სასიამოვნო საფრთხე (7)
2 679 ნახვა
- როდის?... სად არის ახლა?... როგორაა?... ხომ ვამბობდი საშიშია მეთქი? ვინაა ახლა მასთან?... კარგი, მე მივალ... თავად გადავწყვეტ... - ხმას აუწია გაბომ. ცოტა ხნით გაჩუმდა და შემდეგ იკითხა: - შენ სად ხარ? ერთი წუთით მაცადე, რამეს მოვიფიქრებ. - თქვა მან და მობილური გათიშა.
- რა მოხდა? - ვკითხე დაბნეულმა.
- გიორგი დაჭრეს. - გამოსცრა დაძაბულმა და დივანზე დაეშვა. - მობილურს არ პასუხობს, არ ვიცით როგორაა, მხოლოდ ის ვიცით რომელ საავადმყოფოშია.
- კი, მაგრამ ვინ... - წინადადება ვეღარ დავასრულე, სიტყვა "დაჭრას" თქმა ვერ გავბედე.
- ვინ და იმ ნაბი*ვარის ხალხმა.
- შენს მეგობრებს რას ერჩის...
- იმას, რომ მეხმარებიან.
- ახლა რას აპირებ?
- გიორგი უნდა ვნახო, საავადმყოფოში წავალ.
- ლევანი მივიდეს, შენთვის საშიშია. - ვურჩიე.
- ჩემი მეგობრებიც ისეთივე საფრთხეში არიან, როგორც მე, ნაია. საინფორმაციოში იმის ნახევარიც არ თქვეს, რაც იქ მოხდა, მაშინ. რასაც შენ უყურე დადგმული სპექტაკლი იყო და მეტი არაფერი.
- მომიყევი რა მოხდა. - ვიცოდი ახლა ამის დრო არ იყო.
- ახლა არა, ახლა გიორგი უნდა ვნახო.
- მხოლოდ იმისთვის გინდა მისი ნახვა, რომ გაიგო როგორაა? - უცბად რაღაც გეგმა დავსახე, ისევ სხვის საქმეში ვეჩრებოდი.
გაბრიელმა შუბლშეკრულმა გამომხედა.
- მთავარი მიზეზი ეგაა. თან მინდა გავიგო რატომ წამოვიდა თბილისში. - თქვა და წამოდგა. იარაღი ზურგს უკან ჩაიდო, თავისი მობილური აიღო და კარისკენ წავიდა.
- გაბო! - პირველად მივმართე სახელით მე და სავარძლიდან ავდექი. გაბრიელმა მოიხედა. რამდენიმე წამით ვდუმდი, ჯერ კიდევ ჩემს იდეაზე ვფიქრობდი. ბიჭი მომლოდინე სახით მიყურებდა. ერთი ხელი ურდულისთვის ჩაევლო. - საავადმყოფოში მე წავალ.! - ვუთხარი.
- რას ამბობ ნაია! - ჩაიცინა გაბრაზებულმა, შებრუნდა და საკეტი გადასწია.
- გაბო გაბო, მოიცადე, მართლა გეუბნები! - მივირბინე მასთან და ხელში ჩავაფრინდი.
- ხვდები რას ამბობ? - შემომხედა გაცოფებულმა. სიბრაზისგან საფეთქლებზე ძარღვები დაბერვოდა და თვალები ავად უელავდა.
- სრულიად. - თავდაჯერებულად ვთქვი და თავი დავუქნიე.
- ჩემმა აქ ყოფნამ შენზე ძალიან ცუდად იმოქმედა. - თქვა და კარი გამოაღო.
- გაბო მომისმინე! - ხმას ავუწიე, ხელი მკლავში ჩავავლე და თითქმის ძალით შევიყვანე ოთახში. - მე მართლა შემიძლია იქ წასვლა. შენი მეგობარი ახლა მარტო არ იქნება, საავადმყოფო მილიციით იქნება სავსე, მერე რა რომ თავადაც მილიციელია. მე არავინ მიცნობს, აი შენ კი გიცნობენ.
- შენ ისიც გეყოფა, რომ ეს დღეები წაგართვი. შენ აქ არაფერ შუაში ხარ. ვაფასებ შენს საქციელს, - თქვა მან, მხრებზე თითები ჩამჭიდა და თვალებში ჩამაცქერდა. - ამ ექვს დღეს შენ იმხელა დახმარება გამიწიე, რომ არ ვიცი ოდესმე ვალის დაბრუნებას შევძლებ თუ არა. ძალიან კეთილი და სანდო ადამიანი ხარ ნაია, და სწორედ ამიტომ საფრთხეში არ ჩაგაგდებ. ჩათვალე, რომ ჩემი აქ ყოფნა კოშმარული სიზმარი იყო. ალხა მე მინდა, რომ გაიღვიძო და ჩემი წასვლის შემდეგ შენი ცხოვრება ჩვეულებრივ რიტმს დაუბრუნო. გესმის?
