სასიამოვნო საფრთხე (9)

მერვე დღე გათენდა.
მხარი ვიცვალე საწოლში და ცერად გავხედე ფანჯრიდან შემოჭრილ მზის სხივებს, რომლის უმრავლესობასაც რძისფერი ფარდები აკავებდნენ.
სიბრაზე მახრჩობს. კი, მაგრამ რატომ? რატომ ვბრაზდები და საერთოდ რაში მაინტერესებს, რას გააკეთებს ძებნილი გაბრიელი? ეს ხომ მისი ცხოვრებაა და თითოეული მისი გადადგმული ნაბიჯიც მისი მოსაზომი და გასათვალისწინებელია. რატომ მინდა რომ უდანაშაულო გამოვიდეს ამ საქმიდან? არ ვიცი, ალბათ იმიტომ, რომ მოულოდნელად დაატყდა თავს ეს უბედურება და სრულიად სუფთა, ჩვეულებრივი ადამიანი ახლა უბსკრულის პირასაა, ის კი ახლოს არავის იკარებს ხელის წასაშველებლად. ნუთუ უნდა, რომ გადაიჩეხოს და იქ განაგრძოს დარჩენილი ცხოვრების წლები? ეს ხომ სიგიჟეა, სრული არანორმალურობა. თუმცა კი ბატონო, მოიქცეს ისე, როგორც უნდა, მოკლას ვინც უნდა და რამდენიც სურს. თუ უნდა შემდეგ მოკლულის თავის ქალების კოლექციაც გააკეთოს.
მორჩა! მე გვერძე გავდექი. აღარანაირ გადარწმუნებას ის ჩემგან აღარ მოისმენს და იმასაც ვნანობ, რაც აქამდე გავაკეთე. გუშინ საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ ის არ აპირებს გადაფიქრებას და რა მოხდება შემდეგ, მე არ მაინტერესებს, ყოველ შემთხვევაში ვეცდები ამაზე არ ვიფიქრო.
საერთო ვინ ვარ ახლა მე მისთვის ასე რომ ვიწუხებ თაავს?! ერთი ჩვეულებრივი ტყვე და არაფერი მეტი. ნდობას, ოპერაციას თუ საავადმყოფოში წასვლით დახმარების გაწევას, მან ხაზი გადაუსვა გუშინდელი გადაჭარბებული სიჯიუტით. არასოდეს ვყოფილვარ მომაბეზრებელი ადამიანი და არც ახლა ვაპირებ ამას. ის შეგონება, რომელიც გუშინ წყობიდანგამოსულმა მასთან წარმოვთქვი, სრული შეცდომა იყო ჩემგან. ის რჩევები კი, რომლებიც მისთვის მიმიცია - დამწვარ ფურცელზე ამოკითხული სიტყვები. უარყოფილ რჩევას მაშინ აფასებენ, როცა უკვე ყველაფერი დამთავრდა და სინანული იპყრობთ.
მე კი ამის შემდეგ ჩუმად ვიქნები, მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა, მისი წასვლის შემდეგ, არ მინდა, რომ მასზე რაიმე ცუდი შევიტყო.

***
ღრმად ჩავისუნთქე და საწოლიდან სპორტული საცვლების ამარა ენერგიულად წამოვდექი. ფანჯარასთან მივედი, ფარდები გავწიე და მწველ მზის სხივებს სხეული მივაგებე. თვალები დავხუჭე და ამოვიოხრე. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ჩემი სოფელი გამახსენდა. რომ არა გაბრიელი, დღეს სწორედ იქ ვიქნებოდი, პრობლემებისგან და საფრთხისგან ძალიან შორს. ხეივნის ჩრდილში ყავას დავლევდი და ჩიტების ჭიკჭიკს მოვუსმენდი, კაკლის ხეებზე გაბმულ ჰამაკში ვინებივრებდი და "ჯეინ ეარს" წავიკითხავდი, ჩემს პატარა აუზს ავავსებდი, დედას ქოთნის ყვავილებს ავავსებდი, სარამოს მეზობლებთან ვიჭორავებდი... ღმერთო, როგორ მინდოდა ახლა იქ ყოფნა.
მზის ცხელ სხივებმა სხეული დამწვა და ფარდა გავწიე. ისეთი ძალაგამოცლილი მოვბრუნდი, თითქოს მართლაც სოფელში ვყოფილიყავი და მისი ვიწრო ქუჩები ფეხით მომეარა. სარკეში ჩემს ანარეკლს თვალი შევავლე და ტანსაცმელი ჩავიცვი.
