ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(28)
2 004 ნახვა
ნოემ სახლის კარების სახელური ჩამოწია.. ჩაკეტილი დახვდა. არ გაკვირვებია, ის უფრო გასაოცარი იქნებოდა ღია რომ ყოფილიყო.
დააკაკუნა... ზარის ხმა ერთხელაც არ გაუგონია,რაც აქ გადმოვიდნენ, რადგან გაფუჭებული დახვდათ და შეკეთებით თავი არ შეუწუხებიათ. ძველ,მამა-პაპურ ხერხს მიმართავდნენ მათთან მისული სტუმრები და წუწუნიც არცერთს დასცდენია, თუმცა რომც ეთქვათ რაიმე,ამით არაფერი შეიცვლებოდა,რადგან დედა-შვილი ნაკლებ მნიშვნელობას (ხანდახან კი საერთოდ არანერას) ანიჭებდა საზოგადოების აზრს.
-ხალხის ჭკუაზე სიარული არ ღირს! შვილიშვილის,ბაბუის და ვირის ამბავი ხომ იცი?-კითხულობდა ხოლმე ზეკო,ძალაინ ხშირად.
-ქალაქიდან წამოსულებს ოთხი სოფლის გავლა უხდებოდათ,სახლში მისვლამდე. ბაბუამ შვილიშვილი ვირზე შესვა,თავად ფეხით გაყვა, პირველ სოფელში,რომ შევიდნენ ხალხის აღშფოთებას საზღვარი არ ჰქონდა. ეს რა წესია,ბავშვი სახედარზე იჯდეს და მოხუცი ფეხით მიჩიკჩიკებდესო?! კაცმა უსმინა,უსმინა და იფიქრა მართლები არიანო. მაშინ,ბავშვი ჩამოხტა და უფროსს დაუთმო ადგილი. მეორე სოფელში შეიცხადეს: ასე გაგონილა?! ამხელა კაცი ვირზე წამომჯდარიყოს და ვაჟი უკან,ბოჩოლასავით მისდევდესო?! მესამე სოფელში ჩასვლისას,ორივე სახედარზე შემოჯდა. ატყდა ჭორაობა და გადაძახილ-გადმოძახილი: შემოდრანცულა ორივე საწყალ ცხოველზე,ფეხზე ძლივს,რომ დგას,ნუთუ სულ ცოტათი მაინც არ ეცოდებათო?! მეოთხე სოფელში შესვლამდე ორივე ჩამოხტა,ვირს ერთი-მარჯვნივ,მეორე კი მარცხნივ ამოუდგა და გზა ისე გაგარძელეს. უყურებდა ხალხი და კითხულობდა: -ხომ არიან ესენი ნორმალურები?! პირველად ვნახე,კაცს ვირი ჰყავდეს და არ ჯდებოდეს მგზავრობისას და ფეხით სიარულს ამჯობინებდესო!
არის სიტყვები,რომლებიც არასდროს გვავიწყდება ადამაინებს...ასევე არის სახეები,პიროვნმებები,სურნელი,გრძნობები...
ნოეს კარის გაღება არ გასჭირვებია,იმის მიუხედავად,რომ გასაღები არ ჰქონდა. პირველად ღელავდა ასე სახლში შესვლისას. მსგავსი შეგრძნება მაშინაც კი არ დაუფლებია,პირველად,რომ შეადგა ფეხი მტვრიან შემოსასვლელში. მძინარე სახლში იატაკმა ისე გაიჭრაჭუნა,თითქოს მოულოდნელად დაბრუნებულმა გააღვიძა,მაგრამ მაინც სიხარულით შეეგება. ვაჟს ჯერ თავის ოთახში უნდოდა შესვლა,მაგრამ ეცა თუ არა უცხო მამაკაცის ოდიკალონის სუნი გადაიფიქრა და თვალების ცეცება გიჟივით დაიწყო ირგვლივ. საკიდზე კაცის ჯინსის ქურთუკი შენიშნა და თვალები ერთბაშად გაუფართოვდა. სახეზე სისხლი მოაწვა,ხელები დაეძარღვა.
-მდა...-ჩაილაპარაკა ნაძალადევი სიმშვიდით და გეზი დედის ოთახისკენ აიღო. მძიმე,მაგრამ სწრაფი ნაბიჯებით მიიწევდა. სახეზე განრისხების ალმური ჰქონდა მოკიდებული. ოდნავ შეღებულ კართან შედგა და ისე მიეყრდნო კედელს საწოლი,რომ ვერ დაენახა. გამბედაობას იკრეფდა,წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა რა ელოდა კარსმიღმა.. ვერ გადაეწყვირა შესულიყო თუ არა...ეჭვი,რომ გამართლებულიყო, ცხონებული ილიას სიტყვები მართლაი,რომ აღმოჩენილიყო?! რას იზამდა მერე?! ალბათ,ზეკოსაც მოკლავდა და მის სყავარელსაც!