- და თუ მე არ მინდა? - არ ვიცი რატომ, მაგრამ ჩემი იდეა ავიკვიატე და ახლა ყველაფერს გავაკეთებდი, რომ ჩემი გამეტანა და დახმარებაზე უარი არ ეთქვა.
გაბრიელმა ხელები გამიშვა და წეღანდელი მადლიერებით სავსე სახე მოეღუშა.
- ახლა უკვე ჯიუტობ. - თქვა მან.
- არა, უბრალოდ ვცდილობ შენი დახმარებით ის ვალი გაგასტუმრებინო, რომელიც ჩემთან და ჩემს ძმასთან დაიდე.
შეუმჩნევლად ჩაეღიმა და ჩაფიქრდა.
- თუ გგონია, რომ იმდენად სუსტი ვარ, საავადმყოფოში წასვლას და უკან დაბრუნებას ვერ შევძლებ? - დავუმატე მე.
- სწორედ მაგას ვფიქრობდი. - უადგილოდ იხუმრა.
- გაბო, დრო გადის. - კოპები შევუკარი.
- შეცდომას დავუშვებ, ვიცი. - თავი გაიქნია მან.
- მითხარი, რომელ საავადმყოფოშია.
- რესპუბლიკურში.
- აქვე ყოფილა, თან მე მეტი შანსი მაქვს იქ შესვლა-გამოსვლის.
- რას გულისხმობ? - შემომხედა ინტერესით.
- ეს უკვე ჩემი საქმეა. - ვთქვი და ჩემს ოთახში შევედი, კედები ჩავიცვი და გამოვედი. საღამოს ათი საათი ხდებოდა. ტუმბოდან მანქანის გასაღები ავიღე და გაბრიელისკენ შევბრუნდი. ისეთი სახე ჰქონდა, რომ მალე უნდა წავსულიყავი, თორემ გადაიფიქრებდა. - ესე იგი ვკითხო, რატომ ჩამოვიდა თბილისში ხომ? - ვკითხე მას.
- ხო, და თავადაც დაგაბარებს ალბათ რამეს. ეს წაიღე. - თავისი მობილური მომცა. - და დაუტოვე.
- კარგი. - დავუქნიე თავი და კარისკენ წავედი.
- ნაია, - დამიძახა მან. მოვბრუნდი. - ძალიან გთხოვ, ფრთხილად იყავი. ოდნავადაც რომ შეგეშინდეს, ან რამეში ეჭვი შეგეპაროს, იცოდე უკან გამობრუნდი.
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე, გავუღიმე და გაბო სახლში მარტო დავტოვე.
***
მანქანიდან რომ გადავედი, მხოლოდ მაშინ დავუფიქრდი ჩემს საქციელს. სწორედ ვიქცევი კიი? ღირდა ტავი საფრთხეში ჩამეგდო უცხო ადამიანის გამო? რადგან ამას ვაკეთებდი, ალბათ ღირდა. ახლა უკან დახევის დრო არ იყო. ხელს ისიც მიწყობდა, რომ დედა სწორედ აქ, გადაუდებელი დახმარების განყოფილებაში მუშაობდა ქირურგად და შემეძლო მისი რომელიმე თანამშრომლის დახმარებით შემეღწია გიორგის პალატაში, თუ რა თქმა უნდა იქ შესვლა მილიციის გამო გამიჭირდებოდა.
ფართო განათებულ კოლიდორში შევაბიჯე და მაშინვე მოვკარი თვალი ორ მორიგე მილიციელს. ერთი მეორის მითითებებით რაღაცას ინიშნავდა ბლოკნოტში. ღრმად ჩავისუნთქე და პირდაპირ დედას კაბინეტისკენ წავედი. მცველებს არც კი შევუმჩნევივარ, მათ გვერდი ავუარე და მესამე კაბინეტთან შევჩერდი, რომელსაც "განყოფილების გამგე დიანა ბოლქვაძე ეწერა". კარი შევაღე და შვებით ამოვისუნთქე, ბედმა გამიღიმა.
- ნაია? - წამოდგა სავარძლიდან სრული, სიმპათიური ცისფერთვალება ქალი და მომეხვია. - როგორ ხარ? აქ რას აკეთებ, თან ამ დროს?
- ქალბატონო ია, თქვენი დახმარება მჭირდება. - ვუთხარი სწრაფად და პასუხის მოლოდინით მივაშტერდი.
- კი ბატონო, მაგრამ რა მოხდა? ვინმეს რამე დაუშავდა?
- კი... არა... მოკლედ ერთი პაციენტის ნახვა მინდა... - სულ ავიბენი.
- მერე რა პრობლემაა? - გამიღიმა ქალმა და მხრები აიჩეჩა.
- საქმე იმაშია, რომ მე იმ დაჭრილის ნახვა მიდა, რომელსაც ის ორი მილიციელი იცავს. - თითით კორიდორზე ვანიშნე.
- შენ მასთან რა საქმე გაქვს ნაია? - შეცბა ქალი.
- ძალიან გთხოვთ, ახლა ახსნის დრო არ მაქვს, დაახლოებით ათი-თხუთმეტი წუთი დამჭირდება, შეიძლება უფრო ნაკლებიც.
