა მან ჩვეულებრივ ნემსსა და ძაფს, წარბების კორექციისთვის განკუთვნილ პინცეტს, რომლითაც ტყვიას ამოვიღებდი, სპირტს, ბამბას, დოლბანდს და სამედიცინო ლეიკოს.
- სხვა არჩევანი არ გაქვს. - წარბი ავზიდე.
- ხო, როგორც ჩანს ასეა. - ამოიოხრა. - კარგი დავიწყოთ.
- არა, ჯობია დაწვე. ტყვიას რომ ამოვიღებ, დაგუბებული სისხლი ამოხეთქავს და დაწოლილს უფრო ადვილად შევაჩერებ.
- როგორც ჩანს არც ისე არაპროფესიონალთან მაქვს საქმე. - დამცინა (?). ჩაიღიმა და მკითხა სად დავწვეო. მე დივანზე მივუთითე და მანაც დამიჯერა.

***
ტყვიის ამოღება არც ისეთი რთული იყო ჩემთვის, მაგრამ მისთვის...
ვხედავდი, როგორ მთელი ძალით მოემუჭა თითები და ხელებზე ძარღვები დაბერვოდა. სანამ სისხლის დენა ოდნავ მაინც შეუჩერდებოდა, ჭერილობას ნაჭერი დავადე და ცოტა ხნით დავიცადე
- ყვირილს ვერა, მაგრამ გირჩევ მელაპარაკო. ტკივილს გულზე ნუ დაიხვევ. გაკერვა ამაზე გაცილებით იოლი გადასატანი იქნება, მაგრამ მაინც... - იმედია ცოტა დავამშვიდე.
- რამდენ ხანში დაამთავრებ გაკერვას? - მკითხა.
- მაქსიმუმ ათ წუთში.
აღარაფერი უთქვამს. ჭრილობა არც ისეთი ღრმა იყო, ამიტომ სამი ნაკერი ოთხი ნაკერი დავადე. თვითონ მასაც ვატყობდი, რომ ამ პროცესს უფრო უმკლავდებოდა, ვიდრე ტყვიის ამოღებას. ძაფი გადავჭერი და ჭრილობის გარშემო კანი სპირტიანი ბამბით მოვუწმინდე. შემდეგ რამდენიმე ფენად გადაკეცილი დოლბანდი დავადე და ლეიკო გადავუჭირე.
- მორჩი? - მკითხა, როდესაც წამოვდექი და სისხლიანი ბამბების და ნაჭრების აკრეფა დავიწყე.
- კი, მოვრჩი. - გავუღიმე გამამხნევებლად.
წამოდგომა დააპირა, მაგრამ გავაჩერე.
- ჯობია რამდენიმე წუთით იწვე.
თითქოს არაფერი მითქვამს, მაინც წამოდგა, სამზარეულოში გავიდა და ჩემი ძმის ლურჯი მაისური ჩაიცვა.
- მადლობ ნაია, - მითხრა. - იმედია ოდესმე უკეთეს სიტუაციაში შევხვდებით და ამ ვალს აუცილებლად გადავიხდი.
პასუხის ნიშნად მხოლოდ გავუღიმე. შემდეგ ვისადილეთ, როგორც ყოველთვის ჩუმად. სადილისთვის მადლობა გადამიხადა და ჩვეულ ადგილს დაუბრუნდა. მე კი რამდენიმე საათის განმავლობაში სამზარეულოდან ვუთვალთვალებდი. მოგვიანებით გამხსენდა, რომ მას მეორე პირობა ჰქონდა შესასრულებელი. მეც მასთან გავედი, სავარძელში გაბოს წინ ჩამოვჯექი, მაგრამ არაფერი მითქვამს.
უხმოდ შევყურებდი, ვცდილობდი აღელვება ჩამეცხრო და ჩემს სახეზე მხოლოდ მოლოდინი ყოფილიყო აღბეჭდილი.
არ ვიცი რამდენ ხანს, მაგრამ რამდენიმე წუთი ასე მდუმარებაში დავყეთ. საათის ისრები საღამოს რვას აჩვენებდნენ. ნეტავ რაზე ფიქრობდა? სახეზე ისეთი ისეთი სევდა გამოსახვოდა, რომ ამან ჩემზეც იმოქმედა.