-ჯანდაბა! რაც იქნება-იქნება! მე ვერაფერს შევცვლი! მოსახდენი უნდა მოხდეს,ადრე თუ გვიან! ყველაზე კარგი კი ის იქნება-თუ თავის დროზე! ახლა კი დროა! დროა...ხო!-თქვა ხმამაღლა,კარს ფეხი აფეკტურად კრა და ოთახში შევარდა. ოთახში ვნების სურნელი ტრიალებდა.... ბიჭმა ჩახუთულობა იგრძნო...დაცხა... დედის ლოგინში მისკენ ზურგით მწოლ კაცს,შიშველ სხეულს საჯდომზე მიფარებული თხელი საბანი უფარავდა. სიზმარეთში გადახვეწილი ქალი,მშვიდი სახით მიძინებულიყო მის ხელზე... მკერდი უჩანდა...თმა სახეზე ჩამოშლოდა... ნოემ საფეთლებში სისხლის ცემა იგრძნო... მთლინად აცახცახდა... წარბი შეეკრა და შუბლზე ღრმა ნაოჭი გაუჩნდა. პირი გაუშრა... თვალწინ გაურბინა დედასთან გატარებულმა დრომ, ცხადად დაინახა მისადმი გაცრუებული ნდობა....მშობელთან დაკავშირებული ყველა ძაფი ერთიანად გაუყწდა...
-ზეკო...-უნდოდა დედაო ეთქვა,მაგრამ ვერაფრით აიძულა თავს... ვერ დაუძახებდა იმ ქალს დედას,რომელისადმი აღარანაერ პატივისცემას აღარ გრძნობდა. დარჩენილიყო მხოლოდ ზიზღი, განრისხება და იმედგაცრუება... ქალი კი განაგრძობდა მშვიდად ძილს. -ამაზეა ნათქვამი რა ტკბილად სძინავსო!-გაიფიქრა და სულ სხვანერად შეხედა დედამისს,ცივად...უგრძნობლად...სულერთი იყო იმ წამს იმ ქალის ბედი მისთვის....
-დაგხოცავთ!-თქვა ხმამხაღლა,თვალისდახამხამებაში დანა ამოიღო და საწოლისკენ გაიწია. ის იყო ზეკოს საყვარლისთვის უნდა დაერტყა,რომ კაცი მკვეთრი მოძრაობით მობრუნდა და ხელი დაუჭირა.
-დილამშვიოდბისა მაინც გეთქვა.... -უწინ არასდროს დავფიქრებულვარ იმაზე მკვლეობის წინ თავაზიანობის გამოჩენა თუ იყო საჭირო...-იღრიალა ნოემ. ბიჭის ხმაზე ზეკო წამოვარდა,გონს ვერ მოსულიყო, ხელებს იქნევდა და შვილის სახელს გაიძახოდა.
-ედი! ჩემი ბიჭი დაბრუნა! ედი მისი ხმა გავიგონე! მართლა,არ დამსიზმრებია!-თვალებს იფშვნეტდა ქალი,რომ რაც შეიძლებოდა მალე გამოეხედა.
-ვახ... აუცილებელი იყო გაგეღვიძებინა?!-უფრო ძლიერად მოუჭირა ხელი და დანა გააგდებინა. მერე წამოიწა.
-არ შეიძლებოდა წყნარად გაგვერჩია ეს საქმე?!
ნოე ლოგინს გაშორდა და დანას კვლავ სტაცა ხელი.
-მაგით ვერ შემაშნებ,ცოდნისთვის!
-აქ სალაყბოდ არ მოსულვარ! -აბა,უნდა მომკლა?!
-ჩაგაძაღლო!
-დედი!დე-წამოიჭრა ქალი ,თვალებში უბნელდებიოდა,მაგრამ მაინც გაიჭრა ვაჟთან. ჩახუტება უნდოდა,მაგრამ ბიჭმა ცივად მოიშორა და ლოგინზე დააგდო.
-მომშორდი ქალო!-დაუყვირა უხეშად. ზეკო ლოგინზე დავარდა თუ არა ცრემლები წამოსკდა და მხოლოდ მაშინ გაანალიზა რომ სულ მთლად შიშველი იყო. შეიშმუშნა და სასწრაფოდ საბანი გადაიფარა.
