ჩემი მეზობელი დემონია...(თავი მეცხრე)
2 019 ნახვა
ამასობაში გოგამაც მოაკითხა და დაუპიპინა...
-დეა,დღეს არ მეცლება,საქმე მაქ,თათბირია, აბა შენ იცი, საღამოს მოვალ და აქ დამხვდი,აი გასაღები...გოგამ ახალგაღვიძებულ დეას გასაღები გაუწოდა... დეამ გამოართვა..
-მე დღეს ეკლესიაში წავალ,იმ ბებოს ვნახავ ვისზეც მოგიყევი და წამოვალ..
დეამ ჭამა,გადაივლო და ეკლესიაში გაიქცა,ბებო ისევ იქ იჯდა,,
-ჩემო ბებო,როგორ ხარ?
-დეა,გამიხარდა შენი ნახვა,მოხუცი დეას ჩაეხუტა..
-მოხუცო,რატომ მეხუტები?რა ხდება?
-არაფერი შვილო,მინდა კიდევ ერთხელ გადაგავლო თვალი..
-ბებო,ტანსაცმელი მოგიტანე,აი...დეამ მოხუცს თავისი ყველაზე ძვიფასი და თბილი მოსაცმელი გაუწოდა..
-შვილო,რა კეთილი ხარ..
-მე შენ არ მიცნობ ბებია,არ ვარ მე კეთილი...
-ბოროტი სიტყვა არ არსებობს შვილო,ბოროტი წარმავალია,კეთილი კი რჩება..
-ბებო,რაღაცის კითხვა მინდოდა..
-რა იყო შვილო?
-შვილები გყავს ბებო?
მოხუცს თავისი ქათქათა თვალებიდან ცრემლები გადმოსცვივდა..
-ნუ ტირი ბებო..
-შვილო,მე მყავდა უამრავი შვილი,თითით ვერ დაითვლი მათ...
-ეხლა აღარ გყავთ ?
-ეხლა მათ ჩემი შვილები აღარ ქვიათ...მე მხოლოდ სამი შვილი დამრჩა რომელთაც მუდამ ვუყვარდი..
-რა ქვიათ მათ ბებო?
-უფროსი ვარსკვლავია,მერე მთვარე და ყველაზე პატარა წინ გიდგას შვილო...მოხუცმა თვალები მზეს მიაშურა,..
-სად ბებო? '
-აი ის,მაღალი,,ზემოთ..მოხუცმა მზეზე მიუთითა..
-ბებო,არ უყურო მზეს თვალები დაგეწვება..
-თვალებს არავის არ დაწვავს ჩემი მზე,მხოლოდ მათ ეწვებათ თვალები ვინც ჩემს შვილს თვალებში ვერ უყურებეენ,შეხედე შვილო მას,ის არ დაგწვავს,ის არავის არ დაწვავს შვილო..
დემონიამ მზეს შეხედა,მზემ თავიდან აუწვა დემონიას თვალები მაგრამ,მოხუცმა დეას აკანკალებული ხელი მხარზე დაადო,ამის შმდეგ დაინახა დემონიამ მზე,მზე ლამაზი იყო,ყველაზე მაღალი და საოცარი რამ მთელს სამყაროში...
-ბებო,მე ის დავინახე!-დაიყვირა დეამ მაგრამ,გვერდით ბებო აღარ იყო,არც მისი ხელი იყო მხარზე,მოხუცი გაქრა,ისე გაქრა თითქოს არც არსებულა,აორთქლდა,საოცრად აორთქლდა,..დემონია მას ეძახდა,ყვიროდა,ხელხი შეყარა თუმცა მაინც ვერ იპოვა ბებო..
-შვილო ვის ეძებ? გამოვარდა მამაო ეკლესიიდან..
-აქ ბებო იყო,ეკლესიის კარებთან,ბრმა,წამის წინ აქ იყო,მელაპარაკებოდა,ეხლა აღარაა,სადაა?
-შვილო,კარგად ხარ?