- როგორ ხარ? - დავარღვიე სიჩუმე.
- თუ მხარს გულისხმობ, ყველაფერი რიგზეა. - მითხრა და ამოიოხრა.
შემომხედა. შავ წყლიან თვალებში სიმშვიდე ჩამდგარიყო, სევდიანი სიმშვიდე.
- დაახლოებით ორი წლის წინ, ერთი წლის დამთავრებული მქონდა სასწავლებელი და თავისუფლებით ვტკბებოდი. - როგორც ჩანს ამბის მოყოლა დაიწყო, თურმე არ დავიწყებია და ამბათ ამდენი ხანი ამაზე ფიქრობდა. აღელვებულმა ხელები მოვიფშვნიტე და მოსასმენად მოვემზადე, წამიოერი დუმილის შემდეგ კი გაბომ განაგრძო. - პატარა, არც ისეთი შეძლებული ოჯახი მქონდა, მაგრამ ძალიან თბილი და ყველასთის საყვარელი. მე, ჩემი და - სოფო და დედაჩემი მშვიდად ვცხოვრობდით. მყავდა საუკეთესო მეზობლები და მეგობრები, მეგობრები, რომლებიც ახლაც გვერდში მიდგანან. ჩემი და მდივნად მუშაობდა საკმაოდ პრესტიჟულ ადვოკატურაში, ძალიან ნიჭირეი იყო, ჩემზე ორი წლით უფროსი. დედას კი თავისი საცხობი ჰქონდა, ტკბილეულის შეკვეთებს იღებდა. მამა ჯერ კიდევ ბავშვობაში დამეღუპა, კარგად არც კი მახსოვს. მიუხედავად იმისა, რომ ყველაზე პატარა ვიყავი, ადრიდანვე დავიწყე ოჯახზე ზრუნვა. დედას ყველანაირად ვეხმარებოდი. ჩემს დასაც, როგორც უფროსი ძმა ისე ვედექი მხარში. უმაღლესში ჩაბარებისთანავე დავიწყე მუშაობაც, მინდოდა ჩემი თავი თავად მერჩინა. ხელფასიც კარგი მქონდა და არც სწავლაში მეშლებოდა ხელი. მთელი ოთხი წლი ფინანსებთან დაკავშირებით დედა არ შემიწუხებია. ჩემი და უკვე მუშაობდა.
ცოტა ხნით შეჩერდა. ალბათ ძალიან უჭირდა წარსულის გახსენება. ღრმად ჩაისუნთქა და განაგრძო.
- სწორედ აქ შეიქმნა პრობლემა. ჩემს დას თავისი უფროსი შეუყვარდა - ზურაბ ჭანია. - ეს სახელი და გვარი მეცნო. - სოფოზე ათი წლით იყო უფროსი. ჩვენთვის ეს ამბავი არ დაუმალავს, პირიქით, ისიც კი გვითხრა რომ მასაც ვუყვარვარ დაბედნიერები ვართო. მათი ურთიერთობა თითქმის ერთი წელი გრძელდებოდა. რამდენჯერმე შევხვდი კიდეც ჩემს სასიძოს. - დავინახე როგორი ცინიზმით თქვა ბოლო სიტყვა. - სახეზე ეწერა რა კაციც იყო. პირველივე შეხვედრის დღიდან უნდობლობა გამიჩნდა მის მიმართ. სოფოსთანაც ვცადე დალაპარაკება, ვურჩიე კარგად დაფიქრებულიყო და მოეცადა, მაგრამ მისმა შეყვარებულმა იმდენად დაახვია თავბრუ ჩემს დას, რომ არც კი მისმენდა. მალე დაინიშნენ კიდეც და ქორწილისთვის დაიწყეს მზადება. დედა მსაყვედურობდა, ზურას ცივად ნუ ელაპარაკები, რა არ მოგწონს მისი, მშვენიერი ბიჭია, თავისი ბიზნესი აქვს, პატიოსანია და რაც მთავარია შენი და მართლა უყვარსო. ვცდილობდი დედასთვის და სოფოსთვის ანგარიში გამეწია, მაგრამ არც ისე კარგად გამომდიოდა. ქორწილი ორ თვეში უნდა ჰქონოდათ. იმ ზაფხულს მე და