-დედებს ასე არ ელაპარაკებიან,ნოე!-მკაცრად განუცხადა ედიშერმა.
-ხმას ნუ უწევ ღორო!-იღრიალა ვაჟმა.
-ნურც შენ აძლევ თავს მაგის უფლებას.
ბიჭმა დანა ააგდო,ის დატრიალდა,უკა ჩამოვარდა და პატრონს დაუბრუნდა.
-დიდხანს ვარჯიოშბდი მაგაზე?-გაიღიმა ედიმ. ნოეს მწარედ მოხვდა გულზე დედამისის საყვარელის ცინიზმი.
-ნოე...დედი...-ქვითინებდა ზეკო.-მიწა რატომ არ გამისკდება ახლავე!ამ წამს! რატომ უნდა ვიცოცხლო ამის მერე?!
-არც იცოცხლებ!-დაიბღავლა შვილმა
დაჭრილი ცოხველივით. ედიშერი კი სიმშვიდეს ინაჩუნებდა...
-დედაშენზე მე ვიზრუნებ სანამ ცოცხალი ვარ,მაგრამ არამგონია დამჭირდეს შენგან მისი დაცვა,ხომ მართალი ვარ?
ნოე ღმუილს აგძლეებდა. არაადამიანურ ხმებს გამოსცემდა,ძაგძაგებდა, სახეზე დემონური მიმიკები ესახებოდა,დანას თითებს უჭერდა...
-შენ იძებნები,ხომ მართალი ვარ?-განაგრძნო ირონიით.
-მერე რა?! დაჭერით მაშინებ?!
-და შენ არ გეშინია?!
-შენ არ იცი რაზე ვარ წამსვლელი!
-როგორ არა,ნოე,იმაზე უკეთ ვიცი ვიდრე შენ წარმგიდგენია... ბავშვი იყავი გოგიტას როცა კისერი გამოჭერი...
-ზეკო,შენ რა ყველაფერი მოუყევი?!
ქალი უარის ნიშნად ნერვიულად აქნევდა თავს.
-როგორ გგონია ვინ მიაჩუმალა ეგ ამბავი?! უმწეო დედაშენმა?!
-მე დედა არ მყავს!
-მაშინ ხომ გყავდა?!
-მეგონა! თურმე არ მყოლია!
-კისერგამოჭრილი კაცის გვამის გაქრობა,მისი ახლობლების დარწმუნება იმაში,რომ საზღვარგარეთაა და მათთვის პირველი ორი წელი ფულის გზავნა ადვილი საქმე გგონია?!
-შენ?!შენ?!
-ხო,შვილო,მე!მე!მე!-უკვე ედიშერიც ყვიროდა. ქალი კი თავმოჭრილი გველივით იკლაკნებოდა და ტიროდა.
-ზეკო... რამდენი ხანია ერთად ყოფილხართ...შენ კი...არცერთხელ....რატომ არ... ხომ შეგეძლო....-ცრემლები მოერია....-ნუთუ არ ვიმსახურებდი ნდობას?! მეგონა...ჩვენ...ჩვენ სხვანაერი დედა-შვილობა გვქონდა..არა ისეთი როგორიც სხვებს! შენ კი... ამ ნაბიჭვართან დაძვრებოდი მთელი ეს დრო! ან...ცოლად რატომ არ მოგიყვანა აქამდე?!
-ჩვენ პირადში ნუ ერევი!
-თქვი ახვარო! სიმართლე თქვი! როგორ შეიძლება გიყვარდეს ქალი და ამდენი ხნის განმავლობაში ცოლად არ მოგყავდეს?! იქნებ...გრცხვენია მისი?! მალავთ ხო ურთიერთობას?! თუ ჩემშია საქმე,შვილი რომ ყავს! შემიძლია გავქრე,ვატყობ ისედაც ზედმეტი ვარ ამ ქალის ცოხვრებაში! მეჭეჭი,რომელსაც მოშორებ სჭირდება!-ღრიალებდა, თვალები გადმოცვენაზე ჰქონდა, ყელი- დაჭიმული,შუბლზე-ამობურცული ძარღვი მკაცრად იმზირებოდა.
ედიშერმა შუბლი დაიზილა... დაძაბული, გამყინავი,საშინელების მომასწავებელი სიჩუმე ჩამოვარდა...