-უბრალოდ ვინმეს ხომ არ უნახავს?სად გაქრა მოხუცი?
-შვილო,როგორ გითხრა,აქ არავითარი მოხუცი არ არსებულა,მათხოვრები არ არიან აქ,ადრე იყვნენ რამდენიმე წლის წინ მაგრამ ამ დღეებში არავინ მჯდარა აქ,აქ არავინაა შვილო..
-როგორ თუ არავინ?მესამე დღეა აქ დავდივარ და ველაპარაკები?ანუ მომეჩვენა?აქ ვზივარ საათობით და ვლაპარაკობთ..
-შვილო,აქ არავინ ყოფილა,შენ შეგამჩნიე,ეს დღეები მოდიხარ და 3 წუთი მუხლებმოდრეკილი უყურებ ამ ხატს,მერე მიდიხარ,შენ არავის არ დალაპარაკებიხარ..
-როგორ თუ?აქ ქალი იყო,მე ის დავინახე,საათობით ვიჯექი აქ,ძმაკაციც დამემოწმება..
-შვილო,აქ არავინაა,კიდევ ერთხელ გაუმეორა მამაომ და წავიდა..დემონია დარჩა გაოგნებული,წინ ქრისტეს ხატი მოჩანდა ეკლესიაში რომელიც პირდაპირ თვალებში უყურებდა დემონიას..
-დემონია!!მოდი!! გაისმა გოგას ხმა რომელიც მანქანიდან ყვიროდა..
-გოგა! გოგა! გაიქცა დეა გოგასკენ,გოგა რომ გიყვებოდი აქ ქალი არის მეთქი,აქ ვნახე მეთქი ეკლესიასთან,ხომ გჯერა ჩემი?
-დეა რეებს ბოდავ,მეჩქარება,არაფერი არ გითქვამს..
-რაა??გუშინ ხომ მოგიყევი?დღეს დილითაც ხომ გაგაფრთხილე მასთან მივდივარ მეთქი!
-შენ არაფერი არ გითქვამს,მარტო ეკლესია ახსენე და დაჯექი,არ მცალია..
დემონია მანქანაში დაუჯდა მაგრამ ძალიან გაკვირვებული და გაოცებული სახე ქონდა...
მანქანა დაიძრა,დეა ცდილობდა არ ეფიქრა,ყურში ჩაესმოდა მისი სიყვრბი,მისი ისტორია გავდა ერთდროულად დედამისის ისტორიას,მის ისტორიას და უფლის ისტორიას..თითქოს მოხუცი მოლანდება იყო რომელიც წამში გაქრა...არასდროს უგრძვნია დემონიას დედისადმი ესეთი ლტოლვა,ამ წამს ისე შეეცოდა დედამისი,დედამისი და ყველა ვისაც რამე აწყენინა..გოგა განერვიულებული მართავდა საჭეს,მერე დაატორმუზა,ხელი შუბლზე მიიდო და დეას მოუბრუნდა..
-დეა,აღარ შემიძლია,რაღას უნდა ველოდო,გთხოვ შემიყვარე,უშენოდ არ შემიძლია,გაღმერთებ,უშენობა მკლავს და მახრჩობს...
დეას ჩაეცინა,მთელი სულით გაეცინა
-ვერ მიგიხვდი გოგა რა გინდა...-გოგას სახე აენთო,განერვიულდა,დეას კისერი მოწია თავისკენ და უთხრა:
-დიდი ხანია მინდა ჩემი იყო,მხოლოდ ჩემი,ჩემს იქით ვერაფერს ხედავდე და მაღმერთებდე ისე,როგორც მე გაღმერთებ შენ დემონია..
-დემონიას ისევ ჩაეცინა-ეს ცინიზმ ვეღარ მოითმინა ბიჭმა და გოგოს ძალით აკოცა,გადაცუცქდა უკანა სკამებზე და კოცნა დაუწყო,დემონია არ შეწინააღმდეგებია..ბიჭმა ჯერ ტუჩემი დაუკოცნა,მერე კისერი,მერე ხელი ფეხებზე დაუცურა,გული უფეთქვდა მწარედ ნერვიულობისგან,დეა არ ნერვიულობდა,პირიქით,იცინოდა,ყოველ მის კოცნაზე იცინოდა..
