ჩემი მეზობელი დემონია...(თავი მეშვიდე)
1 902 ნახვა
-შვილო,სად იყავი?რატომ მანერვიულე??
-თავი დამანებე,შენი ბოდვის თავი არ მაქვს-დეა ოთახში ავიდა და ლოგინზე დაწვა,არც უძინია და არც უტირია.. საოცრად მოუნდა ნარკოტიკი,აქამდე ხომ არ უნდოდა, რა დაემართა?
რა დილა გათენდა,დეამ გოგას ნომერი აკრიფა,,
-დიახ..
-მე ვარ..
-დემონია!!!საყვარელო...როგორ მმომენატრე,ანუ გადაიფიქრე?ეხლავე მოვდივარ-მიაყარა გოგამ...
დილით დეა ქვემოთ ჩავიდა,დათოც მოვიდა და დეას მიუჯდა გვერდით...
-დეა,მაპატიე გუშინდელისთვის...
-რისთვის?
-აი რომ შეგიბღვირე....
დეამ ცინიკურად ჩაიცინა..
-მორჩი ტყუილს,ცინიზმს , თუ ის გიყვარდა მე რაღატომ მაბამდი,თუმცა გყავდეს,მე არ გიშლი-დეა წამოდგა და წასვლა დააპირა..
-მოიცა??გუშინდელიზე ამბობ?აგიხსნი..
-გისმენ-მიუგო დემონიამ მშვიდი ხმით..
-მან თვითონ მთხოვა,მიყვარხარო და მაკოცეო-ამასობაში გოგაც მოვიდა,ეს კლასი მერსედესი შემოაყენა და დააპიპინა..
-ეგეთი ზღაპრები სხვას მოუყევი,შენ მე მომატყუე,გეთქვა,გაგიგებდი,ზასაობა კატასტროფა არ არის,მე არ მოგკლავდი კოცნის გამო,არც სექსის გამო მაგრამ,შენ მას უთხარი მიყვარხარ,მე კი იმ წუთას დამემშვიდობე როცა ეს გააკეთე-.დათო თავს აღარ იმართლებდა, თავჩაღუნული იდგა...
დეას ცინიკურად ჩაეცინა და გოგას მანქანაში ჩაუჯდა
-გოგა , როგორ ხარ??
-დემონია!!დეა!! არ წაყვე,არ გინდა,გეფიცები ვნანობ ,, ვფიცავარ,,,არ წაყვე მაგას!!დეა!!!- მისი ყვირილი ამაო იყო,მანქანა დაიძრა და წავიდა,სახლიდან დეას დედა გამოვიდა
-სად მიდხარ შვილოოო!!!!
თუმცა ყვირილი გვიანღა იყო...
-როგორ გამიხარდა რომ დამირეკე.სად წავიდეთ დეა??
-გააჩერე!
-რაა??
-გააჩერე მეთქი!
-ახლავე-გოგამ მანქანა გააჩერა,დემონია მანქანიდან გადმოვიდა..
-აქ დამელოდე...
-აქ ვიქნები...
დეა წავიდა,ეკლესიისკენ წავიდა...
როდესაც გული დამწვარი ქონდა,უწინ დამწვრობას ვერ გრძნობდა,როდესაც მარტო იყო,მარტოობას ვერ გრძნობდა.,ადრე ძულდა,ეხლაც ძულს მაგრამ ტკივილი იგრძნო,ამ პატარა რამემ,მთელი სიცოცხლის ტკივილი გაახსენა,დემონიამ დაინახა თავისი ცხოვრება რომელიც სავსე იყო მარტოობით,ერთფეროვნებით,ცინიზმით,ღალატით,ბოღმით... საკუთარი თავი შეძულდა დეას,საკუთარი თავი ძულდა,პასუხი უნდა ეთხოვა ვინმესთვის,იგი ეკლესიის კარებთან გაჩერდა,ქარმა დაუბერა და დემონია ააჟრჟოლა,დეას დავიწყებული ქონდა რა უნდა ექნა,არც პირჯვარი გადაუწერია,არც კაბა ეცვა,არც თავშალი,მხოლოდ ამღვრეულ და ტკივილით სავსე თვალებს ფლობდა ის..
