სასიამოვნო საფრთხე (8)

დილით ახლადგაღვიძებულმა ფანჯრიდან შემოჭრილ მზის სხივებს შევავლე თვალი. იმდენად ფერადი მეჩვენა ისინი, რომ თავი ჯერ ისევ სიზმარში მეგონა. თან გუშინდელი დღეც გამახსენდა და კიდევ უფრო სიზმარში ნანახს დაემსგავსა ყველაფერი.
რამდენიმე წუთით საწოლში ვენებივრე. შემდეგ ჩავიცვი და საათს გავხედე, ცხრა საათი ხდებოდა. საძინებლიდან პირდაპირ სააბაზანოს მივაშურე, გამოვფხიზლდი და იქიდან გამოსულმა მისაღებს მოვავლე თვალი. გაბო ჩუმად იჯდა და უხმოდ მოციმციმე ტელევიზორს უყურებდა.
- დილამშვიდობისა. - მივესალმე მე.
- დილამშვიდობისა. - მოიხედა უკან და თვალი შემავლო.
- რა ხდება? - ვკითხე უმიზეზოდ
- გაურკვევლობა. ყველაზე მეტად მძულს.
დივანს შემოვუარე და მის მოპირდაპირედ სავარძელში ჩავჯექი.
- უმოქმედობამ დამღალა. - ჩაილაპარაკა მან.
- უმოქმედობა შენს სიტუაციაში კარგია.. საშუალება გექნება დაფიქრდე. - თვალები მივაბჯინე მის ცივ სახეს.
- რაზე უნდა დავფიქრდე?!
- იცი რაზეც: შენს განზრახვაზე და შედეგებზე, რომლებიც მის განხორციელებას მოჰყვება.
- ჩემთვის სულ ერთია რა მოხდება შემდეგ!
- არა, არ არის სულ ერთი. ალბათ საღი გონებით არ გიფიქრია ამაზე, თორემ ამ უაზრო გადაწყვეტილებას არ ჩაეჭიდებოდი.
- ძალიან გთხოვ, ნაია... - მონიტორს გახედა მან.
- ხო, ვიცი, რომ ეს ჩემი საქმე არაა, ბოდიში.
- მშვენივრად იცი, რომ ეგ არაფერ შუაშია. უბრალოდ აზრი არა აქვს იმაზე კამათს, რაც უკვე გადაწყვეტილია.
- ცდები! გადაწყვეტილება ბოლო წამამდე ცვალებადია, მაგრამ შენ არც კი გინდა ამაზე იფიქრო.- არ ვეშვებოდი.
- ნაია, გეყოფა კარგი?! - წყობიდან გამოსულმა გამომხედა.
- კარგი, მაგრამ არავინ იცის რა შეიძლება მოხდეს, სანამ შენს განზრახვას სრულყოფაში მოიყვან, შეიძლება შემდეგ ინანო. - ცოტა ხნით გავჩუმდი, არც მას ამოუღია ხმა. ვიცოდი, ჩემს სიტყვებზე დაფიქრდებოდა, მაგრამ ის არ ვიცოდი ექნებოდა თუ არა ამ დაფიქრებას რაიმე აზრი. სიტუაცია სასწრაფოდ უნდა განმუხტულიყო, ამიტომ წამოვდექი და სამზარეულოსკენ წავედი. - ახლა რამეს მოვამზადებ და ვისაუზმოთ, ძალიან მშია.
გაბო მარტო დავტოვე თავის ფიქრებთან, მე კი საუზმის მომზადებას შევუდექი, თან კიდევ ერთხელ დავუფიქრდი ჩემს მდგომარეობას. გადავწყვიტე დღეს მასთან ამ თემაზე აღარ მეკამათა, თუ ისევ სიტუაცია არ მოიტანდა.. აჯობებდა თავად დაფიქრებულიყო.