დეა,დაიწყო გოგამ-აჰა შენ ეს,სულ შენი იყოს,ქვეყანა ფული მივეცი ამას ოღონდ იყავი ჩემთან,ამ წამს და ამ წუთს ჩამიხუტე,გემუდარები
გოგამ დეას ფხვნილი გაუწოდა რომელიც პარკში ეყარა..დეა გაშტერდა,ამ პარკს უყურებდა,ტვინი გადაეკეტა დემონიას,პარკი გამოართვა და განცვიფრებულმა ბიჭს შეხედა..
-შენ მე გიყვარვარ?
-ყველაფერზე მეტად დემონია..
-თუ გიყვარვარ ეს რაღატომ მომეცი..
-შენი შენარჩუნება მინდა...
დეამ გაუღიმა,მერე ღიმილი ცინიზმში გადაეზარდა,პარკი გახსნა და მუჭით ფხვნილი ამოიღო,მერე პარკიანად ბიჭს თმებზე დააყარა და შეაზილა..
-მე ამით ვერ მიყიდი,..დემონიას ჩაეცინა,საზიზღრად ჩაეცინა და მანქანიდან გადმოვიდა..
-დემონია!მოიცა!გოგა მანქანიდან გამოხტა..მოიცა!არ წახვიდე! ყველაფერს მოგცემ რაც გინდა!
თუმცა ყვირილი გვიანი იყო,დემონია წავიდა
მიუხედავად იმისა რომ დეა თვალიდან ქრებოდა,გოგა მას გაეკიდა,გამწარებული გაეკიდა და უხეშად ხელით შემოაბრუნა..
-შენ იცი მე რა გამიკეთე?შენზე მაოცნებე, შენ მე იმედი მომეცი და დამამცირე...დეამ მას თვალებში შეხედა და უთხრა..
-გტკიოდა არა?გული ქტკიოდა როცა მას ვეხვეოდი,ვესაუბრებოდი,როცა ის მიყვარდა შენ გტკიოდა გული,ძნელია არა მომისმინო?ძნელია მოისმინო როგორ გამცირებ და ვერაფერი თქვა,ძნელია გაჩუმდე და ფიქრები გულში ჩაიტოვო..დიახ,მე შენ დაგამცირე,აგიგდე,გული ამოგაგლიჯე და იმედები გაგიქრე...დიახ,მე შენ მოგკალი გოგა...თუმცა არ ვნანობ გესმის?მშვენივრად მესმის რას გრძნობ თუმცა ვერ ვნანობ...სახეში გიყურებ და არაფერს ვგრძნობ..ჩემმა სიტყვებმა ამ წამს გული გაგიტეხა,გაგიპო,ეგეც ვიცი,ვიცი და არ არის სიტყვები იმის გადმოსაცემად საჭირო თუ რას გრძნობ,საკუთარი თავი გძულს რომ მე,დემონია გამაღმერთე..ახლა კი იძიე შური,წინ გიდგევარ,არ გეწინააღმდეგები,იძიე შური და აიღე ეს დანა-დეამ ბიჭს დანა გაუწოდა-მიდი,რაც გინდა მიყავი,მე შენი მესმის,დამცირებული ხარ და გინდა იტირო,თუმცა ცრემლებით თავის დამცირება არ გინდა..
-დანა რატომ მომეცი
-ამ დანით დამსერე,იქნებ მოგეშვას,იქნებ გულზე მოგეშვას გოგა...
-მე ამას არ ვიზამ...გოგას საოცარი სიძულვილის გრძნობა გაუჩნდა იმ წამს,საოცრად ძულდა დემონია და საკუთარი თავიც...მთელი არსებით აბღავლდა გოგა და დანაში მთელი სულის ტკივილი ჩააქსოვა..
