ჩემი მეზობელი დემონია...(თავი მეექვსე)
2 031 ნახვა
-დათი...
-გისმენ ნინო..
-რაღაც უნდა გკითხო...
-მითხარი..
-გიყვარვარ? -ამ კითხვაზე ბიჭს ჩაეცინა..
-რათქმაუნდა,რატომ მეკითხები.?
-მე სხვა სიყვარული ვიგულისხმე...იცი,მე მიყვარხარ-დათო გაოგნდა,თვალში რაღაც დარდის ნაპერწკალმა გაუელვა,მან ამ წამს მეგობარი დაკარგა...ნინომ ტირილი დაიწყო,დათომ ის ჩაიხუტა...
-გეფიცები დათ დაგივიწყებ,ოღონდ გემუდარები,გთხოვ,ერთი თხოვნა...
-რა გინდა?გისმენ..-.დათომ მწუხარება ვერ დამალა..
-ერთხელ მაკოცე,მხოლოდ ერთხელ,მერე წადი,წადი და დაგივიწყე-გოგონამ სლუკუნი დაიწყო..
-ამას როგორ მთხოვ?-გაოცდა დათო
-ნუთუ ამას არ ამისრულებ?მერე თავს დაგანებებ,დაგივიწყებ,სიყვარულს აღარ გიხსენებ...მითხარი რომ გიყვარვარ და მაკოცე,გემუდარები..
სწორედ ამ წამს მოვიდა დეა,სწორედ ამ წამს უთხრა დათომ ნინოს "მიყვარხარ,,,სწორედ ამ წამს აკოცა იმ გოგოს,სწორედ ამ წამს გამოეცალა დეას მიწა,გულში თითქოს დანა ჩაარტყეს,სწორედ ამ წამს გახდა დემონია დემონი,როგორც უწინ,ისევ უწინდელი.
დეა უკან გაიქცა,სკამზე დაჯდა და ფიქრი დაიწყო,მის გულში ყველაფერი ირეოდა,ემოციები გროვდებოდა და იქ რჩებოდა,ვერ ამჟღავნებდა დეა ემოციებს,ვერ ტიროდა რაზეც ისევ გული ტკიოდა...
დათო მოვიდა,დემონია არ იძვროდა,თავი ქონდა ჩაქინდრული..
-დეა,წავიდეთ?
-არა...
-რატომ?-გაუკვირდა დათოს,,,
-ერთი კითხვა მაქვს-დეამ თვალები დათის გაუსწორა,ცრემლი არ ქონდა თვალებზე უგრძნობ დემონიას..
-გისმენ-გაუღიმა დათომ
-ოდესმე მოგიტყუებივარ?
-არასდრ-ბიჭმა გაუღიმა და თვალებში ჩააცივდა..
-ოდესმე ზურგს უკან მე დაგიჭრივარ?
-რაა??რა სისულელეებს მეკითხები დეა?.
-წადი...დეამ მეტი არაფერი უთხრა...
დათო ადგა და წავიდა...
შვეიცარული წითელი დანა,სასწრაფოდ ჯიბიდან ამოიღო და ნინოს სახლისკენ გაემართა,დააკაკუნა..
-ვინ არის?გაისმა სახლიდან..
-მეზობელი..
კარი ახალგაზრდა ქალმა გააღო-რა გნებავთ?
-ნინო თუ შეიძლება-გაიღიმა დეა...
-ნიინოოო,ნიინოო!!!მოდი აქ,შენთან არიან,აკივლდა დედამისი..
-ვინ?
-მეზობელი,მოდი მეთქი!!
ნინო მოვიდა,დეას თვალები გაუსწორა და გამარჯობა უთხრა,-გისმენ დემონია...
-აქეთ წამოდი,რაღაც უნდა გითხრა-დეამ ნინო სახლიდან მოშორებით გაიყვანა
-ნინო,რამდენი ხანია მეზობლები ვართ და ჩემსკენ არ გამოგიხედია..
-არც შენ-ჩაეცინა ნინოს
-შენზე დათო მიყვებოდა
-მართლა?-გაოცდა ნინო
-მართლა,გაუღიმა დეამ და იქვე მყოფ ქვაზე დადგა...
-შენზეც მიყვებოდა,ჩაიცინა ნინომ..
-რას..?
-იმას რომ ლამაზი ხარ..
-მადლობთ,შენც არა გიშავს
დეას მერე მოთმინება დაეკარგა წამიერად,ამ უაზრო საუბარმა დაღალა და პირდაპირ საქმეზე გადავიდა,დანა ამოიღო და ნინოსთან მივიდა..