ჩემი მეგობრები ბათუმში წავედით დასასვენებლად ერთი თვით. დედა და სოფო კი ბათუმში აპირებდნენ წასვლას მთასი. წასვლიდან ერთ კვირაში დავრეკე სახლში და ჩემები მოვიკითხე, მითხრეს რომ მომდევნო დღეს აპირებდნენ სოფელში წასვლას. მომდევნო ორი კვირის განმავლობაში კი ვცდილობდი მათთან დაკავშირებას, მაგრამ არც მობილურზე მპასუხობდნენ და არც სახლის ტელეფონზე. ვერც სასიძოს ვუკავშირდებოდი, ტელეფონი მასაც გამორთული ჰქონდა. შემდეგ როგორც იყო მობილური ჩართო და მითხრა, რომ ჩემი წასვლის შემდეგ თურქეთში იყო მივლინებით და ბოლო რამდენიმე დღე ვერც თვითონ უკავშირდებოდა. ახლა ქუთაისში იყო ისევ საქმის გამო და ორ დღეში ჩავიდოდა მათთან. მე კი მოუსვენრობა შემიჩნდა. ვეღარ დაველოდე ამ ორი დღის გასვლას და იმ დღისითვე დავბრუნდი თბილისში, რომ მაშინვე წავსულიყავი სოფელში. საკუთარ ბინაში ვცხოვრობდით და გამიკვირდა, რომ კარი კარგად დახურული, მაგრამ მაინც ღია დამხვდა. ვიფირე ალბათ ჩქარობდნენ და დაკეტვა დაავიწყდათ მეთქი. კიბეზე ავირბინე, რომ ჩემს ოთახში ბარგი დამეტოვებინა, რომ შესასვლელში ჩემი დის საზაფხულო ფეხსაცმელები დავინახე, სამი წყვილი ხელუხლებლად იდო. მისაღების კარიც ღია დამხვდა. შევედი, ჩანთები იქვე დავაწყვე და სოფოს საძინებელს მივაშურე. ტანსაცმლის კარადა ღია დაეტოვებინა და იქვე იდო პატარა ტანსაცმლით ნახევრად სავსე ჩემოდანი. შევცბი, ცივმა ოფლმა დამასხა. ისინი სოფელში არ წასულან. დედას რამდენჯერმე დავუძახე, მაგრამ არავინ გამომეხმაურა. შიშისგან დაზაფრულმა ჩავირბინე პირველ სართულზე და მისაღებ ოთახში შევედი. დედას კიდე რამდენჯერმე დავუძახე, მაგრამ ამჯერად უფრო ხმამაღლა და შეშინებულმა. მეორე ოთახში შევვარდი და უეცრად ისეთი საშინელი სუნი მეცა, რომ რამის გული ამერია. დავინახე, რომ სარდაფში ჩასასვლელი კარი ღია იყო და ეს გულისამრევი, მყრალი სუნიც იქიდან ამოდიოდა. ჯიბიდან ცხვირსახოცი ამოვიღე, სხვირზე ავიფარე და სარდაფში ჩავედი...
გაბო გაჩერდა, რადგან ხმა გაებზარა. ლამაზი სახე ერთ ადგილს მიშტერებოდა. დივანის სახელურზე დადებული ხელი მოემუშტა, თითქოს რაღაცას მთელი ძალით უჭერდა. გაქვავებული იჯდა, თითქოს არც სუნთქავდა. დაახლოებით ვხვდებოდი რასაც იტყოდა შემდეგ და საშინლად ავღელდი, გული ამიჩქარდა, ვცდილობი ემოციები მომეთოკა. ვხვდებოდი ეს ამბავი როგორ საზარლად მთავრდებოდა.
- გაბო... - მინდოდა მეკითხა, ხომ კარგად ხარ მეთქი, მაგრამ გამაწყვეტინა. ალბათ სეძლო, როგორღაც თავი ხელში აიყვანა, ამჯერად უკვე მე შემომხედა და მტკიცე ტონით განაგრძო, თუმცა რაც უფრო განაგრძობდა მოყოლას, მით უფრო მეტად ემატებოდა სახეზე ზიზღი და მღელვარება.
