ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XXIII

-ეს სჯობს ფანჯარასთან დადგა,- გავიგე გიორგის ხმა ძილში.
ჯერ კიდევ ძილბურანში მყოფმა ზარმაცად ავწიე თავი და ოთახს მოვავლე თვალი. ჩემი საყვარელი ჩვენს საძინებელში აღარ იყო. ეს მხოლოდ იმას ნიშნავდა, რომ მან მართლა გამოიძახა დამლაგებლები რომლებიც ახლა სახლს ალაგებდნენ ოჯახური ვახშმისათვის.
-ღმერთო, რა სულელი მყავს,- ჩავიბურდღუნე ჩემთვის.
წამოვდექი და სკამზე გადაკიდებული შორტები და მაისური ამოვიცვი. აბაზანაში შევედი, ხელ-პირი დავიბანე და მისაღებში გავედი. იქ ჩემი გრძელთმიანი საყვარელი დამლაგებლების გუნდს მითითებებს აძლევდა სად რა უნდა დაედგათ. ფანჯრები ღია იყო და 7 კაცი მუშაობდა გიორგის მეთვალყურეობის ქვეშ. მე თავი გავაქნიე. ეს ბიჭი არც ერთ დეტალს არ ტოვებდა უყურადღებოდ. ისე აკვირდებოდა ყველაფერს, თითქოს ამაზე იყო მისი ცხოვრება დამოკიდებული. ეს უკვე მასში დაკოდირებული იყო ბავშვობიდან - ის ნებიერიძე იყო და ყველაფერი იდეალურად უნდა ეკეთებინა. ჩამეცინა.
-დივანი უფრო მარჯვნივ გაწიეთ, გვერდულად დგას,- მოსწვდა ჩემს სმენას გიორგის ხმა.
ვიგრძენი რომ ვღიზიანდებოდი. ხუთი დღის განმავლობაში ვარწმუნებდი გიორგის იმაში, რომ Never Forget Youსთან ვახშამი არც ისეთი დიდი მოვლენა იყო, რომ მას თავისი საგვარეულო ჭურჭელი გამოეღო და სახლშიც გენერალური დასუფთავება მოეწყო. გიორგი არ მაცდიდა ბოლომდე საუბარს, ვნებიანად მკოცნიდა და მეც მაშინვე გადამქონდა ყურადღება.
იმ დღეს ძალიან მინდოდა საღამომდე სახლიდან გაქცევა, მაგრამ არსად მქონდა წასასვლელი. კატო წინა დღეს გავამგზავრეთ გერმანიაში, სადაც მკურნალობის კურსს გაივლიდა, რომელიც გიორგიმ დაუფინანსა (რა თქმა უნდა ანონიმურად). ის საბოლოოდ არ გაუმართლებიათ, მაგრამ ნაცნობებისაგან ვიცოდით, რომ სასამართლო მის მხარეს იყო და ყველას კარგად ესმოდა შექმნილი სიტუაცია. ის რაც კატოს გარშემო ხდებოდა მისი ბრალი არ იყო. საუკეთესო შემთხვევაში დააკისრებდნენ მოქალაქეების სასარგებლოდ მუშაობას (ქალაქის დასუფთავებას და მსგავსს), უარეს შემთხვევაში კი რამდენიმე წელი თავისუფლების აღკვეთას მიუსჯიდნენ. თუმც ეს უკეთესი იყო, ვიდრე სიკვდილით დასჯა. რა თქმა უნდა ის ცხოვრების ბოლომდე კონტროლზე იქნებოდა აყვანილი და მისი თითოეული ნაბიჯი შემოწმდებოდა.
შაკოს სამუდამო პატიმრობა მიესაჯა, გასაჩივრების უფლების გარეშე, მკაცრი რეჟიმის კოლონიაში. ეს უპრეცედენტო შემთხვევა იყო, რადგან სულ სამ დღეში დასრულდა მისი სასამართლო პროცესი.