***
ვისაუზმეთ როგორც ყოველთვის მდუმარებაში და მაგიდის ალაგების შემდეგ ჩემს ოთახში შევედი. რამდენიმე საათი მასთან არ გავსულვარ, არც თვითონ დაუძახია ჩემთვის. საღამოს 7 საათი ხდებოდა დაგვიანებული სადილიოსთვის რომ გამოვედი და სანამ სამზარეულოში შევიდოდი, გაბოს მოვკარი თვალი, ფანჯარასთან იდგა და ქუჩას ათვალიერებდა. სამზარეულოსკენ წავედი, რომ კარზე ზარი გაისმა. ადგილზე გავშეშდი და გაბრიელის მზერას გადავაწყდი, ჩემსკენ მობრუნებულიყო და დაძაბული თვალებით მიყურებდა. ავღელდი.
- რა ვქნა? - ჩურჩულით ვკითხე მე.
- ნახე ვინ არის. - ჩუმად მითხრა, მაგიდიდან იარაღი აიღო და ჩემს გვერდით კედელს მიეყრდნო.
კართან მივედი და სათვალთვალოში გავიხედე. არავინ ჩანდა. შემეშინდა და უკან გაბოსთან დავიხიე.
- ვინ არის? - მკითხა.
- არ ვიცი, არ ჩანს. - მალე ალბათ ხმა ამიკანკალდებოდა.
ზარი ისევ განმეორდა, ისევ კარს მივუახლოვდი და სათვალთვალო შევამოწმე.
- გიორგი? - ჩავილაპარაკე გაკვირვებულმა და მაშინვე საკეტი გადავწიე. ზღურბლზე გაბოს მეგობარი, გიორგი იდგა.
- გამარჯობა. - მითხრა მან და ჩემს უკან კორიდორი შეათვალიერა.
- გამარჯობა, შემოდი. - ვუთხარი და უკან გავიხედე. კარი დავხურე და მიბრუნებულმა გაბო დავინახე, მეგობარს მოეხვია და მოიკითხა.
- აქ საიდან გაჩნდი? - ჰკითხა მას.
- შენი მეგობრის მისამართი ექიმს ვკითხე. - თქვა ოდნავ ხრინწიანი ხმით ჩასხმულმა ახალგაზრდამ და მე შემომხედა.
სიტყვა "მეგობარზე" ჩამეღიმა.
- საშიში არაა აქ რომ ხარ? - ჰკითხა გაბომ და მანაც მე გამომხედა.
- არა, ნუ გეშინია.
ბიჭებს ვუთხარი მისაღებში შევიდეთ მეთქი და ოთახში შევიპატიჟე.
- ასე მალე გამოგიშვეს? ნაიამ მითხრა წვეთოვანი ედგაო. - თქვა გაბომ.
- არა წამოვედი. იქ წოლით დრო ტყუილად იკარგებოდა. უკვე კარგად ვარ. შენ როგორ ხარ, მხარი როგორ გაქვს? - ჰკითხა გიორგიმ გაბოს, როცა დივანზე ჩამოსხდნე3ნ. მეც მათ წინ სავარძელზე დავჯექი.
- კარგად. ნაიამ ტყვია ამოიღო.
- მართლა? - გაკვირვებულმა გამომხედა მილიციელმა.
- ხო, ნიჭიერი ტყვე მყავს. - გაეღიმა გაბოს.
- არა მარტო ნიჭიერი. - დაამატა გიორგიმ და მალევე თემა შეცვალა. - აუცილებლად უნდა მენახე, სალაპარაკო გვაქვს.
- რამე შეიცვალა კიდევ? - სახე მოექუფრა გაბოს.
- არაფერი გარდა იმისა, რასაც გუშინ ნაია გიამბობდა და იმ სიტუაციაზეც მოგიყვები, როცა დამჭრეს., მაგრამ გაბო... უნდა გაჩერდე გესმის?!
- გიო, თავიდან იწყებ?! - ჩაილაპარაკა გაბომ და ძმაკაცს შეუბღვირა.
