ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(27)

-ძალიან გთხოვ,მარგო,არ დამაღალატო! შენი იმედი მაქვს... მარგოს ხელში გადაკეცილი ფურცელი ეჭირა.
-მე არ გეტყვი არ წაიკიტხოთქო,რადგან აზრი არ აქვს, ადამიანს რასაც უშლიან სწორედიმას აკეთებს,მოიქეცი ისე,როგორც საჭიროდ ჩათვლი.
-შენ ჩემ ადგილას რას გააკეთებდი?
-მათემატიკაზე ერთად როცა დავდიოდით,იმ დროს,აუცილებლად წავიკითხავდი,გულიანად ვიცინებდი,დავხევდი და გადავაგდებდი,მაგრამ ახლა-არა,პირიქით. ადრესატს ხელკულხებლად გადავცემდი. ამას იმიტომ კი არ გეუბნები,რომ მე მჭირდება ასე, მართლა გულახდილად ვამბობ. იქნებ ცოხვრებაში პირველად ვარ შენთან ასეთი გულწრფელი...-ნოემ მის წინ მდგარ,უმაკიაჟო გოგონას თვალებში ჩახედა. -ისე,რომ იცოდე ასე უკეთესო ხარ... ბუნებრივი და უბრალო... ამბობენ, ჭეშმარიტი სილამაზე უბრალოებაშიაო და იქნებ მართალიცაა...მგონი ღირს ამაზე დაფიქრება... საერთოდაც, დრო რომ გვქონდეს ადამიანებს იმდენ რამეზე არ იქნებოდა ურიგო დაფიქრება...
-მისამართი ვიცი...ე.ი თუ სამი დღის განმავლობაშ არ გამოჩნდი და არ მნახე გოგონას,სახელად ფიქრიას სახლში მივუტანო ეს წერილი...თხოვნა შესრულებული იქნება...-თმა აჩეჩილმა მარგომ დაამთქნარა და თავი მოიფხანა.
-მაპატიე,რომ გაგაღვიძე...არ მეგონა სახლში თუ იქნებოდი...
-მამაჩემია ძალიან ავად და შემეშინდა მარტო სახლში დატოვება...
-ანუ მქონდეს შენი იმედი,წერილთან დაკავშირებით?
გოგონამ თავი დააქნია.
-შენი თმის ბუნებრივი ფერი რა არის?
-ქერა...
-რატომ შეიღებე?
-არ მიხდებოდა...
-ვინ იცის, იქნებ გიხდებოდა და შენ ვერ აფასებდი სწორად?!
-ნოე,რა გჭირს?
-რა უნდა მჭრდეს?
-რაღაც...-მარგოს უნდოდა ეთქვა შეცვლილი მეჩვენებიო,მაგრამ გადაიფიქრა,თავი გადააქნია,ჩათვალა ასაკის მატება მაინც თავისას შვრებაო.
-არა,არაფერი...დაივიწყე....
-მაშ,ნახვამდის,მარგო...
გოგონა ტუჩებში საკოცნელად გადაიწია,მაგრამ ბიჭმა ხელი დაუვედრა და ააფარა.
-არა,ჩემო კარგო...
-კარგად....-თქვა მარგომაც...
-ვიფიქრებ ქერა თმაზე...

• * *
• შეუდრეკელი სიმყარით მდგარი ეკლესიის გუმბათი მადლიერებით შეჰყურებდა ცას,რომელსაც უკვე ცისფერი გადაკვროდა და მის კაბადონზე მზის სხივები ერთმანეთს გასწორობანასა და დაჭერობანას ეთამაშებოდნენ. ნოე შეჩერდა.. არ ახსოვდა უწინ გაჩერებულიყო და ტაძრისთვის შეეხედოს... დააკვირდა წვრილ სარკმელებს....ლამაზ გალავანს... შესაწირის ყუთს.. სიწმინდით აღსავსე ჯვარს და ღვთის სიყვარულით სავსე ჰაერი ეცა ფილტვებში... შავებში გამოწყობილი მღვდელი ხის კარებს აღებდა.... ბიჭი დაკვირვებით შეცქეროდა,მეუფემ კარი ფართოდ გამოაღო,მერე კი ისე მობრუნდა,თითქოს დიდი ხნის შემჩნეული ჰყავდა ვაჟი და მის მზერასაც გარკვევით გრძნობდა.
