ჩემი მეზობელი დემონია...(თავი მეოთხე)
1 993 ნახვა
არასდროს ყოლია დემონიას მეგობარი,არასდროს ყოლია ვინმე,უცნაურია,ტკიოდა და ტკივილს გულში იტოვებდა,ტირილი უნდოდა და არ ტიროდა,სიცილი უნდოდა და არ იცინოდა..არავინ იყო ვინც მოუსმენდა,გაუგებდა,ჩაეხუტებოდა,დემონიას შეეძლო,შეეძლო ყველაფერი ქონოდა,ერთი ხელის მოქნევით ქონოდა ყველაფერი,მაგრამ მის თავში მუდამ სუფევდა კითხვა-- რისთვის?
ეხლაც ტკიოდა სულში დემონის,არასდროს უცდია ცრემლების გადმოყრა,დიდი ხანია არ იცოდა რა იყო ცრემლები,როგორი იყო ნამდვილი ღიმილი,არ იცოდა რა იყო მეგობრობა,არ შეეძლო სიყვარული დემონიას..სიყვარული გართობაა,სიყვარული კოცნაა,სიყვარული სექსია,მეტი არაფერი,სხვა არაფერია სიყვარული,არაფერი იყო სიყვარული მის თალებში,მხოლოდ ძულდა,მთელი სამყარო ძულდა,მზად იყო ერთი ხელის მოსმით ყველა მოეკლა,გაექრო დედამიწა,გაექრო ყველა და ყველაფერი და არ ენანა,არ ენანა იმიტომ არ გააჩნდა გრძნობები,არ იცოდა რა იყო გრძნობა,ნებისმიერი გრძნობა...
რატომ იყო დემონია ესეთი?რატომ ძულდა ცხოვრება?ალბათ იმიტომ რომ არ იცოდა რისთვის?რისთვის უნდა ეცოცხლა... დრო ნარკოტიკებში,სიგარეტში და გართობაში გაყავდა...მთელი ცხოვრება იჯდა აივანზე და "აბოლებდა" .. არავინ იცის რაზე ფიქრობდა ის,რატომ იყურებოდა მუდამ ცაში,რატომ აშტერდებოდა ხეებს,ხალხს,რატომ იცინოდა ცინიკურად,რატომ იყო მისი თვალები ესეთი ცარიელი...იქნებ იმიტომ რომ მუდამ ესეთი იყო..
დემონია ისევ იქ იწვა,აივანზე ჩიტს გაცქეროდა რომელიც აივანზე ჭიკჭიკებდა,დემონია მას უყურებდა,მის თვალებში არაფერი მოჩანდა,არც სიკეთე,არც ბოროტება,რაღაც სხვა მოჩანდა მის თვალებში ამ წამს,ვერავინ გაიგებდა რა?დემონიამ სიგარეტი პირიდან გამოიღო და ხელში ჩაიწვა,ხელის გულზე დაითუთქა სიგარეტი,მერე თვალები დახუჭა,ხელის გული სულ დაითუთქა...თვალები გაახილა და მისტიური თვალებით მიმოიხედა..მერე დამწვარი ხელით თვალების ქუთუთოები შეიმოწმა...ცრემლი არ იყო..თითქოს ცრემლები აღარ იყო მასში,ამოშრა,ამოშრა რადგან დავიწყებული ქონდა ტირილი,ამ მომენტში მის სულში რაღაც გადაბრუნდა,გადატრიალდა,მის სულში სისხლი ჩაიღვარა,რაღაც შავი,სიძულვილის სისხლი,დემონიას უკვე საკუთარი თავიც ძულდა,ძულდა უემოციო და საზარელი არსება რომელსაც საკუთარ თავს ეძახდა..პირველად ცხოვრებაში ამღერდა დემონია,მისი ხმა ისეთი ნაზი იყო,ისეთი ნაზი,ისეთი ტკივილით აღსავსე,როგორც ქარის კივილი მინდორში,როგორც ზამთრის სუსხი რომელიც თითებს გიყინავს,გამტვრევს მაგრამ გაყინულ ხელებში ვერაფერს გრძნობ,,უგრძნობი იყო მისი ხმა..
"რატომ ანათებ მზეო,რატომ მანათებ მე..
რატომ ანათებ მთვარევ,ისედაც არაფერია შენი ნათება,,
ოდესმე ჩაცხრება ტკივილი,ჩაგახრჩობთ თქვენც ოკეანეში..
არაფერი დარჩება,მხოლოდ თქვენი არანეკლი...
ანარეკლი რომელიც ბოლოს მაინც გაქრება..
სისხლს მოიტოვებს,თქვენს სისხლს ზედაპპირზე..
მე კი გიყურებთ და გამეცინება..