საბოლოოდ ხელი ჩავიქნიე, ისევ საძინებელში შევბრუნდი, რბილ ლოგინზე მოვკალათდი და ტელევიზორი ჩავრთე. აქამდე არასოდეს დამჭირვებია ტელევიზორი, მე და გიორგის საძინებლის სხვა ფუნქცია უფრო მოგვწონდა, მაგრამ ახლა ჩემი საყვარელი დაკავებული იყო სახლის გულმოდგინეთ გაკრიალებით, ამიტომ ისღა დამრჩენოდა, რომ საკუთარი თავი გამერთო (ხტფუ, ეს ორაზროვანი ქართული ენა).
დაახლოებით 11 საათისათვის გავიგე კარის საკეტის ხმა. სიხარულით წამოვხტი და მისაღებში გავედი. რა თქმა უნდა ოთახი იდეალურად სუფთა იყო. გიორგი შემოვიდა და ამაყი სახით გადმომხედა:
-ნებიერიძე წინა ცხოვრებაში შენ ალბათ 5 ვარსკვლავიანი სასტუმროს ადმინისტრატორი იყავი.
-შემდეგი გაჩერება სამზარეულოა,- ჩემი სიტყვები უყურადღებოდ დატოვა ჩემმა საყვარელმა. მე გაბრაზებულმა გავაქნიე თავი.
-ბიძაშენმა თქვა, რომ თავად მოამზადებდა ხორცს, ასე რომ დამშვიდდი.
-არ მინდა ბედისწერის გამოცდა, ვინ იცის როდის მოვა.
-მაშინ მე გავამზადებ,- ვუთხარი და მასთან მივედი. ჩვენი თითები ერთანეთში გადავხლართე და ნაზად ვაკოცე.- გიორგი გადაღლილი ხარ, მხოლოდ 3 საათი გეძინა. სჯობს დაისვენო.
-შენც ზუსტად ამდენ ხანს გეძინა,- გაჯიუტდა გიორგი.
-მაშინ ერთად დავისვენოთ, ოკეი?
-ნინა არ შემიძლია... ეს მეტისმეტად მნიშვნე...- სხვა გზა არ მქონდა, ამიტომაც იძულებული გავხდი კოცნით გამეჩუმებინა. როდესაც მივხვდი, რომ ჩემი უბრალო ხრიკი რაღაც უფრო დიდში და სასიამოვნოში აპირებდა გადაზრდას, ოდნავ მოვშორდი გიოს.
-გიო, მინდა იცოდე, რომ ძალიან მიყვარხარ იმის გამო რასაც აკეთებ, მაგრამ არ დაგავიწყდეს, რომ ჩვენი მთავარი დანიშნულება ისაა, რომ ერთმანეთს უნდა გავუფრთხილდეთ. თან არ მინდა ბიძაშენმა და Never Forget Youმ გვნახონ ისე, თითქოს 48 საათიანი მორიგეობიდან დავბრუნდით.
გიორგის გაეღიმა. მან იცოდა რომ მართალი ვიყავი, ამიტომაც დამთანხმდა.
-ოკეი, ოღონდ მხოლოდ ვისვენებთ, ზედმეტობების გარეშე.- მითხრა და გეზი საძინებლისაკენ აიღო.
-ნებიერიძე ამას შენ მე მეუბნები თუ საკუთარ თავს?- ვკითხე სიცილით და უკან გავყევი.
ერთდროულად ავძვერით საწოლზე. მე გიორგისაკენ ზურგით მეძინა, ის კი თავს ზურგზე მადებდა, ცხვირს ჩემს თმებში მალავდა და ასე იძინებდა. წინა ღამის მერე საკმაოდ დაღლილებს უცებ ჩაგვეძინა.
ოთახის კარის გაღების ხმამ გამაღვიძა. გიორგი მშვიდად ფშვინავდა ჩემს ზურგს უკან. ეს ხმა ყოველთვის მამშვიდებდა. გვერდული მზერით დავინახე რომ ზაზა შემოვიდა საძინებელში. ის რამდენიმე წამს გვიყურებდა ნაზი მზერით, მერე კი გაბრუნდა და გავიდა, თან კარი ფრთხილად მოხურა, რათა არ შევეწუხებინეთ.