რა პოზიცია დავიჭირო მასთან? არა, არ მინდოდა თამაში. როგორც აქამდე, ისეთივე რეალური ვიქნებოდი ახლაც. კარი გამოვაღე და მისაღებისკენ არ გამიხედავს, პირდაპირ სააბაზანოში შევედი. პირი დავიბანე, კბილები გამოვიხეხე და გამოვედი.
გაბო მობილურზე საუბრობდა და როგორც ცანს ამთავრებდა კიდეც, რადგან მის ბოლო ფრაზას მოვკარი ყური.
- ძალიან კარგი ლევან, როგორც იქნა. დავფიქრდები და შეგეხმიანები. - და მობილური გათიშა. ისეთი გრძნობა დამეუფლა, თითქოს საუბარი ჩემი გამოჩენის გამო შეწყვიტა, მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე და სამზარეულოში შევედი.
- დილამშვიდობისა. - მითხრა მან. ალბათ მისთვის რაიმე სასარგებლო მოხდა, სახე გახსნოდა, გუშინდელთან შედარებით სრულ კონტრასტს ქმნიდა. არც ამას მივაქციე ყურადღება. ახლა ხომ ჩემთვის ყველაფერი სულ ერთი იყო.
- დილამშვიდობისა, ჩაის დავლევ? - ვკითხე, ელექტროცაიდანში წყალი ჩავასხი და ჩავრთე.
გახარებული სახე წამის მეასედში შეეცვალა. დასერიოზულდა. ალბათ ჩემმა ჩვეულებრივზე ცივმა მოპყრობამ იმოქმედა. ყურადღებით მათვალიერებდა და ჩემს მიმიკებს სწავლობდა თუ აკვირდებოდა არ ვიცი... ეს სიტუაცია დიდხანს გაგრძელდა , მისმა საქციელმა დამღალა და უხეშად ვუთხარი:
- გეყოფა!
- ეს არ მინდოდა ნაია. - სახე არ შეცვლია, ისე მითხრა.
- არაფერი შეცვლილა. - ფინჯნები მოვამზადე და შაქარი და ჩაი ჩავყარე.
- შენ შეიცვალე.
- შენთვის მთავარი ახლა ისაა, რომ შენი გადაწყვეტილება არ შეიცვალოს. მე კი ყურადღებას ნუ მომაქცევ, მე არაფერი მეხება შენი ცხოვრებიდან.
- ცდილობ თავი დამნაშავედ მაგრძნობინო.
- ეგ არ მჭირდება. არაფერს ვცდილობ და აღარც ვეცდები ამიერიდან.
- ვხვდები რასაც გულისხმობ და ეს კარგია.
ამ სიტყვებზე შინაგანად ავფეთქდი და ვიგრძენი როგორ მომაწვა სისხლი საფეთქლებზე. ყველანაირად შევეცადე თავი შემეკავებინა. ზურგი ვაქციე და დასამშვიდებლად ღრმად ჩავისუნთქე. არა, ამაზე პასუხი არ უნდა გამეცა, თორემ ვიჩხუბებდით, მე კი სტაბილური ურთიერთობის შენარჩუნება მინდოდა.
ჩაიდანი გამოირთო, წყალი ფინჯნებიში დავასხი, კოვზით მოვურიე და ერთი მათგანი დახლზე დავდგი მის წინ.
- მიირთვი. - ვუთხარი მე, მაგიდას მივუჯექი და ჩაი მოვსვი.
თავის ფინჯანს დახედა და ისევ მე შემომხედა.
- ეს სპექტაკლი არ მომწონს. - ახლა უკვე დამიბღვირა.
- სპექტაკლი ის იქნებოდა, გაღიმებული რომ გამოვსულიყავი ჩემი ოთახიდან და საერთოდ, მოდი მოვრჩეთ ამაზე საუბარს. თანაც ჩემმა გამოჩენამ მგონი ხასიათი გაგიფუჭა. აჯობებს ოთახში დავბრუნდე.
- არ მინდა ამის თქმა მაგრამ ზედმეტი მოგდის ნაია. - ჩემსკენ წამოიწია ის. - მშვენივრად ხვდები რა მდგომარეობაშიც ვარ და ახლა შენი უადგილო ცინიზმი სიტუაცია ამძიმებს. მე კი არ მინდა გუშინდელი დღე განმეორდეს, გესმის?
- კარგი, ბოდიში ჩემი არსებობისთვის. - სახე ავარიდე მას.