- მისმინე, საქმე სერიოზულადაა...
- არც მე ვერთობი გიო! - გაააწყვეტინა გაბომ მას. - გგონია მსიამოვნებს ასე უქმად რომ ვარ უკვე კვირაზე მეტია? გგონია მიხარია ის ნაბი*ვარი უდარდელად რომ დააბიჯებს ქუჩებში? გგონია არ მეზიზღება თავი იმის გამო, რომ ჩემს გამო დაგჭრეს და ჯერ კიდევ სხვებს ვახვევ ჩემს პრობლემებს თაავს? ხო, პირველად არ გამიმართლა და მოულოდნელად მესროლეს, მაგრამ მეორედ ასე აღარ მოხდება, მეორედ უკვე ყველაფერი დამთავრდება!!!
- საერთოდ არ გესმის რას ლაპარაკობ! - ოდნავ ხმას აუწია გიომ.
ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა. თავი ზედმეტად ვიგრძენი, სავარძლიდან წამოვიწიე და ჩავილაპარაკე:
- მე დაგტოვებთ და ისაუბრეთ.
- არა ნაია, დარჩი. - გამომხედა გაბომ.
- ჯობია გავიდე, შენ კი გონებას უხმე და ნუ აიკვიატებ ბავშვივით უაზრო ახირებას.. - ცივად მივახალე და ჩემი ოთხისკენ წავედი. სანამ ოთახში შევიდოდი გიორგის სიტყვები გავიგე: " ეს გოგო მართალიაო", და კარიც მივხურე. აივანზე გავედი, არ მინდოდა მათი საუბარი მომესმინა.

***
მზე ისევ აცხუნებდა და ჩემს ხორბლისფერ კანს სწვავდა. ჩრდილისკენ გავიწიე და მოაჯირს იდაყვებით დავეყრდენი. ცა ნარინჯისფერ და ცისფერ ფერებში არეულიყო და ხმაურიან, მოფუსფუსე ქალაქს ლამაზად დაჰყურებდა თავზე. მსუბუქი ცხელი სიო ხანდახან გაითამაშებდა ჩემს აივანზე და მხრებზე მეფერებოდა.
გაბოს გადარწმუნება რთულია, მაგრამ არა შეუძლებელი. დრო სჭირდება ყველაფერს, დრო კი გარბის და გაბოც ფეხდაფეხ მიჰყვება მას. ნუთუ მართლა ვერ ხვდება ეს ჯიუტი არსება, რა მოჰყვება მის საქციელს? გონება შურისძიებამ დაუბინდა. ნეტავ მის ადგილას ყველა ასე მოიქცეოდა? მე? ნეტავ მე რას გავაკეთებდი? რთულია ამის თქმა, როდესაც არ ხარ მზგავს სიტუაციაში.


***
დაახლოებით ორი საათი მარტო ვიყავი ვაცდიდი მეგობრებს, ესაუბრათ, ხელის შეშლა არ მინდოდა, მაგრამ ოთახში მარტო ყოფნამ დამღალა. რატომღაც იმედი საერთოდ არ მქონდა, რომ მილიციელი გაბოს გადარწმუნებას შეძლებდა, მაგრამ იმეი მქონდა იმისა, რომ მათი საუბარი დასაფიქრებელი იქნებოდა.
მისაღებში რომ გავედი, ორივე ფანჯარასთან იდგა. გაბოს დასჯილი ბავშვივით თავი დაეხარა, გიორგი კი ფანჯრიდან ქუჩას გაჰყურებდა. კარის ხმაურზე ორივემ მე შემომხედა.
- არ მინდოდა თქვენთვის ხელის შეშლა. - ჩავილაპარაკე და ისევ ოთახში დავაპირე დაბრუნება.
- არა ნაია დარჩი, მგონი დავასრულეთ. - თქვა გიორგიმ.
გაბომ ამოიოხრა, წამიერად შემავლო თვალი და მეგობარს ჰკითხა:
- ბიჭებმა რა უნდა ქნან?