- მათ კითხე, თუ შეგიშვებენ... - სიტყვა გაწყვიტა იამ. ალბათ ჩემი გამომეტყველებიდან ყველაფერს მიხვდა. - აჰ, გასაგებია. მაგრამ...
- ძალიან გთხოვთ, იქნებ როგორმე. - სახეზე ალბათ მუდარა გამომესახა.
ქალი ცოტა ხნით ჩაფიქრდა, შემდეგ შებრუნდა, მაგიდის უჯრიდან ერთჯერადი ნემსი და რამდენიმე ამპულა ამოიღო და კართან მივიდა.
- კარგი ნაია, - მითხრა მან. - მე ჩემსას ვცდი. აქ იდექი და თვალი ადევნე, თუ ყველაფერი გამოვიდა, აქვე მეხუთე პალატაში შემოდი.
- კარგით. - დავუქნიე თავი და გასულს თვალი გავაყოლე. კარი ოდნავ ღია დავტოვე და დავინახე, როგორ შევიდა ქალი პალატაში. ის ორი მილიციელის ალბათ იქ იყო, რადგან კორიდორში მხოლოდ ექთნები დადიოდნენ. რამდენიმე წამში ოთახიდან დარაჯები გამოვიდნენ და ნელი ნაბიჯებით გარეთ გავიდნენ. საწრაფოდ გამოვედი კაბინეტიდან, ჩქარი ნაბიჯებით პალატაში შევედი და კარი დავხურე.
- ვუთხარი, წამალი უნდა გავუკეთო და სხვა წვრილმანი პროცედურები უნდა ჩავუტარო, დაახლოებით თხუთმეტი წუთი დამჭირდება და შეგიძლიათ ივახშმოთ და დაისვენოთ ცოტა ხნით მეთქი. უპრობლემოდ დამთანხმდნენ. მე გავალ და რაც შეიძლება სწრაფად დაამთავრე შენი საქმე. - მითხრა იამ და კარისკენ წავიდა.
- მადლობთ. - დავადევნე სიტყვა მას და შავგვრემან, ჩასხმულ ახლაგაზრდას შევხედე, რომელსაც წვეთოვანი ეგდა და ფართო მხარზე, დაახლოებით იქ, სადაც გაბოს ჰქონდა ჭრილობა, დოლბანდი ედო.
- ვინ ხარ? - მკითხა გაკვირვებულმა და საწოლიდან წამოიწია.
***
ლიფტის ჩამოსვლას აღარ დაველოდე და კიბეს ფეხით ავუყევი. კარი დაკეტილი იყო და ზარი დავრეკე. რამდენიმე წამში გაბო გამოჩნდა, ოთხაში შევედი და სულის მოსათქმელად ცოტა ხნით ჩამოვჯექი.
- რა მოხდა? - მკითხა გაბომ. მხოლოდ ახლა შევხედე მას. სახე ნერვიულობისგან შეშლოდა. მოუთმენლად ელოდა როდის გავცემდი კითხვაზე პასუხს. მე კი ჯერ ისევ ღრმად ვსუნთქავდი კიბეზე სირბილისგან. - ნაია, თუ ღმერთი გწამს რამე მითხარი... გიორგი როგორაა?!
- მაცადე. - ვუთხარი და ბოლოჯერ ამოვისუნთქე. - შენი მეგობარი კარგადაა. თითქმის შენსავითაა მხარშია დაჭრილი, მაგარმ საშიში არაფერია.
- ძალიან კარგი. - დაძაბული უცბად მოეშვა და დივანზე ჩამოჯდა.
- გაბო, - ვუთხარი და გვერდით მივუჯექი. გიორგიმ ძალიან საინტერესო და მნიშვნელოვანი სიახლე მითხრა ამ საქმესთან დაკავშირებით, მომიყვა რის გამოც მოუწია თბილისში ჩამოსვლა.
- რა მოხდა? - შემობრუნდა ჩემსკენ და ალბათ გაუცნობიერებლად ხელი მკლავში ჩამავლო. მისმა ამ საქციელმა ცოტა არ იყოს შემაცბუნა, თუმცა მისი ხელის სიმხუერვალემ შინაგანად ამაღელვა და ტანზე დამბურძგლა. სუნთქვა შემეკვრა და დავიბენი, ენა ჩამივარდა. ეს ყველაფერი წამიერად მოხდა. ჯობდა საუბარი გამეგრძელებინა, არ მინდოდა ჩემი ეს რეაქცია გაბოს შეემჩნია. ხელის განთავისუფლება ვცადე, მაგრამ იმდენად ძლიერად მიჭერდა, რომ ვერ შევძელი, მეორედ ცდას აზრი აღარ ჰქონდა და მეც განვაგრძე.
- გიორგისთვის თანამშრომელს დაურეკავს, მისთვის უთქვამს რომ რაღაც კვალზე გავიდნენ და მისი აქ, თბილისში ყოფნა იყო საჭირო...