• -გამარჯობა.-მიესალმა მოკრძალებულად და ძალიან სათნო ღიმილით გაუღიმა. ნოეს დავიწყებული ჰქონდა ასეთი კეთილი თვალები,როდის აღმოუჩინა ბოლოს მამაკაცს. -გაგიმარჯოთ...-უპასუხა მისთვის უჩვეულო ხმით.
• -რა ლამაზი დილაა...-ტკბილი ხმით განაგრძო მღვდელმა.
• -მშვეიერი...-შეწინააღმდეგების სურვილი არ ქონია ბიჭს,იმის მიუხედავად,რომ ნანკელბად აინტერესებდა დილის მშვენიერება...სულ სხვა რამ უტრიალებდა თავში. -მეთანხმებით,მაგრამ მაინც აფორიაქებს თქვენ სულს რაღაც...
• ნოეს გაუკრიდა,როგორ მიმიხვდაო. მერე დაასკვნა,სახეზე მაწერია ალბათ ყველაფერიო.
• -უსათუოდ რაღაც გაწუხებს, შვილო...
• -ჩვენ დროში ყველა შეწუხებულია....
• -პრობლემებს ხასიათი კი არ უნდა გავაფუჭებინოთ,ღიმილით შევეგებოთ და ცივი გონებით მოვაგვაროთ...
• -ადვილი სათქმელია...
• -გამოსავალი ყოველთვისაა...
• -იცით? მგონია,რომ დღეს რაღაც უნდა მოხდეს...
• -რაც არ უნდა იყოს... ღმერთი იყოს შენი მფარველი!-გალავნის გისოსებს იქით ხელი გადაწია და ვაჟს თავზე დაადო... ბიჭი ერთბაშად გაშეშდა... საოცარი სითბო ჩაეღვარა მთელ სხეულში... მღვდელმა პირჯვარი გადაწერა და გაუღიმა.
• -გაიღიმე,შვილო,ღიმილი არასდროსაა ზედმეტი...
• ნოე არ დაძრულა... უფლის ისტყვები ამოუტივტივდა თავში,რომელსაც ფიქრიას კომპიუტერში გამუდმებით უსმენდა... გული იმაზე მეტად დაუმძიმდა ვიდრე უწინ,სახეც უფრო მოეღვინთა და არეული, დაბნეული, აფორიაქებული, დაღლილი ნაბიჯით გააგრძელა გზა... უკან არ მოუხედავს,მაგრამ იცოდა,რომ მეუფემ იქამდე უცქირა სანამ თვალს არ მიეფარა,თითქოს ცდილობდა ამოეცნო რა ადამიანო იყო და შეძლებისდაგავრად გასაცდელი აერიდებინა მისთვის,თუნდაც მზერით....
•
• * * *
•
• "Nothing goes as planned
• Everything will break
• People say goodbye
• In their own special way"...-წაიმღერა ხმამაღლა ნოემ... -რამხელა სიმართლე დევს ამ სიტყვებში...-თქვა თავისთვის... ძალიან ეძვირფასა უეცრად სუნთქვა და ყოველი გადადგმული ნაბიჯი... თავისი მთელი წარსული,რომლის დავიწყებასაც გამუდმებით ცდილობდა ხოლმე,ახლა პირიქით,სურდა ყველაფერი ხსომებოდა... ტკივილიც,ტანჯვაც,ცოდვებიც,დაშვებული შეცდომებიც! შეცდომებზე სწავლობენ ადამიანებიო,გაუგონია უწინ...