-აჰ!ყველაფერი გასაგებია...ცოლიანი ხარ!-ოქროს ნიშნობის ბეჭედი დაინახა ხელზე... ორმაგი ღალატი,ცოლის საყვარელთან,საყავრლის ცოლთან! და შენ ამას ეგუები ზეკო?! იყო მეორადი! გიხმარონ და წავიდნენ სხვასთან! იყო საყვარელი! იყო ბოზი! სათამაშო! თოჯინა! მიფასუხე!-დედას ეცა და ნჯღრევა დაუწყო ცალი ხელით.
-შეეშვი!-წამოხტა ედი და გაშველება დაუწყო.
-დაახვიე!-ნოემ დანიანი ხელი მოიქნია და დედის საყავრელი მოიშორა.
-ედიშერ!-დაიკივლა ქალმა,სისხლი როცა დაინახა საყავრელი მამკაცის სხეულზე.
-დაჭერი?!
ედის უნდდოა ეყვირა ტკივილისგან,მაგრამ თავი შეიკავა.
-შენ რა დაჭერი?!-აფართხალდა ქალი.
-როგორც ხედავ!
-ხელი გამიშვი!გამიშვითქო!-განთავიუფლებას ცდილობდა ზეკო,რომ ედიშერს დახმარებოდა.
-ნუ ჩაერევი!-თხოვა საყავრელმა ქალს.
-მართალია...-ნოემ საბანშემოხვეული დედა კარებთან მიათრია და ოთახიდან გააგდო და კარები ჩაკეტა.
-აქამდე იმიტომ არ მომიღწევია და მიცოცხლია,რომ ლაწირაკმა მომიღოს ბოლო,რომელიც საკუთარ დედასაც კი არ სცემს პატივს!
-პატივის ცემა უნდა დიამსახუროს ადამიანმა! შენ?!
-რა მე?!
-იცი? ცოლსაც უნდა სცეს კაცმა პატივი,თუ არ შეუძლია სულ არ უნდ ამოიყვანოს! ედიშერს ძალიან ღრმა ჭრილობა არ ჰქონდა,მაგრამ სისხლი ძლიერად სდიოდა და წითლად ისვრებოდა ყველაფერი...
-ჩაიცვი,გული მერევა ასე,რომ გიყურებ!-შარვალი მიუგდო ნოემ ედის.
-ჩვენ ერთმანეთი არც კი გაგვიცვნია...-თქვა ჩაცმისას კაცმა.
-არც მაქვს სურვილი! რა უნდა გელპარაკო შენ მე ?! ზეკოს შვილმა,რომელსაც დედა კახპად გადაუქციე?!
-ნუ ამბობ მაგას დედაშენზე... მიყვარს!
-გიყვარს?!
-ხო! შენ ალბათ, არ იცი რას ნიშნავს გიყვარდეს ქალი საკუთარ თავზე მეტად,თორემ გამიგებდი....
-შეიძლება მე ნამდვილად არ ვიცი ეგ რას ნიშნავს,მაგრამ იმაში დარწმუნებული ვარ,რომ თუ ქალი თავს გირჩევნია,არაფერს გაუწევ ანგარიშს და ცოლად მოიყვან! არ აგრძნობინებ,რომ მეორეა! რომ სყავარლის სტატუსი აქვს და არა ქალის,რომელიც შენი ცოხვრების მეგზურია!
-მე შვილები მყავს,ნოე..
-არ გადამრიო,მართლა?! გამიკვირდა ხო იცი შენ!-ჩაისინა და კბილები ააჭრაჭუნა.
-შვილებზე წინ ვერავის დავაყენებ და ეს იცის ზეკომ....
-სამაგიეროდ თავად გაყენებს ჩემზე წინ.. რა კარგია არა?!ცოლი,შვილები,ფული,საყვარელი! აგიწვია ცოხვრება და ეგაა!
-გამოუცდელი ხარ....ცოხვრება გასწავლის თანდათან...
-რას?! ცოლის ღალატს?! საყავრლის გამოყენებას? რა იყო ცოლი ლოგინში არ გივარგა და დედაჩემთან მაგიტომ დაძვრები?!-უღრიალა და წამშივე მწარე სილის გაწნა მიიღო მოწინააღმდეგიდან,რომელსაც უკვე დიდი ხნის ჩაცმული ჰქონდა შარვალი. ვაჟს ლოყა აეწვა...
-გახდები ოდესმე მამა და მიხვდები რა არის მამა-შვილური სიყავრული და პასუხისმგებლობა! დედაშენზე კი მეტი პატივისცემით ილაარაკე! გემსის,ვაჟ-ბატონო?!