- რა კვალზე, ვითომ რამე იპოვეს?... - უნდობლად ჩაილაპარაკა გაბომ. არ მომეწონა მისი ტონი.
- ალბათ იცი, რომ იმ ამბის შემდეგ ყველა ლომბარდს აკონტროლებდნენ. გუშინწინ ერთი ბეჭედი ჩაუბარებიათ თბილისის რომელიღაც ლომბარდში, აღწერით იმ ერთ-ერთ ბეჭედს ემთხვევა, რომელსაც შენი და ატარებდა და ანაბეჭდებიც ემთხვევა მისას. აქვთ ასევე ამ ბეჭდის დროებითი მფლობელის ფოტორობოტიც, ლომბარდის მფლობელის აღწერით შედგენილი და ახლა მას ეძებენ.
გაბოს ბოროტად ჩაეცინა და თავი გაიქნია.
- ჩემთვის სიმართლე უკვე დადგენილია, ნაია, - თქვა მან. - ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს რა და რამდენ სამხილს იპოვიან მკვლელის ვინაობის დასადგენად. დედაჩემის და ჩემი დის მკვლელი ზურა ჭანიაა და მორჩა. ის ჩემი ხელით უნდა დაისაჯოს და არა მოსამართლის მიერ მისჯილი რამდენიმჯე წლით.
- ამას ნუ ამბობ გაბო...
- ამაზე აკამათი არ მინდა. - გამაწყვეტინა მან. - გიორგის იმის შესახებ არაფერი უთქვამს, სად და რა სიტუაციაში ესროლეს მაას?
- არა. ვკითხე, მაგრამ მითხრა, გაბოს თავად ვნახავ და ვუამბობო.
ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა, ხელს კი ისევ არ მიშვებდა. მინდოდა ამ მდგომარეობიდან თავი დამეღწია, რადგან ჩემში შიგნითმ რაღაც ღვიოდა, რაღაც სასიამოვნო და ამავდროულად მოუსვენარი მოუსვენარი რაღაც შფოთავდა და სასწრაფოდ ჩემს გვერდით მჯდომისგან შორს ყოფნას საჭიროებდა.
- კარგი გაბო, ჯობია დავისვენოთ, უკვე გვიანია. თან დასვენება შენ ჩემზე მეტად გჭირდება. დღეს ემოციურად დამღლელი დღე გქონდა. - და სიტუაციის განსამუხტად ღიმილით დავამატე. - თან ხომ არ დაგავიწყდა, ახლაი ნაოპერაციები ხარ.
მასაც გაეღიმა.
- ხო, - თქვა და თავი დამიქნია. - დასვენება არც შენ გაწყენდა. ბოლო დღეებია ძილის გრაფიკს გირღვევ.
- ჩათვალე, რომ გაპატიე.
- ასე იოლად?
- ხო, ეს ძალიან იშვიათ შემთხვევათანგანია.
- ესე იგი ჩემთვის დიდი პატივია და თავს ბედნიერ ადამიანად უნდა ვგრძნობდე? - გაეცინა.
- რა თქმა უნდა. - მეც შევიფერე. და რადგან მან ხელები მოადუნა, ჩემი მკლავიც ფრთხილად გავინთავისუფლე. - მაშ ასე, - ვთქვი და წამოვდექი. - მე ჩემს ოთახში შევალ. ხო, მართლა, შეგიძლია ჩემი ძმის საძინებელში დაიძინო. დაისვენე გაბო, ძილინებისა. - დავემშვიდობე და ჩემი ოთახის კარი შევაღე.
- ნაია, - დამიძახა მან, მეც მივბრუნდი. - დიდი მადლობა დღევანდელი დღისთვის.
საპასუხოდ გავუღიმე და ჩემს ოთახში შევედი., საღამურები ჩავიცვი და დავწექი.
ჯერაც ვერ ვაცნობიერებდი, რომ ეს ყველაფერი ჩემს თავს ხდებოდა. ჩემს გარდა სახლში კიდევ იყო ადამიანი, უცხო, თავისი პრობლემებით, სერიოზული პრობლემებით, რომელთა მოგვარებაშიც ჩემი წვლილი შემქონდა. ვხვდებოდი, რომ ეს ძალიან საშიში იყო, მაგრამ თითქოს თავის კონტროლი დავკარგე და გაბრიელის ცხოვრებაში ჩავები. იმაზეც კი არ ვფიქრობდი, რომ საკუთარი ხელით ვითხრიდი სამარეს დამნაშავედ შერაცხულის დახმარების გამო.
რატომღაც დარწმუნებული ვარ რომ, ყველაფერი გაბოს წასვლით და მადლობის თქმით არ დასრულდება. არა, იმიტომ, რომ ყველანაირად ვეცდები მის დახმარებას სადამდეც და როგორც შევძლებ. იქნებ სწორედ არ ვიქცევი, ვცდები, ან ჩემი საქმე არაა, მაგრამ ამ სიტუაციიდან თავის დაღწევა უკვე აღარ შემიძლია. იქნებ ვცადო და გაბოს ზურა ჭანიას მოკვლა გადავაფიქრებინო და დავარწმუნო, რომ ეს საქმე მართლმსაჯულებას მიანდოს? შევძლებ კი ამას?