- შენს ოთახში შედი ახლავე! - თითქმის მიბრძანა და წყობიდანგამოსული თვალებით სამზარეულოს კარზე მანიშნა. მეც უსიტყვოდ დავემორჩილე, ფინჯანი ავიღე და მსუბუქი ნაბიჯები გადავდგი.
- ჩაის შაქარი თუ აკლია, აი აქ დევს. - ვთქვი მე და სამზარეულოდან ჩემს ოთახში შევედი, ფინჯანი ტუმბოზე ჩამოვდე და საწოლზე ჩამოვჯექი.
ასეთი ცინიკოსი არასოდეს ვყოფილვარ. რა დამემართა? არა, არა, ასე არ შეიძლება. ნაია, თავი ხელში აიყვანე. ეს არ ჰგავს სტაბილურ ურთიერთობას, ეს უფრო რინგს ჰგავს, რომელზეც ვერც ერთი მოწინააღმდეგე ვერ ბედავს ჩხუბის დაწყებას. გამოსავალი მხოლოდ ერთშია: მის გადაწყვეტილებას უნდა შევეგუო. არა, ეს სისულელეა, ამის გაკეთება არ მინდა, ვერაფრით შევეგუები. ხო, ის ჩემთვის უცხოა, არაფერს წარმოადგენს, მისი საქმე მე არ მეხება, მაგრამ მისი ხელით ადამიანის სიკვდილს ვერ შევეგუები. უბრალოდ ახლა დიდი ნებისყოფა მჭირდება, რომ თუ კიდევ მოგვიწევს ამ ტემაზე საუბარი, მე არღარ შევეწინააღმდეგო.
საწოლიდან წამოვდექი, მტკიცე ნაბიჯებით გავედი ოთახიდან და სამზარეულოში დავბრუნდი. ბართან, მის ააპირისპირო მხარეს ჩამოვჯექი და ვუთხარი:
- მომიყევი რა მოხდა იმ დღეს, როცა დაგჭრეს.
დაეჭვებულმა შემათვალიერა. ალბათ არ ელოდა ასე მალე თუ დავბრუნდებოდი უკან, თან ასეთი წინადადებით. ჩუმად იყო და მშვიდად სუნთქავდა. მისი შავი თვალების ელვარება მაღელვებდა. ამავდროულად კი შინაგანი სიმშვიდე ვიგრძენი, ვერ მივხვდი ეს რას ნიშნავდა, მაგრამ ყველანაირი გრძნობდა და ემოცია უკანა პლანზე გადავწიე. ახლა მხოლოდ ის მაინტერესებდა, რას მიამბობდა.
- იქნებ არც ღირს...
- გაბო დაიწყე! - გავაწყვეტინე სიტყვა.
ამოიოხრა, თავი გაიქნია და დახლს დახედა. ცოტა ხნით დუმდა, ალბათ ფაქტებს ქრონოლოგიურად ალაგებდა და დეტალებს იხსენებდა. შემდეგ დაიწყო:
- ჩემი კლასელის ნახვიდან მეორე დღესვე წავედი ჭანიასთან და იარაღიც წავიღე, ლევანის წავართვი. მახრჩობდა მისი მოკვლის სურვილი, როცა მახსენდებოდა ის ყალბი ემოციები, რასაც ვითომ მივლინებიდან დაბრუნებისას განიცდიდა. ყოველი მისი მსახიობური ცრემლი, სიტყვა თუ ჩემი გამხნევება სხეულზე ეკალივით მედებოდა და მკაწრიდა. უნდა მომეკლა, მაგრამ ჯერ უნდა გამეგო რატომ გააკეთა ეს, რა დააშავეს დედაჩემმა და ჩემმა დამ.
სახლში იყო. კარზე დავაბრახუნე და მანაც რამდენიმე წამში გამიღო.
- ვა, გაბო, როგორ ხარ? - ისეთი სახით მკითხა, თითქოს არანარი ბრალი არ მიუძრვოდა ჩემს წინაშე. თავი ვერ მოვთოკე და სახეში დავარტყი. გაოგნებული მიყურებდა ის ნაბი*ვარი, თითქოს მიზეზი არ მქონოდა ასე მოპყრობის. მაისურის საყელოში ვზვდი და ოთახში შევათრიე. მხოლოდ ერთ რამეზე ვიყავი ორიენტირებული და ვეღარ გავაცნობიერე, რომ კარი ღია დავტოვე. გამალებით ვურტყავდი, ისე, რომ შეწინააღმდეგებას ვერ ახერხებდა. შემდეგ შევეშვი, დივანზე დავაგდე და დასისხლიანებულ სახეში იარაღი დავუმიზნე.