-მე მხოლოდ ერთი რაღაც მესმის ახლა...-თქვა ნოემ დემონური ხმით და დანა მოიმარჯვა. -აქედან ცოცხალი ვერ გახვალ ედიშერ!
დააკაკუნა... ზარის ხმა ერთხელაც არ გაუგონია,რაც აქ გადმოვიდნენ, რადგან გაფუჭებული დახვდათ და შეკეთებით თავი არ შეუწუხებიათ. ძველ,მამა-პაპურ ხერხს მიმართავდნენ მათთან მისული სტუმრები და წუწუნიც არცერთს დასცდენია, თუმცა რომც ეთქვათ რაიმე,ამით არაფერი შეიცვლებოდა,რადგან დედა-შვილი ნაკლებ მნიშვნელობას (ხანდახან კი საერთოდ არანერას) ანიჭებდა საზოგადოების აზრს.
-ხალხის ჭკუაზე სიარული არ ღირს! შვილიშვილის,ბაბუის და ვირის ამბავი ხომ იცი?-კითხულობდა ხოლმე ზეკო,ძალაინ ხშირად.
-ქალაქიდან წამოსულებს ოთხი სოფლის გავლა უხდებოდათ,სახლში მისვლამდე. ბაბუამ შვილიშვილი ვირზე შესვა,თავად ფეხით გაყვა, პირველ სოფელში,რომ შევიდნენ ხალხის აღშფოთებას საზღვარი არ ჰქონდა. ეს რა წესია,ბავშვი სახედარზე იჯდეს და მოხუცი ფეხით მიჩიკჩიკებდესო?! კაცმა უსმინა,უსმინა და იფიქრა მართლები არიანო. მაშინ,ბავშვი ჩამოხტა და უფროსს დაუთმო ადგილი. მეორე სოფელში შეიცხადეს: ასე გაგონილა?! ამხელა კაცი ვირზე წამომჯდარიყოს და ვაჟი უკან,ბოჩოლასავით მისდევდესო?! მესამე სოფელში ჩასვლისას,ორივე სახედარზე შემოჯდა. ატყდა ჭორაობა და გადაძახილ-გადმოძახილი: შემოდრანცულა ორივე საწყალ ცხოველზე,ფეხზე ძლივს,რომ დგას,ნუთუ სულ ცოტათი მაინც არ ეცოდებათო?! მეოთხე სოფელში შესვლამდე ორივე ჩამოხტა,ვირს ერთი-მარჯვნივ,მეორე კი მარცხნივ ამოუდგა და გზა ისე გაგარძელეს. უყურებდა ხალხი და კითხულობდა: -ხომ არიან ესენი ნორმალურები?! პირველად ვნახე,კაცს ვირი ჰყავდეს და არ ჯდებოდეს მგზავრობისას და ფეხით სიარულს ამჯობინებდესო!
არის სიტყვები,რომლებიც არასდროს გვავიწყდება ადამაინებს...ასევე არის სახეები,პიროვნმებები,სურნელი,გრძნობები...
ნოეს კარის გაღება არ გასჭირვებია,იმის მიუხედავად,რომ გასაღები არ ჰქონდა. პირველად ღელავდა ასე სახლში შესვლისას. მსგავსი შეგრძნება მაშინაც კი არ დაუფლებია,პირველად,რომ შეადგა ფეხი მტვრიან შემოსასვლელში. მძინარე სახლში იატაკმა ისე გაიჭრაჭუნა,თითქოს მოულოდნელად დაბრუნებულმა გააღვიძა,მაგრამ მაინც სიხარულით შეეგება. ვაჟს ჯერ თავის ოთახში უნდოდა შესვლა,მაგრამ ეცა თუ არა უცხო მამაკაცის ოდიკალონის სუნი გადაიფიქრა და თვალების ცეცება გიჟივით დაიწყო ირგვლივ. საკიდზე კაცის ჯინსის ქურთუკი შენიშნა და თვალები ერთბაშად გაუფართოვდა. სახეზე სისხლი მოაწვა,ხელები დაეძარღვა.
-მდა...-ჩაილაპარაკა ნაძალადევი სიმშვიდით და გეზი დედის ოთახისკენ აიღო. მძიმე,მაგრამ სწრაფი ნაბიჯებით მიიწევდა. სახეზე განრისხების ალმური ჰქონდა მოკიდებული. ოდნავ შეღებულ კართან შედგა და ისე მიეყრდნო კედელს საწოლი,რომ ვერ დაენახა. გამბედაობას იკრეფდა,წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა რა ელოდა კარსმიღმა.. ვერ გადაეწყვირა შესულიყო თუ არა...ეჭვი,რომ გამართლებულიყო, ცხონებული ილიას სიტყვები მართლაი,რომ აღმოჩენილიყო?! რას იზამდა მერე?! ალბათ,ზეკოსაც მოკლავდა და მის სყავარელსაც!