პირველივე ნაბიჯში დემონიას წინ ქრისტეს ხატი წარუდგა წინ,დიდხანს უყურა დემონიამ ხატს,დიდხანს იდგა ესე,გაქვავებული,მუნჯად,ირგვლივ ცოტა ხალხი იროდა..დემონია მუხლებზე დაემხო
-რატომ?რატომ..მე შნთვის ხომ არაფერი დამიშავებია,შენ შენთვის იყავი,მე ჩემთვის..რა გინდოდა ჩემგან რა??მე ხომ არაფერი არ მითქვამს შენზე,მე ხომ არასდროს გახსენებდი,,შენ რატომ გაგახსენდი??-დეამ ხმას უმაღლა,ხმაში საოცარი სევდა იგრძნობოდა,მომაკვდავი ადამიანის ხმას გავდა მისი საოცარი ხმის გოდება,საოცრად ნაზი ხმა-რატომ მაჩუქე ბედნიერება?ან რატომ წამართვი ის?რატომ წამართვი ყველაფერი რაც გამაჩნდა,კიდე რა უნდა წამართვა??რა??რაღა დაგრჩა წასართმევი,,ნუ მიყურებ ესე??ამოიღე ხმა??შენ ყველას ტანჯავ,ყველას და დუმხარ!!შენ სულ დუმხარ!!ყოველთვის დუმდი!!შენს წინ ვდგავარ,მე დემონია,მიდი,წამართი ყველაფერი,გიცდი,მე ხომ დავიმსახურე ეს?დამსახურებულად წამართვი!!შენგან მოცემული ცხოვრება მაინც არ მჭირდება!!არ მჭირდებოდა თავიდანვე და ნელ-ნელა უფრო და უფრო შემძულდა!!
ხალხი აირია,დაირია,გაშტერებული უყურებდნენ ახალგაზრდა გოგონას რომელიც საოცარ რამეებს ამბობდა,გმობდა საკუთარ თავს და თავის ცხოვრებას,თითქოს სულ ეკიდა ირგვლივმყოფნი,სულ არ აინტერესებდა მათი აზრი...
-ისევ მიყურებ და დუმხარ!!თუ პასუხს არ მცემ,არც მე შემოგხედავ,დემონია არ არსებობს და გააქრე-დეა ადგა,ირგვლივ მიმოიხედა,უსუსური ხალხი ერთმანეთში ჩურჩულებდა,მათზე ჩაიცინა დემონიამ და გარეთ გამოვიდა,ყველაფერს აქცია ზურგი,ყველაფერს,თითქოს ეხლა გააცნობიერა რაც იყო მისი ცხოვრება...
ეკლესიის კართან მოხუცი ქალი იჯდა,მოხუცს ხელი ქონდა გამოწვდილი,დეამ მას ჩაუარა,მოხუცმა ზედაზე ხელი მოკიდა დემონიას...
-რა გინდა?
-შვილო დამეხმარე...
ბოდიში დეიდა,ფული არ მაქვს..დეა მოხუცს დააკვირდა,..მოხუცს თეთრი თმები ქონდა,თეთრი,თეთრი,ქათქათა,გამხდარი იყო მოხუცი,ხელი უკანკალებდა,ნაგლეჯები ეცვა მოხუცს და თვალები თეთრი ჰქონდა,თეთრი,თეთრი სულ თეთრი და თავი ზეცისკენ ქონდა აწეული..
-თავი დამანებე,შენი ბოდვის თავი არ მაქვს-დეა ოთახში ავიდა და ლოგინზე დაწვა,არც უძინია და არც უტირია.. საოცრად მოუნდა ნარკოტიკი,აქამდე ხომ არ უნდოდა, რა დაემართა?
რა დილა გათენდა,დეამ გოგას ნომერი აკრიფა,,
-დიახ..
-მე ვარ..
-დემონია!!!საყვარელო...როგორ მმომენატრე,ანუ გადაიფიქრე?ეხლავე მოვდივარ-მიაყარა გოგამ...
დილით დეა ქვემოთ ჩავიდა,დათოც მოვიდა და დეას მიუჯდა გვერდით...
-დეა,მაპატიე გუშინდელისთვის...
-რისთვის?
-აი რომ შეგიბღვირე....
დეამ ცინიკურად ჩაიცინა..
-მორჩი ტყუილს,ცინიზმს , თუ ის გიყვარდა მე რაღატომ მაბამდი,თუმცა გყავდეს,მე არ გიშლი-დეა წამოდგა და წასვლა დააპირა..
-მოიცა??გუშინდელიზე ამბობ?აგიხსნი..
-გისმენ-მიუგო დემონიამ მშვიდი ხმით..
-მან თვითონ მთხოვა,მიყვარხარო და მაკოცეო-ამასობაში გოგაც მოვიდა,ეს კლასი მერსედესი შემოაყენა და დააპიპინა..
-ეგეთი ზღაპრები სხვას მოუყევი,შენ მე მომატყუე,გეთქვა,გაგიგებდი,ზასაობა კატასტროფა არ არის,მე არ მოგკლავდი კოცნის გამო,არც სექსის გამო მაგრამ,შენ მას უთხარი მიყვარხარ,მე კი იმ წუთას დამემშვიდობე როცა ეს გააკეთე-.დათო თავს აღარ იმართლებდა, თავჩაღუნული იდგა...
დეას ცინიკურად ჩაეცინა და გოგას მანქანაში ჩაუჯდა
-გოგა , როგორ ხარ??
-დემონია!!დეა!! არ წაყვე,არ გინდა,გეფიცები ვნანობ ,, ვფიცავარ,,,არ წაყვე მაგას!!დეა!!!- მისი ყვირილი ამაო იყო,მანქანა დაიძრა და წავიდა,სახლიდან დეას დედა გამოვიდა
-სად მიდხარ შვილოოო!!!!