- იქ იყვნენ, იქ... ორივე უსულოდ იწვა ბიტონის იატაკზე. რამდენიმე წამი დამჭირდა, რომ ეს სიტუაცია მწარე რეალობად აღმექვა. ალბათ არაა საჭირო იმის მოყოლა, რას ვგრძნობდი მაშინ და როგორ გადავიტანე პირველი წუთები. სოფოს ორჯერ გულში და ერთხელ მუცელში ჰქონდა მიყენებული ჭრილობა დანით, დედას კი გულში. ალბათ ჩემს ღრიალის ხმაზე შემოვიდნენ მეზობლები, დიდი ბრძოლის შემდეგ მომაცილეს ცივ სხეულებს და გარეთ გამიყვანეს. არ ვიცი, ვინ შეატყობინა ზურას ეს ამბავი, მეორე დღეს უკვე იქ იყო. ჩემი ოთახიდან მესმოდა მისი ხმა, გამძვინვარებული დათვივისთ ღრიალებდა და იგინებოდა.ა შემდეგ ჩემს ოთახში შემოვიდა, მომეხვია და ატირდა. იმაზე ცივად შევხვდი, ვიდრე აქამდე. დედას და სოფოს სხეულები იმდენად ცუდ მდგომარეობაში იყო, რომ მეორე დღესვე დავასაფლავეთ. პირველი დღის შემდეგ ცრელი აღარ გადმომვარდნია თვალიდან, სამაგიეროდ გულზე მაწვა იმხელა ტკივილი, რომ თვითმკვლელობაც კი ვცადე... წარმოგიდგენია? რა აზრი ჰქონდა ჩემს ცხოვრებას, მხოლოდ ისინი მყავდნენ, სხვა ქვეყნად არავინ გამაჩნდა. სრულიად მარტო დავრჩი იმ სახლში, სადაც ყოველი კუთხე და ნივთი მათ ტავს მახსენებდა, და უფრო მეტად ვიტანჯებოდი. კიდევ კარგი ეს სისულელე არ ჩავიდინე. როგორც მოგვიანებით მილიციასთან ერთად გავარკვიე, დედა და და მძარცველებმა მომიკლეს. როდესაც დედას ოთახი დავათვალიერეთ, მისი ოქრო იქ აღარ იყო. არც სოფოს ეკეთა თითებზე ის ორი ზურას ნაჩუქარი ოქროს ბეჭდებო, რომლებსაც არ იშორებდა. შეამოწმეს ასევე სოფოს და დედას მობილური ტელეფონები, რომლებშის ჩემი და ზურას უამრავი ნარეკი იყო დაგროვებული. თვითონ ზურა კი დასაფლავების შემდეგ აღარ მინახავს. სოფლის სახლი გავყიდე და აქვე საბურთალოზე ვიყიდე ერთ ოთახიანი ბინა. ჩემი სახლი კი დავკეტე და წამოვედი იქიდან. აღარ შემეძო ყოველდღე იქ გაჩერება. მეგობრები რომ არა, ალბათ ჭკუიოდან გადავიდოდი. მათმა მხარში დგომამ და სამსახურში დაბრუნებამ მომიყვანა ცოტა გონს. თვეში ორჯერ მაინც ვაკითხავდი მათ საფლავებს და შავ ქვაზე გამოსახულ თბილ სახეებს საათობით შევყურებდი... ხან ისე ძალიან მინდოდა მათთან ერთად ყოფნა... - კვალვ გაჩუმდა.
- გაბო... - ხმა ჩამიწყდა და ჩავახველე. - ღმერთო, ეს საშინელებაა... ძალიან ვწუხვარ... - არ შემეძლო არ მეთქვა, თან ჩემს უხმო ცრემლებსაც ნება მივეცი გზა გაეკვლიათ.