- მითხარი, რა დაგიშავეს! - ვიღრიალე მე.
- რა გინდა, რას აკეთებ გაგიჟდი?! - თვალებს აცეცებდა ის და გახეთქილ ტუჩებზე ხელებს იდებდა.
- შე ნაბი*ვარო, ვერ ხვდები არა?! მალე ზღვევ, ამლე, მაგრამ მანამდე უნდა მითხრა, ატომ მოკალი ისინი!
მეგონა უარყოფას და თავის მართლებას დაიწყებდა, მაგრამ ჩემდა გასაკვირად ასე არ მოხდა ნაია. შენც გიკვირს ხომ? მოულოდნელად გადაიხარხზარა და წამოდგომა სცადა, მაგრამ იარაღი მივაბჯინე და ნება არ მივეცი.
- რა მნიშვნელობა აქვს მიზზებს, ისინი ხომ უკვე ძვლებიღა არიან?! - შემომხედა ავად. გულზე საშინელი ტკივილი მომედო ასე რომ მოიხსენია. - ისე, საიდან გაიგე?!
- მოგკლავ შე ნაბი*ვარო, მოგკლავ!!! - ვუღრიალე და მთელი ძალით დავარტყი სახეში. - ამოთქვი რა დაგიშავა სოფომ ან დედამ, ამოღერღე!
- მართლა გაინტერესებს? კარგი გეტყვი. იმ დღისით გავიღვიძე და მივხვდი, რომ სულაც აღარ მინდოდა მისი ცოლად მოყვანა, ზედმეტად ყურადღებიანი იყო და თავს მაბეზრებდა. მივედი თქვენს სახლში. სოფო სარდაფში იყო და იქვე მოვახსენე ჩემი გადაწყვეტილება. ისიც ვუთხარი, რომ ვიცოდი ახლა უამრავ კითხვას დამისვამდა, ისტერიკები დაეწყებოდა, პანიკას ატეხდა და ამ უვადო პრობლემებს მისი მოკვლა მერჩივნა. იცი როგორი გაოგნებული სახე ჰქონდა? შეიძლება იცი კიდეც, იმიტომ, რომ სწორედ მაშინ ჩავარტყი დანა და ის გაოგნებული სახე მიეყინა. სწორედ მაშინ გამოჩნდა მეორე პრობლემა - დედაშენი, თუმცა ისიც მალევე მოვაგვარე. მორჩა, სულ ეს იყო, დაკმაყოფილდი? - ისევ გადაიხარხარა.
- მძორი ხარ, შენი დედაც!... - შევაგინე და უნდა მესროლა, რომ ვიღაცამ დამასწრო და მხარში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი.
შევბრუნდი და დავინახე, იქ ვიღაც იდგა, იარაღი ეჭირა და ისევ სრულას ცდილობდა, მაგრამ ჩემდა საბედნიეროდ ტყვია გამოლეოდა. დაუფიქრებლად ვესროლე სამჯერ და ტყვია მეც გამითავდა, მან კი კედელს ამოფარება მოასწრო. ისევ მას მივუბრუნდი, ვუთხარი ისოდე ცოცხალს არ დაგტოვებ მეთქი და წამოვედი.
ეს ყველაფერი ორი კვირის წინ იყო. პოლიცია და ცალკე ჭანიას ხალხი მეძებდა და ახლაც მეძებს. სახლში ვერ დავბრუნდებოდი, ვერც ძველში და ვერც ახალში, ვერც სოფელში, მეგობრის სახლში ვიფიქრე მისვლა, აქვე ცხოვრობს მაგრამ გზაში გამაგებინა რომ სახლი დაკეტილი იყო. შემდეგ კი შენთან აღმოვჩნდი. - ცოტა ხნით შეჩერდა. - ნაია, გესმის? დედა და და იმის გამო დავკარგე, რომ იმ ნაბი*ვარმა ისეთ ხასიათზე გაიღვიძა, ცოლის მოყვანა აღარ უნდოდა. და ეს ყველაფერი დეტალებში მოვისმინე...
- კარგი, - ვუთხარი ჩაწყვეტილი ხმით. - კიდევ ერთხელ ვწუხვარ, შეგიძლია გაჩერდე.