-ჯანდაბა! რაც იქნება-იქნება! მე ვერაფერს შევცვლი! მოსახდენი უნდა მოხდეს,ადრე თუ გვიან! ყველაზე კარგი კი ის იქნება-თუ თავის დროზე! ახლა კი დროა! დროა...ხო!-თქვა ხმამაღლა,კარს ფეხი აფეკტურად კრა და ოთახში შევარდა. ოთახში ვნების სურნელი ტრიალებდა.... ბიჭმა ჩახუთულობა იგრძნო...დაცხა... დედის ლოგინში მისკენ ზურგით მწოლ კაცს,შიშველ სხეულს საჯდომზე მიფარებული თხელი საბანი უფარავდა. სიზმარეთში გადახვეწილი ქალი,მშვიდი სახით მიძინებულიყო მის ხელზე... მკერდი უჩანდა...თმა სახეზე ჩამოშლოდა... ნოემ საფეთლებში სისხლის ცემა იგრძნო... მთლინად აცახცახდა... წარბი შეეკრა და შუბლზე ღრმა ნაოჭი გაუჩნდა. პირი გაუშრა... თვალწინ გაურბინა დედასთან გატარებულმა დრომ, ცხადად დაინახა მისადმი გაცრუებული ნდობა....მშობელთან დაკავშირებული ყველა ძაფი ერთიანად გაუყწდა...
-ზეკო...-უნდოდა დედაო ეთქვა,მაგრამ ვერაფრით აიძულა თავს... ვერ დაუძახებდა იმ ქალს დედას,რომელისადმი აღარანაერ პატივისცემას აღარ გრძნობდა. დარჩენილიყო მხოლოდ ზიზღი, განრისხება და იმედგაცრუება... ქალი კი განაგრძობდა მშვიდად ძილს. -ამაზეა ნათქვამი რა ტკბილად სძინავსო!-გაიფიქრა და სულ სხვანერად შეხედა დედამისს,ცივად...უგრძნობლად...სულერთი იყო იმ წამს იმ ქალის ბედი მისთვის....
-დაგხოცავთ!-თქვა ხმამხაღლა,თვალისდახამხამებაში დანა ამოიღო და საწოლისკენ გაიწია. ის იყო ზეკოს საყვარლისთვის უნდა დაერტყა,რომ კაცი მკვეთრი მოძრაობით მობრუნდა და ხელი დაუჭირა.
-დილამშვიოდბისა მაინც გეთქვა.... -უწინ არასდროს დავფიქრებულვარ იმაზე მკვლეობის წინ თავაზიანობის გამოჩენა თუ იყო საჭირო...-იღრიალა ნოემ. ბიჭის ხმაზე ზეკო წამოვარდა,გონს ვერ მოსულიყო, ხელებს იქნევდა და შვილის სახელს გაიძახოდა.
-ედი! ჩემი ბიჭი დაბრუნა! ედი მისი ხმა გავიგონე! მართლა,არ დამსიზმრებია!-თვალებს იფშვნეტდა ქალი,რომ რაც შეიძლებოდა მალე გამოეხედა.
-ვახ... აუცილებელი იყო გაგეღვიძებინა?!-უფრო ძლიერად მოუჭირა ხელი და დანა გააგდებინა. მერე წამოიწა.
-არ შეიძლებოდა წყნარად გაგვერჩია ეს საქმე?!
ნოე ლოგინს გაშორდა და დანას კვლავ სტაცა ხელი.
-მაგით ვერ შემაშნებ,ცოდნისთვის!
-აქ სალაყბოდ არ მოსულვარ! -აბა,უნდა მომკლა?!
-ჩაგაძაღლო!
-დედი!დე-წამოიჭრა ქალი ,თვალებში უბნელდებიოდა,მაგრამ მაინც გაიჭრა ვაჟთან. ჩახუტება უნდოდა,მაგრამ ბიჭმა ცივად მოიშორა და ლოგინზე დააგდო.
-მომშორდი ქალო!-დაუყვირა უხეშად. ზეკო ლოგინზე დავარდა თუ არა ცრემლები წამოსკდა და მხოლოდ მაშინ გაანალიზა რომ სულ მთლად შიშველი იყო. შეიშმუშნა და სასწრაფოდ საბანი გადაიფარა.