- ამ ორი კვირის წინ კი, დედას და სოფოს დაკრძალვის წლისთავი ახალი გასული იყო, რომ ერთ ჩემს კლასელს შევხვდი, საუკუნე იყო არ მენახა. სახლში მივიპატიჟე და შეხვედრა ავღნიშნეთ ჩემს მეგობრებთან ერთად. ბავშვობა გავიხსენეთ და უეცრად ისეთი კითხვა დამისვა, რომ შევცბი. მკითხა, გავიგე შენი და გათხოვილა, როგორ არისო. ჩემი და ჩემს ყველა კლასელს იცნობდა და მასაც ამიტომ ახსოვდა. ვინ გითხრა მეთქი ვკითხე და აი რა მიამბო: დაახლოებით შარშან ამ დროს გალში ვიყავი დისშვილის ნათლობაზე და იქ შევხვდი ვიღაც ტიპს, გვარად ჭანია იყო, მაგრამ სახელი აღარ მახსოვსო. უგონოდ იყო მთვრალი და თვითონაც არ იცოდა რეებს ბოდავდაო. მითხრა ერთ თვეში ცოლი მომყავს და ყველას გეპატიჟებით ქორწილშიო. სწორედ მან ახსენა შენი სახელი და გვარიც, თან შენს დასაც ხომ ვიცნობ და სხვა გაბრიელ და სოფო დაიაურები მე არავინ მეგულებოდაო. ზურას გალში ყოფნის რიცხვები ზუსტად იმ დღეებს ემთხვეოდა, როდესაც სოფოს და დედას სხეულები სარდაფში ეყარა და როცა მე ჩემმა სასიძომ დამაჯერა, რომ თურქეთში იყო და ამიტომ ჰქონდა ტელეფონი გამორთული, როცა მას შეეძლო ჩემს სახლში მისვლა და გარკვევა, თუ რატომ არ პასუხობდნენ დედა და სოფო მობილურს და სახლის ტელეფონს, როცა ის გალში დროს ატარებდა და მშვენივრად იცოდა რა ხდებოდა ჩემი ოჯახის თავს. - ღრმად ჩაისუნთქა, სახეწაშლილმა შემომხედა და დაასრულა. - ახლა კი შენ შეგიძლია დამისახელო ერთი მიზეზი მაინც, თუ რატომ არ უნდა მოვკლა ზურა ჭანია, რომელმაც მხოლოდ გაძარცვის მცდელობაში დამდო ბრალი?!
რა უნდა მეთქვა? შეძრული ვიყავი მისი ამბით. იმ უგულო ადამიანის საქციელით, რომელმაც ორი უდანაშაულო ადამიანი გამოასალმა სიცოცხლეს. და გაბო? ვხვდებოდი, როგორ სტკიოდა სული, გული კი სავსე ჰქონდა შურისძიების სურვილით, იმ ადამიანის მიმართ, რომელმაც ოჯახის გარეშე დატოვა. რა თქმა უნდა მკვლელს საკადრისი პასუხი უნდა ეგო თავის საქციელზე, მაგრამ ეს ყველაფერი მართლმასჯულების ხელით უნდა მომხდარიყო.
- რატომ ხარ ჩუმად? - მკითხა მან. მეც ჩემს ფიქრებს მოვცილდი და მას შევხედე.
- არ ვიცი რა გითხრა, გარდა იმისა, რომ შენმა ნაამბობმა შემძრა და მესმის შენი, ვხვდები რასაც განიცდი...
- ამას უკვე შევეგუე. - გამაწყვეტინა სიტყვა და ჩემდა გასაკვირად გამიღიმა. - ნუ ღელავ, ვხედავ როგორ აგაფორიაქა ჩემმა ამბავმა. შენგან ნუგეში საჭირო არაა, ისიც საკმარისია, რომ ჩემი გესმის.
- კი, მესმის, მაგრამ არა იმ მხრივ, რომ... - უცბად ჩემმა მობილურმა დაიწკრიალა. გაბო წამოიწია, მაგიდიდან ტელეფონი აიღო და უპასუხა.
- ხო ლევან.... რა თქვი? - წამოიყვირა და ადგილიდან წამოვარდა. მეც ავღელდი, ალბათ რაიმე ცუდი მოხდა. დივანზე აკეცილი ფეხები დაბლა ჩამოვაწყვე და დავიძაბე.

პ.ს. ბავშვებო ვჩქარობდი და შეცდომებისთვის ბოდიშს გიხდით, დარწმუნებული ვარ ბევრგან იქნება :)))