მივხვდი რომ შანსი მომეცა მას პირისპირ გავსაუბრებოდი მოწმეების გარეშე, ამიტომაც ფრთხილად ავდექი, რათა გიორგი არ გამეღვიძებინა, მისი მაისური გადავიცვი (რომელიც ლამის მუხლებამდე მწვდებოდა) და სამზარეულოში გავედი, სადაც ზაზა ვახშამს ამზადებდა.
-დღე მშვიდობისა,- მომესალმა ზაზა როგორც კი შემამჩნია.
-დღე მშვიდობისა ზაზა,- მივესამლე მეც და ახლოს მივედი მაგიდასთან რათა მენახა თუ რას აკეთებდა ჩემი საყვარლის ბიძა. ის მსხალს ჭრიდა და ბლენდერში ყრიდა. ამომხედა და თავი დამიქნია. მე ბარში ადგილი დავიკავე სანამ ის მსხლის ‘’პიურეს’’ აკეთებდა. როგორც იქნა დაამთავრა ბლენდერმა ხმაური, ზაზამ კი მიღებული მასა ჯამში გადაიტანა, სადაც უკვე ეყარა დაჭრილი სოკო და ხახვი, დაჭ....ტილი ნიორი და ტომატის პასტა. ბლენდერს წყალი გაავლო და ჭურჭლის სარეცხ მანქანაში ჩადო, მერე კი ხის კოვზი აიღო და ნელა დაიწყო მასის არევა.
-გემრიელი გამოდის?- ვკითხე სკეპტიკურად და ცხვირი შევჭმუხნე.
-საკმაოდ,- მითხრა მხიარული ხმით. მერე კი კარისაკენ გაიხედა,- ჩემი ძმიშვილი თავს კარგად გრძნობს? შეუჩვეველი ვარ თქვენს ცალ-ცალკე ნახვას.
-მშვენივრად არის, ისვენებს.- ვუთხარი და ბრენდის ბოთლი ავიღე.
-დავლიოთ?- შემომთავაზა ზაზამ. მაშინვე ავიღე ორი ჭიქა და ჩამოვასხი. ვხვდებოდი, რომ ბევრ წესს ვარღვევდი, გოგო წესით არ უნდა ასხამდეს სასმელს, მით უმეტეს ბრენდის, მაგრამ იმდენად შევეჩვიე წესების დარღვევას, რომ ამან ჩემზე დიდად არც იმოქმედა.
-გაგვიმარჯოს,- ვთქვით ერთად და ერთად მოვიყუდეთ ჭიქები. როდესაც დავლიეთ და ჭიქები ადგილს დავუბრუნეთ, ზაზამ მკითხა:
-მართალია რომ შენ და გიორგი არც ისე დიდი ხანია რაც ერთმანეთს იცნობთ?
-მართალია,- დავეთანხმე მაშინვე. არადა რა უცნაურად ჟღერდა ეს ფაქტი. გიორგიზე უკეთ მე არავინ მიცნობდა და პირიქით.
-იცი, მგონი გიორგი ფიქრობს, რომ მასზე ჭკვიანი ხარ.- მითხრა ზაზამ და მაცივრიდან ხორცი გამოიტანა.
-ის არასოდეს იშურებს კომპლიმენტებს.
-შენ უფრო მეტად აქებ მას.- ზაზას სიტყვები მშვიდად გაისმა, რასაც მის სახის გამომეტყველებაზე ვერ იტყოდი, რადგან ხორცის დაჭრა დაიწყო და სახეზე ველური გამომეტყველება გადაეფინა.- ადამიანს მართლა საკმაოზე მეტად გახსნილი გონება უნდა ჰქონდეს რათა ასე სწრაფად აღმოაჩინოს ჩემს იახტაზე მთელი მოწყობილობა და ნეიტრალიზება გაუკეთოს მას. რამდენი წუთი დაგჭირდა? ორი წუთი? სამი? ოთხი? მეტი ვერ იქნებოდა.
-ორი წუთი და 38 წამი. სიმართლე გითხრათ ეს ჩემი საუკეთესო შედეგი ნამდვილად არაა. ალბათ ვინც ის სისტემა დააყენა ოდესღაც ამას პოლიციისათვის აკეთებდა.