- ჯერ-ჯერობით მცხეთაში იქნებიან, მაგრამ იქ არც ერთ შემთხვევაში არ უნდა მიხვიდე, "ჩემები" უთვალთვალებენ.
- შენ?
- მე რა? მე საქმეში ვარ და გამოძიებას ვეხმარები. ყველაფერი ნელა, მაგრამ ნაყოფიერებისკენ მიდის და იმედია წყალს არ აგვიმღვრევ. ეს არც შენთვის იქნება კარგი და არც ძიებისთვის.
- პირიქით, ყველაფერი მარტივად და სწრაფად დასრულდება, ჩემთვისაც და თქვენთვისაც შედეგიანად. - ზურგი აქცია გაბომ მეგობარს და სამზარეულოსკენ წავიდა.
- არჩებვანს არ მიტოვებ, - უკან მიჰყვა გაღიზიანებული გიორგი მას. - მირჩევნია ძარცვის მცდელობის ბრალდებით დაგაპატიმრო და რამდენიმე წელი გაატარო "ზონაზე", ვიდრე მკვლელობის მუხლით და სამუდამოდ ჩაგსვა!
გაბომ აგდებულად გაიცინა.
- შენ რა ჭანიასთან ერთად მიპირებ "ზონაზე" გაშვებას?! კარგი, ასე იყოს, ხომ იცი მე კანონს მაინც არ გავურბივარ. მაგრამ რა გგონია, იქ ცოცხალს დავტოვებ?!
- მორჩა! - სერიოზულად აენთო გიორგი. - მე მეტი აღარ შემიძლია. მოხვალ გოონს? მოხვალ. არა და როგორც გინდა ისე მოიქეცი. ფაქტია მე შენს გადარწმუნებას დიდი ხანია ვცდილობ. კარგად იცი, რომ დაგიჭერენ და შემდეგ ბევრიც რომ ვეცადო, შენს დახმარებას ვეღარ შევძლებ.
- დახმარებას არც ვითხოვ! - წყალი ჩამოისხვა გაბომ და დალია.
- გაბო, ყოველთვის გონიერი და წინდახედული იყავი და ვერ ვხვდები ახლა რამ დაგაბრმავა...
- ვერც მიხვდები გიო, იმიტომ, რომ შენთვის არ მოუკლავთ დედა და და! - იღრიალა წყობიდან გამოსულმა გაბომ და ჭიქა, რომელიც ხელში ეკავა მარმარილოს დახლზე დაახეთქა.
შემეშინდა, მისი შემეშინდა და ინსტიქტურად პირზე ავიფარე ხელი.
ცოტა ხნით აუტანელი სიჩუმე ჩამოწვა, ოთახში გაბოს გამალებული ქშინვა ისმოდა.
- თავი აკონტროლე ძალიან გთხოვ, - თქვა გიორგიმ მშვიდად. - ეგ ყველაფერი წარსულს ჩაბარდა. იფიქრე იმაზე რაც ვილაპარაკეთ და ეცადე არ შეღებო შენი მომავალი შავ-თეთრ ფერებშ გაბო.
მინდოდა მათთვის მეთქვა დამშვიდდით მეთი, მაგრამ ჩემი კომენტარის გაკეთება ჯერჯერობით უადგილოდ მეჩვენებოდა და ამიტომ ვდუმდი.
- კარგი, - ამოიოხრა გიორგიმ. - ჯობია ახლა წვიდე, მანამ სანამ სიტუაცია კიდევ უფრო დამძიმებულა, რაც ძალიან არ მინდა.
- რას აპირებ? - ჰკითხა გაბომ.