-დეა,დღეს არ მეცლება,საქმე მაქ,თათბირია, აბა შენ იცი, საღამოს მოვალ და აქ დამხვდი,აი გასაღები...გოგამ ახალგაღვიძებულ დეას გასაღები გაუწოდა... დეამ გამოართვა..
-მე დღეს ეკლესიაში წავალ,იმ ბებოს ვნახავ ვისზეც მოგიყევი და წამოვალ..
დეამ ჭამა,გადაივლო და ეკლესიაში გაიქცა,ბებო ისევ იქ იჯდა,,
-ჩემო ბებო,როგორ ხარ?
-დეა,გამიხარდა შენი ნახვა,მოხუცი დეას ჩაეხუტა..
-მოხუცო,რატომ მეხუტები?რა ხდება?
-არაფერი შვილო,მინდა კიდევ ერთხელ გადაგავლო თვალი..
-ბებო,ტანსაცმელი მოგიტანე,აი...დეამ მოხუცს თავისი ყველაზე ძვიფასი და თბილი მოსაცმელი გაუწოდა..
-შვილო,რა კეთილი ხარ..
-მე შენ არ მიცნობ ბებია,არ ვარ მე კეთილი...
-ბოროტი სიტყვა არ არსებობს შვილო,ბოროტი წარმავალია,კეთილი კი რჩება..
-ბებო,რაღაცის კითხვა მინდოდა..
-რა იყო შვილო?
-შვილები გყავს ბებო?
მოხუცს თავისი ქათქათა თვალებიდან ცრემლები გადმოსცვივდა..
-ნუ ტირი ბებო..
-შვილო,მე მყავდა უამრავი შვილი,თითით ვერ დაითვლი მათ...
-ეხლა აღარ გყავთ ?
-ეხლა მათ ჩემი შვილები აღარ ქვიათ...მე მხოლოდ სამი შვილი დამრჩა რომელთაც მუდამ ვუყვარდი..
-რა ქვიათ მათ ბებო?
-უფროსი ვარსკვლავია,მერე მთვარე და ყველაზე პატარა წინ გიდგას შვილო...მოხუცმა თვალები მზეს მიაშურა,..
-სად ბებო? '
-აი ის,მაღალი,,ზემოთ..მოხუცმა მზეზე მიუთითა..
-ბებო,არ უყურო მზეს თვალები დაგეწვება..
-თვალებს არავის არ დაწვავს ჩემი მზე,მხოლოდ მათ ეწვებათ თვალები ვინც ჩემს შვილს თვალებში ვერ უყურებეენ,შეხედე შვილო მას,ის არ დაგწვავს,ის არავის არ დაწვავს შვილო..
დემონიამ მზეს შეხედა,მზემ თავიდან აუწვა დემონიას თვალები მაგრამ,მოხუცმა დეას აკანკალებული ხელი მხარზე დაადო,ამის შმდეგ დაინახა დემონიამ მზე,მზე ლამაზი იყო,ყველაზე მაღალი და საოცარი რამ მთელს სამყაროში...
-ბებო,მე ის დავინახე!-დაიყვირა დეამ მაგრამ,გვერდით ბებო აღარ იყო,არც მისი ხელი იყო მხარზე,მოხუცი გაქრა,ისე გაქრა თითქოს არც არსებულა,აორთქლდა,საოცრად აორთქლდა,..დემონია მას ეძახდა,ყვიროდა,ხელხი შეყარა თუმცა მაინც ვერ იპოვა ბებო..
-შვილო ვის ეძებ? გამოვარდა მამაო ეკლესიიდან..
-აქ ბებო იყო,ეკლესიის კარებთან,ბრმა,წამის წინ აქ იყო,მელაპარაკებოდა,ეხლა აღარაა,სადაა?
-შვილო,კარგად ხარ?
-უბრალოდ ვინმეს ხომ არ უნახავს?სად გაქრა მოხუცი?