ზაზას ჩაეცინა. მე კი ამან გამაღიზიანა.
-ზაზა,- ვუთხარი მტკიცედ, რაღაც დონით მკაცრადაც. ჩემი საყვარლის ბიძამ დაბნეულმა ამომხედა და თვალი თვალში გამისწორა. მე ცივად ვუთხარი,- დილას ძალიან ადრე უნდა ადგე იმისათვის, რომ ან მე ან ჩემი პარტნიორი შეგვაცდინო, მაგრამ იმის ცდა რომ ორივე ერთად მოგვატყულო? შეიცოდე შენი თავი. შეგიძლია მთელი ღამე იწვალო, მაინც არაფერი გამოგივა.
ზაზას ისევ გაეცინა.
-მართლა? არ ღირს ჩემს შესაძლებლობებში ეჭვის შეტანა ნინა. შეიძლება ფსიქიკურად აშლილ ჰედონისტს ვგავარ, მაგრამ დამიჯერე საკმაოდ საინტერესო დეტალებს ვამჩნევ. ვაღიარებ, არ მოველოდი იმას, რომ ჩემს სისტემას ასე ადვილად გაშიფრავდი.
აქამდე არ მქონია ადვოკატებთან შეხება. მათ უბრალოდ საკუთარ თავზე შეყვარებულ დეგენერატებად მივიჩნევდი, მაგრამ ახლა აღმვაჩინე, რომ მათაც აქვთ მისწრაფებები, რომლებიც არც თუ ისე კანონიერი იყო.
-ალბათ იმას ფიქრობ, რომ დიდად წესიერი ადამიანი არ ვარ.- გამოიცნო ჩემი ფიქრები და სევდიანად გაეღიმა ზაზას.- ადვოკატი, თან ასაკისათვის შეუფერებლად ჰორმონებს აყოლილი მამაკაცი. ჰაჰ, სასაცილოა ამის ხმამაღლა მოსმენა, თუნდაც საკუთარი ბაგეებიდან. მაგრამ მინდა შეგახსენო, რომ მეც ნებიერიძე ვარ. ეს გვარი კი არ მაძლევს იმის საშუალებას, რომ რაიმე არასწორი გავაკეთო. უბრალოდ თუკი ნებიერიძედ დაიბადე, მაშინ ყველაფერში იდეალური უნდა იყო. ერთი არასწორი ნაბიჯიც კი საბედისწერო შეიძლება აღმოჩნდეს შენთვის.- ზაზა დაიხარა და ხორცის კიდევ რამდენიმე აკურატული ნაჭერი ჩამოჭრა.- ამის გამო ბევრი ნებიერიძე ცხოვრობს ოჯახის შემოსავლით და არაფერს აკეთებს... შეცდომის შიშით. ჩვენი ოჯახის წევრების აზრით იყო ზარმაცი და იცხოვრო ოჯახის ხარჯზე უკეთესია, ვიდრე იყო დამნაშავე და გვარის შემარცხვენელი.
-ანუ გვერი ნებიერიძე წყევლა არის?
-ასეც არის, თუკი არ გაქვს ის რესურსები რაც მე და გიორგის აღმოგვაჩნდა. ან პირიქით, ეს რესურსები შეიძლება აღმოჩნდეს შენი წყევლა. ისე, როგორც გიორგის მოუვიდა.
-რას გულისხმობთ?- შევკარი შუბლი.
-ანუ მას შენთვის არ უთქვამს რომ ოჯახის ბიუჯეტზე ხელიმისაწვდომობა გაუუქმეს? ჩვენმა ნათესავებმა თითქმის ჩამოართვეს მთელი ქონება მაგრამ, გიორგიმ მათ სასამართლოში უჩივლა და პროცესი მოიგო. მე კი ამიკრძალეს მისი და ჩემი ძმის სახელების ხსენებაც კი.
მე წარბი ავზიდე, ეს ამბავი ჯერ არ მქონდა მოსმენილი. ვიცოდი, რომ არ მომეწონდებოდა ამ ისტორიის შინაარსი, მაგრამ მაინც მინდოდა მოსმენა.