ჩემი უდარდელი ცხოვრება, ერთმა კარის გაღებამ, სრულიად შეცვალა.
- რა მოხდა? - ვკითხე დაბნეულმა.
- გიორგი დაჭრეს. - გამოსცრა დაძაბულმა და დივანზე დაეშვა. - მობილურს არ პასუხობს, არ ვიცით როგორაა, მხოლოდ ის ვიცით რომელ საავადმყოფოშია.
- კი, მაგრამ ვინ... - წინადადება ვეღარ დავასრულე, სიტყვა "დაჭრას" თქმა ვერ გავბედე.
- ვინ და იმ ნაბი*ვარის ხალხმა.
- შენს მეგობრებს რას ერჩის...
- იმას, რომ მეხმარებიან.
- ახლა რას აპირებ?
- გიორგი უნდა ვნახო, საავადმყოფოში წავალ.
- ლევანი მივიდეს, შენთვის საშიშია. - ვურჩიე.
- ჩემი მეგობრებიც ისეთივე საფრთხეში არიან, როგორც მე, ნაია. საინფორმაციოში იმის ნახევარიც არ თქვეს, რაც იქ მოხდა, მაშინ. რასაც შენ უყურე დადგმული სპექტაკლი იყო და მეტი არაფერი.
- მომიყევი რა მოხდა. - ვიცოდი ახლა ამის დრო არ იყო.
- ახლა არა, ახლა გიორგი უნდა ვნახო.
- მხოლოდ იმისთვის გინდა მისი ნახვა, რომ გაიგო როგორაა? - უცბად რაღაც გეგმა დავსახე, ისევ სხვის საქმეში ვეჩრებოდი.
გაბრიელმა შუბლშეკრულმა გამომხედა.
- მთავარი მიზეზი ეგაა. თან მინდა გავიგო რატომ წამოვიდა თბილისში. - თქვა და წამოდგა. იარაღი ზურგს უკან ჩაიდო, თავისი მობილური აიღო და კარისკენ წავიდა.
- გაბო! - პირველად მივმართე სახელით მე და სავარძლიდან ავდექი. გაბრიელმა მოიხედა. რამდენიმე წამით ვდუმდი, ჯერ კიდევ ჩემს იდეაზე ვფიქრობდი. ბიჭი მომლოდინე სახით მიყურებდა. ერთი ხელი ურდულისთვის ჩაევლო. - საავადმყოფოში მე წავალ.! - ვუთხარი.
- რას ამბობ ნაია! - ჩაიცინა გაბრაზებულმა, შებრუნდა და საკეტი გადასწია.
- გაბო გაბო, მოიცადე, მართლა გეუბნები! - მივირბინე მასთან და ხელში ჩავაფრინდი.
- ხვდები რას ამბობ? - შემომხედა გაცოფებულმა. სიბრაზისგან საფეთქლებზე ძარღვები დაბერვოდა და თვალები ავად უელავდა.
- სრულიად. - თავდაჯერებულად ვთქვი და თავი დავუქნიე.
- ჩემმა აქ ყოფნამ შენზე ძალიან ცუდად იმოქმედა. - თქვა და კარი გამოაღო.
- გაბო მომისმინე! - ხმას ავუწიე, ხელი მკლავში ჩავავლე და თითქმის ძალით შევიყვანე ოთახში. - მე მართლა შემიძლია იქ წასვლა. შენი მეგობარი ახლა მარტო არ იქნება, საავადმყოფო მილიციით იქნება სავსე, მერე რა რომ თავადაც მილიციელია. მე არავინ მიცნობს, აი შენ კი გიცნობენ.
- შენ ისიც გეყოფა, რომ ეს დღეები წაგართვი. შენ აქ არაფერ შუაში ხარ. ვაფასებ შენს საქციელს, - თქვა მან, მხრებზე თითები ჩამჭიდა და თვალებში ჩამაცქერდა. - ამ ექვს დღეს შენ იმხელა დახმარება გამიწიე, რომ არ ვიცი ოდესმე ვალის დაბრუნებას შევძლებ თუ არა. ძალიან კეთილი და სანდო ადამიანი ხარ ნაია, და სწორედ ამიტომ საფრთხეში არ ჩაგაგდებ. ჩათვალე, რომ ჩემი აქ ყოფნა კოშმარული სიზმარი იყო. ალხა მე მინდა, რომ გაიღვიძო და ჩემი წასვლის შემდეგ შენი ცხოვრება ჩვეულებრივ რიტმს დაუბრუნო. გესმის?
- და თუ მე არ მინდა? - არ ვიცი რატომ, მაგრამ ჩემი იდეა ავიკვიატე და ახლა ყველაფერს გავაკეთებდი, რომ ჩემი გამეტანა და დახმარებაზე უარი არ ეთქვა.
გაბრიელმა ხელები გამიშვა და წეღანდელი მადლიერებით სავსე სახე მოეღუშა.