- კონკრეტულს არაფერს. სამსახურში მივდივარ. საავადმყოფოში ყოფნისას ორი დღე გამიცდა და ახლა მასალებს გადავხედავ. - გიორგიმ მაგიდიდან ტავისი მობილური აიღო და კარისკენ წავიდა, მეც ტან გავყევი და საკეტი გავხსენი. - ბოდიში ნაია, - მითხრა მან. - ცოტა ზედმეტი მომივიდა, შე არაფერ შუაში ხარ, ცოტა თავი უნდა მომეთოკა უცხო გარემოში.
- არა, ნუ ღელავ, ზედმეტი შენ არა, მას მოუვიდა. - ჩავილაპარაკე მე.
- ხო, ტავს დამნაშავედ ვგრძნობ. - მომესმა ზურგიდან გაბოს ხმა. მივიხედე. უემოციოდ გვიცქედა. არაფერი ვუთხარი, ცოტა ხანში მაინც მარტონი დავრჩებოდით.
გიორგიმ უხმოდ შეგვავლო თვალი ორივეს, დაგვემშვიდობა, შეგეხმიანებიო უთხრა გაბოს და სანამ წავიდოდა, გაბომ უთხრა: - ფრთხილად იყავი.
კარი ჩავკეტე და მობრუნებულს გაბო იქ აღარ დამხვდა, სადაც იდგა. სამზარეულოში შევედი და ჭიქის ნამსხვრევების აკრეფის შემდეგ ვახშმის მზადება დავიწყე. ჩუმად ვუთვალთვალებდი თაღიდან და ვხედავდი, როგორ მიმოდიოდა ოთახში, ტელევიზორს უაზროდ რთავდა სხვადასხვა არხებზე. ვფიქრობდი, ბარემ ცხელ გულზე დავლაპარაკებოდი თუ მომეცადა, სანამ დამშვიდდებოდა?! ანდაც, იქნებ საერთოდ არ ღირდა მასთან საუბარი? ვხვდებოდი, ვერაფერს გავაწყობდი, რადგან კარგად დავინახე, რომ ჩემზე ბევრად ახლო ადამიანმა, მისმა მეგობარმა მილიციელმა ვერ გადააფიქრებინა და მე რის გაკეთება შემეძლო? არადა საქმე მართლაც სერიოზულად იყო. არ ვიცი რატომ, მაგრამ არ მინდოდა ამ ადამიანს რამე სისულელე ჩაედინა და ის მაღიზიანებდა, რომ ამ დროს მე ძალა არ მყოფნიდა მის წინააღმდეგ წავსულიყავი.
- ნაია, - მომესმა თითქმის ჩურჩულით ნათქვამი ჩემი სახელი. ვერც კი გავიგე როდის მომიახლოვდა გაბო. - მართლაც არაფერი მამართლებს შენთან.
მე არაფერი ვუთხარი, მხოლოდ თვალი შევავლე და ჩემი საქმე განვაგრძე. მე სულაც არ მადარდებდა ის ფაქტი რომ ჩემს სახლში იყვირა და ჭიქა გატეხა. მე მისი სიჯიუტე არ მომდიოდა თვალში.
- წყობიდან გამოვედი... გიორგის არ ესმის ჩემი, ან არ უნდა რომ გაიგოს...
აი ახლა კი მე გამოვედი წყობიდან და სიტყვა გავაწყვეტინე.
