ჩემი მეზობელი დემონია...(თავი მერვე)

-ბებო,რა გჭირს?რას უყურებ,თვალები თეთრი რატომ გაქვს?-განცვიფრდა დეა...
-მთვარეს ვუყურებ შვილო,-გაუღიმა მოხუცმა-თვალები თეთრი იმიტომ მაქვს რომ ვერ ვხედავ..
-ბრმა ხარ ბებო?დემონიას დამწუხრებამ გაკრა ხმაში..
-არ ვარ ბრმა შვილო,უბრალოდ ვერ ვხედავ...
-იგივე არაა?
-ხედავ შვილო იმ მთვარეს ცაში??იკითხა მოხუცმა და ხელი მთვარისკენ გაუშვირა... მთვარე თითქმის არ ჩანდა,სადღაც ბუნდოვნად გაარჩია დემონიამ სავსე მთვარე რომელიც მზეს დაეჩრდილა..
-ბებო,აბა ვერ ვხედავო?ის მთვარე როგორ დაინახე..
-ვერ დავინახე შვილო,ვერა,უბრალოდ წარმოვიდგინე რომ იქ იყო,სადღაც შორს,და დავინახე,დავინახე თვალებში რომელიც ვერ ხედავენ-მოხუცის ქათქათა თვალებიდან ცრემლები გადმოუვიდა,ცრემლები ქათქათებდნენ,საოცრედ ქათქათებდნენ..
-ბებო,ნუ გეშინია,შენთვის ხომ ხედავ?ესეიგი არსებობს,ნუ ტირიხარ ბებო ნუ...დეა დაიხარა და მოხუცს ცრემლები მოწმინდა,მოხუცმა თავისი აკანკალებული და დამჭკნარი ხელი დეას ნაზ ხელს დაადო,მოეფერა მოხუცმა დემონიას,მერე თითები ჩაუკოცნა-დემონიას გაეღიმა და მოხუცს თბილ,და ქათქათა ლოყაზე აკოცა..
-მე დავბრუნდები,მალე მოვალ ბებო-დემონია მანქანაში ჩაჯდა...
-სად ხარ ამდენ ხანს? წავიდეთ სახლში?
-არა,მთაზე....
-საად??იქ რა გინდა?
-ეს ერთი თხოვნაც შემისრულე..
ბიჭმა დემონია მთაზე აიყვანა...მთა ძალიან მაღალი იყო და რომელიღაცა სოფელს გადმოყურებდა..
-გოგა..
-გისმენ
-გოგა,ჩადი შენ,მანქანაში დამელოდე..
-რატომ??
-აუ ესეც გამისწორე გთხოვ..
გოგამ ესეც შეუსრულა...
ქარი უბერავდა,დემონია მთის წვერზე იდგა და სავსე მთვარეს უყურებდა..ქარი უბერავდა და დეას მთებს აფარფატება,,,დემონია არ ინძრეოდა,მერე უცებ იმ ქალის საცოდაობა გაიხსენა ეკლესიასთან,ტკივილი გაიხსენა,თავისი უბადრუკი ცხოვრება გაიხსენა და დაიკივლა,რაც ძალი და ღონე ქონდა დაიღრიალა,რაც სულში ქონდა ჩარჩენილი ყველაფერი ამოუშვა,სანამ ხმა არ გაუწყდა იქამდე კიოდა,კიოდა და ვეებერთელა მთიდან დეას კივილი არავის ესმოდა...მერე დაიღალა დეა,მას არ უტირია,უბრალოდ კიოდა..მერე დადუმდა,გული მოიოხრა...უკნიდან ვიღაც მოეხვია-დეა,მე შენთან ვარ,არ მიგატოვებ-ეს გოგა იყო,რომელიც მთელი ეს პერიოდი დეას უყურებდა...
-წავიდეთ სახლში დეა,წამო,წაგიყვან-გოგამ დემონიას ხელი მოკიდა და მანქანაში ჩასვა,გზაში დემონიას ჩაეძინა,ემოციებმა გადაღალა ის.. კორპუსთან მივიდნენ.
-დეა,ადექი მოვედით- გოგონას არაფერი გაუგია,მას ეძინა...გოგა გადმოვიდა მანქანიდან და დეა ხელში აიყვანა,ისე წაიყვანა ბინაში... ბინა დიდი იყო,მდიდრული,ყველაფრით რაზეც შეიძლება ინატროს ადამიანმა...
სახლში თავის ოთახში შეიყვანა და ლოგინზე დააწვინა...
მერე ფეხზე გახადა,ცოტა ხანს შეტოკდა და ტანსაცმლის გახდაც დააპირა,ტანსაცმელი გახადა და საბანი გადააფარა... დეას ძალიან,ძალიან ღრმად ეძინა..ბიჭმა შეხედა მის ნათელ სახეს"რა ლამაზია" გაიფიქრა და გვერდით მიუწვა , შიშველ ზურგზე ჩაეხუტა...

დილა გათენდა,დემონიამ თვალები გაახილა და გოგა დახვდა თავისი საჭმლებით...
-აგერ ჩაი,ძეხვი და პური,აქ კიდე ყავა...მიაყარა გოგამ...
-მადლობა მაგრამ გახდილი რატომ ვარ??
-დაგაწვინე და,ტანსაცმელი გაგხადე..
-მადლობა მითხარი..
-რაზე?