- ახლა უკვე ჯიუტობ. - თქვა მან.
- არა, უბრალოდ ვცდილობ შენი დახმარებით ის ვალი გაგასტუმრებინო, რომელიც ჩემთან და ჩემს ძმასთან დაიდე.
შეუმჩნევლად ჩაეღიმა და ჩაფიქრდა.
- თუ გგონია, რომ იმდენად სუსტი ვარ, საავადმყოფოში წასვლას და უკან დაბრუნებას ვერ შევძლებ? - დავუმატე მე.
- სწორედ მაგას ვფიქრობდი. - უადგილოდ იხუმრა.
- გაბო, დრო გადის. - კოპები შევუკარი.
- შეცდომას დავუშვებ, ვიცი. - თავი გაიქნია მან.
- მითხარი, რომელ საავადმყოფოშია.
- რესპუბლიკურში.
- აქვე ყოფილა, თან მე მეტი შანსი მაქვს იქ შესვლა-გამოსვლის.
- რას გულისხმობ? - შემომხედა ინტერესით.
- ეს უკვე ჩემი საქმეა. - ვთქვი და ჩემს ოთახში შევედი, კედები ჩავიცვი და გამოვედი. საღამოს ათი საათი ხდებოდა. ტუმბოდან მანქანის გასაღები ავიღე და გაბრიელისკენ შევბრუნდი. ისეთი სახე ჰქონდა, რომ მალე უნდა წავსულიყავი, თორემ გადაიფიქრებდა. - ესე იგი ვკითხო, რატომ ჩამოვიდა თბილისში ხომ? - ვკითხე მას.
- ხო, და თავადაც დაგაბარებს ალბათ რამეს. ეს წაიღე. - თავისი მობილური მომცა. - და დაუტოვე.
- კარგი. - დავუქნიე თავი და კარისკენ წავედი.
- ნაია, - დამიძახა მან. მოვბრუნდი. - ძალიან გთხოვ, ფრთხილად იყავი. ოდნავადაც რომ შეგეშინდეს, ან რამეში ეჭვი შეგეპაროს, იცოდე უკან გამობრუნდი.
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე, გავუღიმე და გაბო სახლში მარტო დავტოვე.
***
მანქანიდან რომ გადავედი, მხოლოდ მაშინ დავუფიქრდი ჩემს საქციელს. სწორედ ვიქცევი კიი? ღირდა ტავი საფრთხეში ჩამეგდო უცხო ადამიანის გამო? რადგან ამას ვაკეთებდი, ალბათ ღირდა. ახლა უკან დახევის დრო არ იყო. ხელს ისიც მიწყობდა, რომ დედა სწორედ აქ, გადაუდებელი დახმარების განყოფილებაში მუშაობდა ქირურგად და შემეძლო მისი რომელიმე თანამშრომლის დახმარებით შემეღწია გიორგის პალატაში, თუ რა თქმა უნდა იქ შესვლა მილიციის გამო გამიჭირდებოდა.
ფართო განათებულ კოლიდორში შევაბიჯე და მაშინვე მოვკარი თვალი ორ მორიგე მილიციელს. ერთი მეორის მითითებებით რაღაცას ინიშნავდა ბლოკნოტში. ღრმად ჩავისუნთქე და პირდაპირ დედას კაბინეტისკენ წავედი. მცველებს არც კი შევუმჩნევივარ, მათ გვერდი ავუარე და მესამე კაბინეტთან შევჩერდი, რომელსაც "განყოფილების გამგე დიანა ბოლქვაძე ეწერა". კარი შევაღე და შვებით ამოვისუნთქე, ბედმა გამიღიმა.
- ნაია? - წამოდგა სავარძლიდან სრული, სიმპათიური ცისფერთვალება ქალი და მომეხვია. - როგორ ხარ? აქ რას აკეთებ, თან ამ დროს?
- ქალბატონო ია, თქვენი დახმარება მჭირდება. - ვუთხარი სწრაფად და პასუხის მოლოდინით მივაშტერდი.
- კი ბატონო, მაგრამ რა მოხდა? ვინმეს რამე დაუშავდა?
- კი... არა... მოკლედ ერთი პაციენტის ნახვა მინდა... - სულ ავიბენი.
- მერე რა პრობლემაა? - გამიღიმა ქალმა და მხრები აიჩეჩა.
- საქმე იმაშია, რომ მე იმ დაჭრილის ნახვა მიდა, რომელსაც ის ორი მილიციელი იცავს. - თითით კორიდორზე ვანიშნე.
- შენ მასთან რა საქმე გაქვს ნაია? - შეცბა ქალი.
- ძალიან გთხოვთ, ახლა ახსნის დრო არ მაქვს, დაახლოებით ათი-თხუთმეტი წუთი დამჭირდება, შეიძლება უფრო ნაკლებიც.
- მათ კითხე, თუ შეგიშვებენ... - სიტყვა გაწყვიტა იამ. ალბათ ჩემი გამომეტყველებიდან ყველაფერს მიხვდა. - აჰ, გასაგებია. მაგრამ...