გაქრით,გაქრით,თქვენს ბოლოს უყურებს დემონია..
თქვენს ბოლოს უყურებს სიცარიელე,ანუ დემონია..
... ბოლოს ხმა შეწყდა..ხმა შეწყდა..ერთხანს თითქოს სამყარო დადუმდა ირგვლივ,სიომ დაუბერა და სიცარიელის ნისლი გაფანტა..
ეხლაც ტკიოდა სულში დემონის,არასდროს უცდია ცრემლების გადმოყრა,დიდი ხანია არ იცოდა რა იყო ცრემლები,როგორი იყო ნამდვილი ღიმილი,არ იცოდა რა იყო მეგობრობა,არ შეეძლო სიყვარული დემონიას..სიყვარული გართობაა,სიყვარული კოცნაა,სიყვარული სექსია,მეტი არაფერი,სხვა არაფერია სიყვარული,არაფერი იყო სიყვარული მის თალებში,მხოლოდ ძულდა,მთელი სამყარო ძულდა,მზად იყო ერთი ხელის მოსმით ყველა მოეკლა,გაექრო დედამიწა,გაექრო ყველა და ყველაფერი და არ ენანა,არ ენანა იმიტომ არ გააჩნდა გრძნობები,არ იცოდა რა იყო გრძნობა,ნებისმიერი გრძნობა...
რატომ იყო დემონია ესეთი?რატომ ძულდა ცხოვრება?ალბათ იმიტომ რომ არ იცოდა რისთვის?რისთვის უნდა ეცოცხლა... დრო ნარკოტიკებში,სიგარეტში და გართობაში გაყავდა...მთელი ცხოვრება იჯდა აივანზე და "აბოლებდა" .. არავინ იცის რაზე ფიქრობდა ის,რატომ იყურებოდა მუდამ ცაში,რატომ აშტერდებოდა ხეებს,ხალხს,რატომ იცინოდა ცინიკურად,რატომ იყო მისი თვალები ესეთი ცარიელი...იქნებ იმიტომ რომ მუდამ ესეთი იყო..
დემონია ისევ იქ იწვა,აივანზე ჩიტს გაცქეროდა რომელიც აივანზე ჭიკჭიკებდა,დემონია მას უყურებდა,მის თვალებში არაფერი მოჩანდა,არც სიკეთე,არც ბოროტება,რაღაც სხვა მოჩანდა მის თვალებში ამ წამს,ვერავინ გაიგებდა რა?დემონიამ სიგარეტი პირიდან გამოიღო და ხელში ჩაიწვა,ხელის გულზე დაითუთქა სიგარეტი,მერე თვალები დახუჭა,ხელის გული სულ დაითუთქა...თვალები გაახილა და მისტიური თვალებით მიმოიხედა..მერე დამწვარი ხელით თვალების ქუთუთოები შეიმოწმა...ცრემლი არ იყო..თითქოს ცრემლები აღარ იყო მასში,ამოშრა,ამოშრა რადგან დავიწყებული ქონდა ტირილი,ამ მომენტში მის სულში რაღაც გადაბრუნდა,გადატრიალდა,მის სულში სისხლი ჩაიღვარა,რაღაც შავი,სიძულვილის სისხლი,დემონიას უკვე საკუთარი თავიც ძულდა,ძულდა უემოციო და საზარელი არსება რომელსაც საკუთარ თავს ეძახდა..პირველად ცხოვრებაში ამღერდა დემონია,მისი ხმა ისეთი ნაზი იყო,ისეთი ნაზი,ისეთი ტკივილით აღსავსე,როგორც ქარის კივილი მინდორში,როგორც ზამთრის სუსხი რომელიც თითებს გიყინავს,გამტვრევს მაგრამ გაყინულ ხელებში ვერაფერს გრძნობ,,უგრძნობი იყო მისი ხმა..
"რატომ ანათებ მზეო,რატომ მანათებ მე..
რატომ ანათებ მთვარევ,ისედაც არაფერია შენი ნათება,,
ოდესმე ჩაცხრება ტკივილი,ჩაგახრჩობთ თქვენც ოკეანეში..
არაფერი დარჩება,მხოლოდ თქვენი არანეკლი...
ანარეკლი რომელიც ბოლოს მაინც გაქრება..
სისხლს მოიტოვებს,თქვენს სისხლს ზედაპპირზე..
მე კი გიყურებთ და გამეცინება..
გაქრით,გაქრით,თქვენს ბოლოს უყურებს დემონია..
თქვენს ბოლოს უყურებს სიცარიელე,ანუ დემონია..
... ბოლოს ხმა შეწყდა..ხმა შეწყდა..ერთხანს თითქოს სამყარო დადუმდა ირგვლივ,სიომ დაუბერა და სიცარიელის ნისლი გაფანტა..