-ჯერ კიდევ თინეიჯერობის ასაკიდან ცდილობა გიორგი წინააღმდეგობის გაწევას ნათესავებისათვის (განსაკუთრებით ბაბუისათვის). ეს მის ცხოვრებას უფრო რთულს ხდიდა. როდესაც 18 წელი შეუსრულდა, მას უნდა მიეღო მემკვიდრეობით ის, რაც ჩემმა ძმამ და მე მივიღეთ მამისაგან. მაგრამ მისი ბუნტის მოყვარული ხასიათის გამო ყველას უნდოდა მისი ქონების დაბლოკვა. დაემუქრნენ, რომ თუკი ჭკუას არ ისწავლიდა და არ დამშვიდდებოდა, მაშინ ცხოვრებას მათხოვრად დაამთავრებდა. გიორგის კი ყოველთვის ფეხზე ეკიდა ის, რომ ცნობილი გვარის შთამომავალი იყო, მისთვის პრიორიტეტი მშობლების ხსოვნა იყო. ეს ყველამ იცოდა. მაგრამ არავინ ელოდა იმას, რომ გიორგი მათ სასამართლოში უჩივლებდა. ამან ყველა გააოცა. მე ამიკრძალეს ძმიშვილზე დახმარება, მაგრამ მე მაინც ყველაფერი გავაკეთე მისთვის. საბოლოოდ სასამართლომ გიორგის დაუბრუნა კანონიერი ქონება. ამის მერე ჩვენებმა გადაწყვიტეს, რომ გიორგის შეეძლო მშვიდად ეცხოვრა ისე, რომ არ ყოფილიყო ნებიერიძეების უძველესი გვარის შთამომავალი. ის კი არ იცოდნენ, რომ გიორგის გეგმაში ჰქონდა ეს თავიდანვე დასაბოლოოდ ყველაფერი იდეალურად აეწყო.
-იდეალურად? გიო მთელი ამ დროის განმავლობაში მარტოსული იყო... თქვენ ამას იდეალურ ცხოვრებად მიიჩნევთ?- გამოვედი მე წყობილებიდან.
-მე მის ალტერნატივებზე გესაუბრები. დარწმუნებული ვარ არ მჭირდება იმის ახსნა, თუ როგორი ბავშვობა ჰქონდა ჩემს ძმიშვილს.
-იმას გულისხმობთ რომ მას არ (ამ სიტყვაზე გავაკეთე აქცენტი) ჰქონია ნორმალური ბავშვობა? არა, არ გჭირდებათ ამის ახსნა.- ზაზა რამდენიმე წუთი უხმოდ მიყურებდა, ბოლოს კი მკითხა:
-მართლა განიცდი ხომ მის ამბავს?
-კი, განვიცდი. მაგრამ ახლა ამაზე არ ვსაუბრობთ ჩვენ ზაზა. თქვენ ერთადერთი ხართ რაც მას მამისაგან დარჩა. რატომ არ გააკეთეთ უფრო მეტი მისთვის? რატომ არ დაიცავით ის იმ საშინელებებისაგან რაც თქვენს ოჯახში ხდებოდა?
-ჰეი, ჰეი! ცოტა ფრთხილად ანგელოზო.- გამაფრთხილა ზაზამ.- არასწორად გამიგე. ნება მიბოძე რაღაც აგიხსნა. ჩემზე არც ისე კარგი წარმოდგენა გაქვს, ხომ ასეა?
მე არაფერი ვუპასუხე. რეალობა კი ის იყო, რომ მერიდებოდა.
-ყველაფერი ნორმალურადაა,- დამამშვიდა,- ამას არ აქვს მნიშვნელობა. უბრალოდ მე და გიორგიმ ვიცოდით, რომ ცვლილებები საჭირო იყო, მაგრამ ორივე ერთად ამას ვერ შევძლებდით. უნდა დარჩენილიყო სანათესაოში ისეთი ვინმე, ვინც შეძლებდა ახალგაზრდებისათვის სწორი გზის ჩვენებას. ჩვენ ორს შორის ნამდვილი ლიდერი კი გიორგია.