• -ადამიანი შეცდომას,რომ უშვებს,ეს სამყაროს დასასრული არ არის..პირიქით რაღაც ახალის დასაწყისია,თან აუცილებლაბდ... და სწორედ მაშინ,როცა მეორე შანსი გეძლევა,შენ იცი როგორ მოიქცე...და თუ არ იცი,იმას მაინც ანალიზებ როგორ არ უნდა მოიქცე... -გაიფიქრა ნოემ.
• კიდევ უფრო ღრმად ჩაისუნთქა დილის,გრილი ჰაერი,შეჩერდა და მიმოიხედა ...ათვალიერებდა ქუჩაში გამოსულ ხალხს და წუხდა,მაგრამ წარმოდგენაც არ ჰქონდა რაზე... ზეკომ,იცოდა ხოლმე თქმა,გული მეთანაღრება,ან გულმა რეჩხი მიყოო...იქნებ მსგავსი სჭირდა?! ნამდვილად არსებობს ისეთი რა,,რასაც წინათგრძნობა ჰქვია...ეს ალბათ შნაგანი მეს გამოძახილია,რომლის განვითარებული გუმანი იმაზე მეტს გრძნობს,ვიდრე ჩვენ ვაღიარებთ... ეგო იმაზე ძლიერია,ვიდრე გვგონია!
• ცრემლები მოერია... ღელავდა...ისეთი განცდა ჰქონდა თითქოს წამებს ითვლიდა ზურგში ამომდგარი,შავმანტიანი მიქაელი...ერთბაშად გაუფასურდა ყველაფერი ის რისკენაც უწინ მთელი მონდომებით მიილტვოდა... შეეშინდა,რომ რაღაც ისეთ ძვირფასს დაკარგავდა,რომელიც აღარსდროს განმეორდებოდა მომავალში..ადამიანური,საწყალი შიშით აუთრთოლდა სხეული... ბარდიურზე ჩამოჯდა და ჯიბიდან სიგარეტის კოლოფი ამოიღო-ცარიელი აღმოჩნდა.
• -ჯანდაბა!-ახლოს მდგარ ნაგვის ურნას დაუმიზნა და ისე მოისროლა,თითქოს კალათბუტს ფარში ბურთს აგდებდა. მიზანს არ უმტყუნებია. გონებაში ატეხილი ქაოსისგან გაქცევა უნდოდა,მაგრამ არ იცოდა რა ეღონა... ვერ გადაეწყვიტა რაზე ედარდა,თითქოს დრო არ ჰქონდა,რომ მოესწრო...
• ქუჩის გადაღმა მდგარი სახლიდან დედა-შვილი გამოვიდა. დედა რაღაცას ბუზღუნებდა, ვაჟს ყურასამენები გაეკეთებინა,არ უსმენდა მაგრამ თავს უქნევდა.
• -გამოღე ყურებიდან ეგ ოხრობა!დაგაყრუებს!-უყვირა ქალმა.
• -გაჩუმდი, ხალხს გიჟი ეგონები!-თხოვა შვილმა საყვედურით.
• -გიჟად ვარ ქცეული შენ ხელში!
• ნოეს ზეკო მოენატრა... აქამდეც საოცრად ენატრებოდა,მაგრამ მასზე ფიქრს თავს არიდებდა და თითქოს ვერ აცნობიერებდა როგო უნდოდა მისი ნახვა და სულ ერთადერთხელ ჩახუტება ან კოცნა.
• -დედუ....- ზეკოს სახე წარმოიდგინა წინ და ხელი გაწია,რომ შეხებოდა,პირველა დდმოუვიდა მსგავსი სისულელე, დაიჯერა,რომ მის წინ იყო და ისე მკაფიოდ გააცოცხლა წარმოსახვა,ისე რომ თავადაც დაიჯერა...
• -რა ადვილად შემიძლია მოვატყუო სხვა და კიდევ უფრო მარტივად-საკუთარი თავი!