- ძალიან გთხოვთ, იქნებ როგორმე. - სახეზე ალბათ მუდარა გამომესახა.
ქალი ცოტა ხნით ჩაფიქრდა, შემდეგ შებრუნდა, მაგიდის უჯრიდან ერთჯერადი ნემსი და რამდენიმე ამპულა ამოიღო და კართან მივიდა.
- კარგი ნაია, - მითხრა მან. - მე ჩემსას ვცდი. აქ იდექი და თვალი ადევნე, თუ ყველაფერი გამოვიდა, აქვე მეხუთე პალატაში შემოდი.
- კარგით. - დავუქნიე თავი და გასულს თვალი გავაყოლე. კარი ოდნავ ღია დავტოვე და დავინახე, როგორ შევიდა ქალი პალატაში. ის ორი მილიციელის ალბათ იქ იყო, რადგან კორიდორში მხოლოდ ექთნები დადიოდნენ. რამდენიმე წამში ოთახიდან დარაჯები გამოვიდნენ და ნელი ნაბიჯებით გარეთ გავიდნენ. საწრაფოდ გამოვედი კაბინეტიდან, ჩქარი ნაბიჯებით პალატაში შევედი და კარი დავხურე.
- ვუთხარი, წამალი უნდა გავუკეთო და სხვა წვრილმანი პროცედურები უნდა ჩავუტარო, დაახლოებით თხუთმეტი წუთი დამჭირდება და შეგიძლიათ ივახშმოთ და დაისვენოთ ცოტა ხნით მეთქი. უპრობლემოდ დამთანხმდნენ. მე გავალ და რაც შეიძლება სწრაფად დაამთავრე შენი საქმე. - მითხრა იამ და კარისკენ წავიდა.
- მადლობთ. - დავადევნე სიტყვა მას და შავგვრემან, ჩასხმულ ახლაგაზრდას შევხედე, რომელსაც წვეთოვანი ეგდა და ფართო მხარზე, დაახლოებით იქ, სადაც გაბოს ჰქონდა ჭრილობა, დოლბანდი ედო.
- ვინ ხარ? - მკითხა გაკვირვებულმა და საწოლიდან წამოიწია.
***
ლიფტის ჩამოსვლას აღარ დაველოდე და კიბეს ფეხით ავუყევი. კარი დაკეტილი იყო და ზარი დავრეკე. რამდენიმე წამში გაბო გამოჩნდა, ოთხაში შევედი და სულის მოსათქმელად ცოტა ხნით ჩამოვჯექი.
- რა მოხდა? - მკითხა გაბომ. მხოლოდ ახლა შევხედე მას. სახე ნერვიულობისგან შეშლოდა. მოუთმენლად ელოდა როდის გავცემდი კითხვაზე პასუხს. მე კი ჯერ ისევ ღრმად ვსუნთქავდი კიბეზე სირბილისგან. - ნაია, თუ ღმერთი გწამს რამე მითხარი... გიორგი როგორაა?!
- მაცადე. - ვუთხარი და ბოლოჯერ ამოვისუნთქე. - შენი მეგობარი კარგადაა. თითქმის შენსავითაა მხარშია დაჭრილი, მაგარმ საშიში არაფერია.
- ძალიან კარგი. - დაძაბული უცბად მოეშვა და დივანზე ჩამოჯდა.
- გაბო, - ვუთხარი და გვერდით მივუჯექი. გიორგიმ ძალიან საინტერესო და მნიშვნელოვანი სიახლე მითხრა ამ საქმესთან დაკავშირებით, მომიყვა რის გამოც მოუწია თბილისში ჩამოსვლა.
- რა მოხდა? - შემობრუნდა ჩემსკენ და ალბათ გაუცნობიერებლად ხელი მკლავში ჩამავლო. მისმა ამ საქციელმა ცოტა არ იყოს შემაცბუნა, თუმცა მისი ხელის სიმხუერვალემ შინაგანად ამაღელვა და ტანზე დამბურძგლა. სუნთქვა შემეკვრა და დავიბენი, ენა ჩამივარდა. ეს ყველაფერი წამიერად მოხდა. ჯობდა საუბარი გამეგრძელებინა, არ მინდოდა ჩემი ეს რეაქცია გაბოს შეემჩნია. ხელის განთავისუფლება ვცადე, მაგრამ იმდენად ძლიერად მიჭერდა, რომ ვერ შევძელი, მეორედ ცდას აზრი აღარ ჰქონდა და მეც განვაგრძე.
- გიორგისთვის თანამშრომელს დაურეკავს, მისთვის უთქვამს რომ რაღაც კვალზე გავიდნენ და მისი აქ, თბილისში ყოფნა იყო საჭირო...
- რა კვალზე, ვითომ რამე იპოვეს?... - უნდობლად ჩაილაპარაკა გაბომ. არ მომეწონა მისი ტონი.