-და თქვენ საიდან იცით რომ გიორგის ლიდერობა უნდა?
-ეს არ არის არჩევანი უნდა/არ უნდა. ის ლიდერია და ამას ვერაფერი და ვერავინ შეცვლის. ის უნდა დაეხმაროს ახალგაზრდებს ჩვენი გვარიდან რათა მათაც მისი ბედი არ გაიზიარონ.
ბედის ირონიაა, მაგრამ მე არ შემეძლო ნებიერიძეების საგვარეულოს შეძულება. რადგან მათ გარეშე მე გიორგი არ მეყოლებოდა, ეს პერსპექტივა კი საერთოდაც არ მახარებდა. მეც მინდოდა მათი დახმარება, სამაგიეროს გადახდა იმის გამო, რომ მათ ჩემი გიორგი გაზარდეს და მადლობა ღმერთს არ აღზარდეს თავიანთი ტრადიციებით.
-ნინა,- მითხრა ზაზამ უცნაური ტონით. მე ავხედე და ისევ შეხვდნენ ჩვენი თვალები,- ჩემს ძმიშვილს უყვარხარ. შენ მას დაანახე თუ რას ნიშნავს იყო ბედნიერი. დარწმუნებული ვარ, რომ თავად ბედისწერამ შეგახვედრათ ერთმანეთს.
ამაზე ვერაფერი ვუპასუხე. მე ბედისწერის არასოდეს მჯეროდა, მაგრამ მჯეროდა გიორგის, საკუთარი თავისა და ჩვენი ურთიერთობების. მომავალში გიორგის რაც არ უნდა ეკეთებინა, მე მასთან ყოფნას ვაპირებდი (მანამ მაინც, სანამ მას ჩემი გვერდით დგომა ენდომებოდა).
-ეს გასინჯე,- გავიგე ზაზას ხმა.
მე უხმოდ დავიხარე და გავსინჯე სოუსი. გემო მართლაც რომ გასაოცარი ჰქონდა.
-რას ფიქრობ?- მკითხა მოჭუტული თვალებით.
-ვფიქრობ, რომ ძალიან კარგი მზარეული ხართ...- პაუზა გავაკეთე, სანამ თავადაც სინჯავდა საკუთარ ნახელავს, მერე კი ვაღიარე,- და კიდევ ვფიქრობ, რომ ძალიან კარგი ადამიანი ხართ, მიუხედავად იმისა, რომ ფსიქიკურად აშლილ ჰედონისტს ჰგავხართ.
ზაზამ მარცხენა წარბი ასწია და კიდევ უფრო დაემსგავსა გიოს.
-თქვენზე არასწორი წარმოდგენა მქონდა, მაპატიეთ.
ზაზამ გამიღიმა და უეცრად საოცარი შვება ვიგრძენი. კიდევ კარგი გიორგი ჭკუის დაკარგვამდე მიყვარდა, თორემ ამ ღიმილის მერე ზაზა უკანმოუხედავად შემიყვარდებოდა.
-ამაზე არ იფიქრო, უბრალოდ განაგრძე ჩემს ძმიშვილზე ზრუნვა.
-განვაგრძობ, გპირდებით,- გავუღიმე უფროს ნებიერიძეს.
ზაზამ კოვზი ისევ ჯამისკენ წაიღო, რათა კიდევ გაესინჯა საოცარი სოუსი, მაგრამ მე გავაჩერე.
-არ ჩადოთ სოუსში, თქვენ ხომ ეხლახანს ალოკეთ კოვზი.
-მაგრამ იქამდე შენ თავად გააკეთე ეს,- მითხრა ზაზამ.
-მით უმეტეს არ უნდა გააკეთოთ ეს.
-რაზე მიმანიშნებ ნინა? რას აკეთებდი შენი პატარა პირით? და არის ეს დაკავშირებული იმასთან, რომ ჩემი ძმიშვილი ჯერ კიდევ არ გამოჩენილა?
მე თვალები დავქაჩე. ფსიქიკურად აშლილი ჰედონისტი კვლავ თავის ამპლუაშია.