-შვილო,როგორ გითხრა,აქ არავითარი მოხუცი არ არსებულა,მათხოვრები არ არიან აქ,ადრე იყვნენ რამდენიმე წლის წინ მაგრამ ამ დღეებში არავინ მჯდარა აქ,აქ არავინაა შვილო..
-როგორ თუ არავინ?მესამე დღეა აქ დავდივარ და ველაპარაკები?ანუ მომეჩვენა?აქ ვზივარ საათობით და ვლაპარაკობთ..
-შვილო,აქ არავინ ყოფილა,შენ შეგამჩნიე,ეს დღეები მოდიხარ და 3 წუთი მუხლებმოდრეკილი უყურებ ამ ხატს,მერე მიდიხარ,შენ არავის არ დალაპარაკებიხარ..
-როგორ თუ?აქ ქალი იყო,მე ის დავინახე,საათობით ვიჯექი აქ,ძმაკაციც დამემოწმება..
-შვილო,აქ არავინაა,კიდევ ერთხელ გაუმეორა მამაომ და წავიდა..დემონია დარჩა გაოგნებული,წინ ქრისტეს ხატი მოჩანდა ეკლესიაში რომელიც პირდაპირ თვალებში უყურებდა დემონიას..
-დემონია!!მოდი!! გაისმა გოგას ხმა რომელიც მანქანიდან ყვიროდა..
-გოგა! გოგა! გაიქცა დეა გოგასკენ,გოგა რომ გიყვებოდი აქ ქალი არის მეთქი,აქ ვნახე მეთქი ეკლესიასთან,ხომ გჯერა ჩემი?
-დეა რეებს ბოდავ,მეჩქარება,არაფერი არ გითქვამს..
-რაა??გუშინ ხომ მოგიყევი?დღეს დილითაც ხომ გაგაფრთხილე მასთან მივდივარ მეთქი!
-შენ არაფერი არ გითქვამს,მარტო ეკლესია ახსენე და დაჯექი,არ მცალია..
დემონია მანქანაში დაუჯდა მაგრამ ძალიან გაკვირვებული და გაოცებული სახე ქონდა...
მანქანა დაიძრა,დეა ცდილობდა არ ეფიქრა,ყურში ჩაესმოდა მისი სიყვრბი,მისი ისტორია გავდა ერთდროულად დედამისის ისტორიას,მის ისტორიას და უფლის ისტორიას..თითქოს მოხუცი მოლანდება იყო რომელიც წამში გაქრა...არასდროს უგრძვნია დემონიას დედისადმი ესეთი ლტოლვა,ამ წამს ისე შეეცოდა დედამისი,დედამისი და ყველა ვისაც რამე აწყენინა..გოგა განერვიულებული მართავდა საჭეს,მერე დაატორმუზა,ხელი შუბლზე მიიდო და დეას მოუბრუნდა..
-დეა,აღარ შემიძლია,რაღას უნდა ველოდო,გთხოვ შემიყვარე,უშენოდ არ შემიძლია,გაღმერთებ,უშენობა მკლავს და მახრჩობს...
დეას ჩაეცინა,მთელი სულით გაეცინა
-ვერ მიგიხვდი გოგა რა გინდა...-გოგას სახე აენთო,განერვიულდა,დეას კისერი მოწია თავისკენ და უთხრა:
-დიდი ხანია მინდა ჩემი იყო,მხოლოდ ჩემი,ჩემს იქით ვერაფერს ხედავდე და მაღმერთებდე ისე,როგორც მე გაღმერთებ შენ დემონია..
-დემონიას ისევ ჩაეცინა-ეს ცინიზმ ვეღარ მოითმინა ბიჭმა და გოგოს ძალით აკოცა,გადაცუცქდა უკანა სკამებზე და კოცნა დაუწყო,დემონია არ შეწინააღმდეგებია..ბიჭმა ჯერ ტუჩემი დაუკოცნა,მერე კისერი,მერე ხელი ფეხებზე დაუცურა,გული უფეთქვდა მწარედ ნერვიულობისგან,დეა არ ნერვიულობდა,პირიქით,იცინოდა,ყოველ მის კოცნაზე იცინოდა..