- ალბათ იცი, რომ იმ ამბის შემდეგ ყველა ლომბარდს აკონტროლებდნენ. გუშინწინ ერთი ბეჭედი ჩაუბარებიათ თბილისის რომელიღაც ლომბარდში, აღწერით იმ ერთ-ერთ ბეჭედს ემთხვევა, რომელსაც შენი და ატარებდა და ანაბეჭდებიც ემთხვევა მისას. აქვთ ასევე ამ ბეჭდის დროებითი მფლობელის ფოტორობოტიც, ლომბარდის მფლობელის აღწერით შედგენილი და ახლა მას ეძებენ.
გაბოს ბოროტად ჩაეცინა და თავი გაიქნია.
- ჩემთვის სიმართლე უკვე დადგენილია, ნაია, - თქვა მან. - ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს რა და რამდენ სამხილს იპოვიან მკვლელის ვინაობის დასადგენად. დედაჩემის და ჩემი დის მკვლელი ზურა ჭანიაა და მორჩა. ის ჩემი ხელით უნდა დაისაჯოს და არა მოსამართლის მიერ მისჯილი რამდენიმჯე წლით.
- ამას ნუ ამბობ გაბო...
- ამაზე აკამათი არ მინდა. - გამაწყვეტინა მან. - გიორგის იმის შესახებ არაფერი უთქვამს, სად და რა სიტუაციაში ესროლეს მაას?
- არა. ვკითხე, მაგრამ მითხრა, გაბოს თავად ვნახავ და ვუამბობო.
ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა, ხელს კი ისევ არ მიშვებდა. მინდოდა ამ მდგომარეობიდან თავი დამეღწია, რადგან ჩემში შიგნითმ რაღაც ღვიოდა, რაღაც სასიამოვნო და ამავდროულად მოუსვენარი მოუსვენარი რაღაც შფოთავდა და სასწრაფოდ ჩემს გვერდით მჯდომისგან შორს ყოფნას საჭიროებდა.
- კარგი გაბო, ჯობია დავისვენოთ, უკვე გვიანია. თან დასვენება შენ ჩემზე მეტად გჭირდება. დღეს ემოციურად დამღლელი დღე გქონდა. - და სიტუაციის განსამუხტად ღიმილით დავამატე. - თან ხომ არ დაგავიწყდა, ახლაი ნაოპერაციები ხარ.
მასაც გაეღიმა.
- ხო, - თქვა და თავი დამიქნია. - დასვენება არც შენ გაწყენდა. ბოლო დღეებია ძილის გრაფიკს გირღვევ.
- ჩათვალე, რომ გაპატიე.
- ასე იოლად?
- ხო, ეს ძალიან იშვიათ შემთხვევათანგანია.
- ესე იგი ჩემთვის დიდი პატივია და თავს ბედნიერ ადამიანად უნდა ვგრძნობდე? - გაეცინა.
- რა თქმა უნდა. - მეც შევიფერე. და რადგან მან ხელები მოადუნა, ჩემი მკლავიც ფრთხილად გავინთავისუფლე. - მაშ ასე, - ვთქვი და წამოვდექი. - მე ჩემს ოთახში შევალ. ხო, მართლა, შეგიძლია ჩემი ძმის საძინებელში დაიძინო. დაისვენე გაბო, ძილინებისა. - დავემშვიდობე და ჩემი ოთახის კარი შევაღე.
- ნაია, - დამიძახა მან, მეც მივბრუნდი. - დიდი მადლობა დღევანდელი დღისთვის.
საპასუხოდ გავუღიმე და ჩემს ოთახში შევედი., საღამურები ჩავიცვი და დავწექი.
ჯერაც ვერ ვაცნობიერებდი, რომ ეს ყველაფერი ჩემს თავს ხდებოდა. ჩემს გარდა სახლში კიდევ იყო ადამიანი, უცხო, თავისი პრობლემებით, სერიოზული პრობლემებით, რომელთა მოგვარებაშიც ჩემი წვლილი შემქონდა. ვხვდებოდი, რომ ეს ძალიან საშიში იყო, მაგრამ თითქოს თავის კონტროლი დავკარგე და გაბრიელის ცხოვრებაში ჩავები. იმაზეც კი არ ვფიქრობდი, რომ საკუთარი ხელით ვითხრიდი სამარეს დამნაშავედ შერაცხულის დახმარების გამო.
რატომღაც დარწმუნებული ვარ რომ, ყველაფერი გაბოს წასვლით და მადლობის თქმით არ დასრულდება. არა, იმიტომ, რომ ყველანაირად ვეცდები მის დახმარებას სადამდეც და როგორც შევძლებ. იქნებ სწორედ არ ვიქცევი, ვცდები, ან ჩემი საქმე არაა, მაგრამ ამ სიტუაციიდან თავის დაღწევა უკვე აღარ შემიძლია. იქნებ ვცადო და გაბოს ზურა ჭანიას მოკვლა გადავაფიქრებინო და დავარწმუნო, რომ ეს საქმე მართლმსაჯულებას მიანდოს? შევძლებ კი ამას?
ჩემი უდარდელი ცხოვრება, ერთმა კარის გაღებამ, სრულიად შეცვალა.