-დედებს ასე არ ელაპარაკებიან,ნოე!-მკაცრად განუცხადა ედიშერმა.
-ხმას ნუ უწევ ღორო!-იღრიალა ვაჟმა.
-ნურც შენ აძლევ თავს მაგის უფლებას.
ბიჭმა დანა ააგდო,ის დატრიალდა,უკა ჩამოვარდა და პატრონს დაუბრუნდა.
-დიდხანს ვარჯიოშბდი მაგაზე?-გაიღიმა ედიმ. ნოეს მწარედ მოხვდა გულზე დედამისის საყვარელის ცინიზმი.
-ნოე...დედი...-ქვითინებდა ზეკო.-მიწა რატომ არ გამისკდება ახლავე!ამ წამს! რატომ უნდა ვიცოცხლო ამის მერე?!
-არც იცოცხლებ!-დაიბღავლა შვილმა
დაჭრილი ცოხველივით. ედიშერი კი სიმშვიდეს ინაჩუნებდა...
-დედაშენზე მე ვიზრუნებ სანამ ცოცხალი ვარ,მაგრამ არამგონია დამჭირდეს შენგან მისი დაცვა,ხომ მართალი ვარ?
ნოე ღმუილს აგძლეებდა. არაადამიანურ ხმებს გამოსცემდა,ძაგძაგებდა, სახეზე დემონური მიმიკები ესახებოდა,დანას თითებს უჭერდა...
-შენ იძებნები,ხომ მართალი ვარ?-განაგრძნო ირონიით.
-მერე რა?! დაჭერით მაშინებ?!
-და შენ არ გეშინია?!
-შენ არ იცი რაზე ვარ წამსვლელი!
-როგორ არა,ნოე,იმაზე უკეთ ვიცი ვიდრე შენ წარმგიდგენია... ბავშვი იყავი გოგიტას როცა კისერი გამოჭერი...
-ზეკო,შენ რა ყველაფერი მოუყევი?!
ქალი უარის ნიშნად ნერვიულად აქნევდა თავს.
-როგორ გგონია ვინ მიაჩუმალა ეგ ამბავი?! უმწეო დედაშენმა?!
-მე დედა არ მყავს!
-მაშინ ხომ გყავდა?!
-მეგონა! თურმე არ მყოლია!
-კისერგამოჭრილი კაცის გვამის გაქრობა,მისი ახლობლების დარწმუნება იმაში,რომ საზღვარგარეთაა და მათთვის პირველი ორი წელი ფულის გზავნა ადვილი საქმე გგონია?!
-შენ?!შენ?!
-ხო,შვილო,მე!მე!მე!-უკვე ედიშერიც ყვიროდა. ქალი კი თავმოჭრილი გველივით იკლაკნებოდა და ტიროდა.
-ზეკო... რამდენი ხანია ერთად ყოფილხართ...შენ კი...არცერთხელ....რატომ არ... ხომ შეგეძლო....-ცრემლები მოერია....-ნუთუ არ ვიმსახურებდი ნდობას?! მეგონა...ჩვენ...ჩვენ სხვანაერი დედა-შვილობა გვქონდა..არა ისეთი როგორიც სხვებს! შენ კი... ამ ნაბიჭვართან დაძვრებოდი მთელი ეს დრო! ან...ცოლად რატომ არ მოგიყვანა აქამდე?!
-ჩვენ პირადში ნუ ერევი!
-თქვი ახვარო! სიმართლე თქვი! როგორ შეიძლება გიყვარდეს ქალი და ამდენი ხნის განმავლობაში ცოლად არ მოგყავდეს?! იქნებ...გრცხვენია მისი?! მალავთ ხო ურთიერთობას?! თუ ჩემშია საქმე,შვილი რომ ყავს! შემიძლია გავქრე,ვატყობ ისედაც ზედმეტი ვარ ამ ქალის ცოხვრებაში! მეჭეჭი,რომელსაც მოშორებ სჭირდება!-ღრიალებდა, თვალები გადმოცვენაზე ჰქონდა, ყელი- დაჭიმული,შუბლზე-ამობურცული ძარღვი მკაცრად იმზირებოდა.
ედიშერმა შუბლი დაიზილა... დაძაბული, გამყინავი,საშინელების მომასწავებელი სიჩუმე ჩამოვარდა...
-აჰ!ყველაფერი გასაგებია...ცოლიანი ხარ!-ოქროს ნიშნობის ბეჭედი დაინახა ხელზე... ორმაგი ღალატი,ცოლის საყვარელთან,საყავრლის ცოლთან! და შენ ამას ეგუები ზეკო?! იყო მეორადი! გიხმარონ და წავიდნენ სხვასთან! იყო საყვარელი! იყო ბოზი! სათამაშო! თოჯინა! მიფასუხე!-დედას ეცა და ნჯღრევა დაუწყო ცალი ხელით.