• გადაწყვიტა,სულ ერთი იყო რა მოხდებოდა, სახლში პოლიცია დაუხვდებოდა თუ არა მერე დააპარიმტებდნენ,თუ გაქცევას მოახერხებდა,სახლში მისულიყო და მშობელი ენახა... ქუჩა არასდროს ყოფილა მისთვის ასე საშიში,სახლი ხომ მითუმეტეს! და მაინც...შიშის დრო არ იყო! უნდა მოესწრო დედის ნახვა, მერე კი მომხდარიყო მოსახდენი! ბენდისწერას ხომ ვერსად წაუვა ადამიანი?! და მაინც,იგი ხომ ჩვენ ხელშია...რომ არა ნოე,მისი გადაწყვეტილებები და არჩევანი,არ მოვიდოდა ამ მომენტამდე და იმ წუთამდე,როცა თავისუფლება მოესპოებოდა... თავისუფლების ფასი,რომ გაიგო ჯერ უნდა დაკარგო... მაგრამ ნოემ,ისედაც გადასარევად იცოდა რა დაუჯდებოდა ყველა ის დანაშაული,რითიც სული დაისახიჩრა. თავისულება დიდი ხნის წინ გამოეცალა ხელიდან,საკუთარი თავი და სულიც,რომლის არსებობის შესახებ სჯეროდა თუ არა ვერ გადაეწყვიტა...

• * * *
• "All that you rely on
• And all that you could fake
• Will leave you in the morning
• Come find you in the day...
• Oh, you’re in my veins,
• and I cannot get you out Oh,
• you’re all I taste,
• at night inside of my mouth Oh,
• you run away, cause I am not what you found Oh,
• you’re in my veins,
• and I cannot get you out
• Everything will change
• Nothing stays the same ...
• Nobody is perfect...."-სადარბაზოში შეაბიჯა თუ არა ძალიან მშობლიური გრძნობა დაეუფლა... აქ სადღაც,ახლოს მისი სახლი ეგულებოდა... ან ადგილი,რომელსაც მისთვის სახლი ერქვა ადრე... ლიფტი გაფუჭებული აღმოჩნდა და ფეხით ასვლა მოუწია.. ყოველი კიბე,თითო მოგონებას უღვიძებდა,სახლსა და დედასთან დაკავშირებულს... მთელი ეს დრო,რაც გადაკარგული იყო და იმალებოდა ათას ფიქრს ებრძოდა,წამებაში ატარებდა ღამეებს, მილიონზე მეტი სურათი უცოცხლებოდა გონებაში და იტანჯებოდა...
• ილიას სიტყვები ამოუტივტივდა თავში... ზეკო და მისის საყავრელი?! დედის საყვერლი...იყო კი ეს რეალური?! ბრაზობდა და ბოღმით ივსებოდა,ეჭვები ახრჩობდა,მაგრამ თავს კიცხავდა დედა არ იმსახურებს ასეთ შეურაცწყოფასა და ბრალდებებსო.... მაგრამ რა ექნა?! საფუძველი ნამდვილად ქონდა, ნაძირალა,ნაგავი ილიას სიტყვებიც,რომ დაემატა,სულ მთლად შეიშალა ჭკუიდან... უკვირდა ამდენხასნ როგორ გაძლო და არ ნახა,რომ ამ თემაზე ამინც დალაპარაკებოდა... მაგრამ რა ეთქვა?! ეკითხა,დედი საყვარელი ხომ არ გყავსო?! ერთი-ორჯერ სამსახურთად დაუყარაულდა(მაშინ,როცა ჯერ კიდევ დადიოდა სამუშაოდ ქალი)აინტერესებდა უფროსთან ერთად ხომ არ გამოვიდოდა,მაგრამ არა-როგორც ყოველთვის,დადარდიანებულმა გამოიხურა შენობის კარი და გაჩერებისკენ წალასლასდა....
• როგორც იქნა კიბე აიარა.... გული საოცარი სიჩქარით უძგერდა.. იდგა, საკუთარი სახლის კარების წინ და ვერ იძროდა... შესვლა უნდოდა და ვერ ბედავდა... რა ელოდებოდა იქ?! იქნებოდა კი დედა სახლში?! ან რას ეტყოდნენ შეხვედრისას ერთმანეთს? როგორ მოიქცეოდნენ?!