-ეგ რა არის დემონია?დანა?კიოდა ნინო
-მოკეტე და მომისმინე-დემონიამ დანა აწია და ნინოს კისერს გაუსწორა,მერე ნინო ხეს მიაყრდნო და დანა უფრო მაგრად მიაბჯინა კისერს..
-რა გინდა??გიჟი ხარ??მიშველეეეეთთთ!!!!
-თუ არ მოკეტავ,ამ დანას წამში გაგისმევ,ნელა და მწარედ,რომ ნელა მოკვდე,სანამ გრძნობა გექნება ამ დანას პირში ჩაგთხრი და მაგ გესლიან ენას ორად გაგიყოფ,მერე იკივლე და იყავი როგორც გინდა-დეამ ცინიკურად გაიღიმა- ვინ ხარ დათოსი?
-ნინო ერთხანს დაიბნა,მერე დეას თვალები გაუსწორა და უთხრა-ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს დეა,ნუ დაგვაშორებ..
-მოკეტე და მიპასუხე,მასაც უყვარხარ??
-კი-ატირდა ნინო-მასაც ვუყვარვარ,შენ რომ გამოჩნდი,ყველაფერი შეიცვალა,ეხლა მიხვდა რომ შენთავ შედრებით ანგელოზი ვარ-ნინომ გაიღიმა და დეას სახეში მიაფურთხა.დეამ დანა მის კისერს მოაშორა,დორბლი მოიწმინდა და როცა ვითომ გამარჯვებული სახით ნინომ წასვლა დააპირა,დემონიამ მუშტი ყბაში მოუქნია,ისე მწარედ რომ ნინო წაიქცა,ერთხანს ეგრე ეგდო და სახეზე ხელები ქონდა მიფარებული.
-მიდი დამარტყი კიდე დამარტყი!ბღაოდა ნინო!
-მე წაქცეულს არ ვურტყამ,გაუღიმა დეამ..
-მშიშარა!!აბღავლდა ნინო
დეა მას მიუახლოვდა,სახე დახარა და უთხრა -მადლობა მითხარი რომ აქამდე ცოცხალი ხარ და შენი დამპალი ნეშთის ნაწილები ირგვლივ არ ყრია-დეამ გაუღიმა,ცინიკურად გაუღიმა და წავიდა...
ნინო იქვე ფართხალებდა მიწაზე და ბღაოდა..
-გისმენ ნინო..
-რაღაც უნდა გკითხო...
-მითხარი..
-გიყვარვარ? -ამ კითხვაზე ბიჭს ჩაეცინა..
-რათქმაუნდა,რატომ მეკითხები.?
-მე სხვა სიყვარული ვიგულისხმე...იცი,მე მიყვარხარ-დათო გაოგნდა,თვალში რაღაც დარდის ნაპერწკალმა გაუელვა,მან ამ წამს მეგობარი დაკარგა...ნინომ ტირილი დაიწყო,დათომ ის ჩაიხუტა...
-გეფიცები დათ დაგივიწყებ,ოღონდ გემუდარები,გთხოვ,ერთი თხოვნა...
-რა გინდა?გისმენ..-.დათომ მწუხარება ვერ დამალა..
-ერთხელ მაკოცე,მხოლოდ ერთხელ,მერე წადი,წადი და დაგივიწყე-გოგონამ სლუკუნი დაიწყო..
-ამას როგორ მთხოვ?-გაოცდა დათო
-ნუთუ ამას არ ამისრულებ?მერე თავს დაგანებებ,დაგივიწყებ,სიყვარულს აღარ გიხსენებ...მითხარი რომ გიყვარვარ და მაკოცე,გემუდარები..
სწორედ ამ წამს მოვიდა დეა,სწორედ ამ წამს უთხრა დათომ ნინოს "მიყვარხარ,,,სწორედ ამ წამს აკოცა იმ გოგოს,სწორედ ამ წამს გამოეცალა დეას მიწა,გულში თითქოს დანა ჩაარტყეს,სწორედ ამ წამს გახდა დემონია დემონი,როგორც უწინ,ისევ უწინდელი.
დეა უკან გაიქცა,სკამზე დაჯდა და ფიქრი დაიწყო,მის გულში ყველაფერი ირეოდა,ემოციები გროვდებოდა და იქ რჩებოდა,ვერ ამჟღავნებდა დეა ემოციებს,ვერ ტიროდა რაზეც ისევ გული ტკიოდა...
დათო მოვიდა,დემონია არ იძვროდა,თავი ქონდა ჩაქინდრული..
-დეა,წავიდეთ?
-არა...