- ის ფსიქიკურად დაავადებულია, ნაია! - აფორიაქდა გაბო. კიდევ ერთხელ ვხედავდი ტკივილით სავსე მის თვალებს. ვუყურებდი და ვხედავდი, როგორ ცდილობდა თავის შეკავებას, არადა დარწმუნებული ვიყავი ემოციები გულზე აწვა. ვინანე ეს ამბავი რომ გავახსენე.
- ჩემი ბრალია, მაპატიე. - ჩავილაპარაკე და თბილად გავხედე.
- არაფერია, მე მაინც ვაპირებდი მოყოლას. მინდოდა ესეც გცოდნოდა, იმიტომ რომ მე შეიძლება... - უცბად გაჩერდა.
- რა, გაბო?
- არაფერი. - თავი გაიქნია. - უბრალოდ მინდოდა გცოდნოდა.
- კარგი, - აღარ ჩავაცივდი, ისედაც აღელვებული იყო, ამას შედეგ ვკითხავდი. - დამშვიდდი და ეს დალიე, ჯირ კიდევ ცხელია. - პირდაუდებელ ჩაიზე ვანიშნე და გავუღიმე. მინდოდა სიტუაცია სასწრაფოდ განმუხტულიყო და სასაუბრო თემა შევცვალე.

***
ისე გამოვიდა, რომ შევრიგდით. დღემ მშვიდად ჩაიარა. არც სატელეფონო ზარი ყოფილა ჩემს მობილურზე. შუა დღისას ვისადილეთ, ვახშამი კი არც გამხსენებია, გაბო თავის მეგობრებზე მიყვებოდა. არასერიოზულ საკითხებში ისეთი მხიარული აღმოჩნდა, რომ გაოგნებას ვერ ვმალავდი. გვიანი იყო ერთმანეთს რომ გამოვემშვიდობეთ და ძილს მივეცით თავი.

***
წინა ღამისგან განსხვავებით კარგად მძინა. ალბათ იმიტომ, რომ შედარებით მშვიდად ვიყავი. დილით თვალები რომ გავახილე, რატომღაც გამეღიმა, ჩემი წუხანდელი სიზმარი გამახსენდა: ჩემს საწოლთან ვიღაც იდგა და მძინარეს მიცქერდა. შემდეგ მომიახლოვდა, ჩემს ხელზე უნდოდა შეხება, მაგრამ თითქოს ვერ გაბედა, უკან დაიხია და გაქრა. ძალიან ცხადი იყო და ცოტა ხნით ამაზე ფიქრმა წამიღო. ნუთუ ჩემს ქვეცნობიერში რაღაც მსგავსი იმალებოდა? მაგრამ მე ხომ ამდაგვარზე არაფერზე მიფიქრია. სიზმრებს იშვიათად ვხედავდი და თითოეული მათგანი დასამახსოვრებელი იყო ხოლმე, ამიტომ ამაზე ფიქრიც ამეკვიატა. ავდექი ჩავიცვი და სააბაზანოში გავედი. მინდოდა გამოვფხიზლებულიყავი და ცივ წყალს დიდხანს ვისხამდი სახეზე, შემდეგ კბილებიც გამოვიხეხე და მისაღებში გავედი. ოთახს თვალი მოვავლე - ცარიელი იყო. სამზარეულოში შევიხედე, არც იქ იყო არავინ. გამიკვირდა და რაღაც დანაკლისი ვიგრძენი. ადგილს მოვწყდი და ჩემი ძმის ოთახისკენ გავიქეცი მაგრამ ვიცოდი იქ არავინ დამხვდებოდა, იმიტომ, რომ მიუხედავად ჩემი თხოვნისა, რომ გაბოს იქ დაეძინა, მაინც არ შედიოდა. მართლაიც აღმოვჩნდი, ოთახი ცარიელი იყო. სახლში მატო ვიყავი... ის წავიდა... რატომ? ჯერ გავბრაზდი, შემდეგ გული დამწყდა და ისევ მისაღებ ოთახში გამოვედი, დივანზე ჩამოვჯექი და ჩავფიქრდი... ამიტომ უნდოდა თავისი ამბის დამთავრება, რომ ის წასვლას აპირებდა... მაგიდაზე ფურცლის ნაგლეჯს მოვკარი თვალი, სასწრაფოდ დავწვდი და სიტყვებს გადავავლე თვალი:
" ასე ჯობს წასვლა, ნაია... უკეთეს სიტუაციაში თუ შევხვდით ერთმანეთს, მადლობას აუცილებლად გადაგიხდი..." - ეწერა იქ.