დეა,დაიწყო გოგამ-აჰა შენ ეს,სულ შენი იყოს,ქვეყანა ფული მივეცი ამას ოღონდ იყავი ჩემთან,ამ წამს და ამ წუთს ჩამიხუტე,გემუდარები
გოგამ დეას ფხვნილი გაუწოდა რომელიც პარკში ეყარა..დეა გაშტერდა,ამ პარკს უყურებდა,ტვინი გადაეკეტა დემონიას,პარკი გამოართვა და განცვიფრებულმა ბიჭს შეხედა..
-შენ მე გიყვარვარ?
-ყველაფერზე მეტად დემონია..
-თუ გიყვარვარ ეს რაღატომ მომეცი..
-შენი შენარჩუნება მინდა...
დეამ გაუღიმა,მერე ღიმილი ცინიზმში გადაეზარდა,პარკი გახსნა და მუჭით ფხვნილი ამოიღო,მერე პარკიანად ბიჭს თმებზე დააყარა და შეაზილა..
-მე ამით ვერ მიყიდი,..დემონიას ჩაეცინა,საზიზღრად ჩაეცინა და მანქანიდან გადმოვიდა..
-დემონია!მოიცა!გოგა მანქანიდან გამოხტა..მოიცა!არ წახვიდე! ყველაფერს მოგცემ რაც გინდა!
თუმცა ყვირილი გვიანი იყო,დემონია წავიდა
მიუხედავად იმისა რომ დეა თვალიდან ქრებოდა,გოგა მას გაეკიდა,გამწარებული გაეკიდა და უხეშად ხელით შემოაბრუნა..
-შენ იცი მე რა გამიკეთე?შენზე მაოცნებე, შენ მე იმედი მომეცი და დამამცირე...დეამ მას თვალებში შეხედა და უთხრა..
-გტკიოდა არა?გული ქტკიოდა როცა მას ვეხვეოდი,ვესაუბრებოდი,როცა ის მიყვარდა შენ გტკიოდა გული,ძნელია არა მომისმინო?ძნელია მოისმინო როგორ გამცირებ და ვერაფერი თქვა,ძნელია გაჩუმდე და ფიქრები გულში ჩაიტოვო..დიახ,მე შენ დაგამცირე,აგიგდე,გული ამოგაგლიჯე და იმედები გაგიქრე...დიახ,მე შენ მოგკალი გოგა...თუმცა არ ვნანობ გესმის?მშვენივრად მესმის რას გრძნობ თუმცა ვერ ვნანობ...სახეში გიყურებ და არაფერს ვგრძნობ..ჩემმა სიტყვებმა ამ წამს გული გაგიტეხა,გაგიპო,ეგეც ვიცი,ვიცი და არ არის სიტყვები იმის გადმოსაცემად საჭირო თუ რას გრძნობ,საკუთარი თავი გძულს რომ მე,დემონია გამაღმერთე..ახლა კი იძიე შური,წინ გიდგევარ,არ გეწინააღმდეგები,იძიე შური და აიღე ეს დანა-დეამ ბიჭს დანა გაუწოდა-მიდი,რაც გინდა მიყავი,მე შენი მესმის,დამცირებული ხარ და გინდა იტირო,თუმცა ცრემლებით თავის დამცირება არ გინდა..
-დანა რატომ მომეცი
-ამ დანით დამსერე,იქნებ მოგეშვას,იქნებ გულზე მოგეშვას გოგა...
-მე ამას არ ვიზამ...გოგას საოცარი სიძულვილის გრძნობა გაუჩნდა იმ წამს,საოცრად ძულდა დემონია და საკუთარი თავიც...მთელი არსებით აბღავლდა გოგა და დანაში მთელი სულის ტკივილი ჩააქსოვა..