- აქ გასაგები არაფერია გაბო! - თითქმის ვიყვირე. - გიორგი შენი მეგობარია და მას თუ არა სხვას ვის უნდა ესმოდეს შენი?! ნუთუ ვერ ხვდები, რომ ყველაფერს, რასაც ის გირჩევს, შენს სასიკეთოდ გირჩევს?! რატომ არ გინდა რომ გაიაზრო და გაიგო?! გასაგებია, ძალიან სამწუხაროა და ძნელია, როცა ორ ძვირფას ადამიანს კარგავ, ისიც ნორმალურია, რომ მკვლელის საკუთარი ხელით მოკვლის სურვილი გახრჩობს, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ნორმალურია ამ სურვილის განხორციელება. იმაზე დაფიქრებულხარ, როგორ მიიღებდნენ ამ შენს გადაწყვეტილებას სოფო და დედაშენი? როგორ გგონია გაახარებდათ ის ფაქტი, რომ მთელი ცხოვრების გატარება გისოსებს მიღმა მოგიწევს ამაზრზენ დამნაშავეებთან ერთად, მაშინ, როცა შეგიძლია მომავალი წარსულზე ლამაზი და ბედნიერი გქონდეს?! ნუთჲ იმის გამო, რომ დედა და დაგეღუპა, უამრავ სასიამოვნო წუთებზე, საათებზე, დღეებზე უნდა თქვა უარი?! გაბო, ისინი აღარ არიან გესმის? ამას ვერაფერი შეცვლის, იმ ჭანიას სიკვდილი შენიბს ვერ გაგიცოცხლებს, შენ კი ცხოვრებას აგირევს. - ვგრძნობდი თითოეული ძარღვი როგორ მეჭიმებოდა. სერიოზულად გავღიზიანდი. ის კი შუბლშეკრული იდგა ჩემს წინ, ხელები დახლზე დაეწყო და თითები მოემუშტა. ღრმად ჩავისუნთქე, თვალებში მივაშტერდი და ვუთხარი. - შენს მომავალზე და მეგობრებზე იფიქრე გაბო, მათზე, ვისაც უყვარხარ და შენი ბედნიერება სურს. დამნაშავეს კი ის დასჯის, ვისაც ეს ავალია - აქ კანონი, იქ კი უფალი.
ერთხან უხმოდ მიცქერდა. მისი სახის გამომეტყველებიდან ვიგრძენი, რომ ჩემი ასე აფეთქება არ ესიამოვნა და კიდევ ერთხელ ვიფიქრე, რომ სხვის ცხოვრებაში ვაფათურებდი ხელებს. თავი გავიქნიე და ბიჭს ზურგი ვაქციე.
- მაპატიე. - ვუთხარი და ნიჟარასკენ მივბრუნდი პომიდორის გასარეცხად, მაგრამ შემდეგ ვინანე: ეს სიტყვა არ უნდა წამომცდენოდა. ამით იფიქრებდა რომ უკან მიმქონდა ჩემი წეღან ნათქვამი წიტყვები, ეს კი ასე არ იყო.
მხარზე შეხება ვიგრძენი და სხეული ამითრთოლდა. ვერ მივხვდი ამას რატომ აკეთებდა. არ მივბრუნებულვარ, მხოლოდ ავხედე და შავ ამღვრებულ თვალებს გადავაწყდი.
- თითოეულ შენს სიტყვას ვაფასებ ნაია. ერთი კვირა საკმარისი აღმოჩნდა იმისთვის, რომ სრულიად უცხო ადამიანის მიმართ უდიდესი ნდობა გამჩენოდა. იმ ყველაფერზე, რაც შენ მითხარი, იმაზე ბევრად მეტი მიფიქრია, ვიდრე შენ გგონია; და პატიება არ არის საჭირო, პირიქით - მადლობა გულწრფელობისთვის და ვწუხვარ იმის გამო, რომ არ შემიძლია შენი იმედების გამართლება.
ყველანაირად იმედგადაწურულმა მოვაცილე მას მზერა და თავი დავხარე... უკვე აღარაფრის თქმას არ ჰქონდა აზრი...

პ.ს. ბავშვებო ცუდი ამბავი უნდა გითხრათ )) კვირას თუ დავწერე, დავწერე... თუ არადა იქით შაბათამდე შვებულებას ვიღებ... შუალედური გამოცდები მეწყება და ვეღარ მოვახერხებ დაწერას, არ მეცლება ამისთბის... აბა რა ვქნა... დამერწმუნეთ შევდივარ თქვენს მდგომარეობაში და თქვენგანაც მაქვს იგივეს იმედი)) არ მინდა რომ გალოდინოთ, მაგრამ... ბოდიშით... და ძალიან მიყვარხართ... :*:*:*