-რომ ჯერჯერობით ცოცხალი ხარ-დეა ცუდ ხასიათზე დადგა.... თითქმის შიშველი იყო და ვიღაც თითქმის უცნობმა გაბედა და ხელით შეეხო... მერე განაგრძო..
-გოგა,რატომ წამომიყვანე
-იმედი მქონდა რომ შემიყვარებდი და ერთად ვიქნებოდით...შენ რაღატომ წამომყევი?
-მე იმედი მქონდა რომ მოვცილდებოდი ჩემს სამყაროს...დეა ადგა,საბანი მოიხვია და გოგას გასვლა თხოვა.. მერე ცოტა ხნით ჯაკუზში ჩაწვა,კარგად დაისვენა თუმცა ვერც ჯაკუზმა და ვერც ვერაფერმა ვერ მოუთბო გული...სახლიდან მოკრიბა ერთი ბატონი,ხორცი,ძეხვი და ეკლესიისკენ გაეშურა..ეკლესიაში არც შესულა,იქვე მჯდარ მოხუცთან მივიდა და მიესალმა...
-ბებო როგორ ხარ?
-დეა,შვილო,კარგად ვარ,შენ ხარ?
-მე ვარ ბებო,საჭმელი მოგიტანე..
-შვილო არ ღირდა,რატომ შეწუხდი
დეამ პარკი გახსნა,პური და ძეხვი გაუწოდა ბებიას,პური ცოტა იყო,ბებიამაც მალევე დაამთავრა...
-შვილო შენ არ გშია?
-არა ბებო მადლობთ-მიუგო დემონიამ..
-აგერ,აიღე შვილო პური,მოხუცმა პურის ნაჭერი გაუწოდა..
-ბებო,შენ ხომ პური შეჭამე?ეს ნაჭერი საიდან გაქვს??
-სულ აქ მქონდა შვილო,ალბათ შენ არ გახსოვს...დეამ პური გამოართვა და მოხუცს დაბნეული უყურა,მოხუცს ძეხვი არ უჭამია და ძეხვი გამქრალი იყო,მოხუცმა პური ჭამა და პური აქ იყო...დეა დაიბნა თუმცა დიდი ყურადღება არც მიუქცევია ამისთვის..
-ბებო,ქმარი არ გყავს??
-კი შვილო...
-სულ ქუჩაში ცხოვრობ?ქმარი სადაა?
-ცხოვრება ტანჯვაა შვილო,არ არის ეს ცხოვრება ბედნიერებისთვის,მეც არასდროს არ ვითხოვდი ბედნიერებას და უარი ვთქვი მასზე,თითქოს მივეჩვიე ესე ცხოვრებას-ბებიამ თავისი თეთრი თვალები დეას გაუსწორა და გაუღიმა...საღამო ხანი იყო,მალე ვარსკვლავებიც გამოჩნდა ცაზე..
-მოხუცო,რა გქვია?ამდენ ლაპარაკში დამავიწყდა მეკითხა..
-მარიამი მქვია შვილო,შენ რა გქვია სრულიად დეა?
-მე,მე დემონია მქვია..
-ლამაზი სახელია შვილო,შენსავით ლამაზი გოგოსთვის..
-დამცინი მოხუცო?ეწყინა დეას..დემონია კარგი სახელია?ან მე ლამაზი ვარ?
-სახელის და სახის უკან,ბევრი რამე იმალება შვილო მუდამ,ღმერთმა შეგქმნა ესეიგი ლამაზი ხარ,ღმერთმა რაც შექმნა ყველაფერი ლამაზია,განა შეიძლება მხატვარს ნახატი დაუწუნო?
-ზოგი ნახატი ზოგჯერ დასაწუნია ბებო..
--შვილო,,ხედავ იმ ვარსკვლავს?ბებომ თავისი აკანკალებული ხელი ვარსკვლავისკენ გაიშვირა...
-ბებო,კი ვხედავ,ყველაზე პატარა და ნათელია..ვარსკვლავებსაც ხედავ ბებო?- განცვიფრდა დეა..
-არა შვილო,უბრალოდ წარმოოვიდგინე რომ იქ იყო,როგორია შვილო ის ვარსკვლავი,ანათებს?
-ხო ბებო,ანათებს,სიბნელეში ძალიან ლამაზად ანათებს...
-ეგ ვარსკვლავი შენ იყავი შვილო -მაშინ გაიღიმა ბებია..
-მეე? ვარსკვლავი? კარგი რა ბებო,..
-ხო,შენ შვილო,გიყვარდეს ეს ვარსკვლავი და შეიყვარე,იცი ეს სიშავე მის ირგვლივ ცხოვრებას გავს,ვარსკვლავი კი სიკვდილს..
დემონიას გაეცინა,ვერ ჩაწვდა მოხუცის აზრებს..
-ბებო,სიკვდილი რატომაა ნათელი?
-სიკვდილი დასვენებაა შვილო,ამ ცხოვრების დასასრული
-ანუ სიკვდილი უნდა ვინატრო?- გაეცინა დეას..
-კი,უნდა ინატროს ყველამ მაგრამ იმ სიკვდილამდე სანამ მიხვალ მის გარშემო უნდა გაიარო,მერე შეიძლება ვერც მიწვდე მას რადგან ზედმეტად ანათებს ჩვენი თვალებისთვის...დემონია განცვიფრებული უსმენდა მოხუცს,ხედავდა მის აკანკალებულ ხელებს,ქათქათა თვალებს,ბეჩავ ტანსაცმელს და მაინც ვერ მიმხვდარიყო ვინ იყო ის...