თუმცა ყვირილი გვიანღა იყო...
-როგორ გამიხარდა რომ დამირეკე.სად წავიდეთ დეა??
-გააჩერე!
-რაა??
-გააჩერე მეთქი!
-ახლავე-გოგამ მანქანა გააჩერა,დემონია მანქანიდან გადმოვიდა..
-აქ დამელოდე...
-აქ ვიქნები...
დეა წავიდა,ეკლესიისკენ წავიდა...
როდესაც გული დამწვარი ქონდა,უწინ დამწვრობას ვერ გრძნობდა,როდესაც მარტო იყო,მარტოობას ვერ გრძნობდა.,ადრე ძულდა,ეხლაც ძულს მაგრამ ტკივილი იგრძნო,ამ პატარა რამემ,მთელი სიცოცხლის ტკივილი გაახსენა,დემონიამ დაინახა თავისი ცხოვრება რომელიც სავსე იყო მარტოობით,ერთფეროვნებით,ცინიზმით,ღალატით,ბოღმით... საკუთარი თავი შეძულდა დეას,საკუთარი თავი ძულდა,პასუხი უნდა ეთხოვა ვინმესთვის,იგი ეკლესიის კარებთან გაჩერდა,ქარმა დაუბერა და დემონია ააჟრჟოლა,დეას დავიწყებული ქონდა რა უნდა ექნა,არც პირჯვარი გადაუწერია,არც კაბა ეცვა,არც თავშალი,მხოლოდ ამღვრეულ და ტკივილით სავსე თვალებს ფლობდა ის..
პირველივე ნაბიჯში დემონიას წინ ქრისტეს ხატი წარუდგა წინ,დიდხანს უყურა დემონიამ ხატს,დიდხანს იდგა ესე,გაქვავებული,მუნჯად,ირგვლივ ცოტა ხალხი იროდა..დემონია მუხლებზე დაემხო
-რატომ?რატომ..მე შნთვის ხომ არაფერი დამიშავებია,შენ შენთვის იყავი,მე ჩემთვის..რა გინდოდა ჩემგან რა??მე ხომ არაფერი არ მითქვამს შენზე,მე ხომ არასდროს გახსენებდი,,შენ რატომ გაგახსენდი??-დეამ ხმას უმაღლა,ხმაში საოცარი სევდა იგრძნობოდა,მომაკვდავი ადამიანის ხმას გავდა მისი საოცარი ხმის გოდება,საოცრად ნაზი ხმა-რატომ მაჩუქე ბედნიერება?ან რატომ წამართვი ის?რატომ წამართვი ყველაფერი რაც გამაჩნდა,კიდე რა უნდა წამართვა??რა??რაღა დაგრჩა წასართმევი,,ნუ მიყურებ ესე??ამოიღე ხმა??შენ ყველას ტანჯავ,ყველას და დუმხარ!!შენ სულ დუმხარ!!ყოველთვის დუმდი!!შენს წინ ვდგავარ,მე დემონია,მიდი,წამართი ყველაფერი,გიცდი,მე ხომ დავიმსახურე ეს?დამსახურებულად წამართვი!!შენგან მოცემული ცხოვრება მაინც არ მჭირდება!!არ მჭირდებოდა თავიდანვე და ნელ-ნელა უფრო და უფრო შემძულდა!!
ხალხი აირია,დაირია,გაშტერებული უყურებდნენ ახალგაზრდა გოგონას რომელიც საოცარ რამეებს ამბობდა,გმობდა საკუთარ თავს და თავის ცხოვრებას,თითქოს სულ ეკიდა ირგვლივმყოფნი,სულ არ აინტერესებდა მათი აზრი...
-ისევ მიყურებ და დუმხარ!!თუ პასუხს არ მცემ,არც მე შემოგხედავ,დემონია არ არსებობს და გააქრე-დეა ადგა,ირგვლივ მიმოიხედა,უსუსური ხალხი ერთმანეთში ჩურჩულებდა,მათზე ჩაიცინა დემონიამ და გარეთ გამოვიდა,ყველაფერს აქცია ზურგი,ყველაფერს,თითქოს ეხლა გააცნობიერა რაც იყო მისი ცხოვრება...
ეკლესიის კართან მოხუცი ქალი იჯდა,მოხუცს ხელი ქონდა გამოწვდილი,დეამ მას ჩაუარა,მოხუცმა ზედაზე ხელი მოკიდა დემონიას...
-რა გინდა?
-შვილო დამეხმარე...
ბოდიში დეიდა,ფული არ მაქვს..დეა მოხუცს დააკვირდა,..მოხუცს თეთრი თმები ქონდა,თეთრი,თეთრი,ქათქათა,გამხდარი იყო მოხუცი,ხელი უკანკალებდა,ნაგლეჯები ეცვა მოხუცს და თვალები თეთრი ჰქონდა,თეთრი,თეთრი სულ თეთრი და თავი ზეცისკენ ქონდა აწეული..