-რატომ?-გაუკვირდა დათოს,,,
-ერთი კითხვა მაქვს-დეამ თვალები დათის გაუსწორა,ცრემლი არ ქონდა თვალებზე უგრძნობ დემონიას..
-გისმენ-გაუღიმა დათომ
-ოდესმე მოგიტყუებივარ?
-არასდრ-ბიჭმა გაუღიმა და თვალებში ჩააცივდა..
-ოდესმე ზურგს უკან მე დაგიჭრივარ?
-რაა??რა სისულელეებს მეკითხები დეა?.
-წადი...დეამ მეტი არაფერი უთხრა...
დათო ადგა და წავიდა...
შვეიცარული წითელი დანა,სასწრაფოდ ჯიბიდან ამოიღო და ნინოს სახლისკენ გაემართა,დააკაკუნა..
-ვინ არის?გაისმა სახლიდან..
-მეზობელი..
კარი ახალგაზრდა ქალმა გააღო-რა გნებავთ?
-ნინო თუ შეიძლება-გაიღიმა დეა...
-ნიინოოო,ნიინოო!!!მოდი აქ,შენთან არიან,აკივლდა დედამისი..
-ვინ?
-მეზობელი,მოდი მეთქი!!
ნინო მოვიდა,დეას თვალები გაუსწორა და გამარჯობა უთხრა,-გისმენ დემონია...
-აქეთ წამოდი,რაღაც უნდა გითხრა-დეამ ნინო სახლიდან მოშორებით გაიყვანა
-ნინო,რამდენი ხანია მეზობლები ვართ და ჩემსკენ არ გამოგიხედია..
-არც შენ-ჩაეცინა ნინოს
-შენზე დათო მიყვებოდა
-მართლა?-გაოცდა ნინო
-მართლა,გაუღიმა დეამ და იქვე მყოფ ქვაზე დადგა...
-შენზეც მიყვებოდა,ჩაიცინა ნინომ..
-რას..?
-იმას რომ ლამაზი ხარ..
-მადლობთ,შენც არა გიშავს
დეას მერე მოთმინება დაეკარგა წამიერად,ამ უაზრო საუბარმა დაღალა და პირდაპირ საქმეზე გადავიდა,დანა ამოიღო და ნინოსთან მივიდა..
-ეგ რა არის დემონია?დანა?კიოდა ნინო
-მოკეტე და მომისმინე-დემონიამ დანა აწია და ნინოს კისერს გაუსწორა,მერე ნინო ხეს მიაყრდნო და დანა უფრო მაგრად მიაბჯინა კისერს..
-რა გინდა??გიჟი ხარ??მიშველეეეეთთთ!!!!
-თუ არ მოკეტავ,ამ დანას წამში გაგისმევ,ნელა და მწარედ,რომ ნელა მოკვდე,სანამ გრძნობა გექნება ამ დანას პირში ჩაგთხრი და მაგ გესლიან ენას ორად გაგიყოფ,მერე იკივლე და იყავი როგორც გინდა-დეამ ცინიკურად გაიღიმა- ვინ ხარ დათოსი?
-ნინო ერთხანს დაიბნა,მერე დეას თვალები გაუსწორა და უთხრა-ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს დეა,ნუ დაგვაშორებ..
-მოკეტე და მიპასუხე,მასაც უყვარხარ??
-კი-ატირდა ნინო-მასაც ვუყვარვარ,შენ რომ გამოჩნდი,ყველაფერი შეიცვალა,ეხლა მიხვდა რომ შენთავ შედრებით ანგელოზი ვარ-ნინომ გაიღიმა და დეას სახეში მიაფურთხა.დეამ დანა მის კისერს მოაშორა,დორბლი მოიწმინდა და როცა ვითომ გამარჯვებული სახით ნინომ წასვლა დააპირა,დემონიამ მუშტი ყბაში მოუქნია,ისე მწარედ რომ ნინო წაიქცა,ერთხანს ეგრე ეგდო და სახეზე ხელები ქონდა მიფარებული.
-მიდი დამარტყი კიდე დამარტყი!ბღაოდა ნინო!
-მე წაქცეულს არ ვურტყამ,გაუღიმა დეამ..
-მშიშარა!!აბღავლდა ნინო
დეა მას მიუახლოვდა,სახე დახარა და უთხრა -მადლობა მითხარი რომ აქამდე ცოცხალი ხარ და შენი დამპალი ნეშთის ნაწილები ირგვლივ არ ყრია-დეამ გაუღიმა,ცინიკურად გაუღიმა და წავიდა...
ნინო იქვე ფართხალებდა მიწაზე და ბღაოდა..