-შეეშვი!-წამოხტა ედი და გაშველება დაუწყო.
-დაახვიე!-ნოემ დანიანი ხელი მოიქნია და დედის საყავრელი მოიშორა.
-ედიშერ!-დაიკივლა ქალმა,სისხლი როცა დაინახა საყავრელი მამკაცის სხეულზე.
-დაჭერი?!
ედის უნდდოა ეყვირა ტკივილისგან,მაგრამ თავი შეიკავა.
-შენ რა დაჭერი?!-აფართხალდა ქალი.
-როგორც ხედავ!
-ხელი გამიშვი!გამიშვითქო!-განთავიუფლებას ცდილობდა ზეკო,რომ ედიშერს დახმარებოდა.
-ნუ ჩაერევი!-თხოვა საყავრელმა ქალს.
-მართალია...-ნოემ საბანშემოხვეული დედა კარებთან მიათრია და ოთახიდან გააგდო და კარები ჩაკეტა.
-აქამდე იმიტომ არ მომიღწევია და მიცოცხლია,რომ ლაწირაკმა მომიღოს ბოლო,რომელიც საკუთარ დედასაც კი არ სცემს პატივს!
-პატივის ცემა უნდა დიამსახუროს ადამიანმა! შენ?!
-რა მე?!
-იცი? ცოლსაც უნდა სცეს კაცმა პატივი,თუ არ შეუძლია სულ არ უნდ ამოიყვანოს! ედიშერს ძალიან ღრმა ჭრილობა არ ჰქონდა,მაგრამ სისხლი ძლიერად სდიოდა და წითლად ისვრებოდა ყველაფერი...
-ჩაიცვი,გული მერევა ასე,რომ გიყურებ!-შარვალი მიუგდო ნოემ ედის.
-ჩვენ ერთმანეთი არც კი გაგვიცვნია...-თქვა ჩაცმისას კაცმა.
-არც მაქვს სურვილი! რა უნდა გელპარაკო შენ მე ?! ზეკოს შვილმა,რომელსაც დედა კახპად გადაუქციე?!
-ნუ ამბობ მაგას დედაშენზე... მიყვარს!
-გიყვარს?!
-ხო! შენ ალბათ, არ იცი რას ნიშნავს გიყვარდეს ქალი საკუთარ თავზე მეტად,თორემ გამიგებდი....
-შეიძლება მე ნამდვილად არ ვიცი ეგ რას ნიშნავს,მაგრამ იმაში დარწმუნებული ვარ,რომ თუ ქალი თავს გირჩევნია,არაფერს გაუწევ ანგარიშს და ცოლად მოიყვან! არ აგრძნობინებ,რომ მეორეა! რომ სყავარლის სტატუსი აქვს და არა ქალის,რომელიც შენი ცოხვრების მეგზურია!
-მე შვილები მყავს,ნოე..
-არ გადამრიო,მართლა?! გამიკვირდა ხო იცი შენ!-ჩაისინა და კბილები ააჭრაჭუნა.
-შვილებზე წინ ვერავის დავაყენებ და ეს იცის ზეკომ....
-სამაგიეროდ თავად გაყენებს ჩემზე წინ.. რა კარგია არა?!ცოლი,შვილები,ფული,საყვარელი! აგიწვია ცოხვრება და ეგაა!
-გამოუცდელი ხარ....ცოხვრება გასწავლის თანდათან...
-რას?! ცოლის ღალატს?! საყავრლის გამოყენებას? რა იყო ცოლი ლოგინში არ გივარგა და დედაჩემთან მაგიტომ დაძვრები?!-უღრიალა და წამშივე მწარე სილის გაწნა მიიღო მოწინააღმდეგიდან,რომელსაც უკვე დიდი ხნის ჩაცმული ჰქონდა შარვალი. ვაჟს ლოყა აეწვა...
-გახდები ოდესმე მამა და მიხვდები რა არის მამა-შვილური სიყავრული და პასუხისმგებლობა! დედაშენზე კი მეტი პატივისცემით ილაარაკე! გემსის,ვაჟ-ბატონო?!
-მე მხოლოდ ერთი რაღაც მესმის ახლა...-თქვა ნოემ დემონური ხმით და დანა მოიმარჯვა. -აქედან ცოცხალი ვერ გახვალ ედიშერ!
